ໂຮຊັນນາ ແດ່ພຣະເຈົ້າຜູ້ສູງສຸດ

ໂດຍ ແອວເດີ ຣອນໂນ ເອ ແຣັສ໌ແບນ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ການສະເດັດເຂົ້າໄປໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຢ່າງຜູ້ມີໄຊຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ເຫດການຕ່າງໆທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນອາທິດຕໍ່ມາ ເປັນຕົວຢ່າງຂອງຄຳສອນທີ່ເຮົາສາມາດນຳມາໃຊ້ໃນຊີວິດຂອງເຮົາໃນປະຈຸບັນ.

ມື້ນີ້, ດັ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວໄປແລ້ວ, ພວກເຮົາຮ່ວມກັບຊາວຄຣິດຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ເພື່ອຖວາຍກຽດແດ່ພຣະເຢຊູຄຣິດໃນວັນອາທິດໃບຕານນີ້. ເກືອບ 2,000 ປີມາແລ້ວ, ທີ່ວັນອາທິດໃບຕານເປັນການເລີ່ມຕົ້ນອາທິດສຸດທ້າຍຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃນຊ່ວງມະຕະຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ມັນຄືອາທິດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດຂອງມະນຸດຊາດ.

ສິ່ງທີ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຈາກການປະກາດວ່າພຣະເຢຊູ ຄືພຣະເມຊີອາທີ່ຖືກສັນຍາໄວ້ໃນການເຂົ້າໄປໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຢ່າງຜູ້ມີໄຊຂອງພຣະອົງກໍໄດ້ປິດລົງດ້ວຍການຄຶງ ແລະ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນ.¹ ໂດຍແບບແຜນແຫ່ງສະຫວັນ, ການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງໄດ້ສະຫລຸບການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃນຊ່ວງມະຕະຂອງພຣະອົງ, ເຮັດໃຫ້ເປັນໄປໄດ້ສຳລັບເຮົາທີ່ຈະຢູ່ກັບພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາຊົ່ວນິລັນດອນ.

ພຣະຄຳພີໄດ້ບອກກັບເຮົາວ່າອາທິດນັ້ນເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຜູ້ຄົນຈຳນວນຫລວງຫລາຍຢືນຢູ່ປະຕູເມືອງເພື່ອມາເບິ່ງ “ພຣະເຢຊູຜູ້ທຳນາຍທີ່ມາຈາກເມືອງນາຊາເຣັດ ແຂວງຄາລີເລ.”² ພວກເຂົາຈຶ່ງ “ພາກັນຖືກ້ານຕານ, ອອກໄປຕ້ອນຮັບພຣະອົງ, ທັງຮ້ອງໂຮຂຶ້ນວ່າ: ໂຮຊັນນາ: ຂໍພຣະເຈົ້າອວຍພອນທ່ານທີ່ມາໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”³

ເລື່ອງລາວໃນພຣະຄຳພີດົນນານມາແລ້ວນັ້ນໄດ້ເຕືອນຄວາມຊົງຈຳຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ຽວກັບການປະຕິບັດວຽກງານມອບໝາຍຂອງສາດສະໜາຈັກໃນເມືອງທາໂຄຣາດີ, ປະເທດການາ. ດ້ວຍຄວາມປະຫລາດໃຈ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນໃນມື້ວັນອາທິດໃບຕານ.

ຜູ້ມາຮ່ວມປະຊຸມທີ່ເມືອງທາໂຄຣາດີ, ປະເທດການາ

ຂ້າພະເຈົ້າໄປທີ່ນັ້ນເພື່ອແບ່ງສະເຕກ ທາໂຄຣາດີ ການາ ແລະ ສ້າງຕັ້ງສະເຕກ ເອັມພິນຊິນ ການາ. ປະຈຸບັນນີ້, ມີສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຫລາຍກວ່າ 100,000 ຄົນຢູ່ທີ່ປະເທດການາ.⁴ (ພວກເຮົາຂໍຕ້ອນຮັບກະສັດ ກາ ແມນສີ, ພະມະຫາກະສັດ ນີ ແທັກກີ ເທອີໂກ ຊູຣູ ທີສອງ ແຫ່ງອາກຣາ, ປະເທດການາ, ທີ່ໄດ້ມາຮ່ວມກັບພວກເຮົາໃນມື້ນີ້.) ການທີ່ໄດ້ພົບພໍ້ກັບໄພ່ພົນເຫລົ່ານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກໄດ້ເຖິງຄວາມຮັກທີ່ເລິກເຊິ່ງ ແລະ ການອຸທິດຕົນຂອງເຂົາເຈົ້າຕໍ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ, ແລະ ວ່າປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກກໍຮັກເຂົາເຈົ້າເຊັ່ນກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ້າງເຖິງຄຳເວົ້າຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດທີ່ໄດ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ໂດຍໂຢຮັນວ່າ: “ຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ ເໝືອນດັ່ງເຮົາຮັກພວກເຈົ້າ.”⁵ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນມັນວ່າ “ກອງປະຊຸມຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ.”⁶

ແອເດີ ແຣັສ໌ແບນ ຈັບມືກັບຜູ້ຄົນທີ່ເມືອງທາໂຄຣາດີ, ປະເທດການາ

ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຫລຽວຂຶ້ນ ແລະ ລົງຕາມແຖວນັ່ງຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າເຫລົ່ານັ້ນໃນຕຶກໂບດ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍສາມາດເຫັນແສງແຫ່ງປະຈັກພະຍານ ແລະ ສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດເທິງໃບໜ້າຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກໄດ້ເຖິງຄວາມປາດຖະໜາຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ຈະຖືກນັບເຂົ້າເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງສາດສະໜາຈັກອັນກວ້າງໄກຂອງພຣະອົງ. ແລະ ເມື່ອກຸ່ມນັກຮ້ອງປະສານສຽງຮ້ອງເພງ, ເຂົາເຈົ້າຮ້ອງເພງເໝືອນກັນກັບທູດສະຫວັນ.

ກຸ່ມນັກຮ້ອງປະສານສຽງທີ່ທາໂຄຣາດີ, ປະເທດການາ

ເຊັ່ນດຽວກັນກັບວັນອາທິດໃບຕານໃນສະໃໝບູຮານ, ຜູ້ຄົນເຫລົ່ານີ້ຄືສານຸສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດທີ່ໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອສັນລະເສີນພຣະອົງຄືກັນກັບຜູ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນຢູ່ທີ່ປະຕູນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ, ຖືໃບຕານໄວ້ໃນມືຂອງພວກເຂົາ, ພ້ອມທັງຮ້ອງໂຮຂຶ້ນວ່າ, “ໂຮຊັນນາ … : ຂໍພຣະເຈົ້າອວຍພອນທ່ານທີ່ມາໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”⁷

ແມ່ນແຕ່ນັກບວດໃນໂບດໃກ້ຄຽງກໍຍັງນັບຖືວັນອາທິດໃບຕານ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງກ່າວຢູ່ເທິງແທ່ນປາໄສ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນຈາກນອກປ່ອງຢ້ຽມວ່າພວກເຂົາກຳລັງຍ່າງໄປຕາມຫົນທາງແກວ່ງໃບຕານໃນມືຂອງພວກເຂົາດ້ວຍຄວາມມ່ວນຊື່ນ, ເໝືອນກັບຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນຮູບນີ້. ມັນເປັນພາບຕິດຕາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນລືມ—ເຮົາທຸກຄົນໃນມື້ນັ້ນນະມັດສະການພຣະມະຫາກະສັດຂອງກະສັດທັງປວງ.

ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ຕັກເຕືອນເຮົາໃຫ້ປະຕິບັດວັນອາທິດໃບຕານໃຫ້ເປັນວັນ “ທີ່ສັກສິດຢ່າງແທ້ຈິງໂດຍການລະນຶກເຖິງ, ບໍ່ແມ່ນແຕ່ໃບຕານທີ່ແກວ່ງໄປມາເພື່ອຖວາຍກຽດແກ່ການເຂົ້າໄປໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຂອງພຣະເຢຊູເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ໃຫ້ລະນຶກເຖິງຝາພຣະຫັດຂອງພຣະອົງ” ນຳດ້ວຍ. ຈາກນັ້ນປະທານແນວສັນໄດ້ອ້າງເຖິງເອຊາຢາ, ຜູ້ທີ່ກ່າວເຖິງຄຳສັນຍາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, “ເຮົາຈະບໍ່ມີວັນລືມໄລພວກເຈົ້າ,” ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້: “ຈົ່ງເບິ່ງ, ເຮົາຈາລຶກເຈົ້າໄວ້ໃນຝາມືຂອງເຮົາ.”⁸

ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ດ້ວຍຕົນເອງແລ້ວວ່າຄວາມເປັນມະຕະນັ້ນຍາກ. ບາດແຜຂອງພຣະອົງເຕືອນໃຫ້ເຮົາຮູ້ວ່າພຣະອົງ “ໄດ້ລົງຕ່ຳກວ່າທຸກສິ່ງ … ທັງໝົດ”⁹ ເພື່ອພຣະອົງຈະໄດ້ຊ່ວຍເຮົາໃນຍາມທີ່ເຮົາທຸກທໍລະມານ ແລະ ເປັນຕົວຢ່າງໃຫ້ເຮົາໃນການ “ຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນ,”¹⁰ ທາງຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອ “ພຣະເຈົ້າຈະຢູ່ກັບ [ເຮົາ] ຕະຫລອດການ ແລະ ຕະຫລອດໄປ.”¹¹

ວັນອາທິດໃບຕານບໍ່ແມ່ນເປັນພຽງແຕ່ເຫດການອີກຢ່າງໜຶ່ງ, ບໍ່ແມ່ນເປັນແຕ່ອີກໜ້າໜຶ່ງໃນປະຫວັດສາດທີ່ບົ່ງບອກວັນ, ເວລາ, ແລະ ສະຖານທີ່. ການສະເດັດເຂົ້າໄປໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຢ່າງຜູ້ມີໄຊຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ເຫດການຕ່າງໆທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນອາທິດຕໍ່ມາ ເປັນຕົວຢ່າງຂອງຄຳສອນທີ່ເຮົາສາມາດນຳມາໃຊ້ໃນຊີວິດຂອງເຮົາໃນປະຈຸບັນ.

ຂໍໃຫ້ເຮົາເບິ່ງຄຳສອນນິລັນດອນບາງປະການທີ່ສານຕໍ່ຜ່ານທາງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງທີ່ສິ້ນສຸດລົງໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.

ຢ່າງທຳອິດແມ່ນ, ຄຳທຳນາຍ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ໃນພຣະຄຳພີເດີມ ສາດສະດາເຊກາຣີຢາໄດ້ທຳນາຍເຖິງການສະເດັດເຂົ້າໄປໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຢ່າງຜູ້ມີໄຊຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແມ່ນແຕ່ໄດ້ອະທິບາຍວ່າພຣະອົງຂີ່ໂຕລໍເຂົ້າໄປ.¹² ພຣະເຢຊູໄດ້ບອກລ່ວງໜ້າເຖິງການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງພຣະອົງ ຂະນະທີ່ພຣະອົງກຽມເຂົ້າໄປໃນເມືອງ, ໂດຍກ່າວວ່າ:

“ຈົ່ງຟັງເຖີດ, ພວກເຮົາກຳລັງຂຶ້ນໄປຍັງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ; ບ່ອນທີ່ບຸດມະນຸດຈະຖືກມອບໄວ້ໃນກຳມືຂອງຫົວໜ້າປະໂລຫິດ ແລະ ພວກທຳມະຈານ, ພວກເຂົາຈະລົງໂທດເພິ່ນໃຫ້ເຖິງຕາຍ,

“ແລະ ຈະມອບເພິ່ນໃຫ້ກັບຄົນຕ່າງຊາດ ຄົນເຫລົ່ານີ້ຈະເຍາະເຍີ້ຍເພິ່ນ, ຈະຂ້ຽນຕີເພິ່ນ, ແລະ ຈະຄຶງເພິ່ນໄວ້ທີ່ໄມ້ກາງແຂນ: ແຕ່ໃນວັນຖ້ວນສາມ ເພິ່ນຈະເປັນຄືນມາຈາກຕາຍສູ່ຊີວິດ.”¹³

ຢ່າງທີສອງ, ຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ສິດສອນວ່າ, “ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າພຣະເຢຊູຄືພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແຕ່ໂດຍພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເທົ່ານັ້ນ.”¹⁴ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສັນຍາໄວ້ກັບພວກສາວົກຂອງພຣະອົງ¹⁵ ໃນເຂົ້າແລງຄາບສຸດທ້າຍ¹⁶ ຢູ່ໃນຫ້ອງຊັ້ນເທິງວ່າ,¹⁷ “ເຮົາຈະບໍ່ປະຖິ້ມເຈົ້າທັງຫລາຍໄວ້ໃຫ້ເປັນກຳພ້າ.”¹⁸ ພວກເພິ່ນຈະບໍ່ໂດດດ່ຽວໃນການນຳຄວາມຈິງແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນໄປທາງໜ້າ ແຕ່ຈະມີຂອງປະທານສູງສຸດແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດນຳພາພວກເພິ່ນ. “ເຮົາມອບສັນຕິສຸກໄວ້ກັບພວກເຈົ້າ, ເປັນສັນຕິສຸກຂອງເຮົາ,” ພຣະອົງສັນຍາ; “ສັນຕິສຸກທີ່ເຮົາໃຫ້ນັ້ນ, ບໍ່ເໝືອນສັນຕິສຸກທີ່ໂລກໃຫ້.”¹⁹ ດ້ວຍຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ເຮົາກໍມີຄວາມໝັ້ນໃຈເຊັ່ນດຽວກັນ—ວ່າ “[ເຮົາ] ຈະມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງຢູ່ດ້ວຍຕະຫລອດເວລາ”²⁰ ແລະ “ໂດຍອຳນາດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ [ເຮົາ] ຈະຮູ້ຈັກຄວາມຈິງຂອງທຸກເລື່ອງ.”²¹

ຢ່າງທີສາມ, ການເປັນສານຸສິດ. ການເປັນສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງຄືຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ບໍ່ລົ້ມເຫລວ, ການເຊື່ອຟັງກົດແຫ່ງນິລັນດອນ, ແລະ ຄວາມຮັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ເປັນອັນດັບໜຶ່ງ ແລະ ສຳຄັນທີ່ສຸດ. ໂດຍບໍ່ຫວັ່ນໄຫວ. ຝູງຊົນທີ່ສັນລະເສີນດ້ວຍໃບຕານຍົກຍ້ອງພຣະອົງໃນຖານະພຣະເມຊີອາ. ພຣະອົງເປັນເຊັ່ນນັ້ນແທ້ໆ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກດຶງດູດໃຫ້ມາຫາພຣະອົງ, ຄວາມມະຫັດສະຈັນຂອງພຣະອົງ, ແລະ ການສິດສອນຂອງພຣະອົງ. ແຕ່ສຳລັບຫລາຍຄົນ ການຍົກຍ້ອງບໍ່ໝັ້ນຄົງ. ບາງຄົນທີ່ຮ້ອງໂຮກ່ອນໜ້ານີ້ວ່າ, “ໂຮຊັນນາ”²² ບໍ່ດົນກໍປ່ຽນມາຮ້ອງວ່າ, “ຄຶງມັນໄວ້ທີ່ໄມ້ກາງແຂນ.”²³

ຢ່າງທີສີ່, ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ²⁴ ໃນວາລະສຸດທ້າຍຂອງພຣະອົງ, ຫລັງຈາກວັນອາທິດໃບຕານ, ພຣະອົງໄດ້ດຳເນີນການຊົດໃຊ້ທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈຂອງພຣະອົງ, ຈາກຄວາມທຸກທໍລະມານຢູ່ທີ່ເຄັດເຊມາເນໄປຈົນຮອດການເຍາະເຍີ້ຍລະຫວ່າງການພິຈາລະນາຄະດີຂອງພຣະອົງ, ການທໍລະມານຂອງພຣະອົງເທິງໄມ້ກາງແຂນ, ແລະ ການຝັງພຣະສົບຂອງພຣະອົງໃນອຸບມຸງທີ່ຢືມໃຊ້. ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຢຸດຢູ່ພຽງເທົ່ານັ້ນ. ດ້ວຍຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ໃນຕຳແໜ່ງການເອີ້ນຂອງພຣະອົງ ໃນຖານະພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງລູກໆທຸກຄົນຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງພຣະອົງ, ສາມມື້ຕໍ່ມາ ພຣະອົງໄດ້ກ້າວອອກຈາກອຸບມຸງນັ້ນ, ຟື້ນຄືນພຣະຊົນ²⁵ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ທຳນາຍໄວ້.

ເຮົາມີຄວາມກະຕັນຍູຢູ່ສະເໝີສຳລັບການຊົດໃຊ້ທີ່ຫາອັນປຽບບໍ່ໄດ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຫລືບໍ່? ເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງພະລັງທີ່ຊຳລະໃຫ້ບໍລິສຸດຫລືບໍ່, ດຽວນີ້? ນັ້ນຄືເຫດຜົນທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ຂຽນ ແລະ ຜູ້ສຳເລັດຄວາມລອດຂອງເຮົາ, ໄດ້ສະເດັດໄປທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມເພື່ອຊ່ວຍເຮົາທຸກຄົນ. ຄຳເວົ້າເຫລົ່ານີ້ໃນແອວມາມີຄວາມສຳຄັນຫລືບໍ່: “ຖ້າຫາກພວກທ່ານເຄີຍປະສົບກັບການປ່ຽນແປງໃນໃຈ ແລະ ຖ້າຫາກພວກທ່ານຮູ້ສຶກຢາກຮ້ອງເພງສັນລະເສີນຄວາມຮັກທີ່ໄຖ່, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຖາມວ່າ ພວກທ່ານສາມາດຮູ້ສຶກເຊັ່ນນັ້ນບໍໃນຂະນະນີ້?”²⁶ ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດກ່າວໄດ້ແທ້ໆວ່າ, ກຸ່ມນັກຮ້ອງປະສານສຽງໃນມື້ວັນອາທິດໃບຕານທີ່ທາໂຄຣາດີໄດ້ຮ້ອງເພງສັນລະເສີນຄວາມຮັກທີ່ໄຖ່.”

ໃນອາທິດໂຊກຊະຕາສຸດທ້າຍໃນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃນຊ່ວງມະຕະຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວຄຳອຸປະມາເລື່ອງຍິງສາວບໍລິສຸດສິບຄົນ.²⁷ ພຣະອົງກຳລັງສິດສອນເລື່ອງການສະເດັດກັບຄືນມາຂອງພຣະອົງໃຫ້ກັບຜູ້ທີ່ກຽມພ້ອມທີ່ຈະຮັບເອົາພຣະອົງ, ບໍ່ແມ່ນການມີໃບຕານຢູ່ໃນມືຂອງພວກເຂົາ ແຕ່ດ້ວຍຄວາມສະຫວ່າງແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນໃນຕົວຂອງພວກເຂົາ. ພຣະອົງໄດ້ໃຊ້ຮູບພາບກະຕຽງທີ່ຈູດໄຟແລ້ວ ແລະ ໄໝ້ລຸກຂຶ້ນ, ດ້ວຍນ້ຳມັນທີ່ເພີ່ມປະກາຍແປວໄຟ, ດັ່ງຄຳອະທິບາຍຂອງຄວາມເຕັມໃຈໃນການດຳເນີນຊີວິດຕາມວິທີທາງຂອງພຣະອົງ, ຮັບເອົາຄວາມຈິງຂອງພຣະອົງ, ແລະ ແບ່ງປັນແສງສະຫວ່າງຂອງພຣະອົງ.

ທ່ານຮູ້ວ່າ ເລື່ອງລາວມັນເປັນຈັ່ງໃດ. ຍິງສາວບໍລິສຸດສິບຄົນນັ້ນຄືຕົວແທນຂອງສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ, ແລະ ເຈົ້າບ່າວນັ້ນຄືຕົວແທນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ຍິງສາວບໍລິສຸດສິບຄົນຖືໂຄມໄຟຂອງຕົນ “ອອກໄປຮັບເຈົ້າບ່າວ.”²⁸ ຫ້າຄົນເປັນຄົນສະຫລາດ, ກຽມພ້ອມນ້ຳມັນໃນໂຄມໄຟຂອງພວກເຂົາ ແລະ ມີນ້ຳມັນສຳຮອງ, ແລະ ອີກຫ້າຄົນເປັນຄົນໂງ່, ໂຄມໄຟໄດ້ດັບລົງຍ້ອນບໍ່ມີນ້ຳມັນສຳຮອງ. ເມື່ອມີສຽງຮ້ອງອອກມາວ່າ, “ເຈົ້າບ່າວ, ມາແລ້ວ; ຈົ່ງອອກໄປຮັບເພິ່ນເຖີດ,”²⁹ ຫ້າຄົນຜູ້ທີ່ເປັນຄົນ “ສະຫລາດ ແລະ [ໄດ້] ຮັບເອົາຄວາມຈິງ, ແລະ [ໄດ້] ຮັບເອົາພຣະວິນຍານສັກສິດເພື່ອນຳພາ,”³⁰ ກຽມພ້ອມແລ້ວສຳລັບ “ກະສັດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເປັນຜູ້ໃຫ້ກົດຂອງພວກເຂົາ”³¹ ເພື່ອ “ລັດສະໝີພາບຂອງພຣະອົງ [ຈະ] ຢູ່ເທິງພວກເຂົາ.”³² ອີກຫ້າຄົນໄດ້ພະຍາຍາມຊອກຫານ້ຳມັນຢ່າງວຸ້ນວາຍ. ແຕ່ມັນກໍສາຍເກີນໄປແລ້ວ. ຂະບວນເຄື່ອນໄປທາງໜ້າໂດຍບໍ່ມີພວກເຂົາ. ເມື່ອພວກເຂົາເຄາະປະຕູ ແລະ ອ້ອນວອນເພື່ອຈະຂໍເຂົ້າໄປ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕອບວ່າ, “ເຮົາບໍ່ຮູ້ຈັກພວກເຈົ້າ.”³³

ເຮົາຈະຮູ້ສຶກແນວໃດຖ້າວ່າພຣະອົງກ່າວກັບເຮົາວ່າ, “ເຮົາບໍ່ຮູ້ຈັກພວກເຈົ້າ!”

ເຮົາ, ກໍເໝືອນກັນກັບຍິງສາວບໍລິສຸດສິບຄົນນັ້ນ, ມີໂຄມໄຟ, ແຕ່ເຮົາມີນ້ຳມັນຢູ່ບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າຢ້ານວ່າຈະມີບາງຄົນທີ່ດຳເນີນໄປດ້ວຍການມີນ້ຳມັນຢູ່ພຽງແຕ່ເລັກນ້ອຍ, ຍັງຫຍຸ້ງວຸ້ນວາຍກັບການກົດດັນທາງໂລກຫລາຍກວ່າການກຽມພ້ອມຢ່າງເໝາະສົມ. ນ້ຳມັນໄດ້ມາຈາກການມີຄວາມເຊື່ອ ແລະ ປະຕິບັດຕາມຄຳທຳນາຍ ແລະ ຄຳເວົ້າຂອງສາດສະດາທີ່ມີຊີວິດຢູ່, ໂດຍສະເພາະປະທານແນວສັນ, ທີ່ປຶກສາຂອງເພິ່ນ, ແລະ ອັກຄະສາວົກສິບສອງ. ນ້ຳມັນຈະເຕີມຈິດວິນຍານຂອງເຮົາເມື່ອເຮົາໄດ້ຍິນ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແລະ ປະຕິບັດຕາມການນຳພາຈາກສະຫວັນນັ້ນ. ນ້ຳມັນຈະເທລົງໃນໃຈຂອງເຮົາເມື່ອການເລືອກຂອງເຮົາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຮົາຮັກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ເຮົາຮັກສິ່ງທີ່ພຣະອົງຊົງຮັກ. ນ້ຳມັນມາຈາກການກັບໃຈ ແລະ ສະແຫວງຫາການປິ່ນປົວຈາກການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ຖ້າວ່າບາງຄົນໃນພວກທ່ານກຳລັງຊອກຫາການເຕີມເຕັມບາງສິ່ງທີ່ເອີ້ນວ່າ “ລາຍການທີ່ຢາກເຮັດກ່ອນຕາຍ,” ມັນແມ່ນສິ່ງນີ້: ໃຫ້ເຕີມນ້ຳມັນໃສ່ໃນລາຍການຂອງທ່ານໃນຮູບແບບນ້ຳທີ່ປະກອບດ້ວຍຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ,³⁴ ຊຶ່ງຄືຕົວແທນຂອງພຣະຊົນຊີບ ແລະ ຄຳສອນຂອງພຣະອົງ. ກົງກັນຂ້າມ, ການໃຫ້ຄວາມສົນໃຈສະຖານທີ່ຫ່າງໄກ ຫລື ເຫດການທີ່ຕື່ນຕາຕື່ນໃຈຈະບໍ່ຊ່ວຍເຮັດໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງທ່ານຫາຍດີ ຫລື ເພິ່ງພໍໃຈ; ແຕ່ການດຳລົງຊີວິດຕາມຄຳສອນທີ່ສິດສອນໂດຍພຣະເຢຊູຄຣິດຈະຊ່ວຍໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວຕົວຢ່າງກ່ອນໜ້ານີ້ມາແລ້ວວ່າ: ຈົ່ງຍອມຮັບຄຳທຳນາຍ ແລະ ຄຳສອນຂອງສາດສະດາ, ປະຕິບັດຕາມການກະຕຸ້ນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ກາຍເປັນສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງ, ແລະ ສະແຫວງຫາອຳນາດແຫ່ງການປິ່ນປົວຂອງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງເຮົາ. ລາຍການທີ່ຢາກເຮັດກ່ອນຕາຍນັ້ນຈະນຳທ່ານໄປຫາບ່ອນທີ່ທ່ານປາດຖະໜາທີ່ຈະໄປ—ກັບໄປຫາພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນຂອງທ່ານ.

ວັນອາທິດໃບຕານມື້ນັ້ນທີ່ທາໂຄຣາດີເປັນປະສົບການທີ່ພິເສດຫລາຍສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ ເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແບ່ງປັນໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຊື່ສັດໃນບ່ອນຊຸມນຸມ. ສະນັ້ນຂ່າວສານນີ້ຈຶ່ງໄປຍັງທະວີບຕ່າງໆ ແລະ ໝູ່ເກາະຕ່າງໆຕະຫລອດທົ່ວໂລກ. ຫົວໃຈ ແລະ ຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ກໍເປັນເໝືອນກັນກັບທ່ານ, ຢາກຮ້ອງໂຮອອກມາວ່າ, “ໂຮຊັນນາ ແດ່ອົງພຣະເຈົ້າສູງສຸດ.”³⁵

ເຖິງແມ່ນວ່າມື້ນີ້ເຮົາບໍ່ໄດ້ຢືນຢູ່ທີ່ປະຕູນະຄອນເຢຣູຊາເລັມພ້ອມກັບມີໃບຕານໃນມືຂອງເຮົາ, ເວລາຈະມາເຖິງ, ດັ່ງທີ່ໄດ້ຖືກທຳນາຍໄວ້ໃນພຣະນິມິດ, “ປະຊາຊົນຫລວງຫລາຍ, ຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນ, ພວກເຫລົ່ານີ້ມາຈາກທຸກປະເທດ, ທຸກເຜົ່າ, ທຸກຊົນຊາດ, ທຸກພາສາ, [ຈະຢືນຢູ່] ຕໍ່ໜ້າບັນລັງ, ແລະ ຊ້ອງໜ້າພຣະເມສານ້ອຍ, ນຸ່ງເສື້ອຄຸມສີຂາວ, ຖືກ້ານຕານ.”³⁶

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍມອບພອນໃຫ້ກັບທ່ານ ໃນຖານະທີ່ເປັນອັກຄະສາວົກຄົນໜຶ່ງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ວ່າທ່ານຈະພະຍາຍາມຢ່າງພາກພຽນໃນການດຳລົງຊີວິດຢ່າງຊອບທຳ ແລະ ຢູ່ໃນທ່າມກາງຜູ້ຄົນທີ່, ຖືໃບຕານໃນມືຂອງພວກເຂົາ, ຈະປະກາດພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະຜູ້ໄຖ່ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງເຮົາທຸກຄົນ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.