Wprowadzenie do Księgi Etera
Dlaczego warto studiować tę księgę?
W trakcie studiowania Księgi Etera dowiesz się o Jeredach — grupie ludzi, którzy przybyli na półkulę zachodnią i żyli tam na wiele wieków przed przybyciem ludu Lehiego. W tej księdze opisano ważne zasady dotyczące modlitwy, objawienia i związku między czynną wiarą w Jezusa Chrystusa a otrzymywaniem duchowej wiedzy. Dowiesz się z niej także, jaką rolę pełnili prorocy, nakłaniając ludzi do pokuty i ostrzegając ich przed odrzuceniem Jezusa Chrystusa i Jego proroków.
Kto napisał tę księgę?
Moroni streścił zapisy znajdujące się na 24 złotych płytach nazywanych płytami Etera. Jej nazwa pochodzi od imienia proroka Etera, który był ostatnim prorokiem Jeredów i spisał ich dzieje (zob. Eter 15:33–34). W czasach króla Mosjasza część ludu Limhiego odkryła płyty Etera w trakcie poszukiwania kraju Zarahemla (zob. Mosjasz 8:7–11; Eter 1:2). Neficcy prorocy i kronikarze przekazywali sobie płyty Etera, aż znalazły się one w posiadaniu Moroniego, który oświadczył, że w swoim streszczeniu nie zawarł nawet „setnej części” pierwotnego zapisu (Eter 15:33).
Kiedy i gdzie została napisana ta księga?
Pierwotnie Księga Etera została napisana setki lat, zanim Moroni dokonał streszczenia. Pierwszy zapis o Jeredach powstał, kiedy brat Jereda opisał wizję, którą otrzymał, zanim jego lud przebył morze (zob. Eter 4:1). Nie ma wzmianki o innych kronikarzach pośród Jeredów aż do Etera (zob. Eter 13:3; 15:33). Moroni streścił Księgę Etera (zob. Mormon 8:3–6; Moroni 10:1). Moroni nie napisał, gdzie był, kiedy sporządzał streszczenie, napisał jednak, że Jeredzi zostali zgładzeni w kraju położonym „na północy” (Eter 1:1), wskazując na to, że mógł przebywać w miejscu, gdzie ulegli zagładzie.