ດຳເນີນຕໍ່ໄປ—ດ້ວຍສັດທາ

ໂດຍ ແອວເດີ ຄາຣ໌ ບີ ຄຸກ

ຈາກຝ່າຍປະທານສາວົກເຈັດສິບ

ການໃຊ້ສັດທາໃນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເອົາຊະນະຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະປະເຊີນໜ້າກັບອຸປະສັກໃດໆກໍຕາມ.

ແອວເດີ ຈອດ ເອ ສະມິດ, ອັກຄະສາວົກທ່ານໜຶ່ງ, ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳຈາກສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຍາກລຳບາກຫລາຍແທ້ໆວ່າ: “ເພິ່ນໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຄວນທໍ້ຖອຍໃຈເລີຍ, ບໍ່ວ່າຈະມີຄວາມຍາກລຳບາກໃດໆຢູ່ອ້ອມຂ້າງຂ້າພະເຈົ້າກໍຕາມ. ຖ້າຂ້າພະເຈົ້າຈະຕົກຫລຸມເລິກຂອງ ໂນວາ ສະໂກຊາ ແລະ ໜ່ວຍພູຣ້ອກກີ້ທັງໝົດຈະຕົກທັບຂ້າພະເຈົ້າກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຄວນທໍ້ຖອຍໃຈ ແຕ່ຕ້ອງອົດທົນຕໍ່ໄປ, ໃຊ້ສັດທາ, ແລະ ຮັກສາຄວາມກ້າຫານເອົາໄວ້ ແລະ ໃນທີ່ສຸດຂ້າພະເຈົ້າຈະເອົາຊະນະຄວາມຍາກລຳບາກເຫລົ່ານັ້ນໄດ້.”¹

ສາດສະດາໂຈເຊັບສາມາດເວົ້າແນວນັ້ນ—ກັບຄົນຄົນໜຶ່ງທີ່ກຳລັງທົນທຸກທໍລະມານຢູ່ໄດ້ແນວໃດ? ເປັນເພາະເພິ່ນຮູ້ວ່າມັນເປັນຄວາມຈິງ. ເພິ່ນໄດ້ຜ່ານຜ່າມັນມາແລ້ວ. ໂຈເຊັບໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຍາກລຳບາກທີ່ຮ້າຍແຮງໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂະນະທີ່ເພິ່ນໄດ້ໃຊ້ສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ແລະ ໄດ້ດຳເນີນຕໍ່ໄປ, ເພິ່ນກໍໄດ້ເອົາຊະນະອຸປະສັກທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຍາກເກີນໄປ.²

ມື້ນີ້ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຕໍ່ຄຳອ້ອນວອນຂອງໂຈເຊັບ ທີ່ຈະບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈຄອບງຳເຮົາ ເມື່ອເຮົາປະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຜິດຫວັງ, ປະສົບກັບຄວາມເຈັບປວດ, ຄວາມອ່ອນແອຂອງເຮົາເອງ, ຫລື ການທ້າທາຍອື່ນໆ.

ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າກ່າວເຖິງຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງການທ້າທາຍຂອງພາວະຊຶມເສົ້າທີ່ຮ້າຍແຮງ, ພາວະວິຕົກກັງວົນ, ຫລື ຄວາມເຈັບປ່ວຍອື່ນໆທີ່ຮຽກຮ້ອງການປິ່ນປົວພິເສດ.³ ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ກ່າວກ່ຽວກັບຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈທຳມະດາທີ່ມາຈາກບັນຫາໃນຊີວິດທີ່ຂຶ້ນໆລົງໆຕາມປົກກະຕິ.

ຂ້າພະເຈົ້າຖືກດົນໃຈໂດຍວິລະຊົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ດຳເນີນຕໍ່ໄປ—ດ້ວຍສັດທາ—ບໍ່ວ່າແມ່ນຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນກໍຕາມ.⁴ ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ, ເຮົາອ່ານກ່ຽວກັບໂຊຣຳ, ຄົນໃຊ້ຂອງລາບານ. ເມື່ອນີໄຟໄດ້ໄປເອົາແຜ່ນຈາລຶກທອງເຫລືອງ, ໂຊຣຳໄດ້ປະເຊີນໜ້າກັບທາງເລືອກທີ່ຈະຕິດຕາມນີໄຟ ແລະ ພວກອ້າຍຂອງເພິ່ນເຂົ້າໄປໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ຫລື ອາດຈະສູນເສຍຊີວິດຂອງລາວກໍເປັນໄປໄດ້.

ຊ່າງເປັນທາງເລືອກທີ່ຍາກແທ້ໆ! ແນວໂນ້ມທຳອິດຂອງໂຊຣຳແມ່ນຈະແລ່ນໜີ, ແຕ່ນີໄຟໄດ້ຈັບລາວໄວ້ ແລະ ໄດ້ໃຫ້ຄຳສາບານວ່າ ຖ້າວ່າລາວຈະໄປນຳພວກເພິ່ນ, ລາວຈະເປັນອິດສະລະ ແລະ ມີບ່ອນຢູ່ ກັບຄອບຄົວຂອງພວກເພິ່ນ. ໂຊຣຳໄດ້ມີກຳລັງໃຈຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ອອກໄປນຳພວກເພິ່ນ.⁵

ໂຊຣຳໄດ້ທົນທຸກກັບຄວາມລຳບາກຕ່າງໆນາໆໃນຊີວິດໃໝ່ຂອງລາວ, ແຕ່ລາວຍັງໄດ້ມຸ່ງໜ້າຕໍ່ໄປດ້ວຍສັດທາ. ເຮົາບໍ່ມີຄຳຊີ້ແຈງເລີຍວ່າໂຊຣຳໄດ້ຍຶດຕິດຢູ່ກັບອະດີດຂອງລາວ ຫລື ວ່າໄດ້ເກັບຄວາມຂຸ່ນເຄືອງໃຈທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ຫລື ຄົນອື່ນໄວ້ຫລືບໍ່.⁶ ລາວໄດ້ເປັນເພື່ອນທີ່ແທ້ຈິງຕໍ່ນີໄຟ, ສາດສະດາ, ແລະ ລາວ ແລະ ລູກຫລານຂອງລາວກໍໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນຄວາມເປັນອິດສະລະ ແລະ ຄວາມຮຸ່ງເຮືອງຢູ່ໃນແຜ່ນດິນແຫ່ງຄຳສັນຍາ. ສິ່ງທີ່ເຄີຍເປັນອຸປະສັກອັນໃຫຍ່ຫລວງໃນເສັ້ນທາງຂອງໂຊຣຳ ໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ນຳໄປສູ່ພອນຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ເປັນເພາະຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ຄວາມເຕັມໃຈຂອງລາວທີ່ຈະດຳເນີນຕໍ່ໄປ—ດ້ວຍສັດທາ.⁷

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຟັງເອື້ອຍນ້ອງທີ່ກ້າຫານຄົນໜຶ່ງແບ່ງປັນວ່າ ລາວໄດ້ບາກບັ່ນຜ່ານຜ່າຄວາມຍາກລຳບາກແນວໃດ.⁸ ລາວໄດ້ມີການທ້າທາຍບາງຢ່າງ, ແລະ ວັນອາທິດວັນໜຶ່ງລາວໄດ້ນັ່ງຢູ່ຫ້ອງຮຽນສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ, ຮັບຟັງຄູສອນ ຜູ້ທີ່ລາວໄດ້ຄິດວ່າໄດ້ມີຊີວິດທີ່ສົມບູນແບບ—ແຕກຕ່າງຈາກຊີວິດຂອງລາວຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ລາວອິດເມື່ອຍ ແລະ ທໍ້ຖອຍໃຈ. ລາວໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າລາວບໍ່ດີພໍ—ຫລື ແມ່ນແຕ່ເປັນພາກສ່ວນ—ສະນັ້ນລາວຈຶ່ງໄດ້ລຸກຂຶ້ນ ແລະ ອອກໜີໄປ, ວາງແຜນວ່າຈະບໍ່ກັບຄືນໄປໂບດອີກເລີຍ. ຂະນະທີ່ຍ່າງໄປຫາລົດຂອງລາວ, ລາວໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມປະທັບໃຈທີ່ແຈ້ງຊັດວ່າ: “ຈົ່ງກັບເຂົ້າໄປຫາຫ້ອງນະມັດສະການ ແລະ ຟັງຜູ້ກ່າວປາໄສໃນກອງປະຊຸມສິນລະລຶກ.” ລາວສົງໄສການກະຕຸ້ນນັ້ນແຕ່ໄດ້ຮູ້ສຶກມັນອີກຢ່າງແຮງ, ສະນັ້ນລາວຈຶ່ງເຂົ້າໄປທີ່ກອງປະຊຸມ.

ຂ່າວສານນັ້ນກໍເປັນສິ່ງທີ່ລາວຕ້ອງການແທ້ໆ. ລາວໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານ. ລາວໄດ້ຮູ້ວ່າພຣະອົງປະສົງໃຫ້ລາວຄົງຢູ່ກັບພຣະອົງ, ໃຫ້ເປັນສານຸສິດຂອງພຣະອົງ, ແລະ ໃຫ້ໄປໂບດ, ແລະ ລາວກໍໄດ້ເຮັດດັ່ງນັ້ນ.

ທ່ານຮູ້ບໍວ່າລາວກະຕັນຍູສຳລັບຫຍັງແດ່? ທີ່ລາວບໍ່ໄດ້ຍອມແພ້. ລາວໄດ້ດຳເນີນຕໍ່ໄປ—ດ້ວຍສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແມ່ນແຕ່ເມື່ອມັນໄດ້ເປັນເລື່ອງຍາກສຳລັບລາວ, ແລະ ລາວກັບຄອບຄົວຂອງລາວກໍໄດ້ຮັບພອນຢ່າງຫລວງຫລາຍຂະນະທີ່ລາວມຸ່ງໜ້າຕໍ່ໄປ.

ພຣະເຈົ້າແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເອົາຊະນະຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈ ແລະ ບໍ່ວ່າອຸປະສັກໃດໆກໍຕາມທີ່ເຮົາຈະປະເຊີນ ຖ້າຫາກເຮົາຫວັງເພິ່ງພຣະອົງ, ເຮັດຕາມການກະຕຸ້ນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ,⁹ ແລະ ດຳເນີນຕໍ່ໄປ—ດ້ວຍສັດທາ.

ເປັນຈັ່ງບຸນ, ເມື່ອເຮົາອ່ອນແອ ຫລື ຂາດຄວາມສາມາດ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສາມາດເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສັດທາຂອງເຮົາ. ພຣະອົງສາມາດເພີ່ມພູນຄວາມສາມາດຂອງເຮົາເກີນກວ່າທີ່ເຮົາຈະເຮັດໄດ້ເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍເຄີຍມີປະສົບການນັ້ນ. ຫລາຍກວ່າ 20 ປີກ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນສາວົກເຈັດສິບປະຈຳເຂດໂດຍບໍ່ຄາດຄິດ, ແລະ ໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ພຽບພ້ອມ. ຫລັງຈາກການຝຶກອົບຮົມໜ້າທີ່ມອບໝາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຄວບຄຸມຢູ່ທີ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສະເຕກເປັນເທື່ອທຳອິດ.¹⁰ ປະທານສະເຕກ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາງແຜນທຸກໆລາຍລະອຽດຢ່າງລະມັດລະວັງ. ບໍ່ດົນກ່ອນກອງປະຊຸມ, ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ, ຕອນນັ້ນ–ເປັນປະທານສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງແທນຊົ່ວຄາວ, ໄດ້ໂທຖາມຖ້າຫາກວ່າເພິ່ນຈະໄປເປັນເພື່ອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບໍ. ຂ້າພະເຈົ້າຕົກໃຈ ແລະ ແນ່ນອນວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກລົງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມວ່າເພິ່ນຈະດຳເນີນກອງປະຊຸມແນວໃດເພາະເພິ່ນຈະເປັນຜູ້ຄວບຄຸມ. ເພິ່ນໄດ້ແນະນຳວ່າໃຫ້ພວກເຮົາປ່ຽນແຜນ ແລະ ກະກຽມທີ່ຈະເຮັດຕາມພຣະວິນຍານ. ເປັນຈັ່ງບຸນ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງມີເວລາ 10 ວັນທີ່ຈະສຶກສາ, ອະທິຖານ, ແລະ ກະກຽມ.

ໂດຍທີ່ມີວາລະທີ່ວ່າງຢູ່, ພວກເຮົາໄດ້ຢູ່ເທິງເວທີ 20 ນາທີ ກ່ອນກອງປະຊຸມຂອງຜູ້ນຳໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເນີ້ງໂຕໄປຫາປະທານສະເຕກ ແລະ ໄດ້ສື່ມວ່າ, “ນີ້ເປັນສະເຕກທີ່ດີເລີດແຫ່ງໜຶ່ງ.”

ປະທານແພ໊ກເກີໄດ້ເອົາແຂນສອກສະກິດຂ້າພະເຈົ້າຄ່ອຍໆ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຢ່າສູ່ເວົ້າ.”

ຂ້າພະເຈົ້າຢຸດເວົ້າ, ແລະ ຄຳປາໄສຂອງເພິ່ນໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນ ຊື່ “ຄວາມຄາລະວະເຊື້ອເຊີນການເປີດເຜີຍ]”¹¹ ກໍໄດ້ເຂົ້າມາໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ ປະທານແພ໊ກເກີໄດ້ຂຽນຂໍ້ພຣະຄຳພີອ້າງອີງລົງໄວ້. ພຣະວິນຍານໄດ້ຢືນຢັນຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ເພິ່ນກຳລັງໄດ້ຮັບຄວາມປະທັບໃຈສຳລັບກອງປະຊຸມ. ປະສົບການທາງການຮຽນຮູ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫາກໍໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນ.

ປະທານແພ໊ກເກີໄດ້ກ່າວປາໄສກ່ອນ ໃນຊ່ວງເວລາ 15 ນາທີທຳອິດ ແລະ ໄດ້ເນັ້ນເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການດຳເນີນການປະຊຸມທັງໝົດຕາມທີ່ຖືກນຳພາໂດຍພຣະວິນຍານສັກສິດ.¹² ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ບັດນີ້ເຮົາຈະໄດ້ຍິນຈາກ ແອວເດີ ຄຸກ.”

ລະຫວ່າງທີ່ຍ່າງໄປຫາແທ່ນປາໄສ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມວ່າເພິ່ນຢາກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວດົນປານໃດ ແລະ ຖ້າຫາກວ່າເພິ່ນມີຫົວຂໍ້ໃດບໍທີ່ເພິ່ນຢາກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວ. ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ໃຫ້ໃຊ້ເວລາ 15 ນາທີ ແລະ ກ່າວຕາມທີ່ທ່ານຮູ້ສຶກຖືກດົນໃຈ.” ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວປະມານ 14 ນາທີ ແລະ ໄດ້ແບ່ງປັນທຸກສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຢູ່ໃນໃຈ.

ປະທານແພ໊ກເກີໄດ້ລຸກຂຶ້ນ ແລະ ກ່າວປາໄສອີກ 15 ນາທີ. ເພິ່ນໄດ້ແບ່ງປັນພຣະຄຳພີຂໍ້ນີ້ວ່າ:

“ກ່າວຄວາມຄິດທີ່ເຮົາຈະເອົາໃສ່ໃນໃຈຂອງພວກເຈົ້າ, ແລະ ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກເຮັດໃຫ້ຈຳນົນຢູ່ຕໍ່ໜ້າມະນຸດ;

“ເພາະມັນຈະຖືກມອບໃຫ້ພວກເຈົ້າ … ໃນເວລານັ້ນເອງ, ສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າຈະກ່າວ.”¹³

ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ບັດນີ້ເຮົາຈະໄດ້ຍິນຈາກ ແອວເດີ ຄຸກ.”

ຂ້າພະເຈົ້າຕົກໃຈແຮງ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຄິດເລີຍວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະຖືກຂໍໃຫ້ກ່າວປາໄສສອງເທື່ອໃນກອງປະຊຸມດຽວ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າ ຈະເວົ້າຫຍັງ. ໂດຍການອະທິຖານຢ່າງແຮງກ້າ ແລະ ເພິ່ງອາໄສພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເພື່ອໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອ, ໂດຍວິທີໃດວິທີໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບພອນດ້ວຍຄວາມຄິດ, ຂໍ້ພຣະຄຳພີ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍສາມາດກ່າວໄດ້ອີກ 15 ນາທີ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງລົງ ອິດເມື່ອຍຫລາຍແທ້ໆ.

ປະທານແພ໊ກເກີໄດ້ກ່າວອີກ 15 ນາທີກ່ຽວກັບການເຮັດຕາມພຣະວິນຍານ ແລະ ໄດ້ແບ່ງປັນຄຳສອນຂອງໂປໂລ ທີ່ວ່າ ເຮົາບໍ່ຄວນກ່າວ “ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳ ຊຶ່ງປັນຍາຂອງມະນຸດໄດ້ສອນໄວ້ແຕ່ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳ ຊຶ່ງພຣະວິນຍານໄດ້ສັ່ງສອນ.”¹⁴ ຕາມທີ່ທ່ານສາມາດຈິນຕະນາການໄດ້, ຂ້າພະເຈົ້າຕື້ນຕັນໃຈເມື່ອເພິ່ນໄດ້ຮັບຄວາມປະທັບໃຈທີ່ຈະກ່າວເປັນເທື່ອທີສາມວ່າ, “ບັດນີ້ເຮົາຈະໄດ້ຍິນຈາກ ແອວເດີ ຄຸກ.”

ຂ້າພະເຈົ້າເມື່ອຍແຮງ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າຈະກ່າວຫຍັງໄດ້ອີກແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າ ມັນເປັນເວລາທີ່ຈະຕ້ອງໃຊ້ສັດທາຫລາຍຂຶ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍ່າງໄປທີ່ແທ່ນປາໄສ, ຢ່າງຊ້າໆ, ອ້ອນວອນຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄປເຖິງໄມໂກຣໂຟນ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນຂ້າພະເຈົ້າຢ່າງໜ້າອັດສະຈັນ ເພື່ອໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວເພີ່ມອີກ 15 ນາທີ.¹⁵

ໃນທີ່ສຸດກອງປະຊຸມກໍໄດ້ຈົບລົງ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ໄວໆວ່າ ພາກປະຊຸມສຳລັບຜູ້ໃຫຍ່ຈະເລີ່ມພາຍໃນໜຶ່ງຊົ່ວໂມງ. ໂອຍນໍ! ຄືກັນກັບໂຊຣຳ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກແລ່ນໜີໄປແທ້ໆ, ແຕ່ດັ່ງທີ່ນີໄຟໄດ້ຈັບລາວໄວ້, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຮູ້ວ່າ ປະທານແພ໊ກເກີກໍຈະຈັບຂ້າພະເຈົ້າໄວ້ເຊັ່ນກັນ. ກອງປະຊຸມສຳລັບຜູ້ໃຫຍ່ກໍໄດ້ດຳເນີນໄປຕາມແບບແຜນດຽວກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວອີກສາມເທື່ອ. ມື້ຕໍ່ມາ ລະຫວ່າງພາກທົ່ວໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວໜຶ່ງເທື່ອ.

ຫລັງຈາກກອງປະຊຸມ, ປະທານແພ໊ກເກີໄດ້ກ່າວດ້ວຍຄວາມຮັກວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດແບບນີ້ອີກເນາະ.” ຂ້າພະເຈົ້າຮັກ ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ ແລະ ຮູ້ສຶກບຸນຄຸນສຳລັບທຸກສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້.

ທ່ານຮູ້ບໍວ່າຂ້າພະເຈົ້າກະຕັນຍູສຳລັບຫຍັງ? ກະຕັນຍູທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຍອມແພ້—ຫລື ຕ້ານທານ. ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍອມຕໍ່ຄວາມປາດຖະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຈະປົບໜີໄປຈາກກອງປະຊຸມເຫລົ່ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄົງພາດໂອກາດທີ່ຈະເພີ່ມພູນສັດທາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຮັບເອົາຄວາມຮັກ ແລະ ການສະໜັບສະໜູນຢ່າງຫລວງຫລາຍຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ເຖິງຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ, ອຳນາດທີ່ເຮັດໃຫ້ເປັນໄປໄດ້ທີ່ໜ້າອັດສະຈັນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ແລະ ອິດທິພົນທີ່ມີພະລັງຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມອ່ອນແອ,¹⁶ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດຮັບໃຊ້; ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດປະກອບສ່ວນ ເມື່ອພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ຄຽງຂ້າງຂ້າພະເຈົ້າ ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຈະດຳເນີນຕໍ່ໄປ—ດ້ວຍສັດທາ.

ບໍ່ວ່າການທ້າທາຍທີ່ເຮົາປະເຊີນໜ້າໃນຊີວິດຈະຍິ່ງໃຫຍ່, ກວ້າງໄກ, ແລະ ຮ້າຍແຮງພຽງໃດກໍຕາມ, ເຮົາທຸກຄົນກໍມີຊ່ວງເວລາທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າຢາກຈະຢຸດ, ອອກໄປ, ປົບໜີ, ຫລື ແມ່ນແຕ່ຍອມແພ້. ແຕ່ການໃຊ້ສັດທາໃນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເອົາຊະນະຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະປະເຊີນໜ້າກັບອຸປະສັກໃດໆກໍຕາມ.

ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສຳເລັດວຽກງານທີ່ພຣະອົງຖືກມອບໝາຍໃຫ້ກະທຳ, ພຣະອົງມີອຳນາດທີ່ຈະຊ່ວຍເຫລືອເຮົາໃຫ້ສຳເລັດວຽກງານທີ່ເຮົາໄດ້ຖືກມອບໝາຍເຊັ່ນກັນ.¹⁷ ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບພອນທີ່ຈະກ້າວໄປໜ້າຢູ່ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ, ບໍ່ວ່າມັນຈະຍາກລຳບາກພຽງໃດກໍຕາມ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ.¹⁸

ດັ່ງທີ່ສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ກ່າວວ່າ “ຂໍໃຫ້ຍຶດໝັ້ນ, ພວກທ່ານໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າ, ຈົ່ງອົດທົນຕໍ່ໄປອີກໜ້ອຍໜຶ່ງ, ແລະ ມໍລະສຸມຊີວິດຈະຜ່ານພົ້ນໄປ, ແລະ ພວກທ່ານຈະໄດ້ຮັບລາງວັນຈາກພຣະເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ທ່ານເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້.”¹⁹ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.