“ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ, ແມ່ນຜູ້ຂ້ານີ້ບໍ?”
ໂດຍ ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ
ທີ່ປຶກສາທີສອງໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ
ພວກເຮົາຕ້ອງປະຖິ້ມຄວາມຍິ່ງຂອງເຮົາ ຈົ່ງເມີນເສີຍຕໍ່ສິ່ງທີ່ໄຮ້ສາລະ, ແລະ ຖາມພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົນວ່າ, “ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ, ແມ່ນຜູ້ຂ້ານີ້ບໍ?”
ມັນແມ່ນຄືນສຸດທ້າຍຂອງການມີພຣະຊົນໃນຄວາມເປັນມະຕະຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ມັນເປັນແລງກ່ອນທີ່ພຣະອົງຈະສະລະພຣະອົງເອງເພື່ອໄຖ່ມະນຸດໂລກທຸກຄົນ. ພຣະອົງໄດ້ຫັກເຂົ້າຈີ່ກັບສານຸສິດຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງໄດ້ກ່າວຄຳເວົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສະດຸດໃຈ ແລະ ມີຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈ. ພຣະອົງກ່າວວ່າ “ຄົນໜຶ່ງໃນໝູ່ພວກເຈົ້າ ຈະທໍລະຍົດຕໍ່ເຮົາ.”
ພວກສານຸສິດກໍບໍ່ໄດ້ຖາມວ່າ ພຣະອົງເວົ້າຈິງຫລືບໍ່ ແລະ ເຂົາເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ໄດ້ເບິ່ງອ້ອມຮອບ ແລະ ຊີ້ມືໃສ່ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງອີກວ່າ, “ແມ່ນລາວບໍ?”
ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຊ້ຳພັດມີຄວາມໂສກເສົ້າຫລາຍ ແລະ ເຂົາເຈົ້າເລີ່ມຖາມພຣະອົງເທື່ອລະຄົນວ່າ, ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ,ແມ່ນຜູ້ຂ້ານີ້ບໍ?”1
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າເຮົາຈະຕອບຄຳຖາມແນວໃດ ຖ້າພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຖາມແນວນັ້ນ. ເຮົາຈະຫລຽວອ້ອມຕົວເຮົາ ແລະ ຖາມໃນໃຈບໍວ່າ “ພຣະອົງໝາຍເຖິງບຣາເດີ ຈອນສັນ ເພາະຂ້ອຍສົງໄສສັດທາຂອງລາວ” ຫລື “ຂ້ອຍດີໃຈທີ່ ບຣາເດີ ບຣາວ ຢູ່ທີ່ນີ້. ເພາະລາວຕ້ອງໄດ້ຟັງຄຳເວົ້ານີ້ແມ່ນບໍ”? ຫລື ເຮົາຈະເປັນເໝືອນສານຸສິດໃນສະໃໝກ່ອນເຫລົ່ານັ້ນ ທີ່ເຂົາເຈົ້າຄິດວ່າແມ່ນຕົນເອງ ແລ້ວຖາມວ່າ: “ແມ່ນຜູ້ຂ້ານີ້ບໍ?”
ໃນຄຳເວົ້າງ່າຍໆທີ່ວ່າ, “ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ, ແມ່ນຜູ້ຂ້ານີ້ບໍ?” ແມ່ນການເລີ່ມຕົ້ນຂອງປັນຍາ ແລະ ເປັນຫົນທາງສູ່ການກັບໃຈສ່ວນຕົວ ແລະ ການປ່ຽນແປງອັນນິລັນດອນ.
ຄຳອຸປະມາຂອງດອກຫຍ້າແດນດີໄລອ້ອນ
ດົນນານມາແລ້ວ ມີຊາຍຜູ້ໜຶ່ງ ມັກໄປຍ່າງເລາະແຖວໆບ້ານຂອງລາວ. ລາວມັກຍ່າງກາຍເຮືອນຂອງເພື່ອນບ້ານ. ເພື່ອນບ້ານຄົນນີ້ຮັກສາເດີ່ນຫຍ້າຂອງລາວໃຫ້ຮຽບຮ້ອຍຕະຫລອດ ດອກໄມ້ກໍບານສະພັ່ງສະເໝີ, ຕົ້ນໄມ້ກໍແຂງແຮງດີມີຮົ່ມເງົາ. ເບິ່ງແລ້ວ ຮູ້ໂລດວ່າ ເພື່ອນບ້ານຄົນນີ້ພະຍາຍາມສຸດຂີດທີ່ຈະຮັກສາເດີ່ນຫຍ້າຂອງລາວໃຫ້ສວຍງາມ.
ແຕ່ມື້ໜຶ່ງ ເມື່ອຊາຍຄົນນັ້ນຍ່າງກາຍເຮືອນຂອງເພື່ອນບ້ານຂອງລາວ, ລາວຫລຽວເຫັນດອກຫຍ້າສີເຫລືອງດອກໃຫຍ່ເພີ້ເລີ້ດອກດຽວ ຢູ່ທາງກາງຂອງເດີ່ນຫຍ້າທີ່ສວຍງາມນັ້ນ.
ເບິ່ງຄືວ່າມັນຢູ່ຕ່າງບ່ອນ ແລະ ຊາຍຄົນນັ້ນກໍແປກໃຈວ່າເປັນຫຍັງເພື່ອນບ້ານຂອງລາວຈຶ່ງບໍ່ຫລົກມັນອອກ? ລາວບໍ່ເຫັນມັນບໍ? ລາວບໍ່ຮູ້ບໍວ່າ ເມັດຂອງດອກຫຍ້າແດນດີໄລອ້ອນນັ້ນຈະປິວໄປທົ່ວ ແລ້ວເຮັດໃຫ້ມີດອກຫຍ້ານັ້ນລາມໄປເປັນພັນໆດອກ?
ດອກຫຍ້າແດນດີໄລອ້ອນດອກດຽວນັ້ນເຮັດໃຫ້ລາວເຄືອງໃຈ ແລະ ລາວຢາກເຮັດແນວໃດແນວໜຶ່ງ. ລາວຄວນຈະໄປຫລົກມັນອອກບໍ່? ຫລືຈະໄປສີດແນວຂ້າຫຍ້າໃສ່? ບາງທີລາວຄວນຈອບໄປຍາມກາງຄືນ ໄປຫລົກມັນອອກໂດຍບໍ່ມີໃຜຮູ້.
ລາວຄິດແຕ່ເລື່ອງດອກຫຍ້ານັ້ນ ຕອນລາວຍ່າງເມືອບ້ານ. ລາວກ້າວເຂົ້າເຮືອນຂອງລາວຢ່າງບໍ່ແນມເບິ່ງເດີ່ນຫຍ້າເຈົ້າຂອງເລີຍ—ທັງທີ່ມັນມີແຕ່ດອກແດນດີໄລອ້ອນສີເຫລືອງເປັນລ້ອຍໆດອກເຕັມໄປໝົດ.
ທ່ອນໄມ້ ແລະ ຂີ້ເຫຍື້ອ
ເລື່ອງນີ້ໄດ້ເຕືອນເຮົາເຖິງຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດບໍ່?
“ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງຈ້ອງຕາເບິ່ງຂີ້ເຫຍື້ອຢູ່ໃນຕາພີ່ນ້ອງຂອງທ່ານ, ບາດໄມ້ທັງທ່ອນຢູ່ໃນຕາຂອງຕົນແລ້ວພັດບໍ່ເຫັນ? …
“…ເອົາທ່ອນໄມ້ອອກຈາກຕາຂອງທ່ານເອງກ່ອນສາ ແລ້ວທ່ານກໍຈະສາມາດເຫັນໄດ້ແຈ້ງ ເມື່ອເອົາຂີ້ເຫຍື້ອອອກຈາກຕາພີ່ນ້ອງຂອງທ່ານ.”2
ເລື່ອງລາວຂອງທ່ອນໄມ້ ແລະ ຂີ້ເຫຍື້ອນີ້ມັນປຽບໃສ່ກັບເຮົາທີ່ວ່າ ເຮົາບໍ່ສາມາດມອງເຫັນດ້ວຍຕາຂອງຕົນເອງໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ແນ່ໃຈວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງສາມາດບົ່ງບອກພະຍາດ ແລະ ໃຫ້ຄຳແນະນຳສຳລັບການປິ່ນປົວຄວາມເຈັບປ່ວຍຂອງຄົນອື່ນໄດ້ດີແທ້ໆ ທັງໆທີ່ຕົນເອງຍັງມອງບໍ່ເຫັນຄວາມບົກຜ່ອງຂອງຕົນເອງຊ້ຳ.
ຫລາຍປີມາແລ້ວ ມີເລື່ອງຂອງຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ເຊື່ອວ່າ ເມື່ອລາວເອົານ້ຳໝາກນາວມາທາໜ້າ ມັນຈະເຮັດໃຫ້ກ້ອງຖ່າຍຮູບສ່ອງບໍ່ເຫັນລາວ. ດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງເອົານ້ຳໝາກນາວທາໜ້າຕົນເອງທົ່ວໜ້າ ແລ້ວລາວກໍອອກໄປປຸ້ນທະນາຄານສອງບ່ອນ. ຕໍ່ມາບໍ່ດົນ ລາວຖືກຈັບ ຍ້ອນວ່າມີຮູບຂອງລາວອອກອາກາດທົ່ວຂ່າວຕອນແລງວັນນັ້ນ. ເມື່ອຕຳຫລວດໄດ້ເອົາວິດີໂອຈາກກ້ອງຄວາມປອດໄພມາສາຍໃຫ້ລາວເບິ່ງ ລາວກໍງົງ ແລ້ວເວົ້າວ່າ “ເອະ ຂ້ອຍເອົານ້ຳໝາກນາວທາໜ້າຕົນເອງແລ້ວ ເປັນຫຍັງຄືເຫັນຢູ່.3
ເມື່ອນັກວິທະຍາສາດຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ຄໍແນວ ໄດ້ຍິນເລື່ອງນີ້ ລາວກໍປະຫລາດໃຈທີ່ຊາຍຜູ້ນັ້ນບໍ່ຮູ້ວ່າຕົນເອງບໍ່ຮູ້ຫຍັງສິ້ນດີ ເພື່ອຊັ່ງຊາເບິ່ງວ່າສິ່ງນີ້ເປັນບັນຫາທົ່ວໄປຫລືບໍ່ ນັກຄົ້ນຄວ້າສອງທ່ານໄດ້ເຊື້ອເຊີນໃຫ້ນັກສຶກສາວິທະຍາໄລມີສ່ວນຮ່ວມໃນການທົດລອງເປັນຊຸດໆໄປ ກ່ຽວກັບຄວາມຊຳນານໃນຊີວິດ ແລ້ວຂໍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າປະເມີນຜົນທົດສອບຂອງເຂົາເຈົ້າວ່າເປັນແນວໃດ. ນັກສຶກສາທີ່ໄດ້ຄະແນນຕ່ຳ ແມ່ນເຮັດຖືກໜ້ອຍທີ່ສຸດຈາກການປະເມີນຜົນການກະທຳຂອງຕົນເອງ ບາງຄົນກໍຄາດຄະເນຄະແນນຂອງຕົນເອງສູງກວ່າຫ້າເທົ່າຈາກຄວາມຈິງ.4
ການສຶກສານີ້ໄດ້ລຶ້ມຄືນໃນຫລາຍວິທີ ແລະ ຜົນອອກມາກໍຄືກັນຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າເຊັ່ນ: ເຮົາຫລາຍຄົນກໍມອງຕົນເອງບໍ່ຖືກຕາມທີ່ຕົນເອງເປັນ ແມ່ນແຕ່ຄົນທີ່ມີຄວາມສຳເລັດໄດ້ໃຫ້ຄະແນນຄວາມພະຍາຍາມຂອງຕົນສູງເກີນໄປ ແລະ ໃຫ້ຄະແນນຄວາມພະຍາຍາມຂອງຄົນອື່ນນ້ອຍເກີນໄປ.5
ມັນອາດຈະບໍ່ສຳຄັນຖ້າເຮົາປະເມີນຫລາຍເກີນໄປວ່າເຮົາຂັບລົດເກັ່ງ ຫລື ຕີລູກກ໊ອຟໄດ້ໄກຊ່ຳໃດ. ແຕ່ຖ້າເຮົາເລີ່ມເຊື່ອວ່າຕົນເອງຊ່ອຍຢູ່ບ້ານ ຢູ່ບ່ອນເຮັດວຽກ ແລະ ໂບດ ຫລາຍເກີນກວ່າທີ່ຕົນເອງເຮັດແລ້ວ ກໍໝາຍຄວາມວ່າເຮົາຕົບຕາຕົນເອງ ຕໍ່ພອນ ແລະ ໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ປັບປຸງຕົນເອງໃນທາງທີ່ໂດດເດັ່ນ ແລະ ເລິກຊຶ້ງ.
ຈຸດບອດທາງພຣະວິນຍານ
ມີໝູ່ທີ່ລຶ້ງເຄີຍກັນຄົນໜຶ່ງ ຊຶ່ງຢູ່ໃນຫວອດທີ່ມີສະຖິຕິດີໃນສາດສະໜາຈັກ ເຊັ່ນວ່າ—ມີຄົນໄປໂບດຫລາຍ, ຄູສອນປະຈຳບ້ານກໍເຮັດໜ້າທີ່ດີເລີດ, ເດັກນ້ອຍປະຖົມໄວກໍມີກິລິຍາດີ, ອາຫານງານລຽ້ງໃນຫວອດກໍດີຫລາຍ ສະມາຊິກແທບຈະບໍ່ເຮັດຫຍັງເຮ່ຍໃສ່ພື້ນເລີຍ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄິດວ່າ ບໍ່ເຄີຍມີການຖຽງກັນໃນການເຕັ້ນລຳຢູ່ໂບດເລີຍ.
ຕໍ່ມາໝູ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເມຍຂອງລາວໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ໄປເຜີຍແຜ່ສາດສະໜາ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າກັບມາຫລັງຈາກສາມປີຜ່ານໄປ ເຂົາເຈົ້າກໍງົງເມື່ອຮູ້ວ່າ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າຈາກໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ນັ້ນ, ຜົວເມຍ 11 ຄູ່ໄດ້ຢ່າຮ້າງກັນ.
ຖ້າເບິ່ງພາຍນອກຈະເຮົາເຫັນວ່າໃນຫວອດມີສະມາຊິກທີ່ມີສັດທາ ແລະ ເຂັ້ມແຂງຫລາຍຄົນ, ແຕ່ເສຍດາຍທີ່ສະມາຊິກໄດ້ປ່ຽນໃຈ ແລະ ມີສິ່ງປ່ຽນແປງໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ບັນຫາມີຢູ່ວ່ານັ້ນເປັນເຫດການທີ່ບໍ່ແມ່ນແຕ່ເຫດການດຽວເທົານັ້ນ. ສິ່ງຮ້າຍເຮງ ແລະ ບໍ່ຈຳເປັນເຫລົ່ານີ້ຈະເກີດຂຶ້ນໄດ້ ຖ້າເຮົາເຊົາປະຕິບັດຕາມຫລັກທຳພຣະກິດຕິຄຸນ. ຖ້າເບິ່ງພາຍນອກ ເຂົາເຈົ້າເບິ່ງຄືວ່າເປັນສານຸສິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແຕ່ພາຍໃນແລ້ວ ຫົວໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຫ່າງໄກຈາກພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ຄຳສັ່ງສອນຂອງພຣະອົງ. ພວກເຂົາໄດ້ຄ່ອຍໆຫັນໜີຈາກສິ່ງທີ່ເປັນທາງວິນຍານ ແລະ ຫຍັບເຂົ້າຫາສິ່ງທີ່ເປັນທາງໂລກ.
ມີດຳລົງຖານະປະໂລຫິດທີ່ເຄີຍມີຄ່າຄວນຈຳນວນໜຶ່ງ ໄດ້ເລີ່ມບອກຕົນເອງວ່າໂບດແມ່ນດີສຳລັບຜູ້ຍິງ ແລະ ເດັກນ້ອຍ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນສຳລັບເຂົາເຈົ້າ. ບາງຄົນກໍເຊື່ອໝັ້ນວ່າຍ້ອນຫຍຸ້ງວຽກ ແລະ ສະພາບການພິເສດຂອງຕົນ, ເຂົາເຈົ້າຖືກຍົກເວັ້ນຈາກການກະທຳ ແລະ ການຮັບໃຊ້ຕ່າງໆທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໃກ້ຊິດກັບພຣະວິນຍານ. ໃນສະໃໝນີ້ການຄິດວ່າຕົນເອງຖືກ ແລະ ການຫລົງໄຫລໃນຕົນເອງ ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຂໍ້ແກ້ຕົວທີ່ບໍ່ສາມາດອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ, ເລື່ອນເວລາການສຶກສາພຣະຄຳພີ, ຫລີກເວັ້ນການປະຊຸມໂບດ, ແລະ ການສັງສັນໃນຄອບຄົວ, ຫລື ບໍ່ຈ່າຍເງິນສ່ວນສິບ ແລະ ເງິນບໍລິຈາກດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ.
ອ້າຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂໍໃຫ້ທ່ານລອງຄິດໃນໃຈ ແລະ ຕັ້ງຄຳຖາມແບບງ່າຍໆວ່າ: “ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ, ແມ່ນຜູ້ຂ້ານີ້ບໍ?”
ທ່ານໄດ້ຫັນເຫ—ແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍໜຶ່ງ—ຈາກພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ໄດ້ມອບໄວ້ໃຫ້ທ່ານດູແລບໍ?6 ທ່ານໄດ້ໃຫ້ສິ່ງເລີດເລີໃນໂລກນີ້ ເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈຂອງທ່ານມືດມົນຕໍ່ແສງສະຫວ່າງອັນລ້ຳຄ່າຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະຄຣິດບໍ?7
ໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ອ້າຍນ້ອງທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃຫ້ທ່ານຖາມຕົນເອງວ່າ “ຊັບສົມບັດຂອງຕົນຢູ່ໃສ?”
ໃຈຂອງທ່ານເຫັນແກ່ສິ່ງທີ່ສະດວກສະບາຍຂອງໂລກນີ້ບໍ ຫລື ໃຫ້ຄວາມສົນໃຈແກ່ຄຳສອນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ? ເພາະວ່າ “ເມື່ອຊັບສົມບັດຂອງທ່ານຢູ່ບ່ອນໃດ ໃຈຂອງທ່ານກໍຈະຢູ່ບ່ອນນັ້ນ.”8
ພຣະວິນຍານຂອງພຣະເຈົ້າສະຖິດຢູ່ໃນໃຈຂອງທ່ານບໍ? ທ່ານໄດ້ຍຶດໝັ້ນໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນບໍ່? ທ່ານໄດ້ອຸທິດເວລາ ແລະ ການສ້າງສາໃຫ້ພໍທີ່ຈະນຳຄວາມສຸກມາສູ່ຄູ່ຊີວິດແຕ່ງງານ ແລະ ຄອບຄົວຂອງທ່ານບໍ່? ທ່ານໄດ້ສຸມພະລັງຂອງຕົນເພື່ອການບັນລຸເປົ້າໝາຍ ແລະ ດຳລົງຊີວິດ9 ຕາມພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດບໍ່?
ອ້າຍນ້ອງທັງຫລາຍ ຖ້າມັນເປັນຄວາມປາດຖະໜາອັນແຮງກ້າຂອງທ່ານທີ່ຈະປູກຝັງຄຸນລັກສະນະແຫ່ງ “ສັດທາ, ຄວາມດີງາມ, ຄວາມຮູ້, ຄວາມພໍຄວນ, ຄວາມອົດທົນ, ຄວາມກະລຸນາແບບອ້າຍນ້ອງກັນ, ຄວາມເປັນເໝືອນພຣະເຈົ້າ, ຄວາມໃຈບຸນ, ຄວາມຖ່ອມຕົນ, ແລະ ການຮັບໃຊ້” ໃຫ້ເປັນເໝືອນພຣະຄຣິດແລ້ວ10 ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຈະເຮັດໃຫ້ທ່ານເປັນເຄື່ອງມືໃນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງ ເພື່ອນຳຄວາມລອດມາສູ່ຄົນທັງຫລາຍ.11
ການກວດກາຊີວິດ
ອ້າຍນ້ອງທັງຫລາຍ ບໍ່ມີໃຜດອກ ທີ່ຢາກຍອມຮັບວ່າ ຕົນເອງໄປທາງຜິດແລ້ວ. ສ່ວນຫລາຍພວກເຮົາຈະບໍ່ຢາກໄຕ່ຕອງໃນໃຈຂອງຕົນ ເມື່ອເຫັນວ່າຕົນເອງ ອ່ອນແອ, ມີຂີດຈຳກັດ, ແລະ ມີຄວາມຢ້ານກົວ. ໃນທີ່ສຸດ ເມື່ອພວກເຮົາກວດກາເບິ່ງຊີວິດຂອງຕົນ ພວກເຮົາຈະເບິ່ງຕາມຄວາມອະຄະຕິ, ຂໍ້ແກ້ຕົວ, ແລະ ເລື່ອງຕ່າງໆທີ່ຈະບອກຕົວເຮົາເອງວ່າ ຕົນເອງຄິດດີ ແລະ ເຮັດດີແລ້ວ.
ແຕ່ການມອງເຫັນຕົວເຮົາເອງຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ເປັນສິ່ງສຳຄັນຕໍ່ຄວາມເຕີບໂຕທາງວິນຍານ ແລະ ການຢູ່ດີກິນດີຂອງເຮົາ. ຖ້າຄວາມອ່ອນແອ ແລະ ຄວາມບົກພ່ອງຂອງເຮົາຍັງຢູ່ໃນເງົາແຫ່ງຄວາມມືດ, ແລ້ວອຳນາດແຫ່ງການໄຖ່ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດກໍຈະບໍ່ສາມາດປິ່ນປົວ ແລະ ເສີມພະລັງສິ່ງນີ້ໄດ້.12 ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ການທີ່ເຮົາເມີນເສີຍຕໍ່ຄວາມອ່ອນແອຂອງເຮົາ ກໍເປັນການເຮັດໃຫ້ເຮົາເມີນເສີຍຕໍ່ຄວາມສາມາດທາງສະຫວັນທີ່ພຣະບິດາຂອງເຮົາປາດຖະໜາທີ່ຈະຫລໍ່ຫລອມເຮົາແຕ່ລະຄົນ.
ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ແສງໄຟບໍລິສຸດແຫ່ງຄວາມຈິງຂອງພຣະເຈົ້າສ່ອງແສງເຂົ້າໃນຈິດໃຈຂອງເຮົາໄດ້ແນວໃດ ແລະ ມອງເຫັນຕົນເອງໄດ້ຊັດແຈ້ງຕາມທີ່ພຣະອົງເຫັນເຮົາໄດ້ແນວໃດ?
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແນະນຳວ່າ ພຣະຄຳພີທີ່ສັກສິດ ແລະ ຄຳປາໄສຈາກກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນ ແມ່ນແວ່ນແຍງອັນມີປະສິດທິພາບໃນການແຍງເບິ່ງຕົວເຮົາເອງ.
ເມື່ອທ່ານໄດ້ຍິນ ແລະ ໄດ້ອ່ານຖ້ອຍຄຳຂອງສາດສະດາໃນສະໄໝໂບຮານ ແລະ ສະໄໝໃໝ່ ຈົ່ງຫລີກເວັ້ນຈາກການຄິດວ່າຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານັ້ນແມ່ນສຳລັບຄົນອື່ນ, ແຕ່ໃຫ້ຖາມວ່າ: “ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ, ແມ່ນຜູ້ຂ້ານີ້ບໍ?”
ພວກເຮົາຕ້ອງສື່ສານກັບພຣະບິດານິລັນດອນດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ຊອກຊ້ຳ ແລະ ຈິດໃຈທີ່ສອນງ່າຍ. ພວກເຮົາຄວນເຕັມໃຈທີ່ຈະຮຽນຮູ້ ແລະ ປ່ຽນແປງຕົນເອງ. ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຫລາຍ ຖ້າພວກເຮົາສັນຍາວ່າຈະດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມປາດຖະໜາຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ມີໄວ້ໃຫ້ພວກເຮົາ.
ສຳລັບຄົນທີ່ ບໍ່ ຢາກຮຽນ ແລະ ບໍ່ຢາກປ່ຽນແປງຕົນເອງ ກໍ ຈະບໍ່ ຮຽນ ແລະ ບໍ່ປ່ຽນແປງຕົນເອງ ແລະ ອາດຈະສົງໄສວ່າສາດສະໜາຈັກມີຫຍັງແດ່ທີ່ຈະຊ່ອຍເຂົາເຈົ້າໄດ້.
ສຳລັບຄົນທີ່ຢາກປັບປຸງ ແລະ ຢາກກ້າວໜ້າ ຄົນທີ່ຢາກຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງ ຄົນທີ່ຖ່ອມຕົນເໝືອນດັ່ງເດັກນ້ອຍ ແລະ ພະຍາຍາມທີ່ຈະໃຫ້ແນວຄິດ ແລະ ການກະທຳຂອງຕົນ ສອດຄ່ອງກັບພຣະດາເທິງສະຫວັນແລ້ວ—ເຂົາເຈົ້າຈະມີປະສົບການອັນມະຫັດສະຈັນແຫ່ງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ເຂົາເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານທີ່ດີເລີດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຊີມລົດຊາດຂອງຄວາມຍິນດີ ທີ່ເປັນໝາກຜົນຂອງຈິດໃຈທີ່ເຊື່ອຟັງ ແລະ ຖ່ອມຕົນ. ເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບພອນທີ່ມີຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ຄວາມບັງຄົບຕົນ ເພື່ອຈະກາຍເປັນສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ
ຜ່ານມາໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດຄຸ້ນເຄີຍກັບຜູ້ຍິງຜູ້ຊາຍທີ່ມີຄວາມຮູ້ ຄວາມສະຫລາດຢູ່ໃນໂລກນີ້. ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງໜຸ່ມ ຂ້າພະເຈົ້າອອນຊອນນຳຄົນທີ່ມີການສຶກສາສູງ, ມີຄວາມສຳເລັດ, ແລະ ຖືກຊາວໂລກຍ້ອງຍໍ. ແຕ່ຫລາຍປີຜ່ານໄປ ຂ້າພະເຈົ້າສຳນຶກໄດ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າອອນຊອນຫລາຍກວ່ານຳຄົນທີ່ດີ ແລະ ມີຈິດໃຈງົດງາມ ເຂົາເຈົ້າເປັນຄົນດີແທ້ໆໂດຍທີ່ບໍ່ມີເລ້ຫລ່ຽມໃດໆ.
ພຣະກິດຕິຄຸນບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນບໍກັບເຮົາ ແລະ ນຳຄວາມດີມາໃຫ້ເຮົາ? ມັນແມ່ນຂ່າວດີ ແລະ ມັນຊ່ອຍເຮັດໃຫ້ເຮົາເປັນຄົນດີ.
ຖ້ອຍຄຳຂອງອັກຄະສາວົກຢາໂຄໂບ ຍັງໃຊ້ໄດ້ກັບເຮົາໃນປະຈຸບັນນີ້ວ່າ:
“ພຣະເຈົ້າທົນຕໍ່ຄົນທີ່ຍິ່ງ ແຕ່ໃຫ້ຄວາມກະລຸນາແກ່ຄົນທີ່ຖ່ອມຕົນ. …
“ຈົ່ງຖ່ອມຕົນໃນສາຍພຣະເນດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລ້ວພຣະອົງຈະຍົກເຮົາຂຶ້ນ.”13
ອ້າຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ພວກເຮົາຕ້ອງປະຖິ້ມຄວາມຍິ່ງຂອງເຮົາ ຈົ່ງເມີນເສີຍຕໍ່ສິ່ງທີ່ໄຮ້ສາລະ, ແລະ ຖາມພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົນວ່າ, “ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ, ແມ່ນຜູ້ຂ້ານີ້ບໍ?”
ແລະ ຖ້າຄຳຕອບ ເປັນວ່າ “ແມ່ນແລ້ວລູກ ມີຫລາຍຢ່າງທີ່ລູກຕ້ອງປັບປຸງ ມີຫລາຍຢ່າງທີ່ພໍ່ສາມາດຊ່ອຍເຈົ້າໃຫ້ເອົາຊະນະໄດ້” ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າເຮົາຈະຮັບຮູ້ຄຳຕອບນີ້, ຮັບຮູ້ບາບ ແລະ ຄວາມບົກພ່ອງຂອງຕົນຢ່າງຖ່ອມຕົນ, ແລະ ປ່ຽນແປງເສັ້ນທາງເດີນຂອງເຮົາ ໂດຍການກາຍເປັນສາມີ, ເປັນພໍ່, ເປັນລູກຊາຍທີ່ດີກວ່າເກົ່າ. ນັບແຕ່ວັນນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ ໃຫ້ເຮົາເດີນໄປຕາມທາງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໃຫ້ຕະຫລອດ—ເພາະການມອງເຫັນຕົນເອງຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ເປັນການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການມີປັນຍາ.
ເມື່ອເຮົາເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈະຈູງມືເຮົາໄປ; ພຣະອົງຈະ “ເພີ່ມພະລັງ ແລະ ເທພຣະພອນລົງມາໃຫ້ເຮົາຈາກສະຫວັນ.”14
ໝູ່ເພື່ອນທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂັ້ນຕອນທຳອິດໃນການເດີນໄປຕາມທາງອັນດີງາມ ແລະ ທາງແຫ່ງການບັນລຸຜົນແຫ່ງການເປັນສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງ ແມ່ນການເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການຖາມຕົນເອງຢ່າງງ່າຍໆວ່າ:
“ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ, ແມ່ນຜູ້ຂ້ານີ້ບໍ?”
ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ແລະ ຂໍມອບພອນແກ່ທ່ານ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.