ພຣະຄຳທີ່ໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ

ໂດຍ ແອວເດີ ແຟຣນຊິສໂກ ເຈ ວີຍາສ໌

ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ

ພຣະຄຳທີ່ໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຮົາໄດ້ແບ່ງປັນວັນນີ້ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຮົາເຫັນວ່າ ເຮົາຕ້ອງມີການກັບໃຈອັນຕໍ່ເນື່ອງໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ເພື່ອເຮົາຈະມີອິດທິພົນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດສະຖິດຢູ່ນຳເຮົາ.

ຫລາຍຄົນທີ່ມາຮ່ວມໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ນີ້ ແມ່ນມາ “ເພື່ອຟັງພຣະຄຳທີ່ໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ແມ່ນພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຊຶ່ງປິ່ນປົວຈິດວິນຍານທີ່ຖືກບາດເຈັບ” (ຢາໂຄບ 2:8). ຄຳເວົ້ານັ້ນແມ່ນມາຈາກພຣະຄຳພີ ແລະ ຂ່າວສານຈາກບັນດາຜູ້ນຳຂອງເຮົາ ຊຶ່ງພວກເພິ່ນໄດ້ນຳຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມປອບໃຈມາສູ່ເຮົາໃນເວລາທີ່ເຮົາເດືອດຮ້ອນ.

ຈາກປະສົບການໃນຊີວິດ ເຮົາຮຽນຮູ້ວ່າຄວາມຊື່ນຊົມໃນໂລກນີ້ແມ່ນບໍ່ເຕັມປ່ຽມ ແຕ່ໂດຍທາງພຣະເຢຊູຄຣິດ ຄວາມຊື່ນຊົມຂອງເຮົາຈະເຕັມປ່ຽມ (ເບິ່ງ D&C 101:36). ພຣະອົງຈະປະທານພະລັງໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ຮັບທຸກທໍລະມານອັນໃດເລີຍ ນອກຈາກຈະຖືກກືນເຂົ້າໄປໃນຄວາມສຸກຂອງພຣະອົງ (ເບິ່ງ ແອວມາ 31:38).

ເຮົາອາດຈະມີຄວາມໃຈຮ້າຍ ເມື່ອເຮົາເຫັນວ່າຄົນທີ່ເຮົາຮັກທົນທຸກທໍລະມານດ້ວຍພະຍາດທີ່ຮ້າຍແຮງ.

ຄວາມຕາຍຂອງຄົນທີ່ເຮົາຮັກ ຈະເຮັດໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາເກີດຄວາມອ້າງວ້າງ.

ເມື່ອລູກເຮົາຄົນໃດຄົນໜຶ່ງບໍ່ຮັກສາກົດແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນ ເຮົາອາດຮູ້ສຶກມີຄວາມຜິດ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມແນ່ນອນໃຈກ່ຽວກັບຈຸດໝາຍປາຍທາງນິລັນດອນຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ຄວາມຫວັງໃນການທີ່ຈະມີການແຕ່ງງານນິລັນດອນ ແລະ ການສ້າງຄອບຄົວໃນຊີວິດນີ້ ສາມາດເລື່ອນຫາຍໄປ ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ.

ການທີ່ຕົນເອງຖືກຄົນທີ່ຄວນຈະຮັກເຮົາ ເຮັດຄວາມທາລຸນກັບເຮົາ ຈະເຮັດໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາເຈັບປວດ.

ການນອກໃຈຂອງຄູ່ຜົວເມຍ ຈະເປັນການທຳລາຍຄວາມສຳພັນທີ່ເຮົາຫວັງວ່າ ຈະເປັນສິ່ງນິລັນດອນ.

ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ແລະ ຄວາມທົນທຸກນາໆ ແມ່ນເປັນພາກສ່ວນໃນຊີວິດມະຕະນີ້ ບາງເທື່ອມັນຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຖາມຕົນເອງ ຄືກັນກັບສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ຖາມວ່າ: ໂອ້ ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ ພຣະອົງຢູ່ໃສນໍ? (ເບິ່ງ D&C 121:1).

ໃນເວລາທີ່ລຳບາກໃນຊີວິດຂອງເຮົານັ້ນ ເຮົາຢາກໄດ້ຍິນພຣະຄຳທີ່ໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ຈະສາມາດປິ່ນປົວຈິດວິນຍານທີ່ເຈັບປວດ ຊຶ່ງເປັນຂ່າວສານທີ່ຈະມາປອບໂຍນຈິດໃຈຂອງເຮົາ ດ້ວຍຄຳວ່າ:

ຂໍໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງເຈົ້າມີສັນຕິ ຄວາມຍາກລຳບາກ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງເຈົ້າ ຈະເປັນພຽງຊົ່ວຄາວ;

ແລະ ຖ້າເຈົ້າທົນໄດ້ດີ ພຣະເຈົ້າຈະເທີດທູນເຈົ້າ (ເບິ່ງ D&C 121:7–8).

ພຣະຄຳທີ່ໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມຫວັງ ຄົນໃດທີ່ຍຶດຖືສັດທາໃນເວລາທີ່ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບພອນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນອານາຈັກສະຫວັນ ແລະ ຫລັງຈາກຄວາມເດືອດຮ້ອນ ເຂົາເຈົ້າກໍຈະໄດ້ຮັບພອນຕ່າງໆ (ເບິ່ງ D&C 58:3–4).

ພຣະຄຳທີ່ໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ໄດ້ຖືກກ່າວອອກໄປຜ່ານທາງສາດສະດາທັງຫລາຍນັ້ນ ໄດ້ໃຫ້ຄວາມໝັ້ນໃຈແກ່ເຮົາວ່າ ການຜະນຶກນິລັນດອນທີ່ໄດ້ຖືກປະທານໃຫ້ເຮົາ ຕາມສັນຍາແຫ່ງສະຫວັນທີ່ເຮົາຮັບໃຊ້ຢ່າງຫ້າວຫັນເພື່ອຄວາມຈິງນັ້ນ ຈະນຳພອນມາໃຫ້ເຮົາ ແລະ ລູກຫລານຂອງເຮົາ (ເບິ່ງ Orson F. Whitney, in Conference Report, Apr. 1929, 110).

ສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນຍັງໃຫ້ຄວາມໝັ້ນໃຈແກ່ເຮົາວ່າ ຫລັງຈາກທີ່ເຮົາໃຊ້ຊີວິດໂດຍການຮັກສາສັດທາແລ້ວ ເຮົາຈະບໍ່ສູນເສຍພອນໃດໆ ຖ້າວ່າເຮົາບໍ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງທີ່ເຮົາພາດໂອກາດໄປ. ຖ້າເຮົາຮັກສາສັດທາຈົນເຖິງນາທີສຸດທ້າຍໃນຊີວິດ ເຮົາ “ຈະມີພອນທັງໝົດ ມີຄວາມສູງສົ່ງ ແລະ ລັດສະໝີພາບ ຕາມທີ່ຜູ້ຊາຍ ຜູ້ຍິງໃດໆທີ່ມີໂອກາດ ຄວນໄດ້ມີ.” (ເບິ່ງ The Teachings of Lorenzo Snow, ed. Clyde J. Williams [1984], 138.)

ບັດນີ້ ທ່ານຈົ່ງເຂົ້າໃຈວ່າ ເຮົາຈະມີຄວາມທໍລະມານ ແລະ ຄວາມເດືອດຮ້ອນໄດ້ ຖ້າເຮົາບໍ່ກັບໃຈເດັດຂາດຈາກບາບ. ປະທານ ແມຣຽນ ຈີ ຣອມນີ ໄດ້ສອນເຮົາວ່າ: “ຄວາມທໍລະມານ ແລະ ຄວາມອຸກໃຈສ່ວນຫລາຍ ທີ່ຄົນໃນໂລກມີຢູ່ ຄືການບໍ່ກັບໃຈ ແລະ ການບໍ່ຫລີກເວັ້ນຈາກບາບ. … ເໝືອນດັ່ງຄວາມທໍລະມານ ແລະ ຄວາມເສົ້າໃຈ ຈະຕາມມາຫລັງຈາກເຮັດບາບ, ດັ່ງນັ້ນ ຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມຊື່ນຊົມ ຈະຕາມມາຫລັງຈາກໄດ້ຮັບການອະໄພບາບ” (in Conference Report, Apr. 1959, 11).

ເປັນຫຍັງການບໍ່ກັບໃຈ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມທໍລະມານ ແລະ ເຈັບປວດ?

ໜຶ່ງໃນຄຳຕອບທີ່ອາດເປັນໄປໄດ້ນັ້ນຄື “ມີການລົງໂທດ ແລະ ມີກົດທີ່ທ່ຽງທຳຕັ້ງໄວ້ແລ້ວ ຊຶ່ງນຳຄວາມສຳນຶກຜິດຂອງຈິດວິນຍານມາສູ່ມວນມະນຸດ” (ແອວມາ 42:18; ເບິ່ງ ຂໍ້ທີ 16 ນຳອີກ). ສາດສະດາ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ສອນວ່າ ເຮົາເອງເປັນຜູ້ກ່າວໂທດຕົນເອງ ແລະ ຄວາມທໍລະມານໃຈຈາກຄວາມຜິດຫວັງ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກປານວ່າຖືກເຜົາໄໝ້ໃນໄຟຮ້ອນຂອງທະເລ ແລະ ກຳມະຖັນ (ເບິ່ງ Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], 224).

ຖ້າເຮົາພະຍາຍາມທີ່ຈະປອບໂຍນຄວາມສຳນຶກຂອງຕົນເອງ “ໂດຍການແກ້ຕົວໃນການເຮັດບາບ” (ແອວມາ 42:30) ຫລື ປົກປິດຄວາມຜິດບາບຂອງເຮົາແລ້ວ ສິ່ງດຽວທີ່ເຮົາຈະໄດ້ມາກໍຄືການເຮັດໃຫ້ພຣະວິນຍານໂສກເສົ້າ (ເບິ່ງ D&C 121:37) ແລະ ມີຄວາມຊັກຊ້າໃນການກັບໃຈ. ການບັນເທົາເຫລົ່ານີ້ ນອກຈາກຈະເປັນພຽງຊົ່ວຄາວເທົ່ານັ້ນແລ້ວ ທ້າຍສຸດມັນຍັງເຮັດໃຫ້ເຮົາເຈັບປວດ ແລະ ໂສກເສົ້າໃນຊີວິດເພີ່ມຂຶ້ນອີກ ແລະ ໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບການອະໄພໂທດທີ່ອາດເປັນໄປໄດ້ນັ້ນ ກໍມີນ້ອຍລົງ.

ຖ້າເຮົາທໍລະມານແບບນີ້ ພຣະຄຳທີ່ໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ຈະເປັນສິ່ງທີ່ນຳຄວາມບັນເທົາ ແລະ ຄວາມຫວັງມາສູ່ເຮົາ ພຣະຄຳນັ້ນບົ່ງບອກເຮົາວ່າ ມີການບັນເທົາຈາກຄວາມເຈັບປວດຍ້ອນການເຮັດບາບ. ການບັນເທົານີ້ ແມ່ນມາຈາກການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຈະມີຜົນໄດ້ຖ້າເຮົາມີສັດທາໃນພຣະອົງ ໂດຍການກັບໃຈ ແລະ ເຊື່ອຟັງພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ.

ມັນສຳຄັນທີ່ເຮົາຕ້ອງສຳນຶກວ່າ ຄືກັນກັບການໃຫ້ອະໄພບາບ ການກັບໃຈນັ້ນແມ່ນເປັນຂັ້ນຕອນ ບໍ່ແມ່ນເຮັດເທື່ອດຽວແລ້ວໂລດ. ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມຍຶດໝັ້ນໃນແຕ່ລະຂັ້ນຕອນ.

ຕົວຢ່າງ ເມື່ອເຮົາຮັບສ່ວນສິນລະລຶກ ເຮົາສະແດງໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຫັນວ່າ ເຮົາຈະລະນຶກ ແລະ ຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງສະເໝີ. ນັ້ນແມ່ນການສະແດງອອກຂອງຄວາມຕັ້ງໃຈອັນແນ່ແທ້ຂອງເຮົາ.

ນັບແຕ່ເວລາທີ່ເຮົາເລີ່ມນຶກເຖິງພຣະອົງ ແລະ ຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງທຸກໆວັນ—ແລະ ບໍ່ພຽງແຕ່ວັນຊະບາໂຕເທົ່ານັ້ນ—ນັ້ນແຫລະ ແມ່ນການຍົກໂທດບາບເລີ່ມມີຜົນ ແລະ ສັນຍາທີ່ຈະມີພຣະວິນຍານສະຖິດຢູ່ກັບເຮົາ ກໍເລີ່ມມີຜົນຂຶ້ນມາ.

ຖ້າເຮົາບໍ່ເຊື່ອຟັງ ຫລັງຈາກທີ່ເຮົາໄດ້ຕັ້ງໃຈໄວ້ແລ້ວ ຜົນຂອງການຍົກໂທດບາບຈະຫາຍໄປພາຍໃນເວລາສັ້ນໆ ແລະ ການເປັນເພື່ອນຂອງພຣະວິນຍານນັ້ນກໍຈະເລີ່ມເສື່ອມສະຫລາຍ. ເຮົາຈະສ່ຽງຕໍ່ການໃຫ້ກຽດພຣະອົງ ເມື່ອເຮົາເວົ້າແຕ່ປາກ ແລະ ໃຈຂອງເຮົານັ້ນຫ່າງໄກຈາກພຣະອົງ (ເບິ່ງ 2 ນີໄຟ 27:25).

ນອກຈາກຄວາມປອບໃຈແລ້ວ ພຣະຄຳທີ່ໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ຍັງເຕືອນເຮົາກ່ຽວກັບຂັ້ນຕອນຂອງການໄດ້ຮັບການຍົກໂທດບາບຂອງເຮົາອີກວ່າ ຂັ້ນຕອນນັ້ນຈະຢຸດຕິລົງຖ້າເຮົາເຮັດສິ່ງໄຮ້ສາລະທາງໂລກອີກ ແລະ ຂັ້ນຕອນນັ້ນກໍຈະເລີ່ມຕໍ່ອີກ ຖ້າເຮົາກັບມາມີສັດທາ ແລະ ກັບໃຈໂດຍແທ້ຈິງ ແລະ ມີຄວາມຖ່ອມຕົວ (ເບິ່ງ D&C 20:5–6).

ແມ່ນສິ່ງໃດແດ່ທີ່ອາດເປັນສິ່ງທີ່ໄຮ້ສາລະ ທີ່ຈະກີດກັນເຮົາຈາກຂັ້ນຕອນຂອງການໄດ້ຮັບການຍົກໂທດບາບຂອງເຮົາ ແລະ ກີດກັນເຮົາໃນການຮັກສາວັນຊະບາໂຕໃຫ້ສັກສິດ?

ຕົວຢ່າງບາງອັນ ແມ່ນຮວມທັງການມາກອງປະຊຸມສິນລະລຶກຊ້າໂດຍຂາດເຫດຜົນ ການຂາດຄວາມພິຈາລະນາຕົນເອງກ່ອນ ເມື່ອມາເຖິງໂບດ ວ່າຕົນເອງໄດ້ກິນເຂົ້າຈີ່ ແລະ ດື່ມນ້ຳ ດ້ວຍການມີຄ່າຄວນຫລືບໍ່ (ເບິ່ງ 1 ໂກຣິນໂທ 11:28); ແລະ ການມາໂບດໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ສາລະພາບບາບຂອງເຮົາ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຂໍການອະໄພໂທດຈາກພຣະເຈົ້າກ່ອນ.

ຕົວຢ່າງອື່ນໆແມ່ນ: ບໍ່ມີຄວາມເຄົາລົບ ໂດຍການສົ່ງຂໍ້ຄວາມຫາກັນທາງໂທລະສັບມືຖື, ອອກຈາກໂບດຫລັງຈາກຮັບສິນລະລຶກແລ້ວ, ແລະ ມີການເຮັດສິ່ງຕ່າງໆທີ່ບໍ່ເໝາະສົມໃນວັນຊະບາໂຕ ໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາ.

ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາຮູ້ກົດເຫລົ່ານີ້ດີກໍຕາມ ເປັນຍ້ອນຫຍັງ ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ຮັກສາວັນຊະບາໂຕໃຫ້ສັກສິດ?

ເຮົາຈະພົບຄຳຕອບໃນພຣະທຳເອຊາຢາ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບວັນຊະບາໂຕ ແລະ ພຣະບັນຍັດທີ່ເຮົາຕ້ອງຮັກສາ ວ່າ “ຖ້າເຈົ້ານັບຖື ແລະ ໃຫ້ກຽດມື້ນັ້ນໂດຍບໍ່ທ່ອງທ່ຽວໄປມາ ບໍ່ເຮັດຕາມໃຈຂອງເຈົ້າໃນວັນສັກສິດຂອງເຮົາ” (ເອຊາຢາ 58:13).

ຄຳເວົ້າສຳຄັນໃນນີ້ແມ່ນ “ໃຫ້ຫັນໜີ ... ຈາກການເຮັດຕາມໃຈຂອງເຈົ້າ,” ຫລື ອີກຄຳໜຶ່ງແມ່ນ, ໃຫ້ເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ມີຫລາຍເທື່ອ ການເຮັດຕາມໃຈຂອງເຮົາ ຈະຊີ້ຂາດ ຄວາມຕ້ອງການ ຄວາມຢາກ ແລະ ຄວາມຫລົງໄຫລຂອງທຳມະຊາດມະນຸດ—ຊຶ່ງມັນເປັນສິ່ງທີ່ຂັດກັບພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ສາດສະດາ ບຣິກຳ ຢັງ ໄດ້ສອນວ່າ “ເມື່ອຄວາມປະສົງ, ຄວາມຫລົງໄຫລ, ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນ ຄົນໜຶ່ງສອດຄ່ອງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ການກຳນົດຂອງພຣະອົງແລ້ວ ຄົນຜູ້ນັ້ນກໍຖືກເຮັດໃຫ້ບໍລິສຸດ. ມັນແມ່ນຄວາມປະສົງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ຈະຢູ່ພາຍໃຕ້ພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ຊຶ່ງຈະນຳຂ້າພະເຈົ້າໄປໃນທາງທີ່ດີທັງໝົດ ແລະ ທ້າຍສຸດກໍຈະໄດ້ຮັບມົງກຸດແຫ່ງຄວາມອະມະຕະ ແລະ ຊິວິດນິລັນດອນ” (Deseret News, Sept. 7, 1854, 1).

ພຣະຄຳທີ່ໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ໄດ້ເຊື້ອເຊີນເຮົາ ໃຫ້ໃຊ້ອຳນາດແຫ່ງການຊົດໃຊ້ສຳລັບຕົວເຮົາເອງ ແລະ ປະຕິບັດຕົນໃຫ້ເຂົ້າກັບພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ—ບໍ່ແມ່ນໃຫ້ເຂົ້າກັບຄວາມປະສົງຂອງມານ ແລະ ເນື້ອໜັງ—ດັ່ງນັ້ນ ໂດຍພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ເຮົາຈະລອດໄດ້ (ເບິ່ງ 2 ນີໄຟ 10:24–25).

ການມີພຣະວິນຍານເປັນເພື່ອນ ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາເປັນຄົນທີ່ດີກ່ວາເກົ່າ. ພຣະວິນຍານນັ້ນຈະນຳສັນຕິ ແລະ ຄວາມຊື່ນຊົມມາສູ່ຈິດໃຈເຮົາ, ຄວາມປອງຮ້າຍ, ຊິງຊັງ, ຫຶງຫວງ, ຜິດຖຽງກັນ, ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ຈະຖືກກຳຈັດຈາກໃຈຂອງເຮົາ ແລະ ເຮົາມີແຕ່ຢາກເຮັດຄວາມດີ ທີ່ຈະນຳຄວາມມີສິນທຳ ແລະ ມຸ່ງໜ້າສ້າງອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ (ເບິ່ງ Teachings: Joseph Smith, 98).

ຖ້າເຮົາມີອິດທິພົນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ເຮົາຈະບໍ່ມີຄວາມເຄືອງແຄ້ນ ແລະ ຄົນອື່ນກໍຈະບໍ່ມີຄວາມເຄືອງແຄ້ນຄືກັນ. ເຮົາຈະຮູ້ສຶກວ່າ ມີຄວາມສຸກຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ນຶກຄິດກໍບໍລິສຸດຂຶ້ນ. ເຮົາຈະຮັກຄົນອື່ນຫລາຍຂຶ້ນ. ເຮົາພ້ອມທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພ ແລະ ແຜ່ຜາຍຄວາມສຸກໃຫ້ແກ່ຄົນຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາຫລາຍຂຶ້ນ.

ເຮົາຈະຮູ້ສຶກມີຄວາມຂອບຄຸນ ເມື່ອເຮົາເຫັນວ່າຄົນອື່ນກ້າວໜ້າໄກຊ່ຳໃດ ແລະ ເຮົາຈະມອງຫາຄວາມດີໃນຜູ້ອື່ນ.

ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ທ່ານຈະພົບຄວາມຊື່ນຊົມໃນການຮັກສາສິນທຳ ແລະ ມີພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເປັນເພື່ອນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ໂດຍການກັບໃຈແທ້ຈິງ ແລະ ຕໍ່ເນື່ອງ. ເຮົາຈະກາຍເປັນຄົນດີຂຶ້ນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຮົາກໍຈະໄດ້ຮັບພອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນເຫລົ່ານີ້ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.