មានអារម្មណ៍ថាដាច់ទំនាក់ទំនងឬ ? សូមសាកល្បងបន្ថយល្បឿន
គ្មាននរណាម្នាក់និយាយថា « ខ្ញុំចូលចិត្តការរង់ចាំឡើយ » ។ ប៉ុន្តែប្រហែលជាពួកគេគួរតែធ្វើដូច្នោះ ។
រចនារូបភាពដោយ ផាស្កាល ខេមភៀន
ប្រសិនបើអ្នកឈរតម្រង់ជួរនៅក្នុងជួរដ៏វែងក្បែរពីងពាង និងពស់ដែលជាសត្វដែលអ្នកខ្លាច នោះអ្នកមិនមែនជាអ្នកខ្លាចតែឯងឡើយ ។
មិនថាយើងកំពុងឈរតម្រង់ជួរ អង្គុយរង់ចាំដោយស្ទះចររាចរណ៍ ឬរង់ចាំឡានក្រុងនោះទេ យើងស្អប់ការរង់ចាំណាស់ ។
សំណាងល្អសម្រាប់យើង ពេលវេលារង់ចាំក្លាយជាអ្វីមួយដែលកាន់តែអាក្រក់ ៖ វាជាអ្វីមួយដែលយើងមិនចង់ជួប ប៉ុន្តែវាពុំមែនជាអ្វីដែលយើងជួបរាល់ថ្ងៃនោះទេ ។ យើងរស់នៅក្នុងសម័យមួយដែលគ្មានពេលវេលារង់ចាំឡើយ ។ បច្ចេកវិជ្ជាកំពុងបង្កើនល្បឿនអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរហូតដល់វាធ្វើឲ្យយើងមានការយកចិត្តទុកដាក់ខ្លីជាងត្រីមាសទៅទៀត ( មែនហើយ នោះគឺជាការពិត ) ។១ នៅពេលតម្រូវការឲ្យរង់ចាំកើតឡើង នោះយើងព្យាយាមបំពេញពេលវេលារបស់យើង — ជាទូទៅគឺការបែរទៅរកឧបករណ៍ចល័ត ។
ជាទូទៅ វាគ្មានអ្វីខុសនឹងបច្ចេកវិជ្ជា ឬសមត្ថភាពឡើយ ប៉ុន្តែល្បឿនដ៏លឿន និងការបង្វែរចិត្តជាប្រចាំនោះអាចរារាំងយើងពីអ្វីមួយដែលកាន់តែសំខាន់ជាងនោះ ។
ខគម្ពីរលើសពីភាពច្បាស់លាស់ទៅទៀត
មិនយូរប៉ុន្មានកន្លងមកនេះ អារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំបានរសាត់អណ្តែត ។ ខ្ញុំពុំយល់ពីអារម្មណ៍នោះឡើយ ។ ខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារ អធិស្ឋានច្រំដែលៗ ហើយអានព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំតែបន្តិចបន្តួច ។ យូរៗម្តង ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍បំផុសគំនិតខាងវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែយូរៗទៅ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំដាច់ទំនាក់ទំនង ។
នៅពេលខ្ញុំបានទូលប្រាប់ព្រះវរបិតាសួគ៌អំពីរឿងនេះនៅក្នុងការអធិស្ឋានដ៏អន្ទះសាររបស់ខ្ញុំ ពាក្យទាំងនេះបានផុសឡើងក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ៖ « សូមបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថាយើងជាព្រះ » ( ទំនុកតម្កើង ៤៦:១០ ) ។
វាហាក់ដូចជាពាក្យ បង្អង់សិន ត្រូវបានគូសចំណាំ គូសបន្ទាត់ពីក្រោម និងជាប្រភេទអក្សរដិត ។
ប្រហែលជាខ្ញុំបានធ្វើនូវរឿងទាំងអស់ដែលត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានធ្វើវានៅក្នុងល្បឿនដ៏លឿនមួយ ជាមួយនឹងការផ្តោតចិត្តទុកដាក់រាក់កំភែល ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមលែងរស់នៅតាមដំណឹងល្អហើយ ។
គ្មានការអនុវត្តសាសនាណាអាចនាំខ្ញុំឲ្យមានទំនាក់ទំនងខាងវិញ្ញាណដ៏ជ្រាលជ្រៅឡើយ ប្រសិនបើការចូលរួមរបស់ខ្ញុំធ្វើឡើងដោយសើរៗ និងពុំយកចិត្តទុកដាក់នោះ ។ ខគម្ពីរនោះបញ្ជាក់ពីការណ៍លើសពីច្បាស់លាស់ទៅទៀត ។ ដើម្បីស្គាល់ព្រះឲ្យច្បាស់ និងទាក់ទងនឹងព្រះ ហើយទាញយកចំណេះដឹងដែលខ្ញុំកំពុងប្រាថ្នាចង់បានយ៉ាងខ្លាំង នោះខ្ញុំត្រូវបន្ថយល្បឿន ហើយនៅបង្អង់សិន ។
ការស្តាប់តាមការបំផុសគំនិតនោះគឺពុំងាយស្រួលឡើយ ។ ប៉ុន្តែវានឹងធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុង ។
ឥឡូវនេះ សូមបន្ថយល្បឿន …
នីហ្វៃបង្រៀនថា អស់អ្នកដែល « ព្យាយាមរក នឹងឃើញ ហើយការអាថ៌កំបាំងទាំងឡាយនៃព្រះនឹង បានបើកបង្ហាញ ដល់គេដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » ( នីហ្វៃទី ១ ១០:១៩, ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម ) ។
ចូរយើងពិនិត្យវាឲ្យបានម៉ត់ចត់ ៖ ការដឹងអំពីការអាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះតម្រូវឲ្យយើង ព្យាយាមរក ។ វាគឺជាការអនុវត្តដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួន និងមានចេតនា ហើយពុំមែនធ្វើតែម្តងដូចការស្រាវជ្រាវតាមអ៊ិនធើរណែតឡើយ ។ បន្ទាប់មកទៀត អាថ៌កំបាំងពុំផុសឡើងភ្លាមឡើយ វា បើកបង្ហាញដោយសន្សឹមៗ ។ ដំណើរការនេះត្រូវការពេលវេលា ។ ហើយពេលវេលានោះវាសំខាន់ណាស់ ! វាជា ពេល ដែលយើងចំណាយដើម្បីពិចារណា និងស្វែងរកនូវ ពេលវេលា ឲ្យយើងទាក់ទងនឹងព្រះវិញ្ញាណ ជាអង្គដែលប្រទានចម្លើយដ៏មានអនុភាព ។
ប្រធាន ដេវីឌ អូ មិកឃេ ( ១៨៧៣–១៩៧០ ) បានប្រកាសថា ការស្មឹងស្មាធ — « ជ្រាលជ្រៅ បន្តគិតអំពីប្រធានបទសាសនាមួយចំនួន » — គឺជា « ទ្វារដ៏ពិសិដ្ឋបំផុតមួយ … ដែលយើងឆ្លងកាត់ចូលទៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ » ។២ តាមរយៈការបន្ថយល្បឿន នោះយើងអាចបើកទ្វារទៅកាន់វិវរណៈបាន ។ យើងអាចផ្លាស់ប្តូរឧត្តមគតិដែលរីករាលដាលរបស់ពិភពលោក ហើយទាក់ទងជាមួយនឹងព្រះ ។ យើង ត្រូវការ ទ្វារនោះ ។ យើងត្រូវតែបន្ថយល្បឿន ។
វាត្រូវការការខិតខំខ្នះខ្នែង
សម្រាប់ខ្ញុំ ការបន្ថយល្បឿនមានន័យថា ការលុតជង្គង់ចុះ និងការអធិស្ឋានឲ្យឮៗ ។ ការបង្ហាញគារវភាព និងសំឡេងនៃពាក្យផ្ទាល់របស់ខ្ញុំបានជួយខ្ញុំឲ្យផ្តោតចិត្តទុកដាក់កាន់តែប្រសើរឡើង ។ ការបន្ថយល្បឿនមានន័យថា ការសិក្សាមកពីព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅ ហើយកត់ត្រាក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុ ។ វាតម្រូវឲ្យមានការខិតខំកាន់តែខ្លាំង និងត្រូវការពេលវេលាកាន់តែច្រើន ហើយការខិតខំ និងពេលវេលាដែលបានបង្កើននោះគឺជាមធ្យោបាយល្អមួយដើម្បី « ភ្ញាក់ឡើង ហើយដាស់សមត្ថភាពទាំងឡាយរបស់ខ្លួន » ដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណ និងបំណងប្រាថ្នានៃសេចក្តីពិត « ធ្វើការក្នុងខ្លួនអ្នក » ហើយថាគ្រាប់ពូជនៃទីបន្ទាល់ « ដុះឫស ដើម្បីវាអាចដុះឡើង ហើយនឹងផ្ដល់ផ្លែផ្កា » ( អាលម៉ា ៣២:២៧, ៣៧ ) ។
យើងអាចរកបានព័ត៌មានស្ទើរតែទាំងអស់ដោយគ្រាន់តែវាយពាក្យនោះចូលក្នុងកុំព្យូទ័រ ប៉ុន្តែការយល់ដឹងខាងវិញ្ញាណ និងការប្រែចិត្តជឿតម្រូវឲ្យយើងចំណាយ ពេលវេលា និង ខិតខំ ព្យាយាម ។ របៀប ដែលអ្នកបន្ថយល្បឿន និងបូជាការខិតខំចំពោះដំណឹងល្អពុំសំខាន់ឡើយ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺអ្វីដែលអ្នកធ្វើតាមដំណឹងល្អនោះ ។ នៅពេលយើងទទួលបានព័ត៌មានដោយងាយស្រួល នោះយើងក៏មិនសូវចូលរួមនៅក្នុងការរៀនសូត្រដោយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងផងដែរ ។ យើងលុបចោលឱកាសដើម្បីទាក់ទងជាមួយព្រះវិញ្ញាណ ។
យើងពិតជាអាចប្រើប្រាស់បច្ចេកវិជ្ជា និងការរីកចម្រើនរបស់វាដើម្បីធ្វើឲ្យកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃកាន់តែងាយស្រួល ហើយធ្វើឲ្យយើងប្រើប្រាស់ពេលវេលាយើងកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព ។ ប៉ុន្តែយើងពុំសមនឹងសម្របខ្លួនដើម្បីរស់នៅតាមការបង្វែរអារម្មណ៍នោះ ហើយគិតយ៉ាងរាក់កំភែលដែលជារឿយៗវាកើតមកពីបច្ចេកវិជ្ជានោះឡើយ ។ ជំនួសឲ្យការខ្លាចការត្រូវរង់ចាំ នោះយើងអាចទទួលយកវាជាឱកាសមួយដើម្បីបន្ថយល្បឿន ស្មឹងស្មាធ ហើយបង្កើនទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះវិញ្ញាណឲ្យកាន់តែជ្រាលជ្រៅឡើង ។