ເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ

ໂດຍ ແອວເດີ ແກຣີ ອີ ສະຕີບເວັນສັນ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ເວລາຂອງຄວາມຍາກລຳບາກ ແລະ ຄວາມຜິດຫວັງຈະບໍ່ປ່ຽນແປງພຣະເນດທີ່ຄອຍເຝົ້າດູແລຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂະນະທີ່ພຣະອົງທອດພຣະເນດເບິ່ງເຮົາຢ່າງໂປດປານ, ທັງອວຍພອນເຮົາ.

ມີມື້ໜຶ່ງ ຫລາຍປີມາແລ້ວ, ຕອນເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມ ຮັບໃຊ້ຢູ່ສາຂານ້ອຍ ໃນເກາະອາມາມິ ໂອຊິມະ, ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍ ເມື່ອໄດ້ຍິນວ່າ ປະທານສະເປັນເຊີ ດັບເບິນຢູ ຄິມໂບ ຈະມາຢ້ຽມຢາມອາຊີ ແລະ ວ່າສະມາຊິກ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາທຸກຄົນຖືກເຊື້ອເຊີນໃຫ້ໄປເມືອງໂຕກຽວ ເພື່ອຟັງສາດສະດາກ່າວຢູ່ໃນກອງປະຊຸມເຂດ. ພ້ອມດ້ວຍສະມາຊິກຂອງສາຂາ, ຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມວາງແຜນສຳລັບກອງປະຊຸມດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ, ຊຶ່ງຕ້ອງໄດ້ນັ່ງເຮືອ 12 ຊົ່ວໂມງ ຂ້າມທະເລຈີນຕາເວັນອອກໄປຫາແຜ່ນດິນໃຫຍ່ຂອງປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ຕິດຕາມດ້ວຍການຂີ່ລົດໄຟ 15 ຊົ່ວໂມງໄປຫາເມືອງໂຕກຽວ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໜ້າໂສກເສົ້າ, ເພາະມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນ. ພວກເຮົາໄດ້ຂ່າວຈາກປະທານເຜີຍແຜ່ວ່າ ຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າ ຈະບໍ່ສາມາດໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມຢູ່ເມືອງໂຕກຽວ ເພາະໄລຍະທາງໄກ.

ແອວເດີ ສະຕີບເວັນສັນ ແລະ ຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງເພິ່ນ

ຂະນະທີ່ສະມາຊິກໃນສາຂານ້ອຍຂອງພວກເຮົາຂຶ້ນເຮືອໄປເມືອງໂຕກຽວ, ພວກເຮົາໄດ້ຖືກປະໄວ້ຢູ່ເກາະ. ມື້ຕໍ່ມາເບິ່ງຄືວ່າມິດງຽບ ແລະ ວ່າງເປົ່າ. ພວກເຮົາຈັດກອງປະຊຸມສິນລະລຶກເອງຢູ່ໃນຕຶກໂບດຫລັງນ້ອຍ, ຂະນະທີ່ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາຢູ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມ.

ຂ້າພະເຈົ້າຜິດຫວັງໜັກກວ່າເກົ່າ ເມື່ອໄດ້ຟັງສະມາຊິກຂອງສາຂາກັບມາຈາກກອງປະຊຸມ ໃນຫລາຍມື້ຕໍ່ມາ ແລ້ວລາຍງານວ່າ ປະທານຄິມໂບ ໄດ້ປະກາດເຖິງການສ້າງພຣະວິຫານຢູ່ເມືອງໂຕກຽວ. ເຂົາເຈົ້າເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າບອກກ່າວກ່ຽວກັບຄວາມຝັນທີ່ເກີດເປັນຈິງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າເວົ້າວ່າ, ຕອນໄດ້ຍິນການປະກາດເລື່ອງພຣະວິຫານ, ສະມາຊິກ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາບໍ່ສາມາດລະງັບຄວາມຮູ້ສຶກໄວ້ໄດ້ ແລະ ພາກັນຕົບມືແບບບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວ.

ປະທານຄິມໂບປະກາດເລື່ອງພຣະວິຫານຢູ່ເມືອງໂຕກຽວ

ຫລາຍປີໄດ້ຜ່ານໄປ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ຈຳຄວາມຜິດຫວັງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກ ຈາກການບໍ່ໄດ້ໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມແຫ່ງປະຫວັດສາດນັ້ນ.

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະທ້ອນຄິດເຖິງປະສົບການນີ້, ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນຄົນອື່ນປະເຊີນກັບຄວາມຜິດຫວັງ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າ—ຢ່າງໜັກໜ່ວງ ແລະ ເຈັບປວດ ຫລາຍກວ່າຂ້າພະເຈົ້າຕອນເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມ—ຍ້ອນການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19.

ໃນຕົ້ນປີນີ້, ຂະນະທີ່ການແຜ່ລະບາດກຳລັງຮ້າຍແຮງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ຝ່າຍປະທານສູງສຸດໄດ້ຂໍໃຫ້ “ສາດສະໜາຈັກ ແລະ ສະມາຊິກພວກເຮົາສະແດງຄວາມມຸ່ງໝັ້ນຂອງພວກເຮົາດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ ທີ່ຈະເປັນພົນລະເມືອງດີ ແລະ ເປັນເພື່ອນບ້ານທີ່ດີ”¹ ແລະ ຈະ “ໃຊ້ຄວາມລະມັດລະວັງຢ່າງຫລວງຫລາຍ.”² ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຮົາຈຶ່ງໄດ້ໂຈະການຊຸມນຸມຂອງສາດສະໜາຈັກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ຜູ້ສອນສາດສະໜາເກືອບເຄິ່ງໜຶ່ງຂອງສາດສະໜາຈັກໄດ້ຖືກສົ່ງກັບບ້ານ, ແລະ ພຣະວິຫານຂອງສາດສະໜາຈັກຕະຫລອດທົ່ວໂລກກໍຖືກສັ່ງໃຫ້ປິດ. ພວກທ່ານຫລາຍພັນຄົນໄດ້ຕຽມໄປພຣະວິຫານ ເພື່ອຮັບເອົາພິທີການສຳລັບຜູ້ທີ່ມີຊີວິດຢູ່—ລວມທັງການຜະນຶກໃນພຣະວິຫານ. ພວກທ່ານບາງຄົນກໍໄດ້ສຳເລັດການຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ຂອງທ່ານກ່ອນເວລາ ຫລື ຖືກປົດຊົ່ວຄາວ ແລະ ຮັບການມອບໝາຍໃໝ່.

ຜູ້ສອນສາດສະໜາກຳລັງເດີນທາງກັບບ້ານທ່າມກາງພະຍາດໂຄວິດ

ໃນຊ່ວງເວລາດັ່ງກ່າວ, ຝ່າຍຜູ້ນຳລັດຖະບານ ແລະ ຝ່າຍການສຶກສາໄດ້ປິດໂຮງຮຽນ—ຊຶ່ງນຳຜົນສະທ້ອນທີ່ຕ້ອງປັບປ່ຽນການຮັບປະລິນຍາ ແລະ ບັງຄັບໃຫ້ຍົກເລີກການຫລິ້ນກິລາ, ການເຂົ້າສັງຄົມ, ງານວັດທະນະທຳ, ແລະ ການສຶກສາ ແລະ ກິດຈະກຳຕ່າງໆ. ພວກທ່ານຫລາຍຄົນໄດ້ກະກຽມສຳລັບລາຍການ ແຕ່ໃນທີ່ສຸດກໍບໍ່ໄດ້ໄປຮ່ວມ, ການສະແດງທີ່ບໍ່ໄດ້ໄປຊົມ, ແລະ ການແຂ່ງຂັນກິລາທີ່ບໍ່ໄດ້ຫລິ້ນ.

ສິ່ງທີ່ໜ້າໂສກເສົ້າຫລາຍກວ່ານັ້ນແມ່ນຄອບຄົວທີ່ໄດ້ສູນເສຍຄົນຮັກໄປໃນຊ່ວງເວລານີ້, ຊຶ່ງຫລາຍຄົນບໍ່ສາມາດຈັດພິທີສົ່ງສະການ ຫລື ໄປຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມອື່ນໆເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈດັ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຄາດຫວັງ.

ສະຫລຸບແລ້ວ, ພວກທ່ານຫລາຍໆຄົນໄດ້ປະເຊີນກັບຄວາມຜິດຫວັງ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ແລະ ຄວາມທໍ້ຖອຍ ທີ່ເຈັບປວດໃຈ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈະປິ່ນປົວ, ອົດທົນ, ແລະ ດຳເນີນໄປໜ້າ ເມື່ອຫລາຍສິ່ງພັງທະລາຍໄດ້ແນວໃດ?

ສາດສະດານີໄຟໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນແກະສະຫລັກອັກຂະລະໃສ່ໃນແຜ່ນຈາລຶກນ້ອຍ ຕອນເພິ່ນບັນລຸວຸດທິພາວະແລ້ວ. ເມື່ອເພິ່ນຫວນຄິດຄືນຫລັງເຖິງຊີວິດ ແລະ ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນໄດ້ບັນທຶກການສະທ້ອນຄິດທີ່ສຳຄັນ ໄວ້ຢູ່ໃນຂໍ້ທຳອິດຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ. ຄຳນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຫລັກທຳທີ່ສຳຄັນເພື່ອໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາ ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ. ຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນຖ້ອຍຄຳຂອງເພິ່ນ ທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ, “ຂ້າພະເຈົ້າ, ນີໄຟ, ທີ່ໄດ້ເກີດຈາກບິດາມານດາຜູ້ປະເສີດ … ,” ເພິ່ນຂຽນ, “ແລະ ໂດຍທີ່ເຫັນຄວາມທຸກຫລາຍຢ່າງໃນວັນເວລາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໂດຍເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕະຫລອດວັນເວລາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ”³

ໃນຖານະນັກຮຽນຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ, ເຮົາຄຸ້ນເຄີຍກັບຄວາມທຸກຍາກລຳບາກຫລາຍຢ່າງທີ່ນີໄຟກ່າວເຖິງ. ແຕ່ການຮັບຮູ້ດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ເຖິງຄວາມທຸກຍາກລຳບາກຂອງເພິ່ນຢູ່ໃນວັນເວລາຂອງເພິ່ນ, ນີໄຟໄດ້ບອກເຖິງທັດສະນະເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເພິ່ນ ທີ່ໄດ້ຮັບການໂປດປານຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕະຫລອດວັນເວລາຂອງເພິ່ນ. ເວລາຂອງຄວາມຍາກລຳບາກ ແລະ ຄວາມຜິດຫວັງຈະບໍ່ປ່ຽນແປງພຣະເນດທີ່ຄອຍເຝົ້າດູແລຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂະນະທີ່ພຣະອົງທອດພຣະເນດເບິ່ງເຮົາຢ່າງໂປດປານ, ທັງອວຍພອນເຮົາ.

ການປະຊຸມເຜີຍແຜ່ທາງອອນລາຍນຳແອວເດີ ແລະ ຊິດສະເຕີ ສະຕີບເວັນສັນ

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ລີຊາ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາປະມານ 600 ຄົນທາງອອນລາຍ ຢູ່ປະເທດອົດສະຕຣາລີ, ຊຶ່ງເກືອບທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ກັກຕົວ ຫລື ຈຳກັດຂອບເຂດກ່ຽວເນື່ອງກັບພະຍາດໂຄວິດ-19, ຫລາຍຄົນໄດ້ທຳງານຈາກທີ່ພັກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພວກເຮົາໄດ້ພິຈາລະນານຳກັນກ່ຽວກັບບຸກຄົນຢູ່ໃນພຣະຄຳພີໃໝ່, ພຣະຄຳພີມໍມອນ, ແລະ ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ ຜູ້ທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນໃຫ້ປະສົບຄວາມສຳເລັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນຄວາມຍາກລຳບາກຂອງພວກເພິ່ນ. ທຸກຄົນຖືກນິຍາມໂດຍສິ່ງທີ່ພວກເພິ່ນສາມາດເຮັດດ້ວຍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຫລາຍກວ່າສິ່ງທີ່ພວກເພິ່ນບໍ່ສາມາດເຮັດ ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຖືກກັກຕົວ ແລະ ຈຳກັດນັ້ນ.

ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານກ່ຽວກັບໂປໂລ ແລະ ຊີລາ, ຜູ້ຊຶ່ງ, ຂະນະທີ່ຖືກກັກຂັງ ແລະ ຕີນຖືກລ່າມໄວ້, ໄດ້ອະທິຖານ, ຮ້ອງເພງ, ສິດສອນ, ເປັນພະຍານ—ແມ່ນແຕ່ໃຫ້ບັບຕິສະມາແກ່ນັກໂທດ.⁴

ແລະ ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ຢູ່ໃນກຸງໂຣມ, ໂປໂລຖືກກັກຕົວບໍ່ໃຫ້ອອກເຮືອນເປັນເວລາສອງປີ ຊຶ່ງໃນຊ່ວງໄລຍະນັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ສືບຕໍ່ “ອະທິບາຍ ແລະ ເປັນພະຍານເຖິງອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ,”⁵ “ສິດສອນເລື່ອງກ່ຽວກັບອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ.”⁶

ນີໄຟ ແລະ ລີໄຮ, ພວກລູກຊາຍຂອງຮີລາມັນ, ຜູ້ຊຶ່ງຫລັງຈາກໄດ້ຖືກຂົ່ມເຫັງ ແລະ ຖືກຈັບເຂົ້າຄຸກ ໄດ້ຖືກຫຸ້ມລ້ອມດ້ວຍໄຟປົກປ້ອງ ຂະນະທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວ “ເປັນສຽງອ່ອນຫວານ … ໄດ້ສຽບແທງເຂົ້າໄປໃນຈິດວິນຍານທຸກດວງ [ຂອງຜູ້ກັກຂັງພວກເພິ່ນ].”⁷

ແອວມາ ແລະ ແອມມິວເລັກ ໃນເມືອງອຳໂມນໄນຮາ, ຜູ້ໄດ້ພົບເຫັນວ່າ ຫລາຍຄົນ “ໄດ້ເຊື່ອ … ແລະ ຄົ້ນຄວ້າພຣະຄຳພີ,”⁸ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເພິ່ນຖືກເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ອົດຫິວ, ເປືອຍເປົ່າ, ຖືກມັດໄວ້ຢູ່ໃນຄຸກກໍຕາມ.⁹

ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ສ່ວນໂຈເຊັບ ສະມິດ, ຜູ້ຊຶ່ງ, ຂະນະທີ່ອ່ອນເພຍຢູ່ໃນຄຸກລີເບີຕີ, ຮູ້ສຶກຖືກປະຖິ້ມ ແລະ ລືມໄລ, ໄດ້ຍິນພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ, “ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ … ຈະເກີດຂຶ້ນເພື່ອຄວາມດີຂອງເຈົ້າ”¹⁰ ແລະ “ພຣະເຈົ້າຈະຢູ່ກັບເຈົ້າຕະຫລອດການ.”¹¹

ທຸກຄົນຮູ້ເຖິງສິ່ງທີ່ນີໄຟຮູ້ ທີ່ວ່າ: ໂດຍທີ່ເຫັນຄວາມທຸກຫລາຍຢ່າງໃນວັນເວລາຂອງພວກເພິ່ນ, ພວກເພິ່ນກໍຍັງເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່.

ເຮົາກໍສາມາດພິຈາລະນາສິ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັນເປັນສ່ວນບຸກຄົນ ແລະ ເປັນທັງສາດສະໜາຈັກ ວ່າເຮົາ ເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແນວໃດ ໃນຊ່ວງໄລຍະທີ່ທ້າທາຍ ຊຶ່ງເຮົາປະເຊີນຫລາຍເດືອນຜ່ານມານີ້. ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວເຖິງຕົວຢ່າງເຫລົ່ານີ້, ຂໍໃຫ້ມັນເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງແກ່ປະຈັກພະຍານຂອງທ່ານ ເຖິງການນຳພາຂອງສາດສະດາທີ່ມີຊີວິດຢູ່ຂອງເຮົາ, ຜູ້ໄດ້ກະກຽມເຮົາດ້ວຍການປ່ຽນແປງບາງຢ່າງ ກ່ອນມີການແຜ່ລະບາດເກີດຂຶ້ນ, ຊຶ່ງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ອົດທົນກັບການທ້າທາຍທີ່ມາເຖິງ.

ໜຶ່ງ, ເຮັດໃຫ້ບ້ານກາຍເປັນສູນກາງຫລາຍຂຶ້ນ ໂດຍມີສາດສະໜາຈັກສະໜັບສະໜູນ.

ເມື່ອສອງປີກ່ອນ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ເຮົາມັກຄິດກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກວ່າເປັນ ບາງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນໂບດ, ທີ່ສະໜັບສະໜູນໂດຍສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ທີ່ບ້ານ. ເຮົາຕ້ອງໄດ້ປັບຕົວເຂົ້າກັບແບບແຜນນີ້. … ສາດສະໜາຈັກທີ່ໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງ, ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນຕຶກໂບດ … ຂອງເຮົາ.”¹² ມັນເປັນການປ່ຽນແປງຂອງສາດສະດາແທ້ໆ! ການເຮັດໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງການຮຽນຮູ້ ໄດ້ຖືກປະຕິບັດຂະນະທີ່ຕຶກໂບດປິດຢູ່. ແມ່ນແຕ່ເມື່ອໂລກເລີ່ມກັບຄືນສູ່ສະພາບເດີມ ແລະ ເຮົາກໍເລີ່ມກັບໄປໂບດ, ແຕ່ເຮົາຄວນຮັກສາແບບແຜນທີ່ເຮັດໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງການສຶກສາ ແລະ ການຮຽນຮູ້ພຣະກິດຕິຄຸນ ຊຶ່ງພັດທະນາໃນໄລຍະການແຜ່ລະບາດນີ້.

ຕົວຢ່າງທີສອງກ່ຽວກັບການເປັນທີ່ໂປດປາດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແມ່ນ ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ໃນວິທີທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ສັກສິດກວ່າ.

ໃນປີ 2018, ປະທານແນວສັນໄດ້ນຳສະເໜີການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ເພື່ອປ່ຽນ “ວິທີທີ່ເຮົາຈະໄດ້ດູແລກັນແລະກັນ.”¹³ ການແຜ່ລະບາດໄດ້ໃຫ້ໂອກາດຢ່າງຫລວງຫລາຍ ເພື່ອປັບປຸງຄວາມຊຳນານດ້ານການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເຮົາ. ອ້າຍນ້ອງ ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ກຸ່ມຍິງໜຸ່ມ ແລະ ກຸ່ມຊາຍໜຸ່ມ, ແລະ ຄົນອື່ນໆໄດ້ເອື້ອມອອກໄປ ເພື່ອຕິດຕໍ່ຫາ, ເວົ້າລົມນຳ, ຊ່ວຍທຳຄວາມສະອາດເດີ່ນບ້ານ, ເຮັດອາຫານ, ສົ່ງຂ່າວສານທາງເທັກໂນໂລຈີ, ແລະ ຈັດຫາສິນລະລຶກໃຫ້ແກ່ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການ. ສາດສະໜາຈັກເອງກໍໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຄົນອື່ນ ໃນຊ່ວງໄລຍະການແຜ່ລະບາດນີ້ ດ້ວຍການບໍລິຈາກສິນຄ້າຢ່າງຫລວງຫລາຍດັ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍເຮັດມາກ່ອນ ໃຫ້ແກ່ທະນາຄານອາຫານ, ບ້ານພັກຄົນອະນາຖາ, ແລະ ຫ້ອງການຊ່ວຍເຫລືອຊາວອົບພະຍົບ ແລະ ໂຄງການຕ່າງໆທົ່ວໂລກ ທີ່ຊ່ວຍເຫລືອຜູ້ຄົນໃນເຂດທີ່ມີຄວາມອຶດຢາກຫລາຍທີ່ສຸດ. ເອື້ອຍນ້ອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ ກໍໄດ້ຕອບຮັບການທ້າທາຍ ໂດຍການເຮັດໜ້າກາກປິດປາກໃຫ້ພະນັກງານແພດໝໍ.

ຕົວຢ່າງສຸດທ້າຍຂອງການໄດ້ຮັບພອນລະຫວ່າງທີ່ມີຄວາມຍາກລຳບາກແມ່ນ ການພົບເຫັນຄວາມສຸກສຸດຍອດໃນການກັບຄືນໄປເຮັດພິທີການພຣະວິຫານ.

ສິ່ງນີ້ອະທິບາຍໄດ້ດີທີ່ສຸດກັບເລື່ອງລາວ. ຕອນຊິດສະເຕີ ເຄດລິນ ພາມເມີ ໄດ້ຮັບການເອີ້ນໃຫ້ໄປເຜີຍແຜ່ ເດືອນເມສາແລ້ວນີ້, ນາງຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍທີ່ຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາ ແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າ ການໄປພຣະວິຫານເພື່ອຮັບເອົາຂອງປະທານສັກສິດຂອງນາງ ແລະ ເຮັດພັນທະສັນຍາທີ່ສັກສິດກໍມີຄວາມສຳຄັນເທົ່າໆກັນ. ບໍ່ດົນຫລັງຈາກທີ່ນາງໄດ້ເຮັດນັດໝາຍເພື່ອຮັບເອົາຂອງປະທານສັກສິດຂອງນາງ, ກໍໄດ້ຍິນການປະກາດວ່າ ພຣະວິຫານທຸກແຫ່ງຈະປິດ ເນື່ອງຈາກການແຜ່ລະບາດທົ່ວໂລກ. ຫລັງຈາກໄດ້ຮັບຂ່າວທີ່ເຈັບປວດໃຈນີ້, ແລ້ວນາງກໍໄດ້ຍິນຂ່າວອີກວ່າ ນາງຈະໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສູນຝຶກອົບຮົມຜູ້ສອນສາດສະໜາ (MTC) ທາງອອນລາຍຈາກເຮືອນຂອງນາງ. ເຖິງແມ່ນຜິດຫວັງໃນເລື່ອງເຫລົ່ານີ້, ແຕ່ນາງເຄດລິນຍັງຄິດໃນທາງບວກຢູ່ຄືເກົ່າ.

ຊິດສະເຕີ ເຄດລິນ ພາມເມີ ແລະ ສູນ ເອັມທີຊີ ທີ່ບ້ານ

ໃນຊ່ວງໄລຍະຫລາຍເດືອນເຫລົ່ານັ້ນ, ຊິດສະເຕີ ພາມເມີ ບໍ່ເຄີຍສູນເສຍຄວາມຫວັງທີ່ຈະໄປພຣະວິຫານ. ຄອບຄົວຂອງນາງໄດ້ຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ອະທິຖານຂໍໃຫ້ພຣະວິຫານເປີດກ່ອນທີ່ນາງຕ້ອງອອກໄປເຜີຍແຜ່. ນາງເຄດລິນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຝຶກອົບຮົມເຜີຍແຜ່ສາດສະໜາຂອງນາງຢູ່ທີ່ບ້ານ ໃນຕອນເຊົ້າໂດຍການເວົ້າວ່າ, “ມື້ນີ້ເປັນມື້ອັດສະຈັນ ທີ່ພຣະວິຫານຈະເປີດຄືນໃໝ່ບໍ?”

ໃນວັນທີ 10 ເດືອນສິງຫາ, ຝ່າຍປະທານສູງສຸດໄດ້ປະກາດວ່າ ພຣະວິຫານຂອງນາງເຄດລິນຈະເປີດເຮັດພິທີການສຳລັບຜູ້ທີ່ມີຊີວິດຢູ່ ໃນມື້ທີ່ນາງຈະອອກເດີນທາງແຕ່ເຊົ້າໆໄປສອນສາດສະໜາ. ນາງຄົງບໍ່ມີເວລາໄປພຣະວິຫານ ຢ້ານວ່າຊິຕົກຍົນ. ໂດຍທີ່ມີຄວາມຫວັງເລັກນ້ອຍ, ຄອບຄົວຂອງນາງໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາປະທານພຣະວິຫານ, ໄມໂກ ວາລິງກາ, ລອງເບິ່ງວ່າຄຳອະທິຖານຂອງເຂົາເຈົ້າຊິໄດ້ຮັບຄຳຕອບຢ່າງມະຫັດສະຈັນຫລືບໍ່. ການຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ການອະທິຖານຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳຕອບ!

ເວລາ 2:00 ໂມງເຊົ້າ, ກ່ອນນາງຂຶ້ນຍົນ, ຊິດສະເຕີ ພາມເມີ ແລະ ຄອບຄົວຂອງນາງ, ດ້ວຍນ້ຳຕາ, ໄດ້ທັກທາຍກັບປະທານພຣະວິຫານຜູ້ຍິ້ມຕ້ອນຮັບ ຢູ່ທີ່ປະຕູພຣະວິຫານ, ເວົ້າວ່າ, “ສະບາຍດີ, ຄອບຄົວພາມເມີ. ຂໍຕ້ອນຮັບສູ່ພຣະວິຫານ!” ເມື່ອນາງໄດ້ຮັບຂອງປະທານສັກສິດແລ້ວ, ເຂົາເຈົ້າກໍຟ້າວອອກໄປ ເພາະຄອບຄົວໜຶ່ງອີກກຳລັງລໍຖ້າຢູ່ທີ່ປະຕູພຣະວິຫານ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຂັບລົດຕົງໄປຫາສະໜາມບິນ ໃກ້ເວລາຂຶ້ນຍົນພໍດີ ເພື່ອອອກເດີນທາງໄປຫາສະໜາມເຜີຍແຜ່ຂອງນາງ.

ພິທີການພຣະວິຫານທີ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ເຮັດເປັນເວລາຫລາຍເດືອນ ເບິ່ງຄືວ່າຫວານຊື່ນຫລາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາ ຂະນະທີ່ພຣະວິຫານຕະຫລອດທົ່ວໂລກເລີ່ມຕົ້ນເປີດຄືນເປັນໄລຍະ ໄລຍະໄປ.

ສຸດທ້າຍນີ້, ຂໍໃຫ້ທ່ານຈົ່ງຟັງຖ້ອຍຄຳ ທີ່ຊຸກຍູ້, ໃຫ້ຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, ແລະ ເຊີດຊູໃຈ ຂອງສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ. ບໍ່ມີໃຜຄິດໄດ້ວ່າ ເພິ່ນໄດ້ຂຽນມັນໃນຍາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ໂດດດ່ຽວ, ຖືກບັງຄັບ ແລະ ຈຳກັດ ຢູ່ໃນເຮືອນ ຢູ່ເມືອງນາວູ, ລີ້ຊ່ອນຕົວຈາກຜູ້ທີ່ກຳລັງຊອກຫາຈັບເພິ່ນຢ່າງຜິດກົດໝາຍ:

“ບັດນີ້, ພວກເຮົາໄດ້ຍິນຫຍັງໃນພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ? ສຽງແຫ່ງຄວາມຍິນດີ! ສຽງແຫ່ງຄວາມເມດຕາຈາກສະຫວັນ; ແລະ ສຽງແຫ່ງຄວາມຈິງອອກຈາກແຜ່ນດິນໂລກ; ຂ່າວອັນໜ້າຊື່ນຊົມສຳລັບຄົນຕາຍ; ສຽງແຫ່ງຄວາມຍິນດີສຳລັບຄົນເປັນ ແລະ ຄົນຕາຍ; ຂ່າວອັນໜ້າຊື່ນຊົມແຫ່ງຄວາມປິຕິຍິນດີອັນຍິ່ງໃຫຍ່. …

“… ພວກເຮົາຈະບໍ່ກ້າວຕໍ່ໄປໃນອຸດົມການອັນຍິ່ງໃຫຍ່ເຊັ່ນນີ້ບໍ? ກ້າວໄປໜ້າ ແລະ ບໍ່ຖອຍກັບ. ຈົ່ງກ້າຫານ, … ແລະ ກ້າວຕໍ່ໄປ, ຕໍ່ໄປເຖິງໄຊຊະນະ! ໃຫ້ໃຈຂອງພວກທ່ານປິຕິຍິນດີເຖີດ, ແລະ ດີໃຈຢ່າງຍິ່ງ. ໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເປັ່ງສຽງຮ້ອງເພງເຖີດ.”¹⁴

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ໃນມື້ໜຶ່ງ, ທ່ານແຕ່ລະຄົນຈະຫວນຄິດຄືນຫລັງກ່ຽວກັບເຫດການທີ່ຖືກຍົກເລີກ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມຜິດຫວັງ, ແລະ ຄວາມໂດດດ່ຽວ ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ທ້າທາຍ ຊຶ່ງເຮົາກຳລັງຜ່ານຜ່າ, ແລະ ຈະເຫັນວ່າສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນຖືກລົບເລືອນດ້ວຍພອນທີ່ເລີດກວ່າ ແລະ ການມີສັດທາ ແລະ ປະຈັກພະຍານຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າໃນຊີວິດນີ້, ແລະ ໃນຊີວິດທີ່ຈະມາເຖິງ, ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງທ່ານ, ເມືອງອຳໂມນໄນຮາຂອງທ່ານ, ຄຸກລີເບີຕີຂອງທ່ານ, ຈະຖືກອຸທິດຖວາຍໄວ້ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງທ່ານ.¹⁵ ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານ, ຮ່ວມກັບນີໄຟ, ວ່າເຮົາສາມາດຮັບຮູ້ຄວາມທຸກຍາກລຳບາກໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ ຂະນະທີ່ໃນເວລາດຽວກັນ ຮູ້ວ່າເຮົາເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຈົບດ້ວຍປະຈັກພະຍານເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ທີ່ເຄີຍປະສົບກັບຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ ແລະ ພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງການຊົດໃຊ້ນິລັນດອນຂອງພຣະອົງ ແມ່ນລົງຕ່ຳກວ່າທຸກສິ່ງທັງປວງ.¹⁶ ພຣະອົງເຂົ້າໃຈຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມເຈັບປວດ, ແລະ ຄວາມໝົດຫວັງຂອງເຮົາ. ພຣະອົງເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ພຣະຜູ້ໄຖ່, ຜູ້ໃຫ້ຄວາມຫວັງ, ຜູ້ປອບໂຍນ, ແລະ ຜູ້ປົດປ່ອຍຂອງເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງນີ້ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.