នៅពេល ដែលការបម្រើ មានការលំបាក
អ្នកនិពន្ធរស់នៅទីក្រុង សាន់ទីអាហ្គោ ប្រទេសហ្វីលីពីន ។
តើខ្ញុំអាចមើលថែមនុស្សម្នាក់ដែលមានឥរិយាបថពិបាកបែបនេះដោយរបៀបណាទៅ ?
រចនារូបភាពដោយ គ្រីស្ទ ថ័រណុក
រឿងមួយដែលជាឧបសគ្គមួយដ៏ធំបំផុតដែលខ្ញុំធ្លាប់យកឈ្នះនោះគឺឥរិយាបទ « ខ្ញុំមិនខ្វល់ » ។ ប្រសិនបើខ្ញុំពុំចូលចិត្តនឹងអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើទេ នោះខ្ញុំមានចិត្តសោះកក្រោះ និងគ្មានចិត្តអត់ធ្មត់ជាមួយគេឯងឡើយ ។
អ្វីៗទាំងអស់បានផ្លាស់ប្តូរនាគ្រាសម្រាកពីការសិក្សា កាលខ្ញុំត្រូវបានសុំឲ្យមើលថែជីតាអាយុ ៧៦ ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ។ « ដាតឌី » ជាឈ្មោះដែលយើងហៅគាត់ គាត់មានឈឺជំងឺដាច់សសៃឈាមក្នុងខួរក្បាលដែលធ្វើឲ្យគាត់ស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួន ។ នៅពេលគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានសុំឲ្យខ្ញុំមើលថែគាត់រយៈពេលពីរខែ ខ្ញុំសឹងពុំអាចស្រមៃថា តើវានឹងកើតឡើងដោយរបៀបណាផង ។
ខ្ញុំត្រូវក្រោកពីព្រលឹមដើម្បីរៀបចំអាហារពេលព្រឹកឲ្យគាត់ ងូតទឹកឲ្យគាត់ និងបញ្ចុកថ្នាំគាត់ ។ ខ្ញុំបានជួយគ្រាគាត់ឲ្យដើរហាត់ប្រាណប្រចាំថ្ងៃ ។ ចាប់តាំងពីគាត់មានការលំបាកក្នុងការកម្រើកមក ខ្ញុំនៅក្បែរគាត់គ្រប់ពេលវេលា រួមទាំងពេលគាត់ងូតទឹក និងពេលគាត់បត់ជើងតូចធំផងដែរ ។ ជាក្មេងស្រីអាយុ ១៨ ឆ្នាំរឿងនេះគឺជារឿងលំបាកបំផុត ។
ក្រៅពីអ្វីៗទាំងអស់នេះ គាត់ពិបាកនឹងនៅជាមួយណាស់ ។ គាត់ពុំមែនជាសមាជិកសាសនាចក្រទេ ហើយគាត់មានគោលការណ៍ផ្សេងពីខ្ញុំ ។ គាត់ជាមនុស្សម្នាក់ពោរពេញដោយវិប្បដិសារី — គាត់តែងតែស្រែក ពុំដែលញញឹម ហើយនិយាយជាប់ជានិច្ចថា « អញងាប់ហើយៗ ! » ។ ដោយសារតែឥរិយាបថនេះហើយ វាធ្វើឲ្យពួកយើងពិបាកនឹងបង្កើតទំនាក់ទំនងល្អជាមួយគាត់ ។
នៅគ្រាដំបូង ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដើម្បីខ្ញុំអាចចៀសវាងពីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំពុំអាចធ្វើទៅបានឡើយ ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថរបស់ខ្ញុំ ហើយខំប្រឹងយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ ។
មួយសប្តាហ៍ក្រោយពីឥរិយាបថថ្មីនេះ ការបម្រើដាតឌីបានក្លាយជាអំណរមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ។ ការអត់ធ្មត់របស់ខ្ញុំបានកើនឡើង ហើយខ្ញុំបានយល់ពីការរងទុក្ខរបស់គាត់ ។ នៅពេលខ្ញុំបានបម្រើគាត់ ខ្ញុំបានឈប់គិតអំពីការនៅជាមួយគាត់ថាជាបន្ទុក ផ្ទុយទៅវិញខ្ញុំបានគិតថា វាជាឱកាសដើម្បីបង្កើតគ្រាដ៏សប្បាយៗជាមួយគាត់ ។
ដាតឌីបានផ្លាស់ប្ដូរផងដែរ ។ ទឹកមុខក្រញ៉ូវរបស់បុរសចំណាស់នេះបានប្រែជាញញឹម និងជាជីតាដែលសុភាព ។ គាត់ថែមទាំងប្រែជាចូលចិត្តស្តាប់តន្ត្រីពិសេសសម្រាប់យុវវ័យទៀតផង !
នាយប់មួយ ខ្ញុំបានស្តាប់ឮគាត់ធ្វើសំឡេងអ្វីមួយ ដូច្នេះខ្ញុំបានមើលទៅក្នុងបន្ទប់គាត់ដើម្បីចង់ដឹងថា តើគាត់កំពុងធ្វើអ្វី ។ គាត់កំពុងតែអធិស្ឋានជាលើកដំបូង ។ ខ្ញុំទទួលបានការបំផុសគំនិតរៀងរាល់ថ្ងៃដោយសារតែការផ្លាស់ប្តូរនេះ ។
ឥឡូវនេះខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅរៀនវិញហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែទៅសួរសុខទុក្ខដាតឌីជាមួយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំពីរដងក្នុងមួយខែ ។ យើងបានបរិភោគអាហារជាមួយគាត់ ហើយច្រៀងឲ្យគាត់ស្តាប់ ។ សុខភាពរបស់គាត់កាន់តែដុនដាបទៅៗ ដូច្នេះជំនួយដ៏មានឥទ្ធិពលខ្លាំងបំផុតដែលខ្ញុំអាចផ្តល់ឲ្យបាននៅពេលនេះគឺការអធិស្ឋានសម្រាប់គាត់ ។
ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះឱកាសមើលថែដាតឌី ដោយសារវាបានជួយខ្ញុំឲ្យមើលឃើញពីអ្វីដែលខ្ញុំអាចមានសមត្ថភាពក្នុងការផ្តល់ឲ្យអ្នកដទៃ ។ សេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាអ្វីមួយដែលមានឥទ្ធិពលបំផុត — វាបានបន្ទន់ចិត្តរបស់ខ្ញុំ និងចិត្តរបស់ដាតឌី ។ ខ្ញុំបានរៀនអំពីអត្ថន័យនៃការលះបង់ និងសេចក្តីមេត្តាករុណា ។ ពិតប្រាកដណាស់ សេចក្តីសប្បុរសសម្រាលបន្ទុកដល់ដួងចិត្តនៃជនគ្រប់រូប !