ໂດຍມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເໝືອນກັນ ເຮົາຈະມີພະລັງຮ່ວມກັບພຣະເຈົ້າ

ໂດຍ ແຊຣັນ ຢູແບ້ງ

ທີ່ປຶກສາທີໜຶ່ງໃນຝ່າຍປະທານສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະສາມັນ

ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເໝືອນກັນ, ເຮົາຈະໄດ້ຮັບພະລັງຈາກພຣະເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາສົມບູນ.

ແມ່ຂອງທ້າວກໍດອນບອກວ່າ ຖ້າຫາກລາວເຮັດວຽກບ້ານໃຫ້ແລ້ວ, ແລ້ວແມ່ຊິເຮັດເຂົ້າໜົມໃຫ້ລາວກິນ. ອັນທີ່ລາວມັກທີ່ສຸດ. ສຳລັບລາວເທົ່ານັ້ນ. ທ້າວກໍດອນກໍໄດ້ໄປເຮັດວຽກບ້ານໃຫ້ແລ້ວ, ແລະ ແມ່ຂອງລາວກໍໄດ້ເຮັດເຂົ້າໜົມໃຫ້ລາວ. ນາງແຄຕີ້ ເອື້ອຍຂອງລາວໄດ້ເຂົ້າມາໃນເຮືອນພ້ອມກັບໝູ່ຄົນໜຶ່ງ. ນາງເຫັນເຂົ້າໜົມ ແລະ ໄດ້ຖາມວ່າ ນາງກັບໝູ່ຂອງນາງຊິກິນຈັກປ່ຽງສອງປ່ຽງໄດ້ບໍ່.

“ບໍ່,” ທ້າວກໍດອນຕອບ, “ມັນແມ່ນຂອງຂ້ອຍ. ແມ່ໄດ້ອົບມັນໃຫ້ຂ້ອຍ, ແລະ ຂ້ອຍກໍໄດ້ເຮັດວຽກແລກກັບມັນ.”

ນາງແຄຕີ້ໄດ້ໃຈຮ້າຍໃຫ້ນ້ອງຊາຍ. ລາວເຫັນແກ່ຕົວຫລາຍ ແລະ ບໍ່ມີໃຈເພື່ອແຜ່. ລາວຊິກິນຄົນດຽວໄດ້ຈັ່ງໃດ?

ຫລາຍຊົ່ວໂມງຈາກນັ້ນ ຕອນນາງແຄຕີ້ເປີດປະຕູລົດເພື່ອພາໝູ່ກັບບ້ານ, ຢູ່ເບາະນັ່ງມີເຈ້ຍເຊັດປາກສອງແຜ່ນພັບໄວ້ຢ່າງສວຍງາມ, ສ້ອມສອງກ້ານຢອງຢູ່ເທິງ, ແລະ ເຂົ້າໜົມສອງປ່ຽງໃຫຍ່ວາງຢູ່ເທິງຈານ. ນາງແຄຕີ້ໄດ້ເລົ່າເລື່ອງນີ້ຢູ່ທີ່ງານສົ່ງສະການຂອງທ້າວກໍດອນ ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມເຕັມໃຈຂອງລາວທີ່ຈະປ່ຽນແປງ ແລະ ສະແດງຄວາມເມດຕາຕໍ່ຜູ້ທີ່ບໍ່ສົມຄວນຈະໄດ້ຮັບ.

ໃນປີ 1842, ໄພ່ພົນໄດ້ທຳງານຢ່າງໜັກເພື່ອສ້າງພຣະວິຫານນາວູ. ຫລັງຈາກທີ່ໄດ້ຈັດຕັ້ງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະຂຶ້ນໃນເດືອນມີນາ, ສາດສະດາໂຈເຊັບໄດ້ໄປຮ່ວມການປະຊຸມຂອງເຂົາເຈົ້າເລື້ອຍໆ ເພື່ອກະກຽມເຂົາເຈົ້າສຳລັບພັນທະສັນຍາທີ່ສັກສິດ ແລະ ເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ ທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ເຮັດຢູ່ໃນພຣະວິຫານບໍ່ດົນຈາກນັ້ນ.

ໃນວັນທີ 9 ເດືອນມິຖຸນາ, ສາດສະດາ “ໄດ້ກ່າວວ່າ ເພິ່ນຈະສັ່ງສອນກ່ຽວກັບຄວາມເມດຕາ[.] ສົມມຸດວ່າພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ເຫລົ່າທູດບໍ່ເຫັນດ້ວຍກັບເຮົາໃນເລື່ອງທີ່ບໍ່ສຳຄັນ, ແລ້ວເຮົາຈະເປັນຢ່າງໃດ? ເຮົາຕ້ອງມີເມດຕາຕໍ່ກັນແລະກັນ ແລະ ເບິ່ງຂ້າມເລື່ອງເລັກນ້ອຍ.” ປະທານສະມິດໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າເສົ້າໃຈທີ່ບໍ່ມີຄວາມສຳພັນທະໄມຕີຫລາຍກວ່ານີ້—ຖ້າຫາກສະມາຊິກຄົນໜຶ່ງເປັນທຸກ ສະມາຊິກຄົນອື່ນໆກໍເປັນທຸກດ້ວຍ—ໂດຍມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເໝືອນກັນ ເຮົາຈະມີພະລັງຮ່ວມກັບພຣະເຈົ້າ.”¹

ປະໂຫຍກສັ້ນໆນັ້ນ ຟາດລົງໃສ່ຂ້າພະເຈົ້າຄືກັນກັບຟ້າຜ່າ. ໂດຍມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເໝືອນກັນ ເຮົາຈະມີພະລັງຮ່ວມກັບພຣະເຈົ້າ. ໂລກນີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນດັ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໃຫ້ມັນເປັນ. ມັນມີຫລາຍສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກມີອິດທິພົນຕໍ່ ແລະ ເຮັດໃຫ້ດີຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ. ແລະ ຕາມຈິງແລ້ວ, ມັນມີການກົງກັນຂ້າມຫລາຍ ກັບສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄາດຫວັງ, ແລະ ບາງເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງເລີຍ. ໃນລະຫວ່າງນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມຕົວເອງກັບຄຳຖາມຂ້ອງໃຈນີ້ວ່າ: ເຮົາຈະສາມາດເຂົ້າໃຈຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາໃຫ້ດີກວ່າເກົ່າໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາຈະສ້າງ “ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເໝືອນກັນ” ນັ້ນໄດ້ແນວໃດ ເມື່ອທຸກຄົນກໍແຕກຕ່າງກັນຫລາຍແທ້ໆ? ພະລັງຢ່າງໃດແດ່ຈາກພຣະເຈົ້າທີ່ເຮົາສາມາດເຂົ້າເຖິງ ຖ້າຫາກເຮົາມີຄວາມຮູ້ສຶກເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນກັບຄົນອື່ນ? ຈາກການຄົ້ນຫາ, ຂ້າພະເຈົ້າມີຄຳແນະນຳຢູ່ສາມຢ່າງ. ບາງທີມັນຈະຊ່ວຍທ່ານໄດ້ຄືກັນ.

ມີຄວາມເມດຕາ

ຢາໂຄບ 2:17 ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງຄິດວ່າ ພີ່ນ້ອງຂອງພວກທ່ານກໍເໝືອນກັນກັບຕົວຂອງພວກທ່ານເອງ, ແລະ ຄຸ້ນເຄີຍກັບທຸກຄົນ ແລະ ແຈກຢາຍເຂົ້າຂອງ ຂອງພວກທ່ານ, ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັ່ງມີເໝືອນດັ່ງພວກທ່ານ. ໃຫ້ເຮົາປ່ຽນຄຳວ່າ ເຂົ້າຂອງ ເປັນຄຳວ່າ ຄວາມເມດຕາ—ໃຫ້ແຈກຢາຍ ຄວາມເມດຕາ ຂອງທ່ານ ເພື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຮັ່ງມີເໝືອນດັ່ງພວກທ່ານ.

ເຮົາມັກຄິດກ່ຽວກັບເຂົ້າຂອງໃນທາງທີ່ເປັນອາຫານ ຫລື ເງິນຄຳ, ແຕ່ບາງທີສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການຫລາຍກວ່ານັ້ນ ໃນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເຮົາແມ່ນຄວາມເມດຕາ.

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ປະທານສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າ … ສັນຍາ … ກັບພວກທ່ານແມ່ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ເວົ້າສິ່ງໃດທີ່ນຳຄວາມເສື່ອມເສຍມາໃຫ້ພວກທ່ານ… ຂ້າພະເຈົ້າຈະເຫັນແຕ່ແນວດີໆກ່ຽວກັບພວກທ່ານ. … ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ເວົ້າຫຍັງທີ່ບໍ່ດີກ່ຽວກັບພວກທ່ານ, ທີ່ບໍ່ຊ່ວຍຍົກພວກທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ພວກທ່ານເຮັດແບບດຽວກັນນີ້ກັບຂ້າພະເຈົ້າ ເພາະວ່າ, ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຢ້ານວ່າຈະເຮັດໃຫ້ພວກທ່ານຜິດຫວັງ.”

ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ບອກບັນດາເອື້ອຍນ້ອງໃນມື້ນັ້ນຂອງເດືອນມິຖຸນາ ປີ 1842 ວ່າ:

“ເມື່ອຜູ້ຄົນສະແດງຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມຮັກຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ, ໂອ້ ສິ່ງນັ້ນຊ່າງມີອຳນາດເໜືອຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍແທ້ໆ. …

“… ເມື່ອເຮົາເຂົ້າໃກ້ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຫລາຍຂຶ້ນເທົ່າໃດ, ເຮົາຍິ່ງຈະມັກເບິ່ງຈິດວິນຍານທີ່ໃກ້ພິນາດ ດ້ວຍຄວາມສົງສານຫລາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ—[ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າ ເຮົາຢາກ] ແບກເຂົາໄວ້ເທິງບ່າ ແລະ ໂຍນບາບຂອງເຂົາຖິ້ມໄວ້ຂ້າງຫລັງຂອງເຮົາ. [ຄຳປາໄສຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີເຈດຕະນາສຳລັບ] ທຸກຄົນໃນສະມາຄົມນີ້—ຖ້າຫາກພວກທ່ານຢາກໃຫ້ພຣະເຈົ້າມີເມດຕາຕໍ່ພວກທ່ານ, ຈົ່ງມີເມດຕາຕໍ່ກັນແລະກັນ.”²

ຄຳແນະນຳນີ້ແມ່ນສຳລັບສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະໂດຍສະເພາະ. ຢ່າຕັດສິນກັນແລະກັນ ຫລື ເວົ້າຄຳເຈັບປວດໃຫ້ກັນ. ຢ່າເວົ້າສິ່ງໃດທີ່ບໍ່ດີກ່ຽວກັບກັນແລະກັນ ແລະ ໃຫ້ມອບຂອງປະທານແຫ່ງຄວາມເມດຕາໃຫ້ກັນ.³

ເຮັດໃຫ້ເຮືອ ແກວ່ງ

ໃນປີ 1936, ມີທີມພາຍເຮືອກຸ່ມໜຶ່ງຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ ວໍຊິງຕັນ ໄດ້ເດີນທາງໄປປະເທດເຢຍລະມັນ ເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມການແຂ່ງຂັນໂອລິມປິກ. ມັນເປັນຊ່ວງໄລຍະທີ່ເສດຖະກິດຕົກຕ່ຳ. ເຂົາເຈົ້າເປັນພະນັກງານກຳມະກອນ ໃນເມືອງນ້ອຍ ບ່ອນທີ່ບໍ່ແຮ່ ແລະ ໂຮງເລື່ອຍໄດ້ບໍລິຈາກເງິນ ເພື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າຈະສາມາດເດີນທາງໄປເມືອງເບີລິນ. ທຸກໆດ້ານຂອງການແຂ່ງຂັນເບິ່ງຄືວ່າ ຈະບໍ່ມີທາງໄດ້ໄຊຊະນະ, ແຕ່ບາງສິ່ງໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນການແຂ່ງຂັນ. ຜູ້ຄົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການແຂ່ງຂັນເອີ້ນສິ່ງນີ້ວ່າ “ແກວ່ງ.” ໃຫ້ເຮົາມາຟັງການບັນຍາຍດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ ອີງຕາມປຶ້ມ The Boys in the Boat [ນັກພາຍເຮືອໜຸ່ມ]:

ມີບາງສິ່ງໄດ້ເກີດຂຶ້ນ ຊຶ່ງຍາກທີ່ຈະສາທິດ ແລະ ຍາກທີ່ຈະນິຍາມ. ມັນເອີ້ນວ່າ “ແກວ່ງ.” ມັນເກີດຂຶ້ນພຽງແຕ່ເມື່ອທຸກຄົນພາຍເຮືອໄປພ້ອມໆກັນແບບເປັນເອກະສັນ.

ຜູ້ພາຍເຮືອຈະຕ້ອງຄວບຄຸມຄວາມເປັນອິດສະລະທີ່ຮຸນແຮງຂອງຕົນ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນຕ້ອງຍຶດໝັ້ນໃນຄວາມສາມາດຂອງແຕ່ລະຄົນ. ການແຂ່ງຂັນບໍ່ໄດ້ໄຊຊະນະດ້ວຍຜູ້ພາຍເຮືອຄົນດຽວທີ່ຖືກຂະຫຍາຍເປັນຫລາຍໆຄົນ. ທີມດີເປັນທີມທີ່ປະສົມປະສານດ້ວຍຫລາຍໆຄົນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ—ມີຜູ້ນຳພາ, ມີຜູ້ຖືກຮັກສາໄວ້ຊ່ວຍເຫລືອທີຫລັງ, ມີຜູ້ອອກແຮງໜັກກ່ອນ, ມີຜູ້ຮັກສາຄວາມສະຫງົບ. ບໍ່ມີລູກເຮືອຄົນໃດທີ່ສຳຄັນຫລາຍກວ່າກັນ, ທຸກຄົນມີຄ່າຕໍ່ເຮືອ, ແຕ່ຖ້າຫາກເຂົາເຈົ້າຈະພາຍເຮືອໄດ້ດີ, ແຕ່ລະຄົນຕ້ອງປັບຕົວເຂົ້າກັບຄວາມຕ້ອງການ ແລະ ຄວາມສາມາດຂອງຄົນອື່ນ—ຜູ້ທີ່ແຂນສັ້ນຕ້ອງເອື້ອມອອກໄປໄກແດ່ຈັກໜ່ອຍ, ຜູ້ທີ່ແຂນຍາວກໍຕ້ອງຫົດແຂນເຂົ້າແດ່ໜ້ອຍໜຶ່ງ.

ຄວາມແຕກຕ່າງກັນອາດເປັນສິ່ງໄດ້ປຽບ ແທນທີ່ຈະເສຍປຽບ. ພຽງແຕ່ເທົ່ານັ້ນທີ່ເຮືອຈະລ່ອງໄປດ້ວຍຕົວມັນເອງ. ພຽງແຕ່ເທົ່ານັ້ນທີ່ຄວາມເຈັບປວດທັງໝົດຈະປະສົບຄວາມສຳເລັດ. ການ “ແກວ່ງ” ທີ່ດີ ຈະຮູ້ສຶກຄືກັນກັບບົດກະວີ.⁴

ເຖິງແມ່ນໄດ້ປະເຊີນກັບອຸປະສັກຕ່າງໆນາໆ, ແຕ່ທີມນີ້ທີ່ແກວ່ງໄປຢ່າງສົມບູນແບບ ໄດ້ໄຊຊະນະ. ຫລຽນຄຳໂອລິມປີກກໍໜ້າຕື່ນເຕັ້ນທີ່ສຸດ, ແຕ່ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນຂອງຜູ້ພາຍໃນມື້ນັ້ນ ໄດ້ເປັນປະສົບການທີ່ຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າໄປຕະຫລອດຊີວິດ.

ຈົ່ງຕັດງ່າບໍ່ດີອອກ ຕາບໃດທີ່ງ່າດີໃຫຍ່ຂຶ້ນ

ໃນຄຳປຽບທຽບທີ່ດີເລີດຢູ່ໃນ ຢາໂຄບ 5, ເຈົ້ານາຍຂອງສວນໄດ້ປູກຕົ້ນໄມ້ທີ່ດີຕົ້ນໜຶ່ງໄວ້ໃນບ່ອນທີ່ມີດິນດີ, ແຕ່ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ມັນກັບເສຍຫາຍ ແລະ ໄດ້ເກີດໝາກຂົມ. ເຈົ້ານາຍຂອງສວນໄດ້ເວົ້າແປດເທື່ອວ່າ: “ມັນເຮັດໃຫ້ເຮົາໂສກເສົ້າ [ທີ່ຈະ] ສູນເສຍຕົ້ນໄມ້ນີ້ໄປ.”

ຄົນໃຊ້ໄດ້ກ່າວກັບເຈົ້ານາຍຂອງສວນອະງຸ່ນວ່າ: “ຈົ່ງປ່ອຍປະ [ຕົ້ນໄມ້] ໄວ້ຈັກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງກ່ອນເຖີດ. ແລະ ເຈົ້ານາຍໄດ້ເວົ້າວ່າ: ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເຮົາຈະປະມັນໄວ້ຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ.”⁵

ແລະ ແລ້ວໄດ້ມີຄຳແນະນຳ ທີ່ເຮົາສາມາດນຳໃຊ້ ໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະພວນດິນ ແລະ ໄດ້ໝາກດີຢູ່ໃນສວນອະງຸ່ນນ້ອຍໆຂອງເຮົາເອງ ທີ່ວ່າ: “ຈົ່ງຕັດງ່າບໍ່ດີອອກ ຕາບໃດທີ່ງ່າດີໃຫຍ່ຂຶ້ນ.”⁶

ຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນແບບປະຕິຫານ; ມັນຕ້ອງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມ. ມັນອາດຮົກເຮື້ອ, ບາງເທື່ອບໍ່ສະບາຍໃຈ, ແລະ ເກີດຂຶ້ນເລື້ອຍໆເມື່ອເຮົາຕັດງ່າບໍ່ດີອອກ ຕາບໃດທີ່ງ່າດີໃຫຍ່ຂຶ້ນ.

ເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄົນດຽວໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະສ້າງຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ. ຢາໂຄບ 5 ກ່າວຕື່ມວ່າ, “ພວກຄົນໃຊ້ໄດ້ອອກໄປ ແລະ ອອກແຮງງານດ້ວຍກຳລັງຂອງຕົນ.”⁷

ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະມີປະສົບການທີ່ເປັນແຜເລິກ, ກັບສິ່ງທີ່ບໍ່ຄວນເກີດກັບເຮົາ. ໃນຊ່ວງເວລາຕ່າງໆ, ເຮົາແຕ່ລະຄົນກໍຍັງຈະປ່ອຍໃຫ້ຄວາມທະນົງຕົວ ແລະ ຄວາມເລີດລອຍທຳລາຍຜົນທີ່ເຮົາໄດ້ປູກ. ແຕ່ພຣະເຢຊູຄຣິດຄືພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໃນທຸກສິ່ງທັງປວງ. ອຳນາດຂອງພຣະອົງໄປເຖິງບ່ອນຕ່ຳສຸດ ແລະ ສາມາດເພິ່ງອາໄສໄດ້ເວລາເຮົາເອີ້ນຫາພຣະອົງ. ເຮົາທຸກຄົນທູນຂໍຄວາມເມດຕາສຳລັບບາບ ແລະ ຄວາມຜິດພາດຂອງເຮົາ. ພຣະອົງໄດ້ມອບຄວາມເມດຕາໃຫ້ຟຣີ. ແລະ ພຣະອົງຂໍໃຫ້ເຮົາມອບຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງດຽວກັນນັ້ນ ໃຫ້ກັນແລະກັນ.

ພຣະເຢຊູກ່າວຢ່າງກົງໄປກົງມາວ່າ: “ຈົ່ງເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ; ແລະ ຖ້າຫາກພວກເຈົ້າບໍ່ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ແມ່ນຂອງເຮົາ.”⁸ ແຕ່ຖ້າຫາກເຮົາເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ—ຖ້າຫາກເຮົາສາມາດແບ່ງປັນເຂົ້າໜົມຂອງເຮົາຈັກປ່ຽງສອງປ່ຽງ ຫລື ໃຊ້ພອນສະຫວັນຂອງເຮົາແຕ່ລະຄົນ ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ເຮືອແກວ່ງໄປຢ່າງເປັນເອກະສັນ—ແລ້ວເຮົາແມ່ນຂອງພຣະອົງ. ແລະ ພຣະອົງຈະຊ່ວຍຕັດງ່າບໍ່ດີອອກ ຕາບໃດທີ່ງ່າດີໃຫຍ່ຂຶ້ນ.

ຄຳສັນຍາຂອງສາດສະດາ

ເຮົາອາດຍັງບໍ່ໄປເຖິງບ່ອນທີ່ເຮົາຢາກໄປຫາ, ແລະ ເຮົາອາດບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນຈຸດທີ່ເຮົາຢາກຈະຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ການປ່ຽນແປງທີ່ເຮົາສະແຫວງຫາໃນຕົວເຮົາເອງ ແລະ ໃນກຸ່ມທີ່ເຮົາມີພາກສ່ວນດ້ວຍ ຈະມາເຖິງໜ້ອຍກວ່າໂດຍການເຄື່ອນໄຫວທາງການເມືອງ ແລະ ຈະມາເຖິງຫລາຍກວ່າໂດຍຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງພາກພຽນທຸກວັນ ເພື່ອເຂົ້າໃຈຊຶ່ງກັນແລະກັນ. ເປັນຫຍັງ? ເພາະວ່າເຮົາກຳລັງສ້າງສາຊີໂອນ—ເປັນຜູ້ຄົນທີ່ “ມີໃຈດຽວ ແລະ ມີຄວາມຄິດດຽວ.”⁹

ໃນຖານະສະຕີແຫ່ງພັນທະສັນຍາ, ເຮົາມີອິດທິພົນອັນກວ້າງຂວາງ. ອິດທິພົນນັ້ນກ່ຽວຂ້ອງກັບທຸກໂອກາດໃນທຸກວັນ ເມື່ອເຮົາສຶກສາກັບໝູ່ເພື່ອນ, ເອົາລູກເຂົ້ານອນ, ນັ່ງໃກ້ບາງຄົນຢູ່ໃນລົດເມ, ກະກຽມແຜນນຳສະເໜີກັບເພື່ອນຮ່ວມງານ. ເຮົາມີພະລັງທີ່ຈະກຳຈັດອະຄະຕິ ແລະ ເສີມສ້າງຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ.

ສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ແລະ ກຸ່ມຍິງໜຸ່ມ ບໍ່ແມ່ນພຽງຫ້ອງຮຽນເທົ່ານັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າຍັງສາມາດມີປະສົບການທີ່ບໍ່ສາມາດລືມໄດ້ນຳອີກ ບ່ອນທີ່ຜູ້ຍິງທີ່ແຕກຕ່າງກັນຢູ່ໃນເຮືອລຳດຽວ ແລະ ພາຍໄປນຳກັນ ຈົນກວ່າພວກເຮົາຈະ ແກວ່ງ ຢ່າງເປັນເອກະສັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທ່ານ: ໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມພະລັງເປັນກຸ່ມໃຫຍ່ ຊຶ່ງຈະປ່ຽນແປງໂລກໃຫ້ດີກວ່າເກົ່າ. ໜ້າທີ່ມອບໝາຍໃນພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາຄືການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ຍົກມືທີ່ຕົກ, ຍົກຜູ້ທີ່ດີ້ນລົນຂຶ້ນໃສ່ບ່າ ຫລື ອູ້ມເຂົາໄປ. ມັນບໍ່ຍາກທີ່ຈະຮູ້ວ່າເຮົາຕ້ອງເຮັດຫຍັງ, ແຕ່ມັນຕໍ່ຕ້ານກັບຄວາມເຫັນແກ່ຕົວຂອງເຮົາ, ແລະ ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມ. ຜູ້ຍິງຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້ ມີສັກກະຍະພາບທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດ ໃນການປ່ຽນແປງສັງຄົມ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມໝັ້ນໃຈທາງວິນຍານຢ່າງເຕັມທີ່ວ່າ, ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເໝືອນກັນ, ເຮົາຈະໄດ້ຮັບພະລັງຈາກພຣະເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາສົມບູນ.

ຕອນສາດສະໜາຈັກໄດ້ສະເຫລີມສະຫລອງການເປີດເຜີຍເລື່ອງຖານະປະໂລຫິດໃນປີ 1978, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ມອບພອນຂອງສາດສະດາທີ່ມີພະລັງດັ່ງນີ້: “ມັນເປັນຄຳອະທິຖານ ແລະ ພອນ ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ມອບໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ກຳລັງຮັບຟັງວ່າ ພວກເຮົາຈະສາມາດເອົາຊະນະພາລະໜັກໜ່ວງເລື່ອງອະຄະຕິ ແລະ ເດີນໄປດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດກັບພຣະເຈົ້າ—ແລະ ນຳກັນ—ໃນຄວາມສະຫງົບ ແລະ ຄວາມຖືກຕ້ອງປອງດອງໄດ້.”¹⁰

ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຮັດຕາມຖ້ອຍຄຳຂອງສາດສະດາ ແລະ ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມເປັນສ່ວນຕົວ ແລະ ເປັນກຸ່ມໃຫຍ່ ເພື່ອເພີ່ມຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນຢູ່ໃນໂລກ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍມອບປະຈັກພະຍານ ດ້ວຍຄຳອະທິຖານທີ່ຖ່ອມຕົວ ແລະ ເປັນນິດຂອງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ ທີ່ວ່າ: “ຂໍໂຜດໃຫ້ພວກເຂົາທັງໝົດເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ, ພຣະບິດາເຈົ້າເອີຍ, ຂໍໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໃນເຮົາທັງສອງເໝືອນກັນ, ເໝືອນດັ່ງພຣະອົງສະຖິດຢູ່ໃນຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນພຣະອົງ.”¹¹ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.