មនុស្សល្អនៃទីក្រុងសេន ចច
ខ្លោឌីយូ ហ្គុងស្សាណែល ទីក្រុងអានតូហ្វាហ្គាស្តា ប្រទេស ឈីលី
រចនារូបភាពដោយ អេលែន ហ្គានស៍
កាលខ្ញុំអាយុប្រហែល ១២ ឆ្នាំ ខ្ញុំបានឃើញខ្សែភាពយន្តសាសនាចក្រដែលបង្ហាញអំពីប្រធាន ឡូរែនសូ ស្នូ ( ១៨១៤–១៩០១ ) អធិស្ឋានទូលសូមពរឲ្យពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនៅទីក្រុងសេន ចច រដ្ឋ យូថាហ៍ ស. រ. អា. ដែលកំពុងរងទុក្ខមកពីគ្រោះរាំងស្ងួតដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ។
ប្រធាន ស្នូបានអធិស្ឋានថា « ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមប្រទានពរដល់មនុស្សល្អនៅទីក្រុងសេន ចច » ។
ឃ្លានោះ « មនុស្សល្អនៃទីក្រុងសេន ចច » បានបន្សល់ទុកនូវការបំផុសគំនិតដ៏យូរអង្វែងនៅក្នុងគំនិតមនុស្សវ័យក្មេងដូចរូបខ្ញុំ ។ ដោយសារខ្ញុំរស់នៅប្រទេសឈីលី នោះខ្ញុំបានព្យាយាមស្រមៃគិតអំពីប្រភេទនៃពួកបរិសុទ្ធដែលស្មោះត្រង់ « មនុស្សល្អនៃទីក្រុងសេន ចច » ថាជាមនុស្សដែលត្រូវមានលក្ខណៈបែបណា ។ ខ្ញុំចង់ជួបពួកគាត់ ។
ច្រើនជាង ៣០ ឆ្នាំក្រោយមក ក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានយកកូនប្រុសទីពីររបស់យើងទៅទីក្រុងប្រូវ៉ូ រដ្ឋយូថាហ៍ ដើម្បីចូលរួមនឹងបងប្រុសរបស់គាត់ដែលកំពុងរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ។ នៅល្ងាចបន្ទាប់ពីយើងបានទៅដល់ទីនោះ ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំចង់ទៅជួបមនុស្សល្អនៃទីក្រុងសេន ចច » ។
កូនប្រុសច្បងរបស់យើងបានប្រកែកថា « អត់ទេប៉ា សេន ចន នៅឆ្ងាយណាស់ » ។
ខ្ញុំបានតបថា « កូនប៉ាគឺជាអ្នកដែលបានបង់ថ្លៃសំបុត្រយន្តហោះ ។ គឺប៉ាកំពុងបង់ថ្លៃអាហារ ។ គឺប៉ាកំពុងបង់ថ្លៃសាំង ។ ហើយប៉ាគ្រាន់តែចង់បានអ្វីមួយសម្រាប់ខ្លួនប៉ាប៉ុណ្ណោះ ។ ប៉ាចង់ជួបមនុស្សល្អនៃទីក្រុងសេន ចច ! »
កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំបាននិយាយថា « យល់ព្រម » បន្ទាប់ពីគាត់បានដឹងថា ខ្ញុំនិយាយពិតប្រាកដមែន ។
លុះស្អែកឡើង យើងបានជិះឡានអស់ចម្ងាយ ៤១៨ គីឡូម៉ែត្រ ។ បន្ទាប់ពីទៅដល់ទីក្រុងសេន ចចហើយ យើងបានទៅមជ្ឈមណ្ឌលអ្នកទស្សនានៅឯព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយដើរទស្សនាផ្ទះរដូវរងាររបស់ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ( ១៨០១–១៨៧៧ ) ។ យើងក៏បានទៅទស្សនារោងឧបោសថផងដែរ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យនិយាយទៅកាន់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំរយៈពេលមួយនាទីពីវេទិកាដដែលដែលប្រធាន ស្នូបានថ្លែងអំពី « មនុស្សល្អនៃទីក្រុងសេន ចច » ។ យើងបានដើរជុំវិញទីក្រុងនោះបានមើល និងជួបមនុស្សម្នា ។ ពួកគេហាក់ដូចជាមនុស្សធម្មតា គឺជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដ៏ស្មោះត្រង់ ។
ខ្ញុំរីករាយណាស់ដែលយើងបានទៅទីនោះ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលយើងបានត្រឡប់មកប្រទេសឈីលី វិញ ខ្ញុំបានដឹងនូវអ្វីមួយ ៖ ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញ « មនុស្សល្អនៃទីក្រុងសេន ចច » ពីមុន ។
ដោយសារតែការងារ និងការហៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទូទាំងប្រទេសឈីលី ។ នៅក្នុងទីក្រុង ខាឡាម៉ា ខ្ញុំបានឃើញពួកយុវមជ្ឈិមវ័យដែលព្យាយាមគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិ ។ នៅ ឡា សែរែណា ខ្ញុំបានឃើញឪពុកម្តាយដែលមានការលះបង់មកដល់ការប្រជុំមុនម៉ោងជាមួយកូនៗរបស់ពួកគេសម្រាប់ការប្រជុំនៅព្រះវិហារ ។ នៅទីក្រុង អែនតូហ្វាហ្គាសស្តា ខ្ញុំបានឃើញពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែលបានប្រយុទ្ធស្វែងរកសិទ្ធិរបស់ពួកគេរៀងរាល់ថ្ងៃ ។ នៅទីក្រុង វ៉ាលិនណា, កូភៀប៉ូ, ខាលឌើរ៉ា, តូខូពីឡា និងទីក្រុងផ្សេងៗទៀត ខ្ញុំបានឃើញសមាជិកដែលលុតជង្គង់អធិស្ឋាន ហើយបន្ទាប់មកបោះជំហានឆ្ពោះទៅមុខ ទោះបីជាកិច្ចការនានាពុំងាយស្រួលក្តី ។
នៅពេលខ្ញុំឃើញពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែលគោរព និងការខ្ជាប់ខ្ជួន — ទោះបីពួកគេរស់នៅទីណាក្តី ឬឧបសគ្គអ្វីដែលពួកគេជួបប្រទះក៏ដោយ — ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា « ទាំងនេះគឺជាមនុស្សល្អនៃទីក្រុង សេន ចច » ។