ຄວາມສະຫວ່າງຢ່າງບໍລິບູນຂອງຄວາມຫວັງ
ເພາະການເປີດເຜີຍໄດ້ຢືນຢັນຮາກຖານແຫ່ງຄວາມຈິງ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງທຳງານຢູ່ໃນໂລກນີ້, ເພື່ອວ່າເຮົາຈະສາມາດຫວັງ, ເຮົາຄວນຫວັງ, ແມ່ນແຕ່ເມື່ອເຮົາປະເຊີນໜ້າກັບການທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້ນ້ອຍທີ່ສຸດກໍຕາມ.
ເດືອນຕຸລາແລ້ວນີ້, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ເຊື້ອເຊີນເຮົາໃຫ້ ກະກຽມ ສຳລັບກອງປະຊຸມໃຫຍ່ໃນເດືອນເມສາ 2020 ນີ້ ໂດຍໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນ ໃນວິທີທາງຂອງຕົນ ກັບຄືນ ໄປສຶກສາເຫດການໃນອະດີດ ເພື່ອຈະເຫັນສະຫງ່າລາສີຂອງພຣະເຈົ້າ ໃນການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຊິດສະເຕີ ຮໍແລນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບເອົາຄຳເຊື້ອເຊີນຂອງສາດສະດາຢ່າງເອົາຈິງເອົາຈັງ. ພວກເຮົາໄດ້ວາດພາບເຫັນຕົວເອງດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນຊ່ວງໄລຍະຕົ້ນປີ 1800, ເບິ່ງເລື່ອງຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະໜາຂອງສະໄໝນັ້ນ. ໃນການວາດພາບນັ້ນ, ພວກເຮົາໄດ້ຖາມຕົວເອງວ່າ, “ຍັງຂາດສິ່ງໃດ? ພວກເຮົາຫວັງຢາກໃຫ້ມີຫຍັງແດ່? ພວກເຮົາ ຫວັງ ຢາກໃຫ້ພຣະເຈົ້າຈັດຫາຫຍັງໃຫ້ແດ່ໃນການສະໜອງຄວາມປາດຖະໜາທາງວິນຍານຂອງພວກເຮົາ?”
ໃນຢ່າງໜຶ່ງ, ພວກເຮົາໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າ ເມື່ອສອງສັດຕະວັດກ່ອນພວກເຮົາໄດ້ຫວັງຢ່າງເຕັມທີ່ຢາກໃຫ້ມີການຟື້ນຟູຄວາມຈິງເລື່ອງພຣະເຈົ້າ ຫລາຍກວ່າທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນເວລານັ້ນ, ຊຶ່ງເບິ່ງຄືວ່າພຣະອົງຖືກເຊື່ອງຊ້ອນຢູ່ໃນຄວາມຜິດ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຫລາຍໆສັດຕະວັດມາແລ້ວ. ເພື່ອຢືມສຳນວນຈາກ ທ່ານວິວລຽມ ແອວລາຣີ ແຈນນິງ, ນັກສາດສະໜາທີ່ໂດ່ງດັງໃນຍຸກນັ້ນ, ເຮົາຈະໄດ້ຊອກຫາ “ລັກສະນະຂອງພໍ່ແມ່ຈາກພຣະເຈົ້າ,” ຊຶ່ງທ່ານແຈນນິງໄດ້ຖືວ່າເປັນ “ຄຳສອນທຳອິດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງຊາວຄຣິດ.”1 ຄຳສອນດັ່ງກ່າວຈະຮັບຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າ ເປັນພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນທີ່ຫ່ວງໃຍ, ແທນທີ່ຈະເປັນຜູ້ຕັດສິນທີ່ໂຫດຮ້າຍ ທີ່ມອບຄວາມຍຸດຕິທຳທີ່ເຄັ່ງຄັດ ຫລື ວ່າເປັນເຈົ້າຂອງທີ່ດິນທີ່ຫາຍໄປ ຜູ້ຊຶ່ງຄັ້ງໜຶ່ງໄດ້ມີພາກສ່ວນໃນເລື່ອງລາວຂອງໂລກ ແຕ່ບັດນີ້ຫຍຸ້ງຢູ່ບ່ອນອື່ນໃນຈັກກະວານ.
ແມ່ນແລ້ວ, ຄວາມຫວັງຂອງເຮົາໃນປີ 1820 ແມ່ນຈະໄດ້ພົບເຫັນພຣະເຈົ້າ ກ່າວ ແລະ ຊີ້ນຳຢ່າງເປີດເຜີຍໃນປະຈຸບັນນີ້ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳມາໃນອະດີດ, ພຣະບິດາທີ່ແທ້ຈິງ ໃນຖ້ອຍຄຳທີ່ຮັກນັ້ນ. ແນ່ນອນວ່າພຣະອົງຄົງ ບໍ່ ເປັນຜູ້ຜະເດັດການທີ່ເຢັນຊາ ແລະ ບໍ່ມີເຫດຜົນ ອົງທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມລອດແກ່ຄົນທີ່ຖືກເລືອກຈຳນວນໜຶ່ງ ແລະ ແລ້ວສົ່ງໃຫ້ຄອບຄົວມະນຸດທັງໝົດຕົກຢູ່ໃນຄວາມອັບປະໂຫຍດ. ບໍ່ເລີຍ, ເພາະທຸກໆການກະທຳຂອງພຣະອົງ, ໂດຍຄຳປະກາດແຫ່ງສະຫວັນ, “ຈະເປັນຜົນປະໂຫຍດແກ່ໂລກ; ເພາະພຣະອົງຮັກໂລກ”2 ແລະ ຜູ້ອາໄສທຸກໆຄົນທີ່ຢູ່ໃນນັ້ນ. ຄວາມຮັກນັ້ນຈະເປັນເຫດຜົນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງການສົ່ງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະບຸດທີ່ຮັກຂອງພຣະອົງ, ມາສູ່ໂລກ.3
ເມື່ອກ່າວເຖິງພຣະເຢຊູ, ຖ້າຫາກເຮົາໄດ້ມີຊີວິດຢູ່ໃນຕົ້ນປີຂອງສັດຕະວັດທີ 19, ເຮົາຈະໄດ້ຮັບຮູ້ດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວວ່າຄວາມສົງໃສກ່ຽວກັບຄວາມເປັນຈິງຂອງພຣະຊົນຊີບ ແລະ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແມ່ນກຳລັງຈະເລີ່ມມີຄວາມສຳຄັນພາຍໃນໂລກຂອງຊາວຄຣິດ. ດັ່ງນັ້ນ, ເຮົາຈະໄດ້ຫວັງໃຫ້ມີຫລັກຖານອອກມາສູ່ແຜ່ນດິນໂລກ ທີ່ຈະຢືນຢັນພະຍານທາງພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີວ່າ ພຣະເຢຊູ ຄື ພຣະຄຣິດ, ພຣະບຸດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ, ອາລະຟາ ແລະ ໂອເມຄາ, ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດອົງດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ໂລກນີ້ເຄີຍຮູ້ຈັກ. ມັນຈະມີຢູ່ໃນບັນດາຄວາມຫວັງທີ່ລ້ຳຄ່າຂອງເຮົາວ່າ ຫລັກຖານທາງພຣະຄຳພີຢ່າງອື່ນໄດ້ນຳບາງສິ່ງອອກມາ ທີ່ຈະປະກອບເປັນປະຈັກພະຍານອີກຢ່າງໜຶ່ງເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ທີ່ຈະຂະຫຍາຍ ແລະ ເພີ່ມຄວາມຮູ້ໃຫ້ເຮົາ ເຖິງການກຳເນີດທີ່ມະຫັດສະຈັນຂອງພຣະອົງ, ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ການເສຍສະລະ, ແລະ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນທີ່ຮຸ່ງໂລດຂອງພຣະອົງ. ແນ່ນອນວ່າ ເອກະສານດັ່ງກ່າວຈະເປັນ “ຄວາມຊອບທຳ [ຖືກສົ່ງ] ລົງມາຈາກສະຫວັນ; ແລະ ຄວາມຈິງ [ຂຶ້ນມາ] ຈາກແຜ່ນດິນໂລກ.”4
ການສັງເກດໂລກຂອງຊາວຄຣິດໃນວັນເວລານັ້ນ, ເຮົາຈະໄດ້ຫວັງທີ່ຈະພົບເຫັນບາງຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ອະນຸມັດດ້ວຍສິດອຳນາດທີ່ແທ້ຈິງຂອງຖານະປະໂລຫິດ ຜູ້ທີ່ຈະສາມາດໃຫ້ບັບຕິສະມາແກ່ເຮົາ, ມອບຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ແລະ ປະຕິບັດພິທີການທັງໝົດຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຈຳເປັນຕໍ່ຄວາມສູງສົ່ງ. ໃນປີ 1820, ເຮົາຈະໄດ້ຫວັງທີ່ຈະເຫັນຄຳສັນຍາທີ່ມີພະລັງຂອງ ເອຊາຢາ, ມີກາ, ແລະ ບັນດາສາດສະດາບູຮານຄົນອື່ນໆເກີດເປັນຈິງ ກ່ຽວກັບການກັບຄືນມາຂອງບ້ານທີ່ສະຫງ່າລາສີຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.5 ເຮົາຈະຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຈະໄດ້ເຫັນລັດສະໝີພາບຂອງພຣະວິຫານທີ່ສັກສິດຖືກສະຖາປະນາອີກຄັ້ງ, ດ້ວຍພຣະວິນຍານ, ພິທີການ, ອຳນາດ, ແລະ ສິດອຳນາດ ທີ່ຈະສິດສອນຄວາມຈິງນິລັນດອນ, ປິ່ນປົວບາດແຜສ່ວນຕົວ, ແລະ ຜູກມັດຄອບຄົວເຂົ້າກັນຕະຫລອດໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະຕ້ອງໄດ້ຊອກຫາຢູ່ທຸກບ່ອນ ແລະ ໃນທຸກບ່ອນ ເພື່ອຈະໄດ້ພົບຄົນໃດຄົນໜຶ່ງທີ່ມີສິດອຳນາດທີ່ຈະກ່າວກັບຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ແພັດທຣີເຊຍ ສຸດທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ການແຕ່ງງານຂອງພວກເຮົາໃນສະຖານທີ່ດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກຜະນຶກເພື່ອການເວລາ ແລະ ຊົ່ວນິລັນດອນ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ຍິນຄຳສາບແຊ່ງທີ່ໜ້າຢ້ານກົວນັ້ນວ່າ “ຈົນກວ່າໄດ້ຕາຍຈາກກັນ.” ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ “ໃນຜາສາດຂອງພຣະບິດາ [ຂອງເຮົາ] ມີທີ່ຢູ່ຫລາຍບ່ອນ,”6 ແຕ່, ເມື່ອກ່າວເປັນການສ່ວນຕົວ, ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າຈະໂຊກດີພໍທີ່ຈະໄດ້ຮັບແຫ່ງໜຶ່ງເປັນມໍລະດົກ, ມັນຈະເປັນພຽງແຕ່ຕູບນ້ອຍທີ່ເພພັງ ຖ້າຫາກວ່າ ແພັດ ແລະ ລູກໆຂອງພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ນຳ ເພື່ອຊື່ນຊົມກັບມໍລະດົກນັ້ນນຳຂ້າພະເຈົ້າ. ແລະ ສຳລັບບັນພະບຸລຸດຂອງເຮົາ, ບາງຄົນທີ່ໄດ້ມີຊີວິດ ແລະ ໄດ້ເສຍຊີວິດໄປນານແລ້ວ ໂດຍບໍ່ໄດ້ຍິນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຮົາຈະໄດ້ຫວັງວ່າຄວາມຄິດທີ່ຍຸດຕິທຳ ແລະ ມີເມດຕາທີ່ສຸດໃນພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີນັ້ນຈະໄດ້ຖືກຟື້ນຟູ—ພາກປະຕິບັດ ທີ່ສະເໜີຈະມອບພິທີການທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ລອດແທນບັນພະບຸລຸດທີ່ລ່ວງລັບໄປແລ້ວຂອງເຮົາ.7 ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດວາດພາບເຫັນພາກປະຕິບັດໃດທີ່ຈະສະແດງອອກດ້ວຍຄວາມສະຫງ່າຫລາຍໄປກວ່າຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຊົງຮັກ ສຳລັບລູກໆຂອງພຣະອົງທຸກໆຄົນຢູ່ເທິງໂລກ ບໍ່ວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ມີຊີວິດຢູ່ເມື່ອໃດ ຫລື ຕາຍຢູ່ໃສກໍຕາມ.
ແມ່ນແລ້ວ, ລາຍການຂອງຄວາມຫວັງຂອງເຮົາ ໃນປີ 1820 ຍັງມີອີກຢູ່, ແຕ່ບາງທີຂ່າວສານຢ່າງໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງການຟື້ນຟູນັ້ນແມ່ນວ່າ ຄວາມຫວັງນັ້ນຈະ ບໍ່ ໄດ້ໄຮ້ປະໂຫຍດ. ເລີ່ມຕົ້ນໃນປ່າສັກສິດ ແລະ ສືບຕໍ່ໃນວັນເວລານີ້, ຄວາມປາດຖະໜາເຫລົ່ານີ້ໄດ້ເລີ່ມຫຸ້ມຫໍ່ຢູ່ໃນຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ໄດ້ກາຍເປັນ, ດັ່ງທີ່ອັກຄະສາວົກໂປໂລ ແລະ ຄົນອື່ນໆໄດ້ສິດສອນ, ຫລັກໝັ້ນທີ່ແທ້ຈິງໃຫ້ແກ່ຈິດວິນຍານ, ແນ່ນອນ ແລະ ແນ່ວແນ່.8 ສິ່ງທີ່ຄັ້ງໜຶ່ງແມ່ນພຽງແຕ່ເປັນຄວາມຫວັງ ບັດນີ້ກໍໄດ້ກາຍເປັນປະຫວັດສາດໄປແລ້ວ.
ສະນັ້ນ ນີ້ຄືການຫັນກັບໄປຫາ 200 ປີຂອງພຣະກະລຸນາທິຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ໂລກ. ແຕ່ແລ້ວການມຸ້ງຫວັງໄປໜ້າຂອງເຮົາເດຈະເປັນແນວໃດ? ເຮົາຍັງມີຄວາມຫວັງທີ່ຍັງ ບໍ່ ທັນເກີດເປັນຈິງເທື່ອ. ແມ່ນແຕ່ເວລານີ້, ເຮົາກໍຍັງພະຍາຍາມຜ່ານຜ່າ ສົງຄາມ “ສຸກເສີນ” ກັບ ພະຍາດໂຄວິດ-19 ຢູ່, ຊຶ່ງເຕືອນເຮົາວ່າ ໂຣກລະບາດ9 ທີ່ນ້ອຍກວ່າເມັດດິນຊາຍ 1,000 ເທົ່າ10 ຍັງສາມາດເຮັດໃຫ້ປະຊາຄົມຍອມຈຳນົນ ແລະ ເສດຖະກິດຕົກຕ່ຳທົ່ວໂລກໄດ້. ພວກເຮົາອະທິຖານເພື່ອຜູ້ທີ່ໄດ້ສູນເສຍຄົນທີ່ຕົນຮັກໃຫ້ກັບໂຣກລະບາດໃນປະຈຸບັນ, ຕະຫລອດທັງຜູ້ທີ່ກຳລັງຕິດເຊື້ອຢູ່ ຫລື ຜູ້ທີ່ສ່ຽງ. ພວກເຮົາກໍອະທິຖານເພື່ອຜູ້ທີ່ໃຫ້ການດູແລສຸຂະພາບທັງຫລາຍຄືກັນ. ເມື່ອເຮົາເອົາຊະນະສິ່ງນີ້—ແລະ ເຮົາຈະຊະນະມັນ—ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງສັນຍາທີ່ຈະປົດປ່ອຍໂລກນີ້ຈາກໄວຣັສຂອງຄວາມອຶດຢາກ, ປົດປ່ອຍເພື່ອນບ້ານ ແລະ ປະເທດຊາດຈາກໄວຣັສຂອງຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ. ພວກເຮົາຫວັງໃຫ້ມີໂຮງຮຽນບ່ອນທີ່ນັກຮຽນໄດ້ຖືກສິດສອນ—ບໍ່ໄດ້ຢ້ານວ່າພວກເຂົາຈະຖືກຍິງ—ແລະ ມີສັກສີສ່ວນຕົວສຳລັບລູກຂອງພຣະເຈົ້າທຸກຄົນ, ໂດຍບໍ່ຕ້ອງປະເຊີນໜ້າກັບອະຄະຕິທາງເຊື້ອຊາດ, ເຜົ່າພັນ, ຫລື ອະຄະຕິ ໃດໆ ທາງສາດສະໜາ. ໃນການປົກປ້ອງທັງໝົດນີ້ ຄືຄວາມຫວັງຢ່າງບໍ່ລົດລະຂອງເຮົາ ເພື່ອການອຸທິດຕົນໃຫ້ຫລາຍກວ່າເກົ່າຕໍ່ພຣະບັນຍັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດສອງຂໍ້: ທີ່ໃຫ້ຮັກພຣະເຈົ້າໂດຍການຮັກສາຄຳແນະນຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ໃຫ້ຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາໂດຍການສະແດງຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ຄວາມອົດທົນ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພ.11 ພຣະດຳລັດແຫ່ງສະຫວັນສອງຂໍ້ນີ້ກໍຍັງເປັນ—ແລະ ຈະເປັນ—ຄວາມຫວັງທີ່ແທ້ຈິງພຽງຢ່າງດຽວຕະຫລອດໄປ ທີ່ເຮົາມີເພື່ອຈະໃຫ້ລູກໆຂອງເຮົາມີໂລກທີ່ດີກວ່າ ທີ່ພວກເຂົາຮູ້ຢູ່ໃນເວລານີ້.12
ນອກເໜືອໄປຈາກຄວາມປາດຖະໜາທົ່ວໄປເຫລົ່ານີ້, ຫລາຍຄົນທີ່ຮັບຟັງຢູ່ໃນມື້ນີ້ກໍມີຄວາມຫວັງສ່ວນຕົວທີ່ເລິກຊຶ້ງ: ຄວາມຫວັງໃຫ້ການແຕ່ງງານດີຂຶ້ນ, ຫລື ບາງເທື່ອກໍຫວັງຢາກແຕ່ງງານ; ຄວາມຫວັງຈະເອົາຊະນະການຕິດແສດ; ຄວາມຫວັງຢາກໃຫ້ລູກທີ່ອອກນອກທາງກັບຄືນມາ; ຄວາມຫວັງຢາກໃຫ້ຄວາມເຈັບປວດທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ທາງອາລົມຫລາຍຮ້ອຍຮູບແບບສິ້ນສຸດລົງ. ເພາະການເປີດເຜີຍໄດ້ຢືນຢັນຮາກຖານແຫ່ງຄວາມຈິງ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງທຳງານຢູ່ໃນໂລກນີ້, ເພື່ອວ່າເຮົາຈະ ສາມາດ ຫວັງ, ເຮົາ ຄວນ ຫວັງ, ແມ່ນແຕ່ເມື່ອເຮົາປະເຊີນໜ້າກັບການທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້ນ້ອຍທີ່ສຸດກໍຕາມ. ນັ້ນຄືຄວາມໝາຍຂອງພຣະຄຳພີເມື່ອອັບຣາຮາມກໍສາມາດຫວັງ ເຖິງແມ່ນວ່າເບິ່ງຄືເປັນໄປບໍ່ໄດ້13—ນັ້ນຄື, ເພິ່ນສາມາດເຊື່ອ ເຖິງແມ່ນວ່າມີເຫດຜົນທຸກຢ່າງທີ່ຈະ ບໍ່ ໃຫ້ເຊື່ອ—ວ່າເພິ່ນ ແລະ ຊາຣາຈະມີລູກໄດ້ຕອນເບິ່ງຄືວ່າສິ່ງນັ້ນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ແນ່ນອນ. ສະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຖາມວ່າ, “ຖ້າຫາກຄວາມຫວັງທັງຫລາຍຂອງເຮົາໃນປີ 1820 ໄດ້ເລີ່ມເກີດເປັນຈິງດ້ວຍຄວາມສະຫວ່າງຈາກສະຫວັນສຳລັບຊາຍໜຸ່ມທີ່ຄຸເຂົ່າໃນປ່າໄມ້ ໃນລັດນິວຢອກ, ແລ້ວເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງບໍ່ຄວນຫວັງວ່າຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຊອບທຳ ແລະ ຄວາມມຸ້ງຫວັງເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດຍັງຈະສາມາດໄດ້ຮັບຄຳຕອບຢ່າງອັດສະຈັນໃຈ, ແລະ ຢ່າງມະຫັດສະຈັນ ໂດຍພຣະເຈົ້າແຫ່ງຄວາມຫວັງທັງໝົດ?” ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງການທີ່ຈະເຊື່ອວ່າສິ່ງທີ່ເຮົາປາດຖະໜາໃນຄວາມຊອບທຳຍັງຈະສາມາດເປັນຂອງເຮົາໃນມື້ໃດມື້ໜຶ່ງ, ແລະ ໃນທາງໃດທາງໜຶ່ງ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາຮູ້ເຖິງຄວາມບົກຜ່ອງທາງດ້ານສາດສະໜາບາງຢ່າງ ໃນຕົ້ນສັດຕະວັດທີ 19. ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ເຮົາກໍຍັງຮູ້ວ່າຄວາມບົກຜ່ອງທາງດ້ານສາດສະໜາໃນວັນເວລານີ້ ທີ່ຍັງເຮັດໃຫ້ຄົນບາງຄົນຫິວໂຫຍ ແລະ ຄວາມຫວັງຂອງບາງຄົນບໍ່ໄດ້ເກີດເປັນຈິງ. ເຮົາຮູ້ເຖິງຄວາມບໍ່ພໍໃຈຢ່າງຫລວງຫລາຍທີ່ກຳລັງນຳພາບາງຄົນອອກໄປຈາກສະຖາບັນທີ່ເປັນປະເພນີທາງສາດສະໜາ. ເຮົາກໍຍັງຮູ້, ດັ່ງທີ່ນັກຂຽນທີ່ອຸກອັ່ງຄົນໜຶ່ງໄດ້ຂຽນ, ວ່າ “ຜູ້ນຳທາງສາດສະໜາຫລາຍຄົນ [ໃນວັນເວລານີ້] ເບິ່ງຄືວ່າເຂົ້າໃຈບາງເລື່ອງຜິດໄປ” ໃນການຈັດການກັບການເສື່ອມໂຊມແບບນີ້, ໃຫ້ຄຳຕອບທີ່ເປັນ “ຄຳສອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຄິດວ່າຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນມີຄວາມຮູ້ສຶກດີ, ມີພາກສ່ວນໃນອຸດົມການທີ່ບໍ່ກຸ້ມຄ່າ, ກ່າວສິ່ງບໍ່ດີອອກມາໃຫ້ຟັງຄືວ່າດີ, [ຫລື ບາງເທື່ອກໍເປັນພຽງ] ຄຳໄຮ້ສາລະທີ່ບໍ່ດົນໃຈ”14—ແລະ ທຸກສິ່ງນີ້ໃນເວລາເມື່ອໂລກຕ້ອງການຫລາຍກວ່າ, ເມື່ອຄົນລຸ້ນໃໝ່ສົມຄວນຈະໄດ້ຮັບຫລາຍກວ່ານັ້ນ, ແລະ ເມື່ອໃນວັນເວລາຂອງພຣະເຢຊູ ພຣະອົງໄດ້ສະເໜີໃຫ້ຫລາຍກວ່ານັ້ນ. ໃນຖານະສານຸສິດຂອງພຣະຄຣິດ, ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ ເຮົາສາມາດລຸກຂຶ້ນໃຫ້ສູງກວ່າຊາດອິດສະຣາເອນໃນສະໄໝບູຮານ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮ້ອງຄວນຄາງວ່າ “ຕົນເອງແຫ້ງແລ້ງ, ໄຮ້ຄວາມຫວັງ ແລະ ບໍ່ມີອະນາຄົດ.”15 ແນ່ນອນ, ໃນສຸດທ້າຍຖ້າຫາກເຮົາສູນເສຍຄວາມຫວັງ, ເຮົາຈະສູນເສຍສົມບັດສຸດທ້າຍທີ່ຄ້ຳຈູນເຮົາ. ຢູ່ເທິງປະຕູນະລົກນັ້ນທີ່ ແດນເທ ໄດ້ຂຽນຄຳເຕືອນຕໍ່ຜູ້ເດີນທາງທຸກຄົນຜ່ານໜັງສືຂອງເພິ່ນ Divina Commedia ມີຄຳວ່າ: “ໃຫ້ປະຖິ້ມຄວາມຫວັງທັງໝົດ,” ເພິ່ນໄດ້ກ່າວ, “ພວກເຈົ້າທີ່ເຂົ້າມາໃນນີ້.”16 ແນ່ນອນເມື່ອຄວາມຫວັງໄດ້ສູນຫາຍໄປ, ສິ່ງທີ່ເຮົາຍັງເຫລືອກໍພຽງແຕ່ແປວໄຟຂອງນະລົກທີ່ເຜົາໃໝ້ໃນທຸກໆດ້ານ.
ສະນັ້ນ, ເມື່ອເຮົາຕົກຢູ່ໃນສະພາບທີ່ສິ້ນຫວັງ ແລະ, ດັ່ງທີ່ເພງສວດກ່າວວ່າ, “ເມື່ອຜູ້ຊ່ວຍໃດບໍ່ອາດຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້,”17 ໃນບັນດາຄຸນນະທຳທີ່ຈຳເປັນທັງໝົດຂອງເຮົາຈະເປັນຂອງປະທານແຫ່ງຄວາມຫວັງທີ່ລ້ຳຄ່ານີ້ ທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ໃສ່ກັບສັດທາທີ່ເຮົາມີໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມໃຈບຸນທີ່ເຮົາມີຕໍ່ຄົນອື່ນ.
ໃນວັນຄົບຮອບສອງຮ້ອຍປີນີ້, ເມື່ອເຮົາຫັນກັບໄປເບິ່ງທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ ແລະ ຊື່ນຊົມໃນການຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມຫວັງທັງຫລາຍທີ່ໄດ້ເກີດເປັນຈິງ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວຊ້ຳຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມທີ່ເປັນຊິດສະເຕີ ຜູ້ທີ່ສວຍງາມຄົນໜຶ່ງ ທີ່ໄດ້ເວົ້າໃນເມືອງ ໂຈແຮນເນັດສະເບີກ ພຽງແຕ່ສອງສາມເດືອນກ່ອນວ່າ, “[ເຮົາ] ບໍ່ໄດ້ມາໄກເຖິງບ່ອນນີ້ເພື່ອພຽງແຕ່ຢຸດຢູ່ບ່ອນນີ້.”18
ໃນການຖອນຄວາມໝາຍຈາກຄຳປາໃສທີ່ດົນໃຈທີ່ສຸດທີ່ຖືກບັນທຶກຢູ່ໃນພຣະຄຳພີ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວກັບສາດສະດານີໄຟ ແລະ ຊິດສະເຕີໜຸ່ມຄົນນັ້ນວ່າ:
“ອ້າຍນ້ອງ [ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງ] ທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຫລັງຈາກພວກທ່ານ [ໄດ້ຮັບໝາກຜົນຂອງການຟື້ນຟູ], ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຈະຖາມວ່າເຮັດທຸກຢ່າງແລ້ວບໍ? ຈົ່ງເບິ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າກັບພວກທ່ານວ່າ, ບໍ່ເລີຍ. …
“… ພວກທ່ານຕ້ອງມຸ້ງໜ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນຄົງໃນພຣະຄຣິດ, ໂດຍມີຄວາມສະຫວ່າງຢ່າງບໍລິບູນຂອງຄວາມຫວັງ, ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອງມະນຸດທັງປວງ. … ຖ້າຫາກພວກທ່ານຈະ[,] … ພຣະບິດາໄດ້ກ່າວໄວ້ດັ່ງນີ້: ເຈົ້າຈະມີຊີວິດນິລັນດອນ.”19
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າຂອບພຣະໄທສຳລັບທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບໃນຍຸກສຸດທ້າຍ ແລະ ຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້, ຍຸກສະໄໝຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຂອງປະທານ ແລະ ພອນທີ່ຫລັ່ງໄຫລມາຈາກພຣະກິດຕິຄຸນນັ້ນ ມີຄວາມໝາຍຫລາຍຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ—ທຸກສິ່ງ—ສະນັ້ນ ໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຂອບພຣະໄທພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນສຳລັບສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ “ເຮັດຄຳສັນຍາທີ່ຕ້ອງຮັກສາ, ໄປຕໍ່ຈັກໜ່ອຍກ່ອນຊິຫລັບ, ໄປຕໍ່ຈັກໜ່ອຍກ່ອນຊິຫລັບ.”20 ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງມຸ້ງໜ້າດ້ວຍຄວາມຮັກຢູ່ໃນໃຈ, ເດີນໄປໃນ “ຄວາມສະຫວ່າງຂອງຄວາມຫວັງ”21 ທີ່ສ່ອງແສງໃຫ້ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມຄາດຫວັງທີ່ສັກສິດ ທີ່ເຮົາໄດ້ເດີນຕາມເປັນເວລາ 200 ປີມາແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ອະນາຄົດກໍຈະເຕັມໄປດ້ວຍສິ່ງມະຫັດສະຈັນ ແລະ ເປັນພອນຢ່າງຫລວງຫລາຍດັ່ງທີ່ໄດ້ເປັນມາໃນອະດີດ. ເຮົາມີທຸກເຫດຜົນທີ່ຈະຫວັງສຳລັບພອນຕ່າງໆ ແມ່ນແຕ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບມາແລ້ວ, ເພາະນີ້ແມ່ນວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດອຳນາດຍິ່ງໃຫຍ່, ນີ້ແມ່ນສາດສະໜາຈັກແຫ່ງການເປີດເຜີຍອັນຕໍ່ເນື່ອງ, ນີ້ແມ່ນພຣະກິດຕິຄຸນແຫ່ງພຣະຄຸນ ແລະ ພຣະເມດຕາທີ່ບໍ່ມີຂີດຈຳກັດຂອງພຣະຄຣິດ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງທຸກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ແລະ ຫລາຍຢ່າງອື່ນອີກ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.