ສິນລະລຶກ-ການຕໍ່ອາຍຸໃຫ້ຈິດວິນຍານ

ໂດຍ ແຊໂຣ ເອ ເອສປະລິນ

ທີ່ປຶກສາທີສອງໃນຝ່າຍປະທານອົງການປະຖົມໄວສາມັນ

ພຣະວິນຍານຈະປິ່ນປົວ ແລະ ຕໍ່ອາຍຸໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ. ພອນທີ່ສັນຍາໄວ້ກ່ຽວກັບສິນລະລຶກຄື ເຮົາຈະມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງສະຖິດຢູ່ນຳ [ເຮົາ] ຕະຫລອດເວລາ.

ເທື່ອໜຶ່ງ ກຸ່ມຍິງໜຸ່ມໄດ້ຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, “ທ່ານເສຍດາຍທີ່ທ່ານບໍ່ຮູ້ສິ່ງໃດ ຕອນທ່ານມີອາຍຸລຸ້ນລາວຄາວດຽວກັບພວກຂ້ານ້ອຍ?” ຖ້າຂ້າພະເຈົ້າຈະຕອບຄຳຖາມນັ້ນໃນຕອນນີ້, ຄົງຈະເປັນຄຳນີ້: “ຂ້າພະເຈົ້າເສຍດາຍທີ່ບໍ່ໄດ້ຮູ້ຈັກເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງສິນລະລຶກຫລາຍກວ່ານັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າເສຍດາຍທີ່ບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໃຈສິນລະລຶກໃນທາງທີ່ແອວເດີ ແຈັບຟຣີ ອາ ຮໍແລນ ໄດ້ບັນຍາຍໄວ້. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, ‘ການເຊື້ອເຊີນຢ່າງໜຶ່ງໃນຕົວ ໃນພິທີສິນລະລຶກແມ່ນວ່າ ມັນເປັນປະສົບການທາງວິນຍານແທ້ໆ, ເປັນພິທີທາງສາດສະໜາທີ່ສັກສິດ, ແລະ ເປັນການຕໍ່ອາຍຸໃຫ້ຈິດວິນຍານ.’¹”

ສິນລະລຶກສາມາດ “ເປັນປະສົບການທາງວິນຍານແທ້ໆ, ເປັນພິທີທາງສາດສະໜາທີ່ສັກສິດ, ແລະ ເປັນການຕໍ່ອາຍຸໃຫ້ຈິດວິນຍານໄດ້ແນວໃດ?

ສິນລະລຶກກາຍເປັນປະສົບການທີ່ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຝ່າຍວິນຍານຂອງເຮົາ ເມື່ອເຮົາຮັບຟັງຄຳອະທິຖານສຳລັບສິນລະລຶກ ແລະ ຕໍ່ພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາ. ໃນການເຮັດສິ່ງນີ້, ເຮົາຕ້ອງເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັບເອົາພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໄວ້ກັບເຮົາ.² ເມື່ອກ່າວເຖິງຄຳສັນຍານີ້, ປະທານເຮັນຣີ ບີ ໄອຣິງ ໄດ້ສອນວ່າ: “ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາຕ້ອງຄິດວ່າເຮົາເອງເປັນກຳມະສິດຂອງພຣະອົງ. ເຮົາຕ້ອງຖືວ່າ ພຣະອົງສຳຄັນກວ່າທຸກສິ່ງຢ່າງໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ເຮົາຕ້ອງປະສົງສິ່ງດຽວກັນກັບທີ່ພຣະອົງປະສົງ ແທນທີ່ຈະເປັນຄວາມປະສົງຂອງເຮົາ ຫລື ຕາມສິ່ງທີ່ໂລກສອນວ່າ ເຮົາຄວນປະສົງສິ່ງໃດ.”³

ເມື່ອເຮົາຮັບສິນລະລຶກ, ເຮົາກໍໄດ້ເຮັດພັນທະສັນຍາວ່າຈະ “ລະນຶກເຖິງ”⁴ ພຣະເຢຊູຄຣິດຕະຫລອດເວລາ. ໃນຄ່ຳຄືນກ່ອນພຣະອົງຖືກຄຶງ, ພຣະຄຣິດໄດ້ຢູ່ນຳພວກອັກຄະສາວົກຂອງພຣະອົງ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນພິທີສິນລະລຶກ. ພຣະອົງໄດ້ຫັກເຂົ້າຈີ່, ອວຍພອນ, ແລະ ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງຮັບກິນເຖີດ; ນີ້ແຫລະແມ່ນກາຍຂອງເຮົາ ຊຶ່ງເຮົາໄດ້ຈ່າຍຄ່າສຳລັບພວກເຈົ້າ.”⁵ ແລ້ວ ພຣະອົງໄດ້ຍົກຈອກເຫລົ້າອະງຸ່ນຂຶ້ນມາ, ໄດ້ຂອບພຣະຄຸນ, ແລ້ວຍື່ນໃຫ້ພວກອັກຄະສາວົກຂອງພຣະອົງ, ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ນີ້ແຫລະແມ່ນເລືອດຂອງເຮົາ … , ທີ່ຫລັ່ງໄຫລອອກສຳລັບຄົນຈຳນວນຫລາຍທີ່ເຊື່ອໃນນາມຂອງເຮົາ.”⁶

ໃນບັນດາຊາວນີໄຟ ແລະ ຕອນຟື້ນຟູສາດສະໜາຈັກໃນຍຸກສຸດທ້າຍນຳອີກ, ພຣະອົງໄດ້ກ່າວຍ້ຳວ່າ ເຮົາຄວນຮັບສິນລະລຶກ ເພື່ອລະນຶກເຖິງພຣະອົງ.⁷

ເມື່ອເຮົາຮັບສິນລະລຶກ, ເຮົາເປັນພະຍານຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ວ່າເຮົາຈະລະນຶກເຖິງພຣະບຸດຂອງພຣະອົງຕະຫລອດເວລາ, ບໍ່ພຽງແຕ່ໃນລະຫວ່າງພິທີສິນລະລຶກເທົ່ານັ້ນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາຈະເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ຄຳສອນຂອງພຣະອົງ ເພື່ອນຳພາຄວາມຄິດ, ການເລືອກ, ແລະ ການກະທຳຂອງເຮົາ.⁸

ຄຳອະທິຖານສຳລັບສິນລະລຶກ ເຕືອນເຮົາສະເໝີວ່າ ເຮົາຕ້ອງ “ຮັກສາພຣະບັນຍັດ.”⁹

ພຣະເຢຊູ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຖ້າພວກເຈົ້າຮັກເຮົາ, ພວກເຈົ້າກໍຈະເຊື່ອຟັງກົດບັນຍັດຂອງເຮົາ.”¹⁰ ສິນລະລຶກໄດ້ໃຫ້ໂອກາດເຮົາສຳຫລວດກວດກາຕົນເອງ ແລະ ໃຫ້ໂອກາດເຮົາທີ່ຈະເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດ ນຳອຳນາດຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ນຳຄວາມສະຫງົບຢ່າງຫລວງຫລາຍ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຝ່າຍວິນຍານມາສູ່ຊີວິດຂອງເຮົາ.

ສິນລະລຶກໃຫ້ເວລາສຳລັບປະສົບການທາງວິນຍານແທ້ໆ ເມື່ອເຮົາໄຕ່ຕອງການໄຖ່ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ອຳນາດທີ່ເຮັດໃຫ້ສາມາດ ຜ່ານການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຜູ້ນຳກຸ່ມຍິງໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມເຂັ້ມແຂງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມຮັບເອົາສິນລະລຶກແບບທີ່ໃຊ້ຄວາມຄິດ. ໃນຄວາມພະຍາຍາມບັນລຸຄວາມກ້າວໜ້າສ່ວນຕົວຂອງນາງ, ນາງໄດ້ຕັ້ງເປົ້າໝາຍທີ່ຈະເອົາໃຈໃສ່ກັບຖ້ອຍຄຳໃນເພງ ແລະ ຄຳອະທິຖານສຳລັບສິນລະລຶກ.

ແຕ່ລະອາທິດ, ນາງໄດ້ສຳຫລວດກວດກາຕົນເອງລະຫວ່າງພິທີສິນລະລຶກ. ນາງໄດ້ເຫັນຄວາມຜິດພາດທີ່ນາງໄດ້ເຮັດ, ແລະ ນາງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະປັບປຸງຕົນເອງໃຫ້ດີຂຶ້ນກວ່າເກົ່າໃນອາທິດຕໍ່ໄປ. ນາງມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍທີ່ສາມາດເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ຖືກສຳລະລ້າງໃຫ້ສະອາດ. ເມື່ອຫວນຄືນຫລັງເຖິງປະສົບການນັ້ນ, ນາງໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດພາກສ່ວນເລື່ອງການກັບໃຈ ຂອງການຊົດໃຊ້.”

ວັນອາທິດມື້ໜຶ່ງ ຫລັງຈາກໄດ້ສຳຫລວດກວດກາຕົນເອງແລ້ວ, ນາງຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າ ແລະ ນ້ອຍໃຈ. ນາງເຫັນໄດ້ວ່າ ນາງເຮັດຄວາມຜິດອັນດຽວກັນນັ້ນ, ເທື່ອແລ້ວເທື່ອເລົ່າ, ອາທິດແລ້ວອາທິດເລົ່າ. ແລ້ວນາງຮູ້ສຶກວ່າ ນາງບໍ່ໄດ້ເຮັດຕາມສ່ວນສຳຄັນຂອງການຊົດໃຊ້—ນັ້ນຄື ອຳນາດທີ່ເຮັດໃຫ້ສາມາດ ຂອງພຣະຄຣິດ. ນາງລືມຕະຫລອດວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຊ່ອຍເຫລືອນາງໃຫ້ເປັນຄົນທີ່ນາງຄວນເປັນ ແລະ ຮັບໃຊ້ເກີນຄວາມສາມາດຂອງນາງ.

ໃນການພິຈາລະນາເລື່ອງນີ້, ນາງໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບອາທິດຜ່ານມາ. ນາງໄດ້ເວົ້າວ່າ: “ຄວາມຊື່ນຊົມໄດ້ເຂົ້າມາແທນຄວາມເປັນທຸກ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າ ພຣະອົງໄດ້ໃຫ້ໂອກາດຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຄວາມສາມາດທີ່ຈະເຮັດຫລາຍເທື່ອ. ຂ້ານ້ອຍຮັບຮູ້ຄວາມສາມາດດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູ ວ່າຂ້ານ້ອຍຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງລູກຂອງຂ້ານ້ອຍ ຊຶ່ງມັນເປັນໄດ້ຍາກ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າ ໃນມື້ທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າ ບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ຕື່ມອີກ, ຂ້ານ້ອຍສາມາດກ່າວຄຳທີ່ໃຫ້ຄວາມເຂັ້ມແຂງແກ່ໝູ່ຄົນໜຶ່ງໄດ້. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ສະແດງຄວາມອົດທົນ ໃນສະພາບການທີ່ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ສົນໃຈເລີຍ.”

ນາງໄດ້ສະຫລຸບວ່າ, “ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຂອບພຣະໄທພຣະເຈົ້າສຳລັບອຳນາດທີ່ໃຫ້ສາມາດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໃນຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍ, ແລ້ວຂ້ານ້ອຍມີຄວາມຮູ້ສຶກມີຫວັງ ໃນຂັ້ນຕອນຂອງການກັບໃຈ ທີ່ຂ້ານ້ອຍພວມເຮັດຢູ່. ແລະ ຂ້ານ້ອຍຄອຍຖ້າອາທິດໜ້າທີ່ຈະຕໍ່ຄວາມຫວັງ.

ແອວເດີ ມາວິນ ເຈ ບາເລີດ ໄດ້ສອນເຖິງວິທີທີ່ສິນລະລຶກສາມາດເປັນປະສົບການທີ່ປິ່ນປົວ ແລະ ຊຳລະລ້າງໄດ້. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ:

“ມີໃຜແດ່ໃນບັນດາພວກເຮົາທີ່ບໍ່ເຄີຍເຮັດໃຫ້ວິນຍານຂອງຕົນເຈັບປວດ ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳ, ຄວາມຄິດ, ແລະ ການກະທຳ ແຕ່ລະອາທິດ? ເຮົາເຮັດສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເສຍໃຈ ແລະ ຢາກໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ. … ແບບແຜນທີ່ຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພຄື … ການກັບໃຈຈາກບາບຂອງເຮົາ, ໄປຫາຄົນທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດຄວາມຜິດຕໍ່ ຫລື ລ່ວງລະເມີດ ແລະ ຂໍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າອະໄພໃຫ້ເຮົາ ແລ້ວກັບມາຫາສິນລະລຶກ ຖ້າເຮົາໄດ້ກັບໃຈແທ້ໆ ແລະ ປະພຶດຕົນໃຫ້ຖືກຕ້ອງ, ແລ້ວເຮົາຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ, ແລະ ການປິ່ນປົວທາງວິນຍານຈະມາສູ່ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ. …

“ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານໄດ້,” ແອວເດີ ບາເລີດ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ພຣະວິນຍານໄດ້ມາສະຖິດຢູ່ໃນພິທີສິນລະລຶກ ທີ່ໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນແກ່ຜູ້ຄົນ ຈາກຫົວເຖິງຕີນ; ທ່ານຈະຮູ້ສຶກວ່າບາດແຜຂອງວິນຍານໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ, ແລະ ຄວາມໜັກໜ່ວງໄດ້ຖືກຍົກອອກໄປ. ຄວາມປອບໂຍນ ແລະ ຄວາມສຸກໄດ້ມາສູ່ຈິດວິນຍານ ຊຶ່ງມີຄຸນຄ່າ ແລະ ໜ້າເພິ່ງປາດຖະໜາຫລາຍທີ່ສຸດ ທີ່ຈະຮັບເອົາອາຫານທິບທາງວິນຍານນີ້.”¹¹

ຈິດວິນຍານທີ່ໄດ້ຮັບບາດເຈັບຂອງເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ ແລະ ຕໍ່ອາຍຸໄດ້ ບໍ່ພຽງແຕ່ເພາະວ່າ ເຂົ້າຈີ່ ແລະ ນ້ຳເຕືອນເຮົາເຖິງການເສຍສະລະພຣະກາຍ ແລະ ໂລຫິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເພາະວ່າ ສິນລະລຶກເຕືອນເຮົາຕື່ມອີກວ່າ ພຣະອົງຈະເປັນ “ອາຫານທິບແຫ່ງຊີວິດ”¹² ແລະ ເປັນ “ນ້ຳທີ່ປະກອບດ້ວຍຊີວິດ.”¹³

ຫລັງຈາກໄດ້ປະຕິບັດພິທີສິນລະລຶກແກ່ຊາວນີໄຟແລ້ວ, ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວວ່າ:

“ຄົນໃດທີ່ໄດ້ກິນເຂົ້າຈີ່ຈາກປ່ຽງນີ້ກໍເທົ່າກັບວ່າ ເຂົາໄດ້ກິນຮ່າງກາຍຂອງເຮົາເຂົ້າໄປສູ່ຈິດວິນຍານຂອງເຂົາ; ແລະ ຄົນໃດທີ່ໄດ້ດື່ມເຫລົ້າແວງຈາກຈອກນີ້ ກໍເທົ່າກັບວ່າເຂົາໄດ້ດື່ມໂລຫິດຂອງເຮົາເຂົ້າໄປສູ່ຈິດວິນຍານຂອງເຂົາ; ແລະ ຈິດວິນຍານຂອງເຂົາຈະບໍ່ຫິວ ຫລື ກະຫາຍ, ແຕ່ຈະອີ່ມ.

“ບັດນີ້, ເມື່ອຝູງຊົນໄດ້ກິນ ແລະ ດື່ມກັນໝົດທຸກຄົນແລ້ວ, ຈົ່ງເບິ່ງ, ພວກເຂົາເຕັມປ່ຽມໄປດ້ວຍພຣະວິນຍານ.”¹⁴

ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້, ພຣະຄຣິດໄດ້ສອນເຮົາວ່າ ພຣະວິນຍານຈະປິ່ນປົວ ແລະ ຕໍ່ອາຍຸໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ. ພອນທີ່ສັນຍາໄວ້ກ່ຽວກັບສິນລະລຶກຄື ເຮົາຈະມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງສະຖິດຢູ່ນຳ [ເຮົາ] ຕະຫລອດເວລາ.¹⁵

ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຮັບສິນລະລຶກ, ບາງເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າຈະວາດພາບຢູ່ໃນໃຈ ເຫັນຮູບພາບຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດທີ່ຟື້ນຄືນຊີວິດ ເດ່ແຂນອອກມາ, ຄືກັບວ່າ ພຣະອົງພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະຕ້ອນຮັບເຮົາດ້ວຍອ້ອມແຂນແຫ່ງຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກຮູບແຜ່ນນັ້ນ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບມັນລະຫວ່າງພິທີສິນລະລຶກ, ຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ທີ່ວ່າ: “ຈົ່ງເບິ່ງ, ແຂນແຫ່ງຄວາມເມດຕາສົງສານຂອງເຮົາໄດ້ເດ່ອອກມາຫາພວກເຈົ້າແລ້ວ, ແລະ ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ຈະເຂົ້າມາຫາເຮົາ, ເຮົາຈະຮັບເອົາໄວ້; ແລະ ຄົນທີ່ມາຫາເຮົາຈະເປັນສຸກ.”¹⁶

ຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ ເປັນຕົວແທນໃຫ້ແກ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ຕອນເຂົາເຈົ້າຈັດຕຽມ, ໃຫ້ພອນ, ແລະ ຢາຍສິນລະລຶກ. ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດ ເດ່ສິນລະລຶກທີ່ສັກສິດໃຫ້ເຮົາ, ມັນຄືກັບວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດພຣະອົງເອງໄດ້ເດ່ແຂນແຫ່ງຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງອອກມາ, ເຊື້ອເຊີນເຮົາແຕ່ລະຄົນໃຫ້ຮັບເອົາຂອງປະທານທີ່ລ້ຳຄ່າ ແຫ່ງຄວາມຮັກ ຊຶ່ງມີໃຫ້ສຳລັບທຸກຄົນ ຜ່ານການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ—ເປັນຂອງປະທານແຫ່ງການກັບໃຈ, ການໃຫ້ອະໄພ, ຄວາມປອບໂຍນ, ແລະ ຄວາມຫວັງ.¹⁷

ເມື່ອເຮົາໄຕ່ຕອງເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງສິນລະລຶກຫລາຍຂຶ້ນເທົ່າໃດ, ມັນຈະມີຄວາມສັກສິດ ແລະ ມີຄວາມໝາຍຫລາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນຕໍ່ເຮົາ. ນີ້ຄືຄຳຕອບຂອງພໍ່ຜູ້ມີອາຍຸ 96 ປີ ເມື່ອລູກຂອງລາວຖາມວ່າ, “ພໍ່ເອີຍ, ເປັນຫຍັງພໍ່ຈຶ່ງໄປໂບດ? ຕາບໍ່ເຫັນຫຸ່ງ, ຫູບໍ່ໄດ້ຍິນ, ແລະ ການເດີນໄປມາກໍລຳບາກ. ເປັນຫຍັງພໍ່ຍັງໄປໂບດຢູ່?” ພໍ່ຕອບວ່າ, “ໄປເພື່ອສິນລະລຶກ. ພໍ່ໄປຮັບສິນລະລຶກ.”

ເມື່ອເຮົາໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມສິນລະລຶກ ຂໍໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນຕຽມພ້ອມທີ່ຈະ “ຮັບເອົາປະສົບການທາງວິນຍານແທ້ໆ, ຊຶ່ງເປັນພິທີທາງສາດສະໜາທີ່ສັກສິດ, ແລະ ເປັນການຕໍ່ອາຍຸໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ.”¹⁸

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາຊົງພຣະຊົນຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບໂອກາດທີ່ສິນລະລຶກໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພວກພຣະອົງ ແລະ ຮັບເອົາພຣະວິນຍານ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.