ມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ

ໂດຍ ແອວເດີ ເອັມ ຣະໂຊ ບາເລີດ

ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ສິ່ງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ ແລະ ຄວາມໜັກໜ່ວງໄດ້ເບົາບາງລົງຜ່ານຫລາຍໆມືທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນອຸດົມການທີ່ດີ.

ແອວເດີ ແພຣີ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າທ່ານຄົງເປັນຊາຍອາຍຸ 90 ປີ ທີ່ແຂງແຮງທີ່ສຸດຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກນີ້. ທ່ານກໍເຫັນໄດ້ຕາມທີ່ເພິ່ນລຸກຂຶ້ນຈາກຕັ່ງນັ່ງຂອງເພິ່ນ.

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ທຸກເທື່ອທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກິນໝາກເລັ່ນສຸກທີ່ປິດຈາກຕົ້ນ, ຫລື ໄດ້ກິນໝາກຄາຍສຸກທີ່ແຊບຊ້ອຍຈາກຕົ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫວນຄິດເຖິງ 60 ປີກ່ອນ ຕອນພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນເຈົ້າຂອງສວນໝາກຄາຍຢູ່ເມືອງຮໍລີເດ, ລັດຢູທາ. ເພິ່ນໄດ້ລ້ຽງເຜິ້ງນຳອີກ ເພື່ອປະສົມເກສອນດອກໄມ້ ໃຫ້ກາຍເປັນໝາກໜ່ວຍໃຫຍ່ ແລະ ຫວານແຊບຊ້ອຍ.

ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຮັກຝູງເຜິ້ງຂອງເພິ່ນ ແລະ ປະຫລາດໃຈກັບວິທີທີ່ເຜິ້ງເປັນຈຳນວນຫລາຍພັນໂຕໄດ້ທຳງານຮ່ວມກັນ ປ່ຽນນ້ຳຫວານທີ່ໄດ້ມາຈາກເກສອນເປັນນ້ຳເຜິ້ງສີທອງ—ເປັນອາຫານທີ່ມີຜົນປະໂຫຍດຕໍ່ຮ່າງກາຍຫລາຍທີ່ສຸດ. ຕາມຈິງແລ້ວ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານເລື່ອງການບຳລຸງອາຫານບອກເຮົາວ່າ ມັນເປັນອາຫານຢ່າງໜຶ່ງທີ່ສົມບູນແບບ—ມີ ນ້ຳຍ່ອຍ, ວິຕະມິນ, ທາດເຫລັກ, ແລະ ນ້ຳ—ສາມາດຄ້ຳຊູຊີວິດໄດ້.

ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຊ່ອຍເຫລືອເພິ່ນດູແລຝູງເຜິ້ງ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໃຫ້ເພິ່ນດູແລມັນເອງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນັບແຕ່ນັ້ນມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຫລາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບຝູງເຜິ້ງ—ຝູງໃຫຍ່ມີຈຳນວນເຜິ້ງ 60,000 ໂຕ.

ຝູງເຜິ້ງທຳງານຢ່າງຂະຫຍັນເພື່ອດູດເອົານ້ຳຫວານ, ແລະ ປ່ຽນນ້ຳຫວານໃຫ້ກາຍເປັນນ້ຳເຜິ້ງ. ຄວາມຂະຫຍັນຂອງຝູງເຜິ້ງໄດ້ຕິດຕົວຂອງມັນມາແຕ່ເກີດໂດຍພຣະຜູ້ສ້າງຂອງເຮົາ. ກ່ອນມັນຈະເຮັດນ້ຳເຜິ້ງໄດ້ໜຶ່ງປອນ (ເຄິ່ງ ກິໂລ), ເຜິ້ງ ປະມານ 20,000 ຫາ 60,000 ໂຕນັ້ນ ຕ້ອງໄດ້ໄປເອົານ້ຳຫວານມາຈາກດອກໄມ້ຫລາຍລ້ານດອກ, ເທົ່າກັບວ່າມັນໄດ້ບິນອ້ອມໂລກສອງຮອບ. ໃນໄລຍະຊີວິດອັນສັ້ນໆຂອງມັນພຽງແຕ່ສອງສາມອາທິດ ຫາ ສີ່ເດືອນ, ເຜິ້ງແຕ່ລະໂຕໄດ້ຊ່ອຍເຮັດນ້ຳເຜິ້ງໄດ້ພຽງຢອດດຽວ.

ເຖິງແມ່ນເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ສຳຄັນເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ກັບຈຳນວນທັງໝົດ, ແຕ່ນ້ຳເຜິ້ງແຕ່ລະຢອດນັ້ນສຳຄັນຕໍ່ຮັງເຜິ້ງຫລາຍທີ່ສຸດ. ເຜິ້ງແຕ່ລະໂຕໄດ້ເພິ່ງພາອາໄສກັນ. ວຽກງານຈະຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍຖ້າຫາກມີໂຕເຜິ້ງຊ່ອຍພຽງໜ້ອຍດຽວ, ແຕ່ໂດຍມີເຜິ້ງຫລາຍໂຕວຽກງານຈຶ່ງງ່າຍຂຶ້ນ.

ຮັງເຜິ້ງໄດ້ເປັນເຄື່ອງໝາຍທີ່ສຳຄັນຢູ່ໃນປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກ. ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນວ່າ ຊາວຢາເຣັດໄດ້ເອົາໂຕເຜິ້ງມານຳ (ເບິ່ງ ອີເທີ 2:3) ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເດີນທາງມາຫາອາເມຣິກາຫລາຍພັນປີຜ່ານມາແລ້ວ. ທ່ານບຣິກຳ ຢັງ ໄດ້ເລືອກເອົາຮັງເຜິ້ງເປັນເຄື່ອງໝາຍຂອງການຮ່ວມໄມ້ຮ່ວມມືດ້ວຍຄວາມກ້າຫານ ແລະ ດົນໃຈ ຊຶ່ງຈຳເປັນໃນກຸ່ມບຸກເບີກ ເພື່ອປ່ຽນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ໃຫ້ກາຍເປັນເມືອງເຊົາເລັກທີ່ອຸດົມສົມບູນ ດັ່ງທີ່ເຮົາເຫັນຢູ່ໃນທຸກວັນນີ້. ເຮົາເປັນຜູ້ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກມະໂນພາບ ແລະ ຄວາມຂະຫຍັນໝັ່ນພຽນນັ້ນ.

ເຄື່ອງໝາຍຮູບຮັງເຜິ້ງຈະມີຢູ່ໃນພຣະວິຫານຂອງພວກເຮົາຫລາຍແຫ່ງ. ແທ່ນປາໄສນີ້ ແມ່ນເຮັດຈາກຕົ້ນວໍນັດ ທີ່ເອົາມາຈາກເດີ່ນບ້ານຂອງປະທານກໍດອນ ບີ ຮິງລີ ແລະ ຖືກສະຫລັກໄວ້ດ້ວຍຮູບຮັງເຜິ້ງ.

ເຄື່ອງໝາຍທັງໝົດນີ້ເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງຢ່າງດຽວທີ່ວ່າ: ສິ່ງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ ແລະ ຄວາມໜັກໜ່ວງໄດ້ເບົາບາງລົງຜ່ານຫລາຍໆມືທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນອຸດົມການທີ່ດີ (ເບິ່ງ D&C 58:27). ໃຫ້ເຮົາມາຄິດເບິ່ງວ່າໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍຈຳນວນຫລາຍລ້ານຄົນຈະສຳເລັດໄດ້ຫລາຍຂະໜາດໃດຢູ່ໃນໂລກນີ້ ຖ້າຫາກເຮົາເປັນເໝືອນດັ່ງຝູງເຜິ້ງ, ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຄຳໝັ້ນສັນຍາໃນຄຳສອນຂອງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ.

ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນພຣະບັນຍັດຂໍ້ໃຫຍ່ ແລະ ຂໍ້ຕົ້ນວ່າ:

“ຈົ່ງຮັກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດ້ວຍສຸດໃຈ, ດ້ວຍສຸດຈິດ, ແລະ ດ້ວຍສຸດຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າ. …

“ແລະ ຂໍ້ທີສອງກໍເໝືອນກັນ, ຈົ່ງຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົນເອງ.

“ພຣະບັນຍັດທັງໝົດ ແລະ ບັນດາຖ້ອຍຄຳຂອງສາດສະດາກໍຂຶ້ນກັບພຣະບັນຍັດສອງຂໍ້ນີ້” (ມັດທາຍ 22:37, 39–40).

ພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດແມ່ນລຽບງ່າຍ, ແຕ່ມີຄວາມໝາຍອັນເລິກຊຶ້ງ ແລະ ສຳຄັນ. ເຮົາຕ້ອງຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັກ ແລະ ດູແລເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ ຄືກັນກັບຕົວເຮົາເອງ. ໃຫ້ເຮົາຄິດເບິ່ງວ່າ ເຮົາຈະສາມາດເຮັດຄວາມດີໄດ້ຫລາຍຂະໜາດໃດຢູ່ໃນໂລກ ຖ້າຫາກເຮົາທຸກຄົນຮ່ວມມືກັນ ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະຄຣິດ, ສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ—ຄອບຄົວ, ໝູ່ເພື່ອນ, ເພື່ອນບ້ານໃກ້ຄຽງ, ເພື່ອນຮ່ວມຊາດຂອງເຮົາ.

ໃນສານຂອງຢາໂກໂບມີກ່າວໄວ້ວ່າ ການຮັບໃຊ້ໝາຍເຖິງທຳມະທີ່ບໍລິສຸດ (ເບິ່ງ ຢາໂກໂບ 1:27).

ເຮົາໄດ້ອ່ານກ່ຽວກັບການຮັບໃຊ້ຂອງສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ແລະ ໂດຍສະເພາະອົງການຮັບໃຊ້ມະນຸດສະທຳ ທີ່ຊ່ອຍເຫລືອຢ່າງທັນດ່ວນໃນຍາມສຸກເສີນ—ໄຟໄໝ້, ນ້ຳຖ້ວມ, ພະຍຸເຮີລີເຄນ, ພະຍຸລົມບ້າໝູ. ການຮັບໃຊ້ໃນຍາມສຸກເສີນນີ້ຄວນສືບຕໍ່ໄປ ຊຶ່ງເປັນການຊ່ອຍແບ່ງເບົາພາລະອັນໜັກໜ່ວງຂອງຄົນອື່ນ. ແຕ່ເລື່ອງຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເຮົາເດ? ແມ່ນຫຍັງຄືຜົນຂອງການຮ່ວມມືຂອງສະມາຊິກຫລາຍລ້ານຄົນໃນທຸກວັນ ເພາະຄວາມຮັກຂອງການເປັນຄົນຄຣິດສະຕຽນຕໍ່ຄົນອື່ນ? ເມື່ອດົນນານໄປ ສິ່ງນີ້ຈະປ່ຽນລູກໆຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທຸກຄົນ ເພາະຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ເຂົາເຈົ້າຜ່ານທາງຕົວເຮົາ. ໂລກທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຂອງເຮົາຕ້ອງການຄວາມຮັກຂອງພຣະຄຣິດໃນທຸກວັນນີ້ຫລາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາ, ແລະ ຈະຕ້ອງການຫລາຍກວ່ານີ້ໃນຫລາຍປີຂ້າງໜ້າ.

ການກະທຳທີ່ງ່າຍໆເຫລົ່ານີ້ໃນທຸກວັນ ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີປະໂຫຍດຫລາຍ, ແຕ່ເມື່ອຄິດສະເລ່ຍແລ້ວມັນກໍເທົ່າກັບນ້ຳເຜິ້ງແຕ່ລະຢອດທີ່ຊ່ອຍສ້າງຮັງເຜິ້ງນັ້ນ. ນີ້ແມ່ນພະລັງໃນຄວາມຮັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ລູກໆຂອງພຣະອົງ, ແລະ ເມື່ອຄວາມຮັກນັ້ນສະແດງອອກມາເປັນຈຳນວນຫລາຍລ້ານຄົນທີ່ເປັນຊາວຄຣິດສະຕຽນ, ມັນຈະເປັນຄວາມຫວານ ແລະ ສິ່ງບຳລຸງລ້ຽງໂລກດ້ວຍນ້ຳຫວານຂອງເກສອນແຫ່ງສັດທາ, ຄວາມຫວັງ, ແລະ ຄວາມໃຈບຸນ.

ເຮົາຕ້ອງເຮັດສິ່ງໃດເພື່ອຈະໄດ້ກາຍເປັນໂຕເຜິ້ງທີ່ອຸທິດຕົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ການອຸທິດຕົນນັ້ນກາຍເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງທຳມະຊາດຂອງເຮົາ? ຫລາຍຄົນໃນພວກເຮົາກໍຫຍຸ້ງຢູ່ກັບການເອີ້ນຢູ່ໃນໂບດ, ແລະ ທຳງານໜັກໃນການເອີ້ນນັ້ນ, ໂດຍສະເພາະໃນວັນອາທິດ. ສິ່ງນີ້ເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າສັນລະເສີນ. ແຕ່ຈິດໃຈຂອງເຮົາກະຕືລືລົ້ນບໍ່ທີ່ຈະເຮັດວຽກງານດີໃນລະຫວ່າງອາທິດ? ເຮົາພຽງເຮັດໄປແຕ່ລະມື້ເທົ່ານັ້ນບໍ ຫລື ເຮົາປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສໃນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແທ້ໆ? ເຮົາຈະເອົາເມັດພືດແຫ່ງສັດທາຂອງເຮົາທີ່ຖືກບຳລຸງລ້ຽງໄວ້ຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງເຮົາໄປປູກໄວ້ໃນດິນດີຢູ່ໃນຈິດວິນຍານຂອງເຮົາໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາຈະສ້າງຄວາມປ່ຽນແປງອັນໃຫຍ່ຫລວງໃນໃຈທີ່ແອວມາໄດ້ກ່າວວ່າເປັນສິ່ງສຳຄັນຕໍ່ຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫງົບນິລັນດອນຂອງເຮົາໄດ້ແນວໃດ? (ເບິ່ງ ແອວມາ 5:12–21).

ຈົ່ງຈື່ຈຳໄວ້ວ່າ, ນ້ຳເຜິ້ງບັນຈຸທຸກສິ່ງທີ່ສົມບູນແບບສາມາດຄ້ຳຊູຊີວິດໄວ້ໄດ້. ແລະ ຄຳສອນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະຄຣິດ ກໍເປັນສິ່ງດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດຄ້ຳຊູຊີວິດນິລັນດອນໄວ້ໄດ້. ພຽງແຕ່ເມື່ອປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເລິກຊຶ້ງຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງຈະສາມາດເຮັດໃຫ້ຄວາມຮັກ ແລະ ການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້. ພຽງແຕ່ໃນຕອນນັ້ນເທົ່ານັ້ນ, ທີ່ເຮົາຈະກາຍເປັນສານຸສິດຂອງພຣະຄຣິດຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສແທ້ໆ ທີ່ມີພະລັງໂດຍພຣະວິນຍານ ເພື່ອເອື້ອມອອກໄປຫາຫົວໃຈຂອງເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ.

ເມື່ອຫົວໃຈຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້ໝົກໝຸ້ນຢູ່ກັບສິ່ງທີ່ເປັນຂອງໂລກ, ແລ້ວເຮົາຈະບໍ່ສະແຫວງຫາຄວາມຍ້ອງຍໍຈາກໂລກອີກຕໍ່ໄປ ຫລື ສະແຫວງຫາຄວາມສຸກໃຫ້ແກ່ຄວາມຈອງຫອງຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນ (ເບິ່ງ D&C 121:35–37). ແຕ່ເຮົາຈະມີຄຸນສົມບັດທີ່ເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ ດັ່ງທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ສອນວ່າ:

ເຮົາຕ້ອງອ່ອນໂຍນ ແລະ ອ່ອນນ້ອມ ແລະ ອົດກັ້ນ (ເບິ່ງ D&C 121:41).
ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມກະລຸນາ, ປາດສະຈາກຄວາມໜ້າຊື່ໃຈຄົດ ຫລື ມານຍາ (ເບິ່ງ D&C 121:42).
ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມໃຈບຸນຕໍ່ມະນຸດທັງປວງ (ເບິ່ງ D&C 121:45).
ເຮົາຕ້ອງມີຄຸນນະທຳປະຈຳໃຈສະເໝີ (ເບິ່ງ D&C 121:45).
ເຮົາບໍ່ມີໃຈທີ່ຈະກະທຳຄວາມຊົ່ວອີກຕໍ່ໄປ (ເບິ່ງ ໂມໄຊຢາ 5:2).
ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເປັນເພື່ອນໃກ້ຊິດ, ແລະ ຄຳສອນຂອງຖານະປະໂລຫິດຈະກັ່ນລົງມາເທິງຈິດວິນຍານຂອງເຮົາເໝືອນດັ່ງຢາດນ້ຳຄ້າງຈາກສະຫວັນ (ເບິ່ງ D&C 121:45–46).

ບັດນີ້, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຊຸກຍູ້ໃຫ້ບ້າ ຫລື ໃຫ້ຫລົງໄຫລນຳສາດສະໜາ. ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ! ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ແນະນຳວ່າ ເຮົາຄວນກ້າວຂຶ້ນໄປຫາຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປ ໃນການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຂອງເຮົາໃນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະຄຣິດ ໂດຍການຮັບເອົາຄຳສອນໄວ້ໃນສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈ ແລະ ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະໄດ້ກະທຳ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢ່າງສະໝ່ຳສະເໝີ—ດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ—ໃນສິ່ງທີ່ເຮົາເຊື່ອຖື.

ຄວາມຊື່ສັດນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາງ່າຍຂຶ້ນ ແລະ ເພີ່ມຄວາມຮູ້ສຶກໄວຂອງເຮົາຕໍ່ພຣະວິນຍານ ແລະ ຕໍ່ຄວາມຕ້ອງການຂອງຄົນອື່ນ. ມັນຈະນຳຄວາມສຸກມາສູ່ຊີວິດຂອງເຮົາ ແລະ ຄວາມສະຫງົບມາສູ່ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ—ເປັນຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫງົບທີ່ມາເຖິງເຮົາເມື່ອເຮົາກັບໃຈຈາກບາບ ແລະ ຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໂດຍການຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ.

ເຮົາຈະປ່ຽນແປງໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາຈະຝັງຄວາມຮັກຂອງພຣະຄຣິດໄວ້ໃນໃຈຂອງເຮົາໄດ້ແນວໃດ? ມີການປະຕິບັດໃນປະຈຳວັນຢ່າງໜຶ່ງຂອງເຮົາ ທີ່ສາມາດສ້າງຄວາມແຕກຕ່າງໃຫ້ສະມາຊິກທຸກຄົນຂອງສາດສະໜາຈັກ, ຮ່ວມທັງເດັກນ້ອຍຜູ້ຊາຍ ແລະ ຜູ້ຍິງ, ຊາຍໜຸ່ມ ແລະ ຍິງໜຸ່ມ, ຜູ້ໃຫຍ່ໂສດ, ແລະ ຜູ້ເປັນພໍ່ແມ່.

ການປະຕິບັດທີ່ງ່າຍໆນັ້ນແມ່ນ: ໃນການອະທິຖານຕອນເຊົ້າໃນລະຫວ່າງອາທິດ, ໃຫ້ທູນຂໍໃຫ້ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນນຳພາທ່ານໃຫ້ຮູ້ຈັກໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບໃຊ້ລູກທີ່ປະເສີດຄົນໜຶ່ງຂອງພຣະອົງ. ແລ້ວໃຫ້ເຮັດຕາມນັ້ນດ້ວຍໃຈທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສັດທາ ແລະ ຄວາມຮັກ, ຊອກຫາຄົນທີ່ຈະຊ່ອຍເຫລືອ. ໃຫ້ເອົາໃຈໃສ່ໃນເລື່ອງນີ້, ເໝືອນດັ່ງຝູງເຜິ້ງທີ່ເອົາໃຈໃສ່ກັບດອກໄມ້ ຊຶ່ງຈາກດອກໄມ້ນັ້ນມັນໄດ້ເຕົ້າໂຮມເອົານ້ຳຫວານ ແລະ ເກສອນ. ຖ້າທ່ານເຮັດສິ່ງນີ້, ຄວາມຮູ້ສຶກໄວທາງວິນຍານຂອງທ່ານຈະຂະຫຍາຍອອກກວ້າງ, ແລະ ທ່ານຈະມີໂອກາດຮັບໃຊ້ໃນສິ່ງທີ່ທ່ານຄິດວ່າເປັນໄປບໍ່ໄດ້.

ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ສອນວ່າ ຫລາຍເທື່ອຄຳຕອບແບບກະທັນຫັນຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໄດ້ມາເຖິງບາງຄົນຜ່ານທາງຕົວເຮົາ—ຜ່ານທາງທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ—ຜ່ານວາຈາອັນອ່ອນຫວານ ແລະ ການກະທຳຂອງເຮົາ, ຜ່ານການຮັບໃຊ້ທີ່ລຽບງ່າຍ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງເຮົາ.

ແລະ ປະທານສະເປັນເຊີ ດັບເບິນຢູ ຄິມໂບ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ພຣະເຈົ້າຮູ້ຈັກເຮົາ, ແລະ ພຣະອົງເຝົ້າດູແລເຮົາ. ແຕ່ສ່ວນຫລາຍແລ້ວຈະຜ່ານທາງຄົນອື່ນທີ່ພຣະອົງສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງເຮົາ. ດັ່ງນັ້ນ ມັນຈຶ່ງສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ” (Teachings of Presidents of the Church: Spencer W. Kimball [2006], 82).

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ຖ້າຫາກເຮົາເຮັດເຊັ່ນນີ້—ຢູ່ບ້ານ, ຢູ່ໂຮງຮຽນ, ຢູ່ບ່ອນທຳງານ, ແລະ ຢູ່ໂບດ—ແລ້ວພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະນຳພາທ່ານ, ແລະ ທ່ານຈະສາມາດຮູ້ວ່າຄົນໃດຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ ຊຶ່ງພຽງແຕ່ທ່ານເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດເຮັດໄດ້. ທ່ານຈະໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນໂດຍພຣະວິນຍານ ແລະ ຈະຖືກຊັກຊວນໃຫ້ຊ່ອຍປະສົມເກສອນດອກໄມ້ຢູ່ໃນໂລກດ້ວຍຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະຄຣິດ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ.

ແລະ ຈົ່ງຈື່ຈຳໄວ້ວ່າ, ເໝືອນດັ່ງໂຕເຜິ້ງນ້ອຍໆນັ້ນໄດ້ຊ່ອຍເຮັດນ້ຳເຜິ້ງພຽງຢອດດຽວໃຫ້ຮັງເຜິ້ງ, ຖ້າຫາກເຮົາຮ່ວມມືກັນເປັນຫລາຍສິບພັນຄົນ ແລະ ແມ່ນແຕ່ຫລາຍລ້ານຄົນ ເພື່ອແບ່ງປັນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ແກ່ລູກໆຂອງພຣະອົງຜ່ານການຮັບໃຊ້ຂອງຊາວຄຣິດສະຕຽນແລ້ວ, ມັນຈະເກີດຄວາມດີຢ່າງຫລວງຫລາຍ ຊຶ່ງນຳຄວາມສະຫວ່າງຂອງພຣະຄຣິດມາສູ່ໂລກທີ່ມືດມົວນີ້. ດ້ວຍຄວາມສາມັກຄີກັນ, ເຮົາຈະນຳຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈມາໃຫ້ຄອບຄົວຂອງເຮົາເອງ ແລະ ຄົນທີ່ເປົ່າປ່ຽວດຽວດາຍ, ຄົນຍາກຈົນ, ຄົນຜິດຫວັງ, ມາໃຫ້ລູກໆຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມສະຫງົບ.

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົນວ່າ ເຮົາຈະທູນຂໍທຸກວັນໃນຄຳອະທິຖານຂອງເຮົາ ເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ຈັກບາງຄົນທີ່ເຮົາສາມາດຮັບໃຊ້ໃນທາງທີ່ມີຄວາມໝາຍ, ຮ່ວມທັງການແບ່ງປັນຄວາມຈິງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາ. ໃນທ້າຍຂອງແຕ່ລະມື້, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງສາມາດກ່າວວ່າ “ແມ່ນແລ້ວ” ໃນການຕອບຄຳຖາມທີ່ວ່າ, “ມື້ນີ້ເຮົາໄດ້ເຮັດຄວາມດີຢູ່ໃນໂລກບໍ? ເຮົາໄດ້ຊ່ອຍຄົນໃດທີ່ຂັດສົນບໍ?” (Hymns, no. 223).

ນີ້ແມ່ນວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຮັດວຽກງານຂອງເຮົາເໝືອນດັ່ງຝູງເຜິ້ງທີ່ຫຍຸ້ງຢູ່ກັບວຽກງານຂອງມັນ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົນ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.