ໃນການເປັນຫຸ້ນສ່ວນກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ

ໂດຍ ແອວເດີ ຢູລິດຊິສ໌ ໂຊອາເຣສ໌

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດປະກາດຫລັກທຳຂອງການເປັນຫຸ້ນສ່ວນໃນທຸກຢ່າງລະຫວ່າງຍິງ ແລະ ຊາຍ, ທັງໃນຊີວິດມະຕະ ແລະ ໃນນິລັນດອນ.

ພາຍໃນສອງສາມເດືອນທຳອິດຂອງການແຕ່ງງານຂອງພວກເຮົາ, ພັນລະຍາທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະຮຽນດົນຕີ. ໂດຍທີ່ຢາກເອົາໃຈລາວ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຕັດສິນໃຈລັກເຮັດບາງສິ່ງທີ່ໃຫຍ່ໂຕ, ຈາກໃຈເພື່ອທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ້ານຂາຍເຄື່ອງດົນຕີ ແລະ ຊື້ປີອາໂນເປັນຂອງຂວັນໃຫ້ລາວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອົາໃບຮັບເງິນໃສ່ໃນກ່ອງ ແລະ ມັດດ້ວຍໂບທີ່ສວຍງາມດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ, ໂດຍທີ່ຄາດຫວັງວ່າ ຈະໄດ້ເຫັນປະຕິກິລິຍາທີ່ກະຕັນຍູຕໍ່ສາມີທີ່ຮັກ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ຂອງລາວ.

ເມື່ອລາວເປີດກ່ອງນ້ອຍໆນັ້ນ ແລະ ເຫັນຂອງຢູ່ໃນກ່ອງ, ລາວໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ໂອ, ທີ່ຮັກ, ອ້າຍຈັ່ງແມ່ນດີແທ້ໆ! ແຕ່ນ້ອງຂໍຖາມແດ່ວ່າ: ນີ້ແມ່ນຂອງຂວັນ ຫລື ໜີ້ສິນ?” ຫລັງຈາກໄດ້ປຶກສານຳກັນເລື່ອງຂອງຂວັນ, ພວກເຮົາໄດ້ຕັດສິນໃຈຍົກເລີກການຊື້. ພວກເຮົາໄດ້ໃຊ້ຊີວິດຢູ່ໃນງົບປະມານຂອງນັກຮຽນ, ເຊັ່ນດຽວກັບຄູ່ສາມີພັນລະຍາໃໝ່ຄົນໜຸ່ມຈຳນວນຫລາຍ. ປະສົບການນີ້ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງຫລັກທຳຂອງການເປັນຫຸ້ນສ່ວນໃນທຸກຢ່າງຂອງການແຕ່ງງານ ແລະ ການນຳໃຊ້ມັນສາມາດຊ່ວຍພັນລະຍາ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນໄດ້.¹

ພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດປະກາດຫລັກທຳຂອງການເປັນຫຸ້ນສ່ວນໃນທຸກຢ່າງລະຫວ່າງຍິງ ແລະ ຊາຍ, ທັງໃນຊີວິດມະຕະ ແລະ ໃນນິລັນດອນ. ເຖິງແມ່ນວ່າແຕ່ລະຄົນມີຄຸນລັກສະນະ ແລະ ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ຍິງ ແລະ ຊາຍກໍມີບົດບາດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ແລະ ຈຳເປັນທີ່ເທົ່າທຽມກັນໃນແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບລູກໆຂອງພຣະອົງ.² ມັນເປັນມາຕັ້ງແຕ່ຕອນຕົ້ນ ເມື່ອພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະກາດ “ວ່າ ບໍ່ເປັນການສົມຄວນທີ່ຜູ້ຊາຍຕ້ອງຢູ່ໂດດດ່ຽວຢ່າງນີ້; ດັ່ງນັ້ນ [ພຣະອົງຈະ] ສ້າງຜູ້ຊ່ວຍຊູທີ່ເໝາະສົມໃຫ້ລາວ.”³

ໃນແຜນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, “ຜູ້ຊ່ວຍຊູ” ຄືຄູ່ຄອງທີ່ຈະເດີນຄຽງບ່າຄຽງໄຫລ່ກັບອາດາມ ເປັນຫຸ້ນສ່ວນໃນທຸກຢ່າງ.⁴ ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ, ເອວາເປັນພອນຈາກສະຫວັນໃນຊີວິດຂອງອາດາມ. ຜ່ານທາງທຳມະຊາດແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ຄຸນລັກສະນະຂອງນາງ, ນາງໄດ້ດົນໃຈອາດາມເພື່ອເຮັດວຽກງານໃນການເປັນຫຸ້ນສ່ວນກັບນາງ ເພື່ອບັນລຸແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອມວນມະນຸດ.⁵

ຂໍໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາຫລັກທຳພື້ນຖານສອງຂໍ້ທີ່ເສີມສ້າງຄວາມເປັນຫຸ້ນສ່ວນລະຫວ່າງ ຊາຍ ແລະ ຍິງ. ຫລັກທຳຂໍ້ທຳອິດຄື ເຮົາທຸກຄົນຄືກັນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ.⁶ ອີງຕາມຄຳສອນພຣະກິດຕິຄຸນ, ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຍິງ ແລະ ຊາຍ ບໍ່ໄດ້ແທນທີ່ຄຳສັນຍານິລັນດອນທີ່ພຣະເຈົ້າມີຕໍ່ບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ມີທາງເປັນໄປໄດ້ສຳລັບຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຈະໄດ້ຮັບລັດສະໝີພາບຊັ້ນສູງ ຫລາຍກວ່າອີກຜູ້ໜຶ່ງໃນນິລັນດອນ.⁷ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດພຣະອົງເອງເຊື້ອເຊີນເຮົາທຸກຄົນ, ລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ, “ໃຫ້ມາຫາພຣະອົງ, ແລະຮັບເອົາພຣະກະລຸນາທິຄຸນຂອງພຣະອົງ; ແລະ ພຣະອົງບໍ່ປະຕິເສດຜູ້ໃດທີ່ມາຫາພຣະອົງ.”⁸ ສະນັ້ນ, ໃນເລື່ອງນີ້, ເຮົາທຸກຄົນຈຶ່ງຖືວ່າເທົ່າທຽມກັນຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະອົງ.

ເມື່ອຄູ່ສາມີພັນລະຍາເຂົ້າໃຈ ແລະ ນຳໃຊ້ຫລັກທຳນີ້, ເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ຕັ້ງຕຳແໜ່ງໃຫ້ຕົວເອງວ່າເປັນປະທານ ຫລື ຜູ້ລອງປະທານໃນຄອບຄົວຂອງຕົນ. ບໍ່ມີຄວາມເໜືອກວ່າ ຫລື ຕ່ຳກວ່າໃນຄວາມສຳພັນຂອງການແຕ່ງງານ, ແລະ ບໍ່ມີໃຜຍ່າງອອກໜ້າ ຫລື ຍ່າງນຳຫລັງ. ເຂົາເຈົ້າຈະຍ່າງຄຽງຄູ່ກັນໄປ, ເທົ່າທຽມກັນ, ເປັນລູກໆແຫ່ງສະຫວັນຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າກາຍເປັນໜຶ່ງໃນຄວາມຄິດ, ຄວາມປາດຖະໜາ, ແລະ ຈຸດປະສົງກັບພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ແລະ ພຣະເຢຊູຄຣິດ,⁹ ນຳພາ ແລະ ຊີ້ນຳໜ່ວຍຄອບຄົວນຳກັນ.

ໃນການເປັນຫຸ້ນສ່ວນທີ່ເທົ່າທຽມກັນ, “ຄວາມຮັກບໍ່ແມ່ນການຄອບຄອງ, ແຕ່ເປັນການມີສ່ວນຮ່ວມ, … ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການຮ່ວມສ້າງ ຊຶ່ງເປັນການເອີ້ນຂອງມະນຸດ.”¹⁰ “ດ້ວຍການມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງແທ້ຈິງ, ສາມີ ແລະ ພັນລະຍາປະສົມປະສານຮ່ວມມືກັນເປັນໜຶ່ງ ໃນ ‘ອຳນາດປົກຄອງອັນເປັນນິດ’ ທີ່ ‘ປາດສະຈາກວິທີການບັງຄັບ’ ຈະໄຫລມາພ້ອມກັບຊີວິດທາງວິນຍານມາຫາເຂົາເຈົ້າ ແລະ ລູກຫລານຂອງເຂົາເຈົ້າ ‘ຕະຫລອດການ ແລະ ຕະຫລອດໄປ.’”¹¹

ຫລັກທຳຂໍ້ທີສອງແມ່ນກົດທອງຄຳ, ສິດສອນໂດຍພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໃນຄຳເທດສະໜາຢູ່ເນີນພູ ທີ່ວ່າ: “ເຈົ້າຢາກໃຫ້ຄົນອື່ນເຮັດຢ່າງໃດແກ່ເຈົ້າ, ຈົ່ງເຮັດຢ່າງນັ້ນແກ່ເຂົາເໝືອນກັນ.”¹² ຫລັກທຳຂໍ້ນີ້ບົ່ງບອກເຖິງທັດສະນະຄະຕິຂອງກັນແລະກັນ, ການຕອບແທນກັນແລະກັນ, ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ, ແລະ ການເພິ່ງອາໄສກັນ ແລະ ອີງຕາມພຣະບັນຍັດຂໍ້ໃຫຍ່ຂໍ້ທີສອງທີ່ວ່າ: “ຈົ່ງຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົນເອງ.”¹³ ມັນລວມເຂົ້າກັບຄຸນລັກສະນະອື່ນໆຂອງຊາວຄຣິດ ດັ່ງເຊັ່ນ ຄວາມອົດກັ້ນ, ຄວາມອ່ອນໂຍນ, ຄວາມອ່ອນນ້ອມ, ແລະ ຄວາມເມດຕາ.

ເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າໃຈຫລາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບການນຳໃຊ້ຫລັກທຳຂໍ້ນີ້, ເຮົາສາມາດເບິ່ງສາຍສຳພັນອັນສັກສິດ ແລະ ນິລັນດອນ ທີ່ສະຖາປະນາໂດຍພຣະເຈົ້າ ລະຫວ່າງບິດາມານດາຄູ່ທຳອິດຂອງເຮົາ, ອາດາມ ແລະ ເອວາ. ພວກເພິ່ນກາຍເປັນເນື້ອດຽວກັນ,¹⁴ ໂດຍສ້າງມິຕິຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ທີ່ໃຫ້ທັງສອງເດີນໄປດ້ວຍກັນດ້ວຍຄວາມນັບຖື, ຮູ້ບຸນຄຸນ, ແລະ ຄວາມຮັກ, ບໍ່ຄິດກ່ຽວກັບຕົວເອງ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຜາສຸກຂອງກັນແລະກັນໃນເສັ້ນທາງນິລັນດອນຂອງພວກເພິ່ນ.

ແມ່ນບຸກຄະລິກລັກສະນະດຽວກັນນັ້ນທີ່ເຮົາມຸ່ງໝັ້ນໃນການແຕ່ງງານທີ່ເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນໃນທຸກວັນນີ້. ຜ່ານທາງການຜະນຶກໃນພຣະວິຫານ, ຍິງ ແລະ ຊາຍໄດ້ເຂົ້າສູ່ລະບຽບການແຕ່ງງານອັນສັກສິດ ໃນພັນທະສັນຍາໃໝ່ ແລະ ເປັນນິດ. ຕາມລະບຽບນີ້ຂອງຖານະປະໂລຫິດ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບພອນນິລັນດອນ ແລະ ອຳນາດແຫ່ງສະຫວັນໃນການກຳກັບດູແລຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ ຂະນະທີ່ດຳລົງຊີວິດຕາມພັນທະສັນຍາທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດ. ຈາກຈຸດນັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ກ້າວໄປຂ້າງໜ້າໂດຍເພິ່ງອາໄສກັນແລະກັນ ແລະ ເປັນຫຸ້ນສ່ວນໃນທຸກຢ່າງກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໂດຍສະເພາະໃນເລື່ອງໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ຖືກມອບໝາຍຈາກສະຫວັນຂອງເຂົາເຈົ້າ ໃນການລ້ຽງດູ ແລະ ການປົກຄອງຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ.¹⁵ ການລ້ຽງດູ ແລະ ປົກຄອງແມ່ນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ສຳພັນ ແລະ ທັບຊ້ອນ, ຊຶ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ແມ່ ແລະ ພໍ່ “ເປັນຫຸ້ນສ່ວນທີ່ເທົ່າທຽມກັນ”¹⁶ ແລະ ແບ່ງປັນຄວາມເປັນຜູ້ນຳທີ່ສົມດູນໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າ.

“ການລ້ຽງດູໝາຍເຖິງການບຳລຸງລ້ຽງ, ການສິດສອນ, ແລະ ການສະໜັບສະໜູນ” ສະມາຊິກໃນຄອບຄົວ, ຊຶ່ງກະທຳໂດຍການຊ່ວຍເຫລືອເຂົາເຈົ້າໃຫ້ “ຮຽນຮູ້ຄວາມຈິງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ພັດທະນາສັດທາໃນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະເຢຊູຄຣິດ” ໃນສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງຄວາມຮັກ. ການປົກຄອງໝາຍເຖິງການ “ຊ່ວຍນຳພາສະມາຊິກໃນຄອບຄົວກັບຄືນໄປຢູ່ໃນທີ່ປະທັບຂອງພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງນີ້ກະທຳໂດຍການຮັບໃຊ້ ແລະ ສິດສອນດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນ, ຄວາມອ່ອນນ້ອມ, ແລະ ຄວາມຮັກ.” ສິ່ງນີ້ກໍຍັງລວມທັງ “ການນຳພາສະມາຊິກໃນຄອບຄົວໃນການອະທິຖານ, ການສຶກສາພຣະກິດຕິຄຸນ, ແລະ ການນະມັດສະການໃນດ້ານອື່ນໆເປັນປະຈຳ. ພໍ່ແມ່ທຳງານເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ,” ຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, “ເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບ [ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສອງຢ່າງ] ນີ້.¹⁷

ມັນສຳຄັນທີ່ຈະສັງເກດເບິ່ງວ່າ ການປົກຄອງໃນຄອບຄົວເປັນຕາມແບບແຜນຜູ້ປົກຄອງ, ຊຶ່ງແຕກຕ່າງຈາກການເປັນຜູ້ນຳຖານະປະໂລຫິດໃນສາດສະໜາຈັກ.¹⁸ ແບບແຜນຜູ້ປົກຄອງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພັນລະຍາ ແລະ ສາມີ ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບໂດຍກົງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ສຳລັບການເຮັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນໃນຄອບຄົວ. ມັນຕ້ອງມີການເປັນຫຸ້ນສ່ວນໃນທຸກຢ່າງ—ການເຕັມໃຈທີ່ຈະເຮັດຕາມຫລັກທຳແຫ່ງຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບທຸກຢ່າງ—ແລະ ໃຫ້ໂອກາດເພື່ອພັດທະນາໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງຄວາມຮັກ ແລະ ການຊ່ວຍເຫລືອກັນແລະກັນ.¹⁹ ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບພິເສດເຫລົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງການມີຕຳແໜ່ງສູງກວ່າກັນ ແລະ ແນ່ນອນ ບໍ່ໄດ້ລວມທັງການຂົ່ມເຫັງ ຫລື ການໃຊ້ສິດອຳນາດຢ່າງບໍ່ເໝາະສົມ.

ປະສົບການຂອງອາດາມ ແລະ ເອວາ, ຫລັງຈາກພວກເພິ່ນໄດ້ໜີຈາກສວນເອເດນ, ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງສວຍງາມເຖິງແນວຄິດເລື່ອງການເພິ່ງອາໄສກັນລະຫວ່າງແມ່ ແລະ ພໍ່ ໃນການລ້ຽງດູ ແລະ ປົກຄອງຄອບຄົວຂອງພວກເພິ່ນ. ດັ່ງທີ່ສິດສອນໃນໜັງສືຂອງໂມເຊ, ທັງສອງທຳງານດ້ວຍກັນເພື່ອໄຖດິນຈົນເຫື່ອໄຫລໄຄຍ້ອຍ ເພື່ອຄວາມຜາສຸກທາງໂລກຂອງຄອບຄົວຂອງພວກເພິ່ນ;²⁰ ພວກເພິ່ນໄດ້ມີລູກ;²¹ ພວກເພິ່ນໄດ້ເອີ້ນຫາພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້ານຳກັນ ແລະ ໄດ້ຍິນສຸລະສຽງຂອງພຣະອົງ “ມາຈາກທາງສວນເອເດນ”;²² ພວກເພິ່ນໄດ້ຮັບເອົາພຣະບັນຍັດທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ພວກເພິ່ນ ແລະ ໄດ້ມຸ່ງໝັ້ນນຳກັນເພື່ອເຊື່ອຟັງ.²³ ແລ້ວພວກເພິ່ນ “ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເລື່ອງ [ເຫລົ່ານີ້] ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກແກ່ພວກລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງ [ພວກເພິ່ນ]”²⁴ ແລະ ທັງສອງ “ບໍ່ໄດ້ຢຸດເອີ້ນຫາພຣະເຈົ້າ” ອີງຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງພວກເພິ່ນ.²⁵

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ການລ້ຽງດູ ແລະ ການປົກຄອງເປັນໂອກາດ, ບໍ່ແມ່ນຂໍ້ຈຳກັດສະເພາະ. ຄົນໜຶ່ງອາດມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບໃນບາງສິ່ງ ແຕ່ອາດບໍ່ແມ່ນຄົນດຽວທີ່ເຮັດມັນ. ເມື່ອພໍ່ແມ່ທີ່ຮັກເຂົ້າໃຈໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຫລັກສອງຢ່າງເຫລົ່ານີ້ເປັນຢ່າງດີ, ແລ້ວເຂົາເຈົ້າກໍພະຍາຍາມຮ່ວມກັນເພື່ອປົກປ້ອງ ແລະ ດູແລຄວາມຜາສຸກທາງໂລກ ແລະ ທາງວິນຍານຂອງລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້ານຳອີກ. ເຂົາເຈົ້າກໍຍັງຊ່ວຍລູກໆປະເຊີນກັບອັນຕະລາຍທາງວິນຍານໃນວັນເວລາຂອງເຮົານຳອີກ ໂດຍການລ້ຽງດູເຂົາເຈົ້າດ້ວຍພຣະຄຳທີ່ດີຂອງພຣະເຈົ້າ ຕາມທີ່ເປີດເຜີຍຕໍ່ສາດສະດາຂອງພຣະອົງ.

ເຖິງແມ່ນວ່າສາມີ ແລະ ພັນລະຍາສະໜັບສະໜູນກັນ ໃນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບແຫ່ງສະຫວັນທີ່ຖືກກຳນົດໃຫ້ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແຕ່ “ການພິການ, ການຕາຍ, ຫລື ໃນກໍລະນີອື່ນໆ ອາດເຮັດໃຫ້ໜ້າທີ່ຂອງພໍ່ ຫລື ແມ່ປ່ຽນໄປ.”²⁶ ບາງຄັ້ງຄູ່ແຕ່ງງານຝ່າຍໃດຝ່າຍໜຶ່ງ ຫລື ອີກຝ່າຍໜຶ່ງຕ້ອງໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທັງສອງບົດບາດພ້ອມໆກັນ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນພຽງຊົ່ວຄາວ ຫລື ຖາວອນກໍຕາມ.

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ອ້າຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງ ຊຶ່ງແຕ່ລະຄົນຢູ່ໃນສະພາບແບບນີ້. ໂດຍທີ່ເປັນພໍ່ແມ່ລ້ຽງລູກດ່ຽວ, ແຕ່ລະຄົນ, ພາຍໃນຂອບເຂດຄອບຄົວ ແລະ ໃນການເປັນຫຸ້ນສ່ວນກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໄດ້ຕັດສິນໃຈອຸທິດຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າໃຫ້ກັບການດູແລລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າທາງຝ່າຍວິນຍານ ແລະ ຝ່າຍໂລກ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ລືມພັນທະສັນຍາພຣະວິຫານຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ໄດ້ເຮັດໄວ້ກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຄຳສັນຍານິລັນດອນຂອງພຣະອົງ ເຖິງແມ່ນມີການຢ່າຮ້າງ. ທັງສອງໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າສືບຕໍ່ພະຍາຍາມອົດທົນກັບການທ້າທາຍ ແລະ ເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ. ເຂົາເຈົ້າໄວ້ວາງໃຈວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະດູແລທາງຄວາມຕ້ອງການຂອງເຂົາເຈົ້າ, ບໍ່ພຽງແຕ່ໃນຊີວິດນີ້ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຕະຫລອດຊົ່ວນິລັນດອນນຳອີກ. ທັງສອງໄດ້ລ້ຽງດູລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າ ໂດຍການສິດສອນພວກເຂົາດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນ, ຄວາມອ່ອນນ້ອມ, ແລະ ຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດ, ແມ່ນແຕ່ຂະນະທີ່ປະເຊີນກັບສະຖານະການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໃນຊີວິດ. ຈາກສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້, ພໍ່ແມ່ທີ່ລ້ຽງລູກດ່ຽວສອງຄົນນີ້ບໍ່ໄດ້ໂທດພຣະເຈົ້າເພາະໂຊກຮ້າຍຂອງຕົນ. ກົງກັນຂ້າມ, ເຂົາເຈົ້າຕັ້ງຕາດ້ວຍຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມໝັ້ນໃຈໃນພອນທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ.²⁷

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ສົມບູນແບບກ່ຽວກັບຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ແລະ ຄວາມປອງດອງໃນຈຸດປະສົງ ແລະ ຄຳສອນກັບພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນຂອງເຮົາ. ພຣະອົງໄດ້ອະທິຖານເພື່ອສານຸສິດຂອງພຣະອົງ, ໂດຍກ່າວວ່າ, “ເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາທັງໝົດເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ, ໂອ ພຣະບິດາເຈົ້າເອີຍ, ຂໍໂຜດໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໃນເຮົາທັງສອງເໝືອນກັນ, ເໝືອນດັ່ງພຣະອົງສະຖິດຢູ່ໃນຂ້ານ້ອຍ, ແລະ ຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນພຣະອົງ, ຂໍໃຫ້ພວກເຂົາເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ.”²⁸

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານຕໍ່ທ່ານວ່າ ເມື່ອເຮົາ—ຍິງ ແລະ ຊາຍ—ທຳງານຮ່ວມກັນເປັນຫຸ້ນສ່ວນທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ເທົ່າທຽມກັນ, ແລ້ວເຮົາຈະຊື່ນຊົມກັບຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ທີ່ສິດສອນໂດຍພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຂະນະທີ່ເຮົາເຮັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຮົາ ໃນຄວາມສຳພັນແຫ່ງການແຕ່ງງານຂອງເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາກັບທ່ານ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະຄຣິດ, ວ່າຫົວໃຈຈະ “ຜູກພັນກັນໄວ້ໃນຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ແລະ ໃນຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ກັນ,”²⁹ ເຮົາຈະພົບຄວາມສຸກຫລາຍຂຶ້ນໃນການເດີນທາງໄປສູ່ຊີວິດນິລັນດອນຂອງເຮົາ, ແລະ ຄວາມສາມາດຂອງເຮົາທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ ແລະ ຮັບໃຊ້ກັນແລະກັນຈະທະວີຄູນຍິ່ງຂຶ້ນ.³⁰ ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງເຫລົ່ານີ້ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.