“ເພາະເຮົາມີຊີວິດຢູ່, ພວກທ່ານກໍຈະມີຊີວິດຢູ່ຄືກັນ”

ໂດຍ ແອວເດີ ເຊນ ເອັມ ໂບເວັນ

ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ

ເປັນເພາະພຣະອົງ, ແມ່ນແຕ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມໂດດດ່ຽວ, ແລະ ຄວາມສິ້ນຫວັງເຫລົ່ານັ້ນ ມື້ໜຶ່ງຈະຖືກກືນເຂົ້າໄປໃນຄວາມສົມບູນແຫ່ງຄວາມສຸກ.

ຕອນຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ປະເທດຈີເລ, ຄູ່ສອນສາດສະໜາ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບຄອບຄົວທີ່ມີສາມະຊິກເຈັດຄົນໃນສາຂາ. ແມ່ຄົນນັ້ນໄດ້ໄປໂບດກັບລູກຫ້າຄົນທຸກໆທິດ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກດົນນານມາແລ້ວ. ຫລັງຈາກຫລາຍໆອາທິດ ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ.

ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາຄອບຄົວນັ້ນທັນທີ ແລະ ໄດ້ຂໍໄປບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ສອນເຂົາເຈົ້າ. ຜູ້ເປັນພໍ່ບໍ່ໄດ້ສົນໃຈ ໃນການຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຂັດຄ້ານໃນການສອນຄອບຄົວຂອງລາວ.

ຊິດສະເຕີ ຣາມີເຣສ ໄດ້ກ້າວໜ້າໃນບົດຮຽນຢ່າງວ່ອງໄວ. ນາງຮ້ອນໃຈທີ່ຈະຮຽນຄຳສອນທັງໝົດທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສອນ. ຄືນໜຶ່ງ ເມື່ອພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົນທະນາກັນກ່ຽວກັບການບັບຕິສະມາເດັກນ້ອຍ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສອນວ່າ ເດັກນ້ອຍບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຊື້ອເຊີນໃຫ້ນາງອ່ານໃນໜັງສືຂອງໂມໂຣໄນວ່າ:

“ຈົ່ງເບິ່ງ ພໍ່ກ່າວກັບລູກວ່າ ລູກຈົ່ງສອນເລື່ອງຕໍ່ໄປນີ້-ເຊັ່ນການກັບໃຈ ແລະ ການບັບຕິສະມາໃຫ້ຄົນທີ່ຮູ້ຈັກຮັບຜິດຊອບ ແລະ ສາມາດເຮັດບາບໄດ້; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຈົ່ງສອນຜູ້ເປັນບິດາມານດາວ່າ ພວກເຂົາຕ້ອງກັບໃຈ ແລະ ຮັບບັບຕິສະມາ, ແລະ ຖ່ອມຕົວຄືກັນກັບລູກໆຂອງພວກເຂົາ, ແລ້ວພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບຄວາມລອດພ້ອມກັບລູກນ້ອຍໆຂອງພວກເຂົາທັງໝົດ.

“ແລະ ລູກນ້ອຍໆຂອງພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການການກັບໃຈ ຫລື ຮັບບັບຕິສະມາ. ຈົ່ງເບິ່ງ, ການບັບຕິສະມາແມ່ນກະທຳໄວ້ກັບການກັບໃຈ ເພື່ອຈະເຮັດໃຫ້ພຣະບັນຍັດສຳເລັດອັນນຳໄປສູ່ການປົດບາບ.

“ແຕ່ເດັກນ້ອຍມີຊີວິດຢູ່ໃນພຣະຄຣິດ, ເຖິງແມ່ນຕັ້ງແຕ່ການວາງຮາກຖານຂອງໂລກມາ; ຖ້າຫາກບໍ່ເປັນດັ່ງນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າກໍຄົງເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ບໍ່ຍຸດຕິທຳ, ແລະ ເລືອກໜ້າຄົນ; ເພາະວ່າມີເດັດນ້ອຍໆຈັກຄົນແລ້ວທີ່ຕາຍໄປໂດຍປາດສະຈາກການບັບຕິສະມາ!”¹

ຫລັງຈາກໄດ້ອ່ານຂໍ້ພຣະຄຳພີນີ້, ຊິດສະເຕີ ຣາມີເຣສ ໄດ້ເລີ່ມຮ້ອງໄຫ້. ຄູ່ສອນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າງົງງັນໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມວ່າ, “ຊິດສະເຕີ ຣາມີເຣສ, ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດ ຫລື ເວົ້າຫຍັງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າບໍ່ພໍໃຈບໍ?”

ນາງໄດ້ບອກວ່າ, “ໂອ້ ບໍ່ດອກ ແອວເດີ, ພວກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດເລີຍ. ເມື່ອຫົກປີກ່ອນ ຂ້ອຍໄດ້ມີລູກ ຊາຍນ້ອຍຄົນໜຶ່ງ. ລາວໄດ້ຕາຍໄປກ່ອນພວກເຮົາໄດ້ໃຫ້ບັບຕິສະມາລາວ. ຄຸນພໍ່ຂອງພວກເຮົາໄດ້ບອກພວກເຮົາວ່າ ເພາະວ່າລາວບໍ່ໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາຈິດວິນຍານຂອງລາວຈະໄປໃສບໍ່ ໄດ້ຕະຫລອດຊົ່ວນິລັນດອນ. ເປັນເວລາຫົກປີທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດນັ້ນ. ຫລັງຈາກໄດ້ ອ່ານພຣະຄຳພີຂໍ້ນີ້ແລ້ວ, ຂ້ອຍຮູ້ໂດຍອຳນາດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ວ່າມັນຈິງ. ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າພາລະທີ່ໜັກໜ່ວງຖືກເອົາໄປຈາກຂ້ອຍ, ແລະ ນີ້ຄືນ້ຳຕາແຫ່ງຄວາມປິຕິຍິນດີ.”

ຂ້າພະເຈົ້າຈຳຄຳສອນຂອງສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ສອນຄຳສອນທີ່ປອບໂຍນນີ້ວ່າ: “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຮັບເອົາຫລາຍຄົນໄປ, ແມ່ນແຕ່ໃນໄວເດັກອ່ອນ, ເພື່ອພວກເຂົາອາດລອດພົ້ນຈາກຄວາມອິດສາຂອງມະນຸດ, ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງໂລກປະຈຸບັນນີ້; ພວກເຂົາບໍລິສຸດ ຫລາຍ, ສວຍງາມຫລາຍ, ທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່ເທິງໂລກ; ສະນັ້ນ, ຖ້າຫາກມາພິຈາລະນາຢ່າງຖືກຕ້ອງແລ້ວ, ແທນທີ່ຈະໄວ້ທຸກພວກເຮົາມີເຫດຜົນທີ່ຈະປິຕິຍິນດີ ເພາະພວກເຂົາຖືກປົດປ່ອຍຈາກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ແລະ ອີກບໍ່ດົນພວກເຮົາກໍຈະໄດ້ມີພວກເຂົາອີກ.”²

ຫລັງຈາກນາງໄດ້ທົນທຸກຢູ່ກັບຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດທີ່ເກືອບທົນບໍ່ໄຫວເປັນເວລາຫົກປີ, ຄຳສອນທີ່ແທ້ຈິງ, ທີ່ພຣະບິດາໃນສະຫວັນທີ່ຮັກແພງໄດ້ເປີດເຜີຍຜ່ານສາດສະດາທີ່ມີຊີວິດຢູ່, ໄດ້ນຳຄວາມສັນຕິສຸກທີ່ຫວານຊື່ນມາໃຫ້ຍິງທີ່ຖືກທໍລະມານຄົນນີ້. ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເວົ້າເລີຍວ່າ, ຊິດສະເຕີ ຣາມີເຣສ ແລະ ລູກໆຂອງນາງທີ່ມີອາຍຸແປດປີຂຶ້ນໄປໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ.

ຂ້າພະເຈົ້າຈຳໄດ້ວ່າ ໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍຫາຄອບຄົວ ເພື່ອສະແດງຄວາມກະຕັນຍູ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າສຳລັບຄວາມຮູ້ນີ້ ແລະ ຄວາມຈິງອື່ນໆທີ່ແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ມີຄ່າທັງຫລາຍຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດທີ່ໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍນຶກເຄີຍຝັນເລີຍວ່າ ຫລັກທຳອັນປະເສີດທີ່ແທ້ຈິງນີ້ ຈະກັບຄືນມາຫາຂ້າພະເຈົ້າອີກຫລາຍປີຕໍ່ມາໃນອະນາຄົດ ແລະ ກາຍມາເປັນການປິ່ນປົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.

ຂ້າພະເຈົ້າຢາກກ່າວກັບຜູ້ທີ່ໄດ້ສູນເສຍລູກ ແລະ ໄດ້ຖາມຄຳຖາມວ່າ, “ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນເຮົາ?” ຫລືວ່າ ແມ່ນແຕ່ໄດ້ສົງໄສສັດທາຂອງຕົນເອງໃນພຣະບິດາໃນສະຫວັນທີ່ຮັກແພງ. ຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າຄື ໂດຍອຳນາດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ຂ້າພະເຈົ້າອາດຈະໄດ້ນຳຄວາມຫວັງ, ຄວາມສະຫງົບສຸກ, ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈສ່ວນໜຶ່ງມາໃຫ້. ມັນເປັນຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ຈະເປັນເຄື່ອງມືໃນການນຳສັດທາຂອງທ່ານຄືນມາ ທີ່ມີຢູ່ໃນພຣະບິດາໃນສະຫວັນທີ່ຮັກແພງ ຜູ້ທີ່ຮູ້ທຸກສິ່ງ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ເຮົາປະສົບການທົດລອງ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະສາມາດຮູ້ ແລະ ຮັກພຣະອົງ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າ ປາດສະຈາກພຣະອົງແລ້ວ ເຮົາບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ.

ໃນວັນທີ 24 ເດືອນກຸມພາ ຂອງປີ 1990, ລູກຊາຍຄົນທີ່ສາມ ແລະ ລູກຄົນທີຫົກຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກີດມາ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕັ້ງຊື່ໃຫ້ລາວວ່າ ໄທສັນ. ລາວເປັນເດັກຊາຍທີ່ໜ້າຮັກ, ແລະ ຄອບຄົວຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕ້ອນຮັບລາວດ້ວຍຫົວໃຈ ແລະ ອ້ອມແຂນທີ່ເປີດກວ້າງ. ອ້າຍ ແລະ ເອື້ອຍຂອງ ລາວພູມໃຈໃນຕົວລາວຫລາຍ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າທຸກຄົນໄດ້ຄິດວ່າລາວເປັນເດັກຊາຍທີ່ສົມບູນແບບ ທີ່ເຄີຍໄດ້ເກີດມາ.

ຕອນທ້າວ ໄທສັນ ມີອາຍຸແປດເດືອນ, ລາວໄດ້ກືນສໍຂາວ ກ້ອນໜຶ່ງທີ່ລາວໄດ້ເຫັນຢູ່ໃນພົມ. ສໍຂາວກ້ອນນັ້ນໄດ້ຄາຄໍຂອງ ໄທສັນ, ແລະ ລາວຢຸດຫາຍໃຈ. ອ້າຍຂອງ ໄທສັນ ໄດ້ອູ້ມລາວຂຶ້ນເທິງເຮືອນ, ຮ້ອງຂຶ້ນຢ່າງຢ້ານກົວວ່າ, “ແອນ້ອຍ ບໍ່ຫັນໃຈ, ແອນ້ອຍບໍ່ຫັນໃຈ.” ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມສູບລົມຫັນໃຈໃຫ້ລາວ ແລະ ໄດ້ໂທຫາເລກໂທສຸກເສີນ.

ລົດໂຮງໝໍໄດ້ມາເຖິງ ແລະ ຟ້າວເອົາ ໄທສັນ ໄປໂຮງໝໍ. ຢູ່ໃນຫ້ອງລໍຖ້າ ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພາກັນອະທິຖານຢ່າງແຮງກ້າຕໍ່ໄປ ຂະນະທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ້ອນວອນທູນຂໍສິ່ງມະຫັດສະຈັນນຳພຣະເຈົ້າ. ຫລັງຈາກເບິ່ງຄືວ່າດົນນານຫລາຍ, ທ່ານໝໍໄດ້ອອກມາທີ່ຫ້ອງ ແລະ ໄດ້ບອກວ່າ, “ຂ້ອຍເສຍໃຈຫລາຍ. ພວກເຮົາເຮັດຫຍັງຫລາຍກວ່ານີ້ບໍ່ໄດ້. ພວກເຈົ້າຢາກໃຊ້ເວລາຫລາຍປານໃດກໍໄດ້.” ແລ້ວທ່ານໝໍກໍໄດ້ຈາກໄປ.

ເມື່ອພວກຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງທີ່ ໄທສັນ ນອນຢູ່ນັ້ນ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນລູກທີ່ຮັກຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມີຊີວິດແລ້ວ. ເບິ່ງຄືວ່າ ລາວໄດ້ມີແສງສະຫວ່າງນິລັນດອນຢູ່ອ້ອມຮອບຮ່າງກາຍນ້ອຍໆຂອງລາວ. ລາວແຈ່ມໃສ ແລະ ບໍລິສຸດຫລາຍ.

ໃນເວລານັ້ນ ໄດ້ຮູ້ສຶກເໝືອນວ່າໂລກຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສິ້ນສຸດໄປແລ້ວ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າຈະກັບຄືນໄປຫາລູກໆຄົນອື່ນ ແລະ ພະຍາຍາມອະທິບາຍວ່າ ໄທສັນ ຈະບໍ່ໄດ້ກັບບ້ານໄດ້ແນວໃດ?

ຂ້າພະເຈົ້າຈະກ່າວຈາກຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າແບ່ງປັນປະສົບການທັງໝົດນີ້. ພັນລະຍາທີ່ແສນດີ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີການທົດລອງນີ້ນຳກັນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຈະກ່າວເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ເປັນແມ່ໄດ້ ແລະ ຈະບໍ່ພະຍາຍາມລອງເຮັດເລີຍ.

ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະບັນຍາຍຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ປະປົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນເວລານັ້ນ. ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ໃນຝັນຮ້າຍ ແລະ ອີກບໍ່ດົນຂ້າພະເຈົ້າຈະຕື່ນຂຶ້ນ ແລະ ຝັນຮ້າຍທີ່ເປັນຕາຢ້ານນີ້ ຈະໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໄປ. ເປັນເວລາຫລາຍໆຄືນ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ນອນ. ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍ່າງກັບໄປກັບມາຈາກຫ້ອງໜຶ່ງໄປຫາອີກຫ້ອງໜຶ່ງ, ເພື່ອໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າລູກຄົນອື່ນໆປອດໄພທຸກຄົນ.

ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດໄດ້ທໍລະມານຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຜິດຫລາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າຕົວເອງເຮັດຜິດ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພໍ່ຂອງລາວ; ຂ້າພະເຈົ້າຄວນໄດ້ເຮັດຫລາຍກວ່ານັ້ນ ເພື່ອປົກປ້ອງລາວ. ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງ. ບາງເທື່ອແມ່ນແຕ່ໃນເວລານີ້, 22 ປີຕໍ່ມາ, ຄວາມຮູ້ສຶກເຫລົ່ານັ້ນຍັງເລີ່ມ ເຂົ້າມາສູ່ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງກຳຈັດມັນຢ່າງໄວ ເພາະວ່າມັນເປັນອັນຕະລາຍໄດ້.

ປະມານໜຶ່ງເດືອນຫລັງຈາກ ໄທສັນ ໄດ້ຕາຍໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການສຳພາດກັບແອວເດີ ດີນ ແອວ ລໍເຊິນ. ເພິ່ນໄດ້ໃຊ້ເວລາຟັງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກບຸນຄຸນສະເໝີ ສຳລັບຄຳແນະນຳ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປະສົງໃຫ້ເຈົ້າລົງໂທດຕົວເຈົ້າເອງ ສຳລັບຄວາມຕາຍຂອງລູກຊາຍນ້ອຍຂອງເຈົ້າ.” ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຜ່ານຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມຄິດທີ່ທໍລະມານນັ້ນໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ໄປ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຮູ້ສຶກໂມໂຫ. ນີ້ບໍ່ຍຸດຕິທຳເລີຍ! ພຣະເຈົ້າເຮັດກັບຂ້າພະເຈົ້າແບບນີ້ໄດ້ແນວໃດ? ເປັນຫຍັງຕ້ອງເປັນຂ້າພະເຈົ້າ? ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດຈຶ່ງໄດ້ຮັບເຄາະນີ້? ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າຕົວເອງໂມໂຫກັບຜູ້ຄົນທີ່ພະຍາຍາມປອບໃຈພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຳຄຳທີ່ເພື່ອນໆເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ.” ຂ້າພະເຈົ້າຈະຄິດຢູ່ໃນໃຈວ່າ, “ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ດອກວ່າຂ້ອຍຮູ້ສຶກແນວໃດ. ບໍ່ຕ້ອງມາຫຍຸ້ງກັບຂ້ອຍເລີຍ.” ບໍ່ດົນ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ພົບເຫັນວ່າ ຄວາມເວດທະນາຕົນເອງສາມາດເປັນອັນຕະລາຍໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າລະອາຍໃຈ ທີ່ໄດ້ມີຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ດີນັ້ນກ່ຽວກັບເພື່ອນຮັກທີ່ພຽງແຕ່ພະຍາຍາມຈະຊ່ອຍເຫລືອເທົ່ານັ້ນ.

ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າ ຄວາມຜິດ, ຄວາມໂມໂຫ, ແລະ ຄວາມເວດທະນາຕົນເອງ ພະຍາຍາມທຳລາຍຂ້າພະເຈົ້າຢູ່, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານໃຫ້ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າປ່ຽນແປງ. ຜ່ານປະສົບການສັກສິດສ່ວນຕົວຫລາຍຢ່າງ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະທານຫົວໃຈດວງໃໝ່ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຍັງໂດດດ່ຽວ ແລະ ເຈັບປວດ, ທັດສະນະຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າບໍ່ມີຫຍັງຖືກຂະໂມຍໄປຈາກຂ້າພະເຈົ້າ ແຕ່ແທນນັ້ນ ຍັງມີພອນຢ່າງຫລວງຫລາຍທີ່ລໍຖ້າ ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າພິສູດຕົນເອງວ່າຊື່ສັດພໍ.

ຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມປ່ຽນແປງ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດມອງໄປຫາອະນາຄົດໄດ້ດ້ວຍຄວາມຫວັງ, ແທນທີ່ຈະຄິດແຕ່ເລື່ອງໃນອາດີດດ້ວຍຄວາມສິ້ນຫວັງ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າຊີວິດນີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນທີ່ສິ້ນສຸດ. ໂລກແຫ່ງວິນຍານນັ້ນມີຈິງ. ຄຳສອນຂອງສາດສະດາທັງຫລາຍກ່ຽວກັບຊີວິດຫລັງຄວາມຕາຍຈິງ. ຊີວິດນີ້ເປັນພຽງບາດກ້າວຊົ່ວຄາວ ໃນການເດີນທາງຂອງເຮົາ ທີ່ຈະກັບໄປຫາພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ.

ທ້າວ ໄທສັນ ຍັງຄົງເປັນພາກສ່ວນທີ່ສຳຄັນໃນຄອບຄົວຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ຕະຫລອດຫລາຍປີທີ່ຜ່ານມາ ມັນເປັນເລື່ອງອັດສະຈັນທີ່ຈະເຫັນຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມດີຂອງພຣະບິດາໃນສະຫວັນທີ່ຮັກແພງ, ພຣະອົງໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງອິດທິພົນຂອງທ້າວໄທສັນ ໃນທາງທີ່ມອງບໍ່ເຫັນ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ຜ້າມ່ານນັ້ນກໍບາງໆ. ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຈົງຮັກພັກດີ, ຄວາມຮັກ, ແລະ ຄວາມເປັນໜຶ່ງຂອງຄອບຄົວ ບໍ່ສິ້ນສຸດລົງເມື່ອຄົນທີ່ເຮົາຮັກໄດ້ຈາກຊີວິດນີ້ໄປ; ແທນນັ້ນ, ຄວາມຮູ້ສຶກເຫລົ່ານັ້ນ ແຮ່ງເພີ່ມທະວີຫລາຍຂຶ້ນ.

ບາງເທື່ອຄົນຈະຖາມວ່າ, “ດົນປານໃດເຈົ້າຈຶ່ງລືມມັນໄດ້?” ຄວາມຈິງກໍຄື, ເຮົາຈະລືມມັນບໍ່ໄດ້ຈັກເທື່ອ ຈົນກວ່າເຮົາໄດ້ຢູ່ນຳກັນອີກ ກັບຜູ້ຄົນທີ່ເຮົາຮັກທີ່ໄດ້ຈາກໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ມີຄວາມສົມບູນແຫ່ງຄວາມສຸກເລີຍ ຈົນກວ່າພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ຮ່ວມກັນອີກ ໃນເຊົ້າຂອງການຟື້ນຄືນຊິວີດຄັ້ງທຳອິດ.

“ເພາະມະນຸດເປັນວິນຍານ. ທາດເປັນນິລັນດອນ, ແລະ ວິນຍານກັບທາດສຳພັນກັນຢ່າງແຍກບໍ່ໄດ້, ຍ່ອມໄດ້ຮັບຄວາມບໍລິບູນແຫ່ງຄວາມສຸກ;

“ແລະ ເມື່ອແຍກກັນ, ມະນຸດຈະຮັບຄວາມບໍລິບູນແຫ່ງຄວາມສຸກບໍ່ໄດ້.”³

ແຕ່ໃນເວລານີ້, ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນໄວ້, ເຮົາສາມາດມີຊີວິດຕໍ່ໄປດ້ວຍຄວາມເບີກບານໃຈໄດ້.⁴

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າຄວາມຂົມຂື່ນ, ຄວາມເຈັບປວດທີ່ເກືອບທົນບໍ່ໄຫວ ສາມາດກາຍເປັນຄວາມຫວານຊື່ນ ເມື່ອທ່ານຫັນໄປຫາພຣະບິດາໃນສະຫວັນຂອງທ່ານ ແລະ ທູນຂໍຄວາມປອບໂຍນຂອງພຣະອົງ ທີ່ຈະມາສູ່ຜ່ານແຜນຂອງພຣະອົງ; ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ; ແລະ ຜູ້ປອບໂຍນຂອງພຣະອົງ, ຜູ້ເປັນພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.

ນີ້ຊ່າງເປັນພອນທີ່ເຫລື້ອມໃສໃນຊີວິດຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ມັນຈະບໍ່ເປັນເລື່ອງໂສກເສົ້າບໍ ຖ້າເຮົາບໍ່ຮູ້ສຶກຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈເມື່ອເຮົາສູນເສຍລູກຂອງເຮົາໄປ? ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກບຸນຄຸນຕໍ່ພຣະບິດາໃນສະຫວັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍ ທີ່ພຣະອົງອະນຸຍາດໃຫ້ເຮົາຮັກຢ່າງເລິກຊຶ້ງ ແລະ ຮັກຊົ່ວນິລັນດອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກບຸນຄຸນຫລາຍສຳລັບຄອບຄົວນິລັນດອນຫລາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກບຸນຄຸນຫລາຍທີ່ພຣະອົງໄດ້ເປີດເຜີຍແຜນແຫ່ງການໄຖ່ທີ່ເຫລື້ອມໃສຜ່ານສາດສະດາຜູ້ມີຊີວິດຢູ່ຂອງພຣະອົງອີກຄັ້ງ.

ຂໍຈົ່ງໃຫ້ຈຳໄວ້ເມື່ອທ່ານໄປຮ່ວມງານສົ່ງສະການຂອງຄົນທີ່ທ່ານຮັກ, ຄວາມຮູ້ສຶກໃນຫົວໃຈຂອງທ່ານຂະນະທີ່ທ່ານຂັບລົດໄປຈາກປ່າຊ້າ ແລະ ໄດ້ຫລຽວຄືນຫລັງເພື່ອເບິ່ງຫີບສົບທີ່ໂດດດ່ຽວ—ຄິດຢູ່ຖ້າວ່າຫົວໃຈຂອງທ່ານຈະແຕກສະຫລາຍ.

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ເປັນເພາະພຣະອົງ, ແມ່ນແຕ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມໂດດດ່ຽວ, ແລະ ຄວາມສິ້ນຫວັງເຫລົ່ານັ້ນ ມື້ໜຶ່ງຈະຖືກກືນເຂົ້າໄປໃນຄວາມສົມບູນແຫ່ງຄວາມສຸກ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ເຮົາສາມາດໄວ້ພຣະໄທພຣະອົງໄດ້ ແລະ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ:

“ເມື່ອເຮົາໄປ ພວກທ່ານຈະບໍ່ຖືກປະໄວ້ໃຫ້ເປັນກຳພ້າ. ເຮົາຈະກັບມາຫາພວກທ່ານ.

“ອີກໜ້ອຍໜຶ່ງໂລກຈະບໍ່ເຫັນເຮົາຕໍ່ໄປ; ແຕ່ພວກທ່ານຈະເຫັນເຮົາ; ແລະ ເພາະເຮົາມີຊີວິດຢູ່, ພວກທ່ານກໍຈະມີຊີວິດຢູ່ຄືກັນ.”⁵

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານ, ດັ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວມາໃນປຶ້ມ ຈົ່ງສອນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເຮົາ, ວ່າ, “ເມື່ອເຮົາໄວ້ວາງໃຈໃນການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະອົງສາມາດຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ອົດທົນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຄວາມເຈັບປ່ວຍ, ແລະ ຄວາມເຈັບປວດຂອງເຮົາ. ເຮົາສາມາດເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກ, ຄວາມສະຫງົບ, ແລະ ການປອບໃຈ. ສິ່ງທີ່ບໍ່ຍຸດຕິທຳທັງຫລາຍໃນຊີວິດສາມາດຖືກແກ້ໄຂໃຫ້ຖືກຕ້ອງໄດ້ ໂດຍຜ່ານການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.”⁶

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ໃນເຊົ້າທີ່ເຫລື້ອມໃສຂອງການຟື້ນຄືນຊີວິດຄັ້ງທຳອິດ, ຄົນທີ່ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຮັກຈະລຸກຂຶ້ນຈາກຫລຸມສົບ ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອງໄດ້ສັນຍາໄວ້ ແລະ ເຮົາຈະມີຄວາມສົມບູນແຫ່ງຄວາມສຸກ. ເພາະພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່, ເຂົາເຈົ້າ ແລະ ເຮົາຈະມີຊີວິດຢູ່ຄືກັນ. ໃນພຣະ ນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.