ອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າສິດສອນໃຫ້ເຮົາປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ

ໂດຍ ແອວເດີ ຮວນ ອາ ອູເຊດາ

ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ

ດ້ວຍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຮົາສາມາດຮັກແກະອັນລໍ້າຄ່າຂອງພຣະອົງ ແລະ ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງຈະຊົງກະທຳ.

ອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ:

“ເຮົານີ້ແຫລະເປັນຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ດີ: ຜູ້ລ້ຽງທີ່ດີຍອມສະລະຊີວິດຂອງຕົນເພື່ອຝູງແກະ. …

“ເໝືອນດັ່ງພຣະບິດາຮູ້ຈັກເຮົາ ແລະ ເຮົາກໍຮູ້ຈັກພຣະບິດາ ເຮົາເຕັມໃຈສະລະຊີວິດເພື່ອຝູງແກະຂອງເຮົາ.”¹

ໃນພຣະຄຳພີຂໍ້ນີ້ສະບັບພາສາກຣີກ, ຄຳວ່າ ດີ ຍັງມີຄວາມໝາຍວ່າ “ງົດງາມ, ສະຫງ່າງາມ” ເຊັ່ນກັນ. ສະນັ້ນ ມື້ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກກ່າວກ່ຽວກັບຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ດີ, ຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ງົດງາມ, ຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ສະຫງ່າງາມ, ແມ່ນແຕ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ໃນພຣະຄຳພີໃໝ່, ພຣະອົງຖືກເອີ້ນວ່າ “ຜູ້ລ້ຽງແກະອົງຍິ່ງໃຫຍ່,”² “ພຣະຜູ້ລ້ຽງອົງຍິ່ງໃຫຍ່,”³ ແລະ “ພຣະຜູ້ລ້ຽງ ແລະ ຜູ້ເບິ່ງແຍງຈິດວິນຍານ [ຂອງພວກເຮົາ].”⁴

ໃນພຣະຄຳພີເດີມ, ເອຊາຢາໄດ້ຂຽນໄວ້ວ່າ “ພຣະອົງຈະລ້ຽງແກະຂອງພຣະອົງດັ່ງຄົນລ້ຽງແກະຜູ້ໜຶ່ງ.”⁵

ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ, ພຣະອົງຖືກເອີ້ນວ່າ “ຜູ້ລ້ຽງທີ່ດີ”⁶ ແລະ “ຜູ້ລ້ຽງຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ແທ້ຈິງ.”⁷

ໃນຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ, ພຣະອົງປະກາດວ່າ, “ດັ່ງນັ້ນ, ເຮົາຢູ່ໃນທ່າມກາງພວກເຈົ້າ, ແລະ ເຮົາເປັນຜູ້ລ້ຽງທີ່ດີ.”⁸

ໃນສະໄໝຂອງເຮົາ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ປະກາດວ່າ: “ຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ດີ ເບິ່ງແຍງແກະທັງໝົດໃນຝູງຂອງພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຮັກ, ແລະ ພວກເຮົາກໍເປັນຮອງຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງ. ສິດທິພິເສດຂອງເຮົາ ກໍຄືການສະແດງຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ແລະ ຕື່ມຄວາມຮັກຂອງເຮົາເອງໃສ່ໃຫ້ບັນດາໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ເພື່ອນບ້ານ—ໂດຍການລ້ຽງ, ດູແລ, ແລະ ບຳລຸງລ້ຽງພວກເຂົາ—ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຈະໃຫ້ເຮົາເຮັດ.”⁹

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ປະທານແນວສັນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຄວາມດີເດັ່ນຂອງສາດສະໜາຈັກທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ດຳລົງຢູ່ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະເປັນລະບຽບສະເໝີ, ມີເປົ້າໝາຍທີ່ຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າທຸກຄົນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເພາະນີ້ແມ່ນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ, ເຮົາທີ່ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ຈະປະຕິບັດຕໍ່ຜູ້ຄົນ, ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະຕິບັດ. ເຮົາຈະປະຕິບັດໃນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ, ດ້ວຍອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ມີເມດຕາກະລຸນາຂອງພຣະອົງ.”¹⁰

ເມື່ອພວກຟາຣີຊາຍ ແລະ ພວກທຳມະຈານໄດ້ຈົ່ມໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, “ວ່າ, ຄົນນີ້ຕ້ອນຮັບຄົນນອກສິນທຳ ແລະ ຍັງຮ່ວມກິນນຳພວກເຂົາດ້ວຍ,”¹¹ ພຣະອົງໄດ້ຕອບພວກເຂົາໂດຍການນຳສະເໜີເລື່ອງລາວທີ່ງົດງາມ ທີ່ພວກເຮົາຮູ້ຈັກກັນວ່າ ຄຳອຸປະມາເລື່ອງແກະທີ່ເສຍ, ຄຳອຸປະມາເລື່ອງເງິນຫລຽນທີ່ເສຍ, ແລະ ຄຳອຸປະມາເລື່ອງລູກຊາຍທີ່ເສຍ.

ມັນໜ້າສົນໃຈທີ່ຈະສັງເກດວ່າ ເມື່ອລູກາ, ຜູ້ຂຽນພຣະກິດຕິຄຸນ, ກຳລັງແນະນຳເລື່ອງລາວທັງສາມເລື່ອງນັ້ນ, ເພິ່ນໃຊ້ຄຳວ່າ ຄຳອຸປະມາ ເປັນຄຳເອກະພົດ, ບໍ່ແມ່ນຄຳພະຫຸພົດ.¹² ປະກົດວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກຳລັງສິດສອນບົດຮຽນດຽວດ້ວຍເລື່ອງລາວສາມເລື່ອງ—ຄືເລື່ອງລາວທີ່ນຳສະເໜີຕົວເລກທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແກະ 100 ໂຕ, ເງິນ 10 ຫລຽນ, ແລະ ລູກຊາຍ 2 ຄົນ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຕົວເລກທີ່ສຳຄັນໃນແຕ່ລະເລື່ອງເຫລົ່ານີ້ ແມ່ນເລກ ໜຶ່ງ. ແລະ ບົດຮຽນທີ່ພວກເຮົາອາດໄດ້ຮັບຈາກຕົວເລກນັ້ນ ກໍຄື ທ່ານອາດເປັນຮອງຜູ້ລ້ຽງແກະສຳລັບແອວເດີ ແລະ ຜູ້ຄາດຫວັງຈະເປັນແອວເດີ 100 ຄົນ ໃນກຸ່ມແອວເດີຂອງທ່ານ ຫລື ເປັນຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳແກ່ຍິງໜຸ່ມ 10 ຄົນ, ຫລື ຄູສອນເດັກນ້ອຍປະຖົມໄວ 2 ຄົນ, ແຕ່ທ່ານກໍປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ພວກເຂົາ, ດູແລພວກເຂົາ, ແລະ ຮັກພວກເຂົາເທື່ອລະຄົນ, ເທື່ອລະຄົນ, ຢ່າງເປັນສ່ວນຕົວ ຢູ່ສະເໝີ. ທ່ານຈະບໍ່ມີວັນເວົ້າວ່າ, “ຊ່າງເປັນແກະທີ່ໂງ່ແທ້” ຫລື “ເຖິງແນວໃດ, ຂ້ອຍກໍບໍ່ຕ້ອງການເງິນຫລຽນນັ້ນແທ້ໆດອກ” ຫລື “ຊ່າງເປັນລູກຊາຍທີ່ກະບົດແທ້.” ຖ້າທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າມີ “ຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະຄຣິດ,”¹³ ເຮົາ, ໃນຖານະຊາຍທີ່ຢູ່ໃນເລື່ອງລາວຂອງແກະທີ່ເສຍ, ຈະ “ປະເກົ້າສິບເກົ້າໂຕນັ້ນ … ແລະ ໄປຊອກຫາໂຕທີ່ເສຍນັ້ນຈົນ [… ຈົນກວ່າ … ຈົນກວ່າ ເຮົາຈະ] ພົບ.”¹⁴ ຫລື, ດັ່ງຍິງທີ່ຢູ່ໃນເລື່ອງລາວຂອງເງິນຫລຽນທີ່ເສຍ, ເຮົາຈະ “ໄຕ້ໂຄມ, ກວາດເຮືອນ ແລະ ຄົ້ນຫາຢ່າງຖ້ວນຖີ່ [… ຢ່າງຖ້ວນຖີ່] ຈົນກວ່າ [… ຈົນກວ່າ … ຈົນກວ່າ ເຮົາ] ຈະພົບ.”¹⁵ ຖ້າເຮົາມີ “ຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະຄຣິດ” ຢູ່ກັບເຮົາ, ເຮົາຈະເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພໍ່ຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນເລື່ອງລາວຂອງລູກຊາຍທີ່ເສຍ, ຜູ້ທີ່, ເມື່ອລູກຊາຍ “ຂະນະທີ່ຍັງຢູ່ຫ່າງໄກຈາກບ້ານພໍສົມຄວນ, … ກໍແນມເຫັນລາວ ແລ້ວມີຄວາມເມດຕາສົງສານ ຈຶ່ງແລ່ນອອກໄປກອດລູກໄວ້ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ.”¹⁶

ເຮົາຈະສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຟ້າວຟັ່ງໃນໃຈຂອງຊາຍຜູ້ທີ່ສູນເສຍແກະໂຕໜຶ່ງຂອງລາວໄດ້ແນວໃດ? ຫລື ຄວາມຟ້າວຟັ່ງໃນໃຈຂອງຍິງຜູ້ທີ່ສູນເສຍເງິນພຽງແຕ່ຫລຽນດຽວ? ຫລື ຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາສົງສານທີ່ບໍ່ສາມາດພັນລະນາໄດ້ໃນໃຈຂອງພໍ່ຂອງລູກຊາຍທີ່ເສຍ?

ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ມາເຣຍ ອິຊາເບວ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ຮັບໃຊ້ໃນອາເມຣິກາກາງ, ຂະນະທີ່ປະຈຳການຢູ່ເມືອງກວາເຕມາລາ. ໃນທີ່ນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດພົບກັບຮູເລຍ, ສະມາຊິກທີ່ຊື່ສັດຄົນໜຶ່ງໃນສາດສະໜາຈັກ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນໃຫ້ຖາມລາວກ່ຽວກັບຄອບຄົວຂອງລາວ. ແມ່ຂອງລາວໄດ້ເສຍຊີວິດຍ້ອນໂຣກມະເລັງໃນປີ 2011. ພໍ່ຂອງລາວເຄີຍເປັນຜູ້ນຳທີ່ຊື່ສັດໃນສະເຕກຂອງເພິ່ນ, ໂດຍຮັບໃຊ້ເປັນອະທິການ ແລະ ເປັນທີ່ປຶກສາຂອງປະທານສະເຕກມາເປັນເວລາຫລາຍປີ. ເພິ່ນເປັນຮອງຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ຮູເລຍໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າກ່ຽວກັບຄວາມພະຍາຍາມທີ່ບໍ່ອິດເມື່ອຍຂອງເພິ່ນໃນການຢ້ຽມຢາມ, ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ແລະ ຮັບໃຊ້. ແນ່ນອນ ເພິ່ນໄດ້ຊື່ນຊົມຍິນດີໃນການລ້ຽງ ແລະ ດູແລແກະອັນລໍ້າຄ່າຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ເພິ່ນໄດ້ແຕ່ງງານໃໝ່ ແລະ ຍັງຄົງເຂັ້ມແຂງໃນສາດສະໜາຈັກຢູ່ຄືເກົ່າ.

ບໍ່ເທົ່າໃດປີຕໍ່ມາ, ເພິ່ນໄດ້ຜ່ານການຢ່າຮ້າງ, ແລະ ບັດນີ້ ເພິ່ນຕ້ອງໄດ້ໄປໂບດຄົນດຽວອີກຄັ້ງ. ເພິ່ນໄດ້ຮູ້ສຶກເປັນຄົນນອກ ແລະ ກໍຮູ້ສຶກວ່າ ບາງຄົນວິພາກວິຈານເພິ່ນນຳອີກ ຍ້ອນການຢ່າຮ້າງຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນໄດ້ເຊົາມາໂບດ ເມື່ອວິນຍານທາງລົບໄດ້ເຕັມລົ້ນໃນຈິດໃຈຂອງເພິ່ນ.

ຮູເລຍໄດ້ເວົ້າເຖິງຮອງຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ປະເສີດຜູ້ນີ້ຢ່າງສູງສົ່ງ, ຜູ້ທີ່ເຄີຍເປັນຊາຍທີ່ເຮັດວຽກໜັກ, ມີຄວາມຮັກ, ແລະ ມີຄວາມເມດຕາສົງສານ. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຟ້າວຟັ່ງທີ່ມາຫາຂ້າພະເຈົ້າຢ່າງຊັດເຈນ ຂະນະທີ່ລາວກຳລັງພັນລະນາເພິ່ນຢູ່ນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຢາກເຮັດຫຍັງບາງຢ່າງເພື່ອຊາຍຄົນນັ້ນ, ຊາຍຜູ້ທີ່ໄດ້ເຮັດຫລາຍຢ່າງເພື່ອຫລາຍຄົນ ໃນຕະຫລອດຫລາຍປີທີ່ຜ່ານມາ.

ລາວໄດ້ເອົາເບີໂທລະສັບຂອງເພິ່ນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມໂທຫາເພິ່ນ, ໂດຍຫວັງວ່າຈະມີໂອກາດໄດ້ພົບກັບເພິ່ນເປັນການສ່ວນຕົວ. ຫລັງຈາກຫລາຍອາທິດຜ່ານໄປ ແລະ ຫລາຍໆຄັ້ງທີ່ໂທຫາແຕ່ບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດ, ມື້ໜຶ່ງ ໃນທີ່ສຸດ ເພິ່ນກໍຮັບໂທລະສັບ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກເພິ່ນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບຮູເລຍ, ລູກສາວຂອງເພິ່ນ, ແລະ ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຈັບໃຈກັບວິທີທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບໃຊ້, ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ແລະ ຮັກແກະອັນລໍ້າຄ່າຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມາເປັນເວລາຫລາຍປີ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງຄຳເຫັນເຊັ່ນນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກເພິ່ນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໄປຢ້ຽມຢາມເພິ່ນຕາຕໍ່ຕາ, ໜ້າຕໍ່ໜ້າແທ້ໆ. ເພິ່ນໄດ້ຖາມຂ້າພະເຈົ້າເຖິງຈຸດປະສົງຂອງການສະເໜີການນັດພົບດັ່ງກ່າວ. ຂ້າພະເຈົ້າຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍຢາກພົບກັບພໍ່ຂອງຜູ້ຍິງທີ່ປະເສີດຄົນນີ້ແທ້ໆ.” ແລ້ວກໍມີແຕ່ຄວາມງຽບຜ່ານໂທລະສັບເປັນເວລາສອງສາມວິນາທີ—ຊຶ່ງເປັນສອງສາມວິນາທີທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຊົ່ວນິລັນດອນສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ. ເພິ່ນມີແຕ່ເວົ້າວ່າ, “ເມື່ອໃດ ແລະ ຢູ່ໃສ?”

ມື້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບເພິ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຊື້ອເຊີນໃຫ້ເພິ່ນແບ່ງປັນປະສົບການບາງຢ່າງຂອງເພິ່ນໃນການຢ້ຽມຢາມ, ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ແລະ ການຮັບໃຊ້ແກະອັນລໍ້າຄ່າຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ຂະນະທີ່ເພິ່ນກຳລັງເລົ່າເລື່ອງລາວທີ່ຊາບຊຶ້ງໃຈຢູ່ນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ ນໍ້າສຽງຂອງເພິ່ນປ່ຽນໄປ ແລະ ວິນຍານດຽວກັນທີ່ເພິ່ນເຄີຍຮູ້ສຶກຫລາຍເທື່ອໃນຖານະຮອງຜູ້ລ້ຽງແກະກໍກັບມາ. ບັດນີ້ ຕາຂອງເພິ່ນກໍເຕັມໄປດ້ວຍນໍ້າຕາ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ນີ້ແມ່ນຊ່ວງເວລາທີ່ເໝາະສົມສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າພົບວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເວົ້າຫຍັງ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານໃນໃຈວ່າ, “ພຣະບິດາ, ຊ່ວຍລູກແນ່.”

ທັນໃດນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຍິນຕົນເອງເວົ້າວ່າ, “ບຣາເດີ ຟລໍຣຽນ, ໃນຖານະຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຂ້ອຍຂໍໂທດທີ່ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄຽງຂ້າງທ່ານ. ກະລຸນາໃຫ້ອະໄພພວກເຮົາແນ່. ໃຫ້ໂອກາດພວກເຮົາອີກເທື່ອໜຶ່ງ ເພື່ອສະແດງໃຫ້ທ່ານເຫັນວ່າ ພວກເຮົາຮັກທ່ານ. ວ່າພວກເຮົາຕ້ອງການທ່ານ. ວ່າທ່ານສຳຄັນຕໍ່ພວກເຮົາ.”

ວັນອາທິດຕໍ່ມາ ເພິ່ນກໍກັບມາ. ເພິ່ນໄດ້ສົນທະນາກັບອະທິການຂອງເພິ່ນດົນເຕີບ ແລະ ຍັງຄົງເຂັ້ມແຂງຢູ່ຄືເກົ່າ. ບໍ່ເທົ່າໃດເດືອນຕໍ່ມາ ເພິ່ນກໍເສຍຊີວິດ—ແຕ່ເພິ່ນກໍໄດ້ກັບມາ. ເພິ່ນໄດ້ກັບຄືນມາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ດ້ວຍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຮົາສາມາດຮັກແກະອັນລໍ້າຄ່າຂອງພຣະອົງ ແລະ ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງຈະຊົງກະທຳ. ແລະ ດັ່ງນັ້ນ, ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ໃນເມືອງກວາເຕມາລາ ອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າໄດ້ນຳແກະທີ່ລໍ້າຄ່າໂຕໜຶ່ງກັບຄືນມາສູ່ຝູງຂອງພຣະອົງ. ແລະ ພຣະອົງໄດ້ສິດສອນຂ້າພະເຈົ້າເຖິງບົດຮຽນກ່ຽວກັບການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ອາດລືມໄດ້. ໃນພຣະນາມຂອງຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ດີ, ຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ງົດງາມ, ແລະ ຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ສະຫງ່າງາມ, ແມ່ນແຕ່ອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ, ອາແມນ.