ມີສິ່ງໃດທີ່ມະນຸດນຳມາແລກເອົາຊີວິດຂອງຕົນຄືນໄດ້?
ໂດຍ ແອວເດີ ຣໍເບີດ ຊີ ເກ
ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ
ເຮົາຕ້ອງຍອມປະຖິ້ມບາບຂອງເຮົາທັງໝົດ, ໃຫຍ່ ຫລື ນ້ອຍ, ເພື່ອລາງວັງຂອງພຣະບິດາ ຊຶ່ງເປັນຊີວິດນິລັນດອນ.
ຄັ້ງໜຶ່ງ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ຖາມສານຸສິດຂອງພຣະອົງ ຄຳຖາມທີ່ຕໍ່ໄປນີ້ວ່າ: “ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ມະນຸດນຳມາແລກເອົາຊີວິດຂອງຕົນຄືນໄດ້?”1
ນີ້ຄືຄຳຖາມທີ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສອນຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ພິຈາລະນາຢ່າງລະມັດລະວັງ ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ. ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເຕີບໂຕຂຶ້ນ, ພໍ່ແມ່ໄດ້ມອບວຽກໃນບ້ານໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດ ແລະ ໄດ້ຈ່າຍເງິນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າສຳລັບວຽກບ້ານນັ້ນ. ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເງິນນັ້ນ, ຫລາຍກວ່າ 50 ເຊັນແຕ່ລະ ອາທິດໄປເບິ່ງໜັງ. ໃນຄາວນັ້ນ ປີ້ເຂົ້າເບິ່ງໜັງແມ່ນ 25 ເຊັນ ສຳລັບເດັກນ້ອຍອາຍຸ 11 ປີ. ນີ້ໄດ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີເງິນ 25 ເຊັນພໍຊື້ເຂົ້າໜົມ, ຊຶ່ງມີລາຄາ 5 ເຊັນ ແຕ່ລະກ້ອນ. ເບິ່ງໜັງກັບມີເຂົ້າໜົມຫ້າກ້ອນ! ອາດຈະບໍ່ມີຫຍັງດີໄປກວ່ານັ້ນ.
ທຸກສິ່ງກໍດີຈົນກວ່າຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸ 12 ປີ. ເມື່ອຢືນຢູ່ໃນແຖວຕອນບ່າຍມື້ໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຳໄດ້ວ່າ ປີ້ເບິ່ງໜັງແມ່ນ 35 ເຊັນສຳລັບເດັກນ້ອຍອາຍຸ 13 ປີ, ແລະ ນັ້ນກໍໝາຍຄວາມວ່າຈະມີເຂົ້າໜົມໜ້ອຍສົງສອງກ້ອນ. ໂດຍບໍ່ພ້ອມທີ່ຈະເສຍສະລະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຫາຂໍ້ແກ້ຕົວວ່າ, “ເຮົາເບິ່ງຄ່າວ່າຄືເກົ່າ ດັ່ງທີ່ໄດ້ເປັນເມື່ອໜຶ່ງອາທິດທີ່ຜ່ານມາ.” ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ກ້າວເຂົ້າໄປຊື້ປີ້ລາຄາ 25 ເຊັນ. ຜູ້ເກັບເງິນບໍ່ໄດ້ຖາມຫຍັງເລີຍ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຊື້ເຂົ້າໜົມຫ້າກ້ອນແທນທີ່ຈະເປັນສາມກ້ອນ.
ເພາະຍ້ອນວ່າດີໃຈຫລາຍກັບຄວາມສຳເລັດຂອງຕົນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຟ້າວກັບບ້ານໄປບອກພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ກ່ຽວກັບຄວາມສຳເລັດນັ້ນ. ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເລົ່າລາຍລະອຽດທັງໝົດໃຫ້ຟັງ, ພໍ່ບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງເລີຍ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເລົ່າຈົບແລ້ວ, ພໍ່ກໍພຽງແຕ່ໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ລູກເອີຍ, ລູກຈະຂາຍຈິດວິນຍານຂອງລູກເພື່ອໄດ້ເງິນຫ້າເຊັນບໍ່?” ຖ້ອຍຄຳຂອງພໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຜິດຫລາຍ. ມັນເປັນບົດຮຽນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລືມເລີຍ.
ຫລາຍປີຕໍ່ມາຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນຕົວເອງຖາມຄຳຖາມຂໍ້ດຽວກັນນີ້ ຕໍ່ຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງເມນເຄຊີເດັກທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ. ລາວໄດ້ເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ດີທີ່ຮັກຄອບຄົວຂອງລາວ. ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ລາວບໍ່ໄດ້ໄປໂບດເປັນເວລາຫລາຍປີ. ລາວໄດ້ມີລູກຊາຍທີ່ມີພອນສະຫວັນທີ່ຫລິ້ນກິລານຳທິມມື ອາຊີບທີ່ຝຶກຊ້ອມ ແລະ ຫລິ້ນເກມໃນວັນອາທິດ. ທິມກິລານັ້ນໄດ້ຊະນະການແຂ່ງຂັນຊະນະເລີດຫລາຍເທື່ອ. ເມື່ອພວກເຮົາໄດ້ພົບກັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕືອນລາວວ່າ ໃນຖານະຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດ, ລາວໄດ້ຮັບຄຳສັນຍາວ່າຖ້າຫາກລາວຂະຫຍາຍຄຳສາບານ ແລະ ພັນທະສັນຍາແຫ່ງຖານະປະໂລຫິດຂອງລາວ, ລາວຈະໄດ້ຮັບ “ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະບິດາ (ຂອງເຮົາ) ມີ.”2 ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມລາວວ່າ, “ການຊະນະເລີດແຫ່ງຊາດມີຄຸນຄ່າຫລາຍກວ່າທຸກສິິ່ງທີ່ພຣະບິດາມີບໍ?” ລາວໄດ້ເວົ້າຢ່າງອ່ອນນ້ອມວ່າ, “ຂ້ອຍເຫັນເຫດຜົນຂອງເຈົ້າ” ແລະ ໄດ້ຈັດການນັດໝາຍໄປເວົ້າລົມກັບອະທິການຂອງລາວ.
ໃນວັນເວລານີ້ ມັນງ່າຍທີ່ຈະຫຍຸ້ງກ່ຽວຢູ່ກັບສຽງຂອງໂລກເຖິງແມ່ນວ່າເຈດຕະນາຂອງເຮົາຈະດີກໍຕາມ. ໂລກບີບບັງຄັບເຮົາໃຫ້ “ມອງຜ່ານເປົ້າໝາຍ.”3 ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ມີຄົນໜຶ່ງຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, “ການດື່ມເຫລົ້າຈອກໜຶ່ງຈະມີຜົນຮ້າຍແທ້ບໍ?” ທ່ານເຫັນໄດ້ບໍ ວ່ານັ້ນຄືຄຳຖາມຂອງຜູ້ກົງກັນຂ້າມ? ກາອິນໄດ້ຖາມວ່າ, “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເປັນໃຜທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄວນຈະຮູ້ຈັກພຣະອົງ?”4 ແລະ ແລ້ວໄດ້ສູນເສຍຈິດວິນຍານຂອງລາວໄປ. ເມື່ອເຮົາແກ້ຕົວໃນການເຮັດບາບເລັກໆນ້ອຍໆ, ຊາຕານມີໄຊຊະນະ. ສິດຂອງອ້າຍກົກ ແລະ ມໍລະດົກຖືກແລກປ່ຽນເອົາດ້ວຍນ້ຳນົມຂວດໜຶ່ງ,5 ຊື່ທີ່ສະກົດຜິດ,6 ແລະ ແກງໝາກຖົ່ວແດງ.7
ເມື່ອເຮົາພິຈາລະນາການແລກປ່ຽນ ບໍ່ວ່າໃຫຍ່ ຫລື ນ້ອຍທີ່ເຮົາຖືກລໍ້ລວງໃຫ້ເຮັດໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ເຮົາສາມາດແກ້ຕົວຕໍ່ການກະທຳຂອງເຮົາ, ດັ່ງທີ່ກາອິນ, ຫລື ຈະພະຍາຍາມຍອມຕໍ່ພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄຳຖາມທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຮົາຄື ບໍ່ແມ່ນວ່າເຮົາຈະເຮັດສິ່ງທີ່ຈະຕ້ອງການການແກ້ໄຂ, ເພາະເຮົາຕ້ອງການສິ່ງນັ້ນສະເໝີ. ແຕ່, ຄຳຖາມທີ່ເຮົາຕ້ອງຖາມກໍຄື, ເຮົາຈະ “ທໍ້ຖອຍຕໍ່” ຫລື ຈະ “ສຳເລັດ” ວຽກງານທີ່ພຣະບິດາຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮົາເຮັດ?8
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮັກຄວາມຊອບທຳຂອງເຮົາ ແຕ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮົາກັບໃຈ ແລະ ຍອມອ່ອນນ້ອມຕໍ່ໄປ. ໃນພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີ ເຮົາໄດ້ອ່ານວ່າຊາຍໜຸ່ມທີ່ຮັ່ງມີ ຜູ້ໄດ້ຮັກສາພຣະບັນຍັດ ໄດ້ຄຸເຂົ່າຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ໄດ້ທູນຖາມເຖິງສິ່ງທີ່ລາວຕ້ອງເຮັດເພື່ອຈະໄດ້ມີຊີວິດນິລັນດອນ. ລາວໄດ້ໜີອອກໄປດ້ວຍຄວາມເສົ້າໃຈ ເມື່ອພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ທ່ານຍັງຂາດຢູ່ສິ່ງດຽວ: ... ຈົ່ງໄປຂາຍທຸກສິ່ງທີ່ທ່ານມີຢູ່.”9
ຊາຍທີ່ລ້ຳລວຍອີກຄົນໜຶ່ງ ແຕ່ເປັນທາງໂລກ, ມະຫາກະສັດຊາວເລມັນ, ບິດາຂອງລາໂມໄນ, ໄດ້ຖາມຄຳຖາມດຽວກັນນັ້ນ ກ່ຽວກັບຊີວິດນິລັນດອນ, ວ່າ: ຂ້າພະເຈົ້າຈະເຮັດແນວໃດ ເພື່ອຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ເກີດຈາກພຣະເຈົ້າ, ໂດຍຂຸດເອົາຮາກຂອງວິນຍານຊົ່ວນີ້ອອກຈາກໜ້າເອິກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຮັບເອົາ ພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງ ... [?] ... ຂ້າພະເຈົ້າຈະປະຖິ້ມລາຊາອານາຈັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບຄວາມຜາສຸກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້.”10
ທ່ານຈຳຄຳຕອບທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕອບກະສັດຜ່ານອາໂຣນ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງບໍ ທີ່ວ່າ? “ຂໍໃຫ້ທ່ານກັບໃຈຈາກບາບທັງໝົດຂອງທ່ານ, ແລະ ໃຫ້ກົ້ມຂາບລົງຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະອົງເຈົ້າ, ແລະ ເອີ້ນຫາພຣະນາມຂອງພຣະອົງໃນສັດທາ, ໂດຍເຊື່ອວ່າທ່ານຈະໄດ້ຮັບຄຳຕອບ, ແລ້ວທ່ານຈະໄດ້ຮັບຄວາມຫວັງ ຕາມຄວາມປາຖະໜາ.”11
ເມື່ອກະສັດໄດ້ເຂົ້າໃຈການເສຍສະລະທີ່ຖືກຮຽກຮ້ອງ, ເພິ່ນໄດ້ຖ່ອມຕົນ ແລະ ໄດ້ຄຸເຂົ່າກົ້ມຂາບລົງ ແລະ ແລ້ວໄດ້ອະທິຖານວ່າ, “ໂອ້ ພຣະອົງເຈົ້າ, ... ຂ້ານ້ອຍຈະປະຖິ້ມບາບຂອງຂ້ານ້ອຍທັງໝົດ ເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ຈັກພຣະອົງ.”12
ນີ້ເປັນການແລກປ່ຽນທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຮຽກຮ້ອງຈາກເຮົາ: ເຮົາຕ້ອງຍອມປະຖິ້ມບາບຂອງເຮົາທັງໝົດ, ໃຫຍ່ ຫລື ນ້ອຍ, ເພື່ອລາງວັງຂອງພຣະບິດາ ຊຶ່ງເປັນຊີວິດນິລັນດອນ. ເຮົາຕ້ອງລືມເລື່ອງທີ່ໃຫ້ການແກ້ຕົວ, ຂໍ້ແກ້ຕົວ, ການອ້າງເຫດຜົນ, ທາງແກ້ຕົວ, ການຜັດມື້ຜັດວັນ, ການເສແສ້ງ, ຄວາມຈອງຫອງສ່ວນຕົວ, ຄວາມຄິດຕັດສິນຄົນອື່ນ ແລະ ການເອົາແຕ່ໃຈຕົວເອງ. ເຮົາຕ້ອງແຍກຕົວເຮົາອອກຈາກສິ່ງທີ່ເປັນທາງໂລກທັງໝົດ ແລະ ຍອມຮັບເອົາລັກສະນະຂອງພຣະເຈົ້າໄວ້ໃນໃບໜ້າຂອງເຮົາ.13
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂໍໃຫ້ຈຳໄວ້ວ່າການຮຽກຮ້ອງນີ້ມີຄວາມໝາຍຫລາຍກວ່າການບໍ່ເຮັດສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ. ເພາະສັດຕູທີ່ກະຕືລືລົ້ນ ເຮົາຕ້ອງລົງມືເຮັດ ແລະ ບໍ່ນັ່ງຢູ່ “ຢ່າງບໍ່ມີຄວາມຄິດ.”14 ການຮັບເອົາລັກສະນະຂອງພຣະເຈົ້າ ໝາຍຄວາມວ່າການຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ. ຍັງມີບາບຈາກການເຮັດຜິດ ແລະ ບາບຈາກການທີ່ບໍ່ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ເຮົາຄວນເຮັດ, ແລະ ເຮົາຕ້ອງຫລີກລ້ຽງບາບທັງສອງຢ່າງ.
ຕອນຮັບໃຊ້ເປັນປະທານເຜີຍແຜ່ໃນທະວີບອາຟຣິກາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການສອນເຖິງຄວາມຈິງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ຕະຫລອດໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງຈະໄປປະຊຸມເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຊາຍນ້ອຍຄົນໜຶ່ງຢູ່ຄົນດຽວ, ຮ້ອງໄຫ້ໂວຍວາຍຢູ່ຂ້າງຖະໜົນ. ສຽງຢູ່ໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກວ່າ, “ຢຸດ ແລະ ຊ່ອຍເດັກ ນ້ອຍຄົນນັ້ນສາ.” ທັນທີທີ່ໄດ້ຍິນສຽງນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ອ້າງເຫດຜົນວ່າ: “ເຈົ້າຢຸດບໍ່ໄດ້. ເຈົ້າຈະໄປຊ້າ. ເຈົ້າເປັນປະທານ ແລະ ຈະຍ່າງເຂົ້າກອງປະຊຸມຊ້າບໍ່ໄດ້.”
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄປເຖິງຕຶກປະຊຸມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງດຽວນັ້ນອີກວ່າ: “ໄປຊ່ອຍເດັກນ້ອຍຄົນນັ້ນ.” ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍໄດ້ເອົາກະແຈລົດໃຫ້ສະມາຊິກຊື່ ອາຟາສີ ແລະ ຂໍໃຫ້ລາວໄປເອົາເດັກນ້ອຍຄົນນັ້ນມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ. ປະມານ 20 ນາທີຕໍ່ຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກມີຄົນຕົບບ່າໄຫລ່. ເດັກນ້ອຍຄົນນັ້ນຢູ່ຂ້າງນອກ.
ລາວອາຍຸປະມານ 10 ປີ. ພວກເຮົາໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າ ພໍ່ຂອງລາວຕາຍແລ້ວ ແລະ ແມ່ຂອງລາວຢູ່ໃນຄຸກ. ລາວໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນຄຸ້ມຄົນທຸກຂອງເມືອງອາຄະຣາ ກັບຄົນດູແລ, ທີ່ລ້ຽງດູລາວ ແລະ ໃຫ້ທີ່ຢູ່ນອນ. ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບອາຫານ ແລະ ທີ່ນອນ, ລາວຕ້ອງໄດ້ຂາຍປາແຫ້ງຕາມຖະໜົນ. ແຕ່ຫລັງຈາກການເອີ້ນຂາຍໃນມື້ນັ້ນ, ເມື່ອລາວຈົກຖົງໂສ້ງ, ລາວໄດ້ເຫັນຮູຂາດ. ລາວໄດ້ສູນເສຍລາຍໄດ້ຂອງລາວໄປໝົດ. ອາຟາສີ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ທັນທີວ່າ ຖ້າຫາກລາວກັບບ້ານໂດຍບໍ່ມີເງິນ, ລາວຈະຖືກເອີ້ນວ່າຄົນຂີ້ຕົວະ, ແລະ ແນ່ນອນວ່າຕ້ອງຖືກທຸບຕີ, ແລະ ຖືກໄລ່ອອກໄປຢູ່ຕາມຖະໜົນ. ລາວໄດ້ຕົກຢູ່ໃນສະພາບທີ່ກັງວົນນັ້ນເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນລາວ. ພວກເຮົາໄດ້ຊ່ອຍປອບໃຈລາວ, ເອົາເງິນໃຫ້ລາວແທນເງິນທີ່ລາວໄດ້ເສຍໄປ, ແລະ ພາລາວກັບໄປສົ່ງທີ່ບ້ານຂອງຜູ້ດູແລຂອງລາວ.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າກັບບ້ານຄືນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ຄວາມຈິງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສອງຢ່າງ. ໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ຫລາຍຂຶ້ນກວ່າແຕ່ກ່ອນ ວ່າພຣະເຈົ້າຮູ້ຈັກເຮົາທຸກຄົນ ແລະ ຈະບໍ່ປະຖິ້ມເຮົາຈັກເທື່ອ; ແລະ ສອງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າ ເຮົາຕ້ອງຮັບຟັງສຸລະສຽງຂອງພຣະວິນຍານທີ່ຢູ່ໃນຕົວເຮົາ ແລະ “ອອກໄປ”15 ຫາບ່ອນໃດກໍຕາມທີ່ພຣະອົງຈະພາໄປ, ບໍ່ວ່າຈະມີຄວາມຢ້ານກົວ ຫລື ຄວາມບໍ່ສະດວກໃດໆກໍຕາມ.
ບ່າຍມື້ໜຶ່ງ ສານຸສິດໄດ້ຖາມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດວ່າຜູ້ໃດເປັນຜູ້ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນອານາຈັກສະຫວັນ. ພຣະອົງໄດ້ບອກເຂົາເຈົ້າໃຫ້ປ່ຽນໃຈ, ຖ່ອມຕົນ, ແລະ ອ່ອນນ້ອມເໝືອນດັ່ງເດັກນ້ອຍໆ. ແລ້ວພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ບຸດມະນຸດໄດ້ສະເດັດມາ ເພື່ອຊ່ອຍຜູ້ທີ່ເສຍໄປ.”16 ດ້ວຍປະໂຫຍກດຽວນັ້ນ, ພຣະອົງໄດ້ອະທິບາຍພາລະກິດຂອງເຮົາ. ເຮົາຕ້ອງອອກໄປຊ່ອຍ—ຜູ້ທີ່ຫລົງທາງ, ຜູ້ທີ່ເປັນຄົນສຸດທ້າຍ ແລະ ຜູ້ທີ່ບໍ່ສຳຄັນ. ມັນບໍ່ພຽງພໍທີ່ຈະຫລີກລ້ຽງບາບ; ເຮົາຕ້ອງ “ທົນ ຮັບເອົາໄມ້ກາງແຂນຂອງພຣະອົງ”17 ແລະ ກະຕືລືລົ້ນໃນອຸດົມການດີ,”18 ຊ່ອຍເຫລືອຄົນອື່ນໃຫ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ. ດ້ວຍຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມຮັກເຮົາໂອບກອດລູກຊາຍທີ່ເສຍໄປ,19 ຕອບຄວາມຮ້ອງໄຫ້ຂອງເດັກກຳພ້າທີ່ຢ້ານກົວ, ແລະ ຄຳອ້ອນວອນຂອງຄົນທີ່ຢູ່ໃນຄວາມມືດ ແລະ ຄວາມສິ້ນ ຫວັງ,20 ແລະ ຄວາມຍາກລຳບາກຂອງຄອບຄົວທີ່ຂັດສົນ. ແອວເດີ ນຽວ ເອ ແມັກສະແວວ ໄດ້ກ່າວວ່າ “ຊາຕານບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນເປັນເໝືອນ ກາອິນ ຫລື ຢູດາ ... ມັນພຽງແຕ່ຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊາຍທີ່ມີຄວາມສາມາດ ... ໃຫ້ເຫັນຕົວເອງວ່າເປັນຄົນກາງທີ່ສະຫລາດ.”21
ຫລັງຈາກກອງປະຊຸມສະເຕກບໍ່ດົນມານີ້, ຊາຍໄວລຸ້ນຄົນໜຶ່ງໄດ້ຍ່າງມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຖາມວ່າ, “ພຣະເຈົ້າຮັກຂ້ານ້ອຍບໍ?” ຂໍໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາໃນການຮັບໃຊ້ຢືນຢັນສະເໝີວ່າ ພຣະເຈົ້າບໍ່ປະຖິ້ມຄົນໃດ.
ຕໍ່ຄຳຖາມທີ່ວ່າ, “ມີສິ່ງໃດທີ່ມະນຸດນຳມາແລກເອົາຊີວິດຂອງຕົນຄືນໄດ້?” ຊາຕານຢາກໃຫ້ເຮົາຂາຍຊີວິດຂອງເຮົາເພື່ອແລກເອົາເຂົ້າໜົມ ແລະ ການຊະນະເລີດຂອງໂລກນີ້. ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດເອີ້ນຫາເຮົາໂດຍບໍ່ມີລາງວັນທາງໂລກມາແລກປ່ຽນກັບບາບຂອງເຮົາ, ຮັບເອົາໃບໜ້າຂອງພຣະອົງໄວ້ກັບຕົວເຮົາ, ແລະ ຊ່ອຍເຫລືອຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາຄືກັນ. ສຳລັບສິ່ງນີ້ ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງໄດ້ຮັບທຸກສິ່ງທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າມີ, ຊຶ່ງເຮົາຖືກບອກວ່າມັນຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າຊັບສົມບັດທັງໝົດຂອງໂລກນີ້.22 ທ່ານວາດເຫັນພາບນັ້ນໄດ້ບໍ?
ໃນການເດີນທາງໄປປະເທດ ນິກາຣາກວາ ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນປ້າຍໃນບ້ານເຮືອນທຳມະດາ ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ. ປ້າຍນັ້ນອ່ານວ່າ, “ປະຈັກພະຍານຂອງຂ້ອຍຄືຊັບສົມບັດທີ່ລ້ຳຄ່າທີ່ສຸດຂອງຂ້ອຍ.” ມັນກໍເປັນດັ່ງນີ້ກັບຂ້າພະເຈົ້າ. ປະຈັກພະຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນຂຸມຊັບຂອງຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຢູ່ໃນຄວາມຊື່ສັດຂອງຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າມອບການເປັນພະຍານ ຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ນີ້ເປັນສາດສະໜາຈັກທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ, ວ່າພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າ ແລະ ນຳພາມັນຢູ່ຜ່ານສາດສະດາທີ່ພຣະອົງໄດ້ເລືອກແລ້ວ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.