ພວກເຮົາຈະບໍ່ກ້າວຕໍ່ໄປໃນອຸດົມການອັນຍິ່ງໃຫຍ່ເຊັ່ນນີ້ບໍ?

ໂດຍ ປະທານ ເອັມ ຣະໂຊ ບາເລີດ

ປະທານກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງແທນຊົ່ວຄາວ

ເຮົາຄວນຈື່ຈຳການເສຍສະລະຂອງ ໂຈເຊັບ ແລະ ໄຮຣຳ ສະມິດ ໄວ້ສະເໝີ, ພ້ອມທັງຊາຍ, ຍິງ ແລະ ເດັກນ້ອຍທີ່ຊື່ສັດຄົນອື່ນໆ, ເພື່ອຈະສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກຂຶ້ນມາ.

ຂໍຂອບໃຈຫລາຍໆ, ປະທານ, ສຳລັບການເປີດທີ່ດີເດັ່ນນັ້ນ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເມື່ອ 215 ປີກ່ອນ, ເດັກນ້ອຍຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ເກີດໃນຄອບຄົວຂອງ ໂຈເຊັບ ແລະ ລູສີ ແມັກ ສະມິດ ໃນລັດເວີໝ້ອນ ໃນຂົງເຂດທີ່ຮູ້ກັນວ່າ ນິວອິງແລນ ແປວ່າ ອັງກິດໃໝ່ ຢູ່ໃນພາກຕາເວັນອອກສຽງເໜືອຂອງສະຫະລັດ.

ໂຈເຊັບ ແລະ ລູສີ ແມັກ ເຊື່ອໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໄດ້ສຶກສາພຣະຄຳພີສັກສິດ, ໄດ້ອະທິຖານດ້ວຍໃຈຈິງ, ແລະ ໄດ້ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍສັດທາໃນພຣະເຈົ້າ.

ພວກເພິ່ນໄດ້ຕັ້ງຊື່ໃຫ້ລູກຊາຍນ້ອຍວ່າ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ຜູ້ລູກ.

ບຣິກຳ ຢັງ, ໄດ້ກ່າວເຖິງຄອບຄົວສະມິດວ່າ: “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເຝົ້າດູແລ [ໂຈເຊັບ ສະມິດ], ແລະ ພໍ່ຂອງເພິ່ນ, ແລະ ຕູ້ປູ່ຂອງເພິ່ນ, ແລະ ບັນພະບຸລຸດຂອງເພິ່ນຢ້ອນກັບໄປເຖິງອັບຣາຮາມ, ແລະ ຈາກອັບຣາຮາມໄປເຖິງນ້ຳຖ້ວມ, ຈາກນ້ຳຖ້ວມໄປເຖິງເອນົກ ແລະ ຈາກເອນົກໄປເຖິງອາດາມ. ພຣະອົງໄດ້ຄອຍເຝົ້າດູແລຄອບຄົວນັ້ນ ແລະ ນ້ຳຖ້ວມນັ້ນຕາມທີ່ມັນໄດ້ວົນວຽນຈາກນ້ຳພຸຈົນເຖິງການເກີດຂອງຊາຍຄົນນັ້ນ. [ໂຈເຊັບ ສະມິດ] ຖືກແຕ່ງຕັ້ງລ່ວງໜ້າຢູ່ໃນຊົ່ວນິລັນດອນ.”¹

ໂດຍທີ່ເປັນທີ່ຮັກຂອງຄອບຄົວ, ໂຈເຊັບຜູ້ລູກ ແມ່ນໃກ້ຊິດກັບ ໄຮຣຳອ້າຍຂອງເພິ່ນ, ທີ່ມີອາຍຸເກືອບຫົກປີຕອນໂຈເຊັບເກີດມາ.

ເມື່ອເດືອນຕຸລາແລ້ວນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງຢູ່ໃກ້ເຕົາໄຟຝີງ ຢູ່ໃນເຮືອນຫລັງນ້ອຍໆຂອງຄອບຄົວສະມິດ ທີ່ເມືອງຊາໂຣນ, ລັດເວີໝ້ອນ, ບ່ອນທີ່ໂຈເຊັບໄດ້ເກີດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກທີ່ໄຮຣຳມີຕໍ່ໂຈເຊັບ ແລະ ໄດ້ຄິດເຫັນເພິ່ນອຸ້ມນ້ອງຊາຍນ້ອຍໃນອ້ອມແຂນ ແລະ ສິດສອນໃຫ້ລາວຮຽນຍ່າງ.

ພໍ່ ແລະ ແມ່ສະມິດ ໄດ້ປະເຊີນກັບຄວາມຍາກລຳບາກສ່ວນຕົວ, ທີ່ບັງຄັບໃຫ້ພວກເພິ່ນຍົກຍ້າຍຄອບຄົວຫລາຍເທື່ອ ກ່ອນທີ່ໃນທີ່ສຸດໄດ້ຍ້າຍຈາກ ນິວ ອິງແລນ ແລະ ໄດ້ຕັດສິນໃຈຢ່າງກ້າຫານພາກັນຍ້າຍໄປທີ່ພາກຕາເວັນຕົກສຸດຂອງລັດນິວຢອກ.

ເພາະຄອບຄົວນັ້ນເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ, ພວກເພິ່ນຈຶ່ງຜ່ານຜ່າການທ້າທາຍເຫລົ່ານັ້ນ ແລະ ພາກັນປະເຊີນໜ້າກັບວຽກງານທີ່ໜ້າສະທ້ານຢ້ານກົວຂອງການເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່ນຳກັນ ຢູ່ທີ່ດິນດອນທີ່ເປັນປ່າໄມ້ໜຶ່ງຮ້ອຍເອເກີ້ (0.4 ກິໂລແມັດ²) ໃນເຂດ ແມນເຈດສະເຕີ ໃກ້ເມືອງພາໄມຣາ, ລັດນິວຢອກ.

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ແນ່ໃຈວ່າມີເຮົາຈັກຄົນທີ່ຈະຮັບຮູ້ການທ້າທາຍທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ອາລົມຊຶ່ງການເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່ໄດ້ນຳມາໃຫ້ແກ່ຄອບຄົວສະມິດ—ການຖາງປ່າ, ການປູກສວນໝາກໄມ້ ແລະ ທົ່ງ, ການສ້າງບ້ານໄມ້ຖ່ອນຫລັງນ້ອຍ ແລະ ໂຄງຮ່າງຂອງບ້ານສວນຢ່າງອື່ນໆ, ເປັນຄົນຮັບຈ້າງລາຍວັນ, ແລະ ເຮັດສິ່ງຂອງໄປຂາຍຢູ່ໃນເມືອງ.

ເມື່ອຄອບຄົວໄດ້ຍ້າຍໄປເຖິງພາກຕາເວັນຕົກຂອງລັດນິວຢອກ, ເຂດນັ້ນກໍມີເລື່ອງສົນລະວົນກ່ຽວກັບສາດສະໜາ—ທີ່ຮູ້ກັນວ່າ ການຕື່ນຕົວທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຄັ້ງທີສອງ.

ໃນລະຫວ່າງການໂຕ້ຕອບ ແລະ ການຜິດຖຽງໃນບັນດາສາດສະໜາທັງຫລາຍ, ໂຈເຊັບໄດ້ເຫັນພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ, ຊຶ່ງຮູ້ຈັກກັນໃນປະຈຸບັນວ່າ ພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນຄັ້ງທຳອິດ. ເຮົາໄດ້ຮັບພອນທີ່ໄດ້ມີເລື່ອງລາວຕົ້ນຕໍສີ່ເລື່ອງ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າຈະເອົາມາອ້າງອີງ.²

ໂຈເຊັບໄດ້ບັນທຶກໄວ້ວ່າ: “ໃນໄລຍະຂອງຄວາມສັບສົນ [ທາງດ້ານສາດສະໜາ] ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າກຸ້ມໃຈຫລາຍ, ບໍ່ຮູ້ຈັກຈະຕັດສິນໃຈ; ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈະເລິກຊຶ້ງ ແລະ ມັກຈະຕື້ນຕັນໃຈ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັກສາຕົນເອງໃຫ້ຫ່າງຈາກກຸ່ມເຫລົ່ານັ້ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ່ວມການປະຊຸມຕ່າງໆຂອງພວກເຂົາຫລາຍເທື່ອກໍຕາມ ເທົ່າທີ່ໂອກາດຈະອຳນວຍ. … [ແຕ່] ຄວາມສັບສົນ ແລະ ການຜິດຖຽງກັນໃນບັນດານິກາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນນັ້ນມີຫລາຍ, ຈົນວ່າເປັນໄປບໍ່ໄດ້ສຳລັບຄົນໜຸ່ມຢ່າງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບຜູ້ຄົນ ແລະ ເລື່ອງຕ່າງໆ, ຈະສະຫລຸບໄດ້ຢ່າງແນ່ນອນແນວໃດວ່າຜູ້ໃດຖືກ ແລະ ຜູ້ໃດຜິດ.”³

ໂຈເຊັບໄດ້ຫັນໄປຫາພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີ ເພື່ອຊອກຫາຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມຂອງເພິ່ນ ແລະ ໄດ້ອ່ານ ຢາໂກໂບ 1:5: “ຖ້າຄົນໃດໃນພວກເຈົ້າຂາດສະຕິປັນຍາ, ກໍໃຫ້ຜູ້ນັ້ນທູນຂໍຈາກພຣະເຈົ້າຜູ້ຊົງໂຜດປະທານໃຫ້ແກ່ຄົນທັງປວງດ້ວຍພຣະກະລຸນາ, ບໍ່ຊົງກ່າວຕິ ແລະ ຜູ້ນັ້ນກໍຈະໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ທູນຂໍ.”⁴

ເພິ່ນໄດ້ໝາຍເຫດໄວ້ວ່າ: “ບໍ່ເຄີຍມີຂໍ້ຄວາມໃດໃນພຣະຄຳພີທີ່ມີອຳນາດ ເຂົ້າເຖິງຈິດໃຈຂອງມະນຸດໄດ້ຫລາຍເທົ່າກັບຂໍ້ຄວາມນີ້ໃນເວລານັ້ນ. ຂໍ້ຄວາມປະກົດວ່າເຂົ້າເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກທຸກຢ່າງ ຂອງຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍພະລັງອັນແຮງກ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດແລ້ວຄິດອີກ.”⁵

ໂຈເຊັບ ໄດ້ມາຮັບຮູ້ວ່າພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີບໍ່ໄດ້ມີຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມທັງໝົດຂອງຊີວິດ; ແຕ່, ມັນໄດ້ສິດສອນບັນດາຊາຍ ແລະ ຍິງວ່າເຂົາເຈົ້າສາມາດພົບເຫັນຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມຂອງເຂົາເຈົ້າ ໂດຍການສື່ສານໂດຍກົງກັບພຣະເຈົ້າຜ່ານການອະທິຖານໄດ້ແນວໃດ.

ເພິ່ນໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ: “ດັ່ງນັ້ນ, ເພື່ອໃຫ້ເປັນໄປຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕັ້ງໃຈໄວ້ທີ່ຈະທູນຂໍຈາກພຣະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ເຂົ້າໄປໃນປ່າ ເພື່ອຂໍລອງເບິ່ງ. ໃນຕອນເຊົ້າທີ່ສວຍງາມ ອາກາດແຈ່ມໃສດີຂອງມື້ໜຶ່ງ, ໃນຕົ້ນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຂອງປີໜື່ງພັນແປດຮ້ອຍຊາວ.”⁶

ບໍ່ດົນຫລັງຈາກນັ້ນ, ໂຈເຊັບໄດ້ກ່າວວ່າ, “[ເລົາແສງ] ນັ້ນລົງມາເທິງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນສອງພຣະອົງປະທັບຢືນຢູ່ໃນອາກາດ ຊື່ຫົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ລັດສະໝີພາບຂອງທັງສອງພຣະອົງນັ້ນເກີນກວ່າທີ່ຈະພັນລະນາໄດ້. ອົງໜຶ່ງໄດ້ຮັບສັ່ງກັບຂ້າພະເຈົ້າ, ໂດຍເອີ້ນຊື່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຊີ້ພຣະຫັດໄປຫາອີກອົງໜຶ່ງ ແລະ ກ່າວວ່າ—[ໂຈເຊັບ,] ນີ້ຄືບຸດທີ່ຮັກຂອງເຮົາ. ຈົ່ງຟັງທ່ານ!”⁷

ແລ້ວພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ: “ໂຈເຊັບ, ບຸດຂອງເຮົາ, ບາບຂອງເຈົ້າຖືກອະໄພໃຫ້ແລ້ວ. ຈົ່ງໄປຕາມທາງຂອງເຈົ້າ, ຈົ່ງເດີນໄປຢູ່ໃນກົດຂອງເຮົາ, ແລະ ຮັກສາບັນຍັດຂອງເຮົາ. ຈົ່ງເບິ່ງ, ເຮົາຄື ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແຫ່ງລັດສະໝີພາບ. ເຮົາໄດ້ຖືກຄຶງສຳລັບໂລກ, ເພື່ອວ່າທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອໃນນາມຂອງເຮົາອາດມີຊີວິດນິລັນດອນ.”⁸

ໂຈເຊັບໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ, “ໃນທັນທີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕົວຈົນເວົ້າໄດ້ແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງທູນຖາມສອງພຣະອົງທີ່ປະທັບຢືນຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງເທິງຫົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ສາດສະໜາຈັກແຫ່ງໃດຖືກຕ້ອງ.”⁹

ເພິ່ນຈຳໄດ້ວ່າ, “ພວກພຣະອົງໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າສາດສະໜາຈັກທັງໝົດນັ້ນເຊື່ອໃນຄຳສອນທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ຍອມຮັບວ່າສາດສະໜາໃດທີ່ເປັນສາດສະໜາ ແລະ ອານາຈັກຂອງພຣະອົງ. ແລະ … ໃນເວລາດຽວກັນ [ຂ້າພະເຈົ້າ] ໄດ້ຮັບຄຳສັນຍາວ່າ ຄວາມສົມບູນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ຈະຖືກເຮັດໃຫ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກແກ່ຂ້າພະເຈົ້າ ໃນອະນາຄົດ.”¹⁰

ໂຈເຊັບຍັງໄດ້ໝາຍເຫດນຳອີກວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເຫລົ່າທູດໃນພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນນັ້ນ.”¹¹

ຫລັງຈາກພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນທີ່ຮຸ່ງໂລດນັ້ນ, ໂຈເຊັບໄດ້ບັນທຶກວ່າ: “ຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ, ແລະ ເປັນເວລາຫລາຍວັນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊື່ນຊົມດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີທີ່ລົ້ນເຫລືອ. … ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສະຖິດຢູ່ກັບຂ້າພະເຈົ້າ.”¹²

ເພິ່ນໄດ້ອອກມາຈາກປ່າສັກສິດເພື່ອເລີ່ມການກະກຽມຂອງເພິ່ນທີ່ຈະກາຍເປັນສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ.

ໂຈເຊັບຍັງໄດ້ເລີ່ມຮຽນຮູ້ສິ່ງທີ່ສາດສະດາໃນສະໄໝບູຮານໄດ້ປະສົບມາ—ການປະຕິເສດ, ການຄັດຄ້ານ, ແລະ ການຂົ່ມເຫັງ. ໂຈເຊັບຈຳໄດ້ວ່າໄດ້ແບ່ງປັນສິ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ຍິນກັບນັກເທດຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ທີ່ກະຕືລືລົ້ນກ່ຽວກັບສາດສະໜາດັ່ງກ່າວວ່າ:

“ຂ້າພະເຈົ້າປະຫລາດໃຈຫລາຍກັບການປະພຶດຕົວຂອງເພິ່ນ; ເພິ່ນບໍ່ພຽງແຕ່ຖືວ່າການບອກເລົ່າຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນການເວົ້າຫລິ້ນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງໄດ້ໝິ່ນປະໝາດນຳອີກ, ໂດຍກ່າວວ່າ ມັນເປັນຂອງມານທັງໝົດ, ບໍ່ມີສິ່ງທີ່ເອີ້ນກັນວ່າ ພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນ ຫລື ການເປີດເຜີຍແບບນັ້ນແລ້ວໃນປະຈຸບັນນີ້; ເລື່ອງເຊັ່ນນັ້ນທັງໝົດໄດ້ສິ້ນສຸດໄປແລ້ວກັບເຫລົ່າອັກຄະສາວົກ, ແລະ ວ່າຈະບໍ່ມີສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນອີກ.

“ໃນບໍ່ຊ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍພົບວ່າ ການເລົ່າເລື່ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ບັນດາຜູ້ປະກາດສາດສະໜາ ເກີດມີຄວາມກຽດຊັງຂ້າພະເຈົ້າຢ່າງໃຫຍ່ຫລວງ, ແລະ ການຂົ່ມເຫັງກໍນັບມື້ນັບຮ້າຍແຮງຂຶ້ນຊັກໃຊ້; … ແລະ ເລື່ອງນີ້ໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປທົ່ວນິກາຍຕ່າງໆ—ທັງໝົດໄດ້ລວມຫົວກັນຂົ່ມເຫັງຂ້າພະເຈົ້າ.”¹³

ສາມປີຕໍ່ຈາກນັ້ນ, ໃນປີ 1823, ສະຫວັນກໍໄດ້ເປີດອີກຄັ້ງເພື່ອເປັນພາກສ່ວນຂອງການຟື້ນຟູອັນຕໍ່ເນື່ອງ ຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໃນວັນເວລາສຸດທ້າຍ. ໂຈເຊັບໄດ້ບັນທຶກວ່າ ທູດອົງໜຶ່ງ ຊື່ໂມໂຣໄນ ໄດ້ມາປະກົດຕໍ່ເພິ່ນ ແລະ ໄດ້ກ່າວວ່າ “ພຣະເຈົ້າມີວຽກງານໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດ … [ແລະ ວ່າ] ມັນມີໜັງສືເຫລັ້ມໜຶ່ງຝັງຢູ່, ທີ່ຖືກຂຽນໄວ້ໃນແຜ່ນຈາລຶກຄຳ” ທີ່ບັນຈຸ “ຄວາມສົມບູນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນອັນເປັນນິດ … ຕາມທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ປະທານໃຫ້ຜູ້ອາໄສຢູ່ໃນສະໄໝບູຮານ [ຂອງທະວີບອະເມຣິກາ].”¹⁴

ໃນທີ່ສຸດ, ໂຈເຊັບໄດ້ຮັບເອົາ, ໄດ້ແປ, ແລະ ໄດ້ພິມບັນທຶກບູຮານນັ້ນ, ທີ່ຮູ້ກັນໃນເວລານີ້ວ່າ ພຣະຄຳພີມໍມອນ.

ໄຮຣຳ ອ້າຍຂອງເພິ່ນ, ຜູ້ທີ່ສະໜັບສະໜູນເພິ່ນມາຕະຫລອດ, ໂດຍສະເພາະຫລັງຈາກການຜ່າຕັດຂາທີ່ເຈັບປວດ, ທີ່ອັນຕະລາຍຕໍ່ຊີວິດຂອງເພິ່ນ ໃນປີ 1813, ກໍໄດ້ເປັນພະຍານຄົນໜຶ່ງເຖິງແຜ່ນຈາລຶກຄຳນັ້ນ. ເພິ່ນຍັງໄດ້ເປັນໜຶ່ງໃນສະມາຊິກຫົກຄົນຂອງສາດສະໜາຈັກ ເມື່ອມັນຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 1830.

ລະຫວ່າງຊີວິດຂອງພວກເພິ່ນ, ໂຈເຊັບ ແລະ ໄຮຣຳໄດ້ປະເຊີນໜ້າກັບກຸ່ມອັນຕະພານ ແລະ ການຂົ່ມເຫັງນຳກັນ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ພວກເພິ່ນໄດ້ທົນທຸກຢູ່ໃນສະພາບທີ່ໜ້າເສົ້າສະຫລົດໃຈທີ່ຄຸກ ລີເບີຕີ ໃນລັດມີເຊີຣີ ເປັນເວລາຫ້າເດືອນ ໃນລະດູໜາວຂອງປີ 1838–39.

ໃນເດືອນເມສາ ປີ 1839, ໂຈເຊັບໄດ້ຂຽນເຖິງນາງເອມມາ ພັນລະຍາຂອງເພິ່ນ ບັນຍາຍເຖິງສະຖານະການຢູ່ໃນຄຸກລີເບີຕີວ່າ: “ອ້າຍເຊື່ອວ່າ ມັນຄົງເປັນເວລາຫ້າເດືອນກັບຫົກມື້ແລ້ວ ນັບແຕ່ອ້າຍໄດ້ຖືກເຝົ້າຍາມຢ່າງເຄັ່ງຄັດທັງເວັນ ແລະ ຄືນ, ແລະ ຖືກຂັງຢູ່ໃນຫ້ອງ, ຢູ່ຂ້າງໃນປ່ອງຢ້ຽມເຫລັກ, ແລະ ໄດ້ຍິນແຕ່ສຽງດັງຂອງປະຕູເຫລັກໃນຄຸກທີ່ໂດດດ່ຽວ, ມືດຕຶບ, ແລະ ເປິເປື້ອນນີ້. … ພວກອ້າຍຈະຖືກຍ້າຍໄປຈາກ [ທີ່] ນີ້ໃນເວລາໃດກໍໄດ້ ແລະ ພວກອ້າຍກໍດີໃຈທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ມັນເປັນໄປ. ບໍ່ວ່າພວກອ້າຍຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ແຕ່ກໍຄົງບໍ່ຮ້າຍໄປກວ່າຮູທີ່ພວກເຮົາຢູ່ໃນເວລານີ້. … ພວກອ້າຍຈະບໍ່ຄິດໄຝ່ຝັນຫຍັງຫລັງຈາກຄຸກ ລີເບີຕີ ໃນເຂດຄະເລ ຂອງລັດມີເຊີຣີ. ພວກອ້າຍໄດ້ຮັບພໍແລ້ວທີ່ຈະທົນທານຊົ່ວນິລັນດອນ.”¹⁵

ເມື່ອປະເຊີນກັບການຂົ່ມເຫັງ, ໄຮຣຳໄດ້ສະແດງສັດທາໃນຄຳສັນຍາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ລວມທັງການໜີພົ້ນຈາກສັດຕູຂອງເພິ່ນ ຖ້າຫາກເພິ່ນເລືອກ. ໃນພອນທີ່ໄຮຣຳໄດ້ຮັບໃນປີ 1835 ພາຍໃຕ້ມືຂອງ ໂຈເຊັບ ສະມິດ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສັນຍາກັບເພິ່ນວ່າ: “ເຈົ້າໄດ້ມີອຳນາດທີ່ຈະໜີພົ້ນຈາກມືຂອງສັດຕູຂອງເຈົ້າ. ຊີວິດຂອງເຈົ້າຈະຖືກຄົ້ນຫາຢ່າງຮຸນແຮງ, ແຕ່ເຈົ້າຈະໜີພົ້ນລອດໄປໄດ້.. ຖ້າຫາກມັນເປັນທີ່ພໍໃຈຂອງເຈົ້າ, ແລະ ເຈົ້າປາດຖະໜາ, ເຈົ້າຈະມີອຳນາດຢ່າງອັດຕະນຸມັດເພື່ອຈະສະລະຊີວິດຂອງເຈົ້າ ເພື່ອສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າ.”¹⁶

ໃນເດືອນມິຖຸນາ ປີ 1844, ໄຮຣຳໄດ້ຖືກສະເໜີໃຫ້ເລືອກທີ່ຈະສະລະຊີວິດຂອງເພິ່ນເພື່ອສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າ ແລະ “ຜະນຶກປະຈັກພະຍານຂອງລາວໄວ້ດ້ວຍເລືອດຂອງລາວ”—ຄຽງຂ້າງກັບ ໂຈເຊັບ ນ້ອງຊາຍທີ່ຮັກຂອງເພິ່ນ.¹⁷

ໜຶ່ງອາທິດກ່ອນການເດີນທາງທີ່ໂສກເສົ້າໄປສູ່ຄາດເທດ ບ່ອນທີ່ພວກເພິ່ນຖືກຂ້າຢ່າງໂຫດຫ້ຽມໂດຍກຸ່ມອັນຕະພານທີ່ຂີ້ຂາດ ທີ່ໄດ້ເອົາສີທາໜ້າເພື່ອປິດບັງຕົວຈິງ, ໂຈເຊັບ ໄດ້ບັນທຶກໄວ້ວ່າ “ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແນະນຳໃຫ້ອ້າຍ ໄຮຣຳພາຄອບຄົວຂອງເພິ່ນຂຶ້ນເຮືອລຳຕໍ່ໄປ ແລະ ໄປເມືອງຊິນຊິນນາດີ.”

ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຮູ້ສຶກຊຶ້ງໃຈຂະນະທີ່ຈື່ຈຳຄຳຕອບຂອງ ໄຮຣຳ ວ່າ: “ໂຈເຊັບ, ອ້າຍຈະປະເຈົ້າໄປໄດ້ແນວໃດ.’’¹⁸

ສະນັ້ນ ໂຈເຊັບ ແລະ ໄຮຣຳ ຈຶ່ງໄດ້ພາກັນໄປທີ່ເມືອງຄາດເທດ, ບ່ອນທີ່ພວກເພິ່ນໄດ້ຕາຍເພື່ອຄວາມເຊື່ອສຳລັບອຸດົມການ ແລະ ພຣະນາມຂອງພຣະຄຣິດ.

ການຖະແຫລງທີ່ເປັນທາງການເຖິງການຖືກຂ້າເພາະຄວາມເຊື່ອ ໄດ້ກ່າວດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ໂຈເຊັບ ສະມິດ, ຜູ້ເປັນສາດສະດາ ແລະ ຜູ້ພະຍາກອນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, … ໄດ້ນຳພຣະຄຳພີມໍມອນອອກມາ, ຊຶ່ງເພິ່ນໄດ້ແປໂດຍຂອງປະທານ ແລະ ອຳນາດຈາກພຣະເຈົ້າ, ແລະ ໄດ້ເປັນເຄື່ອງມືໃຫ້ພິມໃນສອງທະວີບ; ໄດ້ສົ່ງຄວາມສົມບູນແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນອັນເປັນນິດ ຊຶ່ງມີຢູ່ໃນນັ້ນ, ໄປຍັງສີ່ສ່ວນຂອງແຜ່ນດິນໂລກ; ໄດ້ນຳການເປີດເຜີຍ ແລະ ພຣະບັນຍັດອອກມາ ຊຶ່ງຮວມເປັນໜັງສື ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາເຫລັ້ມນີ້, ແລະ ເປັນເອກະສານ ແລະ ຄຳແນະນຳທີ່ສະຫລາດອື່ນໆ ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງລູກຫລານມະນຸດ; ໄດ້ເຕົ້າໂຮມໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍຫລາຍພັນຄົນ, ໄດ້ສ້າງຕັ້ງເມືອງໃຫຍ່ແຫ່ງໜຶ່ງ, ແລະ ໄດ້ຝາກກຽດຕິຍົດ ແລະ ຊື່ສຽງທີ່ບໍ່ມີວັນທຳລາຍໄວ້. … ແລະ ເຊັ່ນດຽວກັບຜູ້ຖືກເຈີມໄວ້ສ່ວນຫລາຍຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃນສະໄໝບູຮານ, [ໂຈເຊັບ] ໄດ້ຜະນຶກພາລະກິດຂອງເພິ່ນ ແລະ ວຽກງານຂອງເພິ່ນດ້ວຍເລືອດຂອງເພິ່ນເອງ; ແລະ ອ້າຍຂອງເພິ່ນ ໄຮຣຳ.. ຖ້າຊີວິດ ພວກເພິ່ນບໍ່ເຄີຍໄດ້ແຍກອອກຈາກກັນ, ໃນຄວາມຕາຍພວກເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ແຍກອອກຈາກກັນ!”¹⁹

ຫລັງຈາກການຕາຍເພາະຄວາມເຊື່ອ, ສົບຂອງ ໂຈເຊັບ ແລະ ໄຮຣຳ ຖືກສົ່ງກັບໄປເມືອງນາວູ, ຖືກຊຳລະໃຫ້ສະອາດ, ແລະ ຕົບແຕ່ງເພື່ອວ່າຄອບຄົວສະມິດຈະໄດ້ເຫັນຜູ້ຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກ. ແມ່ທີ່ປະເສີດຂອງພວກເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຂ້ອຍໄດ້ກະກຽມເປັນເວລາດົນນານ, ສະສົມພະລັງຂອງຈິດວິນຍານ, ແລະ ໄດ້ທູນຂໍຄວາມເຂັ້ມແຂງຈາກພຣະເຈົ້າ; ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງ, ແລະ ໄດ້ເຫັນລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍທັງສອງຄົນທີ່ຖືກຄາດຕະກຳຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂ້ອຍ, ແລະ ໄດ້ຍິນສຽງໂສກເສົ້າຄວນຄາງຂອງຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍ ແລະ ສຽງຮ້ອງໄຫ້ຈາກພັນລະຍາ ແລະ ລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າ, ອ້າຍນ້ອງ ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຂ້ອຍກໍທົນບໍ່ໄຫວ. ຂ້ອຍໄດ້ລົ້ມລົງ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ຫາພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໃນຄວາມເຈັບປວດຂອງຈິດວິນຍານຂອງຂ້ອຍວ່າ ‘ໂອ້ພຣະອົງເຈົ້າ! ໂອ້ພຣະອົງເຈົ້າ! ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງໄດ້ປະຖິ້ມຄອບຄົວນີ້ໄປ!’”²⁰

ໃນວິນາທີແຫ່ງຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈ ແລະ ຄວາມໜັກໜ່ວງນັ້ນເອງ, ເພິ່ນໄດ້ຈື່ຈຳວ່າ ພວກເພິ່ນໄດ້ກ່າວອອກມາວ່າ “ແມ່ເອີຍ, ຢ່າສູ່ຮ້ອງໄຫ້ນຳພວກລູກເລີຍ; ໂດຍຄວາມຮັກ ພວກລູກໄດ້ເອົາຊະນະໂລກແລ້ວ.”²¹

ແນ່ນອນວ່າ ພວກເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະໂລກແລ້ວ. ໂຈເຊັບ ແລະ ໄຮຣຳ ສະມິດ, ເໝືອນດັ່ງໄພ່ພົນທີ່ຊື່ສັດເຫລົ່ານັ້ນທີ່ຖືກບັນຍາຍຢູ່ໃນພຣະທຳພຣະນິມິດວ່າ, “ໄດ້ຜ່ານການຖືກຂົ່ມເຫັງຢ່າງໜັກ, ພວກເຂົາໄດ້ຊຳລະເສື້ອລ່າມຂອງພວກເຂົາໃຫ້ຂາວສະອາດ ດ້ວຍເລືອດຂອງພຣະເມສານ້ອຍ [ແລະ] ໄດ້ … ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະຣາຊບັນລັງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລະ ບົວລະບັດຮັບໃຊ້ພຣະອົງໃນພຣະວິຫານ ທັງກາງເວັນ ແລະ ກາງຄືນ: ແລະ ພຣະອົງຜູ້ທີ່ປະທັບຢູ່ເທິງພຣະຣາຊບັນລັງ ຈະຊົງສະຖິດຢູ່ນຳ ແລະ ປົກປ້ອງຄຸ້ມຄອງພວກເຂົາ.

“ພວກເຂົາຈະບໍ່ອຶດເຂົ້າຢາກນ້ຳອີກຕໍ່ໄປຈັກເທື່ອ, ຕາເວັນ ຫລື ແສງແດດອັນຮ້ອນກ້າ ຈະບໍ່ເຜົາໄໝ້ພວກເຂົາ.

“ເພາະພຣະເມສານ້ອຍທີ່ປະທັບຢູ່ທ່າມກາງພຣະບັນລັງນັ້ນ ຈະເປັນຜູ້ລ້ຽງຂອງພວກເຂົາ. ພຣະອົງຈະຊົງນຳພວກເຂົາໄປເຖິງບໍ່ນ້ຳພຸແຫ່ງຊີວິດ: ແລະ ພຣະເຈົ້າຈະເຊັດນ້ຳຕາທຸກຢົດຈາກຕາຂອງພວກເຂົາ.”²²

ຂະນະທີ່ເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງເທດສະການທີ່ຊື່ນຊົມນີ້, ວັນຄົບຮອບ 200 ປີ ຂອງພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນຄັ້ງທຳອິດ, ເຮົາຄວນຈື່ຈຳການເສຍສະລະຂອງ ໂຈເຊັບ ແລະ ໄຮຣຳ ສະມິດ ໄວ້ສະເໝີ, ພ້ອມທັງຊາຍ, ຍິງ ແລະ ເດັກນ້ອຍທີ່ຊື່ສັດຄົນອື່ນໆ, ເພື່ອຈະສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກຂຶ້ນມາ ເພື່ອວ່າທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະສາມາດໄດ້ຮັບພອນທັງຫລາຍ ແລະ ທັງໝົດນີ້ໄດ້ເປີດເຜີຍຄວາມຈິງທີ່ເຮົາມີຢູ່ໃນທຸກວັນນີ້. ຄວາມຊື່ສັດຂອງພວກເພິ່ນບໍ່ຄວນຖືກລືມ!

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດເລື້ອຍໆວ່າ ເປັນຫຍັງໂຈເຊັບ ແລະ ໄຮຣຳ ແລະ ຄອບຄົວຂອງພວກເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ທົນທຸກຫລາຍແທ້. ມັນອາດເປັນວ່າ ພວກເພິ່ນໄດ້ມາຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ ຜ່ານຄວາມຍາກລຳບາກຂອງພວກເພິ່ນ ໃນວິທີທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນບໍ່ໄດ້ປາດສະຈາກວິທີນີ້. ໃນການຜ່ານຜ່າສິ່ງນັ້ນ, ພວກເພິ່ນໄດ້ສະທ້ອນຄິດເຖິງເຄັດເຊມາເນ ແລະ ໄມ້ກາງແຂນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ດັ່ງທີ່ໂປໂລ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດ ໃຫ້ບົວລະບັດຮັບໃຊ້ພຣະຄຣິດ, ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ໃຫ້ເຊື່ອໃນພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ.”²³

ກ່ອນການຕາຍຂອງເພິ່ນໃນປີ 1844, ໂຈເຊັບໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍທີ່ໃຫ້ກຳລັງໃຈແກ່ໄພ່ພົນ. ມັນເປັນການເອີ້ນໃຫ້ລົງມືກະທຳ, ຊຶ່ງສືບຕໍ່ຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກໃນເວລານີ້ ວ່າ:

“ອ້າຍນ້ອງ [ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງ] ທັງຫລາຍ, ພວກເຮົາຈະບໍ່ກ້າວຕໍ່ໄປໃນອຸດົມການອັນຍິ່ງໃຫຍ່ເຊັ່ນນີ້ບໍ? ກ້າວໄປໜ້າ ແລະ ບໍ່ຖອຍກັບ. ຈົ່ງກ້າຫານ, ອ້າຍນ້ອງ [ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງ] ທັງຫລາຍ; ແລະ ກ້າວຕໍ່ໄປ, ຕໍ່ໄປເຖິງໄຊຊະນະ! …

“… ສະນັ້ນ, ໃຫ້ພວກເຮົາ, ໃນຖານະສາດສະໜາຈັກໜຶ່ງ ແລະ ຜູ້ຄົນກຸ່ມໜຶ່ງ, ແລະ ໃນຖານະໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ, ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາແດ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃນຄວາມຊອບທຳ.”²⁴

ເມື່ອເຮົາຮັບຟັງພຣະວິນຍານລະຫວ່າງການສະເຫລີມສະຫລອງວັນຄົບຮອບ 200 ປີ ໃນທ້າຍອາທິດນີ້, ໃຫ້ພິຈາລະນາສິ່ງທີ່ທ່ານຈະຖວາຍແດ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃນຄວາມຊອບທຳ ໃນບໍ່ຫລາຍວັນຂ້າງໜ້ານີ້. ຂໍໃຫ້ກ້າຫານເຖີດ—ໃຫ້ແບ່ງປັນສິ່ງນັ້ນກັບຄົນທີ່ທ່ານໄວ້ວາງໃຈ, ແລະ ສຳຄັນໄປກວ່ານັ້ນ, ຂໍໃຫ້ຫາເວລາທີ່ຈະເຮັດສິ່ງນັ້ນ!

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດພໍພຣະໄທເມື່ອເຮົາສະເໜີທີ່ຈະຖວາຍຈາກໃຈເຮົາໃນຄວາມຊອບທຳ, ດັ່ງທີ່ພຣະອົງພໍພຣະໄທນຳເຄື່ອງຖວາຍທີ່ຊື່ສັດຂອງອ້າຍນ້ອງຜູ້ປະເສີດເຫລົ່ານັ້ນ, ໂຈເຊັບ ແລະ ໄຮຣຳ ສະມິດ, ແລະ ໄພ່ພົນທີ່ຊື່ສັດຄົນອື່ນໆດ້ວຍ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງນີ້ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດ ແລະ ບໍລິສຸດຂອງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ, ອາແມນ.