ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພແທ້ແລ້ວແມ່ນບໍ?
ຄຳສັນຍາແຫ່ງການໃຫ້ອະໄພຢ່າງຄົບຖ້ວນ ແລະ ສົມບູນແບບໄດ້ເຮັດໄວ້ກັບທຸກຄົນ—ໃນ ແລະ ຜ່ານທາງການຊົດໃຊ້ອັນບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຊິດສະເຕີ ນະແທຣສ໌ ໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ລັດໄອດາໂຮ, ບ່ອນທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເປີດທຸລະກິດໃໝ່. ພວກເຮົາເຮັດວຽກແກ່ຍາວທັງເວັນ ແລະ ຄືນຢູ່ທີ່ຫ້ອງການ. ໂຊກດີ, ທີ່ພວກເຮົາອາໄສຢູ່ຫ່າງຈາກຫ້ອງການປະມານສອງສາມຮ່ອມ. ແຕ່ລະອາທິດ, ຊອນນາ ແລະ ລູກສາວສາມຄົນຂອງພວກເຮົາ—ທີ່ທັງໝົດແມ່ນມີອາຍຸຕ່ຳກວ່າຫົກປີ—ມັກຈະມາທີ່ຫ້ອງການເພື່ອກິນເຂົ້າສວຍນຳກັນ.
ໃນມື້ໜຶ່ງຫລັງຈາກການກິນເຂົ້າສວຍຂອງຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ, ຂ້າພະເຈົ້າສັງເກດເຫັນວ່າລູກສາວອາຍຸຫ້າປີຂອງພວກເຮົາ, ມິແຊວ, ໄດ້ຂຽນຂໍ້ຄວາມສ່ວນຕົວໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ, ລົງໃນເຈ້ຍສະຕິກເກີ ແລະ ຕິດໄວ້ກັບໂທລະສັບຫ້ອງການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ຂໍ້ຄວາມອ່ານງ່າຍໆວ່າ, “ພໍ່, ຢ່າລືມຮັກເຮົາເດີ. ດ້ວຍຄວາມຮັກ, ມິແຊວ.” ນີ້ເປັນສິ່ງເຕືອນໃຈທີ່ມີພະລັງຫລາຍສຳລັບພໍ່ໄວໜຸ່ມກ່ຽວກັບສິ່ງໃດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາຈື່ຈຳເຮົາສະເໝີ ແລະ ວ່າພຣະອົງຮັກເຮົາຢ່າງສົມບູນແບບ. ຄຳຖາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າຄື: ເຮົາເດຈື່ຈຳພຣະອົງຢູ່ບໍ? ແລະ ເຮົາຮັກພຣະອົງຢູ່ບໍ?
ຫລາຍປີຜ່ານມາແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກໃນທ້ອງຖິ່ນ. ຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງຂອງພວກເຮົາ, ຊື່ແດນນີ, ເປັນຄົນທີ່ໂດດເດັ່ນໃນທຸກດ້ານ. ລາວເຊື່ອຟັງ, ໃຈດີ, ເປັນຄົນດີ, ແລະ ມີຈິດໃຈທີ່ດີເລີດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນຕອນທີ່ລາວຮຽນຈົບຊັ້ນມັດທະຍົມປາຍ, ລາວເລີ່ມຄົບຫາກັບກຸ່ມຄົນທີ່ແຂງກະດ້າງ. ລາວໄດ້ພົວພັນກັບຢາເສບຕິດ, ໂດຍສະເພາະຢາບ້າ, ແລະ ພະລາດລົງໄປໃນທາງຂອງການຕິດແສດ ແລະ ຄວາມວິບັດ. ບໍ່ດົນ, ຮູບຮ່າງໜ້າຕາຂອງລາວກໍປ່ຽນແປງໄປໝົດ. ຈົນເກືອບບໍ່ສາມາດຈື່ລາວໄດ້. ການປ່ຽນແປງຫລາຍທີ່ສຸດຄືດວງຕາຂອງລາວ—ຄວາມສະຫວ່າງໃນດວງຕາຂອງລາວໄດ້ດັບລົງ. ຫລາຍຄັ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາລາວ, ແຕ່ກໍບໍ່ພົບຈັກເທື່ອ. ລາວບໍ່ສົນໃຈ.
ມັນເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ເຫັນຊາຍໜຸ່ມຜູ້ໜ້າອັດສະຈັນຜູ້ນີ້ຕ້ອງທົນທຸກທໍລະມານ ແລະ ໃຊ້ຊີວິດທີ່ບໍ່ແມ່ນຕົວຂອງລາວ! ລາວສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ອີກຫລາຍ.
ແລ້ວມື້ໜຶ່ງ, ສິ່ງມະຫັດສະຈັນຂອງລາວກໍເລີ່ມຂຶ້ນ.
ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມສິນລະລຶກມື້ທີ່ນ້ອງຊາຍຂອງລາວໄດ້ແບ່ງປັນປະຈັກພະຍານກ່ອນອອກເດີນທາງໄປຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່. ໃນລະຫວ່າງກອງປະຊຸມ, ແດນນີໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ລາວບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກແບບນັ້ນມາດົນແລ້ວ. ລາວຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ໃນທີ່ສຸດລາວກໍມີຄວາມຫວັງ.
ເຖິງແມ່ນວ່າລາວຈະມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະປ່ຽນແປງ, ມັນກໍເປັນເລື່ອງທີ່ຍາກສຳລັບແດນນີ. ການຕິດແສດຂອງລາວ ແລະ ປະກອບກັບຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ ເປັນສິ່ງທີ່ເກີນກວ່າທີ່ລາວຈະທົນໄດ້.
ໃນຕອນສວຍຂອງວັນໜຶ່ງ, ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງຕັດຫຍ້າຢູ່ນອກ, ແດນນີໄດ້ຈອດລົດຂອງລາວຢູ່ໜ້າບ້ານໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ບອກນັດລ່ວງໜ້າ. ລາວກຳລັງດີ້ນລົນຫລາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢຸດເຄື່ອງຕັດຫຍ້າ, ແລະ ພວກເຮົາກໍນັ່ງລົງນຳກັນຢູ່ຮົ່ມຂັ້ນໄດລະບຽງໜ້າບ້ານ. ເວລານັ້ນເອງທີ່ລາວໄດ້ແບ່ງປັນຄວາມຮູ້ສຶກຈາກໃຈ. ລາວຕ້ອງການຢ່າງແທ້ຈິງທີ່ຈະກັບຄືນມາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການອອກຈາກການຕິດແສດຂອງລາວ ແລະ ການໃຊ້ຊີວິດຂອງລາວນັ້ນເປັນເລື່ອງທີ່ຍາກຫລາຍ. ນອກຈາກນີ້, ລາວຮູ້ສຶກຜິດຫລາຍ, ຮູ້ສຶກລະອາຍໃຈທີ່ຕົນໄດ້ຕົກມາໄກເກີນໄປ. ລາວໄດ້ຖາມວ່າ, “ຂ້ອຍສາມາດໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພແທ້ບໍ? ຍັງມີຫົນທາງທີ່ຈະກັບຄືນມາໄດ້ຢູ່ບໍ?”
ຫລັງຈາກທີ່ລາວໄດ້ລະບາຍຄວາມໃນໃຈດ້ວຍຄວາມກັງວົນເຫລົ່ານີ້ແລ້ວ, ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານ ແອວມາ ບົດທີ 36 ນຳກັນ:
“ແທ້ຈິງແລ້ວ, ພໍ່ໄດ້ລະນຶກເຖິງບາບ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍທັງໝົດຂອງພໍ່. …
“ແທ້ຈິງແລ້ວ, … ພຽງແຕ່ຄິດທີ່ຈະເຂົ້າໄປໃນທີ່ປະທັບຂອງພຣະເຈົ້າຂອງພໍ່ ມັນກໍໄດ້ເຮັດໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງພໍ່ຕ້ອງທໍລະມານດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວ” (ຂໍ້ທີ 13–14).
ຫລັງຈາກອ່ານຂໍ້ພຣະຄຳພີເຫລົ່ານັ້ນ, ແດນນີກໍເວົ້າອອກມາວ່າ, “ນີ້ແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້ອຍແທ້ໆ!”
ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານຕໍ່ໄປອີກວ່າ:
“ຂະນະທີ່ພໍ່ເຈັບປວດຢູ່ດ້ວຍຄວາມຊົງຈຳເຖິງບາບອັນຫລວງຫລາຍຂອງພໍ່ຢູ່ນັ້ນ, ຈົ່ງເບິ່ງ, ພໍ່ໄດ້ລະນຶກເຖິງຄຳທຳນາຍຂອງພໍ່ທີ່ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າຕໍ່ຜູ້ຄົນກ່ຽວກັບການສະເດັດມາຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າອົງໜຶ່ງ, ເພື່ອຊົດໃຊ້ແທນບາບຂອງໂລກ. …
“ແລະ ໂອ້, ພໍ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫວ່າງອັນໃດທີ່ໜ້າອັດສະຈັນເຊັ່ນນີ້” (ຂໍ້ທີ 17, 20).
ຂະນະທີ່ພວກເຮົາອ່ານຂໍ້ພຣະຄຳພີເຫລົ່ານີ້, ນ້ຳຕາກໍເລີ່ມໄຫລອອກມາ. ຄວາມສຸກຂອງແອວມາ ກໍຄືຄວາມສຸກທີ່ແດນນີກຳລັງຊອກຫາ!
ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາກັນວ່າແອວມາກໍເປັນຄົນທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຫລາຍ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອເພິ່ນກັບໃຈແລ້ວ, ເພິ່ນກໍບໍ່ຫັນກັບໄປເບິ່ງມັນອີກ. ເພິ່ນໄດ້ກາຍເປັນສານຸສິດທີ່ອຸທິດຕົນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເພິ່ນໄດ້ກາຍເປັນສາດສະດາ. ດວງຕາຂອງແດນນີກໍໃຫຍ່ຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມຕົກໃຈ. “ເປັນສາດສະດາເລີຍບໍ?” ລາວເວົ້າ.
ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຕອບແບບລຽບງ່າຍວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ, ເປັນສາດສະດາ. ບໍ່ແມ່ນເວົ້າໃຫ້ກົດດັນເຈົ້າ!”
ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາກັນວ່າໃນເມື່ອຄວາມຜິດບາບຂອງລາວຍັງບໍ່ຢູ່ສູງທຽບເທົ່າລະດັບຂອງແອວມາ, ແຕ່ຄຳສັນຍາອັນດຽວກັນນີ້ມີໃຫ້ກັບທຸກຄົນ ຄືການໃຫ້ອະໄພຢ່າງຄົບຖ້ວນ ແລະ ສົມບູນແບບ—ໃນ ແລະ ຜ່ານທາງການຊົດໃຊ້ອັນບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ຕອນນີ້ແດນນີໄດ້ເຂົ້າໃຈແລ້ວ. ລາວຮູ້ແລ້ວວ່າລາວຈະຕ້ອງເຮັດຫຍັງ: ລາວຕ້ອງເລີ່ມຕົ້ນການເດີນທາງຂອງລາວ ໂດຍການໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພຕົວລາວເອງ!
ການປ່ຽນແປງຫົວໃຈຄັ້ງຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງແດນນີເກືອບເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ສີໜ້າຂອງລາວກໍປ່ຽນໄປ, ແລະ ຄວາມສົດໃສໃນດວງຕາຂອງລາວກໍກັບຄືນມາ. ລາວມີຄ່າຄວນເຂົ້າພຣະວິຫານ! ໃນທີ່ສຸດລາວກໍໄດ້ກັບຄືນມາ!
ຫລາຍເດືອນຕໍ່ມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມແດນນີວ່າ ລາວຕ້ອງການສົ່ງໃບສະໝັກເພື່ອຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ເຕັມເວລາບໍ່. ຄໍາຕອບຂອງລາວເປັນສິ່ງທີ່ຕົກໃຈ ແລະ ຕະລຶງ.
ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍຢາກຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່, ແຕ່ເຈົ້າຮູ້ແລ້ວວ່າຂ້ອຍເຄີຍຢູ່ໃນຈຸດໃດ ແລະ ເຄີຍປະຕິບັດຕົນແນວໃດ! ຂ້ອຍຄິດວ່າ ຕົວເອງບໍ່ມີຄຸນສົມບັດດີພໍ.”
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕອບວ່າ, “ເຈົ້າອາດຈະເວົ້າຖືກ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ບໍ່ມີຫຍັງຂັດຂວາງພວກເຮົາຈາກການສົ່ງໃບສະໝັກ. ຖ້າຫາກວ່າເຈົ້າຖືກປະຕິເສດ, ຢ່າງນ້ອຍເຈົ້າກໍຮູ້ວ່າ ເຈົ້າໄດ້ສະແດງຄວາມປາດຖະໜາຢ່າງຈິງໃຈທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.” ດວງຕາຂອງລາວກໍສະຫວ່າງຂຶ້ນ. ລາວຕື່ນເຕັ້ນກັບຄວາມຄິດນີ້. ສຳລັບລາວແລ້ວ ນີ້ເປັນໂອກາດທີ່ຢູ່ໄກຫລາຍ, ແຕ່ວ່າມັນເປັນໂອກາດທີ່ລາວຕັ້ງໃຈທີ່ຈະດຶງມາໃຫ້ໃກ້.
ສອງສາມອາທິດຈາກນັ້ນ, ແລະ ເປັນໜ້າປະຫລາດໃຈ, ສິ່ງມະຫັດສະຈັນອີກຢ່າງໜຶ່ງໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ແດນນີໄດ້ຮັບການເອີ້ນໃຫ້ຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ເຕັມເວລາ.
ສອງສາມເດືອນຫລັງຈາກທີ່ແດນນີໄປຮອດສະໜາມເຜີຍແຜ່, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໂທລະສັບ. ປະທານຂອງລາວພຽງເວົ້າວ່າ, “ເປັນຫຍັງກັບຊາຍໜຸ່ມຜູ້ນີ້? ລາວເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ໜ້າເຫລືອເຊື່ອເທົ່າທີ່ຂ້ອຍເຄີຍພົບເຫັນ!” ທ່ານເຫັນບໍ, ປະທານຄົນນີ້ໄດ້ຮັບແອວມາຜູ້ເປັນລູກໃນຍຸກປະຈຸບັນ.
ສອງປີຕໍ່ມາ, ແດນນີໄດ້ກັບຄືນບ້ານຢ່າງສົມກຽດ, ຮັບໃຊ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດ້ວຍສຸດໃຈ, ພະລັງ, ຄວາມນຶກຄິດ, ແລະ ກຳລັງຂອງລາວ.
ຫລັງຈາກການລາຍງານການເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງລາວໃນກອງປະຊຸມສິນລະລຶກ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍກັບບ້ານ, ຍັງບໍ່ທັນເທົ່າໃດກໍໄດ້ຍິນສຽງເຄາະປະຕູ. ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້ານັ້ນກໍຄືແດນນີທີ່ມີນ້ຳຕາຄາປໍ້. ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພວກເຮົາລົມກັນຈັກບຶດໜຶ່ງໄດ້ບໍ?” ພວກເຮົາໄດ້ອອກມານອກບ້ານຢູ່ຂັ້ນໄດລະບຽງບ່ອນເກົ່າ.
ລາວເວົ້າວ່າ, “ປະທານ, ເຈົ້າຄິດວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພແທ້ແລ້ວແມ່ນບໍ?”
ບັດນີ້ຂ້າພະເຈົ້າກໍນ້ຳຕາໄຫລກັບລາວ. ຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂ້າພະເຈົ້າຄືສານຸສິດທີ່ອຸທິດຕົນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ຜູ້ທີ່ໄດ້ເຮັດຈົນສຸດຄວາມສາມາດໃນການສິດສອນ ແລະ ເປັນພະຍານກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ລາວເປັນຕົວແທນຂອງອຳນາດແຫ່ງການປິ່ນປົວ ແລະ ການເສີມສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງຈາກການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ.
ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າວ່າ, “ແດນນີ! ເຈົ້າເຄີຍເບິ່ງຕົວເອງຢູ່ໃນແວ່ນຫລືບໍ່? ເຈົ້າເຄີຍເຫັນດວງຕາຂອງເຈົ້າຫລືບໍ່? ມັນເຕັມໄປດ້ວຍແສງສະຫວ່າງ, ແລະ ເຈົ້າກຳລັງສາຍສ່ອງໄປດ້ວຍພຣະວິນຍານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ແນ່ນອນ ເຈົ້າໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພແລ້ວ! ເຈົ້າໜ້າອັດສະຈັນແທ້ໆ! ບັນນີ້ສິ່ງທີ່ເຈົ້າຕ້ອງເຮັດຄືກ້າວໄປທາງໜ້າກັບຊີວິດຂອງເຈົ້າ. ຢ່າເບິ່ງກັບຫລັງ! ລໍຖ້າດ້ວຍສັດທາສຳລັບພິທີການໃນຂັ້ນຕໍ່ໄປ.”
ຄວາມມະຫັດສະຈັນຂອງແດນນີຍັງດຳເນີນຕໍ່ໄປຈົນຮອດທຸກວັນນີ້. ລາວໄດ້ແຕ່ງງານໃນພຣະວິຫານ ແລະ ກັບໄປຮຽນຕໍ່, ບ່ອນທີ່ລາວໄດ້ຮັບປະລິນຍາໂທ. ລາວສືບຕໍ່ຮັບໃຊ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດ້ວຍກຽດ ແລະ ສັກສີໃນການເອີ້ນຂອງລາວ. ທີ່ສຳຄັນໄປກວ່ານັ້ນ, ລາວໄດ້ກາຍເປັນສາມີທີ່ໜ້າເຫລືອເຊື່ອ ແລະ ເປັນພໍ່ທີ່ຊື່ສັດ. ລາວເປັນສານຸສິດທີ່ອຸທິດຕົນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ສິດສອນວ່າ, “ປາດສະຈາກການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ອັນບໍ່ມີຂອບເຂດ [ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ], ມະນຸດຊາດທັງປວງຈະຫລົງທາງຢ່າງບໍ່ອາດກັບຄືນມາໄດ້.”1 ແດນນີບໍ່ໄດ້ຫລົງທາງ, ແລະ ເຮົາກໍເຊັ່ນກັນຕໍ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ພຣະອົງຢືນຢູ່ໜ້າປະຕູເພື່ອຍົກເຮົາຂຶ້ນ, ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ເຮົາ, ແລະ ໃຫ້ອະໄພເຮົາ. ພຣະອົງຈື່ຈຳສະເໝີວ່າຈະຮັກເຮົາ!
ການສະແດງຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຕໍ່ລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ໜ້າເຫລືອເຊື່ອໄດ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ: “ເມື່ອພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວດັ່ງນີ້ແລ້ວ, ພຣະອົງໄດ້ທອດພຣະເນດເບິ່ງຝູງຊົນໂດຍຮອບອີກ, ແລະ ເຫັນວ່າພວກເຂົາຫລັ່ງນ້ຳຕາ, ແລະ ໄດ້ຫລຽວເບິ່ງພຣະອົງຄືກັບວ່າຈະທູນຂໍໃຫ້ພຣະອົງຢູ່ກັບພວກເຂົາຕື່ມອີກໜ້ອຍໜຶ່ງ” (3 ນີໄຟ 17:5).
ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ໃຊ້ເວລາໝົດມື້ນັ້ນໃນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຜູ້ຄົນ. ແຕ່ພຣະອົງກໍຍັງມີຫລາຍຢ່າງທີ່ຈະຕ້ອງເຮັດ—ພຣະອົງຕ້ອງສະເດັດໄປຢ້ຽມຢາມລູກແກະໂຕອື່ນໆ; ພຣະອົງຕ້ອງໄປຫາພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ.
ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີພັນທະເຫລົ່ານີ້, ພຣະອົງຍັງເຫັນວ່າຜູ້ຄົນມີຄວາມປາດຖະໜາໃຫ້ພຣະອົງຢູ່ກັບພວກເຂົາຕື່ມອີກຈັກໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຈາກນັ້ນ, ດ້ວຍພຣະໄທທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເມດຕາສົງສານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ເລື່ອງທີ່ອັດສະຈັນໃນປະຫວັດສາດຂອງໂລກກໍໄດ້ເກີດຂຶ້ນ:
ພຣະອົງໄດ້ປະທັບຢູ່ກັບພວກເຂົາ.
ພຣະອົງໄດ້ໃຫ້ພອນແກ່ພວກເຂົາ.
ພຣະອົງໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ລູກໆຂອງພວກເຂົາເທື່ອລະຄົນ.
ພຣະອົງໄດ້ອະທິຖານເພື່ອພວກເຂົາ; ພຣະອົງໄດ້ກັນແສງກັບພວກເຂົາ.
ແລະ ພຣະອົງໄດ້ປິ່ນປົວພວກເຂົາ. (ເບິ່ງ 3 ນີໄຟ 17.)
ຄຳສັນຍາຂອງພຣະອົງເປັນນິລັນດອນ: ພຣະອົງຈະປິ່ນປົວເຮົາ.
ເຖິງຜູ້ທີ່ອອກໄປຈາກເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ, ຈົ່ງຮູ້ໄວ້ວ່າຄວາມຫວັງມີໃຫ້ຢູ່ສະເໝີ, ການປິ່ນປົວມີຢູ່ສະເໝີ, ແລະ ເສັ້ນທາງກັບຄືນມານັ້ນມີຢູ່ສະເໝີ.
ຂ່າວສານແຫ່ງຄວາມຫວັງນິລັນດອນຂອງພຣະອົງເປັນຫວ້ານຢາແຫ່ງການປິ່ນປົວສຳລັບທຸກຄົນທີ່ອາໃສຢູ່ໃນໂລກຂອງຄວາມວຸ້ນວາຍ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ເຮົານີ້ແຫລະເປັນທາງນັ້ນ, ເປັນຄວາມຈິງ, ແລະ ເປັນຊີວິດ” (ໂຢຮັນ 14:6).
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈື່ຈຳທີ່ຈະສະແຫວງຫາພຣະອົງ, ຮັກພຣະອົງ, ແລະ ລະນຶກເຖິງພຣະອົງຕະຫລອດເວລາ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະເຈົ້າຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ວ່າພຣະອົງຮັກເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານຕື່ມອີກວ່າ ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງໂລກ. ພຣະອົງເປັນຜູ້ປິ່ນປົວທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຊົງພຣະຊົນ! ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.