ສາລາຢູ່ໃສ?
ໂດຍ ປະທານເຮັນຣີ ບີ ໄອຣິງ
ທີ່ປຶກສາທີໜຶ່ງໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ
ແຕ່ສາລານັ້ນທີ່ເບິ່ງຄືວ່າບັງສະຫວັນໄວ້ ບໍ່ໄດ້ປິດບັງພຣະເຈົ້າ ແຕ່ບາງເທື່ອໄດ້ປິດບັງເຮົາໄວ້. ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລີ້ຈາກເຮົາ, ແຕ່ບາງເທື່ອເຮົາລີ້ຈາກພຣະອົງ.
ໃນຄວາມທຸກທໍລະມານໃຈຂອງເພິ່ນຢູ່ໃນຄຸກລີເບີຕີ, ສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ຮ້ອງອອກມາວ່າ: ໂອ້ ພຣະອົງເຈົ້າຂ້າ, ພຣະອົງປະທັບຢູ່ບ່ອນໃດ? ແລະ ສາລາທີ່ປົກປິດບ່ອນລີ້ຂອງພຣະອົງຢູ່ບ່ອນໃດ”1 ຫລາຍຄົນພວກເຮົາ, ໃນຊ່ວງຢູ່ໃນຄວາມທຸກທໍລະມານໃຈຂອງເຮົາ, ຈະຮູ້ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າຢູ່ໄກຈາກເຮົາ. ແຕ່ສາລານັ້ນທີ່ເບິ່ງຄືວ່າບັງສະຫວັນໄວ້ ບໍ່ໄດ້ປິດບັງພຣະເຈົ້າ ແຕ່ບາງເທື່ອໄດ້ປິດບັງເຮົາໄວ້. ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລີ້ຈາກເຮົາ, ແຕ່ບາງເທື່ອເຮົາລີ້ຈາກພຣະອົງ, ປິດບັງໄວ້ໂດຍສາລາຂອງເຫດຜົນທີ່ກີດກັນເຮົາຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງເບິ່ງຄືວ່າຢູ່ໄກ ແລະ ເຂົ້າໄປຫາບໍ່ໄດ້. ຄວາມປາຖະໜາຂອງເຮົາ, ແທນທີ່ຈະເປັນຄວາມຮູ້ສຶກວ່າ “ຂໍໃຫ້ເປັນໄປຕາມນ້ຳພຣະໄທຂອງພຣະອົງເຖີດ,”2 ໄດ້ສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເປັນສາລາກີດກັນເຮົາຈາກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າສາມາດຫລຽວເຫັນເຮົາ ຫລື ຕິດຕໍ່ກັບເຮົາ, ແຕ່ເຮົາອາດບໍ່ເຕັມໃຈຟັງ ຫລື ເຮັດຕາມພຣະປະສົງ ແລະ ເວລາຂອງພຣະອົງ.
ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ໄດ້ແຍກອອກຈາກພຣະເຈົ້າຈະຫລຸດໜ້ອຍຖອຍລົງ ເມື່ອເຮົາກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງເດັກນ້ອຍຢູ່ຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະອົງ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ງ່າຍຢູ່ໃນໂລກບ່ອນທີ່ເຫດຜົນຂອງຄົນອື່ນສາມາດກະທົບກະເທືອນຕໍ່ຄວາມປະສົງຂອງເຮົາ. ແຕ່ມັນຈະຊ່ອຍເຫລືອເຮົາໃຫ້ຮູ້ຈັກຄວາມຈິງນີ້: ພຣະເຈົ້າຢູ່ໃກ້ເຮົາ ແລະ ຮູ້ຈັກເຮົາ ແລະ ບໍ່ເຄີຍລີ້ຈາກລູກທີ່ຊື່ສັດຂອງພຣະອົງ.
ຫລານສາວຜູ້ອາຍຸສາມປີຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະແດງເຖິງພະລັງຂອງຄວາມໄຮ້ດຽງສາ ແລະ ຄວາມຖ່ອມຕົນ ເພື່ອຕິດຕໍ່ເຮົາໃສ່ກັບພຣະເຈົ້າ. ນາງໄດ້ໄປຊົມພຣະວິຫານບຣິກຳ ຊີທີ ໃນລັດຢາທູ ກັບຄອບຄົວຂອງນາງ. ຢູ່ໃນຫ້ອງໜຶ່ງຂອງອາຄານທີ່ສວຍງາມນັ້ນ, ນາງໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຮອບໆ ແລະ ຖາມວ່າ, “ແມ່, ພຣະເຢຊູຢູ່ໃສ?” ແມ່ຂອງນາງໄດ້ບອກວ່າ ນາງຈະບໍ່ເຫັນພຣະເຢຊູຢູ່ໃນພຣະວິຫານ, ແຕ່ນາງຈະສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງອິດທິພົນຂອງພຣະອົງຢູ່ໃນໃຈຂອງນາງ. ນາງອີລາຍຊາໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບຄຳຕອບຂອງແມ່ ແລະ ກໍເບິ່ງວ່າພໍໃຈ ແລະ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ໂອ້, ພຣະເຢຊູໄປຊ່ອຍເຫລືອບາງຄົນ.”
ສາລາບໍ່ໄດ້ບັງຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງນາງອີລາຍຊາໄວ້ ຫລື ບັງພາບຂອງຄວາມເປັນຈິງຈາກນາງ. ພຣະເຈົ້າຢູ່ໃກ້ນາງ, ແລະ ນາງຮູ້ສຶກຢູ່ໃກ້ພຣະອົງ. ນາງຮູ້ວ່າ ພຣະວິຫານເປັນບ້ານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແຕ່ຍັງເຂົ້າໃຈອີກວ່າ ພຣະເຢຊູຄຣິດທີ່ໄດ້ຟື້ນຄືນຊີວິດແລ້ວ ແລະ ມີລັດສະໝີພາບ ມີຮ່າງກາຍ ແລະ ສາມາດປະກົດຕົວຢູ່ບ່ອນໜຶ່ງໃນເວລາໜຶ່ງ.3 ຖ້າຫາກພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນບ້ານຂອງພຣະອົງ, ນາງຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຕ້ອງຢູ່ບ່ອນອື່ນ. ແລະ ຕາມທີ່ນາງຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ນາງຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງ ເຮັດວຽກງານດີສຳລັບລູກໆຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ. ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າ ນາງມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະໄດ້ເຫັນພຣະເຢຊູ ບໍ່ພຽງແຕ່ເພື່ອຢືນຢັນເຖິງຄວາມເປັນຈິງຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເປັນເພາະວ່ານາງຮັກພຣະອົງ.
ພຣະວິນຍານສາມາດເປີດເຜີຍຕໍ່ຈິດໃຈທີ່ເປັນເດັກຂອງນາງໄດ້ເຖິງການປອບໂຍນທີ່ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງການ. ພຣະເຢຊູຄຣິດຊົງພຣະຊົນຢູ່, ຮູ້ຈັກເຮົາ, ແລະ ເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຕໍ່ເຮົາ. ໃນເວລາທີ່ມີຄວາມເຈັບປວດ, ເປົ່າປ່ຽວດຽວດາຍ, ຫລື ສັບສົນ, ເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຫັນພຣະເຢຊູຄຣິດເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຮູ້ເຖິງສະພາບການຂອງເຮົາ ແລະວ່າພາລະກິດຂອງພຣະອົງຄືການໃຫ້ພອນ.
ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກຈາກຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງວ່າປະສົບການຂອງນາງອີລາຍຊາສາມາດເປັນຂອງເຮົາໄດ້, ຫລັງຈາກເຮົາບໍ່ໄດ້ເປັນເດັກນ້ອຍອີກຕໍ່ໄປ. ໃນຕອນຂ້າພະເຈົ້າເລີ່ມຕົ້ນອາຊີບ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ທຳງານໜັກເພື່ອຈະໄດ້ຕຳແໜ່ງດີຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລສະແຕນຝອດ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດດີແລ້ວສຳລັບຕົວຂ້າພະເຈົ້າເອງ ແລະ ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ພວກເຮົາໄດ້ອາໄສຢູ່ໃກ້ພໍ່ແມ່ຂອງພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນບ່ອນທີ່ສຸກສະບາຍ. ຕາມມາດຕະຖານຂອງໂລກແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບັນລຸຄວາມສຳເລັດຫລາຍສົມຄວນ. ແຕ່ສາດສະໜາຈັກໄດ້ໃຫ້ໂອກາດແກ່ຂ້າພະເຈົ້າເພື່ອຈະໄດ້ຍ້າຍຈາກຄາລິຟໍເນຍ ແລະ ໄປທຳງານຢູ່ວິທະຍາໄລຣິກສ໌ ຢູ່ລັດໄອດາໂຮ. ຈຸດເປົ້າໝາຍທາງອາຊີບຂອງຂ້າພະເຈົ້າອາດເປັນສາລາແຍກຂ້າພະເຈົ້າຈາກພຣະບິດາທີ່ຊົງຮັກ ຜູ້ຮູ້ດີກວ່າວ່າອະນາຄົດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຄວນເປັນແນວໃດ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບພອນທີ່ຮູ້ວ່າ ຄວາມສຳເລັດຜົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບເຖິງຕອນນັ້ນ ເປັນຂອງປະທານຈາກພຣະເຈົ້າ. ແລະ ສະນັ້ນ, ຄືກັນກັບເດັກນ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄຸເຂົ່າອະທິຖານທູນຖາມວ່າຂ້າພະເຈົ້າຄວນເຮັດສິ່ງໃດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງຢູ່ໃນໃຈວ່າ, “ມັນເປັນໂຮງຮຽນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.” ບໍ່ມີສາລາປິດບັງຂ້າພະເຈົ້າຈາກພຣະເຈົ້າ. ດ້ວຍສັດທາ ແລະ ຄວາມຖ່ອມຕົນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍອມຕໍ່ພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍ ແລະ ຄວາມໃກ້ຊິດຂອງພຣະອົງ.
ໃນໄລຍະຢູ່ວິທະຍາໄລຣິກສ໌ນັ້ນ, ຊຶ່ງເປັນຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າພະຍາຍາມເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ໄດ້ເປັນຊ່ວງໄລຍະທີ່ສາລາບໍ່ໄດ້ແຍກ ຫລື ປິດບັງຂ້າພະເຈົ້າຈາກບົດບາດທີ່ສຳຄັນຂອງພຣະເຈົ້າຈາກຂ້າພະເຈົ້າ. ເມື່ອຂ້າພະຈົ້າສະແຫວງຫາທີ່ຈະເຮັດວຽກງານຂອງພຣະອົງ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຂົ້າໃກ້ພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ແນ່ໃຈວ່າພຣະອົງຮູ້ເຖິງທຸລະກິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຫລາຍກັບຄວາມສຸກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ແຕ່ດັ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າມີຢູ່ທີ່ສະແຕນຝອດ, ເປົ້າໝາຍທາງໂລກເລີ່ມຕົ້ນສະເໜີຕົວຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ສິ່ງໜຶ່ງແມ່ນການສະເໜີຕຳແໜ່ງທີ່ໜ້າສົນໃຈ, ຊຶ່ງເກີດຂຶ້ນຕອນຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ວິທະຍາໄລຣິກສ໌ໄດ້ຫ້າປີ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄິດຢາກຮັບເອົາຕຳແໜ່ງນັ້ນ ແລະ ໄດ້ອະທິຖານ, ແມ່ນແຕ່ໄດ້ປຶກສາຫາລືກັບຝ່າຍປະທານສູງສຸດ. ພວກເພິ່ນກໍໄດ້ຕອບດ້ວຍຄວາມອົບອຸ່ນ ແລະ ຕະຫລົກໜ້ອຍໜຶ່ງ. ປະທານສະເປັນເຊີ ດັບເບິນຢູ ຄິມໂບ ໄດ້ຟັງຂ້າພະເຈົ້າບັນຍາຍກ່ຽວກັບຂໍ້ສະເໜີຈາກໂຮງຮຽນແຫ່ງໃຫຍ່ ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ເອີ, ຮານ, ມັນເປັນໂອກາດດີນໍ! ແລະ ຖ້າຫາກພວກເຮົາຕ້ອງການເຈົ້າ, ພວກເຮົາກໍຮູ້ວ່າເຈົ້າຢູ່ບ່ອນໃດ.” ພວກເພິ່ນຈະຮູ້ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ໃສ, ແຕ່ຄວາມຢາກໄດ້ຕຳແໜ່ງໃໝ່ນັ້ນອາດເປັນສາລາທີ່ອາດເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຊອກຫາພຣະເຈົ້າໄດ້ຍາກ ແລະ ຍາກສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຈະໄດ້ຍິນ ແລະ ເຮັດຕາມການເຊື້ອເຊີນຂອງພຣະອົງ.
ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າພວກເຮົາບໍ່ຄວນໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ເທົ່ານັ້ນກໍພໍແລ້ວສຳລັບອ້າຍ.” ແຕ່ນາງໄດ້ແນະນຳຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຊອກຫາການເປີດເຜີຍດ້ວຍຕົວເອງ. ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານອີກ. ເທື່ອນີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳຕອບທີ່ແຈ່ມແຈ້ງ, ດ້ວຍສຽງຢູ່ໃນໃຈວ່າ, “ເຮົາຈະ ໃຫ້ ເຈົ້າຢູ່ວິທະຍາໄລຣິກສ໌ຕໍ່ໄປອີກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ.” ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າອາດເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າສັບສົນກ່ຽວກັບຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ຍາກທີ່ຈະໄດ້ຮັບການເປີດເຜີຍ.
ສາມມື້ຫລັງຈາກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການດົນໃຈນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕອບປະຕິເສດ ແລະ ທຳງານຢູ່ວິທະຍາໄລຣິກສ໌ຕໍ່ໄປ. ແລ້ວເຄື່ອນນ້ຳທີທອນໄດ້ພັງ. ພຣະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ເຄື່ອນນັ້ນຈະພັງ ແລະ ຜູ້ຄົນຫລາຍຮ້ອຍຄົນຈະຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ. ພຣະອົງໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຊອກຫາຄຳແນະນຳ ແລະ ຂໍການອະນຸຍາດຈາກພຣະອົງ ເພື່ອຈະໄດ້ຢູ່ທີ່ວິທະຍາໄລຣິກສ໌ຕໍ່ໄປ. ພຣະອົງພຽງຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຮູ້ຈັກວ່າ ການຮັບໃຊ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ວິທະຍາໄລ ແລະ ໃນແຣັກສະເບີກຈະມີຜົນປະໂຫຍດຫລາຍ. ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ສະແຫວງຫາພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໃນຄຳອະທິຖານເລື້ອຍໆ ເພື່ອວ່າພຣະອົງຈະໄດ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຊ່ອຍເຫລືອຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ສູນເສຍຊັບສິນ ແລະ ຜູ້ທີ່ຊີວິດໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວລາຢ່າງຫລວງຫລາຍກັບຄົນອື່ນໆເພື່ອມ້ຽນຂີ້ຕົມ ແລະ ຂົນນ້ຳອອກຈາກເຮືອນ. ຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຢາກຈະຮູ້ ແລະ ເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງໄດ້ໃຫ້ໂອກາດແກ່ຂ້າພະເຈົ້າເພື່ອຊອກຫາສິ່ງທີ່ສຳຄັນຕໍ່ຈິດວິນຍານ.
ປະສົບການັ້ນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວິທີໜຶ່ງອີກທີ່ເຮົາສາມາດສ້າງສິ່ງກີດກັນ ຈາກການຮູ້ຈັກພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫລື ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ເຮົາ: ເຮົາບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ມັນເກີດຂຶ້ນຕາມຕາຕະລາງ ຂອງເຮົາ ເມື່ອພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມີຕາຕະລາງຂອງພຣະອົງເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວລາຫລາຍແລ້ວໃນການຮັບໃຊ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ແຣັກສະເບີກ ແລະ ຄິດຢາກຍ້າຍໄປເຮັດຕຳແໜ່ງອື່ນ. ບາງເທື່ອຄວາມໃຈຮ້ອນທີ່ຢາກເຮັດຕາມເວລາຂອງເຮົາ ສາມາດປິດບັງພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງທີ່ມີສຳລັບເຮົາ.
ຢູ່ໃນຄຸກລີເບີຕີ ສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ທູນຂໍໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າລົງໂທດຄົນທີ່ຂົ່ມເຫັງສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຢູ່ໃນລັດມີເຊີຣີ. ຄຳອະທິຖານຂອງເພິ່ນນັ້ນເປັນການແກ້ແຄ້ນ. ແຕ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕອບວ່າຈະບໍ່ຫລາຍປີຈາກນີ້,4 ທີ່ພຣະອົງຈະຈັດການກັບຄົນທີ່ເປັນສັດຕູຂອງສາດສະໜາຈັກ. ຢູ່ໃນຂໍ້ທີ 24 ແລະ 25, ພາກທີ 121 ຂອງ Doctrine and Covenants, ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ:
ຕາຂອງພຣະອົງເຫັນ ແລະ ຮູ້ຈັກວຽກງານທັງໝົດຂອງພວກເຂົາ, ແລະ ພຣະອົງໄດ້ເກັບການພິພາກສາອັນວ່ອງໄວໄວ້ໃນລະດູການຂອງມັນ, ໃຫ້ພວກເຂົາທຸກຄົນ;
ເພາະມີເວລາກຳນົດໄວ້ໃຫ້ມະນຸດທຸກຄົນ, ຕາມທີ່ວຽກງານຂອງເຂົາຈະເປັນ.5
ເຮົາຈະຍ້າຍສາລາອອກໄປຈາກເຮົາ ເມື່ອເຮົາຮູ້ສຶກ ແລະ ອະທິຖານວ່າ, “ຂໍໃຫ້ເປັນໄປຕາມນ້ຳພຣະໄທຂອງພຣະອົງ” ແລະ “ຂໍໃຫ້ເປັນໄປຕາມເວລາຂອງພຣະອົງ.” ເວລາຂອງພຣະອົງກໍຄວນພຽງພໍແລ້ວສຳລັບເຮົາ, ເພາະເຮົາຮູ້ວ່າ ພຣະອົງປະສົງພຽງແຕ່ສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດເທົ່ານັ້ນ.
ລູກໄພ້ຄົນໜຶ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເປັນເວລາຫລາຍປີວ່າ ພຣະເຈົ້າໄດ້ວາງສາລາບັງລາວໄວ້. ນາງເປັນແມ່ໜຸ່ມທີ່ມີລູກນ້ອຍສາມຄົນ ແລະ ຢາກໄດ້ລູກຕື່ມອີກ. ຫລັງຈາກໄດ້ຫລຸລູກສອງເທື່ອແລ້ວ ຄຳອະທິຖານ ແລະ ຄຳອ້ອນວອນຂອງນາງເລີ່ມເຈັບປວດໜັກຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ. ເມື່ອຫລາຍປີຜ່ານໄປ, ນາງເລີ່ມໃຈຮ້າຍຫລາຍຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ. ເມື່ອລູກຜູ້ນ້ອຍຂອງນາງໄດ້ໄປໂຮງຮຽນ ຄວາມມິດງຽບໃນເຮືອນເຮັດໃຫ້ນາງຮູ້ສຶກວ່າ ນາງຖືກເຍາະເຍີ້ຍເພາະການຢາກມີລູກ. ເຊັ່ນດຽວກັບການໄດ້ຍິນຄົນອື່ນເວົ້າວ່າ ບໍ່ຢາກມີລູກກໍຍັງມີໃຫ້ໄດ້. ນາງຮູ້ສຶກເໝືອນດັ່ງນາງມາຣີຜູ້ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍເປັນທາດຍິງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”6 ເຖິງແມ່ນນາງໄດ້ກ່າວຖ້ອຍຄຳເຊັ່ນນັ້ນຢູ່ໃນໃຈຂອງນາງ, ແຕ່ນາງຍັງບໍ່ໄດ້ຍິນຄຳຕອບ.
ໂດຍທີ່ຄິດຢາກໃຫ້ນາງຊື່ນບານຫລາຍຂຶ້ນ, ສາມີຂອງນາງໄດ້ຊວນນາງໄປກັບລາວຕອນລາວໄປເຮັດທຸລະກິດຢູ່ລັດຄາລິຟໍເນຍ. ໃນຂະນະທີ່ລາວໄປປະຊຸມ, ນາງໄດ້ອອກໄປຍ່າງຫລິ້ນຢູ່ແຄມທະເລບ່ອນວ່າງເປົ່າ. ຫົວໃຈຂອງນາງເກືອບຈະລະເບີດ, ນາງໄດ້ອະທິຖານອອກສຽງ. ເປັນເທື່ອທຳອິດ, ນາງບໍ່ໄດ້ທູນຂໍເລື່ອງລູກ, ແຕ່ໄດ້ທູນຂໍໃຫ້ນາງມີວຽກງານທີ່ຈະເຮັດ. “ໂອ້, ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ,” ນາງໄດ້ກ່າວ, “ຂ້ານ້ອຍຈະມອບເວລາທັງໝົດໃຫ້ແກ່ພຣະອົງ; ຂໍໃຫ້ພຣະອົງຈົ່ງສະແດງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຄວນເຮັດສິ່ງໃດ.” ນາງໄດ້ສະແດງຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະພາຄອບຄົວຂອງນາງໄປບ່ອນໃດກໍຕາມທີ່ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄປ. ຄຳອະທິຖານນັ້ນໄດ້ນຳຄວາມສະຫງົບມາໃຫ້ນາງ. ມັນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ນາງເຊົາຢາກມີລູກ, ແຕ່ເປັນເທື່ອທຳອິດທີ່ຫົວໃຈຂອງນາງໄດ້ສະຫງົບລົງ.
ຄຳອະທິຖານນັ້ນໄດ້ຍົກສາລາອອກ ແລະ ເປີດປະຕູສະຫວັນ. ພາຍໃນສອງອາທິດ, ນາງຮູ້ວ່ານາງໄດ້ຕັ້ງຄັນ. ແລ້ວແອນ້ອຍໄດ້ເກີດມາໄດ້ໜຶ່ງປີ ເມື່ອລູກຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ພັນລະຍາໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ໄປເຜີຍແຜ່. ໂດຍທີ່ໄດ້ສັນຍາວ່າຈະໄປ ແລະ ເຮັດສິ່ງໃດກໍຕາມ ແລະ ໄປບ່ອນໃດກໍຕາມທີ່ພຣະອົງປະສົງ, ນາງບໍ່ໄດ້ຢ້ານກົວເລີຍ ແລະ ໄດ້ພາລູກໆຂອງນາງຂ້າມນ້ຳຂ້າມທະເລໄປເຜີຍແຜ່. ຕອນຢູ່ໃນສະໜາມເຜີຍແຜ່, ນາງໄດ້ລູກອີກຄົນໜຶ່ງ, ໃນມື້ທີ່ຖືກສົ່ງໄປປະຕິບັດງານຢູ່ບ່ອນອື່ນ.
ການຍອມຕໍ່ພຣະປະສົງຂອງສະຫວັນ, ດັ່ງແມ່ໜຸ່ມຄົນນີ້, ແມ່ນສຳຄັນຫລາຍໃນການຍົກສາລາທີ່ບາງເທື່ອເຮົາເອົາມາປົກເຮົາໄວ້ ອອກໄປຈາກເຮົາ. ແຕ່ບໍ່ຮັບປະກັນວ່າ ເຮົາຈະໄດ້ຮັບຄຳຕອບຕໍ່ຄຳອະທິຖານຂອງເຮົາໃນທັນທີ.
ຫົວໃຈຂອງອັບຣາຮາມເບິ່ງຄືວ່າຊອບທຳຕໍ່ນາງຊາຣາກ່ອນນາງຊາຣາໄດ້ລູກຊື່ ອີຊາກ ແລະ ກ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບແຜ່ນດິນແຫ່ງຄຳສັນຍາ. ສະຫວັນມີຈຸດປະສົງຢ່າງອື່ນໃຫ້ເຮັດສຳເລັດກ່ອນ. ຈຸດປະສົງເຫລົ່ານັ້ນແມ່ນຮ່ວມທັງບໍ່ພຽງແຕ່ສ້າງສັດທາຂອງອັບຣາຮາມ ແລະ ຊາຣາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ໄດ້ສອນເຂົາເຈົ້າເຖິງຄວາມຈິງນິລັນດອນນຳອີກ ທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ແບ່ງປັນໃຫ້ກັບຄົນອື່ນໃນເສັ້ນທາງເດີນອັນຍາວນານໄປຫາແຜ່ນດິນທີ່ຖືກຕຽມໄວ້ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ເວລາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເບິ່ງຄືວ່າດົນນານ; ບາງເທື່ອອາດເປັນຕະຫລອດຊີວິດ. ແຕ່ກໍເປັນພອນທັງນັ້ນ. ໃນການລໍຖ້າເວລານັ້ນໃຫ້ມາເຖິງ ເຮົາບໍ່ຄວນຮູ້ສຶກເປົ່າປ່ຽວດຽວດາຍ ຫລື ໂສກເສົ້າ ຫລື ຮ້ອນຮົນໃຈ.
ເຖິງແມ່ນວ່າ ເວລາຂອງພຣະອົງບໍ່ຄືເວລາຂອງເຮົາ, ແຕ່ເຮົາກໍສາມາດແນ່ໃຈໄດ້ວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຮັກສາຄຳສັນຍາຂອງພຣະອົງ. ເພາະຄົນໃດໃນພວກທ່ານທີ່ຮູ້ສຶກວ່າ ເຂົ້າຫາພຣະອົງບໍ່ໄດ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານວ່າ ວັນນັ້ນຈະມາເຖິງເມື່ອເຮົາຈະໄດ້ເຫັນພຣະອົງໜ້າຕໍ່ໜ້າ. ເຊັ່ນດຽວກັບບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ປິດບັງເຮົາຈາກພຣະອົງໃນຕອນນີ້, ຈະບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ຈະປິດບັງເຮົາຈາກພຣະອົງໃນຕອນນັ້ນຄືກັນ. ເຮົາຈະຢືນຢູ່ຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະອົງ. ເຊັ່ນດຽວກັບຫລານສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາຢາກເຫັນພຣະເຢຊູຄຣິດໃນຕອນນີ້, ແຕ່ການໄດ້ເຫັນພຣະອົງຢູ່ໃນການພິພາກສາຈະມີຄວາມປິຕິຍິນດີຫລາຍກວ່າຖ້າຫາກເຮົາເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງກ່ອນ. ເມື່ອເຮົາຮັບໃຊ້ພຣະອົງ, ເຮົາຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ, ແລະ ເຮົາຈະຮູ້ສຶກໃກ້ຊິດກັບພຣະອົງ ເມື່ອເຮົາເລື່ອນເຂົ້າໃກ້ວັນນັ້ນ ເມື່ອບໍ່ມີສິ່ງໃດຖືກປິດບັງໄວ້ຈາກເຮົາ.
ເຮົາສາມາດດຳເນີນໄປຫາພຣະເຈົ້າໄດ້. “ມາເຖີດ, ພວກເຈົ້າຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບພຣະພອນຈາກພຣະບິດາຂອງເຮົາ, ຈົ່ງມາຮັບເອົາລາຊາອານາຈັກຊຶ່ງໄດ້ຖືກຈັດຕຽມໄວ້ສຳລັບພວກເຈົ້າຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນເດີມສ້າງໂລກ,”7 ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນ. ແລະ ຈາກນັ້ນພຣະອົງໄດ້ບອກວິທີແກ່ເຮົາວ່າ:
“ເພາະເມື່ອເຮົາຫິວເຂົ້າ ພວກເຈົ້າກໍເອົາໃຫ້ເຮົາກິນ: ເມື່ອເຮົາຫິວນ້ຳພວກເຈົ້າກໍເອົາໃຫ້ເຮົາດື່ມ: ເຮົາເປັນແຂກບ້ານ ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບຕ້ອນເຮົາໄວ້:
“ເຮົາເປືອຍກາຍ ພວກເຈົ້າກໍເອົາເຄື່ອງໃຫ້ເຮົານຸ່ງຫົ່ມ: ເຮົາເຈັບປ່ວຍພວກເຈົ້າກໍໄດ້ມາເບິ່ງແຍງເຮົາ. ເຮົາຢູ່ໃນຄຸກ, ພວກເຈົ້າກໍໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມເຮົາ.
“ແລ້ວຝ່າຍພວກທີ່ຊອບທຳກໍຈະຕອບພຣະອົງວ່າ, ນາຍເຈົ້າເອີຍ, ເມື່ອໃດພວກຂ້ານ້ອຍເຫັນພຣະອົງຢາກເຂົ້າ ແລະ ເອົາເຂົ້າໃຫ້ພຣະອົງກິນ ແລະ ເຫັນພຣະອົງຫິວນ້ຳ ແລະ ເອົານຳໃຫ້ພຣະອົງດື່ມ?“
“ເມື່ອໃດພວກຂ້ານ້ອຍເຫັນພຣະອົງເປັນແຂກບ້ານ ແລະ ຮັບຕ້ອນພຣະອົງໄວ້, ຫລື ເຫັນພຣະອົງເປືອຍກາຍ ແລະ ເອົາເຄື່ອງໃຫ້ພຣະອົງນຸ່ງຫົ່ມ?
“ຫລື ເມື່ອໃດພວກຂ້ານ້ອຍເຫັນພຣະອົງເຈັບປ່ວຍ ຫລື ຢູ່ໃນຄຸກ ແລະ ໄປຢ້ຽມຢາມພຣະອົງ?
“ຈອມກະສັດຈະຕອບວ່າ ເຮົາບອກພວກເຈົ້າຕາມຄວາມຈິງວ່າ ເມື່ອໃດພວກເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແກ່ຜູ້ທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດຄົນໜຶ່ງໃນພວກພີ່ນ້ອງເຫລົ່ານີ້ຂອງເຮົາ, ພວກເຈົ້າກໍໄດ້ເຮັດແກ່ເຮົາເໝືອນກັນ.”8
ເມື່ອເຮົາເຮັດສິ່ງທີ່ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ເຮົາເຮັດສຳລັບລູກໆຂອງພຣະບິດາ, ແລ້ວພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຖືວ່າມັນເປັນຄວາມດີຕໍ່ພຣະອົງ, ແລະ ເຮົາຈະຮູ້ສຶກວ່າເຮົາໃກ້ຊິດກັບພຣະອົງເມື່ອເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ການຮັບຮູ້ຂອງພຣະອົງ. ແລ້ວເຮົາຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ຄິດກ່ຽວກັບວັນພິພາກສາດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ.
ສາລາທີ່ເບິ່ງຄືວ່າບັງທ່ານຈາກພຣະເຈົ້າ ອາດເປັນຄວາມຢ້ານກົວຕໍ່ມະນຸດ, ແທນທີ່ຈະຢາກຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ. ການຈູງໃຈຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດແມ່ນພຽງແຕ່ຢາກຊ່ອຍເຫລືອຜູ້ຄົນ. ຫລາຍຄົນໃນພວກທ່ານ, ເຊັ່ນດຽວກັບຂ້າພະເຈົ້າ, ເຄີຍຮູ້ສຶກຢ້ານກົວ ໃນການເຂົ້າຫາບາງຄົນທີ່ທ່ານເຄີຍເຮັດໃຫ້ເສຍໃຈ ຫລື ເຄີຍເຮັດໃຫ້ທ່ານເສຍໃຈ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍເຫັນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈອ່ອນລົງເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ, ຮ່ວມທັງຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ. ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຂໍທ້າທາຍທ່ານໃຫ້ໄປຫາບາງຄົນເພື່ອພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຖິງແມ່ນຈະມີຄວາມຢ້ານກົວ, ເພື່ອມອບຄວາມຮັກ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພ. ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາວ່າ ເມື່ອທ່ານເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ທ່ານຈະຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດສຳລັບຄົນນັ້ນ ແລະ ສຳລັບທ່ານ, ແລະ ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ໄດ້ມາຈາກບ່ອນໄກ. ສຳລັບທ່ານ ການທ້າທາຍນັ້ນອາດເປັນໃນຄອບຄົວ, ອາດເປັນໃນຊຸມຊົນ, ຫລື ອາດເປັນທົ່ວປະເທດ.
ແຕ່ຖ້າຫາກທ່ານໄປເພື່ອພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເພື່ອໃຫ້ພອນແກ່ຄົນອື່ນ, ພຣະອົງຈະເຫັນ ແລະ ປະທານລາງວັນໃຫ້. ຖ້າຫາກທ່ານເຮັດສິ່ງນີ້ເລື້ອຍໆ ແລະ ດົນນານ, ທ່ານຈະຮູ້ສຶກເຖິງການປ່ຽນແປງໃນຕົວຂອງທ່ານເອງ, ຜ່ານການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ບໍ່ພຽງແຕ່ທ່ານຈະຮູ້ສຶກຢູ່ໃກ້ພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ, ທ່ານຈະຮູ້ສຶກວ່າທ່ານກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ. ແລ້ວ ເມື່ອທ່ານເຫັນພຣະອົງ, ຊຶ່ງພວກເຮົາຈະເຫັນແທ້, ທ່ານຈະຮູ້ສຶກດັ່ງທີ່ໂມໂຣໄນຮູ້ສຶກ, ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ແລະ ບັດນີ້ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວຄຳອຳລາຕໍ່ທຸກຄົນ. ໃນບໍ່ຊ້ານີ້ຂ້າພະເຈົ້າຈະໄປພັກຢູ່ໃນທີ່ສຸຂະເສີມຂອງພຣະເຈົ້າ, ຈົນກວ່າວິນຍານ ແລະ ຮ່າງກາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈະເຂົ້າຮ່ວມກັນອີກ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະຖືກນຳອອກມາດ້ວຍໄຊຊະນະທາງອາກາດ, ເພື່ອມາພົບທ່ານຕໍ່ໜ້າບ່ອນພິພາກສາອັນໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຢໂຮວາຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່, ຜູ້ພິພາກສາ ຜູ້ສະຖິດນິລັນດອນຂອງທັງຄົນເປັນ ແລະ ຄົນຕາຍ. ອາແມນ.”9
ຖ້າຫາກເຮົາຮັບໃຊ້ພຣະອົງດ້ວຍສັດທາ, ຄວາມຖ່ອມຕົນ, ແລະ ປາຖະໜາທີ່ຈະເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານວ່າ ການພິພາກສາອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຢໂຮວາຈະເປັນສິ່ງທີ່ປິຕິຍິນດີ. ເຮົາຈະເຫັນພຣະບິດາທີ່ຊົງຮັກ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ ດັ່ງທີ່ພວກພຣະອົງເຫັນເຮົາໃນຕອນນີ້—ດ້ວຍຄວາມແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮັກອັນສົມບູນ. ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.