ຜູ້ຕິດຕາມຂອງອົງສັນຕິລາດ

ໂດຍ ແອວເດີ ຢູລິດຊິສ໌ ໂຊອາເຣສ໌

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມພັດທະນາຄຸນລັກສະນະເໝືອນດັ່ງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ເຮົາຈະສາມາດເປັນເຄື່ອງມືແຫ່ງສັນຕິສຸກຂອງພຣະອົງຢູ່ໃນໂລກ.

ໃນການເຮັດຕາມຄຳທຳນາຍທີ່ມອບໃຫ້ແກ່ເຊກາຣີຢາ,¹ ພຣະເຢຊູໄດ້ເຂົ້າໄປໃນນະຄອນສັກສິດຢ່າງຜູ້ມີໄຊໂດຍຂີ່ລໍ, ຊຶ່ງນັບຖືໃນວັນນະຄະດີວ່າເປັນ “ສັນຍາລັກບູຮານຂອງລາຊະວົງຢິວ,”² ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວມີຄວາມເໝາະສົມກັບພຣະມະຫາກະສັດເໜືອກະສັດທັງປວງ ແລະ ອົງສັນຕິລາດ.³ ພຣະອົງຖືກອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍສານຸສິດທີ່ເບີກບານມ່ວນຊື່ນ ຜູ້ໄດ້ແຜ່ເຄື່ອງນຸ່ງ, ໃບຕານ, ແລະ ໃບໄມ້ອື່ນໆ ຕາມເສັ້ນທາງທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ຜ່ານໄປ. ພວກເຂົາກ່າວດ້ວຍສຽງດັງວ່າ, “ຂໍໃຫ້ກະສັດ ຜູ້ທີ່ສະເດັດມາໃນພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈົ່ງຊົງພຣະຈະເລີນ: ສັນຕິສຸກຈົ່ງມີໃນສະຫວັນ, ແລະ ລັດສະໝີພາບຈົ່ງມີໃນທີ່ສູງສຸດ.”⁴ ແລະ ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, “ໂຮຊັນນາແດ່ບຸດຂອງດາວິດ: ຂໍພຣະເຈົ້າອວຍພອນທ່ານຜູ້ທີ່ສະເດັດມາໃນນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈົ່ງຊົງພຣະຈະເລີນ; ໂຮຊັນນາໃນທີ່ສູງສຸດ.”⁵ ເຫດການອັນສະຫງ່າລາສີນີ້, ຊຶ່ງພວກເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງໃນວັນນີ້ເອີ້ນວ່າ ວັນອາທິດໃບຕານ, ເປັນເຫດການເລີ່ມຕົ້ນທີ່ສະໜຸກສະໜານທີ່ເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງອາທິດແຫ່ງໂຊກຊະຕານັ້ນ ຊຶ່ງຈົບລົງດ້ວຍການເສຍສະລະທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ການມະຫັດສະຈັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງອຸບມຸງທີ່ວ່າງເປົ່າ.

ໃນຖານະຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະອົງ, ເຮົາເປັນພົນລະເມືອງຂອງພຣະອົງ, ຖືກເອີ້ນໃຫ້ປະກາດຄຸນນະທຳຂອງພຣະອົງ,⁶ ຜູ້ສົ່ງເສີມສັນຕິສຸກທີ່ສະເໜີມອບໃຫ້ຢ່າງໃຈກວ້າງ ຜ່ານທາງພຣະອົງ ແລະ ການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ສັນຕິສຸກນີ້ເປັນຂອງປະທານທີ່ສັນຍາໄວ້ກັບທຸກຄົນທີ່ຫັນໃຈຂອງພວກເຂົາມາຫາພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢ່າງຊອບທຳ; ສັນຕິສຸກດັ່ງກ່າວໃຫ້ພະລັງແກ່ເຮົາເພື່ອຊື່ນຊົມກັບຊີວິດມະຕະ ແລະ ຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາສາມາດອົດທົນກັບການທົດລອງອັນເຈັບປວດໃນການເດີນທາງຂອງເຮົາ.

ໃນປີ 1847, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະທານຄຳແນະນຳສະເພາະໃຫ້ແກ່ໄພ່ພົນຜູ້ບຸກເບີກ ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມສະຫງົບ ແລະ ຄວາມເປັນໜຶ່ງ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າປະເຊີນກັບຄວາມລຳບາກທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ ໃນການເດີນທາງຂອງເຂົາເຈົ້າໄປທາງທິດຕາເວັນຕົກ. ໃນບັນດາສິ່ງອື່ນໆ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ແນະນຳໄພ່ພົນໃຫ້ “ເຊົາຂັດແຍ້ງກັນ; ເຊົານິນທາຊຶ່ງກັນແລະກັນ.”⁷ ພຣະຄຳພີຢືນຢັນວ່າ ຜູ້ທີ່ປະຕິບັດວຽກງານແຫ່ງຄວາມຊອບທຳ ແລະ ພະຍາຍາມດຳເນີນໄປດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນຂອງພຣະວິນຍານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຖືກສັນຍາເຖິງສັນຕິສຸກທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການ ເພື່ອຢູ່ລອດໃນຍຸກແຫ່ງຄວາມໂກລາຫົນ ທີ່ເຮົາອາໄສຢູ່ໃນທຸກວັນນີ້.⁸

ໃນຖານະສານຸສິດຂອງອົງສັນຕິລາດ, ເຮົາໄດ້ຖືກແນະນຳໃຫ້ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍການ “ໃຫ້ໃຈຂອງພວກເຮົາຜູກພັນກັນໄວ້ໃນຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ແລະ ໃນຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ກັນ.”⁹ ສາດສະດາທີ່ຮັກແພງຂອງເຮົາ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ, ໄດ້ກ່າວເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ວ່າ, “ການຂັດແຍ້ງລະເມີດທຸກສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຍຶດຖື ແລະ ສິດສອນ.”¹⁰ ສາດສະດາຂອງເຮົາຍັງໄດ້ອ້ອນວອນໃຫ້ເຮົາ “ເຮັດຈົນສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອຢຸດຕິການຂັດແຍ້ງສ່ວນຕົວ ທີ່ກຳລັງລຸກລາມໃນໃຈ ແລະ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາໃນເວລານີ້.¹¹

ຂໍໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາຫລັກທຳເຫລົ່ານີ້ ໃນທັດສະນະຂອງຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະຄຣິດທີ່ມີຕໍ່ເຮົາ ວ່າເຮົາ, ໃນຖານະຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະອົງ, ສະແຫວງຫາທີ່ຈະມີຕໍ່ກັນແລະກັນ. ພຣະຄຳພີນິຍາມຄວາມຮັກເຊັ່ນນີ້ວ່າ ເປັນຄວາມໃຈບຸນ.¹² ເມື່ອເຮົາຄິດເຖິງຄວາມໃຈບຸນ, ຕາມປົກກະຕິແລ້ວ ໃຈຂອງເຮົາຈະຫັນໄປຫາການກະທຳ ແລະ ການບໍລິຈາກດ້ວຍຄວາມເອື້ອເຟື້ອເພື່ອແຜ່ ເພື່ອບັນເທົາຄວາມທຸກຂອງຜູ້ທີ່ປະສົບກັບບັນຫາທາງຮ່າງກາຍ, ທາງໂລກ, ຫລື ທາງອາລົມ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມໃຈບຸນບໍ່ພຽງແຕ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງທີ່ເຮົາບໍລິຈາກໃຫ້ຄົນອື່ນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເປັນຄຸນລັກສະນະຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ສາມາດກາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງລັກສະນະຂອງເຮົາໄດ້. ບໍ່ແປກໃຈເລີຍທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ແນະນຳເຮົາໃຫ້ຫຸ້ມຫໍ່ຕົນເອງ “ດ້ວຍພັນທະແຫ່ງຄວາມໃຈບຸນ, … ຊຶ່ງເປັນພັນທະແຫ່ງຄວາມດີພ້ອມ ແລະ ສັນຕິສຸກ.”¹³ ຖ້າບໍ່ມີຄວາມໃຈບຸນ, ເຮົາກໍບໍ່ເປັນອັນໃດເລີຍ¹⁴ ແລະ ເຮົາບໍ່ສາມາດຮັບບ່ອນຊຶ່ງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕຽມໄວ້ໃນຜາສາດຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ.¹⁵

ພຣະເຢຊູໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ສົມບູນແບບເຖິງຄວາມໝາຍຂອງການມີພັນທະແຫ່ງຄວາມດີພ້ອມ ແລະ ສັນຕິສຸກນີ້, ໂດຍສະເພາະເມື່ອໃນເວລາທີ່ປະເຊີນໜ້າກັບເຫດການທີ່ເຈັບປວດ ກ່ອນການຖືກປະຫານຂອງພຣະອົງ. ລອງຄິດເບິ່ງບຶດໜຶ່ງວ່າ ພຣະເຢຊູຄົງຮູ້ສຶກແນວໃດ ຂະນະທີ່ພຣະອົງລ້າງຕີນໃຫ້ພວກສາວົກຂອງພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຖ່ອມໃຈ, ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າມີຄົນໜຶ່ງຈະທໍລະຍົດຕໍ່ພຣະອົງໃນຄືນນັ້ນ.¹⁶ ຫລື ໃນເວລາທີ່ພຣະເຢຊູ, ຫລາຍຊົ່ວໂມງຕໍ່ມາ, ໄດ້ປິ່ນປົວຫູຂອງຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ມາກັບຢູດາ, ຜູ້ທໍຍົດຕໍ່ພຣະອົງ, ເພື່ອຈັບພຣະອົງ.¹⁷ ຫລື ແມ່ນແຕ່ໃນເວລາທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າປີລາດ, ໄດ້ຖືກກ່າວຫາຢ່າງບໍ່ຍຸດຕິທຳໂດຍພວກຫົວໜ້າປະໂລຫິດ ແລະ ພວກເຖົ້າແກ່ກ່າວຫາຢ່າງບໍ່ເປັນທຳ, ແລະ ພຣະອົງບໍ່ຕອບຫຍັງເລີຍເພື່ອແກ້ຂໍ້ກ່າວຫາເທັດຕ້ານພຣະອົງ, ແລະ ພຣະອົງໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ປົກຄອງທີ່ເປັນຊາວໂຣມປະຫລາດໃຈ.¹⁸

ຜ່ານເຫດການທີ່ໂສກເສົ້າສາມຄັ້ງນີ້, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ເຖິງແມ່ນຈະແບກຮັບພາລະຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ຄວາມຕຶງຄຽດຫລາຍເກີນໄປ, ໄດ້ສິດສອນເຮົາໂດຍຕົວຢ່າງຂອງພຣະອົງວ່າ “[ຄວາມໃຈບຸນ] ອົດທົນດົນນານ, ແລະ ເມດຕາກະລຸນາ; … ບໍ່ເຫິງສາ; … ບໍ່ອວດອ້າງ, ບໍ່ຈອງຫອງ, ບໍ່ເຮັດການອັນບໍ່ສຸພາບ, ບໍ່ຄິດເຫັນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ, ບໍ່ມີໃຈຮ້າຍງ່າຍ, [ແລະ] ບໍ່ມັກຈົດຈຳຄວາມຜິດ.”¹⁹

ລັກສະນະທີ່ສຳຄັນອີກຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຕ້ອງເນັ້ນໜັກ, ແລະ ທີ່ມີຄວາມໝາຍໂດຍກົງຕໍ່ການເປັນສານຸສິດຂອງເຮົາ ແລະ ວິທີທີ່ເຮົາສົ່ງເສີມສັນຕິສຸກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ແມ່ນລັກສະນະທີ່ເຮົາປະຕິບັດຕໍ່ກັນ. ໃນລະຫວ່າງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຢູ່ເທິງໂລກຂອງພຣະອົງ, ຄຳສອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສຸມໃສ່—ບໍ່ພຽງແຕ່, ແຕ່ໄດ້ສຸມໃສ່ໂດຍສະເພາະ—ເຖິງຄຸນນະທຳຂອງຄວາມຮັກ, ຄວາມໃຈບຸນ, ຄວາມອົດທົນ, ຄວາມຖ່ອມຕົວ, ແລະ ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ—ຊຶ່ງເປັນຄຸນລັກສະນະພື້ນຖານສຳລັບຜູ້ທີ່ຢາກເຂົ້າໃກ້ພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ສົ່ງເສີມສັນຕິສຸກຂອງພຣະອົງນຳອີກ. ຄຸນລັກສະນະດັ່ງກ່າວແມ່ນຂອງປະທານຈາກພຣະເຈົ້າ, ແລະ ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມພັດທະນາຄຸນລັກສະນະເຫລົ່ານີ້, ເຮົາຈະເລີ່ມເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງ ແລະ ຄວາມອ່ອນແອຂອງເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ ດ້ວຍຄວາມເຂົ້າອົກເຂົ້າໃຈ, ຄວາມອ່ອນໄຫວ, ຄວາມເຄົາລົບ, ແລະ ຄວາມອົດທົນຫລາຍຂຶ້ນ. ສັນຍານທີ່ແຈ່ມແຈ້ງທີ່ສຸດຢ່າງໜຶ່ງ ທີ່ສະແດງວ່າເຮົາເຂົ້າໃກ້ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ ຄືວິທີທີ່ເຮົາປະຕິບັດຕໍ່ເພື່ອນມະນຸດຂອງເຮົາດ້ວຍຄວາມຮັກ, ດ້ວຍຄວາມອົດທົນ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມເມດຕາ, ບໍ່ວ່າສະຖານະການຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ.

ເຮົາມັກຈະເຫັນຜູ້ຄົນທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນຄວາມຄິດເຫັນໃນແງ່ລົບ ແລະ ແມ່ນແຕ່ໃນແງ່ເສຍຫາຍກ່ຽວກັບຄຸນລັກສະນະການຮັບຮູ້, ຄວາມອ່ອນແອ, ແລະ ຄວາມຄິດເຫັນຂອງຄົນອື່ນ, ສ່ວນໃຫຍ່ເມື່ອບຸກຄະລິກລັກສະນະ ແລະ ຄວາມຄິດເຫັນດັ່ງກ່າວແຕກຕ່າງ ຫລື ຂັດກັບການກະທຳ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາ. ມັນເປັນເລື່ອງປົກກະຕິຫລາຍທີ່ຈະເຫັນຄົນເຫລົ່ານີ້ສົ່ງຕໍ່ຄວາມຄິດເຫັນດັ່ງກ່າວໃຫ້ກັບຄົນອື່ນ, ຊຶ່ງເວົ້າຊ້ຳສິ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຍິນ ໂດຍບໍ່ຮູ້ສະຖານະການທັງໝົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບເລື່ອງນັ້ນ. ໜ້າເສຍໃຈທີ່ສື່ສັງຄົມສົ່ງເສີມການປະພຶດແບບນີ້ໃນນາມຂອງຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມໂປ່ງໃສ. ໂດຍບໍ່ມີການຢັບຢັ້ງ, ການສົນທະນາທາງດິຈິຕັນມັກຈະນຳຜູ້ຄົນໄປສູ່ການໂຈມຕີສ່ວນຕົວ ແລະ ການຜິດຖຽງທີ່ຮຸນແຮງ, ສ້າງຄວາມຜິດຫວັງ, ກະທົບກະເທືອນຈິດໃຈ, ແລະ ແຜ່ລາມເປັນສັດຕູທີ່ລຸກເປັນໄຟ.

ນີໄຟໄດ້ທຳນາຍວ່າ ໃນວັນເວລາສຸດທ້າຍ, ສັດຕູຈະໂມໂຫຮ້າຍ ແລະ ຍຸຍົງຜູ້ຄົນໃຫ້ຄຽດແຄ້ນໃຫ້ສິ່ງທີ່ດີ.²⁰ ພຣະຄຳພີສິດສອນວ່າ “ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ເຊື້ອເຊີນ ແລະ ຊັກຈູງໃຫ້ເຮັດຄວາມດີ, ແລະ ໃຫ້ຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ໃຫ້ຮັບໃຊ້ພຣະອົງ, ແມ່ນມາຈາກການດົນໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ.”²¹ ກົງກັນຂ້າມ, “ສິ່ງທີ່ຊົ່ວມາຈາກມານ; ເພາະມານເປັນສັດຕູກັບພຣະເຈົ້າ, ແລະ ຕໍ່ສູ້ກັບພຣະອົງຢູ່ຕະຫລອດເວລາ, ແລະ ເຊື້ອເຊີນ ແລະ ຊັກຈູງມະນຸດໃຫ້ເຮັດບາບ ແລະ ເຮັດຄວາມຊົ່ວຢູ່ຕະຫລອດເວລາ.”²²

ເມື່ອພິຈາລະນາເຖິງຄຳສອນນີ້ຂອງສາດສະດາ, ບໍ່ແປກໃຈເລີຍທີ່ຍຸດທະວິທີຢ່າງໜຶ່ງຂອງຜູ້ປໍລະປັກຄື ການຍຸຍົງຄວາມເປັນປໍລະປັກ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງໃນໃຈຂອງລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ. ມັນປິຕິຍິນດີເມື່ອເຫັນຜູ້ຄົນຕິຕຽນ, ເຍາະເຍີ້ຍ, ແລະ ໃສ່ຮ້າຍກັນ. ພຶດຕິກຳຢ່າງນີ້ສາມາດທຳລາຍລັກສະນະ, ຊື່ສຽງ, ແລະ ຄວາມນັບຖືຕົນເອງຂອງບຸກຄົນ, ໂດຍສະເພາະເມື່ອບຸກຄົນຖືກຕັດສິນຢ່າງບໍ່ຍຸດຕິທຳ. ສິ່ງສຳຄັນທີ່ຕ້ອງຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າ ເມື່ອເຮົາປ່ອຍໃຫ້ທັດສະນະຄະຕິແບບນີ້ມີຢູ່ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ເຮົາໄດ້ເປີດໃຈໃຫ້ສັດຕູປູກເມັດພັນຂອງຄວາມຂັດແຍ້ງໃນບັນດາພວກເຮົາ, ຊຶ່ງມີຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະຕົກຢູ່ໃນກັບດັກທີ່ໂຫດຮ້າຍຂອງມັນ.

ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ລະວັງຄວາມຄິດ, ຄຳເວົ້າ, ແລະ ການກະທຳຂອງເຮົາ, ເຮົາອາດຈະຖືກເລ່ລ່ຽມຂອງສັດຕູ, ຈົນທຳລາຍຄວາມສຳພັນຂອງເຮົາກັບຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາ ແລະ ຄົນທີ່ເຮົາຮັກ.

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ໃນຖານະຜູ້ຄົນພິເສດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ສົ່ງເສີມສັນຕິສຸກ, ເຮົາບໍ່ສາມາດປ່ອຍໃຫ້ກົນອຸບາຍຂອງຄົນຊົ່ວຮ້າຍເກີດຂຶ້ນໃນໃຈຂອງເຮົາໄດ້. ເຮົາບໍ່ສາມາດແບກຮັບພາລະຜຸພັງ ທີ່ທຳລາຍຄວາມຮູ້ສຶກ, ຄວາມສຳພັນ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ຊີວິດ. ພຣະກິດຕິຄຸນເປັນຂ່າວອັນໜ້າຊື່ນຊົມແຫ່ງຄວາມປິຕິຍິນດີອັນຍິ່ງໃຫຍ່.

ແນ່ນອນ, ບໍ່ມີໃຜໃນພວກເຮົາທີ່ສົມບູນແບບ, ແລະ ແນ່ນອນ, ມີບາງຄັ້ງທີ່ເຮົາຖືກຫລອກລວງໃຫ້ມີພຶດຕິກຳແບບນີ້. ໃນຄວາມຮັກອັນສົມບູນແບບ ແລະ ຄວາມຮູ້ຮອບດ້ານຂອງພຣະອົງກ່ຽວກັບແນວໂນ້ມຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເຮົາ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ພະຍາຍາມເຕືອນເຮົາສະເໝີເຖິງອັນຕະລາຍເຊັ່ນນັ້ນ. ພຣະອົງໄດ້ສິດສອນເຮົາວ່າ, “ເພາະສິ່ງໃດທີ່ເຈົ້າເອົາມາກ່າວໂທດຜູ້ອື່ນ, ເຈົ້າກໍຈະຖືກກ່າວໂທດໃນສິ່ງນັ້ນ: ແລະ ເຈົ້າຕວງຜູ້ອື່ນດ້ວຍເຄື່ອງຜອງອັນໃດ, ເຈົ້າກໍຈະຖືກຕວງດ້ວຍເຄື່ອງຜອງອັນນັ້ນຄືກັນ.”²³

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມພັດທະນາຄຸນລັກສະນະທີ່ເໝືອນດັ່ງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ເຮົາຈະສາມາດເປັນເຄື່ອງມືແຫ່ງສັນຕິສຸກຂອງພຣະອົງຢູ່ໃນໂລກ ຕາມແບບແຜນທີ່ພຣະອົງເອງໄດ້ຈັດຕັ້ງໄວ້. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື້ອເຊີນໃຫ້ທ່ານພິຈາລະນາວິທີທີ່ເຮົາຈະປ່ຽນແປງຕົນເອງໃຫ້ເປັນຄົນທີ່ຍົກລະດັບ ແລະ ໃຫ້ກຳລັງໃຈ, ເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ມີໃຈທີ່ໃຫ້ອະໄພ, ເປັນຄົນທີ່ເບິ່ງຫາສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດໃນຕົວຄົນອື່ນ, ໂດຍການຈື່ຈຳສະເໝີວ່າ “ຫາກມີສິ່ງໃດທີ່ເປັນຄຸນນະທຳ, ງົດງາມ, ຫລື ຈາກການລາຍງານດີ ຫລື ຄວນສັນລະເສີນ, ພວກເຮົາສະແຫວງຫາສິ່ງເຫລົ່ານີ້.”²⁴

ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາກັບທ່ານວ່າ ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາ ແລະ ພັດທະນາຄຸນລັກສະນະເຫລົ່ານີ້, ເຮົາຈະຈິງໃຈ ແລະ ຮູ້ສຶກໄວຕໍ່ຄວາມຕ້ອງການຂອງເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນຫລາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ²⁵ ແລະ ປະສົບຄວາມຊື່ນຊົມ, ສັນຕິສຸກ, ແລະ ຄວາມເຕີບໂຕທາງວິນຍານ.²⁶ ຢ່າງບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຮັບຮູ້ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາ ແລະ ມອບຂອງປະທານທີ່ເຮົາຕ້ອງການໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອໃຫ້ເຮົາມີຄວາມອົດທົນຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ອົດທົນກັບຄວາມແຕກຕ່າງ, ຄວາມອ່ອນແອ, ແລະ ຄວາມບົກພ່ອງຂອງກັນແລະກັນ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ເຮົາຈະສາມາດຕໍ່ຕ້ານການກະຕຸ້ນໃຫ້ຕອບໂຕ້ ຫລື ຮຸກຮານຄົນທີ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາເຈັບປວດ. ຄວາມປາດຖະໜາຂອງເຮົາທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພ, ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ກະທຳ, ກັບຜູ້ທີ່ປະຕິບັດບໍ່ດີຕໍ່ເຮົາ ຫລື ເວົ້າບໍ່ດີກ່ຽວກັບເຮົາ ຈະເພີ່ມທະວີຂຶ້ນ ແລະ ຈະກາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງລັກສະນະຂອງເຮົາ.

ຂໍໃຫ້ເຮົາໃນມື້ນີ້, ວັນອາທິດໃບຕານນີ້, ແຜ່ເສື້ອຄຸມແຫ່ງຄວາມຮັກ ແລະ ໃບຕານແຫ່ງຄວາມໃຈບຸນ, ເດີນຕາມພຣະບາດຂອງອົງສັນຕິລາດ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາກະກຽມສະເຫລີມສະຫລອງວັນອາທິດ, ທີ່ຈະມາເຖິງນີ້ ການມະຫັດສະຈັນຂອງອຸບມຸງທີ່ວ່າງເປົ່າ. ໃນຖານະອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃນພຣະຄຣິດ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງປະກາດດ້ວຍຄວາມຍິນດີວ່າ, “ໂຮຊັນນາແດ່ບຸດຂອງດາວິດ: ຂໍພຣະເຈົ້າອວຍພອນທ່ານຜູ້ທີ່ສະເດັດມາໃນນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈົ່ງຊົງພຣະຈະເລີນ; ໂຮຊັນນາໃນທີ່ສູງສຸດ.”²⁷

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າພຣະເຢຊູຄຣິດຊົງພຣະຊົນຢູ່, ແລະ ວ່າຄວາມຮັກອັນສົມບູນແບບຂອງພຣະອົງ, ຊຶ່ງສະແດງອອກມາຜ່ານທາງການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ຖືກສະເໜີມອບໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ປາດຖະໜາເດີນໄປກັບພຣະອົງ ແລະ ຊື່ນຊົມກັບສັນຕິສຸກຂອງພຣະອົງ ຢູ່ໃນໂລກນີ້ ແລະ ໃນໂລກທີ່ຈະມາເຖິງ. ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.