ໃຈຜູກພັນກັນໄວ້ໃນຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ

ໂດຍ ແອວເດີ ຄວິນຕິນ ແອວ ຄຸກ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ໃນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນ 200 ປີໃນປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງເຮົາ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງສັນຍາກັບຕົວເອງທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດຢ່າງຊອບທຳ ແລະ ເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ດັ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍເປັນມາກ່ອນ.

ຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ມີຄວາມສຳຄັນຫລາຍທີ່ສຸດ.¹ ເມື່ອຜູ້ຄົນຮັກພຣະເຈົ້າດ້ວຍສຸດໃຈ ແລະ ພະຍາຍາມດ້ວຍຄວາມຊອບທຳເພື່ອກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງ, ແລ້ວມັນຈະມີຄວາມຜິດຖຽງກັນ ແລະ ການຂັດແຍ້ງໃນສັງຄົມໜ້ອຍລົງ. ມັນຈະມີຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກເລື່ອງລາວທີ່ເປັນຕົວຢ່າງກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້.

ຕອນຍັງໜຸ່ມ ແລະ ບໍ່ໄດ້ນັບຖືສາດສະໜາພວກເຮົາ, ພົນເອກທອມມັສ ແອວ ເຄນ ໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອ ແລະ ປ້ອງກັນໄພ່ພົນ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າຖືກສັ່ງໃຫ້ໜີຈາກເມືອງນາວູ. ເພິ່ນໄດ້ເປັນຜູ້ເວົ້າແກ້ແທນສາດສະໜາຈັກເປັນເວລາຫລາຍປີ.²

ໃນປີ 1872, ນາຍພົນເຄນ ແລະ ນາງເອລີຊາເບັດ ວູດ ເຄນ ພັນລະຍາທີ່ສະຫລາດຂອງເພິ່ນ, ພ້ອມດ້ວຍລູກຊາຍສອງຄົນ ໄດ້ເດີນທາງຈາກບ້ານຂອງພວກເພິ່ນຢູ່ລັດເພັນໂຊເວເນຍ ໄປຫາເມືອງເຊົາເລັກ. ພວກເພິ່ນໄດ້ເດີນທາງໄປກັບບຣິກຳ ຢັງ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງເພິ່ນ ໄປເມືອງເຊັ້ນຈອດ, ລັດຢູທາ. ນາງເອລີຊາເບັດໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມລັດຢູທາເທື່ອທຳອິດ ດ້ວຍຄວາມຄິດທີ່ແຕກຕ່າງກ່ຽວກັບຜູ້ຍິງ. ນາງປະຫລາດໃຈກັບສິ່ງທີ່ນາງໄດ້ຮຽນຮູ້. ຍົກຕົວຢ່າງ, ນາງພົບເຫັນວ່າ ການງານທີ່ຜູ້ຍິງສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອຫາລ້ຽງຄອບຄົວ ກໍເປີດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ.³ ນາງກໍໄດ້ພົບເຫັນອີກວ່າ ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຕ້ອນຮັບ ແລະ ເຂົ້າໃຈຊາວອິນເດຍແດງເປັນຢ່າງດີ.⁴

ລະຫວ່າງການເດີນທາງນັ້ນ ພວກເພິ່ນໄດ້ພັກເຊົາຢູ່ເມືອງຟຽວມໍ ໃນບ້ານຂອງທ່ານທອມມັສ ອາ ແລະ ນາງມາທຽວດາ ໂຣບິສັນ ຄິງ.⁵

ນາງເອລີຊາເບັດໄດ້ຂຽນວ່າ ຂະນະທີ່ນາງມາທຽວດາກຳລັງຈັດຕຽມອາຫານໃຫ້ປະທານຢັງ ແລະ ກຸ່ມຄະນະຂອງເພິ່ນຢູ່ນັ້ນ, ຊາວອິນເດຍແດງຫ້າຄົນໄດ້ເຂົ້າມາໃນຫ້ອງ. ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ໄດ້ຖືກຮັບເຊີນ, ແຕ່ກໍເຫັນໄດ້ວ່າ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມາຮ່ວມຮັບປະທານອາຫານນຳ. ຊິດສະເຕີ ຄິງ ໄດ້ເວົ້າລົມກັບເຂົາເຈົ້າ “ໃນພາສາຂອງເຂົາເຈົ້າ.” ເຂົາເຈົ້າໄດ້ນັ່ງລົງເທິງຜ້າຫົ່ມ ດ້ວຍໃບໜ້າຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສ. ນາງເອລີຊາເບັດໄດ້ຖາມລູກຄົນໜຶ່ງຂອງຄອບຄົວຄິງວ່າ, “ແມ່ເຈົ້າເວົ້າຫຍັງກັບພວກຜູ້ຊາຍເຫລົ່ານັ້ນ?”

ລູກຊາຍຂອງນາງມາທຽວດາໄດ້ຕອບວ່າ “ແມ່ເວົ້າວ່າ ‘ຄົນແປກໜ້າເຫລົ່ານີ້ມາກ່ອນ, ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດອາຫານພໍແຕ່ສຳລັບເຂົາເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ອາຫານຂອງພວກເຈົ້າກຳລັງຈັດຕຽມຢູ່, ແລະ ຂ້ອຍຊິເອີ້ນພວກເຈົ້າ ທັນທີທີ່ຂ້ອຍເຮັດແລ້ວ.’”

ນາງເອລີຊາເບັດໄດ້ຖາມວ່າ, “ລາວຊິເຮັດແນວນັ້ນແທ້ໆບໍ, ຫລື ຊິເອົາອາຫານເຫລືອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າກິນ?”⁶

ລູກຊາຍຂອງນາງມາທຽວດາໄດ້ຕອບວ່າ, “ແມ່ຊິແຕ່ງອາຫານແບບດຽວກັນໃຫ້ເຂົາເຈົ້ານັ່ງກິນຢູ່ເທິງໂຕະ.”

ແລະ ນາງກໍໄດ້ເຮັດແນວນັ້ນ, ແລະ “ເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ກິນແບບສຸພາບຮຽບຮ້ອຍດີ.” ນາງເອລີຊາເບັດໄດ້ອະທິບາຍວ່າ ເຈົ້າພາບຜູ້ນີ້ ໄດ້ຄະແນນ 100 ເປີເຊັນ ຕາມຄວາມຄິດຄວາມເຫັນຂອງນາງ.⁷ ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນຈະເພີ່ມພູນຂຶ້ນເມື່ອຜູ້ຄົນຖືກປະຕິບັດຕໍ່ແບບໄດ້ຮັບກຽດ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມນັບຖື, ເຖິງແມ່ນວ່າເຂົາເຈົ້າແຕກຕ່າງໃນການປະກົດພາຍນອກກໍຕາມ.

ໃນຖານະຜູ້ນຳ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ພາບລວງຕາທີ່ວ່າ ໃນອະດີດ ຄວາມສຳພັນທັງໝົດແມ່ນດີເລີດ, ການປະຕິບັດທັງໝົດແມ່ນເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ, ຫລື ການຕັດສິນໃຈທັງໝົດແມ່ນຖືກຕ້ອງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມເຊື່ອຖືຂອງເຮົາສິດສອນວ່າ ເຮົາທຸກຄົນເປັນລູກຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດໃນສະຫວັນ ແລະ ເຮົານະມັດສະການພຣະອົງ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ທີ່ເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ. ຄວາມປາດຖະໜາຂອງເຮົາແມ່ນວ່າ ຫົວໃຈຂອງເຮົາ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງເຮົາຈະຜູກພັນເຂົ້າກັນໃນຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ, ແລະ ວ່າເຮົາຈະເປັນໜຶ່ງກັບພວກພຣະອົງ.⁸

ຄວາມຊອບທຳ ເປັນຄຳສັບທີ່ມີຄວາມໝາຍກວ້າງຂວາງ ແຕ່ແນ່ນອນທີ່ສຸດ ມັນຮ່ວມດ້ວຍການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ.⁹ ມັນຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເໝາະສົມສຳລັບພິທີການທີ່ສັກສິດ ຊຶ່ງບັນຈຸຢູ່ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ ແລະ ຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາມີພຣະວິນຍານເພື່ອຊີ້ນຳຊີວິດຂອງເຮົາ.¹⁰

ການເປັນຄົນຊອບທຳບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບວ່າ ເຮົາແຕ່ລະຄົນຕ້ອງມີພອນທຸກປະການໃນຊີວິດຂອງເຮົາໃນເວລານີ້. ເຮົາອາດບໍ່ໄດ້ແຕ່ງງານ ຫລື ມີລູກ ຫລື ໄດ້ຮັບພອນຢ່າງອື່ນທີ່ປາດຖະໜາໃນເວລານີ້. ແຕ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສັນຍາວ່າ ຄົນຊອບທຳທີ່ຊື່ສັດ “ຈະໄດ້ຢູ່ກັບພຣະເຈົ້າໃນສະພາບແຫ່ງຄວາມສຸກທີ່ບໍ່ມີວັນສິ້ນສຸດ.”¹¹

ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ກໍເປັນຄຳສັບທີ່ມີຄວາມໝາຍກວ້າງຂວາງຄືກັນ ແຕ່ທີ່ແນ່ນອນ ມັນເປັນຕົວຢ່າງຂອງພຣະບັນຍັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂໍ້ຕົ້ນ ແລະ ຂໍ້ທີສອງ ຄືໃຫ້ຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ.¹² ມັນສະແດງເຖິງຜູ້ຄົນຊີໂອນ ທີ່ມີໃຈດຽວ ແລະ ມີຄວາມຄິດດຽວ ແລະ “ຜູກພັນເຂົ້າກັນໃນຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ.”¹³

ພາກສ່ວນໃນຂ່າວສານຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນສິ່ງກົງກັນຂ້າມ ແລະ ບົດຮຽນຈາກພຣະຄຳພີທີ່ສັກສິດ.

ມັນເປັນເວລາ 200 ປີ ຜ່ານມາແລ້ວ ນັບແຕ່ພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງໄດ້ມາປະກົດເປັນເທື່ອທຳອິດ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ໃນປີ 1820. ເລື່ອງລາວໃນ 4 ນີໄຟ ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ ແມ່ນລວມທັງເລື່ອງລາວທີ່ຄ້າຍຄືກັນໃນໄລຍະ 200 ປີ ຫລັງຈາກພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ມາປະກົດ ແລະ ສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງຂຶ້ນໃນອາເມຣິກາສະໄໝບູຮານ.

ບັນທຶກປະຫວັດສາດທີ່ເຮົາອ່ານຢູ່ໃນ 4 ນີໄຟ ບັນຍາຍເຖິງຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ມີການອິດສາບັງບຽດ, ບໍ່ມີການຜິດຖຽງກັນ, ບໍ່ມີການວຸ້ນວາຍ, ບໍ່ມີການເວົ້າຕົວະ, ບໍ່ມີການຄາດຕະກຳ, ຫລື ມີກິເລດຕັນຫາແນວໃດ. ຍ້ອນຄວາມຊອບທຳນີ້ ບັນທຶກກ່າວວ່າ “ໂດຍແນ່ນອນແລ້ວ ຄົງບໍ່ມີຜູ້ຄົນກຸ່ມໃດທີ່ມີຄວາມສຸກຫລາຍໄປກວ່ານີ້ໃນບັນດາຜູ້ຄົນທັງປວງທີ່ພຣະຫັດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຂຶ້ນມາ.”¹⁴

ກ່ຽວກັບການເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ, 4 ນີໄຟ ອ່ານວ່າ, “ມັນບໍ່ມີການຂັດແຍ້ງກັນໃນແຜ່ນດິນ, ຍ້ອນວ່າຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ຊຶ່ງມີຢູ່ໃນໃຈຂອງຜູ້ຄົນ.”¹⁵

ແຕ່ໜ້າເສຍໃຈ, ຫລັງຈາກນັ້ນ 4 ນີໄຟ ບັນຍາຍເຖິງການປ່ຽນແປງທີ່ເປັນຕາຢ້ານ ຊຶ່ງເລີ່ມຕົ້ນໃນ “ປີທີສອງຮ້ອຍໜຶ່ງ,”¹⁶ ເມື່ອຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ການແຕກແຍກໄດ້ທຳລາຍຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ. ລະດັບຂອງຄວາມເສື່ອມໂຊມທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນເວລາຕໍ່ມາ ແມ່ນຊົ່ວຮ້າຍຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນໃນທີ່ສຸດສາດສະດາມໍມອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ຄ້ຳຄວນຕໍ່ ໂມໂຣໄນ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນວ່າ:

“ແຕ່ວ່າ ໂອ້ ລູກຂອງພໍ່, ເປັນໄປໄດ້ແນວໃດທີ່ຜູ້ຄົນເຫລົ່ານີ້ມີຄວາມເບີກບານຢູ່ກັບຄວາມໜ້າກຽດຊັງເຖິງຂະໜາດນີ້—

“ພວກເຮົາຈະຫວັງໄດ້ແນວໃດວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະຢັບຢັ້ງພຣະຫັດໃນການພິພາກສາລົງໂທດພວກເຮົາ?”¹⁷

ໃນສະໄໝນີ້, ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນວັນເວລາພິເສດ, ແຕ່ໂລກບໍ່ໄດ້ຮັບພອນດ້ວຍຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ດັ່ງທີ່ບັນຍາຍຢູ່ໃນ 4 ນີໄຟ. ແນ່ນອນ, ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ມີການແບ່ງແຍກທີ່ແຂງແກ່ນພິເສດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫລາຍລ້ານຄົນທີ່ໄດ້ຮັບເອົາພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສັນຍາກັບຕົວເອງວ່າ ຈະບັນລຸທັງຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ. ເຮົາທຸກຄົນຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໃຫ້ດີກວ່າເກົ່າ, ແລະ ນັ້ນຄືການທ້າທາຍໃນທຸກວັນນີ້. ເຮົາສາມາດເປັນພະລັງຊຸກຍູ້ ແລະ ເປັນພອນໃຫ້ແກ່ສັງຄົມທັງໝົດ. ໃນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນ 200 ປີໃນປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງເຮົາ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງສັນຍາກັບຕົວເອງໃນຖານະສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດຢ່າງຊອບທຳ ແລະ ເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ດັ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍເປັນມາກ່ອນ. ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ຂໍໃຫ້ເຮົາ “ສະແດງຄວາມສຸພາບ, ຄວາມປອງດອງທາງເຊື້ອຊາດ ແລະ ຊົນເຜົ່າ ແລະ ເຄົາລົບຊຶ່ງກັນແລະກັນ.”¹⁸ ນີ້ໝາຍເຖິງການຮັກກັນແລະກັນ ແລະ ຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັບຮູ້ທຸກຄົນວ່າເປັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກັນ ແລະ ຜູ້ຄົນຊີໂອນຢ່າງແທ້ຈິງ.

ດ້ວຍຄຳສອນທີ່ລວມທຸກຢ່າງ, ເຮົາສາມາດເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນໃນທ່າມກາງຄວາມແຕກແຍກ ແລະ ສະຫລອງຄວາມແຕກຕ່າງໄດ້. ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ແລະ ຄວາມແຕກຕ່າງບໍ່ແມ່ນສິ່ງກົງກັນຂ້າມ. ເຮົາສາມາດບັນລຸຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນໄດ້ ຂະນະທີ່ເຮົາສົ່ງເສີມບັນຍາກາດຂອງການລວມກັນ ແລະ ນັບຖືຄວາມແຕກຕ່າງ. ລະຫວ່າງໄລຍະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ໃນຝ່າຍປະທານສະເຕກຢູ່ເມືອງແຊນແຟນຊິດສະໂກ ລັດແຄລີໂຟເນຍ, ພວກເຮົາມີພາສາສະເປນ, ຕົງກາ, ຊາມົວ, ຕາກາລອກ, ແລະ ຈີນແມນດາລິນ ທີ່ເວົ້າກັນຢູ່ໃນໂບດ. ຫວອດພາສາອັງກິດຂອງພວກເຮົາມີຜູ້ຄົນຫລາກຫລາຍຊົນຊາດ ແລະ ຫລາກຫລາຍວັດທະນະທຳປົນຢູ່ນຳກັນ. ມັນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ, ຄວາມຊອບທຳ, ແລະ ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ.

ຫວອດ ແລະ ສາຂາໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ໄດ້ຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນຕາມພູມີພາກ ຫລື ພາສາ,¹⁹ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນຕາມເຊື້ອຊາດ ຫລື ວັດທະນະທຳ. ບັນທຶກສະມາຊິກກະພາບບໍ່ມີການແຈ້ງບອກເຊື້ອຊາດ.

ໃນຕອນຕົ້ນຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ, ປະມານ 550 ປີກ່ອນການກຳເນີດຂອງພຣະຄຣິດ, ເຮົາໄດ້ຖືກສິດສອນເລື່ອງພຣະບັນຍັດຂັ້ນພື້ນຖານກ່ຽວກັບຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງລູກໆຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນ. ທຸກຄົນຈະຕ້ອງຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລະ ທຸກຄົນຈະຖືກເຊື້ອເຊີນໃຫ້ຮັບເອົາພຣະກະລຸນາທິຄຸນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ; “ແລະ ພຣະອົງບໍ່ປະຕິເສດຜູ້ໃດທີ່ມາຫາພຣະອົງເລີຍ, ບໍ່ວ່າດຳ ແລະ ຂາວ, ຂ້າທາດ ແລະ ຜູ້ເປັນອິດສະລະ, ຊາຍ ແລະ ຍິງ; ແລະ ພຣະອົງລະນຶກເຖິງຄົນທີ່ບໍ່ມີສາດສະໜານຳອີກ; ແລະ ທຸກຄົນເທົ່າທຽມກັນໝົດສຳລັບພຣະເຈົ້າ, ທັງຊາວຢິວ ແລະ ຄົນຕ່າງຊາດ.”²⁰

ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ແລະ ຂ່າວສານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ຖືກປະກາດຢ່າງສະໝ່ຳສະເໝີວ່າທຸກຊົນຊາດ ແລະ ຜູ້ຄົນທຸກຜິວພັນເປັນລູກຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຮົາທຸກຄົນເປັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກັນ. ໃນຄຳສອນຂອງເຮົາ, ເຮົາເຊື່ອວ່າ ໃນປະເທດທີ່ເລີ່ມຕົ້ນການຟື້ນຟູ, ສະຫະລັດອາເມຣິກາ, ລັດຖະທຳມະນູນຂອງສະຫະລັດ²¹ ແລະ ເອກະສານທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ,²² ໄດ້ຖືກຂຽນຂຶ້ນໂດຍກຸ່ມຜູ້ຊາຍທີ່ຂາດຕົກບົກພ່ອງ, ແຕ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ເປັນພອນແກ່ຜູ້ຄົນທັງປວງ. ເມື່ອເຮົາອ່ານຢູ່ໃນ ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ, ຄຳສອນເຫລົ່ານີ້ແມ່ນ “ຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນ, ແລະ ຄວນຖືກຮັກສາໄວ້ເພື່ອສິດທິ ແລະ ການຄຸ້ມຄອງ ເນື້ອໜັງທັງປວງ, ຕາມຫລັກທຳທີ່ທ່ຽງທຳ ແລະ ສັກສິດ.”²³ ຫລັກທຳສອງຢ່າງເຫລົ່ານີ້ແມ່ນອຳເພີໃຈ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ບາບຂອງຕົນເອງ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະກາດວ່າ:

“ສະນັ້ນ, ມັນຈຶ່ງບໍ່ຖືກຕ້ອງທີ່ມະນຸດຄົນໃດຈະຢູ່ໃນຄວາມເປັນທາດຂອງຄົນອື່ນ.

“ແລະ ເພື່ອຈຸດປະສົງນີ້ ເຮົາຈຶ່ງໄດ້ຈັດຕັ້ງລັດຖະທຳມະນູນຂອງແຜ່ນດິນນີ້, ໂດຍມືຂອງຄົນທີ່ສະຫລາດ ຊຶ່ງເຮົາໄດ້ຍົກຂຶ້ນເພື່ອຈຸດປະສົງນີ້ເອງ, ແລະ ໄດ້ໄຖ່ແຜ່ນດິນໂດຍການນອງເລືອດ.”²⁴

ການເປີດເຜີຍນີ້ໄດ້ຮັບໃນປີ 1833 ຕອນໄພ່ພົນໃນລັດມີເຊີຣີໄດ້ຮັບທຸກທໍລະມານກັບການຖືກຂົ່ມເຫັງຢ່າງໜັກ. ຫົວຂໍ້ພາກ ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ ພາກທີ 101 ພາກສ່ວນໜຶ່ງອ່ານວ່າ: “ກຸ່ມອັນຕະພານໄດ້ຂັບໄລ່ເຂົາເຈົ້າອອກຈາກບ້ານເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າໃນເຂດແຈ໊ກສັນ. … ການຂູ່ເຂັນ [ສະມາຊິກ] ຂອງສາດສະໜາຈັກແມ່ນມີຫລາຍ.”²⁵

ມັນເປັນເວລາທີ່ມີຄວາມຕຶງຄຽດໃນຫລາຍວິທີທາງ. ຊາວມີເຊີຣີຫລາຍຄົນຄິດວ່າຊາວອິນເດຍແດງເປັນສັດຕູທີ່ບໍ່ຢຸດຢ່ອນ ແລະ ຢາກກຳຈັດເຂົາເຈົ້າຈາກແຜ່ນດິນ. ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ຜູ້ທີ່ມາຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ລັດມີເຊີຣີຫລາຍຄົນ ໄດ້ເປັນເຈົ້າຂອງຂ້າທາດ ແລະ ຮູ້ສຶກຖືກຂົ່ມຂູ່ໂດຍຜູ້ທີ່ຕໍ່ຕ້ານກັບການເປັນຂ້າທາດ.

ກົງກັນຂ້າມ, ຄຳສອນຂອງພວກເຮົານັບຖືຊາວອິນເດຍແດງ, ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງເຮົາຢາກສິດສອນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໃຫ້ກັບເຂົາເຈົ້າ. ກ່ຽວກັບການເປັນຂ້າທາດ, ພຣະຄຳພີຂອງພວກເຮົາໄດ້ກ່າວຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າ ບໍ່ມີໃຜຄວນເປັນຂ້າທາດຂອງຄົນອື່ນ.²⁶

ໃນທີ່ສຸດ, ໄພ່ພົນໄດ້ຖືກຂັບໄລ່ຢ່າງຮຸນແຮງອອກຈາກລັດມີເຊີຣີ²⁷ ແລະ ແລ້ວຖືກບັງຄັບໃຫ້ຍ້າຍໄປຫາພາກຕາເວັນຕົກ.²⁸ ໄພ່ພົນໄດ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ພົບສັນຕິສຸກທີ່ມາກັບຄວາມຊອບທຳ, ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ, ແລະ ການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ຂ້າພະເຈົ້າປິຕິຍິນດີໃນຄຳອະທິຖານເພື່ອຄົນອື່ນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ມີບັນທຶກຢູ່ໃນພຣະທຳໂຢຮັນ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຮັບຮູ້ວ່າ ພຣະບິດາໄດ້ສົ່ງພຣະອົງມາ ແລະ ວ່າພຣະອົງ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ໄດ້ສຳເລັດວຽກງານທີ່ພຣະອົງໄດ້ຖືກສົ່ງມາໃຫ້ເຮັດ. ພຣະອົງໄດ້ອະທິຖານເພື່ອສານຸສິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ເພື່ອຜູ້ທີ່ຈະເຊື່ອໃນພຣະຄຣິດ: “ຂໍໂຜດໃຫ້ພວກເຂົາທັງໝົດເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ, ພຣະບິດາເຈົ້າເອີຍ, ຂໍໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໃນເຮົາທັງສອງເໝືອນກັນ, ເໝືອນດັ່ງພຣະອົງສະຖິດຢູ່ໃນຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນພຣະອົງ.”²⁹ ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນຄືສິ່ງທີ່ພຣະຄຣິດໄດ້ອະທິຖານທູນຂໍ ກ່ອນພຣະອົງຖືກທໍລະຍົດ ແລະ ຖືກຄຶງ.

ໃນປີທຳອິດຫລັງຈາກການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຊຶ່ງບັນທຶກຢູ່ໃນ ພາກທີ 38 ຂອງ ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວເຖິງສົງຄາມ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ປະກາດວ່າ, “ເຮົາກ່າວກັບພວກເຈົ້າວ່າ, ຈົ່ງເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ; ແລະ ຖ້າຫາກພວກເຈົ້າບໍ່ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ແມ່ນຂອງເຮົາ.”³⁰

ວັດທະນະທຳຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງເຮົາມາຈາກພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ສານຂອງອັກຄະສາວົກໂປໂລເຖິງຊາວໂຣມ ແມ່ນເລິກເຊິ່ງ.³¹ ສາດສະໜາຈັກສະໄໝກ່ອນໃນກຸງໂຣມມີທັງຊາວຢິວ ແລະ ຄົນຕ່າງຊາດ. ຊາວຢິວສະໄໝກ່ອນມີວັດທະນະທຳຂອງຊາວຢູດາ ແລະ “ໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ, ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນຂະຫຍາຍເຜົ່າພັນ ແລະ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ.”³²

ຄົນຕ່າງຊາດໃນກຸງໂຣມມີວັດທະນະທຳຕາມຊາວກຣີກ, ຊຶ່ງອັກຄະສາວົກໂປໂລຮູ້ຈັກດີ ເພາະປະສົບການຂອງເພິ່ນນຳຊາວອາແຖນ ແລະ ຊາວໂກຣິນໂທ.

ໂປໂລໄດ້ກຳນົດພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໃນແບບທີ່ກວ້າງຂວາງ. ເພິ່ນບັນທຶກທັດສະນະທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບວັດທະນະທຳຂອງຊາວຢູດາ ແລະ ຄົນຕ່າງຊາດ³³ ວ່າມັນຂັດກັບຄວາມຈິງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເພິ່ນຂໍໃຫ້ພວກເຂົາປະຖິ້ມວັດທະນະທຳທີ່ຕ້ານກັບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ໂປໂລໄດ້ແນະນຳຊາວຢິວ ແລະ ຄົນຕ່າງຊາດໃຫ້ຮັກສາພຣະບັນຍັດ ແລະ ຮັກກັນແລະກັນ ແລະ ໃຫ້ຄວາມຊອບທຳນຳພາໄປສູ່ຄວາມລອດ.³⁴

ວັດທະນະທຳແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດບໍ່ແມ່ນວັດທະນະທຳຂອງຄົນຕ່າງຊາດ ຫລື ວັດທະນະທຳຂອງຊາວຢູດາ. ມັນບໍ່ຂຶ້ນກັບຜິວພັນຂອງຜູ້ຄົນ ຫລື ການໃຊ້ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ. ຂະນະທີ່ເຮົາປິຕິຍິນດີໃນວັດທະນະທຳທີ່ໂດດເດັ່ນ, ເຮົາຄວນປະຖິ້ມທັດສະນະຂອງວັດທະນະທຳທີ່ຂັດກັບພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ສະມາຊິກ ແລະ ຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສໃໝ່ຂອງເຮົາ ສ່ວນຫລາຍມາຈາກຫລາຍເຊື້ອຊາດ ແລະ ວັດທະນະທຳທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຖ້າຫາກເຮົາຕິດຕາມຄຳແນະນຳຂອງປະທານແນວສັນ ເພື່ອເຕົ້າໂຮມອິດສະຣາເອນ, ແລ້ວເຮົາຈະພົບເຫັນວ່າເຮົາແຕກຕ່າງຄືກັນກັບຊາວຢິວ ແລະ ຄົນຕ່າງຊາດ ໃນວັນເວລາຂອງໂປໂລ. ແຕ່ເຮົາກໍສາມາດເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນໄດ້ໃນຄວາມຮັກ ແລະ ສັດທາຂອງເຮົາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ. ສານຂອງໂປໂລເຖິງຊາວໂຣມ ສະຖາປະນາຫລັກທຳວ່າເຮົາຕິດຕາມວັດທະນະທຳ ແລະ ຄຳສອນແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ມັນເປັນແບບຢ່າງໃຫ້ເຮົາຈົນເຖິງທຸກວັນນີ້.³⁵ ພິທີການຂອງພຣະວິຫານລວມເຮົາເຂົ້າກັນໃນວິທີທາງທີ່ພິເສດ ແລະ ໃຫ້ເຮົາເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນໃນທຸກໆວິທີທາງທີ່ສຳຄັນຊົ່ວນິລັນດອນ.

ເຮົາໃຫ້ກຽດແກ່ສະມາຊິກຜູ້ບຸກເບີກຂອງເຮົາຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າດີພ້ອມທຸກຢ່າງ ແຕ່ຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າເອົາຊະນະຄວາມຍາກລຳບາກ, ໄດ້ເສຍສະລະ, ປາດຖະໜາຈະເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ, ແລະ ພະຍາຍາມສ້າງສັດທາ ແລະ ກາຍເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນຂອງເຂົາເຈົ້າກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ. ຫລັກທຳນີ້ແມ່ນຈິງແທ້ສຳລັບທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໃນທຸກວັນນີ້.

ຄຳຮຽກຮ້ອງຕໍ່ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ຄືໃຫ້ພະຍາຍາມເປັນຜູ້ຄົນຂອງຊີໂອນ ທີ່ມີໃຈດຽວ ແລະ ມີຄວາມຄິດດຽວ ແລະ ຢູ່ນຳກັນດ້ວຍຄວາມຊອບທຳ.³⁶

ມັນແມ່ນຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ເຮົາຈະເປັນຄົນຊອບທຳ ແລະ ເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ການຮັບໃຊ້ ແລະ ການນະມັດສະການພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.