ໂດຍເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕະຫລອດວັນເວລາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ
ເຮົາຄວນມີປະຕິກິລິຍາແນວໃດຕໍ່ຄວາມທຸກຂອງເຮົາ? ເຮົາຮູ້ສຶກຂອບພຣະຄຸນຫລືບໍ່ ຍ້ອນວ່າເຮົາເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພອນຂອງເຮົາຫລາຍກວ່າບັນຫາຂອງເຮົາ?
ການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19 ໄດ້ເປັນໜຶ່ງໃນຫລາຍໆການທົດລອງ ແລະ ການທ້າທາຍທີ່ລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ປະເຊີນຕະຫລອດທົ່ວປະຫວັດສາດຂອງໂລກ. ໃນຕົ້ນປີນີ້, ຄອບຄົວທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຜ່ານຜ່າວັນເວລາທີ່ມືດມົນ. ການແຜ່ລະບາດ ແລະ ສາເຫດອື່ນໆໄດ້ນຳຄວາມຕາຍ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດມາໃຫ້ຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ ເພາະການຈາກໄປຂອງຄົນທີ່ພວກເຮົາຮັກບາງຄົນ. ເຖິງແມ່ນໄດ້ຮັບການເອົາໃຈໃສ່ທາງການແພດ, ໄດ້ຖືສິນອົດເຂົ້າ, ແລະ ອະທິຖານ, ຕະຫລອດເວລາຫ້າອາທິດ ແຕ່ຊາລີ ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຊູສີ ເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຈິມມີ ອ້າຍເຂີຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ຂ້າມໄປຫາຟາກມ່ານເບື້ອງນັ້ນ.
ບາງເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າກໍສົງໄສວ່າ ເປັນຫຍັງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຈຶ່ງກັນແສງ ຕອນທີ່ພຣະອົງເຫັນນາງມາຣີເຈັບປວດໃຈຍ້ອນການຕາຍຂອງລາຊາໂຣ ນ້ອງຊາຍຂອງນາງ, ເຖິງແມ່ນພຣະອົງຮູ້ວ່າພຣະອົງມີອຳນາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ລາຊາໂຣຄືນມີຊີວິດ ແລະ ຮູ້ວ່າອີກຈັກໜ່ອຍ ພຣະອົງຈະໃຊ້ອຳນາດຂອງພຣະອົງເພື່ອຊ່ວຍໝູ່ຂອງພຣະອົງຈາກຄວາມຕາຍ.1 ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກປະຫລາດໃຈກັບຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ຄວາມເມດຕາສົງສານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຕໍ່ນາງມາຣີ; ພຣະອົງເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມເຈັບປວດທີ່ເກີນກວ່າຈະອະທິບາຍໄດ້ ທີ່ນາງມາຣີຮູ້ສຶກກັບການຕາຍຂອງລາຊາໂຣ ນ້ອງຊາຍຂອງນາງ.
ເຮົາກໍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດທີ່ແສນສາຫັດເຊັ່ນດຽວກັນ ເມື່ອເຮົາປະສົບກັບການແຍກຈາກກັນຊົ່ວຄາວ ຈາກຄົນທີ່ເຮົາຮັກ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈທີ່ສົມບູນແບບຕໍ່ເຮົາ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໂທດເຮົາສຳລັບຄວາມສາຍຕາສັ້ນຂອງເຮົາ, ຫລື ຂີດຈຳກັດໃນການເບິ່ງເຫັນເສັ້ນທາງນິລັນດອນຂອງເຮົາ. ກົງກັນຂ້າມ, ພຣະອົງມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈກັບຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງເຮົາ.
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຢາກໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກ.2 ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ສິດສອນວ່າ: “ຄວາມສຸກທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກ ບໍ່ຂຶ້ນກັບສະຖານະການໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ແຕ່ມັນຂຶ້ນກັບວ່າ ເຮົາເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ສິ່ງໃດ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ເມື່ອເຮົາເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ແຜນແຫ່ງຄວາມລອດຂອງພຣະເຈົ້າ, … ເຮົາສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສຸກໄດ້ ບໍ່ວ່າແມ່ນຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນ—ຫລື ບໍ່ເກີດຂຶ້ນກໍຕາມ—ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ.”3
ຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ຕອນທີ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ໜ້າອັດສະຈັນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້ານັບຖື ໄດ້ຮັບຂ່າວຮ້າຍ. ແມ່ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງລາວໄດ້ເສຍຊີວິດໃນອຸບັດຕິເຫດທີ່ໜ້າສະຫລົດໃຈ. ປະທານເຜີຍແຜ່ໄດ້ສະເໜີທາງເລືອກໃຫ້ແອວເດີຜູ້ນີ້ກັບບ້ານເພື່ອໄປຮ່ວມງານສົບ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫລັງຈາກທີ່ໄດ້ລົມກັບພໍ່ຂອງລາວທາງໂທລະສັບ, ຜູ້ສອນສາດສະໜາຄົນນີ້ໄດ້ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະຢູ່ຕໍ່ ແລະ ສຳເລັດການເຜີຍແຜ່ຂອງລາວ.
ຫລັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ຂະນະທີ່ພວກເຮົາກຳລັງຮັບໃຊ້ໃນເຂດດຽວກັນນັ້ນ, ຄູ່ສອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ຮັບໂທລະສັບສຸກເສີນ; ພວກໂຈນໄດ້ລັກເອົາລົດຖີບທີ່ເປັນຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາຄົນດຽວກັນນີ້ ແລະ ໄດ້ທຳຮ້າຍລາວດ້ວຍມີດ. ລາວ ແລະ ຄູ່ສອນຂອງລາວຕ້ອງໄດ້ຍ່າງໄປໂຮງໝໍທີ່ຢູ່ໃກ້ທີ່ສຸດ, ບ່ອນທີ່ຄູ່ສອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປພົບກັບພວກເຂົາເຈົ້າ. ລະຫວ່າງທາງໄປໂຮງໝໍ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເສົ້າໃຈນຳຜູ້ສອນສາດສະໜາຄົນນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຈິນຕະນາການວ່າ ລາວຄົງທໍ້ແທ້ໃຈຫລາຍທີ່ສຸດ ແລະ ແນ່ນອນ, ຫລັງຈາກປະສົບການທີ່ສະເທືອນໃຈເທື່ອນີ້, ລາວຄົງຈະຢາກກັບບ້ານ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອພວກເຮົາໄປຮອດໂຮງໝໍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຜູ້ສອນສາດສະໜາຄົນນີ້ນອນຢູ່ເທິງຕຽງ, ກຳລັງຖ້າເຂົ້າຫ້ອງຜ່າຕັດ—ແລະ ລາວກຳລັງຍິ້ມຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, “ລາວສາມາດຍິ້ມໃນເວລາແບບນີ້ໄດ້ແນວໃດ?” ໃນຂະນະທີ່ລາວກຳລັງພັກຟື້ນຢູ່ໂຮງໝໍ, ລາວໄດ້ຢາຍແຜ່ນພັບ ແລະ ປຶ້ມພຣະຄຳພີມໍມອນໃຫ້ພວກໝໍ, ນາງພະຍາບານ, ແລະ ຄົນເຈັບອື່ນໆ. ແມ່ນແຕ່ໃນການທົດລອງເຊັ່ນນີ້, ລາວບໍ່ໄດ້ຢາກກັບບ້ານເລີຍ. ກົງກັນຂ້າມ, ລາວໄດ້ຮັບໃຊ້ຈົນເຖິງມື້ສຸດທ້າຍຂອງການເຜີຍແຜ່ຂອງລາວດ້ວຍສັດທາ, ດ້ວຍພະລັງ, ດ້ວຍຄວາມເຂັ້ມແຂງ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ.
ໃນຕອນຕົ້ນຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ, ນີໄຟໄດ້ກ່າວວ່າ, “ໂດຍທີ່ເຫັນຄວາມທຸກຫລາຍຢ່າງໃນວັນເວລາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ໂດຍເປັນທີ່ໂປດປານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕະຫລອດວັນເວລາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.”4
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງການທົດລອງຫລາຍໆຢ່າງທີ່ນີໄຟໄດ້ປະເຊີນ, ຊຶ່ງຫລາຍຢ່າງເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ຖືກລວມໄວ້ຢູ່ໃນງານຂຽນຂອງເພິ່ນ. ການທົດລອງຂອງເພິ່ນຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າ ເຮົາທຸກຄົນເຄີຍໄດ້ຜ່ານຜ່າວັນເວລາທີ່ມືດມົນຂອງເຮົາເອງ. ໜຶ່ງໃນຈຳນວນການທົດລອງເຫລົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນເມື່ອນີໄຟໄດ້ຖືກບັນຊາໃຫ້ກັບຄືນໄປນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ເພື່ອໄປເອົາແຜ່ນຈາລຶກທອງເຫລືອງທີ່ລາບານມີຢູ່ໃນຄວາມຄອບຄອງຂອງລາວ. ພວກອ້າຍຂອງນີໄຟເປັນຄົນທີ່ມີສັດທາໜ້ອຍ, ແລະ ພວກເຂົາຍັງໄດ້ຕີນີໄຟດ້ວຍທ່ອນໄມ້ນຳອີກ. ນີໄຟໄດ້ປະເຊີນກັບການທົດລອງອີກຢ່າງໜຶ່ງ ເມື່ອຄັນທະນູຂອງເພິ່ນຫັກ ແລະ ບໍ່ສາມາດຫາອາຫານມາໃຫ້ຄອບຄົວໄດ້. ຕໍ່ມາ, ເມື່ອນີໄຟໄດ້ຖືກບັນຊາໃຫ້ສ້າງເຮືອ, ພວກອ້າຍຂອງເພິ່ນໄດ້ເວົ້າເຍາະເຍີ້ຍເພິ່ນ ແລະ ປະຕິເສດບໍ່ຊ່ວຍເຫລືອເພິ່ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີການທົດລອງເຫລົ່ານີ້ ແລະ ອື່ນໆອີກຫລາຍຢ່າງໃນຊ່ວງຊີວິດຂອງເພິ່ນ, ແຕ່ນີໄຟກໍຍັງຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມດີງາມຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ.
ໃນຂະນະທີ່ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນກຳລັງຂ້າມມະຫາສະໝຸດໄປຫາແຜ່ນດິນແຫ່ງຄຳສັນຍານັ້ນ, ບາງຄົນໃນຄອບຄົວຂອງນີໄຟໄດ້ “ເລີ່ມຫາຄວາມມ່ວນຊື່ນໃຫ້ແກ່ຕົນເອງ,” ເວົ້າຄຳຫຍາບຄາຍ, ແລະ ລືມໄປວ່າແມ່ນອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຮັກສາພວກເຂົາໄວ້. ເມື່ອນີໄຟກ່າວຕິຕຽນພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍຂຸ່ນເຄືອງໃຈ ແລະ ມັດເພິ່ນດ້ວຍເຊືອກຈົນເພິ່ນເໜັງບໍ່ໄດ້. ພຣະຄຳພີມໍມອນລະບຸວ່າ ພວກອ້າຍຂອງເພິ່ນ “ໄດ້ເຮັດຮຸນແຮງຕໍ່ [ເພິ່ນ]”; ຂໍ້ແຂນ ແລະ ຂໍ້ຂາຂອງເພິ່ນ “ກໍບວມຊ້ຳຫລາຍຄືກັນ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດກໍທະວີຂຶ້ນ.”5 ນີໄຟໄດ້ໂສກເສົ້າ ເພາະຄວາມແຂງກະດ້າງຂອງໃຈຂອງພວກອ້າຍຂອງເພິ່ນ ແລະ ບາງຄັ້ງກໍຮູ້ສຶກເສົ້າໃຈຢ່າງໜັກ.6 “ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ”, ເພິ່ນປະກາດ, “ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫລຽວຫາພຣະເຈົ້າຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັນລະເສີນພຣະອົງຕະຫລອດທັງວັນ; ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຈົ່ມໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພາະຄວາມທຸກຂອງຂ້າພະເຈົ້າເລີຍ.”7
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາຄວນມີປະຕິກິລິຍາແນວໃດຕໍ່ຄວາມທຸກຂອງເຮົາ? ເຮົາຈະເວົ້າຈົ່ມຕໍ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຍ້ອນຄວາມທຸກນັ້ນບໍ? ຫລື, ເຊັ່ນດຽວກັບນີໄຟ ແລະ ອະດີດໝູ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາຮູ້ສຶກຂອບພຣະຄຸນຫລືບໍ່ ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳ, ຄວາມຄິດ, ແລະ ການກະທຳ ຍ້ອນວ່າເຮົາເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພອນຂອງເຮົາຫລາຍກວ່າບັນຫາຂອງເຮົາ?
ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ ໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງໃຫ້ເຮົາໃນລະຫວ່າງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ໃນຊ່ວງເວລາແຫ່ງຄວາມຍາກລຳບາກ ແລະ ການທົດລອງ, ມີສອງສາມຢ່າງທີ່ສາມາດນຳສັນຕິສຸກ ແລະ ຄວາມເພິ່ງພໍໃຈມາໃຫ້ເຮົາຫລາຍໄປກວ່າການຮັບໃຊ້ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ. ພຣະທຳມັດທາຍເລົ່າເຖິງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນເມື່ອພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ຍິນວ່າ ພີ່ນ້ອງຂອງພຣະອົງ ໂຢຮັນບັບຕິສະໂຕ ໄດ້ຖືກຕັດຫົວໂດຍກະສັດເຮໂຣດ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ລູກສາວຂອງເຮໂຣເດຍພໍໃຈ:
“ພວກລູກສິດຂອງໂຢຮັນໄດ້ມາຮັບເອົາສົບໄປຝັງ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄປບອກໃຫ້ພຣະເຢຊູຮູ້.
“ເມື່ອພຣະເຢຊູໄດ້ຍິນຂ່າວກ່ຽວກັບໂຢຮັນ ພຣະອົງກໍສະເດັດລົງເຮືອຈາກທີ່ນັ້ນ ໄປຍັງບ່ອນມິດງຽບຢູ່ຕ່າງຫາກ, ເມື່ອປະຊາຊົນຮູ້ເລື່ອງນີ້ ຈຶ່ງອອກຈາກເມືອງຕ່າງໆຍ່າງຕິດຕາມພຣະອົງໄປ.
“ເມື່ອພຣະເຢຊູສະເດັດອອກຈາກເຮືອມາ ກໍເຫັນປະຊາຊົນຝູງໃຫຍ່ ພຣະອົງຈຶ່ງສົງສານປະຊາຊົນເຫລົ່ານັ້ນ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ຊົງໂຜດຮັກສາຄົນທີ່ເຈັບໄຂ້ໄດ້ປ່ວຍທັງຫລາຍໃຫ້ຫາຍດີ.
“ເມື່ອເຖິງຕອນແລງ ພວກສາວົກກໍມາຫາພຣະອົງ ແລະ ເວົ້າວ່າ, ບ່ອນນີ້ກໍເປັນປ່າບ່ອນເປົ່າປ່ຽວ ແລະ ຄ່ຳຫລາຍແລ້ວ; ສະນັ້ນ ໃຫ້ທ່ານບອກປະຊາຊົນໃຫ້ເລີກເມືອສາ, ເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາໄປຕາມໝູ່ບ້ານຕ່າງໆ, ຫາຊື້ອາຫານສຳລັບພວກເຂົາເອງ.
“ພຣະເຢຊູຕອບວ່າ, ພວກເຂົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເລີກເມືອດອກ; ໃຫ້ພວກເຈົ້າເອົາອາຫານໃຫ້ພວກເຂົາກິນສາ.”8
ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຮົາເຫັນວ່າ ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລາແຫ່ງການທົດລອງ ແລະ ຄວາມຍາກລຳບາກ, ເຮົາກໍສາມາດຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມລຳບາກຂອງຄົນອື່ນໄດ້. ດ້ວຍຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ເຮົາສາມາດເອື້ອມອອກໄປ ແລະ ຍົກພວກເຂົາຂຶ້ນ. ແລະ ເມື່ອເຮົາເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ເຮົາກໍຈະຖືກຍົກຂຶ້ນໂດຍການຮັບໃຊ້ທີ່ເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດຂອງເຮົາ. ປະທານກໍດອນ ບີ ຮິງລີ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຢາແກ້ຄວາມກັງວົນທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ ກໍຄືການເຮັດວຽກ. ຢາທີ່ດີທີ່ສຸດສຳລັບຄວາມສິ້ນຫວັງແມ່ນການຮັບໃຊ້. ຢາແກ້ຄວາມເມື່ອຍລ້າທີ່ດີທີ່ສຸດ ກໍຄືການທ້າທາຍໃນການຊ່ວຍເຫລືອຄົນໃດຄົນໜຶ່ງທີ່ເມື່ອຍຫລາຍກວ່າ.”9
ໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີຫລາຍໂອກາດທີ່ໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ແລະ ຮັບໃຊ້ເພື່ອນມະນຸດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ແມ່ນໃນຕອນນັ້ນແຫລະ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໄດ້ແບ່ງເບົາພາລະຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ເປັນສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ; ເພິ່ນເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີຫລາຍເຖິງວິທີທີ່ເຮົາຄວນປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຄົນອື່ນໃນລະຫວ່າງການທົດລອງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າລວມປະຈັກພະຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃສ່ກັບຂອງໄພ່ພົນຄົນອື່ນໆອີກຫລາຍຄົນ ວ່າພຣະເຈົ້າເປັນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກຂອງເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ມີສິ້ນສຸດຂອງພຣະອົງ ໃນຊ່ວງວັນເວລາທີ່ມືດມົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ ເຂົ້າໃຈຄວາມເຈັບປວດຂອງເຮົາ ແລະ ຄວາມທຸກຂອງເຮົາ. ພຣະອົງຢາກແບ່ງເບົາພາລະຂອງເຮົາ ແລະ ປອບໂຍນເຮົາ. ເຮົາຕ້ອງເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະອົງ ໂດຍການຮັບໃຊ້ ແລະ ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຜູ້ທີ່ມີພາລະໜັກໜ່ວງກວ່າເຮົາ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.