ເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ
ເວລາຂອງຄວາມຍາກລຳບາກ ແລະ ຄວາມຜິດຫວັງຈະບໍ່ປ່ຽນແປງພຣະເນດທີ່ຄອຍເຝົ້າດູແລຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂະນະທີ່ພຣະອົງທອດພຣະເນດເບິ່ງເຮົາຢ່າງໂປດປານ, ທັງອວຍພອນເຮົາ.
ມີມື້ໜຶ່ງ ຫລາຍປີມາແລ້ວ, ຕອນເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມ ຮັບໃຊ້ຢູ່ສາຂານ້ອຍ ໃນເກາະອາມາມິ ໂອຊິມະ, ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍ ເມື່ອໄດ້ຍິນວ່າ ປະທານສະເປັນເຊີ ດັບເບິນຢູ ຄິມໂບ ຈະມາຢ້ຽມຢາມອາຊີ ແລະ ວ່າສະມາຊິກ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາທຸກຄົນຖືກເຊື້ອເຊີນໃຫ້ໄປເມືອງໂຕກຽວ ເພື່ອຟັງສາດສະດາກ່າວຢູ່ໃນກອງປະຊຸມເຂດ. ພ້ອມດ້ວຍສະມາຊິກຂອງສາຂາ, ຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມວາງແຜນສຳລັບກອງປະຊຸມດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ, ຊຶ່ງຕ້ອງໄດ້ນັ່ງເຮືອ 12 ຊົ່ວໂມງ ຂ້າມທະເລຈີນຕາເວັນອອກໄປຫາແຜ່ນດິນໃຫຍ່ຂອງປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ຕິດຕາມດ້ວຍການຂີ່ລົດໄຟ 15 ຊົ່ວໂມງໄປຫາເມືອງໂຕກຽວ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໜ້າໂສກເສົ້າ, ເພາະມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນ. ພວກເຮົາໄດ້ຂ່າວຈາກປະທານເຜີຍແຜ່ວ່າ ຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າ ຈະບໍ່ສາມາດໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມຢູ່ເມືອງໂຕກຽວ ເພາະໄລຍະທາງໄກ.
ຂະນະທີ່ສະມາຊິກໃນສາຂານ້ອຍຂອງພວກເຮົາຂຶ້ນເຮືອໄປເມືອງໂຕກຽວ, ພວກເຮົາໄດ້ຖືກປະໄວ້ຢູ່ເກາະ. ມື້ຕໍ່ມາເບິ່ງຄືວ່າມິດງຽບ ແລະ ວ່າງເປົ່າ. ພວກເຮົາຈັດກອງປະຊຸມສິນລະລຶກເອງຢູ່ໃນຕຶກໂບດຫລັງນ້ອຍ, ຂະນະທີ່ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາຢູ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມ.
ຂ້າພະເຈົ້າຜິດຫວັງໜັກກວ່າເກົ່າ ເມື່ອໄດ້ຟັງສະມາຊິກຂອງສາຂາກັບມາຈາກກອງປະຊຸມ ໃນຫລາຍມື້ຕໍ່ມາ ແລ້ວລາຍງານວ່າ ປະທານຄິມໂບ ໄດ້ປະກາດເຖິງການສ້າງພຣະວິຫານຢູ່ເມືອງໂຕກຽວ. ເຂົາເຈົ້າເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າບອກກ່າວກ່ຽວກັບຄວາມຝັນທີ່ເກີດເປັນຈິງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າເວົ້າວ່າ, ຕອນໄດ້ຍິນການປະກາດເລື່ອງພຣະວິຫານ, ສະມາຊິກ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາບໍ່ສາມາດລະງັບຄວາມຮູ້ສຶກໄວ້ໄດ້ ແລະ ພາກັນຕົບມືແບບບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວ.
ຫລາຍປີໄດ້ຜ່ານໄປ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ຈຳຄວາມຜິດຫວັງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກ ຈາກການບໍ່ໄດ້ໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມແຫ່ງປະຫວັດສາດນັ້ນ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະທ້ອນຄິດເຖິງປະສົບການນີ້, ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນຄົນອື່ນປະເຊີນກັບຄວາມຜິດຫວັງ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າ—ຢ່າງໜັກໜ່ວງ ແລະ ເຈັບປວດ ຫລາຍກວ່າຂ້າພະເຈົ້າຕອນເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມ—ຍ້ອນການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19.
ໃນຕົ້ນປີນີ້, ຂະນະທີ່ການແຜ່ລະບາດກຳລັງຮ້າຍແຮງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ຝ່າຍປະທານສູງສຸດໄດ້ຂໍໃຫ້ “ສາດສະໜາຈັກ ແລະ ສະມາຊິກພວກເຮົາສະແດງຄວາມມຸ່ງໝັ້ນຂອງພວກເຮົາດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ ທີ່ຈະເປັນພົນລະເມືອງດີ ແລະ ເປັນເພື່ອນບ້ານທີ່ດີ”1 ແລະ ຈະ “ໃຊ້ຄວາມລະມັດລະວັງຢ່າງຫລວງຫລາຍ.”2 ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຮົາຈຶ່ງໄດ້ໂຈະການຊຸມນຸມຂອງສາດສະໜາຈັກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ຜູ້ສອນສາດສະໜາເກືອບເຄິ່ງໜຶ່ງຂອງສາດສະໜາຈັກໄດ້ຖືກສົ່ງກັບບ້ານ, ແລະ ພຣະວິຫານຂອງສາດສະໜາຈັກຕະຫລອດທົ່ວໂລກກໍຖືກສັ່ງໃຫ້ປິດ. ພວກທ່ານຫລາຍພັນຄົນໄດ້ຕຽມໄປພຣະວິຫານ ເພື່ອຮັບເອົາພິທີການສຳລັບຜູ້ທີ່ມີຊີວິດຢູ່—ລວມທັງການຜະນຶກໃນພຣະວິຫານ. ພວກທ່ານບາງຄົນກໍໄດ້ສຳເລັດການຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ຂອງທ່ານກ່ອນເວລາ ຫລື ຖືກປົດຊົ່ວຄາວ ແລະ ຮັບການມອບໝາຍໃໝ່.
ໃນຊ່ວງເວລາດັ່ງກ່າວ, ຝ່າຍຜູ້ນຳລັດຖະບານ ແລະ ຝ່າຍການສຶກສາໄດ້ປິດໂຮງຮຽນ—ຊຶ່ງນຳຜົນສະທ້ອນທີ່ຕ້ອງປັບປ່ຽນການຮັບປະລິນຍາ ແລະ ບັງຄັບໃຫ້ຍົກເລີກການຫລິ້ນກິລາ, ການເຂົ້າສັງຄົມ, ງານວັດທະນະທຳ, ແລະ ການສຶກສາ ແລະ ກິດຈະກຳຕ່າງໆ. ພວກທ່ານຫລາຍຄົນໄດ້ກະກຽມສຳລັບລາຍການ ແຕ່ໃນທີ່ສຸດກໍບໍ່ໄດ້ໄປຮ່ວມ, ການສະແດງທີ່ບໍ່ໄດ້ໄປຊົມ, ແລະ ການແຂ່ງຂັນກິລາທີ່ບໍ່ໄດ້ຫລິ້ນ.
ສິ່ງທີ່ໜ້າໂສກເສົ້າຫລາຍກວ່ານັ້ນແມ່ນຄອບຄົວທີ່ໄດ້ສູນເສຍຄົນຮັກໄປໃນຊ່ວງເວລານີ້, ຊຶ່ງຫລາຍຄົນບໍ່ສາມາດຈັດພິທີສົ່ງສະການ ຫລື ໄປຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມອື່ນໆເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈດັ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຄາດຫວັງ.
ສະຫລຸບແລ້ວ, ພວກທ່ານຫລາຍໆຄົນໄດ້ປະເຊີນກັບຄວາມຜິດຫວັງ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ແລະ ຄວາມທໍ້ຖອຍ ທີ່ເຈັບປວດໃຈ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈະປິ່ນປົວ, ອົດທົນ, ແລະ ດຳເນີນໄປໜ້າ ເມື່ອຫລາຍສິ່ງພັງທະລາຍໄດ້ແນວໃດ?
ສາດສະດານີໄຟໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນແກະສະຫລັກອັກຂະລະໃສ່ໃນແຜ່ນຈາລຶກນ້ອຍ ຕອນເພິ່ນບັນລຸວຸດທິພາວະແລ້ວ. ເມື່ອເພິ່ນຫວນຄິດຄືນຫລັງເຖິງຊີວິດ ແລະ ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນໄດ້ບັນທຶກການສະທ້ອນຄິດທີ່ສຳຄັນ ໄວ້ຢູ່ໃນຂໍ້ທຳອິດຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ. ຄຳນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຫລັກທຳທີ່ສຳຄັນເພື່ອໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາ ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ. ຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນຖ້ອຍຄຳຂອງເພິ່ນ ທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ, “ຂ້າພະເຈົ້າ, ນີໄຟ, ທີ່ໄດ້ເກີດຈາກບິດາມານດາຜູ້ປະເສີດ … ,” ເພິ່ນຂຽນ, “ແລະ ໂດຍທີ່ເຫັນຄວາມທຸກຫລາຍຢ່າງໃນວັນເວລາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໂດຍເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕະຫລອດວັນເວລາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ”3
ໃນຖານະນັກຮຽນຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ, ເຮົາຄຸ້ນເຄີຍກັບຄວາມທຸກຍາກລຳບາກຫລາຍຢ່າງທີ່ນີໄຟກ່າວເຖິງ. ແຕ່ການຮັບຮູ້ດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ເຖິງຄວາມທຸກຍາກລຳບາກຂອງເພິ່ນຢູ່ໃນວັນເວລາຂອງເພິ່ນ, ນີໄຟໄດ້ບອກເຖິງທັດສະນະເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເພິ່ນ ທີ່ໄດ້ຮັບການໂປດປານຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕະຫລອດວັນເວລາຂອງເພິ່ນ. ເວລາຂອງຄວາມຍາກລຳບາກ ແລະ ຄວາມຜິດຫວັງຈະບໍ່ປ່ຽນແປງພຣະເນດທີ່ຄອຍເຝົ້າດູແລຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂະນະທີ່ພຣະອົງທອດພຣະເນດເບິ່ງເຮົາຢ່າງໂປດປານ, ທັງອວຍພອນເຮົາ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ລີຊາ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາປະມານ 600 ຄົນທາງອອນລາຍ ຢູ່ປະເທດອົດສະຕຣາລີ, ຊຶ່ງເກືອບທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ກັກຕົວ ຫລື ຈຳກັດຂອບເຂດກ່ຽວເນື່ອງກັບພະຍາດໂຄວິດ-19, ຫລາຍຄົນໄດ້ທຳງານຈາກທີ່ພັກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພວກເຮົາໄດ້ພິຈາລະນານຳກັນກ່ຽວກັບບຸກຄົນຢູ່ໃນພຣະຄຳພີໃໝ່, ພຣະຄຳພີມໍມອນ, ແລະ ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ ຜູ້ທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນໃຫ້ປະສົບຄວາມສຳເລັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນຄວາມຍາກລຳບາກຂອງພວກເພິ່ນ. ທຸກຄົນຖືກນິຍາມໂດຍສິ່ງທີ່ພວກເພິ່ນສາມາດເຮັດດ້ວຍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຫລາຍກວ່າສິ່ງທີ່ພວກເພິ່ນບໍ່ສາມາດເຮັດ ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຖືກກັກຕົວ ແລະ ຈຳກັດນັ້ນ.
ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານກ່ຽວກັບໂປໂລ ແລະ ຊີລາ, ຜູ້ຊຶ່ງ, ຂະນະທີ່ຖືກກັກຂັງ ແລະ ຕີນຖືກລ່າມໄວ້, ໄດ້ອະທິຖານ, ຮ້ອງເພງ, ສິດສອນ, ເປັນພະຍານ—ແມ່ນແຕ່ໃຫ້ບັບຕິສະມາແກ່ນັກໂທດ.4
ແລະ ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ຢູ່ໃນກຸງໂຣມ, ໂປໂລຖືກກັກຕົວບໍ່ໃຫ້ອອກເຮືອນເປັນເວລາສອງປີ ຊຶ່ງໃນຊ່ວງໄລຍະນັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ສືບຕໍ່ “ອະທິບາຍ ແລະ ເປັນພະຍານເຖິງອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ,”5 “ສິດສອນເລື່ອງກ່ຽວກັບອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ.”6
ນີໄຟ ແລະ ລີໄຮ, ພວກລູກຊາຍຂອງຮີລາມັນ, ຜູ້ຊຶ່ງຫລັງຈາກໄດ້ຖືກຂົ່ມເຫັງ ແລະ ຖືກຈັບເຂົ້າຄຸກ ໄດ້ຖືກຫຸ້ມລ້ອມດ້ວຍໄຟປົກປ້ອງ ຂະນະທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວ “ເປັນສຽງອ່ອນຫວານ … ໄດ້ສຽບແທງເຂົ້າໄປໃນຈິດວິນຍານທຸກດວງ [ຂອງຜູ້ກັກຂັງພວກເພິ່ນ].”7
ແອວມາ ແລະ ແອມມິວເລັກ ໃນເມືອງອຳໂມນໄນຮາ, ຜູ້ໄດ້ພົບເຫັນວ່າ ຫລາຍຄົນ “ໄດ້ເຊື່ອ … ແລະ ຄົ້ນຄວ້າພຣະຄຳພີ,”8 ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເພິ່ນຖືກເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ອົດຫິວ, ເປືອຍເປົ່າ, ຖືກມັດໄວ້ຢູ່ໃນຄຸກກໍຕາມ.9
ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ສ່ວນໂຈເຊັບ ສະມິດ, ຜູ້ຊຶ່ງ, ຂະນະທີ່ອ່ອນເພຍຢູ່ໃນຄຸກລີເບີຕີ, ຮູ້ສຶກຖືກປະຖິ້ມ ແລະ ລືມໄລ, ໄດ້ຍິນພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ, “ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ … ຈະເກີດຂຶ້ນເພື່ອຄວາມດີຂອງເຈົ້າ”10 ແລະ “ພຣະເຈົ້າຈະຢູ່ກັບເຈົ້າຕະຫລອດການ.”11
ທຸກຄົນຮູ້ເຖິງສິ່ງທີ່ນີໄຟຮູ້ ທີ່ວ່າ: ໂດຍທີ່ເຫັນຄວາມທຸກຫລາຍຢ່າງໃນວັນເວລາຂອງພວກເພິ່ນ, ພວກເພິ່ນກໍຍັງເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່.
ເຮົາກໍສາມາດພິຈາລະນາສິ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັນເປັນສ່ວນບຸກຄົນ ແລະ ເປັນທັງສາດສະໜາຈັກ ວ່າເຮົາ ເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແນວໃດ ໃນຊ່ວງໄລຍະທີ່ທ້າທາຍ ຊຶ່ງເຮົາປະເຊີນຫລາຍເດືອນຜ່ານມານີ້. ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວເຖິງຕົວຢ່າງເຫລົ່ານີ້, ຂໍໃຫ້ມັນເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງແກ່ປະຈັກພະຍານຂອງທ່ານ ເຖິງການນຳພາຂອງສາດສະດາທີ່ມີຊີວິດຢູ່ຂອງເຮົາ, ຜູ້ໄດ້ກະກຽມເຮົາດ້ວຍການປ່ຽນແປງບາງຢ່າງ ກ່ອນມີການແຜ່ລະບາດເກີດຂຶ້ນ, ຊຶ່ງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ອົດທົນກັບການທ້າທາຍທີ່ມາເຖິງ.
ໜຶ່ງ, ເຮັດໃຫ້ບ້ານກາຍເປັນສູນກາງຫລາຍຂຶ້ນ ໂດຍມີສາດສະໜາຈັກສະໜັບສະໜູນ.
ເມື່ອສອງປີກ່ອນ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ເຮົາມັກຄິດກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກວ່າເປັນ ບາງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນໂບດ, ທີ່ສະໜັບສະໜູນໂດຍສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ທີ່ບ້ານ. ເຮົາຕ້ອງໄດ້ປັບຕົວເຂົ້າກັບແບບແຜນນີ້. … ສາດສະໜາຈັກທີ່ໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງ, ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນຕຶກໂບດ … ຂອງເຮົາ.”12 ມັນເປັນການປ່ຽນແປງຂອງສາດສະດາແທ້ໆ! ການເຮັດໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງການຮຽນຮູ້ ໄດ້ຖືກປະຕິບັດຂະນະທີ່ຕຶກໂບດປິດຢູ່. ແມ່ນແຕ່ເມື່ອໂລກເລີ່ມກັບຄືນສູ່ສະພາບເດີມ ແລະ ເຮົາກໍເລີ່ມກັບໄປໂບດ, ແຕ່ເຮົາຄວນຮັກສາແບບແຜນທີ່ເຮັດໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງການສຶກສາ ແລະ ການຮຽນຮູ້ພຣະກິດຕິຄຸນ ຊຶ່ງພັດທະນາໃນໄລຍະການແຜ່ລະບາດນີ້.
ຕົວຢ່າງທີສອງກ່ຽວກັບການເປັນທີ່ໂປດປາດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແມ່ນ ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ໃນວິທີທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ສັກສິດກວ່າ.
ໃນປີ 2018, ປະທານແນວສັນໄດ້ນຳສະເໜີການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ເພື່ອປ່ຽນ “ວິທີທີ່ເຮົາຈະໄດ້ດູແລກັນແລະກັນ.”13 ການແຜ່ລະບາດໄດ້ໃຫ້ໂອກາດຢ່າງຫລວງຫລາຍ ເພື່ອປັບປຸງຄວາມຊຳນານດ້ານການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເຮົາ. ອ້າຍນ້ອງ ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ກຸ່ມຍິງໜຸ່ມ ແລະ ກຸ່ມຊາຍໜຸ່ມ, ແລະ ຄົນອື່ນໆໄດ້ເອື້ອມອອກໄປ ເພື່ອຕິດຕໍ່ຫາ, ເວົ້າລົມນຳ, ຊ່ວຍທຳຄວາມສະອາດເດີ່ນບ້ານ, ເຮັດອາຫານ, ສົ່ງຂ່າວສານທາງເທັກໂນໂລຈີ, ແລະ ຈັດຫາສິນລະລຶກໃຫ້ແກ່ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການ. ສາດສະໜາຈັກເອງກໍໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຄົນອື່ນ ໃນຊ່ວງໄລຍະການແຜ່ລະບາດນີ້ ດ້ວຍການບໍລິຈາກສິນຄ້າຢ່າງຫລວງຫລາຍດັ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍເຮັດມາກ່ອນ ໃຫ້ແກ່ທະນາຄານອາຫານ, ບ້ານພັກຄົນອະນາຖາ, ແລະ ຫ້ອງການຊ່ວຍເຫລືອຊາວອົບພະຍົບ ແລະ ໂຄງການຕ່າງໆທົ່ວໂລກ ທີ່ຊ່ວຍເຫລືອຜູ້ຄົນໃນເຂດທີ່ມີຄວາມອຶດຢາກຫລາຍທີ່ສຸດ. ເອື້ອຍນ້ອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ ກໍໄດ້ຕອບຮັບການທ້າທາຍ ໂດຍການເຮັດໜ້າກາກປິດປາກໃຫ້ພະນັກງານແພດໝໍ.
ຕົວຢ່າງສຸດທ້າຍຂອງການໄດ້ຮັບພອນລະຫວ່າງທີ່ມີຄວາມຍາກລຳບາກແມ່ນ ການພົບເຫັນຄວາມສຸກສຸດຍອດໃນການກັບຄືນໄປເຮັດພິທີການພຣະວິຫານ.
ສິ່ງນີ້ອະທິບາຍໄດ້ດີທີ່ສຸດກັບເລື່ອງລາວ. ຕອນຊິດສະເຕີ ເຄດລິນ ພາມເມີ ໄດ້ຮັບການເອີ້ນໃຫ້ໄປເຜີຍແຜ່ ເດືອນເມສາແລ້ວນີ້, ນາງຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍທີ່ຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາ ແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າ ການໄປພຣະວິຫານເພື່ອຮັບເອົາຂອງປະທານສັກສິດຂອງນາງ ແລະ ເຮັດພັນທະສັນຍາທີ່ສັກສິດກໍມີຄວາມສຳຄັນເທົ່າໆກັນ. ບໍ່ດົນຫລັງຈາກທີ່ນາງໄດ້ເຮັດນັດໝາຍເພື່ອຮັບເອົາຂອງປະທານສັກສິດຂອງນາງ, ກໍໄດ້ຍິນການປະກາດວ່າ ພຣະວິຫານທຸກແຫ່ງຈະປິດ ເນື່ອງຈາກການແຜ່ລະບາດທົ່ວໂລກ. ຫລັງຈາກໄດ້ຮັບຂ່າວທີ່ເຈັບປວດໃຈນີ້, ແລ້ວນາງກໍໄດ້ຍິນຂ່າວອີກວ່າ ນາງຈະໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສູນຝຶກອົບຮົມຜູ້ສອນສາດສະໜາ (MTC) ທາງອອນລາຍຈາກເຮືອນຂອງນາງ. ເຖິງແມ່ນຜິດຫວັງໃນເລື່ອງເຫລົ່ານີ້, ແຕ່ນາງເຄດລິນຍັງຄິດໃນທາງບວກຢູ່ຄືເກົ່າ.
ໃນຊ່ວງໄລຍະຫລາຍເດືອນເຫລົ່ານັ້ນ, ຊິດສະເຕີ ພາມເມີ ບໍ່ເຄີຍສູນເສຍຄວາມຫວັງທີ່ຈະໄປພຣະວິຫານ. ຄອບຄົວຂອງນາງໄດ້ຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ອະທິຖານຂໍໃຫ້ພຣະວິຫານເປີດກ່ອນທີ່ນາງຕ້ອງອອກໄປເຜີຍແຜ່. ນາງເຄດລິນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຝຶກອົບຮົມເຜີຍແຜ່ສາດສະໜາຂອງນາງຢູ່ທີ່ບ້ານ ໃນຕອນເຊົ້າໂດຍການເວົ້າວ່າ, “ມື້ນີ້ເປັນມື້ອັດສະຈັນ ທີ່ພຣະວິຫານຈະເປີດຄືນໃໝ່ບໍ?”
ໃນວັນທີ 10 ເດືອນສິງຫາ, ຝ່າຍປະທານສູງສຸດໄດ້ປະກາດວ່າ ພຣະວິຫານຂອງນາງເຄດລິນຈະເປີດເຮັດພິທີການສຳລັບຜູ້ທີ່ມີຊີວິດຢູ່ ໃນມື້ທີ່ນາງຈະອອກເດີນທາງແຕ່ເຊົ້າໆໄປສອນສາດສະໜາ. ນາງຄົງບໍ່ມີເວລາໄປພຣະວິຫານ ຢ້ານວ່າຊິຕົກຍົນ. ໂດຍທີ່ມີຄວາມຫວັງເລັກນ້ອຍ, ຄອບຄົວຂອງນາງໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາປະທານພຣະວິຫານ, ໄມໂກ ວາລິງກາ, ລອງເບິ່ງວ່າຄຳອະທິຖານຂອງເຂົາເຈົ້າຊິໄດ້ຮັບຄຳຕອບຢ່າງມະຫັດສະຈັນຫລືບໍ່. ການຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ການອະທິຖານຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳຕອບ!
ເວລາ 2:00 ໂມງເຊົ້າ, ກ່ອນນາງຂຶ້ນຍົນ, ຊິດສະເຕີ ພາມເມີ ແລະ ຄອບຄົວຂອງນາງ, ດ້ວຍນ້ຳຕາ, ໄດ້ທັກທາຍກັບປະທານພຣະວິຫານຜູ້ຍິ້ມຕ້ອນຮັບ ຢູ່ທີ່ປະຕູພຣະວິຫານ, ເວົ້າວ່າ, “ສະບາຍດີ, ຄອບຄົວພາມເມີ. ຂໍຕ້ອນຮັບສູ່ພຣະວິຫານ!” ເມື່ອນາງໄດ້ຮັບຂອງປະທານສັກສິດແລ້ວ, ເຂົາເຈົ້າກໍຟ້າວອອກໄປ ເພາະຄອບຄົວໜຶ່ງອີກກຳລັງລໍຖ້າຢູ່ທີ່ປະຕູພຣະວິຫານ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຂັບລົດຕົງໄປຫາສະໜາມບິນ ໃກ້ເວລາຂຶ້ນຍົນພໍດີ ເພື່ອອອກເດີນທາງໄປຫາສະໜາມເຜີຍແຜ່ຂອງນາງ.
ພິທີການພຣະວິຫານທີ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ເຮັດເປັນເວລາຫລາຍເດືອນ ເບິ່ງຄືວ່າຫວານຊື່ນຫລາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາ ຂະນະທີ່ພຣະວິຫານຕະຫລອດທົ່ວໂລກເລີ່ມຕົ້ນເປີດຄືນເປັນໄລຍະ ໄລຍະໄປ.
ສຸດທ້າຍນີ້, ຂໍໃຫ້ທ່ານຈົ່ງຟັງຖ້ອຍຄຳ ທີ່ຊຸກຍູ້, ໃຫ້ຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, ແລະ ເຊີດຊູໃຈ ຂອງສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ. ບໍ່ມີໃຜຄິດໄດ້ວ່າ ເພິ່ນໄດ້ຂຽນມັນໃນຍາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ໂດດດ່ຽວ, ຖືກບັງຄັບ ແລະ ຈຳກັດ ຢູ່ໃນເຮືອນ ຢູ່ເມືອງນາວູ, ລີ້ຊ່ອນຕົວຈາກຜູ້ທີ່ກຳລັງຊອກຫາຈັບເພິ່ນຢ່າງຜິດກົດໝາຍ:
“ບັດນີ້, ພວກເຮົາໄດ້ຍິນຫຍັງໃນພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ? ສຽງແຫ່ງຄວາມຍິນດີ! ສຽງແຫ່ງຄວາມເມດຕາຈາກສະຫວັນ; ແລະ ສຽງແຫ່ງຄວາມຈິງອອກຈາກແຜ່ນດິນໂລກ; ຂ່າວອັນໜ້າຊື່ນຊົມສຳລັບຄົນຕາຍ; ສຽງແຫ່ງຄວາມຍິນດີສຳລັບຄົນເປັນ ແລະ ຄົນຕາຍ; ຂ່າວອັນໜ້າຊື່ນຊົມແຫ່ງຄວາມປິຕິຍິນດີອັນຍິ່ງໃຫຍ່. …
“… ພວກເຮົາຈະບໍ່ກ້າວຕໍ່ໄປໃນອຸດົມການອັນຍິ່ງໃຫຍ່ເຊັ່ນນີ້ບໍ? ກ້າວໄປໜ້າ ແລະ ບໍ່ຖອຍກັບ. ຈົ່ງກ້າຫານ, … ແລະ ກ້າວຕໍ່ໄປ, ຕໍ່ໄປເຖິງໄຊຊະນະ! ໃຫ້ໃຈຂອງພວກທ່ານປິຕິຍິນດີເຖີດ, ແລະ ດີໃຈຢ່າງຍິ່ງ. ໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເປັ່ງສຽງຮ້ອງເພງເຖີດ.”14
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ໃນມື້ໜຶ່ງ, ທ່ານແຕ່ລະຄົນຈະຫວນຄິດຄືນຫລັງກ່ຽວກັບເຫດການທີ່ຖືກຍົກເລີກ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມຜິດຫວັງ, ແລະ ຄວາມໂດດດ່ຽວ ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ທ້າທາຍ ຊຶ່ງເຮົາກຳລັງຜ່ານຜ່າ, ແລະ ຈະເຫັນວ່າສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນຖືກລົບເລືອນດ້ວຍພອນທີ່ເລີດກວ່າ ແລະ ການມີສັດທາ ແລະ ປະຈັກພະຍານຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າໃນຊີວິດນີ້, ແລະ ໃນຊີວິດທີ່ຈະມາເຖິງ, ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງທ່ານ, ເມືອງອຳໂມນໄນຮາຂອງທ່ານ, ຄຸກລີເບີຕີຂອງທ່ານ, ຈະຖືກອຸທິດຖວາຍໄວ້ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງທ່ານ.15 ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານ, ຮ່ວມກັບນີໄຟ, ວ່າເຮົາສາມາດຮັບຮູ້ຄວາມທຸກຍາກລຳບາກໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ ຂະນະທີ່ໃນເວລາດຽວກັນ ຮູ້ວ່າເຮົາເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຈົບດ້ວຍປະຈັກພະຍານເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ທີ່ເຄີຍປະສົບກັບຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ ແລະ ພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງການຊົດໃຊ້ນິລັນດອນຂອງພຣະອົງ ແມ່ນລົງຕ່ຳກວ່າທຸກສິ່ງທັງປວງ.16 ພຣະອົງເຂົ້າໃຈຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມເຈັບປວດ, ແລະ ຄວາມໝົດຫວັງຂອງເຮົາ. ພຣະອົງເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ພຣະຜູ້ໄຖ່, ຜູ້ໃຫ້ຄວາມຫວັງ, ຜູ້ປອບໂຍນ, ແລະ ຜູ້ປົດປ່ອຍຂອງເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງນີ້ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.