ທ່ານບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກງານຄົນດຽວ
ໂດຍ ປະທານເຮັນຣີ ບີ ໄອຣິງ
ທີ່ປຶກສາທີໜຶ່ງໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ
ເມື່ອທ່ານເຄື່ອນຍ້າຍຈາກການຮັບໃຊ້ໃນຖານະປະໂລຫິດຢ່າງໜຶ່ງ ໄປຫາອີກຢ່າງໜຶ່ງ, ທ່ານຈະເຫັນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໃນວຽກງານນຳທ່ານ.
ອ້າຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພວກເຮົາມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນ ແອວເດີຣອນໂນ ເອ ແຣັສ໌ແບນ, ແອວເດີ ແກຣີ ອີ ສະຕີບເວັນສັນ, ແລະ ແອວເດີ ແດວ ຈີ ເຣັນລັນ ໃຫ້ມາເປັນອັກຄະສາວົກ ຂອງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ. ພວກເຮົາສະໜັບສະໜູນພວກເພິ່ນດ້ວຍສຸດໃຈ, ດ້ວຍຄຳອະທິຖານ, ແລະ ດ້ວຍສັດທາ.
ພວກເຮົາຮູ້ເຖິງຄວາມສາມາດຂອງພວກເພິ່ນ. ແຕ່ພວກເພິ່ນຈະຕ້ອງການຄວາມແນ່ນອນໃຈ ໃນການເອີ້ນຂອງພວກເພິ່ນ, ເຊັ່ນດຽວກັບພວກເຮົາ, ວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ກັບພວກເພິ່ນ ໃນວຽກງານຂອງພຣະອົງ. ມັກຄະນາຍົກຄົນໜຶ່ງກໍຕ້ອງການຄວາມໝັ້ນໃຈເຊັ່ນດຽວກັນນັ້ນ, ຕະຫລອດທັງມະຫາປະໂລຫິດ ຜູ້ມີປະສົບການຫລາຍແລ້ວ ເມື່ອໄດ້ຮັບການເອີ້ນໃໝ່.
ທ່ານຈະມີຄວາມໝັ້ນໃຈຫລາຍຂຶ້ນ ເມື່ອທ່ານເຫັນວ່າ ພຣະອົງໄດ້ເອີ້ນທ່ານ ຜ່ານຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຊ່ອຍທ່ານໃຫ້ຮູ້ສຶກວ່າ ເມື່ອທ່ານເຮັດພາກສ່ວນຂອງທ່ານ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຕື່ມພະລັງຂອງພຣະອົງໃຫ້ຄວາມພະຍາຍາມຂອງທ່ານ.
ການເອີ້ນທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບໃນອານາຈັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຮຽກຮ້ອງຫລາຍກວ່າການຕັດສິນຂອງມະນຸດ ແລະ ພະລັງສ່ວນຕົວ. ການເອີ້ນເຫລົ່ານັ້ນຮຽກຮ້ອງຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຊຶ່ງຈະມາເຖິງ. ແມ່ນແຕ່ມັກຄະນາຍົກໃໝ່ກໍຈະຮັບຮູ້ວ່າມັນເປັນຄວາມຈິງ, ແລະ ລາວຈະຮຽນຮູ້ຕື່ມອີກ ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ.
ຫລານຊາຍຄົນໜຶ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ມາຮ່ວມປະຊຸມໃນຄ່ຳຄືນນີ້, ເປັນເທື່ອທຳອິດທີ່ລາວໄດ້ມາຮ່ວມກອງປະຊຸມຖານະປະໂລຫິດ. ລາວໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງຫົກມື້ຜ່ານມານີ້. ລາວອາດຄາດຫວັງວ່າ ໜ້າທີ່ທຳອິດຂອງລາວໃນຖານະປະໂລຫິດ ຈະເປັນການຢາຍສິນລະລຶກໃນວັນອາທິດໜ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ລາວຈະເຫັນເວລານັ້ນ ວ່າມັນເປັນຈິງ.
ລາວອາດຄິດວ່າ ວຽກງານຂອງລາວສຳລັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແມ່ນການຢາຍສິນລະລຶກໃຫ້ຜູ້ຄົນທີ່ນັ່ງຢູ່ໃນກອງປະຊຸມ. ແຕ່ຈຸດປະສົງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ບໍ່ແມ່ນໃຫ້ຜູ້ຄົນຮັບສ່ວນສິນລະລຶກເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮັກສາພັນທະສັນຍາທີ່ຈະພາເຂົາເຈົ້າເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງ ເຖິງຊີວິດນິລັນດອນ. ແລະ ເພື່ອຈະໃຫ້ສິ່ງນັ້ນເກີດຂຶ້ນ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ມອບປະສົບການທາງວິນຍານໃຫ້ບຸກຄົນ ທີ່ມັກຄະນາຍົກຍື່ນຖາດສິນລະລຶກໃຫ້.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນ ຢູ່ຫໍພັກຄົນເຖົ້າ ບ່ອນທີ່ມັກຄະນາຍົກຄົນໜຶ່ງ ໄດ້ເນີ້ງຕົວຍື່ນຖາດໃຫ້ແມ່ຕູ້ຄົນໜຶ່ງ. ແມ່ຕູ້ໄດ້ຫລຽວເບິ່ງເຂົ້າຈີ່ ຄືກັບວ່າມັນມີຄ່າຫລາຍທີ່ສຸດ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລືມຮອຍຍິ້ມຂອງລາວ ຂະນະທີ່ລາວຮັບສ່ວນ ແລ້ວໄດ້ເດ່ມືໄປລູບຫົວຂອງມັກຄະນາຍົກ, ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ, “ຂອບໃຈຫລາຍໆເດີ້!”
ມັກຄະນາຍົກຄົນນັ້ນພຽງແຕ່ເຮັດໜ້າທີ່ໃນຖານະປະໂລຫິດຂອງລາວ. ແຕ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຂະຫຍາຍການກະທຳຂອງມັກຄະນາຍົກ. ເຫັນໄດ້ວ່າ ຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງ ລະນຶກເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ເມື່ອລາວສະແດງຄວາມກະຕັນຍູຢ່າງຈິງໃຈຕໍ່ການຮັບໃຊ້ຂອງມັກຄະນາຍົກ. ລາວໄດ້ຮັບຄຳສັນຍາ ເມື່ອມັກຄະນາຍົກຢາຍສິນລະລຶກໃຫ້ລາວ ເພື່ອລາວຈະມີພຣະວິນຍານສະຖິດຢູ່ກັບລາວ. ລາວບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄົນດຽວໃນຫໍພັກຄົນເຖົ້າ ມື້ນັ້ນ. ທັງມັກຄະນາຍົກກໍບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄົນດຽວ ໃນການຮັບໃຊ້ຂອງລາວ.
ຄູສອນໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງໃນຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ ອາດບໍ່ຮູ້ສຶກ ຕອນລາວໄປສອນຄອບຄົວ ວ່າລາວເປັນຫຸ້ນສ່ວນນຳພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໃນວຽກງານຂອງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ປະຈັກພະຍານອັນລຽບງ່າຍຂອງຄູສອນປະຈຳບ້ານຄົນໜຸ່ມ ທີ່ໄດ້ມາບ້ານຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ພຣະວິນຍານໄດ້ຢືນຢັນຖ້ອຍຄຳຂອງລາວ. ລາວອາດບໍ່ຈື່ມື້ນັ້ນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ມັນຢູ່.
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອາດຂະຫຍາຍຄວາມພະຍາຍາມຂອງຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງອີກ ເມື່ອລາວຖືກເອີ້ນໃຫ້ກາຍເປັນປະໂລຫິດ. ພິທີບັບຕິສະມາທີ່ລາວປະຕິບັດ ອາດເປັນເດັກນ້ອຍທີ່ລາວບໍ່ຮູ້ຈັກ. ລາວອາດເປັນຫ່ວງວ່າ ລາວຈະເວົ້າຖືກຫລືບໍ່ ຫລື ກະທຳພິທີການຢ່າງຖືກຕ້ອງຫລືບໍ່.
ແຕ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ລາວຮັບໃຊ້, ຈະຂະຫຍາຍສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ມອບໃຫ້. ຄົນທີ່ລາວໃຫ້ບັບຕິສະມາ ໄດ້ເລືອກທີ່ຈະເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງຊີວິດນິລັນດອນ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະກະທຳພາກສ່ວນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງໄດ້ກະທຳກັບຂ້າພະເຈົ້າ ຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ບັບຕິສະມາແກ່ເດັກນ້ອຍຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງ ໃນຂະນະທີ່ລາວນ້ຳຕາໄຫລອາບແກ້ມ, ເວົ້າໃສ່ຫູຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍສະອາດແລ້ວ. ຂ້ານ້ອຍສະອາດແລ້ວ.”
ເມື່ອທ່ານເຄື່ອນຍ້າຍຈາກການຮັບໃຊ້ໃນຖານະປະໂລຫິດຢ່າງໜຶ່ງໄປຫາອີກຢ່າງໜຶ່ງ, ທ່ານຈະເຫັນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໃນວຽກງານນຳທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ສິ່ງນີ້ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າພົບກັບປະທານຂອງກຸ່ມແອວເດີ ຢູ່ໃນກອງປະຊຸມສະເຕກ ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ. ໃນກອງປະຊຸມນັ້ນ ມີລາຍຊື່ຂອງຜູ້ທີ່ຈະໄດ້ຮັບຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງເມນຄີເສເດັກ ຫລາຍກວ່າ 40 ຄົນ.
ປະທານສະເຕກໄດ້ເນີ້ງຕົວມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ ແລ້ວເວົ້າຄ່ອຍໆວ່າ, “ທັງໝົດເຄີຍເປັນແອວເດີທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ.” ດ້ວຍຄວາມປະຫລາດໃຈ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມປະທານສະເຕກເຖິງໂຄງການທີ່ໄດ້ຊ່ອຍກູ້ຜູ້ຊາຍເຫລົ່ານັ້ນ.
ເພິ່ນໄດ້ຊີ້ໄປຫາຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ນັ່ງຢູ່ທ້າຍ ຫ້ອງ. ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ລາວຢູ່ຫັ້ນເດ. ຊາຍເຫລົ່ານີ້ໄດ້ຖືກນຳກັບມາ ເພາະປະທານກຸ່ມແອວເດີຄົນນັ້ນ.” ລາວນັ່ງຢູ່ແຖວສຸດ, ນຸ່ງຖືແບບທຳມະດາ, ເດ່ຂາໄປທາງໜ້າ ໃສ່ເກີບຄູ່ເກົ່າໆ ເອົາຂາກ່າຍກັນຢູ່.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂໍໃຫ້ປະທານສະເຕກ ແນະນຳຂ້າພະເຈົ້າກັບຊາຍຄົນນັ້ນ ຫລັງຈາກກອງປະຊຸມ. ຕອນພວກເຮົາໄດ້ທັກທາຍກັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມປະຫລາດໃຈຫລາຍ ກັບສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ເຮັດ ແລະ ໄດ້ຖາມວ່າ ລາວເຮັດວິທີໃດ. ລາວໄດ້ຍິກບ່າໄຫລ່. ເຫັນໄດ້ວ່າ ລາວບໍ່ຢາກຮັບເອົາຄຳຊົມ.
ແລ້ວລາວໄດ້ເວົ້າຄ່ອຍໆວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຮູ້ຈັກຜູ້ຊາຍທຸກຄົນທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງຢູ່ໃນໝູ່ບ້ານນີ້. ເຂົາເຈົ້າເກືອບທຸກຄົນ ມີລົດກະບະ. ຂ້ານ້ອຍກໍມີລົດກະບະຄືກັນ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ໄປລ້າງລົດ ຢູ່ບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄປລ້າງລົດ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ພວກເຮົາໄດ້ກາຍເປັນເພື່ອນກັນ.
“ແລ້ວຂ້ານ້ອຍໄດ້ລໍຖ້າຕອນທີ່ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າມີບັນຫາ. ສ່ວນຫລາຍຈະເປັນແນວນັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າຈະເລົ່າໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຟັງ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບຟັງ ແລະ ບໍ່ເວົ້າວິຈານ. ແລ້ວເມື່ອເຂົາເຈົ້າເວົ້າວ່າ, ‘ມີສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເກີດກັບຂ້ອຍ. ຄົງ ມີ ສິ່ງທີ່ດີກວ່ານີ້ນໍ.’ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ ເຂົາເຈົ້າຂາດຫຍັງ ແລະ ເຂົາເຈົ້າໄປຊອກຫາມັນໄດ້ຢູ່ໃສ. ບາງເທື່ອເຂົາເຈົ້າເຊື່ອຂ້ານ້ອຍ, ແລະ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເຊື່ອ, ຂ້ານ້ອຍກໍພາເຂົາເຈົ້າໄປກັບຂ້ານ້ອຍ.”
ທ່ານເຫັນໄດ້ວ່າ ເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງບໍ່ອວດອົ່ງ. ເພາະລາວຮູ້ວ່າ ລາວໄດ້ເຮັດພາກສ່ວນອັນເລັກນ້ອຍຂອງລາວ ແລະ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກະທຳສ່ວນທີ່ເຫລືອຢູ່. ແມ່ນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ໄດ້ສຳພັດໃຈຂອງຊາຍເຫລົ່ານັ້ນ ໃນເວລາທີ່ເຂົາເຈົ້າປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ. ແມ່ນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກ ມີບາງສິ່ງທີ່ດີກວ່າສຳລັບເຂົາເຈົ້າ ແລະ ຫວັງວ່າເຂົາເຈົ້າຈະຊອກເຫັນ.
ຊາຍໜຸ່ມທີ່—ຄືກັນກັບທ່ານ—ໄດ້ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ພຽງແຕ່ເຊື່ອວ່າ ລາວໄດ້ເຮັດພາກສ່ວນອັນເລັກນ້ອຍຂອງລາວ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຊ່ອຍຜູ້ຊາຍເຫລົ່ານັ້ນ ໄປໃນເສັ້ນທາງກັບບ້ານ ແລະ ມີຄວາມສຸກ ພຽງແຕ່ພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ ທີ່ສາມາດປະທານໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ຊາຍຄົນນີ້ກໍຍັງຮູ້ວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນລາວ ໃຫ້ເປັນປະທານຂອງກຸ່ມແອວເດີ ເພາະວ່າລາວຈະເຮັດພາກສ່ວນຂອງລາວ.
ຈະມີເວລາໃນການຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານ ຕອນທີ່ທ່ານບໍ່ບັນລຸຜົນສຳເລັດທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ແລະ ຕາເຫັນໄດ້ ຄືກັນກັບປະທານໜຸ່ມຂອງກຸ່ມແອວເດີຄົນນັ້ນ. ນັ້ນເປັນເວລາທີ່ທ່ານຕ້ອງມີຄວາມໝັ້ນໃຈວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໂດຍທີ່ຮູ້ຈັກວ່າທ່ານຈະເຮັດພາກສ່ວນຂອງທ່ານໃນວຽກງານ, ໄດ້ເອີ້ນທ່ານຜ່ານຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ມີສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ. ການມີສັດທາໃນການເອີ້ນຈາກຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເປັນສິ່ງຈຳເປັນໃນການຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ ຂອງພໍ່ຕູ້ທວດເຮັນຣີ ໄອຣິງ ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ເພິ່ນໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ ໃນວັນທີ 11 ເດືອນມິນາ, ປີ 1855, ຢູ່ເມືອງເຊັ້ນຫລຸຍ, ລັດມີເຊີຣີ. ທ່ານ ອີຣັສຕັສ ສະໂນ ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງເພິ່ນສູ່ຕຳແໜ່ງປະໂລຫິດ ບໍ່ດົນຫລັງຈາກນັ້ນ. ປະທານສະເຕກເຊັ້ນຫລຸຍ, ຈອນ ເອັຈ໌ ຮາທ໌, ໄດ້ເອີ້ນເພິ່ນໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ແກ່ຊາວອິນເດຍແດງ ເຜົ່າເຈໂຣກີ ໃນວັນທີ 6 ເດືອນຕຸລາ. ເພິ່ນໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນແອວເດີ ໃນວັນທີ 11 ເດືອນຕຸລາ. ເພິ່ນໄດ້ຂີ່ມ້າໄປຫາເຂດເຜີຍແຜ່ເຈໂຣກີ ໃນວັນທີ 24 ເດືອນຕຸລາ. ເພິ່ນມີອາຍຸໄດ້ 20 ປີ ແລະ ໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຫາກໍໄດ້ເຈັດເດືອນ.
ຖ້າຫາກມີຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດຄົນໃດ ທີ່ຮູ້ສຶກວ່າຕົນບໍ່ພຽບພ້ອມ ແລະ ບໍ່ຕຽມພ້ອມ, ກໍແມ່ນ ເຮັນຣີ ໄອຣິງ. ກ່ອນໜ້ານັ້ນ. ມີເຫດຜົນດຽວທີ່ເພິ່ນມີຄວາມກ້າຫານ ທີ່ຈະໄປ ເພາະເພິ່ນຮູ້ໃນໃຈຂອງເພິ່ນວ່າ ພຣະເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນເພິ່ນ ຜ່ານຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ມີສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນມີຄວາມກ້າຫານ. ນັ້ນຄົງເປັນແຫລ່ງຂອງຄວາມກ້າຫານຂອງທ່ານທີ່ຈະພາກພຽນ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງໃດ ໃນຖານະປະໂລຫິດ.
ຫລັງຈາກ ແອວເດີ ໄອຣິງ ໄດ້ຮັບໃຊ້ດ້ວຍຄວາມຍາກລຳບາກ ເປັນເວລາສາມປີ ແລະ ຕອນ ປະທານເຜີຍແຜ່ໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ, ເຮັນຣີ ໄດ້ຖືກສະໜັບສະໜູນເປັນເອກະສັນ ໃຫ້ເປັນປະທານເຜີຍແຜ່ ຢູ່ໃນກອງປະຊຸມ ເມື່ອວັນທີ 6 ເດືອນຕຸລາ ປີ 1858. ເພິ່ນປະຫລາດໃຈຫລາຍ ແລະ ຕື່ນຕົກໃຈ ເທົ່າກັບມັກຄະນາຍົກໃໝ່ ຮູ້ສຶກ. ເພິ່ນໄດ້ຂຽນວ່າ, “ມັນເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ຮັບໜ້າທີ່ ແຕ່ມັນເປັນຄວາມປະສົງຂອງບັນດາອ້າຍນ້ອງ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຮັບເອົາມັນດ້ວຍຄວາມຍິນດີ, ແລະ ກໍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມອ່ອນແອ ແລະ ຂາດປະສົບການ ໃນເວລາດຽວກັນ.”1
ແລ້ວປະທານໄອຣິງ ໄດ້ເດີນທາງໄປທົ່ວເຂດຂອງເຜົ່າເຈໂຣກີ, ເຜົ່າຄຣີກ, ແລະ ເຜົ່າຈ໊ອກທາວ ໃນປີ 1859. ຈາກຄວາມພະຍາຍາມ ຂອງເພິ່ນ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕື່ມເຕີມໃສ່, ດັ່ງທີ່, ເຮັນຣີ ໄດ້ບັນທຶກໄວ້ວ່າ, “ພຣະອົງໄດ້ຕື່ມເຕີມຈຳນວນໃຫ້ສາດສະໜາຈັກ.” ເພິ່ນໄດ້ຈັດຕັ້ງສາຂາສອງແຫ່ງຂຶ້ນ ແຕ່ໜ້າເສຍໃຈທີ່ “ບໍ່ເທົ່າໃດທີ່ຕື່ນເຕັ້ນກ່ຽວກັບວຽກງານນີ້.”2
ປີໜຶ່ງຈາກນັ້ນ, ເຮັນຣີ ໄດ້ປະເຊີນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ທີ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ບ້ານເມືອງ ໃນບັນດາຜູ້ຄົນທີ່ເພິ່ນຮັບໃຊ້ ບໍ່ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ໄປເຮັດວຽກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ໄຕ່ຕອງສິ່ງທີ່ເພິ່ນຄວນເຮັດ, ເພິ່ນໄດ້ນຶກເຫັນຄຳແນະນຳຂອງປະທານເຜີຍແຜ່ຄົນກ່ອນຂອງເພິ່ນ ບອກວ່າເພິ່ນຄວນ “ຍືດການເຜີຍແຜ່ຂອງເພິ່ນອອກໄປ ຈົນເຖິງປີ 1859.”3
ໃນເດືອນຕຸລາຂອງປີນັ້ນ, ເຮັນຣີ ໄດ້ຂຽນເຖິງປະທານບຣິກຳ ຢັງ ເພື່ອຂໍການຊີ້ນຳ, ແຕ່ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮັບຄຳຕອບ ຕໍ່ຄຳຖາມຂອງເພິ່ນ. ເຮັນຣີ ໄດ້ບັນທຶກໄວ້ວ່າ, “ໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ຍິນຫຍັງຈາກປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ເອີ້ນຫາພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃນຄຳອະທິຖານ, ທູນຂໍໃຫ້ພຣະອົງເປີດເຜີຍແກ່ຂ້າພະເຈົ້າ ເຖິງຄວາມຄິດ ແລະ ຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ ກ່ຽວກັບວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຄວນຢູ່ຕໍ່ ຫລື ຄວນຂຶ້ນໄປຍັງສີໂອນ.
ເພິ່ນໄດ້ກ່າວຕໍ່ວ່າ “ຕໍ່ໄປນີ້ ເປັນຄວາມຝັນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຝັນ ຊຶ່ງເປັນຄຳຕອບໃຫ້ແກ່ຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຝັນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປເຖິງເມືອງ [ເຊົາເລັກ] ແລະ ໄດ້ໄປຫາຫ້ອງການຂອງ [ປະທານບຣິກຳ] ຢັງ ທັນທີ, ແລະ ເຂົ້າພົບເພິ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າກັບເພິ່ນວ່າ: ‘[ປະທານ] ຢັງ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ໜີຈາກເຂດເຜີຍແຜ່ມາ, ຕາມຄວາມປະສົງຂອງຂ້ານ້ອຍ, ແຕ່ຖ້າຫາກມີສິ່ງຜິດພາດໃນເລື່ອງນີ້, ຂ້ານ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະກັບຄືນໄປ ແລະ ຮັບໃຊ້ຕໍ່ຈົນສຳເລັດ.’ ເພິ່ນໄດ້ຕອບວ່າ: ‘ເຈົ້າໄດ້ຢູ່ບ່ອນນັ້ນດົນແລ້ວ, ບໍ່ເປັນຫຍັງ.’
ເຮັນຣີ ໄດ້ຂຽນໃນປຶ້ມບັນທຶກສ່ວນຕົວຂອງເພິ່ນວ່າ, “ໂດຍທີ່ເຄີຍໄດ້ຝັນມາກ່ອນ ຊຶ່ງໄດ້ເກີດເປັນຈິງ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງມີສັດທາ ທີ່ຈະເຊື່ອວ່າ ມັນຈະເປັນແນວນັ້ນແທ້ ແລະ ຄວນຕຽມຕົວອອກເດີນທາງໄດ້.”
ເພິ່ນໄດ້ມາເຖິງເມືອງເຊົາເລັກ ໃນວັນທີ 29 ເດືອນສິງຫາ ປີ 1860, ຊຶ່ງໄດ້ຍ່າງເກືອບສຸດທາງ. ມື້ຕໍ່ມາ, ເພິ່ນໄດ້ໄປເຂົ້າພົບປະທານບຣິກຳ ຢັງ ຢູ່ຫ້ອງການ.
ເຮັນຣີ ໄດ້ບັນຍາຍປະສົບການໃນຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້: “[ຂ້າພະເຈົ້າ] ໄດ້ຂໍເຂົ້າພົບ [ປະທານ] ຢັງ, ຊຶ່ງເພິ່ນໄດ້ຕ້ອນຮັບ [ຂ້າພະເຈົ້າ] ເປັນຢ່າງດີ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າກັບເພິ່ນວ່າ, ’[ປະທານ] ຢັງ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ມາໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກສົ່ງມາ, ຖ້າຫາກຂ້ານ້ອຍເຮັດສິ່ງທີ່ຜິດພາດ, ຂ້ານ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະກັບໄປ ແລະ ຮັບໃຊ້ຕໍ່ຈົນສຳເລັດ.’ [ທ່ານບຣິກຳ ຢັງ] ໄດ້ຕອບວ່າ: ‘ບໍ່ເປັນຫຍັງ, ພວກເຮົາໄດ້ຊອກຫາເຈົ້າຢູ່.”
ເຮັນຣີ ໄດ້ບັນຍາຍເຖິງຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີຂອງເພິ່ນ, ເວົ້າວ່າ, “ດັ່ງນັ້ນ ຄວາມຝັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ເກີດເປັນຈິງ.”4
ຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີຂອງເພິ່ນ ມາຈາກການຢືນຢັນວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ທຳງານຢູ່ກັບເພິ່ນ ແລະ ດູແລເພິ່ນ. ເພິ່ນຮຽນຮູ້ສິ່ງທີ່ເປັນຄວາມຈິງ ສຳລັບເຮົາທຸກຄົນ—ວ່າຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຮັບການດົນໃຈ ເພື່ອໃຫ້ຮູ້ຈັກພຣະປະສົງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ແລະ ເຮັນຣີ ໄອຣິງ ໄດ້ຮັບການຢືນຢັນ, ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າກໍຮູ້ດີຄືກັນ, ວ່າສາດສະດາ, ໃນຖານະປະທານຂອງຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດ, ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ດູແລ ແລະ ເປັນຫ່ວງເປັນໃຍຕໍ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
ບໍ່ວ່າທ່ານໄດ້ຮັບໜ້າທີ່ໃດໃນຖານະປະໂລຫິດ, ຈະມີເວລາໜຶ່ງ ທີ່ທ່ານໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ຮູ້ສະພາບການຂອງທ່ານ. ທ່ານສາມາດອະທິຖານ ເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ເຖິງພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຊື່ສັດ ທີ່ຈະເຮັດ ສິ່ງໃດກໍຕາມ ທີ່ພຣະອົງຂໍໃຫ້ທ່ານເຮັດ, ແລ້ວທ່ານຈະໄດ້ຮັບຄຳຕອບ.
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ຈະເຮັດໃຫ້ທ່ານຮູ້ສຶກວ່າ ພຣະອົງຮູ້ຈັກທ່ານ, ວ່າພຣະອົງພໍພຣະໄທກັບການຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານ, ແລະ ວ່າທ່ານມີຄ່າຄວນພໍ ທີ່ຈະໄດ້ຍິນຄຳທັກທາຍຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ທ່ານຢາກໄດ້ຍິນຫລາຍ ທີ່ວ່າ: “ດີແລ້ວຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ຊື່ສັດເອີຍ, ເຈົ້າເປັນຜູ້ສັດຊື່ໃນຂອງອັນເລັກນ້ອຍ, ເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າຮັບຜິດຊອບດູແລສິ່ງຂອງຫລາຍຢ່າງ: ຈົ່ງມາຮ່ວມຊົມຊື່ນຍິນດີກັບເຮົາເຖີດ.”5
ມັນເປັນຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ວ່າຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດແຕ່ລະຄົນ ຈະເອື້ອມອອກໄປດ້ວຍສັດທາ ເພື່ອຊ່ອຍກູ້ຈິດວິນຍານທີ່ລາວຮັບຜິດຊອບ. ພຣະເຈົ້າຈະຕື່ມພະລັງຂອງພຣະອົງໃຫ້ຄວາມພະຍາຍາມຂອງທ່ານ. ຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນຈະຖືກສຳພັດເພື່ອໃຫ້ເຮັດການເລືອກ ທີ່ຈະພາໄປຕາມເສັ້ນທາງແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ນຳໄປສູ່ຄວາມສຸກ ແລະ ໜີຈາກຄວາມໂສກເສົ້າ.
ມັນເປັນຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າອີກດ້ວຍ ວ່າຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດແຕ່ລະຄົນ ຈະຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ການດູແລຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ແລະ ຂອງສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ ໃນການເອີ້ນຂອງລາວ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານພິເສດຕໍ່ທ່ານ ວ່າເຮົາຢູ່ໃນການຮັບໃຊ້ອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າທີ່ໄດ້ຟື້ນຄືນພຣະຊົນແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະອົງໄດ້ເອີ້ນທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ສູ່ການຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ໂດຍທີ່ຮູ້ເຖິງຄວາມສາມາດຂອງເຮົາ ແລະ ຄວາມຊ່ອຍເຫລືອທີ່ເຮົາຈະຕ້ອງການ. ພຣະອົງຈະອວຍພອນຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາ ເກີນກວ່າເຮົາຄາດຫວັງ, ເມື່ອເຮົາຮັບໃຊ້ພຣະອົງຈົນສຸດຄວາມສາມາດ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ຊຶ່ງເປັນປະທານຂອງຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດທັງໝົດ ຢູ່ໃນໂລກນີ້, ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ.
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບຕົວຢ່າງ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດ ຢູ່ທຸກແຫ່ງຫົນ. ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ພໍພຣະໄທຫລາຍທີ່ທ່ານເຮັດພາກສ່ວນຂອງທ່ານ. ພວກພຣະອົງຮູ້ຈັກທ່ານ ແລະ ຮັກທ່ານ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.