តើខ្ញុំនៅខ្វះអ្វីទៀត ?

ដោយ អែលឌើរ លែរី អរ ឡរិន

នៃពួកចិតសិបនាក់

បើយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយចុះចូល នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងបំផុសគំនិតយើងឲ្យកែលម្អ ហើយនាំយើងទៅផ្ទះវិញ ប៉ុន្តែយើងត្រូវទូលសូមការដឹកនាំពីព្រះអម្ចាស់នៅតាមផ្លូវ ។

កាលខ្ញុំជាយុវមជ្ឈិមវ័យ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមស្វែងយល់អំពីសាសនាចក្រ ។ ដំបូងឡើយ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍លើដំណឹងល្អដោយសារគំរូនៃមិត្តពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ទីបំផុតខ្ញុំបានចាប់ចិត្តនឹងដំណឹងល្អដ៏មានតម្លៃនេះ ។ ពេលខ្ញុំបានដឹងថា បុរស និង ស្ត្រីដែលស្មោះត្រង់អាចបន្តរីកចម្រើន ហើយទីបំផុត ក្លាយដូចជាព្រះមាតាព្រះបិតាសួគ៌របស់យើងបាន នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្ញើចក្រៃលែង ។ ខ្ញុំចូលចិត្តគំនិតនេះ វាដូចជាពិតចំពោះខ្ញុំ ។

មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីខ្ញុំទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ខ្ញុំបានសិក្សាអំពីទេសនកថានៅលើភ្នំ ហើយខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនសេចក្ដីពិតដូចគ្នានេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបអំពីភាពរីកចម្រើនដ៏អស់កល្ប ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា « ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដូចព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់គ្រប់លក្ខណ៍ដែរ » ។^១

ឥឡូវខ្ញុំក្លាយជាសមាជិកសាសនាចក្រជាង ៤០ ឆ្នាំហើយ មិនថាពេលណាខ្ញុំអានខគម្ពីរនេះទេ ខ្ញុំនឹកចាំអំពីគោលបំណងដែលយើងមកលើផែនដីនេះ ។ យើងមកដើម្បីរៀន ហើយរីកចម្រើនរហូតដល់ត្រូវបានញែកឲ្យបរិសុទ្ធបន្តិចម្ដងៗ ឬ ធ្វើឲ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ។

ដំណើរជីវិតនៃភាពជាសិស្សពុំងាយស្រួលនោះទេ ។ វាត្រូវបានហៅថា « វគ្គសិក្សាអំពីភាពរីកចម្រើនដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួន » ។^២ ពេលយើងធ្វើដំណើរតាមមាគ៌ាដ៏តូច ហើយចង្អៀត នោះព្រះវិញ្ញាណបន្តអញ្ជើញឲ្យយើងមានភាពកាន់តែប្រសើរ ហើយឡើងបានកាន់តែខ្ពស់ ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើជាដៃគូធ្វើដំណើរដ៏ឧត្ដុង្គឧត្តម ។ បើយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយចុះចូល នោះទ្រង់នឹងទទួលយើងដោយព្រះហស្តទ្រង់ ហើយនាំយើងទៅផ្ទះវិញ ។

យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវទូលសូមព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់ការដឹកនាំនៅតាមផ្លូវ ។ យើងត្រូវសួរសំណួរពិបាកៗដូចជា « តើខ្ញុំត្រូវតែកែប្រែអ្វីខ្លះ ? » « តើខ្ញុំអាចរីកចម្រើនតាមរបៀបណា ? » « តើភាពទន់ខ្សោយណាមួយដែលខ្ញុំត្រូវពង្រឹង ? »

ចូរយើងពិចារណាអំពីដំណើររឿងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី នៃកម្លោះអ្នកមាន ។ គាត់គឺជាកម្លោះដ៏សុចរិត ដែលបានគោរពព្រះបញ្ញត្តិដប់ប្រការ ប៉ុន្តែគាត់ចង់ធ្វើឲ្យបានកាន់តែល្អ ។ គោលដៅរបស់គាត់គឺចង់បានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។

កាលគាត់បានជួបព្រះអង្គសង្គោះ គាត់ទូលសួរថា « តើនៅខ្វះអ្វីទៀត ? »^៣

ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលឆ្លើយភ្លាម ដោយប្រទានឱវាទដែលទាក់ទងជាពិសេសដល់កម្លោះអ្នកមានម្នាក់នោះ ។ « នោះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា បើអ្នកចង់បានជាគ្រប់លក្ខណ៍ ចូរអ្នកទៅលក់របស់ទ្រព្យខ្លួន ហើយចែកដល់ពួកអ្នកក្រីក្រទៅ រួច … ឲ្យមកតាមខ្ញុំចុះ » ។^៤

កម្លោះនោះបានភ្ញាក់ផ្អើល ដ្បិតគាត់ពុំដែលគិតអំពីការលះបង់បែបនេះនោះទេ ។ គាត់បានបន្ទាបខ្លួនល្មមនឹងទូលសួរព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែ គាត់មិនស្មោះត្រង់ល្មមនឹងធ្វើតាមឱវាទដ៏ទេវភាពដែលទ្រង់បានប្រទានឲ្យនោះទេ ។ យើងត្រូវតែមានឆន្ទៈប្រព្រឹត្តតាម នៅពេលយើងទទួលបានចម្លើយមួយ ។

ប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី បានបង្រៀនថា « ចំពោះយើងគ្រប់គ្នា បើយើងស្វែងរកភាពគ្រប់លក្ខណ៍ នោះយើងត្រូវតែសួរសំណួរនេះដល់ខ្លួនឯង [ នៅ ] ពេលណាមួយថា « តើនៅខ្វះអ្វីទៀត ? › »^៥

ខ្ញុំស្គាល់ម្ដាយស្មោះត្រង់មួយរូប ដែលបានបន្ទាបខ្លួន ហើយទូលសួរថា « តើមានអ្វីកំពុងរារាំងខ្ញុំម្ចាស់ មិនឲ្យរីកចម្រើនបាន ? » ក្នុងស្ថានភាពរបស់គាត់ ចម្លើយនោះបានមកពីព្រះវិញ្ញាណភ្លាមៗដូចនេះ ៖ « ចូរឈប់ត្អូញត្អែរទៅ » ។ ចម្លើយនេះបានធ្វើឲ្យគាត់ភ្ញាក់ផ្អើល ព្រោះគាត់មិនដែលគិតថាខ្លួនគាត់គឺជាមនុស្សតម្អូញឡើយ ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សារលិខិតមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក គាត់ចាប់ផ្ដើមដឹងអំពីទម្លាប់តម្អូញរបស់គាត់ ។ ដោយមានអំណរគុណចំពោះការបំផុសឲ្យកែប្រែ នោះគាត់បានប្ដេជ្ញាចិត្តរាប់ព្រះពរជំនួសឲ្យឧបសគ្គរបស់គាត់វិញ ។ អស់ពេលជាច្រើនថ្ងៃ គាត់បានមានអារម្មណ៍ទទួលស្គាល់យ៉ាងកក់ក្ដៅពីព្រះវិញ្ញាណ ។

យុវជនដ៏រាបសាម្នាក់ ហាក់ដូចជាពុំអាចស្វែងរកយុវនារី ត្រឹមត្រូវម្នាក់បាន ក៏បានទូលសូមជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ៖ គាត់បានសួរថា « តើមានអ្វីកំពុងរារាំងទូលបង្គំ ពីការធ្វើជាបុរសដែលស្រីៗចង់រៀបការជាមួយនោះ ? » ចម្លើយមួយបានលេចឡើងក្នុងចិត្ត និង គំនិតគាត់ ៖ « ចូរប្រើពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកឲ្យបានត្រឹមត្រូវ » ។ ចំគ្រានោះឯង ដែលគាត់បានទទួលស្គាល់ថា អារម្មណ៍ច្រឡោះបោះមួយចំនួនបានក្លាយជាផ្នែកនៃពាក្យសម្ដីរបស់គាត់ ហើយគាត់បានប្ដេជ្ញាចិត្តកែប្រែ ។

បងប្អូនស្ត្រីនៅលីវម្នាក់ បានសួរសំណួរដោយក្លាហានដូចនេះ ៖ « តើទូលបង្គំត្រូវកែប្រែអ្វីខ្លះ ? » ហើយព្រះវិញ្ញាណបានមានបន្ទូលខ្សឹបប្រាប់គាត់ថា « កុំនិយាយកាត់ នៅពេលគេកំពុងនិយាយ » ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធពិតជាប្រទានដំបូន្មានបែបជាការបញ្ជា ។ ទ្រង់គឺជាដៃគូស្មោះត្រង់ទាំងស្រុង ហើយនឹងមានបន្ទូលប្រាប់យើងអំពីការណ៍ដែលគ្មាននរណាទៀតដឹង ឬ មានភាពក្លាហាននឹងថ្លែងឡើយ ។

អ្នកត្រឡប់ពីផ្សាយសាសនាវិញ បានតានតឹងនឹងកាលវិភាគដ៏មមាញឹករបស់ខ្លួន ។ គាត់បានព្យាយាមស្វែងរកពេលដើម្បីធ្វើការ សិក្សា មានគ្រួសារ និង បម្រើក្នុងសាសនាចក្រ ។ គាត់បានទូលសូមឱវាទពីព្រះអម្ចាស់ដូចនេះ ៖ « តើទូលបង្គំអាចមានអារម្មណ៍សុខសាន្តចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទូលបង្គំត្រូវធ្វើបានយ៉ាងដូចម្ដេច ? » ចម្លើយបានប្រទានមកមិនដូចជាអ្វីដែលគាត់រំពឹងឡើយ គាត់បានទទួលអារម្មណ៍ថា គួរតែរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបានហ្មត់ចត់ជាងមុន ហើយរក្សាវាឲ្យបរិសុទ្ធ ។ គាត់បានសម្រេចចិត្តឧទ្ទិសថ្ងៃអាទិត្យដើម្បីបម្រើព្រះ—ដើម្បីទុកវគ្គសិក្សានៅឯសាលាមួយអន្លើសិននៅថ្ងៃនោះ ហើយមកសិក្សាដំណឹងល្អវិញ ។ ការផ្លាស់ប្ដូរដ៏តូចនេះ បាននាំឲ្យមានភាពសុខសាន្ត និង តុល្យភាពដែលគាត់បានស្វែងរក ។

ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានអានទស្សនាវដ្ដីសាសនាចក្រមួយអំពីប្រវត្តិក្មេងស្រីម្នាក់ ដែលរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ហើយចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យ ។ គាត់រៀនពុំទាន់គេឡើយ ជីវិតខាងសង្គមរបស់នាង ពុំមែនជាអ្វីដែលនាងសង្ឃឹមចង់បាននោះទេ ហើយនាងពុំសប្បាយចិត្តសោះ ។ ទីបំផុត ថ្ងៃមួយនាងបានលុតជង្គង់ ហើយអំពាវនាវដល់ព្រះអម្ចាស់ថា « តើខ្ញុំម្ចាស់អាចធ្វើអ្វីបាន ដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតរីកចម្រើន ? » ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានបន្ទូលខ្សឹបប្រាប់ថា « ចូរក្រោកឡើង ហើយសម្អាតបន្ទប់របស់អ្នក » ។ ការបំផុសគំនិតនេះកើតឡើងជាការភ្ញាក់ផ្អើលទាំងស្រុង ប៉ុន្តែ វាគ្រាន់តែជាចំណុចចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ ។ បន្ទាប់ពីចំណាយពេលរៀបចំទុកដាក់របស់របរឲ្យមានសណ្ដាប់ធ្នាប់មក នាងមានអារម្មណ៍ថា បន្ទប់នាងមានព្រះវិញ្ញាណ ហើយធ្វើឲ្យចិត្តនាងរីករាយឡើង ។

ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធពុំមានបន្ទូលប្រាប់យើង ឲ្យធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរីកចម្រើនក្នុងពេលតែមួយនោះទេ ។ បើទ្រង់ធ្វើដូច្នោះ យើងនឹងអស់ជំនឿ ហើយចុះចាញ់ ។ ព្រះវិញ្ញាណធ្វើការជាមួយយើងដោយផ្អែកលើល្បឿនរបស់យើង មួយជំហានម្ដងៗ ឬ ដូចព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនថា « មួយបន្ទាត់ម្ដងៗ មួយសិក្ខាបទម្ដងៗ … ហើយមានពរហើយដល់អស់អ្នកណាដែលប្រុងស្ដាប់តាមសិក្ខាបទទាំងឡាយរបស់យើង … ដ្បិតចំពោះអ្នកណាដែលបានទទួល នោះយើងនឹងឲ្យថែមទៀត » ។^៦ ឧទាហរណ៍ បើព្រះវិញ្ញាណបានបំផុសឲ្យអ្នកថ្លែងពាក្យអរគុណឲ្យបានកាន់តែញឹកញាប់ ហើយអ្នកធ្វើតាមការបំផុសនោះ លំដាប់នោះទ្រង់នឹងជ្រាបថាដល់ពេលដែលអ្នកត្រូវបន្តទៅកាន់អ្វីមួយដែលពិបាកជាងនេះ—ដូចជាការរៀននិយាយថា « ខ្ញុំសុំទោស ព្រោះវាជាកំហុសរបស់ខ្ញុំ » ។

ពេលប្រសើរបំផុតដើម្បីទូលសួរថា « តើនៅខ្វះអ្វីទៀត » គឺជាពេលយើងទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ។ សាវកប៉ុលបានបង្រៀនថា នេះគឺជាពេលឲ្យយើងម្នាក់ៗល្បងខ្លួនឯងមើល ។^៧ ក្នុងបរិយាកាសដ៏គារវភាពនេះ កាលគំនិតយើងបែរទៅរកស្ថានសួគ៌ នោះព្រះអម្ចាស់អាចមានបន្ទូលប្រាប់យើងដោយស្រទន់អំពីអ្វីយើងត្រូវធ្វើបន្ទាប់ទៀត ។

ដូចជាអ្នកដែរ ខ្ញុំបានទទួលសារលិខិតជាច្រើនពីព្រះវិញ្ញាណ ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះដែលបង្ហាញរបៀបដែលខ្ញុំអាចធ្វើឲ្យរីកចម្រើន ។ ខ្ញុំសូមចែកចាយគំរូនៃសារលិខិតផ្ទាល់ខ្លួន ដែលខ្ញុំឱបក្រសោបយកទាំងស្រុង ។ ការបំផុសគំនិតទាំងនេះរួមមាន ៖

ចូរកុំដំឡើងសំឡេងអ្នកឡើយ ។
ចូររៀបចំខ្លួនអ្នក បង្កើតបញ្ជីនៃកិច្ចការត្រូវធ្វើប្រចាំថ្ងៃ ។
ចូរថែរក្សាខ្លួនអ្នកឲ្យបានកាន់តែល្អ ដោយទទួលទានផែ្លឈើ និង បន្លែឲ្យបានច្រើនជាងមុន ។
ចូរទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធញឹកញាប់ជាងមុន ។
ចូរយកពេលពិចារណាមុនពេលអធិស្ឋាន ។
ចូរសូមយោបល់ពីភរិយារបស់អ្នក ។
ចូរអត់ធ្មត់នៅពេលបើកបរ កុំបន្ថែមល្បឿនលើសកំណត់ ។ ( ខ្ញុំនៅតែព្យាយាមអនុវត្តចំណុចចុងក្រោយនេះនៅឡើយ ) ។

ពលិកម្មដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺជាអ្វីមួយ ដែលធ្វើឲ្យភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ឬ ញែកឲ្យបរិសុទ្ធអាចធ្វើទៅបាន ។ យើងពុំអាចធ្វើវាបានដោយខ្លួនយើងនោះទេ ប៉ុន្តែ ព្រះគុណនៃព្រះមានល្មមនឹងជួយយើងបាន ។ ដូចអែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា បានសម្គាល់ ៖ « យើងភាគច្រើនយល់ថា ដង្វាយធួនគឺសម្រាប់មនុស្សមានបាប ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំពុំប្រាកដទេថា យើងដឹង ហើយយល់ថាដង្វាយធួនក៏សម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធដែរ—សម្រាប់បុរស និង ស្ត្រីដែលគោរពប្រតិបត្តិ សក្ដិសម និង ប្រាកដប្រជា ព្រមទាំងជាមនុស្សដែលពុះពារធ្វើជាមនុស្សកាន់តែប្រសើរឡើង » ។^៨

ខ្ញុំសូមផ្ដល់យោបល់ឲ្យអ្នកចូលរួម ធ្វើលំហាត់ខាងវិញ្ញាណមួយនៅពេលណាមួយឆាប់ៗនេះ អាចជាយប់នេះអំឡុងពេលអ្នកអធិស្ឋាន ។ សូមទូលសួរព្រះអម្ចាស់ដោយរាបសានូវសំណួរដូចតទៅនេះ ៖ « តើមានអ្វីកំពុងរារាំងទូលបង្គំមិនឲ្យរីកចម្រើនបាន ? » ឬ សំណួរម្យ៉ាងទៀត ៖ « តើនៅខ្វះអ្វីទៀត ? » បន្ទាប់មក សូមរង់ចាំចម្លើយដោយស្ងប់ស្ងៀម ។ បើអ្នកសួរដោយស្មោះ ចម្លើយនឹងផ្ដល់ឲ្យយ៉ាងច្បាស់ក្នុងពេលឆាប់ៗ ។ វានឹងជាវិវរណៈដែលបម្រុងទុកសម្រាប់អ្នក ។

ប្រហែលព្រះវិញ្ញាណនឹងមានបន្ទូលប្រាប់អ្នកថា អ្នកត្រូវអត់ទោសឲ្យនរណាម្នាក់ ។ ឬ អ្នកអាចទទួលសារលិខិតឲ្យសម្រាំងភាពយន្ត ដែលអ្នកមើល ឬ តន្ត្រីដែលអ្នកស្ដាប់ ។ អ្នកអាចនឹងមានអារម្មណ៍បំផុសឲ្យមានចិត្តស្មោះត្រង់ ក្នុងរបររកស៊ីរបស់អ្នក ឬ ថ្វាយដង្វាយតមអាហារកាន់តែដោយចិត្តទូលាយ ។ សក្ដានុពលគ្មានទីបញ្ចប់ឡើយ ។

ព្រះវិញ្ញាណអាចបង្ហាញយើងអំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏អាចបង្ហាញយើងអំពីភាពខ្លាំងរបស់យើងដែរ ។ ពេលខ្លះ យើងត្រូវទូលសូមអ្វីដែលយើងធ្វើជារឿងត្រឹមត្រូវ ដើម្បីព្រះអម្ចាស់អាចបំផុស ហើយលើកទឹកចិត្តយើង ។ នៅពេលយើងអានពររបស់លោកអយ្យកោ យើងត្រូវបានរំឭកថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ជ្រាបអំពីសក្ដានុពលដ៏ទេវភាពរបស់យើង ។ ទ្រង់សប្បាយព្រះទ័យ គ្រប់ពេលដែលយើងរីកចម្រើន ។ ចំពោះទ្រង់ ទិសដៅរបស់យើងមានសារៈសំខាន់ជាងល្បឿនរបស់យើងទៅទៀត ។

បងប្អូនប្រុសស្រីអើយ សូមបន្តទៅមុខ ប៉ុន្តែ សូមកុំបាក់ទឹកចិត្តឡើយ ។ យើងនឹងពុំបានភាពគ្រប់លក្ខណ៍ក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះទេ ប៉ុន្តែក្នុងជីវិតនេះ យើងអាចចាក់គ្រឹះរបស់យើង ។ « វាជាករណីយកិច្ចយើង ដើម្បីធ្វើឲ្យថ្ងៃនេះបានល្អប្រសើរជាងកាលពីម្សិលមិញ ហើយមានថ្ងៃស្អែកបានល្អប្រសើរជាងថ្ងៃនេះ » ។^៩

បើយើងពុំដាក់អាទិភាពលើភាពរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណក្នុងជីវិតយើងទេ នោះយើងពុំស្ថិតក្នុងវគ្គសិក្សាអំពីភាពរីកចម្រើនដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនឡើយ យើងនឹងខកខានបានបទពិសោធន៍សំខាន់ ដែលព្រះមានព្រះទ័យប្រទានឲ្យយើង ។

ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានអានប្រសាសន៍របស់ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល ដែលមានឥទ្ធិពលជានិរន្តរ៍ចំពោះខ្ញុំ ៖ លោកថ្លែងដូចនេះ ៖ « ខ្ញុំបានរៀនថា ទីណាដែលមានដួងចិត្តឧទ្ទិស ការស្រេកឃ្លានរកសេចក្ដីសុចរិត ការរលាស់ចេញនូវអំពើបាប និង ការគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះបញ្ញត្តិព្រះ នោះព្រះអម្ចាស់ប្រទានពន្លឺកាន់តែច្រើនទៅៗ រហូតដល់មានអំណាចទម្លុះវាំងននស្ថានសួគ៌ ... បុគ្គលដែលមានភាពសុចរិតបែបនេះ មានការសន្យាដ៏មានតម្លៃដែលថ្ងៃណាមួយ នឹងឃើញព្រះភក្ត្រព្រះអម្ចាស់ ហើយដឹងថាគឺជាទ្រង់ » ។^១០

វាជាការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ សូមឲ្យបទពិសោធន៍ចុងក្រោយនេះ អាចជារបស់យើងនាថ្ងៃណាមួយ ពេលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនាំយើងទៅផ្ទះវិញ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។