ຮັກຄົນອື່ນ ແລະ ອາໄສຢູ່ກັບຄົນທີ່ແຕກຕ່າງຈາກເຮົາ
ໂດຍ ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌
ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ
ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະຄຣິດ ເຮົາຄວນດຳລົງຊີວິດຢ່າງສະຫງົບກັບຄົນອື່ນ ທີ່ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອຖືຄືກັນກັບເຮົາ ຫລື ຍອມຮັບຄຳສອນທີ່ມີພື້ນຖານຈາກນັ້ນ.
I.
ໃນວັນເວລາສຸດທ້າຍຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງຢູ່ເທິງໂລກ, ພຣະເຢຊູໄດ້ມອບສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ເອີ້ນວ່າ “ກົດບັນຍັດຂໍ້ໃໝ່” (ໂຢຮັນ 13:34). ໃຫ້ແກ່ສານຸສິດຂອງພຣະອົງ. ເຖິງແມ່ນຖືກກ່າວຊ້ຳສາມເທື່ອ, ພຣະບັນຍັດຂໍ້ນັ້ນກໍງ່າຍດາຍ ແຕ່ຍາກດ້ວຍວ່າ: “ຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນດັ່ງເຮົາຮັກພວກເຈົ້າ” (ໂຢຮັນ 15:12; ເບິ່ງ ຂໍ້ທີ 17) ນຳອີກ. ຄຳສອນທີ່ໃຫ້ຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ ໄດ້ເປັນຄຳສອນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ພຣະບັນຍັດຍິ່ງໃຫຍ່ຂໍ້ທີສອງແມ່ນ “ຈົ່ງຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົນເອງ” (ມັດທາຍ 22:39). ພຣະເຢຊູຍັງໄດ້ສອນອີກວ່າ, “ຈົ່ງຮັກສັດຕູຂອງເຈົ້າ” (ມັດທາຍ 5:44). ແຕ່ພຣະບັນຍັດວ່າ ຈົ່ງຮັກຄົນອື່ນດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຮັກຝູງແກະຂອງພຣະອົງ ຕໍ່ສານຸສິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຕໍ່ເຮົາ ເປັນການທ້າທາຍທີ່ພິເສດ. ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ສອນເມື່ອເດືອນເມສາຜ່ານມານີ້ວ່າ, “ຕາມຈິງແລ້ວ, ຄວາມຮັກເປັນພື້ນຖານສຳຄັນຕໍ່ພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນແບບຢ່າງຂອງເຮົາ. ຊີວິດຂອງພຣະອົງເປັນມໍລະດົກຂອງຄວາມຮັກ.”1
ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງຍາກທີ່ຈະມີຄວາມຮັກເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດສຳລັບຄົນອື່ນ? ມັນຍາກເພາະວ່າເຮົາຕ້ອງມີຊີວິດຢູ່ໃນບັນດາຜູ້ຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຖື ແລະ ຄຸນນະທຳ ແລະ ພັນທະຂອງພັນທະສັນຍາຄືກັນກັບເຮົາ. ໃນຄຳອະທິຖານສຳລັບສານຸສິດຂອງພຣະອົງ, ທີ່ໄດ້ກ່າວກ່ອນການຄຶງຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູໄດ້ອະທິຖານເພື່ອຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະອົງວ່າ: “ຝ່າຍຂ້ານ້ອຍໄດ້ມອບພຣະທຳຂອງພຣະອົງໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາແລ້ວ, ແລະ ໂລກນີ້ໄດ້ກຽດຊັງພວກເຂົາ ເພາະພວກເຂົາບໍ່ເປັນຂອງໂລກເໝືອນດັ່ງຂ້ານ້ອຍບໍ່ເປັນຂອງໂລກ” (ໂຢຮັນ 17:14). ແລ້ວ, ຕໍ່ພຣະບິດາພຣະອົງໄດ້ອ້ອນວອນວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຂໍຮ້ອງພຣະອົງໃຫ້ເອົາພວກເຂົາອອກໄປຈາກໂລກນີ້, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຂໍຮ້ອງພຣະອົງໃຫ້ປົກປັກຮັກສາພວກເຂົາຈາກມານຊົ່ວຮ້າຍ” (ຂໍ້ທີ 15).
ເຮົາຕ້ອງ ຢູ່ ໃນໂລກ ແຕ່ບໍ່ຕ້ອງຍອມຮັບມາດຕະຖານ ຂອງ ໂລກ. ເຮົາຕ້ອງຢູ່ໃນໂລກ, ດັ່ງທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ສອນໃນຄຳອຸປະມາ, ເພາະວ່າອານາຈັກຂອງພຣະອົງນັ້ນກໍ “ຄືກັບເຊື້ອແປ້ງ,” ທີ່ມີໜ້າທີ່ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ໂລກທັງມວນຟູຂຶ້ນ ໂດຍອິດທິພົນຂອງມັນ (ເບິ່ງ ລູກາ 13:21; ມັດທາຍ 13:33; ເບິ່ງ 1 ໂກຣິນໂທ 5:6–8 ນຳອີກ). ຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະອົງບໍ່ສາມາດເຮັດສິ່ງນັ້ນໄດ້ ຖ້າຫາກເຂົາເຈົ້າພຽງແຕ່ຄົບຫາກັບຜູ້ຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຖື ແລະ ພາກປະຕິບັດຄືກັນກັບເຂົາເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຍັງໄດ້ສອນອີກວ່າ ຖ້າຫາກເຮົາຮັກພຣະອົງ, ເຮົາຈະຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ (ເບິ່ງ ໂຢຮັນ 14:15).
II.
ພຣະກິດຕິຄຸນມີຄຳສອນຫລາຍຢ່າງກ່ຽວກັບການຮັກສາພຣະບັນຍັດ ຂະນະທີ່ອາໄສຢູ່ໃນບັນດາຜູ້ຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຖື ແລະ ພາກປະຕິບັດທີ່ແຕກຕ່າງ. ຄຳສອນກ່ຽວກັບການຂັດແຍ້ງກໍສຳຄັນຫລາຍ. ເມື່ອພຣະ ຄຣິດທີ່ໄດ້ຟື້ນຄືນພຣະຊົນແລ້ວ ໄດ້ພົບເຫັນຊາວນີໄຟໂຕ້ຖຽງກັນກ່ຽວກັບວິທີໃຫ້ບັບຕິສະມາ, ພຣະອົງໄດ້ມອບການຊີ້ນຳທີ່ແຈ່ມແຈ້ງ ວ່າຄວນປະຕິບັດພິທີການນີ້ແນວໃດ. ແລ້ວພຣະອົງໄດ້ສອນຫລັກທຳທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ວ່າ:
“ຈະບໍ່ມີການໂຕ້ຖຽງກັນໃນບັນດາພວກເຈົ້າ, ດັ່ງທີ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ; ທັງຈະບໍ່ມີການໂຕ້ຖຽງກັນໃນບັນດາພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບຄຳສອນຂອງເຮົາ, ດັ່ງທີ່ເຄີຍມີມາກ່ອນນັ້ນ.
“ເພາະຕາມຈິງ, ຕາມຈິງແລ້ວ ເຮົາກ່າວກັບເຈົ້າ, ຜູ້ທີ່ມີວິນຍານແຫ່ງການຂັດແຍ້ງນັ້ນບໍ່ໄດ້ມາຈາກເຮົາ, ແຕ່ມາຈາກມານ, ຜູ້ເປັນບິດາຂອງການຂັດແຍ້ງ ແລະ ມັນໄດ້ຍຸຍົງໃຈຂອງມະນຸດໃຫ້ຂັດແຍ້ງກັນດ້ວຍຄວາມຄຽດແຄ້ນ.
“ຈົ່ງເບິ່ງ, ນີ້ເປັນຄຳສອນຂອງເຮົາຄື ຄວນໃຫ້ເລື່ອງເຊັ່ນນັ້ນໝົດໄປ” (3 ນີໄຟ 11:28–30; ເນັ້ນຄຳເນີ້ງ).
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດບໍ່ໄດ້ຈຳກັດຄຳຕັກເຕືອນຂອງພຣະອົງຕໍ່ຕ້ານການຂັດແຍ້ງກັບຜູ້ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັກສາພຣະບັນຍັດກ່ຽວກັບການບັບຕິສະມາເທົ່ານັ້ນ. ພຣະອົງຫ້າມທຸກຄົນບໍ່ໃຫ້ມີການຂັດແຍ້ງເລີຍ. ແມ່ນແຕ່ຜູ້ທີ່ຮັກສາ ພຣະບັນຍັດກໍບໍ່ຕ້ອງຍຸຍົງໃຈຂອງມະນຸດໃຫ້ຂັດແຍ້ງກັນດ້ວຍຄວາມຄຽດແຄ້ນ. “ບິດາຂອງການຂັດແຍ້ງ” ຄືມານ; ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຄືອົງສັນຕິລາດ.
ຄ້າຍຄືກັນນີ້, ພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີ ສອນວ່າ “ຄົນມີປັນຍາກໍໃຫ້ທຸກສິ່ງສະຫງົບໄດ້” (ສຸພາສິດ 29:8). ອັກຄະສາວົກໃນສະໄໝເລີ່ມຕົ້ນໄດ້ສອນວ່າເຮົາຄວນ “ສະແຫວງຫາສິ່ງທັງຫລາຍທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມສະຫງົບສຸກ” (ໂຣມ 14:19) ແລະ “[ກ່າວ] ຄວາມຈິງດ້ວຍໃຈຮັກ” (ເອເຟໂຊ 4:15), “ເພາະຄວາມຮ້າຍຂອງມະນຸດບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄວາມຍຸດຕິທຳຂອງພຣະເຈົ້າເກີດມາ” (ຢາໂກໂບ 1:20). ໃນການເປີດເຜີຍສະໄໝໃໝ່ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບັນຊາວ່າ ມະນຸດທຸກຄົນຄວນປະກາດຂ່າວດີຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຟື້ນຟູຄືນມາແລ້ວ ໃຫ້ແກ່ເພື່ອນບ້ານຂອງຕົນ, ດ້ວຍຄວາມນິ້ມນວນ ແລະ ດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນ (ເບິ່ງ D&C 38:41), ດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວທີ່ສຸດ, ... ຢ່າໝິ່ນປະໝາດຄົນທີ່ໝິ່ນປະໝາດ (ເບິ່ງ D&C 19:30).
III.
ແມ່ນແຕ່ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາທີ່ຈະເປັນຄົນອ່ອນໂຍນ ແລະ ຫລີກລ້ຽງຈາກການຂັດແຍ້ງ, ເຮົາຕ້ອງບໍ່ ຍອມ ຫລື ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງເຮົາອ່ອນແອຕໍ່ຄວາມຈິງທີ່ເຮົາເຂົ້າໃຈ. ເຮົາຕ້ອງບໍ່ຍອມແພ້ຕໍ່ຈຸດຢືນ ຫລື ຫລັກທຳຂອງເຮົາ. ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດລົງໄປ ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຕົກຢູ່ໃນບົດບາດຂອງຜູ້ຕໍ່ສູ້ໃນການແຂ່ງຂັງນິລັນດອນ ລະຫວ່າງຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມຜິດ. ໃນການແຂ່ງຂັນນີ້ ບໍ່ມີເຂດທີ່ເປັນກາງ.
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສະແດງເສັ້ນທາງນັ້ນເມື່ອຜູ້ປໍລະປັກຂອງພຣະອົງໄດ້ນຳເອົາຍິງທີ່ “ຖືກຈັບໃນເວລາທີ່ກຳລັງຫລິ້ນຊູ້” (ໂຢຮັນ 8:4) ມາຫາພຣະອົງ. ເມື່ອຖືກເຮັດໃຫ້ອັບອາຍດ້ວຍຄວາມໜ້າຊື່ໃຈຄົດຂອງຕົນເອງ, ພວກທີ່ກ່າວຫາໄດ້ກັບໜີໄປ ແລະ ປ່ອຍພຣະເຢຊູຢູ່ກັບຍິງຄົນນັ້ນຕາມລຳພັງ. ພຣະອົງໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ນາງດ້ວຍຄວາມເມດຕາ ໂດຍບໍ່ປະນາມນາງໃນເວລານັ້ນ. ແຕ່ພຣະອົງໄດ້ສັ່ງນາງຢ່າງໜັກແໜ້ນອີກວ່າ “ຢ່າເຮັດບາບອີກ” (ໂຢຮັນ 8:11). ຄວາມກະລຸນາຮັກຫອມນັ້ນຈຳເປັນ, ແຕ່ຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະຄຣິດ ເໝືອນດັ່ງພຣະອາຈານ ຈະເປັນຄົນທີ່ໝັ້ນຄົງຢູ່ໃນຄວາມຈິງ.
IV.
ເໝືອນດັ່ງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ບາງເທື່ອຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະອົງກໍຖືກປະເຊີນໜ້າດ້ວຍພຶດຕິກຳທີ່ເປັນບາບ ແລະ ໃນວັນເວລານີ້ເຂົາເຈົ້າຈະຖືກເອີ້ນວ່າ “ຄົນເຊື່ອແນວຄິດຜິດ” ຫລື “ຄົນບ້າສາດສະໜາ” ເມື່ອເຂົາເຈົ້າປົກປ້ອງຄວາມຖືກຕ້ອງ ແລະ ຄວາມຜິດດັ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈມັນ. ຫລັກທຳ ແລະ ພາກປະຕິບັດທາງໂລກສະແດງໃຫ້ເຫັນການທ້າທາຍດັ່ງກ່າວຕໍ່ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ຮູ້ກັນທົ່ວໄປໃນເວລານີ້ຄືການຍອມຮັບການແຕ່ງງານລະຫວ່າງເພດດຽວກັນໃຫ້ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ໃນຫລາຍລັດໃນສະຫະລັດອາເມຣິກາ ແລະ ອີກໃນຫລາຍໆປະເທດຕະຫລອດທົ່ວໂລກ. ເຮົາຍັງອາໄສຢູ່ໃນບັນດາຄົນບາງຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອໃນການແຕ່ງງານເລີຍ. ບາງຄົນບໍ່ເຊື່ອໃນການມີລູກ. ບາງຄົນກໍຕໍ່ຕ້ານການຈຳກັດເລື່ອງຮູບພາບລາມົກ ຫລື ຢາເສບຕິດທີ່ອັນຕະລາຍ. ອີກຕົວຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຕໍ່ຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຖືສ່ວນຫລາຍ ຄືການທ້າທາຍຂອງການອາໄສຢູ່ກັບຄູ່ຄອງທີ່ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອຖື ຫລື ສະມາຊິກໃນຄອບຄົວ ຫລື ຄົບຫາກັບເພື່ອນຮ່ວມງານ ຫລື ຄົນອື່ນໆທີ່ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອຖື.
ໃນສະຖານທີ່ ທີ່ຖືກອຸທິດແລ້ວ, ດັ່ງເຊັ່ນພຣະວິຫານ, ສະຖານທີ່ນະມັດສະການ, ແລະ ບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາເອງ, ເຮົາຄວນສັ່ງສອນຄວາມຈິງ ແລະ ພຣະບັນຍັດຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ຄົບຖ້ວນຕາມທີ່ເຮົາເຂົ້າໃຈມັນຈາກແຜນແຫ່ງຄວາມລອດ ທີ່ຖືກເປີດເຜີຍຢູ່ໃນພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່. ສິດທິຂອງເຮົາທີ່ຈະເຮັດດັ່ງນີ້ກໍຖືກປົກປ້ອງ ໂດຍການຮັບປະກັນໂດຍລັດຖະທຳມະນູນຂອງສິດທິການກ່າວປາໄສ ແລະ ນັບຖືສາດສະໜາ, ພ້ອມທັງສິດທິສ່ວນຕົວທີ່ຖືກໃຫ້ກຽດນຳອີກ ແມ່ນແຕ່ໃນປະເທດທີ່ບໍ່ມີການຮັບປະກັນຈາກລັດຖະທຳມະນູນຢ່າງເປັນທາງການ.
ໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະ, ສິ່ງທີ່ຜູ້ເຊື່ອຖືສາດສະໜາກ່າວ ແລະ ເຮັດລົງໄປກໍກ່ຽວພັນກັບການພິຈາລະນາອື່ນໆ. ສິດທິທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມສາດສະໜາກ່ຽວພັນກັບການກະທຳທາງສະທາລະນະ, ແຕ່ມັນຍັງຂຶ້ນຢູ່ກັບຄຸນວຸດທິທີ່ຈຳເປັນເພື່ອອຳນວຍຄວາມເຊື່ອຖື ແລະ ພາກປະຕິບັດຂອງຄົນອື່ນ. ກົດໝາຍບໍ່ສາມາດຫ້າມພຶດຕິກຳທີ່ເປັນທີ່ຮັບຮູ້ວ່າຜິດ ຫລື ບໍ່ເປັນທີ່ຍອມຮັບ, ດັ່ງເຊັ່ນການຂູດຮີດທາງເພດ, ຄວາມຮຸນແຮງ ຫລື ພຶດຕິກຳທີ່ທຳໂຫດຮ້າຍອື່ນໆ, ແມ່ນແຕ່ເມື່ອຄົນທີ່ມີຄວາມເຫັນຮຸນແຮງເຮັດລົງໄປໃນນາມຂອງສາດສະໜາ. ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ເປັນທີ່ຍອມຮັບຕໍ່ຄົນທີ່ເຊື່ອຖືບາງຄົນ, ພຶດຕິກຳທີ່ບໍ່ຮ້າຍແຮງ, ອາດຕ້ອງໄດ້ອົດທົນຕໍ່ ຖ້າຫາກຖືກເຮັດໃຫ້ເປັນກົດ ຕາມທີ່ສາດສະດາທ່ານໜຶ່ງໃນພຣະຄຳພີມໍມອນໄດ້ເອີ້ນວ່າ “ສຽງຂອງຜູ້ຄົນ” (ໂມໄຊຢາ 29:26).
ໃນເລື່ອງການກ່າວປາໄສໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະ, ພວກເຮົາຫວັງໃຫ້ມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຫລາຍຂຶ້ນກັບຄຳສັ່ງສອນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຈະຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ ແລະ ລະເວັ້ນຈາກການຂັດແຍ້ງ. ຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະຄຣິດຄວນເປັນຕົວຢ່າງຂອງພຶດຕິກຳທີ່ສຸພາບອ່ອນໂຍນ. ພວກເຮົາຄວນຮັກທຸກຄົນ, ເປັນຜູ້ຮັບຟັງທີ່ດີ, ແລະ ສະແດງຄວາມຫ່ວງໄຍສຳລັບຄວາມເຊື່ອຖືທີ່ຈິງໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາອາດບໍ່ເຫັນດີດ້ວຍ, ພວກເຮົາກໍບໍ່ຄວນມີອາລົມຮ້າຍ. ຈຸດຢືນ ແລະ ການສື່ສານຂອງເຮົາກ່ຽວກັບເລື່ອງທີ່ກໍ່ໃຫ້ມີການໂຕ້ຖຽງກັນຫລາຍ ກໍບໍ່ຄວນກໍ່ໃຫ້ເກີດການຂັດແຍ້ງ. ພວກເຮົາຄວນເປັນຄົນສະຫລາດເມື່ອອະທິບາຍ ແລະ ຕິດຕາມຈຸດຢືນຂອງເຮົາ ແລະ ໃນການມີອິດທິພົນຕໍ່ຄົນອື່ນ. ໃນການປະຕິບັດດັ່ງນີ້, ພວກເຮົາກໍຂໍຮ້ອງບໍ່ໃຫ້ຄົນອື່ນຂຸ່ນເຄືອງໂດຍຄວາມເຊື່ອຖືທາງສາດສະໜາທີ່ຈິງໃຈຂອງເຮົາ ແລະ ການປະຕິບັດຕາມສິດທິທາງສາດສະໜານັ້ນ. ພວກເຮົາຊຸກຍູ້ໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນປະຕິບັດຕາມກົດທີ່ສຳຄັນທີ່ວ່າ: “ເຈົ້າຢາກໃຫ້ຄົນອື່ນເຮັດຕໍ່ເຈົ້າຢ່າງໃດ ກໍຈົ່ງເຮັດຕໍ່ເພື່ອນຢ່າງນັ້ນເໝືອນກັນ” (ມັດທາຍ 7:12).
ເມື່ອຄວາມຄິດເຫັນ ແລະ ນະໂຍບາຍທີ່ເປັນທີ່ຍອມຮັບຕໍ່ຕ້ານກັບມາດຕະຖານຂອງເຮົາ, ເຮົາຄວນຍອມຮັບຜົນທີ່ບໍ່ເປັນທີ່ເພິ່ງປາດຖະໜານັ້ນດ້ວຍຄວາມນັບຖື, ແລະ ນຳໃຊ້ຄວາມສຸພາບຮຽບຮ້ອຍກັບຜູ້ປໍລະປັກຂອງເຮົາ. ບໍ່ວ່າສິ່ງໃດຈະເກີດຂຶ້ນກໍຕາມ, ເຮົາຄວນເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມເມດຕາຈິດຕໍ່ຄົນທັງປວງ, ປະຕິເສດການຂົ່ມເຫັງໃນທຸກຮູບແບບ, ຮ່ວມທັງການກັ່ນແກ້ງອີງຕາມເຊື້ອຊາດ, ຊົນຊາດ, ຄວາມເຊື່ອຖື ຫລື ບໍ່ເຊື່ອຖືສາດສະໜາ, ແລະ ຄວາມແຕກຕ່າງໃນແນວໂນ້ມທາງເພດ.
V.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວເຖິງຫລັກທຳທົ່ວໄປ. ບັດນີ້ຂ້າພະເຈົ້າຈະກ່າວເຖິງວິທີທີ່ຫລັກທຳເຫລົ່ານັ້ນຄວນຖືກນຳໃຊ້ໃນສະຖານະການທີ່ແຕກຕ່າງແຕ່ເປັນທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ ຊຶ່ງຄຳສອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຄວນຖືກປະຕິບັດຕາມຢ່າງຊື່ສັດຫລາຍຂຶ້ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າຈະເລີ່ມດ້ວຍສິ່ງທີ່ລູກໆຂອງເຮົາຮຽນຮູ້ຕອນພວກເຂົາໄປຫລິ້ນ. ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ເປັນຊາວມໍມອນໃນລັດຢູທານີ້ໄດ້ຜິດໃຈ ແລະ ບາດໝາງໂດຍສະມາຊິກຂອງເຮົາບາງຄົນ ທີ່ບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ລູກຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນເພື່ອນກັບລູກຂອງຄົນທີ່ເຊື່ອໃນສາດສະໜາອື່ນ. ແນ່ນອນວ່າເຮົາສອນລູກໆຂອງເຮົາເຖິງຫລັກທຳ ແລະ ມາດຕະຖານຂອງພຶດຕິກຳ ໂດຍບໍ່ໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ຫ່າງເຫີນ ຫລື ສະແດງຄວາມບໍ່ເຄົາລົບນັບຖືຕໍ່ຜູ້ຄົນທີ່ແຕກຕ່າງຈາກເຮົາ.
ຄູສອນໃນໂບດ ແລະ ໃນໂຮງຮຽນທັງຫລາຍໄດ້ເສົ້າເສຍໃຈກັບວິທີທາງທີ່ຄົນໄວລຸ້ນບາງຄົນປະຕິບັດຕໍ່ກັນແລະກັນ, ຮ່ວມດ້ວຍຊາວໜຸ່ມໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ແນ່ນອນວ່າ ພຣະບັນຍັດທີ່ຈະຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ ຮ່ວມທັງການຮັກ ແລະ ນັບຖືລະຫວ່າງສາດສະໜາທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແລະ ສຳລັບເຊື້ອຊາດ, ວັດທະນະທຳ, ແລະ ເສດຖະກິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ພວກເຮົາທ້າທາຍຄົນໜຸ່ມທຸກຄົນໃຫ້ລະເວັ້ນຈາກການຂົ່ມເຫັງ, ການດູຖູກ ຫລື ພາສາ ແລະ ພາກປະຕິບັດທີ່ຕັ້ງໃຈຈະເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເຈັບຊ້ຳນ້ຳໃຈ. ທຸກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ລະເມີດພຣະບັນຊາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດທີ່ຈະຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ.
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນວ່າການຂັດແຍ້ງເປັນເຄື່ອງມືຂອງມານ. ແນ່ນອນວ່າສິ່ງນັ້ນສັ່ງສອນທາງທີ່ຕໍ່ຕ້ານພາສາ ແລະ ພາກປະຕິບັດບາງຢ່າງທາງການເມືອງໃນເວລານີ້. ການຮັບມືກັບຜູ້ຄົນ ແລະ ນະໂຍບາຍທີ່ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມເຊື່ອຖືຂອງເຮົາກໍເປັນພາກສ່ວນສຳຄັນຂອງການເມືອງ, ແຕ່ຄວາມແຕກຕ່າງທາງນະໂຍບາຍບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງກ່ຽວພັນກັບການໂຈມຕີສ່ວນຕົວ ທີ່ກີດກັນຂະບວນການຂອງລັດຖະບານ ແລະ ລົງໂທດຜູ້ທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມ. ເຮົາທຸກຄົນຄວນກຳຈັດການສື່ສານທີ່ກຽດຊັງ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ກັນຢ່າງສຸພາບຮຽບຮ້ອຍໃນຄວາມແຕກຕ່າງຂອງຄວາມຄິດເຫັນ.
ສະຖານທີ່ ທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດທີ່ຈະລະເວັ້ນຈາກການຂັດແຍ້ງ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ກັນດ້ວຍຄວາມນັບຖື ສຳລັບຄວາມແຕກຕ່າງແມ່ນຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາ ແລະ ຄວາມສຳພັນກັບສະມາຊິກໃນຄອບຄົວ. ຄວາມແຕກຕ່າງນັ້ນຫລີກລ້ຽງບໍ່ໄດ້ ບາງຢ່າງກໍເລັກນ້ອຍ ແລະ ບາງຢ່າງກໍໃຫຍ່ໂຕ. ກ່ຽວກັບຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ໃຫຍ່ໂຕນັ້ນ, ສົມມຸດວ່າສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຢູ່ຮ່ວມກັນໂດຍບໍ່ໄດ້ແຕ່ງງານ. ສິ່ງນັ້ນນຳຫລັກທຳສຳຄັນສອງຢ່າງມາຂັດກັນ ຄວາມຮັກທີ່ມີໃຫ້ສະມາຊິກໃນຄອບຄົວ ແລະ ຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງເຮົາຕໍ່ພຣະບັນຍັດ. ໂດຍການຕິດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ເຮົາສາມາດສະແດງຄວາມຮັກທີ່ເມດຕາ ແລະ ຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນຄວາມຈິງ ໂດຍການລະເວັ້ນຈາກກິດຈະກຳທີ່ອຳນວຍ ຫລື ເບິ່ງຄືວ່າສົ່ງເສີມສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ວ່າຜິດ.
ຂ້າພະເຈົ້າຈະສະຫລຸບດ້ວຍຕົວຢ່າງໜຶ່ງຂອງຄວາມສຳພັນໃນຄອບຄົວ. ຢູ່ທີ່ກອງປະຊຸມສະເຕກໃນເຂດຕາເວັນຕົກພາກກາງ ເມື່ອ 10 ປີກ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບຊິດສະເຕີຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ທີ່ໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າສາມີຂອງນາງທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກ ໄດ້ໄປໂບດກັບນາງເປັນເວລາ 12 ປີ ແຕ່ບໍ່ຍອມເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກ. ນາງໄດ້ຖາມວ່າ ນາງຄວນເຮັດແນວໃດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແນະນຳໃຫ້ນາງເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງຕໍ່ໄປ ແລະ ໃຫ້ອົດທົນ ແລະ ເຮັດດີຕໍ່ສາມີຂອງນາງ.
ເກືອບໜຶ່ງເດືອນຕໍ່ມານາງໄດ້ຂຽນຫາຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ເອີ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຄິດວ່າເວລາ 12 ປີນັ້ນໄດ້ສະແດງວ່າຂ້ານ້ອຍໄດ້ອົດທົນພຽງໃດ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮູ້ຖ້າວ່າຂ້ານ້ອຍມີເມດຕາໃນເລື່ອງນັ້ນ. ສະນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ພະຍາຍາມຫລາຍທີ່ສຸດເປັນເວລາໜຶ່ງເດືອນປາຍ, ແລະ ລາວກໍໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ.”
ຄວາມເມດຕາມີພະລັງຫລາຍ, ໂດຍສະເພາະໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງຄອບຄົວ. ຈົດໝາຍຂອງນາງໄດ້ກ່າວຕໍ່ວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍແຮ່ງພະຍາຍາມຈະມີເມດຕາຫລາຍຂຶ້ນໃນເວລານີ້ ເພາະພວກຂ້ານ້ອຍກຳລັງຕຽມຕົວໄປຜະນຶກໃນພຣະວິຫານໃນປີນີ້!”
ຫົກປີຕໍ່ມານາງໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍຫາຂ້າພະເຈົ້າອີກວ່າ: “ສາມີຂອງຂ້ານ້ອຍ [ຫາກໍ] ຖືກເອີ້ນ ແລະ ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນອະທິການ [ຂອງຫວອດຂອງພວກເຮົາ].”2
VI.
ໃນຄວາມສຳພັນທັງຫລາຍ ແລະ ໃນສະຖານະການໃນຊີວິດທັງຫລາຍ, ເຮົາຕ້ອງອາໄສຢູ່ກັບຄົນທີ່ແຕກຕ່າງຈາກເຮົາ. ເມື່ອຈຳເປັນ, ຝ່າຍທີ່ແຕກຕ່າງຂອງເຮົາຄວນບໍ່ຖຶກປະຕິເສດ ຫລື ປ່ອຍປະຖິ້ມໄປ, ແຕ່ຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະຄຣິດຄວນດຳລົງຊີວິດຢ່າງສະຫງົບກັບຄົນອື່ນ ທີ່ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອຖືຄືກັນກັບເຮົາ ຫລື ຍອມຮັບຄຳສອນທີ່ມີພື້ນຖານຈາກນັ້ນ. ແຜນແຫ່ງຄວາມລອດຂອງພຣະບິດາ, ຊຶ່ງເຮົາຮູ້ຜ່ານການເປີດເຜີຍຂອງສາດສະດາ, ໄດ້ຈັດວາງໃຫ້ເຮົາຢູ່ໃນສະຖານະການມະຕະ ບ່ອນທີ່ເຮົາຕ້ອງຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ. ນັ້ນກໍຮ່ວມດ້ວຍການຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາທີ່ມີວັດທະນະທຳ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຖືທີ່ແຕກຕ່າງຈາກເຮົາ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຮັກເຮົາ. ດັ່ງທີ່ສາດສະດາທ່ານໜຶ່ງໃນພຣະຄຳພີມໍມອນໄດ້ສອນ, ເຮົາຕ້ອງມຸ້ງໜ້າ, ດ້ວຍມີ “ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອງມະນຸດທັງປວງ” (2 ນີໄຟ 31:20).
ເຖິງແມ່ນມັນຈະຍາກທີ່ຈະອາໄສຢູ່ໃນຄວາມວຸ້ນວາຍອ້ອມຂ້າງເຮົາ, ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ທີ່ຈະຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງຮັກເຮົາອາດເປັນການທ້າທາຍທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈເລື່ອງນີ້ ແລະ ສະແຫວງຫາທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມນັ້ນ ໃນຄວາມສຳພັນ ແລະ ກິດຈະກຳຂອງເຮົາທັງໝົດ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.