ກ່ຽວກັບຄວາມກິນແໜງ ແລະ ການຕັດສິນໃຈທີ່ແນ່ວແນ່
ໂດຍ ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ
ທີ່ປຶກສາທີສອງໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ
ເມື່ອເຮົາອຸທິດຕົນໃນການສະແຫວງຫາຄວາມສັກສິດ ແລະ ຄວາມສຸກຫລາຍເທົ່າໃດ, ເຮົາຈະມີຄວາມກິນແໜງໜ້ອຍລົງຫລາຍເທົ່ານັ້ນ.
ກ່ຽວກັບຄວາມກິນແໜງ
ປະທານມອນສັນ, ພວກເຮົາຮັກທ່ານ. ຂອບໃຈຫລາຍໆສຳລັບການປະກາດທີ່ດົນໃຈ ແລະ ເປັນປະຫວັດສາດນັ້ນກ່ຽວກັບການສ້າງພຣະວິຫານຕື່ມອີກ ແລະ ວຽກງານເຜີຍແຜ່. ເປັນເພາະສິ່ງທີ່ກ່າວມານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າ ພອນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຈະມາສູ່ພວກເຮົາ ແລະ ຄົນລຸ້ນຫລັງໃນອະນາຄົດ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ມິດສະຫາຍທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ! ເຮົາທຸກຄົນເປັນມະຕະ. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ຄົງບໍ່ມີໃຜຕົກຕະລຶງ.
ບໍ່ມີໃຜຈະໄດ້ຢູ່ໃນໂລກນີ້ເປັນເວລາດົນນານ. ເວລາຂອງເຮົາເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ກັບນິລັນດອນແລ້ວ, ເປັນພຽງພິບຕາດຽວເທົ່ານັ້ນ.
ແລ້ວເຮົາຈະຈາກໄປ. ວິນຍານຂອງເຮົາ “ຍ່ອມຖືກນຳກັບບ້ານໄປຫາພຣະເຈົ້າຜູ້ປະທານຊີວິດໃຫ້ແກ່ [ເຮົາ].”1 ເຮົາໄດ້ປະຮ່າງກາຍ ແລະ ສິ່ງຂອງຂອງເຮົາໄວ້ຢູ່ໃນໂລກນີ້ ເມື່ອເຮົາຍ້າຍໄປຫາສະຖານທີ່ໃໝ່.
ຕອນເຮົາຍັງນ້ອຍ, ເບິ່ງຄືວ່າເຮົາຈະມີຊີວິດຢູ່ເປັນເວລາດົນນານ. ເຮົາຄິດວ່າ ວັນເວລາຂອງເຮົານັ້ນມີຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ແລະ ອະນາຄົດເບິ່ງຄືວ່າ ເປັນເສັ້ນທາງເພພັງທີ່ຍາວຢຽດຈົນສຸດສາຍຕາ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອເຮົາເຖົ້າແກ່ລົງເທົ່າໃດ, ເຮົາມັກຈະຫວນຄິດຄືນຫລັງຫລາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ ແລະ ເຫັນວ່າເສັ້ນທາງບໍ່ໄດ້ຍາວໄກເລີຍ. ເຮົາຈະຄິດວ່າ ວັນເດືອນປີໄດ້ເລື່ອນໄປໄວແທ້ໆ. ແລະ ເຮົາຈະເລີ່ມຕົ້ນຄິດກ່ຽວກັບການເລືອກທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດຜ່ານມາ. ແລ້ວເຮົາຈະຈື່ຈຳເວລາອັນຫວານຊື່ນທີ່ໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນແກ່ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ ແລະ ຄວາມສຸກແກ່ໃຈຂອງເຮົາ. ແຕ່ເຮົາກໍຍັງຈະຈື່ຈຳຄວາມກິນແໜງນຳອີກ—ສິ່ງທີ່ເຮົາຢາກສາມາດກັບຄືນໄປປ່ຽນ.
ນາຍແພດຄົນໜຶ່ງຜູ້ດູແລຄົນປ່ວຍໃກ້ຕາຍໄດ້ກ່າວວ່າ ນາງມັກຖາມຄົນປ່ວຍກ່ອນເຂົາເຈົ້າຈະຈາກໂລກນີ້ໄປ.
“ທ່ານມີຄວາມກິນແໜງແນວໃດບໍ?” ນາງໄດ້ຖາມ.2
ໃນການຢູ່ໃກ້ວັນຈະຈາກຊ່ວງມະຕະໄປ ສ່ວນຫລາຍຈະເຮັດໃຫ້ຄວາມຄິດແຈ່ມແຈ້ງຂຶ້ນ ແລະ ໃຫ້ຄວາມຮູ້ ແລະ ທັດສະນະ. ສະນັ້ນ ເມື່ອຄົນເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ຖືກຖາມກ່ຽວກັບຄວາມກິນແໜງຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຂົາເຈົ້າຈະບອກຄວາມໃນໃຈ. ເຂົາເຈົ້າຈະບອກສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຢາກປ່ຽນຖ້າຫາກເຂົາເຈົ້າສາມາດກັບຄືນໄປຫາອາດີດໄດ້.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າກ່າວ, ຂ້າພະເຈົ້າແປກໃຈຫລາຍກັບວິທີທີ່ຮາກຖານແຫ່ງຫລັກທຳຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດສາມາດນຳພາຊີວິດຂອງເຮົາໄປໃນທາງທີ່ດີໄດ້, ຖ້າພຽງແຕ່ເຮົາຈະນຳໃຊ້ມັນ.
ບໍ່ມີຄວາມລຶກລັບແນວໃດກ່ຽວກັບຫລັກທຳຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບມັນຢູ່ໃນພຣະຄຳພີ, ເຮົາໄດ້ສົນທະນາກ່ຽວກັບມັນຢູ່ໃນໂຮງຮຽນວັນອາທິດ, ແລະ ເຮົາໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບມັນຈາກແທ່ນປາໄສຫລາຍໆເທື່ອ. ຫລັກທຳ ແລະ ຄຸນຄ່າແຫ່ງສະຫວັນເຫລົ່ານີ້ ແມ່ນຊື່ຕົງ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງ; ມັນງົດງາມ, ເລິກຊຶ້ງ, ແລະ ມີພະລັງຫລາຍ; ແລະ ມັນສາມາດຊ່ອຍເຫລືອເຮົາຢ່າງແນ່ນອນ ເພື່ອຫລີກເວັ້ນຈາກຄວາມກິນແໜງໃນອະນາຄົດ.
ຂ້າພະເຈົ້າເສຍດາຍທີ່ບໍ່ໄດ້ໃຊ້ເວລາຫລາຍກັບຄົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮັກ
ບາງທີຄວາມກິນແໜງຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຄົນປ່ວຍໃກ້ຕາຍເກືອບທຸກຄົນໄດ້ກ່າວອອກມາແມ່ນວ່າເຂົາເຈົ້າເສຍດາຍທີ່ບໍ່ໄດ້ໃຊ້ເວລາກັບຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກ.
ໂດຍສະເພາະແລ້ວ ຜູ້ຊາຍມັກຄວນຄາງວ່າ—ເຂົາເຈົ້າ “ມີຄວາມກິນແໜງທີ່ໄດ້ໃຊ້ເວລາກັບ … ການງານຫລາຍເກີນໄປ.”3 ຫລາຍຄົນໄດ້ພາດໂອກາດໃຊ້ເວລາກັບຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ພາດຄວາມສຳພັນອັນແໜ້ນແຟ້ນກັບຄົນທີ່ມີຄວາມໝາຍຫລາຍທີ່ສຸດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ.
ບໍ່ເປັນຄວາມຈິງບໍທີ່ວ່າ ເຮົາຈະຫຍຸ້ງຫລາຍໃນຊີວິດ? ແລະ ໜ້າເສຍໃຈທີ່ຈະບອກວ່າ, ເຮົາມັກຈະອ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຂອງເຮົາວ່າເປັນສິ່ງມີກຽດ, ຄືກັບວ່າຄວາມຫຍຸ້ງຂອງເຮົານັ້ນ ເປັນຄວາມສຳເລັດຜົນ ຫລື ເປັນສັນຍາລັກອັນສູງສົ່ງຂອງຊີວິດ.
ແມ່ນແນວນັ້ນຊັ້ນບໍ?
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ ແລະ ຕົວຢ່າງຂອງພຣະອົງ, ແລະ ຊີວິດອັນສັ້ນໆຂອງພຣະອົງໃນບັນດາຜູ້ຄົນຢູ່ຄາລີເລ ແລະ ເຢຣູຊາເລັມ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມວາດພາບເຫັນພຣະອົງຟ້າວຟັ່ງໃນການໄປປະຊຸມ ຫລື ເຮັດຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງພ້ອມກັນ ເພື່ອໃຫ້ແລ້ວໄວໆ.
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຫັນ.
ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນພາບຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໃຍ ດຳລົງຊີວິດໄປແຕ່ລະວັນດ້ວຍຈຸດປະສົງ. ເມື່ອພຣະອົງພົບປະສັງສັນກັບຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບພຣະອົງ, ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າສຳຄັນ ແລະ ຖືກຮັກແພງ. ພຣະອົງຮູ້ຄຸນຄ່າອັນເປັນນິດຂອງຜູ້ຄົນທີ່ພຣະອົງພົບເຫັນ. ພຣະອົງໄດ້ອວຍພອນເຂົາ, ປະຕິບັດແກ່ເຂົາ. ພຣະອົງໄດ້ຄ້ຳຊູເຂົາ, ໄດ້ປິ່ນປົວເຂົາ. ພຣະອົງໄດ້ມອບເວລາອັນລ້ຳຄ່າຂອງພຣະອົງໃຫ້ແກ່ເຂົາ.
ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ, ມັນງ່າຍທີ່ຈະທຳທ່າໃຊ້ເວລາກັບຄົນອື່ນ. ພຽງແຕ່ໃຊ້ນິ້ວມືຍັ່ນບາດດຽວ ເຮົາກໍສາມາດ “ຕິດຕໍ່” ກັບ “ໝູ່ເພື່ອນ” ຫລາຍພັນຄົນໄດ້ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງເຫັນກັນໜ້າຕໍ່ໜ້າ. ເທັກໂນໂລຈີ ສາມາດເປັນສິ່ງດີ, ແລະ ມີຜົນປະໂຫຍດຫລາຍໃນຕອນທີ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃກ້ຄົນທີ່ເຮົາຮັກ. ພັນລະຍາ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອາໄສຢູ່ຫ່າງໄກຈາກລູກຫລານ; ເຮົາຮູ້ວ່າເປັນແນວໃດແມ່ນບໍ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າເຮົາບໍ່ໄດ້ມຸ້ງໄປໃນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ບາງຄົນ ແລະ ທັງສັງຄົມ, ເມື່ອໃຊ້ອິນເຕີແນັດຕິດຕໍ່ຫາກັນ, ມັກຈະເອົາຮູບຕະຫລົກມາໃສ່, ສົ່ງສິ່ງບໍ່ສຳຄັນໃຫ້ຄົນອື່ນ, ຫລື ຕໍ່ຄົນທີ່ເຮົາຮັກໄປຫາເວບໄຊ້ຕ່າງໆ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ຄົງມີບາງບ່ອນທີ່ຮັບຮູ້ການກະທຳແບບນັ້ນ, ແຕ່ເຮົາມີເວລາຫລາຍປານໃດທີ່ຈະເຮັດແນວນັ້ນ? ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ແຍກເວລາໃຫ້ຄົນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຕໍ່ເຮົາຢ່າງພຽງພໍ, ແລ້ວໃນວັນໜຶ່ງເຮົາຈະກິນແໜງ.
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຕັດສິນໃຈທະນຸຖະໜອມຄົນທີ່ເຮົາຮັກ, ໃຊ້ເວລາທີ່ມີຄ່າກັບເຂົາເຈົ້າ, ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆນຳກັນ, ແລະ ສະສົມຄວາມຊົງຈຳອັນຫວານຊື່ນໄວ້.
ຂ້າພະເຈົ້າເສຍດາຍທີ່ບໍ່ໄດ້ດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມສາມາດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ
ສິ່ງໜຶ່ງອີກທີ່ຜູ້ຄົນຈະບອກວ່າເຂົາເຈົ້າພາດທີ່ຈະເຮັດຄືການບໍ່ໄດ້ເປັນຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຢາກເປັນ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າຫວນຄິດຄືນຫລັງ, ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມສາມາດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຄືກັນກັບເພງທີ່ບໍ່ເຄີຍຮ້ອງ.
ບັດນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງການບັນລຸຄວາມສຳເລັດເລື່ອງວິຊາອາຊີບ. ຄວາມສຳເລັດນັ້ນ, ບໍ່ວ່າຈະສູງພຽງໃດ, ແຕ່ໃນເສັ້ນທາງນິລັນດອນ ມັນບໍ່ມີຄວາມໝາຍແນວໃດເລີຍ.
ແຕ່ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະກ່າວເຖິງ ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າ, ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ, ປະສົງໃຫ້ເຮົາເປັນຄົນທີ່ເຮົາຄວນເປັນ.
ເຮົາໄດ້ມາສູ່ໂລກນີ້, ດັ່ງນັກກະວີກ່າວໄວ້ວ່າ, “ມາດ້ວຍລັດສະໝີພາບ”4 ຈາກໂລກກ່ອນເກີດ.
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນເຫັນຄວາມສາມາດຂອງເຮົາ. ພຣະອົງຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ເຮົາບໍ່ຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບຕົວເຮົາເອງ. ພຣະອົງເຕືອນເຮົາໃນຊ່ວງໄລຍະທີ່ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ ເພື່ອເຮົາຈະໄດ້ບັນລຸຄວາມສຳເລັດຂັ້ນສູງສຸດ, ມີຊີວິດທີ່ດີ, ແລະ ກັບຄືນໄປຫາທີ່ປະທັບຂອງພຣະອົງ.
ແລ້ວເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງໃຊ້ເວລາ ແລະ ກຳລັງວັງຊາຢ່າງຫລວງຫລາຍກັບສິ່ງທີ່ເປັນຂອງໂລກ, ທີ່ບໍ່ສຳຄັນ, ແລະ ບໍ່ມີຄ່າ? ເຮົາບໍ່ຢາກຍອມຮັບວ່າ ເຮົາພະຍາຍາມສະແຫວງຫາສິ່ງທີ່ເລັກນ້ອຍ ແລະ ຊົ່ວຄາວບໍ?
ບໍ່ເປັນສິ່ງສະຫລາດບໍຖ້າຫາກເຮົາຈະ “ທ້ອນໂຮມຊັບສົມບັດສຳລັບຕົນໄວ້ໃນສະຫວັນ, ບ່ອນທີ່ມອດ ແລະ ຂີ້ໝ້ຽງກັດກິນບໍ່ໄດ້ ແລະ ໂຈນເຈາະລັກເອົາບໍ່ໄດ້”?5
ເຮົາຈະເຮັດແນວນີ້ໄດ້ແນວໃດ? ໂດຍການເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ໂດຍການເອົາຄຳສອນຂອງພຣະອົງລວມເຂົ້າກັບຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເຮົາ, ໂດຍການຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອນມະນຸດຂອງເຮົາ.
ເຮົາບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້ ຖ້າຫາກເຮົາລາກຕີນໄປ, ຫລຽວເບິ່ງແຕ່ໂມງ, ຈົ່ມໄປຕາມທາງໄປສູ່ການເປັນສານຸສິດ.
ເມື່ອກ່າວເຖິງການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ, ເຮົາບໍ່ຄວນເປັນເໝືອນດັ່ງເດັກນ້ອຍຢັ່ງຕີນລົງນ້ຳ ແລ້ວເວົ້າວ່າ ເຂົາໄດ້ລອຍນ້ຳແລ້ວ. ໃນຖານະທີ່ເປັນບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ເຮົາສາມາດເຮັດຫລາຍກວ່ານັ້ນ. ການມີເຈດຕະນາດີເທົ່ານັ້ນແມ່ນບໍ່ພຽງພໍ. ເຮົາຕ້ອງ ເຮັດ. ຍິ່ງສຳຄັນກວ່ານັ້ນ, ເຮົາຕ້ອງ ກາຍເປັນ ຄົນທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຢາກໃຫ້ເຮົາເປັນ.
ການປະກາດປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພຣະກິດຕິຄຸນເປັນສິ່ງດີ, ແຕ່ການດຳລົງຊີວິດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ແມ່ນເປັນສິ່ງທີ່ດີກວ່າ. ການປາຖະໜາທີ່ຈະເປັນຄົນຊື່ສັດຫລາຍກວ່າເກົ່າຕໍ່ພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາເປັນສິ່ງດີ; ແຕ່ການເປັນຄົນຊື່ສັດຕໍ່ພັນທະສັນຍາອັນສັກສິດ—ຮ່ວມທັງການດຳລົງຊີວິດໃນຄຸນນະທຳ, ການຈ່າຍເງິນສ່ວນສິບ ແລະ ເງິນບໍລິຈາກ, ການຮັກສາພຣະວາຈາແຫ່ງປັນຍາ, ແລະ ການຮັບໃຊ້ຄົນທີ່ຂັດສົນເປັນສິ່ງທີ່ດີກວ່າ. ການປະກາດວ່າເຮົາຈະອຸທິດເວລາຫລາຍກວ່າເກົ່າກັບການອະທິຖານ, ການສຶກສາພຣະຄຳພີ, ການເຮັດກິດຈະກຳທີ່ເປັນປະໂຫຍດກັບຄອບຄົວກໍເປັນສິ່ງດີ; ແຕ່ການເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ກ່າວມານັ້ນຢ່າງສະໝ່ຳສະເໝີ ຈະນຳພອນຂອງສະຫວັນມາໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາ.
ການເປັນສານຸສິດເປັນການສະແຫວງຫາຄວາມບໍລິສຸດ ແລະ ຄວາມສຸກ. ມັນເປັນເສັ້ນທາງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາດີ ແລະ ມີຄວາມສຸກທີ່ສຸດ.
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຕັດສິນໃຈ ທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ທຳງານຢ່າງພາກພຽນເພື່ອກາຍເປັນຄົນທີ່ເຮົາໄດ້ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເປັນ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຟັງ ແລະ ເຮັດຕາມການກະຕຸ້ນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ເມື່ອເຮົາເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຈະເປີດເຜີຍຕໍ່ເຮົາສິ່ງທີ່ເຮົາບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກມາກ່ອນກ່ຽວກັບຕົວເຮົາເອງ. ພຣະອົງຈະສະແດງໃຫ້ເຮົາເຫັນເສັ້ນທາງ ແລະ ເປີດຕາເຮົາໃຫ້ເຫັນສິ່ງທີ່ເຮົາບໍ່ຮູ້ຈັກ ແລະ ບາງທີພອນສະຫວັນທີ່ເຮົາບໍ່ຄາດຄິດ.
ເມື່ອເຮົາອຸທິດຕົນໃນການສະແຫວງຫາຄວາມສັກສິດ ແລະ ຄວາມສຸກຫລາຍເທົ່າໃດ, ເຮົາຈະມີຄວາມກິນແໜງໜ້ອຍລົງເທົ່ານັ້ນ. ເມື່ອເຮົາເພິ່ງພາອາໄສຕໍ່ພຣະຄຸນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຫລາຍເທົ່າໃດ, ເຮົາຈະຮູ້ສຶກວ່າເຮົາຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຄາດຫວັງໃຫ້ເຮົາຢູ່ຫລາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າເສຍດາຍທີ່ບໍ່ໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ຕົວເອງມີຄວາມສຸກຫລາຍກວ່ານີ້
ສິ່ງໜຶ່ງອີກທີ່ຄົນໃກ້ຕາຍຈະກິນແໜງອາດເປັນສິ່ງທີ່ແປກໃຈ. ເຂົາເຈົ້າເສຍດາຍທີ່ບໍ່ໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ຕົນເອງມີຄວາມສຸກ.
ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ເຮົາມັກຈະວາດພາບເຫັນບາງສິ່ງທີ່ຢູ່ພຽງແຄ່ເອື້ອມ ທີ່ຈະນຳຄວາມສຸກມາໃຫ້ເຮົາ: ສະພາບການຄອບຄົວທີ່ດີກວ່າ, ສະພາບການເງິນທີ່ດີກວ່າ, ຫລື ເຫັນທີ່ສຸດຂອງການທົດລອງ.
ເມື່ອເຮົາມີອາຍຸສູງຂຶ້ນຫລາຍເທົ່າໃດ, ເຮົາຈະຫວນຄິດຄືນຫລັງ ແລະ ຮັບຮູ້ວ່າສະພາບການພາຍນອກບໍ່ມີຄວາມສຳຄັນແນວໃດເລີຍ ຫລື ກຳນົດຄວາມສຸກຂອງເຮົາ.
ເຮົາ ສຳຄັນ.ເຮົາ ກຳນົດຄວາມສຸກຂອງເຮົາເອງ.
ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ຄວບຄຸມຄວາມສຸກຂອງເຮົາເອງ.
ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແຮລີເອັດ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າມັກໄປຂີ່ລົດຖີບຫລິ້ນ. ພວກເຮົາມັກຊົມຄວາມງາມຂອງທຳມະຊາດ. ພວກເຮົາມັກເສັ້ນທາງທີ່ພວກເຮົາຂີ່ລົດຖີບຜ່ານ, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ສົນໃຈວ່າພວກເຮົາຂີ່ໄປໄກຫລາຍປານໃດ ຫລື ຂີ່ໄວປານໃດ ເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ກັບຄົນອື່ນ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ບາງເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າກໍຄິດວ່າ ພວກເຮົາຄວນຄິດແຂ່ງຂັນກັບຄົນອື່ນນໍ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄິດວ່າ ພວກເຮົາອາດຈະໄປເຖິງໄວ ຫລື ຂີ່ໄວຫລາຍຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ. ແລະ ແລ້ວບາງເທື່ອ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ເຮັດຜິດພາດໜັກກວ່າເກົ່າເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າແນວນັ້ນກັບພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ນາງມັກຈະກ່າວກ່ຽວກັບຄຳແນະນຳຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມອ່ອນຫວານ, ແຈ່ມແຈ້ງ, ແລະ ຊື່ຕົງແທ້ໆວ່າ, “ດີເດີ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນການແຂ່ງຂັນເດີ້; ມັນແມ່ນການເດີນທາງ. ສະນັ້ນ ໃຫ້ຊື່ນຊົມກັບຊ່ວງເວລານີ້.”
ຈັ່ງແມ່ນນາງເວົ້າຖືກແທ້ໆ!
ບາງເທື່ອໃນຊີວິດ, ເຮົາມັກຈະເອົາໃຈໃສ່ກັບເສັ້ນໄຊຈົນວ່າເຮົາລືມຊື່ນຊົມກັບການເດີນທາງ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໄປຂີ່ລົດຖີບນຳພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນກັບການໄປເຖິງເສັ້ນໄຊ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄປຂີ່ລົດຖີບຫລິ້ນກັບນາງ ເພາະການໄດ້ຢູ່ກັບນາງເປັນຄວາມຫວານຊື່ນ ແລະ ລື້ນເລີງ.
ບໍ່ເປັນເລື່ອງໂງ່ຈ້າບໍຖ້າເຮົາທຳລາຍໂອກາດອັນຫວານຊື່ນ ແລະ ປິຕິຍິນດີ ເພາະເວລາເຊັ່ນນັ້ນຈະໝົດໄປ?
ຕອນເຮົາຟັງເພງ ເຮົາໄດ້ລໍຖ້າຈົນເພງຈົບບໍ ຈຶ່ງຈະຊື່ນຊົມກັບສຽງເພງນັ້ນ? ບໍ່ເລີຍ. ເຮົາຈະຟັງ ແລະ ຊື່ນຊົມກັບທຳນອງ, ຈັງຫວະ, ແລະ ຄວາມສອດຄ່ອງຂອງມັນຈົນໝົດທັງເພງ.
ເຮົາກ່າວຄຳອະທິຖານຂອງເຮົາພຽງແຕ່ຄຳວ່າ “ອາແມນ” ບໍ ຫລື ກ່າວຄຳສຸດທ້າຍຢູ່ໃນຈິດໃຈ? ບໍ່ເລີຍ. ເຮົາອະທິຖານເພື່ອຈະໄດ້ຢູ່ໃກ້ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ເພື່ອຮັບເອົາພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງ ແລະ ເພື່ອຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ.
ເຮົາບໍ່ຄວນລໍຖ້າທີ່ຈະມີຄວາມສຸກ ໃນຈຸດໃດຈຸດໜຶ່ງໃນອະນາຄົດ, ເພາະຄວາມສຸກມີຢູ່ໃນຕອນນີ້ຢູ່ແລ້ວ—ຕະຫລອດເວລາ! ຊີວິດນີ້ບໍ່ແມ່ນຊ່ວງເວລາທີ່ໃຫ້ເຮົາມີຄວາມກະຕັນຍູນຳອາດີດເທົ່ານັ້ນ. “ມັນເປັນມື້ທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຄວາມມີໄຊ … ,” ເພງສັນລະເສີນໄດ້ກ່າວ. “ຈົ່ງຊື່ນຊົມຍິນດີ.”6
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ບໍ່ວ່າສະພາບການຂອງເຮົາຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າການທ້າທາຍ ຫລື ການທົດລອງຂອງເຮົາ ຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ຈະມີບາງສິ່ງໃນທຸກມື້ທີ່ເຮົາສາມາດ ຮັບ ແລະ ທະນຸຖະໜອມ. ມີບາງສິ່ງໃນທຸກມື້ທີ່ສາມາດນຳຄວາມກະຕັນຍູ ແລະ ຄວາມຊື່ນຊົມມາໃຫ້ເຮົາ ຖ້າຫາກເຮົາພຽງແຕ່ເບິ່ງ ແລະ ມີຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ມັນ.
ບາງເທື່ອເຮົາຄວນເບິ່ງໜ້ອຍລົງດ້ວຍຕາ ແລະ ເບິ່ງຫລາຍຂຶ້ນດ້ວຍໃຈ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກຂໍ້ຄວາມນີ້ທີ່ວ່າ: “ບຸກຄົນຈະຫລຽວເຫັນຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງດ້ວຍໃຈເທົ່ານັ້ນ. ອັນໃດກໍຕາມທີ່ສຳຄັນ ຕາຈະຫລຽວບໍ່ເຫັນ.”7
ເຮົາຖືກບັນຊາໃຫ້ “ຂອບພຣະໄທໃນທຸກສິ່ງ.”8 ສະນັ້ນ ບໍ່ເປັນສິ່ງທີ່ດີກວ່າບໍ ທີ່ຈະເຫັນດ້ວຍຕາ ແລະ ໃຈຂອງເຮົາ ແມ່ນແຕ່ສິ່ງເລັກນ້ອຍ ເຮົາກໍ ສາມາດ ຂອບພຣະໄທ, ແທນທີ່ຈະສິ້ນຫວັງກັບສະພາບການໃນປະຈຸບັນຂອງເຮົາ?
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສັນຍາວ່າ, ຄົນທີ່ຮັບເອົາທຸກສິ່ງທັງປວງດ້ວຍຄວາມຂອບຄຸນຈະຖືກເຮັດໃຫ້ຮຸ່ງເຮືອງ; ແລະ ສິ່ງຂອງ ຂອງແຜ່ນດິນໂລກຈະຖືກຕື່ມໃຫ້ເຂົາ, ແມ່ນແຕ່ຮ້ອຍເທົ່າ.”9
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ດ້ວຍພອນທີ່ງົດງາມຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ແຜນແຫ່ງຄວາມລອດທີ່ເພື່ອແຜ່ຂອງພຣະອົງ, ຄວາມຈິງແຫ່ງສະຫວັນເຖິງການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນ, ແລະ ຄວາມງາມຫລາຍໆຢ່າງໃນການເດີນທາງໃນຊ່ວງມະຕະຂອງເຮົານີ້, “ເຮົາມີເຫດຜົນທີ່ຈະປິຕິຍິນດີບໍ?”10
ດັ່ງນັ້ນຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຕັດສິນໃຈທີ່ຈະມີຄວາມສຸກ, ບໍ່ວ່າສະພາບການຂອງເຮົາຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ.
ກ່ຽວກັບການຕັດສິນໃຈທີ່ແນ່ວແນ່
ມື້ໜຶ່ງເຮົາຈະກ້າວເດີນຕໍ່ໄປຈາກຊີວິດມະຕະນີ້ຢ່າງຫລີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້. ມື້ໜຶ່ງເຮົາຈະຫວນຄິດຄືນຫລັງໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ແລະ ຈະແປກໃຈເມື່ອຮູ້ວ່າເຮົາສາມາດເປັນຄົນດີກວ່ານັ້ນ, ຕັດສິນໃຈເຮັດສິ່ງດີກວ່ານັ້ນ, ຫລື ໃຊ້ເວລາຂອງເຮົາໃຫ້ເປັນປະໂຫຍດ.
ເພື່ອຫລີກເວັ້ນຈາກຄວາມກິນແໜງຫລາຍທີ່ສຸດໃນຊີວິດ, ເຮົາຕ້ອງຮູ້ຈັກຕັດສິນໃຈທີ່ແນ່ວແນ່ໃນມື້ນີ້. ສະນັ້ນ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງ:
-
ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະໃຊ້ເວລາໃຫ້ຫລາຍຂຶ້ນກັບຄົນທີ່ເຮົາຮັກ.
-
ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະພະຍາຍາມກາຍເປັນຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ເຮົາເປັນ.
-
ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະພົບຄວາມສຸກ, ບໍ່ວ່າສະພາບການຂອງເຮົາຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ.
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະແດງປະຈັກພະຍານວ່າ ເຮົາສາມາດຫລີກເວັ້ນຈາກຄວາມກິນແໜງຫລາຍທີ່ສຸດໃນມື້ອື່ນ ໂດຍການຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໃນມື້ນີ້. ຖ້າຫາກເຮົາໄດ້ເຮັດບາບ ຫລື ເຮັດຄວາມຜິດ—ຖ້າຫາກເຮົາໄດ້ເລືອກສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາກິນແໜງໃນຕອນນີ້—ມີຂອງປະທານແຫ່ງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຄຣິດ, ຊຶ່ງເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບການອະໄພໃຫ້ໄດ້. ເຮົາບໍ່ສາມາດກັບຄືນໄປຫາອາດີດ, ແຕ່ເຮົາສາມາດກັບໃຈ. ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດສາມາດເຊັດນ້ຳຕາທຸກຢົດ11 ແລະ ຍົກຄວາມໜັກໜ່ວງຂອງບາບອອກໄປໄດ້.12 ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງອະນຸຍາດໃຫ້ເຮົາປະຖິ້ມອາດີດ ແລະ ກ້າວເດີນໄປໜ້າດ້ວຍມືທີ່ສະອາດ, ດ້ວຍໃຈທີ່ບໍລິສຸດ,13 ແລະ ດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ດີຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ ແລະ ເປັນຄົນດີກວ່າເກົ່າ.
ແມ່ນແລ້ວ, ຊີວິດນີ້ຜ່ານໄປຢ່າງວ່າງໄວ; ວັນເວລາຂອງເຮົາເບິ່ງຄືວ່າ ລ່ວງເລີຍໄປຢ່າງໄວວາ; ແລະ ຄວາມຕາຍຈະປະກົດວ່າເປັນສິ່ງໜ້າຢ້ານກົວເປັນບາງຄັ້ງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ວິນຍານຂອງເຮົາຈະຄົງຢູ່ຕໍ່ໄປ ແລະ ມື້ໜຶ່ງຈະໄດ້ເຂົ້າຄືນຫາຮ່າງກາຍ ແລະ ຮັບເອົາລັດສະໝີພາບແຫ່ງຄວາມອະມະຕະ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົນວ່າ ເປັນເພາະຄວາມເມດຕາຂອງພຣະຄຣິດ, ເຮົາຈະມີຊີວິດຄືນອີກ ແລະ ຕະຫລອດການ. ເປັນເພາະພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ, ມື້ໜຶ່ງເຮົາຈະເຂົ້າໃຈຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ຊື່ນ ຊົມກັບຄວາມໝາຍຂອງຄຳວ່າ “ຄວາມເຈັບປວດແຫ່ງຄວາມຕາຍຈະຖືກກືນເຂົ້າໄປໃນພຣະຄຣິດ.”14
ເສັ້ນທາງທີ່ພາໄປຫາເສັ້ນທາງແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຮົາ ໃນຖານະທີ່ເປັນບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະເຈົ້າເປັນເສັ້ນທາງນິລັນດອນ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ມິດສະຫາຍທີ່ຮັກແພງທັງຫລາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາຕ້ອງເລີ່ມຕົ້ນເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງນິລັນດອນນັ້ນໃນ ມື້ນີ້; ເຮົາບໍ່ຄວນພາດໄປແມ່ນແຕ່ມື້ດຽວ. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ລໍຖ້າຈົນໃກ້ມື້ຕາຍ ກ່ອນເຮົາຈະຮຽນທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດ. ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.