ຄອຍຖ້າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ

ໂດຍ ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ສັດທານັ້ນໝາຍຄວາມວ່າການໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າໃນເວລາດີ ແລະ ເວລາຮ້າຍ, ແມ່ນແຕ່ຖ້າຫາກນັ້ນຮ່ວມດ້ວຍການທົນທຸກຈົນກວ່າເຮົາຈະເຫັນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງເປີດອອກ ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮົາ.

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາທຸກຄົນກໍຕື່ນເຕັ້ນ—ບໍ່ມີໃຜຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍໄປກວ່າຂ້າພະເຈົ້າ—ທີ່ຈະໄດ້ຟັງຄຳປາໄສບົດສຸດທ້າຍຈາກສາດສະດາທີ່ຮັກແພງຂອງເຮົາ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ. ກອງປະຊຸມນີ້ກໍປະເສີດ, ແຕ່ມັນເປັນເທື່ອທີສອງທີ່ພະຍາດໂຄວິດ-19 ໄດ້ປ່ຽນແປງກອງປະຊຸມຂອງພວກເຮົາ. ພວກເຮົາເມື່ອຍກັບພະຍາດຕິດຕໍ່ນີ້ ຈົນພວກເຮົາຢາກດຶງຜົມຕົວເອງ. ແລະ ຕາມຈິງແລ້ວ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ບາງຄົນກໍໄດ້ເຮັດແນວນັ້ນແລ້ວ. ຂໍໃຫ້ຮູ້ວ່າ ພວກເຮົາອະທິຖານສະເໝີເພື່ອຜູ້ທີ່ຖືກກະທົບສະເທືອນ ບໍ່ວ່າຈະເປັນໃນທາງໃດກໍຕາມ, ໂດຍສະເພາະສຳລັບຜູ້ທີ່ສູນເສຍຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກໄປ. ທຸກຄົນກໍເຫັນດ້ວຍວ່າ ມັນເປັນຢູ່ດົນນານເກີນໄປແລ້ວ.

ເຮົາຈະຕ້ອງຄອຍຖ້າການບັນເທົາທຸກດົນນານເທົ່າໃດ ຈາກຄວາມຍາກລຳບາກທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບເຮົາ? ຈະເປັນແບບໃດກັບການທົດລອງສ່ວນຕົວ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາຄອຍຖ້າ ແລະ ຄອຍຖ້າ, ແລະ ຄວາມຊ່ວຍເຫລືອທີ່ເບິ່ງຄືວ່າມາຊ້າແທ້ໆ? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຊັກຊ້າເມື່ອພາລະນັ້ນເບິ່ງຄືເກີນກວ່າທີ່ເຮົາສາມາດແບກຫາບໄດ້.

ໃນເມື່ອຖາມຄຳຖາມເຫລົ່ານີ້, ເຮົາກໍສາມາດ, ຖ້າຫາກເຮົາພະຍາຍາມ, ໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງໄຫ້ສະທ້ອນອອກມາຈາກຄຸກມືດໃນຊ່ວງລະດູໜາວທີ່ສຸດຄັ້ງໜຶ່ງ ທີ່ຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນສະຖານທີ່ນັ້ນ.

“ໂອ້ ພຣະອົງເຈົ້າ, ພຣະອົງຊົງປະທັບຢູ່ບ່ອນໃດ?” ເຮົາໄດ້ຍິນຈາກທີ່ເລິກຂອງຄຸກລີເບີຕີ. “ແລະ ສາລາທີ່ປົກປິດບ່ອນລີ້ຂອງພຣະອົງຢູ່ບ່ອນໃດ? ອີກດົນປານໃດທີ່ພຣະຫັດຂອງພຣະອົງຈະຢັ້ງໄວ້?”¹ ອີກດົນປານໃດ, ໂອ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ, ອີກດົນປານໃດ?

ສະນັ້ນ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ເປັນຄົນທຳອິດ ແລະ ຈະບໍ່ເປັນຄົນສຸດທ້າຍທີ່ໄດ້ຖາມຄຳຖາມນີ້ ເມື່ອຄວາມໂສກເສົ້າເຮັດໃຫ້ເຮົາກຸ້ມໃຈ ຫລື ຄວາມເຈັບປວດໃນຫົວໃຈຂອງເຮົາຄົງຢູ່ກັບເຮົາໄປດົນນານ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງເລື່ອງການແຜ່ລະບາດ ຫລື ຄຸກ ແຕ່ກ່າວເຖິງທ່ານ, ຄອບຄົວຂອງທ່ານ, ແລະ ເພື່ອນບ້ານຂອງທ່ານທີ່ປະເຊີນໜ້າກັບການທ້າທາຍຢ່າງຫລວງຫລາຍເຊັ່ນນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວເຖິງຄວາມໄຝ່ຝັນຂອງຫລາຍຄົນທີ່ຢາກແຕ່ງງານ ແລະ ບໍ່ໄດ້ແຕ່ງງານ ຫລື ຜູ້ທີ່ແຕ່ງງານແລ້ວ ແລະ ຫວັງຢາກໃຫ້ຄວາມສຳພັນນັ້ນດີຂຶ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວເຖິງຜູ້ຄົນທີ່ຕ້ອງຮັບມືກັບບັນຫາທາງສຸຂະພາບທີ່ຮ້າຍແຮງ—ບາງທີພະຍາດທີ່ປິ່ນປົວບໍ່ໄດ້—ຫລື ຜູ້ທີ່ປະເຊີນກັບຄວາມຜິດປົກກະຕິທາງພັນທຸກຳຕະຫລອດຊີວິດທີ່ບໍ່ມີທາງປິ່ນປົວ. ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວເຖິງການດີ້ນລົນອັນຕໍ່ເນື່ອງກັບການທ້າທາຍທາງສຸຂະພາບອາລົມ ແລະ ຈິດໃຈ ທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ທີ່ມີບັນຫານັ້ນຮູ້ສຶກໜັກໜ່ວງໃຈ, ແລະ ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງຜູ້ທີ່ຮັກເຂົາເຈົ້າທົນທຸກໄປກັບເຂົາເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວເຖິງຄົນຍາກຈົນ, ຜູ້ທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ບອກວ່າບໍ່ໃຫ້ເຮົາຫລົງລືມ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວເຖິງທ່ານທີ່ຄອຍຖ້າໃຫ້ລູກກັບມາ, ບໍ່ວ່າອາຍຸເທົ່າໃດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ເລືອກເສັ້ນທາງທີ່ແຕກຕ່າງຈາກເສັ້ນທາງທີ່ທ່ານໄດ້ອະທິຖານໃຫ້ເຂົາເລືອກ.

ນອກເໜືອໄປຈາກນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ວ່າ ແມ່ນແຕ່ຈຳນວນຫລາຍສິ່ງສ່ວນຕົວທີ່ເຮົາອາດຄອຍຖ້າ ກໍຍັງບໍ່ລວມທັງຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະກ່າວເຖິງຄວາມກັງວົນທີ່ເຮົາມີເປັນສ່ວນລວມເລື່ອງເສດຖະກິດ, ການເມືອງ, ແລະ ສັງຄົມ. ພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນຂອງເຮົາກໍຄາດຫວັງໃຫ້ເຮົາກ່າວເຖິງບັນຫາສາທາລະນະຊົນທີ່ຮ້າຍແຮງ ແລະ ບັນຫາສ່ວນຕົວດ້ວຍ, ແຕ່ຈະມີຊ່ວງເວລາໃນຊີວິດຂອງເຮົາທີ່ແມ່ນແຕ່ຄວາມພະຍາຍາມອັນແຮງກ້າທາງວິນຍານຂອງເຮົາ, ເມື່ອເຮົາອ້ອນວອນອະທິຖານ ບໍ່ໄດ້ເກີດຜົນດັ່ງທີ່ເຮົາອ້ອນວອນຂໍ, ບໍ່ວ່າເລື່ອງທີ່ກ່ຽວກັບບັນຫາທີ່ໃຫຍ່ຫລວງຂອງໂລກ ຫລື ບັນຫາສ່ວນຕົວນ້ອຍໆຂອງເຮົາກໍຕາມ. ສະນັ້ນ ເມື່ອເຮົາອອກແຮງງານ ແລະ ຄອຍຖ້າຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມບາງຢ່າງຂອງເຮົານຳກັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຄຳສັນຍາຂອງອັກຄະສາວົກກັບທ່ານວ່າມັນຖືກໄດ້ຍິນ ແລະ ຖືກຕອບ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນຕາມເວລາ ຫລື ໃນວິທີທີ່ເຮົາຕ້ອງການກໍຕາມ. ແຕ່ມັນຖືກຕອບ ສະເໝີ ຕາມເວລາ ແລະ ວິທີທາງທີ່ບິດາມານດາທີ່ຮອບຮູ້ ແລະ ເຫັນອົກເຫັນໃຈຊົ່ວນິລັນດອນຄວນຕອບ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂໍໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຊືອບນອນຫລັບໄປຈັກເທື່ອ² ເປັນຫ່ວງເລື່ອງຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສູງສົ່ງຂອງລູກໆຂອງພຣະອົງເກີນກວ່າທຸກສິ່ງທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າແຫ່ງສະຫວັນຄວນເປັນຫ່ວງ. ພຣະອົງຄືຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດ, ເຕັມໄປດ້ວຍລັດສະໝີພາບ, ແລະ ພຣະບິດາແຫ່ງຄວາມເມດຕາຄືພຣະນາມຂອງພຣະອົງ.

“ຖ້າເປັນເຊັ່ນນັ້ນ,” ທ່ານອາດກ່າວວ່າ, “ຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງບໍ່ຄວນແຍກທະເລແດງສ່ວນຕົວຂອງເຮົາອອກໄປບໍ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ເຮົາຍ່າງຜ່ານບັນຫາຂອງເຮົາໄປເທິງດິນແຫ້ງບໍ? ພຣະອົງບໍ່ຄວນສົ່ງນົກນາງນວນໃນສັດຕະວັດທີຊາວເອັດມາກິນຕັກກະແຕນໃນສັດຕະວັດທີຊາວເອັດທີ່ຮ້າຍກາດໃຫ້ໝົດກ້ຽງບໍ?”

ຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມດັ່ງກ່າວກໍ “ແມ່ນ, ພຣະເຈົ້າສາມາດປະທານສິ່ງມະຫັດສະຈັນໃຫ້ໄດ້ໃນທັນທີ, ແຕ່ບໍ່ວ່າໄວ ຫລື ຊ້າເຮົາກໍຮຽນຮູ້ວ່າເວລາ ແລະ ລະດູການຂອງການເດີນທາງໃນຊ່ວງມະຕະຂອງເຮົານັ້ນຂຶ້ນກັບພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງເທົ່ານັ້ນທີ່ຊີ້ນຳ.” ພຣະອົງຈັດຕາຕະລາງເວລານັ້ນໃຫ້ແກ່ເຮົາທຸກຄົນເປັນສ່ວນຕົວ. ສຳລັບຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ຫາຍດີທັນທີຂະນະທີ່ລາວຄອຍຖ້າທີ່ຈະລົງໄປໃນສະນ້ຳເບັດຊະທາ,³ ຄົນອື່ນອີກຈະໃຊ້ເວລາ 40 ປີຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ເພື່ອຄອຍຖ້າທີ່ຈະເຂົ້າໄປໃນແຜ່ນດິນແຫ່ງຄຳສັນຍາ.⁴ ສຳລັບນີໄຟ ແລະ ລີໄຮ ທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງດ້ວຍແປວໄຟ ທີ່ອ້ອມຮອບເຂົາເຈົ້າຢູ່ເພາະສັດທາຂອງເຂົາເຈົ້າ,⁵ ເຮົາກໍຍັງມີອະບີນາໄດ ທີ່ຖືກເຜົາຢູ່ໃນກອງໄຟເພາະສັດທາຂອງເພິ່ນ.⁶ ແລະ ເຮົາຈື່ຈຳວ່າເອລີຢາຄົນດຽວກັນທີ່ໄດ້ທູນຂໍໄຟຈາກສະຫວັນ ໃຫ້ລົງມາເປັນພະຍານຕໍ່ຕ້ານພວກປະໂລຫິດຂອງພະບາອານໃນທັນທີ⁷ ກໍແມ່ນເອລີຢາຄົນດຽວກັນທີ່ໄດ້ທົນທຸກໃນໄລຍະເວລາທີ່ບໍ່ມີຝົນເປັນເວລາຫລາຍປີ ແລະ ເປັນຜູ້, ໃນຊ່ວງເວລາໜຶ່ງ, ໄດ້ກິນອາຫານທີ່ໂຕການຳມາໃຫ້ເທົ່ານັ້ນ.⁸ ຕາມການຄາດຄະເນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາຈະເອີ້ນສິ່ງນັ້ນວ່າ “ເຂົ້າຄາບສຸກສັນ” ບໍ່ໄດ້ດອກ.

ແມ່ນຫຍັງຄືປະເດັນ? ປະເດັນກໍຄືວ່າ ສັດທານັ້ນໝາຍຄວາມວ່າການໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າໃນເວລາດີ ແລະ ເວລາຮ້າຍ, ແມ່ນແຕ່ຖ້າຫາກນັ້ນຮ່ວມດ້ວຍການທົນທຸກຈົນກວ່າເຮົາຈະເຫັນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງເປີດອອກ ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮົາ.⁹ ສິ່ງນັ້ນກໍເປັນເລື່ອງຍາກໃນໂລກສະໄໝໃໝ່ຂອງເຮົາ ເມື່ອຫລາຍຄົນເຊື່ອວ່າສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດໃນຊີວິດ ຄືການຫລີກລ້ຽງຈາກຄວາມທຸກທໍລະມານທັງໝົດ, ວ່າບໍ່ມີໃຜຄວນເຈັບປວດໃນເລື່ອງໃດເລີຍ.¹⁰ ແຕ່ຄວາມເຊື່ອນັ້ນຈະບໍ່ນຳເຮົາໄປເຖິງ “ຂະໜາດຄວາມສົມບູນຂອງພຣະຄຣິດ.”¹¹

ດ້ວຍຄຳຂໍໂທດຕໍ່ ແອວເດີ ນຽວ ເອ ແມ໊ກສະແວວ ທີ່ບັງອາດຈະປັບປ່ຽນ ແລະ ຂະຫຍາຍສິ່ງທີ່ຄັ້ງໜຶ່ງເພິ່ນໄດ້ກ່າວ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແນະນຳວ່າ “ຊີວິດຂອງຄົນເຮົາ … ຈະເຕັມໄປດ້ວຍສັດທາ ແລະ ຂາດຄວາມຕຶງຄຽດໄປພ້ອມກັນບໍ່ໄດ້.” ມັນຈະເປັນໄປບໍ່ໄດ້ “ທີ່ຈະມີຊີວິດຢ່າງໂງ່ຈ້າ,” ເວົ້າອອກມາ ຂະນະທີ່ເຮົາດື່ມນ້ຳໝາກນາວ ວ່າ, “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ, ຈົ່ງປະທານຄຸນນະທຳທີ່ດີທີ່ສຸດໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍເຖີດ, ແຕ່ຢ່າປະທານຄວາມໂສກເສົ້າ, ຫລື ຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈ, ຫລື ຄວາມເຈັບປວດ, ຫລື ການກົງກັນຂ້າມໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ. ຂໍບໍ່ໃຫ້ມີຜູ້ໃດບໍ່ມັກ ຫລື ທໍລະຍົດຕໍ່ຂ້ານ້ອຍ, ແລະ ເໜືອທຸກສິ່ງ, ຢ່າໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າພຣະອົງ ຫລື ຜູ້ຄົນທີ່ຂ້ານ້ອຍຮັກ ປະຖິ້ມຂ້ານ້ອຍ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ, ຂໍຈົ່ງລະວັງຢ່າໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບປະສົບການທັງໝົດທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງສູງສົ່ງ. ແລະ ແລ້ວ, ເມື່ອບັນຫາຜ່ານຄົນອື່ນໄປຮຽບຮ້ອຍ, ຂໍຈົ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍອອກມາ ແລະ ຢູ່ກັບພຣະອົງ, ບ່ອນທີ່ຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດອວດອ້າງກ່ຽວກັບວ່າພະລັງ ແລະ ລັກສະນະຂອງພວກເຮົາຄ້າຍຄືກັນປານໃດ ຂະນະທີ່ຂ້ານ້ອຍດຳລົງຊີວິດຢ່າງມີຄວາມສຸກ ໃນຊີວິດທີ່ສຸກສະບາຍຂອງຊາວຄຣິດຂອງຂ້ານ້ອຍ.”¹²

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ການເປັນຊາວຄຣິດກໍອົບອຸ່ນດີ, ແຕ່ສ່ວນຫລາຍແລ້ວມັນກໍບໍ່ສະບາຍດີ. ເສັ້ນທາງທີ່ນຳໄປສູ່ຄວາມສັກສິດ ແລະ ຄວາມສຸກໃນຊີວິດນີ້ ແລະ ຊີວິດທີ່ຈະມາເຖິງເປັນການເດີນທາງທີ່ຍາວນານ ແລະ ບາງເທື່ອກໍຍາກລຳບາກ. ມັນຕ້ອງໃຊ້ເວລາ ແລະ ຄວາມບາກບັ່ນເພື່ອຈະກ້າວເດີນໄປ. ແຕ່, ແນ່ນອນ, ລາງວັນສຳລັບການເຮັດດັ່ງນີ້ແມ່ນຍິ່ງໃຫຍ່ແທ້. ຄວາມຈິງກໍຖືກສິດສອນຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ຊັກຊວນຢູ່ໃນ ບົດທີ 32 ຂອງໜັງສືແອວມາ ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ. ຢູ່ໃນນັ້ນ ມະຫາປະໂລຫິດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຄົນນີ້ສິດສອນວ່າ ຖ້າຫາກພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າຖືກປູກຝັງຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຮົາເປັນເມັດພືດນ້ອຍໆ, ແລະ ຖ້າຫາກເຮົາຫ່ວງໃຍພໍທີ່ຈະຫົດນ້ຳ, ເສຍຫຍ້າ, ບຳລຸງລ້ຽງ, ແລະ ຊຸກຍູ້ມັນ, ມັນຈະເກີດໝາກ ໃນອະນາຄົດ “ຊຶ່ງມີຄ່າທີ່ສຸດ, … ຊຶ່ງຫວານເໜືອກວ່າທຸກສິ່ງທີ່ຫວານ,” ຊຶ່ງການກິນໝາກໄມ້ນີ້ຈະນຳໄປສູ່ສະພາບທີ່ຈະບໍ່ກະຫາຍທັງບໍ່ຫິວອີກຕໍ່ໄປ.¹³

ບົດທີ່ປະເສີດນີ້ມີບົດຮຽນຫລາຍຢ່າງທີ່ຖືກສິດສອນ, ແຕ່ຈຸດໃຈກາງທັງໝົດຄືກົດແຫ່ງຄວາມຈິງທີ່ວ່າເມັດພືດຕ້ອງໄດ້ຮັບການບຳລຸງລ້ຽງ ແລະ ເຮົາຕ້ອງຄອຍຖ້າໃຫ້ມັນເຕີບໂຕ; ເຮົາ “ຄອງຄອຍ ໝາກຂອງຕົ້ນດ້ວຍຕາແຫ່ງສັດທາ.”¹⁴ ການເກັບກ່ຽວຂອງເຮົາ, ແອວມາກ່າວ, ກໍຈະເກີດຂຶ້ນ, “ໃນບໍ່ຊ້ານີ້.”¹⁵ ມັນບໍ່ປະຫລາດເລີຍທີ່ເພິ່ນຈົບຄຳສັ່ງສອນທີ່ປະເສີດຂອງເພິ່ນໂດຍກ່າວຊ້ຳສາມເທື່ອທີ່ຮຽກຮ້ອງ ຄວາມພາກພຽນ ແລະ ຄວາມອົດທົນ ໃນການບຳລຸງລ້ຽງພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າໄວ້ໃນໃຈຂອງເຮົາ,“ຄອຍຖ້າ” ດັ່ງທີ່ເພິ່ນກ່າວ, ດ້ວຍ “ຄວາມອົດກັ້ນ … ໃຫ້ຕົ້ນໄມ້ອອກຜົນໃຫ້ພວກທ່ານ.”¹⁶

ພະຍາດໂຄວິດ ແລະ ໂຣກມະເລັງ, ຄວາມສົງໄສ ແລະ ຄວາມກັງວົນໃຈ, ບັນຫາທາງການເງິນ ແລະ ການທົດລອງຂອງຄອບຄົວ. ເມື່ອໃດພາລະໜັກເຫລົ່ານີ້ຈະຜ່ານພົ້ນໄປ? ຄຳຕອບກໍແມ່ນ “ໃນບໍ່ຊ້ານີ້.”¹⁷ ແລະ ບໍ່ວ່ານັ້ນຈະເປັນໄລຍະສັ້ນ ຫລື ຍາວ ບໍ່ແມ່ນສິດຂອງເຮົາສະເໝີໄປທີ່ຈະກ່າວ, ແຕ່ໂດຍພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ, ພອນເຫລົ່ານັ້ນຈະມີມາສູ່ຜູ້ຄົນທີ່ຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ບັນຫານັ້ນກໍຖືກແກ້ໄຂຢູ່ໃນສວນທີ່ເປັນສ່ວນຕົວ ແລະ ຢູ່ເທິງເນີນພູຕໍ່ສາທາລະນະຊົນຢູ່ທີ່ກຸງເຢຣູຊາເລັມດົນນານມາແລ້ວ.

ບັດນີ້ເມື່ອເຮົາໄດ້ຍິນສາດສະດາທີ່ຮັກແພງຂອງເຮົາປິດກອງປະຊຸມນີ້, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຈື່ຈຳ, ຂະນະທີ່ທ່ານຣະໂຊ ແນວສັນ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຕະຫລອດຊີວິດຂອງເພິ່ນ, ວ່າຜູ້ຄົນທີ່ “ຄອຍຖ້າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະໄດ້ຮັບການເສີມກຳລັງ [ແລະ] ບິນຂຶ້ນດ້ວຍປີກດັ່ງນົກອິນຊີບິນໄປ; ພວກເຂົາຈະແລ່ນໄດ້ ແລະ ບໍ່ອິດເມື່ອຍອ່ອນແຮງ; … ພວກເຂົາຈະຍ່າງໄປ ແລະ ບໍ່ອ່ອນເພຍລົງອີກ.”¹⁸ ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ “ໃນບໍ່ຊ້ານີ້”—ບໍ່ວ່າຈະໄວ ຫລື ຊ້າ—ພອນເຫລົ່ານັ້ນຈະມາສູ່ທ່ານທຸກຄົນທີ່ສະແຫວງຫາການບັນເທົາທຸກຈາກຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈ ແລະ ເປັນອິດສະລະຈາກຄວາມໂສກເສົ້າຂອງທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຖິງການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຮຸ່ງໂລດຂອງພຣະອົງ, ຊຶ່ງເປັນຄຳຕອບຢ່າງໃດຢ່າງໜຶ່ງຕໍ່ບັນຫາທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາປະເຊີນຢູ່ໃນຊີວິດ. ໃນພຣະນາມທີ່ໄຖ່ຂອງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ, ອາແມນ.