វាពុំដែលឆាប់ពេក ហើយវាក៏ពុំយឺតពេកនោះដែរ
ដោយ អែលឌើរ ប្រាតលី ឌី ហ្វូស្ទើរ
នៃពួកចិតសិបនាក់
វាពុំឆាប់ពេកនោះទេ ហើយវាក៏ពុំយឺតពេលនោះដែរដើម្បីដឹក នាំ ហើយដើរនៅក្បែរកូនៗរបស់យើង ព្រោះគ្រួសារគឺនិរន្តរ៍ ។
បងប្អូនប្រុសស្រី យើងរួមចំណែកក្នុងសង្គ្រាមតតាំងនឹងលោកិយ ។ កាលពីអតីត លោកិយប្រយុទ្ធដើម្បីបានកម្លាំង និង ពេលវេលា ពីកូនចៅរបស់យើង ។ បច្ចប្បន្ននេះ វាខ្នះខ្នែងប្រាប់កូនចៅយើងអំពីអត្តសញ្ញាណ និង គំនិតរបស់ពួកគេ ។ សំឡេងកងរំពង និង ល្បីល្បាញកំពុងព្យាយាមកំណត់ថាតើកូនចៅយើងជានរណា និង អ្វីដែលពួកគេគួរតែជឿ ។ យើងពុំអាចទុកឲ្យសង្គមអូសទាញ គ្រួសារយើងឲ្យក្លាយទៅដូចជាខាងលោកិយបានឡើយ ។ យើងត្រូវតែយកឈ្នះលើសង្គ្រាមនេះឲ្យបាន ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងអាស្រ័យលើការណ៍នេះហើយ ។
កុមារក្នុងសាសនាចក្រច្រៀងចម្រៀងមួយ ដែលបង្រៀនពួកគេអំពីអត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់ពួកគេ ៖ « ខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះ » ។ … ហើយទ្រង់បានចាត់ខ្ញុំមក បានឲ្យផ្ទះខ្ញុំនៅលើផែនដី ជាមួយឪពុកម្ដាយ » ។ បន្ទាប់មក កុមារអង្វរយើង ៖ « នាំខ្ញុំ ដឹកខ្ញុំ ដើរនៅក្បែរខ្ញុំ ។ … សូមជួយខ្ញុំឲ្យយល់ព្រះបន្ទូល មុនពេលកន្លងហួសទៅ » ។១
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានបង្រៀនយើងនៅក្នុងសន្និសីទទូទៅមុនថា ពីពេលនេះតទៅ យើងត្រូវតែរួមចំណែកធ្វើជា « ឪពុកម្ដាយដែលចេះគិតគូរ » ។២ ជំនាន់នេះគឺលំបាកណាស់ ។ ប៉ុន្តែដំណឹងល្អគឺថា ព្រះជ្រាបថា ការណ៍នេះនឹងជាបញ្ហា ហើយទ្រង់បានប្រទានឱវាទនៅក្នុងបទគម្ពីរ ឲ្យយើងដឹងអំពីរបៀបជួយកូនៗ និង ចៅៗរបស់យើង ។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ដល់ពួកសាសន៍នីហ្វៃ ។ ទ្រង់បានប្រមូលក្មេងតូចៗឲ្យមកជុំវិញទ្រង់ ។ ទ្រង់បានប្រទានពរពួកគេ អធិស្ឋានឲ្យពួកគេ ហើយទ្រង់បានព្រះកន្សែង ។៣ ក្រោយមក ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ឪពុកម្ដាយថា « មើលន៎ កូនតូចៗរបស់អ្នករាល់គ្នា » ។៤
ពាក្យ មើលន៎ មានន័យថា សម្លឹងមើល ហើយឃើញ ។ តើព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យ ឲ្យឪពុកម្ដាយមើលឃើញអ្វីនៅក្នុងកូនតូចៗរបស់ខ្លួន ? តើទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ ឲ្យពួកគេ ស្គាល់អំពីសក្ដានុពលដ៏ទេវភាពនៃកូនចៅរបស់ពួកគេដែរឬទេ ?
នៅពេលយើងមើលទៅកូនៗ និង ចៅៗរបស់យើងសព្វថ្ងៃនេះ តើព្រះអង្គសង្គ្រោះមានព្រះទ័យឲ្យយើងមើលឃើញអ្វីក្នុងពួកគេ ? តើយើងមានដឹងថា កូនៗយើងគឺជាក្រុមសាសនាគន់ការីដ៏ធំជាងគេនៃសាសនាចក្រនេះដែរឬទេ ? តើយើងត្រូវធ្វើអ្វី ដើម្បីនាំពួកគេឲ្យមានការប្រែចិត្តជឿដ៏អស់កល្បជានិច្ច ?
នៅក្នុងគម្ពីរម៉ាថាយ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនយើងអំពី ការប្រែចិត្តជឿដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ មនុស្សមួយក្រុមធំបានមកជុំគ្នាក្បែរសមុទ្រកាលីឡេ ដើម្បីស្ដាប់ទ្រង់បង្រៀន ។
ក្នុងឱកាសនេះ ព្រះយេស៊ូវបានតំណាលអំពីការដាំគ្រាប់ពូជ—ជារឿងប្រដូចនៃអ្នកព្រោះពូជ ។៥ ក្នុងការបកស្រាយរបស់ទ្រង់ទៅដល់ពួកសិស្ស ហើយនៅទីបំផុតទ្រង់បានមានបន្ទូលមកយើងថា « កាលណាបើអ្នកណាស្តាប់ព្រះបន្ទូលពីនគរ តែ មិន យល់ នោះអាកំណាចក៏មកឆក់យកសេចក្តី ដែលបានព្រោះក្នុងចិត្តអ្នកនោះទៅបាត់ » ។៦ សារលិខិតសម្រាប់ឪពុកម្ដាយនេះគឺច្បាស់លាស់ ៖ វាមានភាពខុសគ្នារវាង ការស្ដាប់ឮ និង ការយល់ ។ នៅពេលកូនៗយើងគ្រាន់តែឮ ប៉ុន្តែពុំយល់អំពីដំណឹងល្អទេ លំដាប់នោះសាតាំងនឹងមានឱកាស ធ្វើឲ្យពួកគេលែងជឿលើសេចក្ដីពិត ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ បើយើងអាចជួយពួកគេឲ្យចាក់ឫសនៃការប្រែចិត្តជឿស៊ប់ លំដាប់នោះនៅក្រោមកម្ដៅថ្ងៃ កាលជីវិតមានការលំបាក—ហើយដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចផ្ដល់អ្វីមួយ ដែលពុំអាចរងឥទ្ធិពលពីខាងក្រៅបានឡើយ ។ តើយើងអាចធានាបានថា សេចក្ដីពិតដ៏មានអានុភាពទាំងនេះ ពុំចូលត្រចៀកម្ខាង ហើយចេញតាមត្រចៀកម្ខាងទៀត បានយ៉ាងដូចម្ដេច ? ការស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលពុំគ្រប់គ្រាន់នោះទេ ។
យើងទាំងអស់គ្នាដឹងថា ពាក្យទាំងឡាយមានការកែប្រែ ។ ពេលខ្លះយើងនិយាយពាក្យយើង ហើយពួកគេឮពាក្យរបស់ពួកគេ ។ អ្នកអាចនិយាយទៅកូនតូចអ្នកថា « កូនឯងដូចជាដោះសារដដែលៗ » ។ ពួកគេប្រហែលឆ្លើយថា « ប៉ា ដដែលៗម៉េចទៅ ? »
ព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងបានជោគជ័យ ព្រោះពិតណាស់ ចុងក្រោយបំផុត ពួកគេគឺជាកូនចៅទ្រង់ពីមុនពួកគេជាកូនៗរបស់យើង ។ ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយនៅក្រុងស៊ីយ៉ូន អ្នកបានទទួលអំណោយទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ពេលអ្នកអធិស្ឋានសូមការណែនាំ « នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងបង្ហាញដល់អ្នក នូវគ្រប់អ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកត្រូវធ្វើ »៧ ក្នុងការបង្រៀនកូនចៅរបស់អ្នក ។ នៅពេលអ្នកអភិវឌ្ឍដំណើរការនៃការរៀនសូត្រ « នោះព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នឹងនាំពាក្យទាំងនោះចូលទៅក្នុងចិត្តនៃកូនចៅ » ។៨
ខ្ញុំគិតថា គ្មានគំរូក្នុងការជួយនរណាម្នាក់ឲ្យបង្កើនការយល់ដឹងណា ជាប្រសើរជាងរឿងរបស់ ហេលែន ឃែលើរ នោះទេ ។ នាងងងឹតភ្នែក ព្រមទាំងថ្លង់ ហើយបានរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលងងឹត និងស្ងប់ស្ងៀមមួយ ។ គ្រូបង្រៀនម្នាក់ឈ្មោះ អានី ស៊ូលីវ៉ាន់ បានមកជួយនាង ។ តើអ្នកនឹងបង្រៀនក្មេងម្នាក់ ដែលពុំអាចមើល ឬ ស្ដាប់ឮអ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច ?
អស់ពេលជាយូរ អានី បានពុះពារនិយាយជាមួយ ហេលែន ។ ថ្ងៃមួយជិតកណ្ដាលថ្ងៃត្រង់ គាត់បាននាំនាងទៅកាន់អណ្ដូងស្នប់ ។ គាត់បានដាក់ដៃ ហេលែន ម្ខាងនៅក្រោមទបង្ហូរទឹក ហើយបានចាប់ផ្ដើមសប់ទឹក ។ ពេលនោះ អានី បានប្រកបពាក្យ ទ-ឹ-ក នៅលើដៃម្ខាងទៀតរបស់ ហេលែន ។ គ្មានអ្វីបានកើតឡើងនោះទេ ។ ដូច្នេះ គាត់បានព្យាយាមម្ដងទៀត ។ ទ-ឹ-ក ។ ហេលែន បានក្ដាប់ដៃ អានី ដោយសារនាងបានចាប់ផ្ដើមយល់ ។ ទម្រាំដល់ពេលយប់ នាងបានរៀនចេះ ៣០ ពាក្យ ។ តែក្នុងពេលប៉ុន្មានខែ នាងបានរៀនចេះ ៦០០ ពាក្យ ហើយអាចអានសៀវភៅ Braille បាន ។ ហេលែន ឃែលើរ បានទទួលបរិញ្ញាពីមហាវិទ្យាល័យ ហើយបានជួយផ្លាស់ប្ដូរពិកភពលោកសម្រាប់មនុស្សងងឹតភ្នែក និង ថ្លង់ ។៩ វាគឺជាអព្ភូហេតុមួយ ហើយគ្រូបង្រៀនរបស់នាង ធ្វើឲ្យមានអព្ភូហេតុកើតឡើង គឺដូចជាអ្នកដែលនឹងក្លាយទៅជាឪពុកម្តាយ ។
ខ្ញុំបានឃើញលទ្ធផលរបស់គ្រូបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ទៀត កាលកំពុងបម្រើជាប្រធានស្តេកពួកមជ្ឃិមវ័យនៅលីវនៅ ប៊ី.វ៉ាយ.យូ–អៃដាហូ ។ បទពិសោធន៍នោះ បានផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ នាល្ងាចថ្ងៃអង្គារដ៏ពិសេសមួយ ខ្ញុំបានសម្ភាសយុវជនម្នាក់ឈ្មោះ ផាប់ប្លូ មកពីទីក្រុង ម៉ិកស៊ីកូ ដែលបានចង់បម្រើបេសកកម្ម ។ ខ្ញុំបានសួរគាត់អំពីទីបន្ទាល់ និង បំណងរបស់គាត់ក្នុងការបម្រើ ។ គាត់បានឆ្លើយសំណួរខ្ញុំបានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានសួរអំពីភាពសក្ដិសមរបស់គាត់ ។ គាត់បានឆ្លើយតាមត្រង់ ។ តាមពិត ចម្លើយទាំងនោះល្អ តែខ្ញុំបានឆ្ងល់ថា « ប្រហែលគាត់ពុំយល់អំពីអ្វី ដែលខ្ញុំកំពុងសួរនោះទេ » ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានរៀបពាក្យសួរឡើងវិញ ហើយបានសម្រេចថា គាត់បានដឹងយ៉ាងប្រាកដនូវអ្វីដែលខ្ញុំចង់សួរ ហើយគាត់មានភាពស្មោះត្រង់ជាខ្លាំង ។
ខ្ញុំស្ញើចសរសើរយុវជនរូបនេះ រហូតដល់ខ្ញុំបានសួរថា « ផាប់ប្លូ តើនរណាដែលបានជួយប្អូន ឲ្យមកដល់ចំណុចនេះនៃជីវិត ដោយឈរយ៉ាងទៀងត្រង់នៅចំពោះព្រះអម្ចាស់យ៉ាងដូចនេះ ? »
គាត់បន្លឺថា « គឺប៉ារបស់ខ្ញុំ » ។
ខ្ញុំថ្លែង « ផាប់ប្លូ សូមប្រាប់អំពីប្រវត្តិរបស់ប្អូន » ។
ផាប់ប្លូ បានបន្ត ៖ « កាលខ្ញុំអាយុប្រាំបួនឆ្នាំ ប៉ារបស់ខ្ញុំបានដាក់ខ្ញុំឲ្យអង្គុយ ហើយប្រាប់ថា ‹ ផាប់ប្លូ ប៉ាក៏ធ្លាប់មានអាយុប្រាំបួនឆ្នាំដែរ ។ នេះជាអ្វីដែលកូន នឹងជួបប្រទះ ។ កូននឹងឃើញមនុស្សលួចបើកមើល នៅឯសាលា ។ កូននឹងស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្ស ដែលប្រើពាក្យមិនល្អ ។ កូននឹងមានថ្ងៃណាមួយ ដែលកូនពុំចង់ទៅព្រះវិហារ ។ ឥឡូវ បើរឿងទាំងនេះកើតឡើង—ឬ មានអ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យកូនមានបញ្ហា—ប៉ាចង់ឲ្យកូនមក ហើយពិភាក្សាជាមួយប៉ា ហើយប៉ានឹងជួយកូនឲ្យឆ្លងកាត់ការណ៍ទាំងនោះ ។ ហើយប៉ានឹងប្រាប់កូន អំពីអ្វីដែលកើតឡើងបន្ទាប់ពីអាយុនេះ › » ។
ខ្ញុំបានសួរថា « អញ្ចឹង ផាប់ប្លូ តើគាត់បានប្រាប់ប្អូនដូចម្ដេច កាលប្អូនអាយុ ១០ ឆ្នាំ ? »
« គាត់បានព្រមានខ្ញុំអំពីការណ៍អាសគ្រាម និង សម្ដីលេងសើចចម្អះចម្អូម » ។
« ចុះពេលប្អូនមានអាយុ ១១ ឆ្នាំ ? »
« គាត់បានព្រមានខ្ញុំអំពីការណ៍នានា ដែលអាចធ្វើឲ្យញៀន ហើយបានរំឭកខ្ញុំអំពីការប្រើសិទ្ធិជ្រើសរើស » ។
នេះគឺជាឪពុក ដែលបានជួយកូនប្រុសគាត់ « មួយបន្ទាត់ម្ដងៗ ឯណេះបន្ដិច ឯណោះបន្ដិច »១០ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ពុំមែនគ្រាន់តែឲ្យឮទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងយល់ផង ។ ឪពុកផាប់ប្លូបានដឹងថា ក្មេនៗរបស់យើងរៀនចេះ នៅពេលពួកគេរួចរាល់ដើម្បីរៀន ពុំមែននៅពេលយើងរួចរាល់ដើម្បីបង្រៀននោះទេ ។ ខ្ញុំមានមោទនភាពចំពោះផាប់ប្លូ កាលយើងបានបញ្ជូនពាក្យសុំធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់គាត់នាល្ងាចនោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏កាន់តែមានមោទនភាពចំពោះឪពុកផាប់ប្លូខ្លាំងទៅទៀត ។
នាល្ងាចនោះ ពេលកំពុងបើកឡានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានសួរខ្លួនឯងថា « តើផាប់ប្លូនឹងកា្លយជាឪពុកប្រភេទណា ? » ចម្លើយគឺច្បាស់ណាស់ ៖ គាត់នឹងធ្វើដូចជាឪពុកគាត់អញ្ចឹង ។ ព្រះយេស៊ូវ បានមានបន្ទូលថា « ព្រះរាជបុត្រាពុំអាចនឹងធ្វើការអ្វី ដោយព្រះអង្គទ្រង់បានទេ ធ្វើបានតែការអ្វីដែលឃើញព្រះវរបិតាធ្វើ » ។១១ នេះគឺជាបែបបទដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ ប្រទានពរដល់កូនចៅទ្រង់ពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ ។
ពេលខ្ញុំបន្តគិតអំពីបទពិសោធន៍ខ្ញុំជាមួយផាប់ប្លូ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ ព្រោះកូនស្រីទាំងបួននាក់របស់យើងបានធំឡើង ហើយចៅទាំងប្រាំបួននាក់ដែលខ្ញុំមាននៅគ្រានោះ ពុំបានរស់នៅក្បែរខ្ញុំឡើយ ។ ពេលនោះ ខ្ញុំគិតថា « តើខ្ញុំអាចជួយពួកគេ ដូចជាឪពុកផាប់ប្លូបានជួយគាត់បានតាមរបៀបណាទៅ ? តើពេលវេលាជាច្រើន បានកន្លងទៅហើយឬ ? » កាលខ្ញុំអធិស្ឋានក្នុងចិត្ត ព្រះវិញ្ញាណបានខ្សឹបប្រាប់សេចក្ដីពិតស៊ីជម្រៅនេះដល់ខ្ញុំ ៖ « វាពុំ ដែលឆាប់ពេក ហើយវាក៏ពុំយឺតពេកនោះដែរ ដើម្បីចាប់ផ្ដើមការណ៍ដ៏សំខាន់នេះ » ។ ខ្ញុំបានដឹងភ្លាមថា ការណ៍នោះមានន័យដូចម្ដេច ។ ខ្ញុំស្ទើរតែពុំអាចចាំ ទាល់តែខ្ញុំបានទៅដល់ផ្ទះនោះទេ ។ ខ្ញុំបានសុំឲ្យភរិយាខ្ញុំ ស្សារ៉ូល ទូរស័ព្ទទៅកូនយើងទាំងបួននាក់ ហើយប្រាប់ពួកគេថា យើងចង់ទៅលេងពួកគេ ព្រោះខ្ញុំមានអ្វីមួយសំខាន់ដើម្បីប្រាប់ពួកគេ ។ ការផ្ដល់ដំណឹងភ្លាមៗរបស់ខ្ញុំបានបំភ័យពួកគេខ្លះដែរ ។
យើងបានចាប់ផ្ដើម ជួបកូនស្រីច្បងរបស់យើង ព្រមទាំងស្វាមីនាង ។ ខ្ញុំនិយាយ ៖ « ម្ដាយកូន និង ប៉ា ចង់ឲ្យកូនដឹងថា យើងធ្លាប់មានអាយុដូចកូនម្ដងដែរ ។ យើងបានមានអាយុ ៣១ ឆ្នាំ ដោយមានគ្រួសារតូចមួយ ។ យើងដឹងអំពីអ្វីដែលកូនអាចនឹង ជួបប្រទះ ។ វាអាចជាបញ្ហាខាងហិរញ្ញវត្ថុ ឬ សុខភាព ។ វាអាចជាបញ្ហាខាងសេចក្ដីជំនឿ ។ កូនអាចមានអារម្មណ៍សន្ធប់ក្នុងជីវិត ។ ពេលការណ៍នេះកើតឡើង ប៉ាចង់ឲ្យកូនមក ហើយពិភាក្សាជាមួយយើង ។ យើងនឹងជួយកូនឲ្យឆ្លងកាត់ការណ៍ទាំងនោះ ។ យើងពុំចង់ជ្រៀតជ្រែកជីវិតកូនរាល់ពេលទេ ប៉ុន្តែ យើងចង់ឲ្យកូនដឹងថា យើងតែងតែគាំទ្រកូនជានិច្ច ។ ហើយកាលយើងជួបជុំគ្នានេះ ប៉ាចង់ប្រាប់កូនអំពីបទសម្ភាសន៍មួយ ដែលប៉ាបានធ្វើជាមួយយុវជនម្នាក់ឈ្មោះ ផាប់ប្លូ » ។
បន្ទាប់ពីបានប្រាប់រឿងហើយ ខ្ញុំពោលថា « យើងពុំចង់ឲ្យកូនខកខានក្នុងការជួយកូនៗរបស់កូន និង ចៅៗរបស់ប៉ាឲ្យយល់អំពីសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់នេះឡើយ » ។
បងប្អូនប្រុសស្រី ឥឡូវខ្ញុំទទួលស្គាល់តាមរបៀបកាន់តែមានន័យ អំពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់រំពឹងពីខ្ញុំក្នុងនាមជាឪពុក និង ក្នុងនាមជីតាមួយរូប ក្នុងការស្ថាបនាដំណើរការមួយដើម្បីជួយគ្រួសារខ្ញុំ ពុំឲ្យគ្រាន់តែស្ដាប់ឮទេ ប៉ុន្តែ ថែមទាំងយល់ផង ។
កាលខ្ញុំចម្រើនវ័យកាន់តែចាស់ ខ្ញុំនឹកឃើញពាក្យទាំងនេះ ៖
ពេលវេលាអើយ ពេលវេលាអើយ សូមត្រឡប់មកវិញ
ហើយសូមឲ្យពួកគេក្លាយជាកូនតូចៗរបស់ខ្ញុំវិញ តែមួយយប់ក៏បានដែរ !១២
ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំពុំអាចបង្វិលពេលវេលាថយក្រោយបានទេ ប៉ុន្តែ ឥឡូវខ្ញុំដឹង—ថាវាពុំឆាប់ពេកនោះទេ ហើយវាក៏ពុំយឺតពេលនោះដែរដើម្បីដឹក នាំ ហើយដើរនៅក្បែរកូនៗរបស់យើង ព្រោះគ្រួសារគឺនិរន្តរ៍ ។
នេះគឺជាសក្ខីភាពរបស់ខ្ញុំថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ស្រឡាញ់យើងខ្លាំងក្រៃ ទើបទ្រង់បញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាបង្កើតតែមួយព្រះអង្គ ឲ្យមករស់នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ដើម្បីព្រះយេស៊ូវអាចមានបន្ទូលមកយើងថា « ខ្ញុំគង់ជាមួយអ្នក ខ្ញុំដឹងអំពីអ្វីដែលកើតឡើងបន្ទាប់ ហើយខ្ញុំនឹងជួយអ្នកឆ្លងកាត់វាបាន » ។ ខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់នឹងធ្វើដូចនេះ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។