ត្រូវបានចម្រើនកម្លាំងដោយដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

ដោយអែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក

ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

ដោយសារដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានព្រះចេស្តាដើម្បីជួយ—ប្រទានជំនួយ—ដល់ការឈឺចាប់ និង ការរងទុក្ខនៃជីវិតរមែងស្លាប់គ្រប់បែបយ៉ាង ។

នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ យើងចៀសមិនរួចពីសេចក្តីស្លាប់ និង បន្ទុកនៃអំពើបាបឡើយ ។ ដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ លុបបំបាត់នូវចំណុចពីរយ៉ាងដែលចៀសមិនរួចនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ ប៉ុន្តែក្រៅពីសេចក្តីស្លាប់ និង អំពើបាប យើងមានឧបសគ្គផ្សេងៗជាច្រើនទៀត នៅពេលយើងពុះពារឆ្លងកាត់ជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ ដោយព្រោះដង្វាយធួនដដែលនោះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងអាចប្រទានកម្លាំងដល់យើង ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីយកឈ្នះលើឧបសគ្គនៃជីវិតមែងស្លាប់នេះ ។ នោះគឺជាប្រធានបទរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ថ្ងៃនេះ ។

I.

ដំណើររឿងព្រះគម្ពីរភាគច្រើន អំពីដង្វាយធួនទាក់ទងនឹងការបំបែកចំណងនៃសេចក្តីស្លាប់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ការរងទុក្ខសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង ។ នៅក្នុងទេសកថារបស់លោក ដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន អាលម៉ាបានបង្រៀនចំណុចគ្រឹះទាំងនេះ ។ ប៉ុន្តែលោកក៏បានផ្តល់នូវការបញ្ជាក់ពីព្រះគម្ពីរយ៉ាងច្បាស់បំផុតថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះក៏មានបទពិសោធន៍នៃការឈឺចាប់ និង ជំងឺ ព្រមទាំងជំងឺឈឺចាប់របស់រាស្ត្រទ្រង់ផងដែរ ។

អាលម៉ាបានពិពណ៌នាពីផ្នែកនេះនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ « ហើយទ្រង់នឹងយាងទៅដោយរងការឈឺចាប់ និងទុក្ខវេទនា និង ការល្បួងគ្រប់បែបយ៉ាង ហើយទ្រង់ធ្វើយ៉ាងនេះគឺដើម្បីឲ្យបានបំពេញនូវពាក្យទាំងឡាយដែលបានចែងទុកមកថាទ្រង់នឹងលើកដាក់មកលើខ្លួនទ្រង់ នូវការឈឺចាប់ និង ជំងឺទាំងឡាយរបស់រាស្ត្រទ្រង់ » (អាលម៉ា ៧:១១ សូមមើលផងដែរ នីហ្វែទី ២ ៩:២១) ។

ចូរគិតពីចំណុចនេះ ! នៅក្នុងដង្វាយធួននៃព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទ្រង់បានរង « ការឈឺចាប់ និងទុក្ខវេទនា និង ការល្បួងគ្រប់បែបយ៉ាង » ។ ដូចប្រធាន ប៊យដ៍ ខេ ផាកកឺ បានពន្យល់ ៖ « ទ្រង់គ្មានបំណុលនឹងសងទេ ។ ទ្រង់ពុំបានប្រព្រឹត្តិខុសឡើយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រមូលផ្តុំនៃកំហុស សេចក្តីឈឺចាប់ និង ទុកព្រួយ ការឈឺចាប់ និង ក្តីអាម៉ាស់ទាំងអស់ គ្រប់បញ្ហាទាំងអស់នៃផ្លូវចិត្ត អារម្មណ៍ និង ទារុណកម្មខាងរូបកាយដែលមនុស្សលោកស្គាល់—នោះទ្រង់បានដកពិសោធន៍ចំណុចទាំងនោះ » ។^១

ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់រងទុក្ខនូវឧបសគ្គ « គ្រប់បែបយ៉ាង » នៃជីវិតរមែងស្លាប់ទាំងនេះ ? អាលម៉ាបានពន្យល់ថា « ហើយទ្រង់នឹងដាក់លើរូបអង្គទ្រង់នូវជំងឺឈឺចាប់របស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាស្របតាមសាច់ឈាមដើម្បីទ្រង់អាចដឹងស្របតាមសាច់ឈាមថា តើត្រូវជួយរាស្ត្រទ្រង់បែបណាតាមជំងឺរបស់គេ » (អាលម៉ា ៧:១២) ។

ឧទាហរណ៍ សាវកប៉ុលបានប្រកាសថា ដោយសារព្រះអង្គសង្គ្រោះ « បានរងទុក្ខលំបាក ទាំងត្រូវសេចក្តីល្បួង នោះទ្រង់ក៏អាចនឹងជួយដល់អស់អ្នក ដែលត្រូវសេចក្តីល្បួងបានដែរ » (ហេព្រើរ ២:១៨) ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ប្រធាន ជេម អ៊ី ហ្វោស្ត បានបង្រៀនថា « ដោយព្រោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានរងទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាង និង អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្លាប់មានអារម្មណ៍ ឬ មានបទពិសោធន៍ នោះទ្រង់អាចជួយមនុស្សកំសោយឲ្យប្រែជាខ្លាំងក្លាជាងមុន » ។^២

ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានដកពិសោធន៍ ហើយរងទុក្ខនូវភាពពោរពេញនៃឧបសគ្គទាំងអស់នៃជីវិតរមែងស្លាប់ « ស្របតាមសាច់ឈាម » ដូច្នេះទ្រង់អាចដឹង « ស្របតាមសាច់ឈាម » ពីរបៀបដើម្បី « ជួយ [ ដែលមានន័យថា ប្រទានការធូរស្បើយ ឬ ជំនួយដល់ ] រាស្ត្រទ្រង់តាមជំងឺរបស់គេ » ។ ហេតុដូច្នោះហើយ ទ្រង់ដឹងពីទុក្ខលំបាក ការខូចចិត្ត ការល្បួង និង ការរងទុក្ខរបស់យើង ដ្បិតទ្រង់មានព្រះឆន្ទៈដកបទពិសោធន៍ការណ៍ទាំងនោះ ដែលវាគឺជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។ ហើយដោយសារការណ៍នេះ នោះដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ប្រទានអំណាចដល់ទ្រង់ដើម្បីជួយយើង—ប្រទានកម្លាំងដល់យើងដើម្បីទ្រាំទ្រនូវការណ៍ទាំងអស់នោះ ។

II.

ខណៈដែលការបង្រៀនរបស់អាលម៉ានៅក្នុង ជំពូកទីប្រាំពីរ ជាជំពូកតែមួយដ៏ច្បាស់បំផុតនៃព្រះគម្ពីរទាំងអស់ ស្តីអំពីអំណាចដ៏ចាំបាច់នៃដង្វាយធួននេះ នោះដង្វាយធួនក៏បានបង្រៀនពេញទាំងព្រះគម្ពីរផងដែរ ។

នៅពេលចាប់ផ្តើមការបម្រើរបស់ទ្រង់ នោះព្រះយេស៊ូវបានពន្យល់ថា ទ្រង់គឺជាអង្គដែលត្រូវបានចាត់មក « ដើម្បីនឹងប្រោសមនុស្សដែលមានចិត្តសង្រេង » (លូកា ៤:១៨) ។ ជាញឹកញាប់ ព្រះគម្ពីរប៊ីបប្រាប់យើងអំពីការប្រោសរបស់ទ្រង់ដល់មនុស្សពី « ជំងឺគេ » (លូកា ៥:១៥; ៧:២១) ។ ព្រះគម្ពីរមរមនកត់ត្រាពីការប្រោសរបស់ទ្រង់ដល់អស់ « ទាំងអ្នកដែលរងទុក្ខដោយជំងឺណាក៏ដោយ » (នីហ្វៃទី ៣ ១៧:៩) ។ ដំណឹងល្អនៃម៉ាថាយ ពន្យល់ថាព្រះយេស៊ូវបានប្រោសមនុស្ស « ដើម្បីឲ្យបានសម្រេច តាមទំនាយដែលហោរាអេសាយ បានទាយទុកមកថា ទ្រង់បានទទួលអស់ទាំងរោគា ហើយផ្ទុកអស់ទាំងជំងឺរបស់យើងរាល់គ្នា នៅលើព្រះអង្គទ្រង់ » (ម៉ាថាយ ៨:១៧) ។

អេសាយបានបង្រៀនថា ព្រះមែស៊ីនឹងទ្រាំទ្ររងអស់ទាំង « សេចក្តីឈឺចាប់ » របស់យើង និងទាំង « សេចក្តីទុក្ខព្រួយ » របស់យើង (អេសាយ ៥៣:៤) ។ អេសាយក៏បានបង្រៀនផងដែរអំពីការពង្រឹងរបស់ទ្រង់ដល់យើង ៖ « កុំឲ្យភ័យខ្លាចឡើយ ដ្បិតយើងនៅជាមួយនឹងឯង កុំឲ្យស្រយុតចិត្តឲ្យសោះ ពីព្រោះយើងជាព្រះនៃឯង ៖ យើងនឹងចម្រើនកម្លាំងដល់ឯង អើ យើងនឹងជួយឯង » (អេសាយ ៤១:១០) ។

ដូច្នេះហើយ យើងច្រៀងថា ៖

កុំ​ខ្លាច​អី​យើង​នឹង នៅ​ជាមួយ កុំ​ភ័យ​ឡើយ
ព្រោះ​យើង​ជា​ព្រះ​អ្នក ហើយ​យើង​នឹង​យាង​មក​ជួយ ។
និង ចម្រើន​កម្លាំង ជួយ​គាំទ្រ​អ្នក​ឲ្យ​ឈរ…
នឹង​លើក​អ្នក​ដោយ​ដៃ​ដ៏ សុចរិត​ដ៏​អស្ចារ្យ ។៣

ដោយរៀបរាប់ពីឧបសគ្គមួយចំនួននៃជីវិតរមែងស្លាប់ផ្ទាល់របស់លោក នោះសាវកប៉ុលបានសរសេរថា « ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចម្រើនកម្លាំងដល់ខ្ញុំ » (ភីលីព ៤:១៣) ។

ហេតុដូច្នោះហើយ យើងឃើញថាដោយសារដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានព្រះចេស្តាដើម្បីជួយ—ប្រទានជំនួយ—ដល់ការឈឺចាប់ និង ការរងទុក្ខនៃជីវិតរមែងស្លាប់គ្រប់បែបយ៉ាង ។ ពេលខ្លះ ព្រះចេស្តារបស់ទ្រង់ប្រោសអ្នកជំងឺម្នាក់ ប៉ុន្តែព្រះគម្ពីរ និង បទពិសោធន៍របស់យើងបង្រៀនថា ពេលខ្លះទ្រង់ជួយ ឬ ប្រទានជំនួយតាមរយៈការប្រទានដល់យើងនូវកម្លាំង ឬ ការអត់ធ្មត់ដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងជំងឺរបស់យើង ។^៤

III.

តើសេចក្តីឈឺចាប់ និង ទុក្ខវេទនា ព្រមទាំងជំងឺនៃជីវិតរមែងស្លាប់អ្វីខ្លះ ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានដកពិសោធន៍ និង បានរងទុក្ខនោះ ?

យើងទាំងអស់គ្នាមានការឈឺចាប់ និង ទុក្ខវេទនា ព្រមទាំងជំងឺនានានៅគ្រាណាមួយ ឬ ពេលផ្សេងទៀត ។ ក្រៅពីអ្វីដែលយើងដកពិសោធន៍ដោយព្រោះអំពើបាបរបស់យើង នោះជីវិតរមែងស្លាប់នេះជាញឹកពាប់ពោរពេញដោយទុក្ខលំបាក ការខូចចិត្ត និង ការរងទុក្ខ ។

យើង និង អស់អ្នកដែលយើងស្រឡាញ់រងទុក្ខដោយជំងឺ ។ មានពេលខ្លះ យើងម្នាក់ៗក៏ដកពិសោធន៍នូវការឈឺចាប់ពីការរងរបួសគ្រាំគ្រា ឬ មកពីការលំបាកផ្សេងៗទៀតនៃរូបកាយ ឬ ផ្លូវចិត្ត ។ ពួកយើងគ្រប់គ្នារងទុក្ខ និង មានសេចក្តីឈឺចាប់ ដែលទាក់ទងនឹងសេចក្តីស្លាប់នៃមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ។ យើងទាំងអស់គ្នាដកពិសោធន៍ពីបរាជ័យនៅក្នុងទំនួលខុសត្រូវផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង ទំនាក់ទំនងគ្រួសារយើង ឬ មុខរបររបស់យើង ។

នៅពេលស្វាមី ឬ ភរិយា ឬ កូនម្នាក់បដិសេធអ្វី ដែលយើងដឹងថាជាការពិត ហើយវង្វេងចេញពីផ្លូវនៃសេចក្តីសុចរិត នោះយើងដកពិសោធន៍យ៉ាងពិសេសេពីការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងក្លា គឺដូចជាឪពុករបស់កូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ នៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបរបស់ព្រះយេស៊ូវផងដែរ ( សូមមើល លូកា ១៥:១១–៣២) ។

ដូចទំនុកតម្កើងបានប្រកាសថា « មនុស្សសុចរិតតែងតែកើតមានសេចក្តីលំបាកជាច្រើន តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជួយឲ្យរួចពីសេចក្តីទាំងនោះ » (ទំនុកតម្កើង ៣៤:១៩) ។

ដូច្នេះហើយ ទំនុកតម្កើងរបស់យើងមាននូវការបញ្ជាក់ពីសេចក្តីពិតនេះ ៖ « គ្មានទុក្ខព្រួយលើផែនដីណា ដែលឋានសួគ៌ពុំអាចព្យាបាលបានទេ » ។^៥ អ្វីដែលព្យាបាលយើងនោះគឺព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។

ជាពិសេសមនុស្សវ័យជំទង់ មានអារម្មណ៍រងការឈឺចាប់ខ្លាំងពីការបដិសេធ នៅពេលមិត្តភក្តិហាក់ដូចជាចូលរួមក្នុងទំនាក់ទំនង និង សកម្មភាពនានាដែលរីករាយ ហើយមានចេតនាទុកពួកគេឲ្យនៅឯកោ ។ ការប្រកាន់ពូជសាសន៍ និង បក្សពួកបង្កើតឲ្យមានការបដិសេធដ៏ឈឺចាប់ផ្សេងមួយទៀត សម្រាប់យុវវ័យ និង មជ្ឈិមវ័យ ។ ជីវិតមានឧបសគ្គផ្សេងទៀតជាច្រើន ដូចជា ភាពគ្មានការងារធ្វើ ឬ ភាពផ្ទុយពីផែនការរបស់យើង ។

ខ្ញុំនៅតែកំពុងនិយាយពីជំងឺនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ដែលពុំមែនបណ្តាលមកពីអំពើបាបរបស់យើងឡើយ ។ មនុស្សមួយចំនួនបានកើតមកដោយពិការរូបកាយ ឬ ពិការខាងសតិអារម្មណ៍ ដែលបណ្តាលឲ្យមានការរងទុក្ខផ្ទាល់ខ្លួនចំពោះពួកគេ និង ការលំបាកនានាសម្រាប់អស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ និង ខ្វល់ខ្វាយពីពួកគេ ។ សម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ជំងឺនៃការបាក់ទឹកចិត្តគឺជាការឈឺចាប់ ឬ ពិការភាពជាអចិន្ត្រៃយ៍ ។ ទុក្ខវេទនាដ៏ឈឺចាប់មួយផ្សេងទៀតគឺស្ថានភាពនៃការនៅព្រៅសៅកែ ។ អស់អ្នកដែលរងទុក្ខចំពោះស្ថានភាពនេះ គួរតែចាំថាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានដកពិសោធន៍នូវការឈឺចាប់បែបនេះផងដែរ ហើយថាតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់ប្រទានកម្លាំងដើម្បីទ្រាំទ្រវា ។

ភាពពិការមួយចំនួនបំផ្លាញជីវិតខាងសាច់ឈាម ឬ ខាងវិញ្ញាណរបស់យើងជាងការញៀននានាទៅទៀត ។ ភាពពិការមួយចំនួននេះ ដូចជាការញៀននឹងការណ៍អាសគ្រាម ឬ ថ្នាំញៀន ដែលទំនងជាធ្លាប់បានបណ្តាលមកពីអាកប្បកិរិយានៃអំពើបាប ។ ទោះបីជា អាកប្បកិរិយាបានប្រែចិត្តក្តី ក៏ការញៀននោះអាចនៅតែបន្តមាន ។ ក្រញុំានៃភាពពិការនោះអាចត្រូវបានរសាយចេញផងដែរ តាមរយៈកម្លាំងដ៏រឹងមាំដែលបានមកពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ឧបសគ្គលំបាកៗដែលបានដកពិសោធន៍ដោយអស់អ្នកដែលត្រូវបានដាក់គុកព្រោះរឿងឧក្រិដ្ឋកម្ម ក៏អាចត្រូវបានរសាយផងដែរ ។ ថ្មីៗនេះមានលិខិតមួយដែលថ្លែងទីបន្ទាល់ចំពោះកម្លាំងនេះ ដែលអាចទទួលបានដោយបុគ្គលម្នាក់ដែលស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈនោះ ៖ « ខ្ញុំដឹងថាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងកំពុងយាងកាត់ផ្លូវនេះ ហើយជាញឹកញាប់ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងជញ្ជាំងគុកនេះ » ។^៦

ខ្ញុំស្រឡាញ់ទីបន្ទាល់នៃកវីនិពន្ធរបស់យើង និង មិត្តរបស់យើងឈ្មោះ អែមម៉ា លូ ថាយនី ។ នៅក្នុងទំនុកបទដែលយើងច្រៀងជាបទទំនុកតម្កើង គាត់បានសរសេរ ៖

ខ្ញុំ​រក​ក្តីសុខ​ឯណា ?
ឯ​ណា​ក្តី​រីករាយ
ពេល​អ្វីៗ​ទៀត​មិន​អាច​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បាន​ជា ?
ពេល​ដែល​មាន​ចិត្ត​ឈឺចាប់ កំហឹង ឬ ព្យាបាទ
ខ្ញុំ​ដក​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ឆ្ងាយ
រក​ព្រលឹង​ខ្ញុំ ?

នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​មាន​ជំងឺ
ពេល​ខ្ញុំ​ស្រយុត​ចិត្ត
ពេល​ខ្ញុំ​ត្រូវការ​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​គួរ​ទៅ​ណា ?
ឯ​ណា​ទៅ​ការលួងលោម​បន្ធូ​ការតានតឹង ?
តើ​មាន​នរណា​អាច​យល់ ?
មាន​តែ​ទ្រង់​ទេ ។ ៧

IV.

តើនរណាខ្លះអាចត្រូវបានជួយ និង ពង្រឹងតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ? អាលម៉ាបានបង្រៀនថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានលើកដាក់អង្គទ្រង់នូវ « ការឈឺចាប់ និង ជំងឺទាំងឡាយ របស់រាស្ត្រទ្រង់ » ហើយ « ជួយ រាស្ត្រទ្រង់ » (អាលម៉ា ៧:១១, ១២ ការសង្កត់ ត្រូវបានបន្ថែម ) ។ តើនរណាខ្លះគឺជា « រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ » នៅក្នុងការសន្យានេះ ? តើជាមនុស្សរមែងស្លាប់ទាំងអស់ឬ—អ្នកទាំងអស់ដែលរីករាយនឹងសេចក្តីពិតនៃការរស់នៅឡើងវិញតាមរយៈដង្វាយធួនឬ ? ឬ ក៏គ្រាន់តែអស់អ្នកដែលជាអ្នកបម្រើជម្រើសដែលសក្តិសម តាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធ និង សេចក្តីសញ្ញានានាឬ ?

ពាក្យថា មនុស្ស នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមានន័យច្រើនយ៉ាង ។ អត្ថន័យដែលសមរម្យបំផុតសម្រាប់ការបង្រៀនដែលថាព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងជួយ « រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ » គឺជាអត្ថន័យដែលអាម៉ូនបានប្រើនៅពេលលោកបានបង្រៀនថា « ព្រះចងចាំអស់ទាំងប្រជាជន ទោះជាគេនៅលើដែនដីណាក៏ដោយ » (អាលម៉ា ២៦:៣៧) ។ នោះក៏ជាអ្វីដែលពួកទេវតាចង់មានន័យ នៅពេលពួកទ្រង់បានប្រកាសពីការប្រសូតរបស់ព្រះឱរសព្រះគ្រីស្ទ ៖ « សេចក្តីអំណរយ៉ាងអស្ចារ្យ ដែលសម្រាប់បណ្តាជនទាំងអស់គ្នា » (លូកា ២:១០) ។

ដោយសារបទពិសោធន៍ដ៏ធួនរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចលួងលោម ព្យាបាល និង ចម្រើនកម្លាំងដល់បុរស និង ស្ត្រីគ្រប់រូបនៅគ្រប់ទីន្លែង ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿថាទ្រង់ធ្វើការណ៍នេះ ចំពោះអស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ ហើយសុំជំនួយពីទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ ។ សាវក យ៉ាកុប បានបង្រៀនថា « ចូរបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ នោះទ្រង់នឹងតម្កើងអ្នករាល់គ្នាឡើង » (យ៉ាកុប ៤:១០) ។ យើងសក្តិសមនឹងទទួលពរជ័យនោះ នៅពេលយើងជឿលើទ្រង់ ហើយអធិស្ឋានសុំជំនួយពីទ្រង់ ។

មានមនុស្សដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះរាប់លាននាក់ ដែលអធិស្ឋានដល់ព្រះដើម្បីលើកពួកគេចេញពីសេចក្តីទុក្ខវេទនារបស់ពួកគេ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានបើកសម្តែងថាទ្រង់ « បានយាងចុះក្រោមគ្រប់ទាំងអស់ » (គ. និង ស. ៨៨:៦) ។ ដូចដែលអែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល បានបង្រៀនថា « ការយាង ‹ ចុះក្រោមគ្រប់ទាំងអស់ › នោះគឺទ្រង់ត្រាស់ដឹង យ៉ាងជាក់ច្បាស់ និង ដោយផ្ទាល់អង្គទ្រង់ពីការរងទុក្ខពេញសព្វបែបយ៉ាងរបស់មនុស្សលោក » ។^៨ យើងអាចនិយាយថាការយាងចុះក្រោមគ្រប់ទាំងអស់ គឺថាទ្រង់មានមុខងារដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដើម្បីលើកស្ទួយយើង ហើយប្រទានកម្លាំងដែលយើងត្រូវការដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្តីទុក្ខវេទនារបស់យើង ។ យើងត្រូវតែទូលសុំ ។

ជាច្រើនដងនៅក្នុងវិវរណៈសម័យទំនើបនេះ ព្រះអម្ចាស់ប្រកាសថា « ហេតុដូច្នោះហើយ បើសិនអ្នកសុំពីយើង នោះអ្នកតែងនឹងបានទទួល បើសិនជាអ្នកនឹងគោះ នោះតែនឹងបើកឲ្យអ្នក » ( ឧទាហរណ៍ គ. និង ស. ៦:៥; ១១:៥ សូមមើលផងដែរ ម៉ាថាយ ៧:៧) ។ ពិតណាស់ ដោយព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងរបស់ពួកទ្រង់ នោះព្រះវរបិតាសួគ៌ និង បុត្រាសំណព្វរបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ស្តាប់ និង ឆ្លើយតបចំពោះការអធិស្ឋានយ៉ាងសមរម្យដល់អស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ដោយសេចក្តីជំនឿ ។ ដូចដែលសាវក ប៉ុលបានសរសេរ « យើងខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹម ដល់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ដែលទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃមនុស្សទាំងឡាយ មានមនុស្សដែលជឿជាដើម » (ធីម៉ូថេទី ១ ៤:១០) ។

ខ្ញុំដឹងថាការណ៍ទាំងនេះពិត ។ ដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះពិតជាបញ្ជាក់ដល់យើងច្រើនជាងពីអមតភាព តាមរយៈការរស់ឡើងវិញជាសកល ហើយផ្តល់ ឱកាសដល់ពួកយើងឲ្យបានជ្រះស្អាតពីអំពើបាប តាមរយៈការប្រែចិត្ត និង បុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ក៏ប្រទានដល់យើងនូវ ឱកាសអំពាវនាវរកទ្រង់ដែលបានដកពិសោធន៍ពីគ្រប់ជំងឺនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង ដើម្បីចម្រើនកម្លាំងដល់យើងឲ្យទ្រាំទ្រនឹងបន្ទុកនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ។ ទ្រង់ស្គាល់ពីការឈឺចាប់របស់យើង ហើយទ្រង់នៅទីនោះសម្រាប់យើង ។ គឺដូចជាសាសន៍សាម៉ារីចិត្តល្អម្នាក់នោះដែរ នៅពេលទ្រង់ឃើញថាយើងមានរបួសនៅតាមផ្លូវ នោះទ្រង់នឹងរុំរបួសរបស់យើង ហើយថែទាំយើង ( សូមមើល លូកា ១០:៣៤) ។ ព្រះចេស្តានៃការប្រោសឲ្យជារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ គឺសម្រាប់យើងគ្រប់គ្នាដែលនឹងសុំទ្រង់ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ ដូចដែលខ្ញុំក៏ថ្លែងទីបន្ទាល់ពីព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ដែលធ្វើឲ្យការណ៍ទាំងអស់នេះអាចធ្វើបាន ។

នៅថ្ងៃណាមួយបន្ទុកនៃជីវិតរមែងស្លាប់ទាំងអស់នេះនឹងកន្លងហួសទៅ ហើយគ្មានការឈឺចាប់ទៀតឡើយ ( សូមមើល វិវរណៈ ២១:៤) ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានថា យើងទាំងអស់នឹងយល់ពីសេចក្តីសង្ឃឹម និង ការពង្រឹងនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ គឺជាការធានាអះអាងនៃអមតភាព ឱកាសសម្រាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច និង កម្លាំងគាំទ្រដែលយើងអាចទទួលបាន ប្រសិនបើយើងគ្រាន់តែទូលសុំទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។