Tabangi Ako!
Tiffany Lewis, Texas, USA
Sa akong ikaduha nga gabii sa akong pagtuon gawas sa akong nasud dinhi sa St. Petersburg, Russia, nakigkita ako sa akong mga higala sa downtown aron sa pagdula og American football. Human sa dula mihukom ako sa pagsulay og sakay sa bus padulong sa balay. Wala pa gayud ako makasakay og bus sa Russia, apan miingon ang inahan sa pamilya nga ang bus 7 o bus 1 mohatud nako sa among balay. Busa sa dihang miabut ang bus 7, misakay ko.
Samtang nagdagan, mitan-aw ko sa mga tindahan ug mga tawo nga nag-istoryahanay sa kilid sa dalan. Hinay-hinay, ang dapit nahimong dili pamilyar. Mitan-aw ko sa akong relo ug nasayran nga nagsakay na ko sulod sa 30 minutos.
Sa kalit lamang mihunong ang bus, napalong ang suga, ug nanaog ang tanan. Naningkamot nga dili makuyawan, Gitan-aw nako ang palibut aron mangita og panabang. Nasayud ko nga kon matultulan nako ang metro [tren para sa mga pasahero], makauli ako sa balay nga luwas. Nakabantay ko og batan-ong managtiayon diha sa dalan ug mipadulong kanila.
“Nawala ko,” miingon ko. “Kahibalo ba kamo kon asa ang metro?”
“Ang metro layo gikan dinhi,” miingon ang lalaki. “Apan adunay hununganan sa bus sa unahan. Sakay sa bus 5, ug kini modala kanimo sa metro.”
Gipasalamatan nako siya ug daling milakaw diha sa dalan. Sa dihang ang bus nagkaduol sa hununganan, apan, dili kini numero 5 apan numero 1. Nakahinumdom ako sa mga pulong sa inahan sa pamilya nga akong gipuy-an: “Sakay sa bus 7 o bus 1, ug kini moagi sa balay.”
Nagduha-duha ako sa pagsakay, ug nasaag na usab ako. Ang mga pasahero tagsa-tagsang nanggawas hangtud nga ako na lamang ang nahabilin.
Sa katapusan, ang bus mihunong sa kilid sa dalan.
“Kinahanglan na kang manaog,” miingon ang drayber. “Kini mao ang katapusang hununganan.”
Nangurog ang akong tibuok lawas samtang naningkamot ako sa pagginhawa ug gipugngan ang mga luha. Gabii na kaayo, ug kon dili nako makit-an ang metro sa dili pa kini mosirado, anha gayud ako sa tibuok gabii sa kadalanan sa St. Petersburg.
“Tabangi ko, Amahan nga anaa sa Langit,” nag-ampo ako sa hilum ug misugod sa paglakaw. Dayon, nagdali-dali, misugod ako sa pagpara sa nangaging mga taxi. Walay mihunong.
Sa wala madugay miabut ako sa lain nga hununganan, nga puno gyud sa mga tawo. Ang mga suga sa nagpadulong nga bus—numero 7—misanag kanamo. Nagduha-duha ako. Mawagtang lamang ko kon mosakay ko og bus, apan usa ka kusog nga pwersa sa akong luyo mitukmod kanako sa pagsakay ug pagsulod sa bus. Milingkod ako nga hilabihang kabug-at sa akong gibati diha sa usa ka lingkuranan, nagpasiplat sa akong relo. Alas 11:50 na sa gabii. Ang metro manirado na sulod sa 10 minutos.
Mipiyong ako sa akong mga mata, mihagawhaw pag-usab, “Tabangi ako.” Sa dihang gibuka nako ang akong mga mata, nakita nako ang hayag nga mga suga sa estasyon sa metro sa dihang mihunong na ang bus. Midali-dali ako og kanaog sa bus ug misulod sa estasyon para makasakay sa katapusang tren nianang gabhiona.
Sa akong paglingkud, naghunahuna ako kon giunsa sa atong Amahan sa Langit sa pag-ihap sa Iyang gagmayng mga langgam (tan-awa sa Mateo 10:29–31), ug hilum nga nagpasalamat ako Kaniya. Nasayud ako niadtong mangitngit nga kagabhion sa lapad kaayo nga siyudad, migiya Siya kanako padulong sa balay.