ເພາະເຫດໃດຈຶ່ງຕ້ອງມີສາດສະໜາຈັກ

ໂດຍ ແອວເດີ ດີ ທອດ ຄຣິສໂຕເຟີສັນ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ມັນກໍກຸ້ມຄ່າທີ່ຈະຢຸດບຶດໜຶ່ງເພື່ອໄຕ່ຕອງວ່າ ເປັນຫຍັງພຣະເຢຊູຄຣິດຈຶ່ງເລືອກທີ່ຈະໃຊ້ສາດສະໜາຈັກ, ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອບັນລຸວຽກງານຂອງພຣະອົງ.

ຕະຫລອດຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນໄດ້ເປັນເຫດການທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນທາງວິນຍານ, ແລະ ສາດສະໜາຈັກນັ້ນເອງກໍໄດ້ເປັນແຫລ່ງຂອງປະຈັກພະຍານເຖິງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍຮູ້ດີວ່າມີບາງຄົນທີ່ຖືວ່າຕົວເຂົາເຈົ້າເອງກໍເປັນຄົນທີ່ຖືສາດສະໜາ ແຕ່ປະຕິເສດການມີສ່ວນຮ່ວມໃນສາດສະໜາໃດໜຶ່ງ ຫລື ແມ່ນແຕ່ຄວາມຕ້ອງການອົງການໃດໜຶ່ງ. ພາກປະຕິບັດທາງສາດສະໜາສຳລັບເຂົາເຈົ້າເປັນເລື່ອງສ່ວນຕົວ. ແຕ່ສາດສະໜາຈັກເປັນການສ້າງຕັ້ງຂອງພຣະອົງ—ອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນຈຸດໃຈກາງຂອງຝ່າຍວິນຍານຂອງເຮົາ. ມັນກໍກຸ້ມຄ່າທີ່ຈະຢຸດບຶດໜຶ່ງເພື່ອໄຕ່ຕອງວ່າເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງເລືອກທີ່ຈະໃຊ້ສາດສະໜາຈັກ, ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ, ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ, ເພື່ອບັນລຸວຽກງານຂອງພຣະອົງ ແລະ ຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ ທີ່ຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມເປັນອະມະຕະ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນຂອງມະນຸດ.¹

ເລີ່ມຕົ້ນຈາກອາດາມ, ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ຖືກສັ່ງສອນ, ແລະ ພິທີການແຫ່ງຄວາມລອດທີ່ຈຳເປັນ, ດັ່ງເຊັ່ນການບັບຕິສະມາ, ກໍຖືກປະຕິບັດຜ່ານລຳດັບຂອງຖານະປະໂລຫິດຂອງປິຕຸ.² ຂະນະທີ່ສັງຄົມນັບມື້ນັບສັບຊ້ອນໄປກວ່າທີ່ຈະມີພຽງແຕ່ຄອບຄົວທີ່ເປັນຍາດຕິພີ່ນ້ອງ, ພຣະເຈົ້າຍັງໄດ້ເອີ້ນສາດສະດາ, ທູດ, ແລະ ຄູສອນນຳອີກ. ໃນວັນເວລາຂອງໂມເຊ ເຮົາໄດ້ອ່ານເຖິງລຳດັບທີ່ເປັນທາງການຫລາຍກວ່າ ທີ່ຮ່ວມທັງແອວເດີ, ປະໂລຫິດ, ແລະ ຜູ້ຕັດສິນ. ໃນປະຫວັດສາດຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ, ແອວມາໄດ້ຈັດຕັ້ງສາດສະໜາຈັກທີ່ມີປະໂລຫິດ ແລະ ຄູສອນ.

ແລ້ວ, ໃນວັນເວລາອັນຮຸ່ງໂລດ, ພຣະເຢຊູໄດ້ຈັດຕັ້ງວຽກງານຂອງພຣະອົງໃນວິທີທາງທີ່ພຣະກິດຕິຄຸນໄດ້ສາມາດຖືກສະຖາປະນາຂຶ້ນພ້ອມໆກັນໃນຫລາຍໆປະເທດຊາດ ແລະ ໃນບັນດາຜູ້ຄົນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນຜ່ານພື້ື້ນຖານຂອງ ອັກຄະສາວົກ ແລະ ສາດສະດາ, ໂດຍທີ່ມີອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເອງເປັນຫີນເສົາເອກ.³ ມັນໄດ້ຮ່ວມທັງເຈົ້າໜ້າທີ່ອື່ນໆ ດັ່ງເຊັ່ນສາວົກເຈັດສິບ, ແອວເດີ, ອະທິການ, ປະໂລຫິດ, ຄູສອນ, ແລະ ມັກຄະນາຍົກ. ພຣະເຢຊູກໍໄດ້ສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກທີ່ຄ້າຍຄືກັນນີ້ໃນທະວີບອາເມຣິກາ ຫລັງຈາກການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງພຣະອົງແລ້ວ.

ຫລັງຈາກສາດສະໜາຈັກໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອ ແລະ ແຕກແຍກກັນໄປ ຂອງສາດສະໜາຈັກ ທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈັດຕັ້ງຂຶ້ນ ໃນຕອນຢູ່ໃນໂລກ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຄືນໃໝ່ອີກເທື່ອໜຶ່ງ ຜ່ານສາດສະດາ ໂຈເຊັບ ສະມິດ. ຈຸດປະສົງໃນສະໄໝບູຮານກໍຍັງເໝືອນເດີມ; ນັ້ນຄື, ທີ່ຈະສັ່ງສອນຂ່າວປະເສີດຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ປະຕິບັດພິທີການແຫ່ງຄວາມລອດ—ອີກຄວາມໝາຍໜຶ່ງກໍແມ່ນ, ທີ່ຈະນຳຜູ້ຄົນມາສູ່ພຣະຄຣິດ.⁴ ແລະ ບັດນີ້ຜ່ານການນຳໃຊ້ສາດສະໜາຈັກທີ່ໄດ້ຟື້ນຟູແລ້ວນີ້, ຄຳສັນຍາແຫ່ງການໄຖ່ກໍເປັນໄປໄດ້ ແມ່ນແຕ່ສຳລັບວິນຍານຂອງຄົນຕາຍ ຜູ້ທີ່ໃນຊີວິດມະຕະຂອງເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ຮູ້ຈັກໜ້ອຍໜຶ່ງ ຫລື ບໍ່ໄດ້ຮູ້ຈັກຫຍັງເລີຍກ່ຽວກັບພຣະຄຸນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ.

ສາດສະໜາຈັກນີ້ຈະສຳເລັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແນວໃດ? ມັນສຳຄັນທີ່ຈະຮັບຮູ້ວ່າພຣະປະສົງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຄວາມກ້າວໜ້າຂອງເຮົາ. ຄວາມປາດຖະໜາຂອງພຣະອົງກໍແມ່ນໃຫ້ເຮົາດຳເນີນຕໍ່ໄປ ຈາກພຣະຄຸນໜຶ່ງຫາອີກພຣະຄຸນໜຶ່ງ, ຈົນກວ່າ [ເຮົາໄດ້ຮັບ] ຄວາມສົມບູນທັງໝົດ⁵ ທີ່ພຣະອົງສາມາດປະທານໃຫ້. ສິ່ງນັ້ນຮຽກຮ້ອງຫລາຍກວ່າການເປັນຄົນໃຈດີ ຫລື ຄວາມຮູ້ສຶກທາງວິນຍານເທົ່ານັ້ນ. ມັນຮຽກຮ້ອງສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ, ການກັບໃຈ, ການບັບຕິສະມາດ້ວຍນ້ຳ ແລະ ດ້ວຍພຣະວິນຍານ, ແລະ ການອົດທົນດ້ວຍສັດທາຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.⁶ ບຸກຄົນບໍ່ສາມາດບັນລຸສິ່ງນັ້ນໄດ້ດ້ວຍຕົວຄົນດຽວ, ສະນັ້ນຈຶ່ງເປັນເຫດຜົນອັນສຳຄັນທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຈັດຕັ້ງສາດສະໜາຈັກຂຶ້ນ ເພື່ອສ້າງຊຸມຊົນຂອງໄພ່ພົນ ທີ່ຈະສະໜັບສະໜູນກັນແລະກັນ “ໃນທາງຄັບ ແລະ ແຄບນີ້ ຊຶ່ງນຳໄປຫາຊີວິດນິລັນດອນ.”⁷

“ແລະ [ພຣະຄຣິດ] ໃຫ້ບາງຄົນເປັນອັກຄະສາວົກ, ບາງຄົນເປັນຜູ້ປະກາດພຣະທຳ, ບາງຄົນເປັນຜູ້ປະກາດຂ່າວປະເສີດ, ບາງຄົນເປັນສິດຍາພິບານ ແລະ ອາຈານ;

“… ເພື່ອເສີມສ້າງພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດໃຫ້ຈະເລີນຂຶ້ນ:

“ຈົນກວ່າເຮົາທຸກຄົນຈະບັນລຸເຖິງຄວາມເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນໃນຄວາມເຊື່ອ, ແລະ ໃນຄວາມຮູ້ເຖິງເລື່ອງຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຈົນກວ່າເຮົາຈະເປັນຄົນໃໝ່ເຕັມສ່ວນ ຄືເຕັມເຖິງຂະໜາດຄວາມສົມບູນຂອງພຣະຄຣິດ.”⁸

ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນ “ຜູ້ສ້າງ ແລະ ເປັນຜູ້ເຮັດໃຫ້ສັດທາ [ຂອງເຂົາ] ສົມບູນ.”⁹ ການເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນກັບພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ—ຄືສາດສະໜາຈັກ—ກໍເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນຂອງການຮັບພຣະນາມຂອງພຣະອົງ.¹⁰ ເຮົາຖືກບອກວ່າສາດສະໜາຈັກໃນສະໄໝບູຮານ “ໄດ້ຊຸມນຸມກັນຢູ່ເລື້ອຍໆ, ເພື່ອຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ເພື່ອອະທິຖານ ແລະ ເພື່ອສົນທະນາກັນກ່ຽວກັບຄວາມຜາສຸກຂອງຈິດວິນຍານຂອງພວກເຂົາ,”¹¹ “ແລະ ເພື່ອຟັງພຣະບັນຍັດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”¹² ມັນກໍເປັນດັ່ງນີ້ໃນສາດສະໜາຈັກໃນວັນເວລານີ້. ມາຊຸມນຸມກັນໃນສັດທາ, ເຮົາສອນ ແລະ ເສີມສ້າງກັນແລະກັນ ແລະ ພະຍາຍາມດຳລົງຊີວິດຕາມມາດຕະຖານທີ່ສູງສຸດຂອງການເປັນສານຸສິດ, “ເຕັມເຖິງຂະໜາດຄວາມສົມບູນຂອງພຣະຄຣິດ,”¹³ ເຮົາພະຍາຍາມຊ່ອຍເຫລືອກັນແລະກັນ ໃຫ້ມາຮູ້ຈັກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຈົນກວ່າເຖິງວັນນັ້ນ ເມື່ອ “ຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນພວກເຂົາ ສັ່ງສອນເພື່ອນຮ່ວມຊາດຂອງຕົນ ໃຫ້ຮູ້ຈັກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພາະທຸກຄົນຈະຮູ້ຈັກເຮົາ ແຕ່ຜູ້ນ້ອຍທີ່ສຸດຈົນເຖິງຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ສຸດ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວ.”¹⁴

ໃນສາດສະໜາຈັກເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ຮຽນຮູ້ຄຳສອນແຫ່ງສະຫວັນເທົ່ານັ້ນ; ເຮົາມີປະສົບການໃນການນຳໃຊ້ຄຳສອນນັ້ນ. ໃນຖານະພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ, ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກປະຕິບັດຕໍ່ກັນແລະກັນໃນຄວາມເປັນຈິງ ຂອງຊີວິດປະຈຳວັນ. ເຮົາທຸກຄົນບໍ່ດີພ້ອມ; ເຮົາເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນບໍ່ພໍໃຈ ແລະ ເຮົາກໍບໍ່ພໍໃຈ. ເຮົາມັກຈະທົດສອບກັນດ້ວຍພຶດຕິກຳແປກໆຂອງເຮົາ. ໃນພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ, ເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້ຫລາຍກວ່າແຕ່ຄວາມຄິດ ແລະ ຖ້ອຍຄຳທີ່ເຊີດຊູເທົ່ານັ້ນ ແລະ ມີສ່ວນຮ່ວມໂດຍກົງ ຂະນະທີ່ເຮົາຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຢູ່ນຳກັນໃນຄວາມຮັກ.¹⁵

ສາດສະໜານີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນຫ່ວງພຽງແຕ່ຕົວເອງ; ກົງກັນຂ້າມ ເຮົາທຸກຄົນຖືກເອີ້ນໃຫ້ຮັບໃຊ້. ເຮົາເປັນພຣະເນດ, ເປັນພຣະຫັດ, ເປັນເກສາ, ເປັນພຣະບາດ, ແລະ ອະໄວຍະວະອື່ນໆຂອງພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ “ອະໄວຍະວະ ... ສ່ວນທີ່ເຫັນວ່າອ່ອນແອ, ເຮົາກໍຂາດເສຍບໍ່ໄດ້.”¹⁶ ເຮົາຕ້ອງການ ການເອີ້ນເຫລົ່ານັ້ນ, ແລະ ເຮົາຕ້ອງຮັບໃຊ້.

ຊາຍຄົນໜຶ່ງໃນຫວອດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕີບໂຕຂຶ້ນມາ ບໍ່ພຽງແຕ່ຂາດຄວາມສະໜັບສະໜູນຂອງພໍ່ແມ່ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ໄດ້ມີການຕໍ່ຕ້ານຕໍ່ຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງລາວໃນສາດສະໜາຈັກນຳອີກ. ລາວໄດ້ສັງເກດເບິ່ງໃນກອງປະຊຸມສິນລະລຶກວ່າ: “ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈວ່າ ເປັນຫຍັງຄົນຈຶ່ງໄປໂບດໃນເມື່ອເຂົາສາມາດໄປຂີ່ສະກີ້ຫລິ້ນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກໄປໂບດຫລາຍ. ໃນສາດສະໜາຈັກ, ເຮົາທຸກຄົນກໍຢູ່ໃນການເດີນທາງອັນດຽວກັນນັ້ນ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການດົນໃຈໃນການເດີນທາງນັ້ນ ໂດຍຊາວໜຸ່ມທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ເດັກນ້ອຍທີ່ບໍລິສຸດ, ແລະ ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນ ແລະ ຮຽນຮູ້ຈາກຜູ້ໃຫຍ່ຄົນອື່ນໆ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນໂດຍມິດຕະພາບ ແລະ ຕື່ນເຕັ້ນດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີຂອງການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ.”

ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ, ຫວອດ ແລະ ສາຂາຂອງສາດສະໜາຈັກຈັດໃຫ້ມີການເຕົ້າໂຮມທຸກໆທິດທີ່ເປັນການພັກຜ່ອນ ແລະ ການຕໍ່ອາຍຸ, ທີ່ເປັນເວລາ ແລະ ສະຖານທີ່ທີ່ຈະປ່ອຍປະຄວາມກັງວົນ ແລະ ກິດຈະກຳອື່ນໆໄວ້ຢູ່ຂ້າງນອກ—ເປັນວັນຊະບາໂຕ. ມັນເປັນວັນທີ່ຈະ “ຊົມຊື່ນຍິນດີ,”¹⁷ ທີ່ຈະໄດ້ປະສົບກັບການປິ່ນປົວທາງວິນຍານ ທີ່ຈະມາເຖິງດ້ວຍສິນລະລຶກ, ແລະ ໄດ້ຮັບຄຳສັນຍາທີ່ຖືກຕໍ່ອາຍຸໃໝ່ ທີ່ຈະມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງສະຖິດຢູ່ກັບເຮົາ.¹⁸

ພອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຢ່າງໜຶ່ງຂອງການເປັນພາກສ່ວນຂອງພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນອາດເບິ່ງຄືວ່າ ບໍ່ເປັນພອນເລີຍໃນເວລານັ້ນ, ຄືການຖືກຕິຕຽນຈາກບາບ ແລະ ຄວາມຜິດພາດ. ເຮົາມັກຈະຫາທາງແກ້ຕົວ ຫລື ອ້າງເຫດຜົນສຳລັບຄວາມຜິດຂອງເຮົາ, ແລະ ບາງເທື່ອແທ້ໆແລ້ວ ເຮົາບໍ່ຮູ້ຊ້ຳວ່າເຮົາຈະພັດທະນາໄປໜ້າ ຫລື ວ່າຕ້ອງເຮັດແນວໃດ. ປາດສະຈາກຄົນທີ່ສາມາດຕິຕຽນເຮົາ “ໃຫ້ທັນການດ້ວຍຄວາມສຽບຂາດ, ເມື່ອໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນໂດຍພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ,”¹⁹ ແລ້ວເຮົາອາດຈະຂາດຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະປ່ຽນແປງ ແລະ ຕິດຕາມພຣະອາຈານຢ່າງດີພ້ອມຫລາຍຂຶ້ນ. ການກັບໃຈເປັນເລື່ອງຂອງສ່ວນບຸກຄົນ, ແຕ່ມິດຕະພາບໃນເສັ້ນທາງ ທີ່ບາງເທື່ອເບິ່ງຄືວ່າເຈັບປວດນັ້ນ ກໍມີຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກ.²⁰

ໃນການສົນທະນານີ້ເຖິງສາດສະໜາຈັກ ໃນຖານະພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ, ເຮົາຕ້ອງຈົດຈຳສອງຢ່າງໄວ້ສະເໝີ. ໜຶ່ງ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຕໍ່ສາດສະໜາຈັກ ແຕ່ຕໍ່ພຣະຄຣິດ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ, ເປັນການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສທີ່ສາດສະໜາຈັກຊ່ອຍອຳນວຍໃຫ້.²¹ ພຣະຄຳພີມໍມອນສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງເມື່ອກ່າວວ່າຜູ້ຄົນ “ໄດ້ ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລະ ໄດ້ ເຂົ້າໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະຄຣິດ. ”²² ສອງ, ເຮົາຕ້ອງຈົດຈຳວ່າໃນຕອນຕົ້ນ, ສາດສະໜາຈັກໄດ້ເປັນຄອບຄົວ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ໃນວັນເວລານີ້ໃນຖານະສະຖາບັນ ທີ່ແຍກອອກ, ຄອບຄົວ ແລະ ສາດສະໜາຈັກຮັບໃຊ້ ແລະ ເສີມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ກັນແລະກັນ. ທັງສອງບໍ່ໄດ້ມາແທນທີ່ຂອງກັນແລະກັນ, ແລະ ແນ່ນອນວ່າ ສາດສະໜາຈັກ, ແມ່ນແຕ່ໃນຄວາມດີທີ່ສຸດ, ບໍ່ສາມາດມາແທນພໍ່ແມ່ໄດ້. ຈຸດປະສົງຂອງຄຳສອນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ພິທີການຂອງຖານະປະໂລຫິດຕ່າງໆ ທີ່ສາດສະໜາຈັກນຳປະຕິບັດ ກໍເພື່ອວ່າຄອບຄົວອາດມີຄ່າຄວນພໍສຳລັບຊີວິດນິລັນດອນ.

ຍັງມີເຫດຜົນໃຫຍ່ທີ່ສຳຄັນຂໍ້ທີສອງ ທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດດຳເນີນວຽກງານຜ່ານສາດສະໜາຈັກ, ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ, ແລະ ນັ້ນກໍເພື່ອຈະບັນລຸສິ່ງທີ່ຈຳເປັນ ຊຶ່ງຄົນໜຶ່ງຄົນດຽວ ຫລື ກຸ່ມນ້ອຍໆບໍ່ສາມາດບັນລຸໄດ້. ຕົວຢ່າງທີ່ແຈ່ມແຈ້ງຢ່າງໜຶ່ງກໍຄືການຈັດການກັບຄວາມຍາກຈົນ. ມັນກໍຈິງທີ່ໃນຖານະສ່ວນບຸກຄົນ ແລະ ຄອບຄົວ ເຮົາຊ່ອຍສະໜອງຄວາມຕ້ອງການທາງຮ່າງກາຍຂອງຄົນອື່ນ, “ໂດຍແຈກຢາຍໃຫ້ກັນຕາມຄວາມຈຳເປັນ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການຂອງເຂົາທາງໂລກ ແລະ ທາງວິນຍານ.”²³ ແຕ່ພ້ອມກັນໃນສາດສະໜາຈັກ, ຄວາມສາມາດທີ່ຈະດູແລຄົນຍາກຈົນ ແລະ ຄົນຂັດສົນຈະເພີ່ມທະວີຂຶ້ນເພື່ອຈະສະໜອງຄວາມຈຳເປັນທີ່ມີຢູ່ຢ່າງກວ້າງໄກ ແລະ ຫວັງວ່າ ຫລາຍຄົນຈະກຸ້ມຕົນເອງ.²⁴ ນອກເໜືອໄປຈາກນີ້, ສາດສະໜາຈັກ, ສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ, ແລະ ກຸ່ມຖານະປະໂລຫິດມີຄວາມສາມາດ ທີ່ຈະຈັດຫາການບັນເທົາທຸກໃຫ້ແກ່ຄົນທັງຫລາຍ ໃນຫລາຍໆແຫ່ງທີ່ຖືກກະທົບກະເທືອນໂດຍໄພທຳມະຊາດ, ສົງຄາມ, ແລະ ການຂົ່ມເຫັງ.

ປາດສະຈາກຄວາມສາມາດຂອງສາດສະໜາຈັກທີ່ມີໄວ້, ໜ້າທີ່ມອບໝາຍຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ທີ່ຈະນຳເອົາພຣະກິດຕິຄຸນໄປສູ່ຕະຫລອດທົ່ວໂລກຈະບໍ່ສຳເລັດຜົນ.²⁵ ຈະບໍ່ມີຂໍກະແຈຂອງອັກຄະສາວົກ, ໂຄງຮ່າງ, ແຫລ່ງເທັກໂນໂລຈີ, ທຶນຊ່ອຍເຫລືອ, ແລະ ຄວາມອຸທິດຕົນ ແລະ ການເສຍສະລະຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາຫລາຍໆພັນຄົນ ເພື່ອເຮັດວຽກງານ. ຈົ່ງຈຳໄວ້ວ່າ, ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງອານາຈັກ [ຕ້ອງ] ຖືກສັ່ງສອນໄປທົ່ວໂລກ, ເພື່ອເປັນພະຍານຕໍ່ປະຊາຊາດທັງປວງ, ແລະ ເມື່ອນັ້ນທີ່ສຸດຈະມາເຖິງ.”²⁶

ສາດສະໜາຈັກສາມາດກໍ່ສ້າງ ແລະ ເປີດບໍລິຫານພຣະວິຫານ, ບ້ານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ບ່ອນທີ່ພິທີການ ແລະ ພັນທະສັນຍາທີ່ຈຳເປັນຖືກປະຕິບັດການ. ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ກ່າວວ່າ ພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ໃນການເຕົ້າໂຮມຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງໃນທຸກຍຸກທຸກສະໄໝແມ່ນ “ເພື່ອກໍ່ສ້າງບ້ານແດ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບ່ອນທີ່ພຣະອົງ [ຈະສາມາດ] ເປີດເຜີຍພິທີການຂອງບ້ານຂອງພຣະອົງ ແລະ ລັດສະໝີພາບຂອງອານາຈັກຂອງພຣະອົງ ໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ, ແລະ ເພື່ອສັ່ງສອນວິທີທາງແຫ່ງຄວາມລອດໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນ; ເພາະມີພິທີການ ແລະ ຫລັກທຳ ໂດຍສະເພາະ, ເມື່ອຖືກສັ່ງສອນ ແລະ ເຝິກປະຕິບັດຕາມ, ຕ້ອງເກີດຂຶ້ນໃນສະຖານທີ່ໃດໜຶ່ງ ຫລື ບ້ານທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນມາ ເພື່ອຈຸດປະສົງນັ້ນໂດຍສະເພາະ.”²⁷

ຖ້າຫາຄົນໃດເຊື່ອວ່າເສັ້ນທາງທຸກເສັ້ນນຳໄປສູ່ສະຫວັນ ຫລື ວ່າບໍ່ມີຂໍ້ຮຽກຮ້ອງໃດສຳລັບຄວາມລອດ, ເຂົາຈະບໍ່ເຫັນຄວາມຈຳເປັນທີ່ຈະປະກາດພຣະກິດຕິຄຸນ ຫລື ສຳລັບພິທີການ ແລະ ພັນທະສັນຍາຕ່າງໆໃນການໄຖ່ຄົນເປັນ ຫລື ຄົນຕາຍ. ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ກ່າວກ່ຽວກັບຄວາມເປັນອະມະຕະເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ກ່ຽວກັບຊີວິດນິລັນດອນນຳອີກ, ແລະ ເພາະຈຸດປະສົງນັ້ນແຫລະ ເສັ້ນທາງແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ພັນທະສັນຍາແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນຈຶ່ງຈຳເປັນ. ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຕ້ອງການສາດສະໜາຈັກທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ມີໃຫ້ແກ່ລູກໆທຸກໆຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ—ທັງຄົນເປັນ ແລະ ຄົນຕາຍ.

ເຫດຜົນສຸດທ້າຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະກ່າວເຖິງວ່າເປັນຫຍັງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງແມ່ນພິເສດທີ່ສຸດ—ແທ້ຈິງແລ້ວ, ສາດສະໜາຈັກນີ້ແມ່ນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເທິງໂລກ.

ເມື່ອສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍກຳລັງຖືກສະຖາປະນາໃນໄລຍະປີ 1830, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວຕໍ່ ສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ວ່າ, ຈົ່ງລື້ນເລີງ ແລະ ຊື່ນຊົມເຖີດ, ເພາະພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບອານາຈັກແລ້ວ, ຫລື ອີກປະການໜຶ່ງ, ຂໍກະແຈຂອງສາດສະໜາຈັກໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ແລ້ວ.²⁸ ໃນສິດອຳນາດຂອງຂໍກະແຈເຫລົ່ານີ້, ເຈົ້າໜ້າທີ່ແຫ່ງຖານະປະໂລຫິດຂອງສາດສະໜາຈັກຮັກສາຄວາມບໍລິສຸດຂອງຄຳສອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງພິທີການຊ່ອຍໃຫ້ລອດເຫລົ່ານີ້ຂອງພຣະອົງເອົາໄວ້.²⁹ ພວກເພິ່ນຊ່ອຍຕຽມຜູ້ທີ່ປາດຖະໜາຈະໄດ້ຮັບພິທີການເຫລົ່ານີ້, ຕັດສິນຄວາມເໝາະສົມ ແລະ ຄ່າຄວນຂອງຜູ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນ ຜູ້ທີ່ໄດ້ສະໝັກຂໍ ແລະ ແລ້ວດຳເນີນພິທີການເຫລົ່ານັ້ນ.

ດ້ວຍຂໍກະແຈແຫ່ງອານາຈັກ, ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສາມາດບອກໄດ້ເຖິງຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມເທັດ, ແລະ ອີກເທື່ອໜຶ່ງກ່າວຢ່າງມີສິດອຳນາດວ່າ, “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວດັ່ງນີ້.” ໜ້າເສຍດາຍທີ່, ບາງຄົນຄຽດແຄ້ນໃຫ້ສາດສະໜາຈັກ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າຢາກໃຫ້ຄວາມໝາຍຂອງຕົນເຖິງຄວາມຈິງ, ແຕ່ຕາມຄວາມເປັນຈິງແລ້ວມັນເປັນພອນອັນປະເສີດທີ່ຈະໄດ້ຮັບ “ຄວາມຈິງຄືຄວາມຮູ້ເຖິງສິ່ງທີ່ເປັນຢູ່ແທ້ໆ, ແລະ ດັ່ງທີ່ໄດ້ເປັນມາ, ແລະ ດັ່ງທີ່ຈະເປັນ”³⁰ ເຖິງລະດັບທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະເປີດເຜີຍມັນ. ສາດສະໜາຈັກຄຸ້ມຄອງ ແລະ ປະກາດການເປີດເຜີຍຂອງພຣະເຈົ້າ—ກົດຂອງພຣະຄຳພີ.

ຕອນທີ່ ດານີເອນ ໄດ້ແປຄວາມຝັນຂອງເນບູກາດເນັດຊາ ກະສັດແຫ່ງບາບີໂລນ, ທີ່ເຮັດໃຫ້ກະສັດຮັບຮູ້ “ເຖິງສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນໃນອະນາຄົດ,”³¹ ເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ປະກາດວ່າ “ພຣະເຈົ້າແຫ່ງຟ້າສະຫວັນ [ຈະ] ຕັ້ງອານາຈັກໜຶ່ງຂຶ້ນ, ຊຶ່ງຈະບໍ່ສູນຫາຍໄປຈັກເທື່ອ: ອານາຈັກນີ້ຈະບໍ່ຖືກຕີໃຫ້ຜ່າຍແພ້ຈັກເທື່ອ, ແຕ່ຈະທຳລາຍອານາຈັກ [ອື່ນໆ] ໃຫ້ໝົດສິ້ນໄປ, ແລ້ວກໍຈະຕັ້ງໝັ້ນຢູ່ຕະຫລອດໄປເປັນນິດ.”³² ສາດສະໜາຈັກນີ້ຄືອານາຈັກຍຸກສຸດທ້າຍທີ່ຖືກພະຍາກອນໄວ້ ທີ່ມະນຸດບໍ່ໄດ້ສ້າງຂຶ້ນມາ, ແຕ່ຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນມາໂດຍພຣະເຈົ້າແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ຈະກິ້ງອອກໄປດັ່ງກ້ອນຫີນທີ່ແຕກອອກມາຈາກໜ້າຜາໂດຍບໍ່ມີຜູ້ໃດເຮັດ ຈົນເຕັມແຜ່ນດິນໂລກ.³³

ຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງສາດສະໜາຈັກແມ່ນທີ່ຈະສະຖາປະນາສີໂອນ ໃນການຈັດຕຽມສຳລັບການສະເດັດຄືນມາ ແລະ ການປົກຄອງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນເວລາພັນປີ. ກ່ອນວັນນັ້ນ, ມັນຈະບໍ່ເປັນອານາຈັກໃນເລື່ອງການເມືອງ—ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ອານາຈັກຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້ ເປັນທີ່ ໂລກນີ້.”³⁴ ກົງກັນຂ້າມ, ມັນເປັນແຫລ່ງຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຢູ່ເທິງໂລກ, ຜູ້ບໍລິຫານພັນທະສັນຍາສັກສິດຂອງພຣະອົງ, ຜູ້ພິທັກຮັກສາພຣະວິຫານຂອງພຣະອົງ, ຜູ້ປົກປ້ອງ ແລະ ຜູ້ປະກາດຄວາມຈິງຂອງພຣະອົງ, ເປັນສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມກັນຂອງຊາດອິດສະຣາເອນທີ່ໄດ້ກະຈັດກະຈາຍໄປ, ແລະ “ເພື່ອການປົກປ້ອງ, ແລະ ... ເພື່ອເປັນບ່ອນຫລົບໄພຈາກພະຍຸ, ແລະ ຈາກພຣະພິໂລດ ເມື່ອມັນຈະຖອກເທລົງມາໂດຍສຸດພະລັງເທິງທັງແຜ່ນດິນໂລກ.”³⁵

ຂ້າພະເຈົ້າຈະຈົບດ້ວຍຄຳອ້ອນວອນ ແລະ ຄຳອະທິຖານຂອງສາດສະດາວ່າ:

ຈົ່ງເອີ້ນຫາພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເພື່ອວ່າອານາຈັກຂອງພຣະອົງຈະຂະຫຍາຍອອກໄປເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ເພື່ອວ່າຜູ້ອາໄສໃນນັ້ນຈະໄດ້ຮັບມັນ, ແລະ ຕຽມພ້ອມສຳລັບວັນເວລາທີ່ຈະມາເຖິງ, ຊຶ່ງໃນເວລານັ້ນບຸດມະນຸດຈະລົງມາຈາກຟ້າສະຫວັນ, ຫຸ້ມຫໍ່ດ້ວຍຄວາມຮຸ່ງເຫລື້ອມແຫ່ງລັດສະໝີພາບຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອພົບກັບອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ ຊຶ່ງຕັ້ງຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ.

ດັ່ງນັ້ນ, ຂໍໃຫ້ອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າຈົ່ງຂະຫຍາຍອອກໄປ, ເພື່ອວ່າອານາຈັກສະຫວັນຈະມາ, ເພື່ອວ່າ ພຣະອົງ, ໂອ້ ພຣະອົງເຈົ້າ, ຈະໄດ້ຮັບການສັນລະເສີນໃນສະຫວັນ ເຊັ່ນດຽວກັບຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ເພື່ອວ່າສັດຕູຂອງພຣະອົງຈະຖືກປາບ; ເພາະກຽດຕິຍົດ, ອຳນາດ, ແລະ ລັດສະໝີພາບເປັນຂອງພຣະອົງ, ຕະຫລອດການ ແລະ ຕະຫລອດໄປ.³⁶

ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.