ສັນຕິສຸກຂອງພຣະຄຣິດກຳຈັດຄວາມເປັນສັດຕູກັນ

ໂດຍ ແອວເດີ ແດວ ຈີ ເຣັນລັນ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ເມື່ອຄວາມຮັກຂອງພຣະຄຣິດພັດທະນາໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ເຮົາຈະສາມາດປະເຊີນກັບການຄັດຄ້ານດ້ວຍຄວາມອ່ອນນ້ອມ, ຄວາມອົດທົນ, ແລະ ຄວາມເມດຕາ.

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ລະຫວ່າງການກວດສອບຄວາມກົດດັນ, ຫົວໃຈຈະຕ້ອງທຳງານໜັກກວ່າເກົ່າ. ຫົວໃຈທີ່ສາມາດທົນກັບການຍ່າງ ອາດຕໍ່ສູ້ດີ້ນລົນກັບການແລ່ນຂຶ້ນຄ້ອຍ. ໃນທາງນີ້, ການກວດສອບຄວາມກົດດັນຈຶ່ງສາມາດເປີດເຜີຍພະຍາດທີ່ແອບແຝງຢູ່ ຊຶ່ງບໍ່ສາມາດພົບເຫັນໄດ້ໃນວິທີອື່ນ. ບັນຫາໃດໆທີ່ພົບເຫັນ ຈະຖືກຮັກສາໃນເວລານັ້ນ ກ່ອນມັນຈະສ້າງບັນຫາໜັກໃຫ້ແກ່ຊີວິດປະຈຳວັນ.

ການລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19 ເປັນການກວດສອບຄວາມກົດດັນທົ່ວທັງໂລກແທ້ໆ! ການກວດສອບໄດ້ສະແດງຜົນແບບເຄິ່ງດີເຄິ່ງຮ້າຍ. ວັກຊີນທີ່ປອດໄພ ແລະ ມີປະສິດທິພາບໄດ້ຖືກພັດທະນາ.¹ ຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານການແພດ, ນາຍຄູ, ຜູ້ດູແລ, ແລະ ບຸກຄົນອື່ນໆໄດ້ເສຍສະລະຢ່າງກ້າຫານ—ແລະ ກໍສືບຕໍ່ຈົນເຖິງທຸກວັນນີ້. ຜູ້ຄົນຢ່າງຫລວງຫລາຍໄດ້ສະແດງນ້ຳໃຈທີ່ເພື່ອແຜ່ ແລະ ຄວາມມີເມດຕາ—ແລະ ກໍສືບຕໍ່ຈົນເຖິງທຸກວັນນີ້. ເຖິງປານນັ້ນ, ກໍຍັງມີຈຸດອ່ອນທີ່ແອບແຝງຢູ່ ປະກົດໃຫ້ເຫັນແຈ້ງ. ບຸກຄົນທີ່ອ່ອນໄຫວໄດ້ຮັບທຸກທໍລະມານ—ແລະ ກໍສືບຕໍ່ຈົນເຖິງທຸກວັນນີ້. ບຸກຄົນທີ່ທຳງານເພື່ອຈັດການກັບຄວາມບໍ່ເທົ່າທຽມກັນທີ່ແອບແຝງຢູ່ເຫລົ່ານີ້ ຄວນໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນ ແລະ ຄວາມຂອບໃຈ.

ການລະບາດກໍເປັນການກວດສອບຄວາມກົດດັນທາງວິນຍານນຳອີກ ສຳລັບສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ສະມາຊິກໃນນັ້ນ. ຜົນກໍເປັນແບບເຄິ່ງດີເຄິ່ງຮ້າຍ. ຊີວິດຂອງເຮົາໄດ້ຮັບພອນໂດຍການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ໃນ “ວິທີທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ສັກສິດກວ່າ,”² ປຶ້ມ ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ ທີ່ເປັນຫລັກສູດ, ແລະ ມີບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງ, ຊຶ່ງມີສາດສະໜາຈັກສະໜັບສະໜູນການຮຽນຮູ້ພຣະກິດຕິຄຸນ. ຜູ້ຄົນຢ່າງຫລວງຫລາຍໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອຄົນອື່ນດ້ວຍຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ໃຫ້ການປອບໂຍນໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກເຫລົ່ານີ້ ແລະ ກໍສືບຕໍ່ຈົນເຖິງທຸກວັນນີ້.³

ເຖິງປານນັ້ນ, ໃນບາງກໍລະນີ, ການກວດສອບຄວາມກົດດັນທາງວິນຍານກໍສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການໂນ້ມອ່ຽງໄປຫາຄວາມຂັດແຍ້ງ ແລະ ຄວາມແຕກແຍກ. ສິ່ງນີ້ແນະນຳວ່າ ເຮົາມີວຽກງານທີ່ຈະເຮັດ ເພື່ອປັບປ່ຽນຫົວໃຈ ແລະ ກັບມາເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນໃນຖານະສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ແມ່ນການທ້າທາຍແບບໃໝ່, ແຕ່ມັນແມ່ນການທ້າທາຍທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຢ່າງໜຶ່ງ.⁴

ເມື່ອພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມຊາວນີໄຟ, ພຣະອົງໄດ້ສິດສອນວ່າ, “ມັນຈະບໍ່ມີການໂຕ້ຖຽງກັນໃນບັນດາພວກເຈົ້າ. … ຜູ້ທີ່ມີວິນຍານແຫ່ງການຂັດແຍ້ງນັ້ນບໍ່ໄດ້ມາຈາກເຮົາ, ແຕ່ມາຈາກມານ, ຜູ້ເປັນບິດາຂອງການຂັດແຍ້ງ ແລະ ມັນໄດ້ຍຸຍົງໃຈຂອງມະນຸດໃຫ້ຂັດແຍ້ງກັນດ້ວຍຄວາມຄຽດແຄ້ນ.”⁵ ເມື່ອເຮົາຂັດແຍ້ງກັນດ້ວຍຄວາມຄຽດແຄ້ນ, ຊາຕານຈະຫົວ ແລະ ພຣະເຈົ້າແຫ່ງສະຫວັນຈະກັນແສງ.⁶

ຊາຕານຈະຫົວ ແລະ ພຣະເຈົ້າແຫ່ງສະຫວັນຈະກັນແສງໃນເຫດຜົນຢ່າງໜ້ອຍສອງຢ່າງ. ຢ່າງທຳອິດ, ການຂັດແຍ້ງຈະລົດພະຍານເປັນກຸ່ມກ້ອນຂອງພວກເຮົາຕໍ່ໂລກ ເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການໄຖ່ທີ່ມີມາ ຜ່ານທາງ “ພຣະຄຸນຄວາມດີ, … ພຣະເມດຕາ, ແລະ ພຣະຄຸນ” ຂອງພຣະອົງ.⁷ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ເຮົາມອບກົດບັນຍັດຂໍ້ໃໝ່ໃຫ້ພວກເຈົ້າຄື, ຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ. … ຖ້າພວກເຈົ້າຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ, ທຸກຄົນກໍຈະຮູ້ວ່າພວກເຈົ້າເປັນສາວົກຂອງເຮົາ.”⁸ ສິ່ງທີ່ກ່າວມານັ້ນກໍເປັນຄວາມຈິງ—ທຸກຄົນຮູ້ວ່າ ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເປັນສານຸສິດຂອງພຣະອົງ ຖ້າຫາກພວກເຮົາບໍ່ສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ກັນແລະກັນ. ວຽກງານໃນຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະອົງຈະບໍ່ກ້າວໜ້າ ເມື່ອມີການຂັດແຍ້ງ ຫລື ຄວາມເປັນສັດຕູກັນ⁹ ຢູ່ໃນບັນດາສານຸສິດຂອງພຣະອົງ.¹⁰ ຢ່າງທີສອງ, ການຂັດແຍ້ງແມ່ນບໍ່ດີຕໍ່ສຸຂະພາບທາງວິນຍານສຳລັບເຮົາແຕ່ລະຄົນ. ສັນຕິສຸກ, ຄວາມຊື່ນຊົມ, ແລະ ຄວາມພັກຜ່ອນຂອງເຮົາຈະຖືກລັກເອົາໄປ, ແລະ ຄວາມສາມາດຂອງເຮົາທີ່ຈະຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານຈະອ່ອນແອລົງ.

ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ອະທິບາຍວ່າ ຄຳສອນຂອງພຣະອົງ ບໍ່ແມ່ນ “ທີ່ຈະຍຸຍົງໃຈຂອງມະນຸດໃຫ້ມີຄວາມຄຽດແຄ້ນຕໍ່ກັນ; ແຕ່ [ນີ້ເປັນຄຳສອນຂອງພຣະອົງ] ຄື ຄວນໃຫ້ເລື່ອງເຊັ່ນນັ້ນໝົດໄປ.”¹¹ ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າຄຽດໄວ ຫລື ຕອບຮັບຄວາມຄິດຄວາມເຫັນທີ່ແຕກຕ່າງໂດຍການຮູ້ສຶກໃຈຮ້າຍ ຫລື ຕັດສິນ, ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າກໍຈະ “ລົ້ມເຫລວ” ໃນການກວດສອບຄວາມກົດດັນທາງວິນຍານ. ການກວດສອບທີ່ລົ້ມເຫລວນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຈະສິ້ນຫວັງ. ກົງກັນຂ້າມ, ມັນຊີ້ບອກວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງປ່ຽນແປງ. ແລະ ນັ້ນກໍເປັນການດີທີ່ຈະຮູ້.

ຫລັງຈາກພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມອາເມຣິກາ, ຜູ້ຄົນໄດ້ເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ; “ມັນກໍບໍ່ໄດ້ມີຄວາມຂັດແຍ້ງກັນໃນທົ່ວແຜ່ນດິນເລີຍ.”¹² ທ່ານຄິດວ່າ ຜູ້ຄົນເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນຍ້ອນວ່າພວກເຂົາທຸກຄົນຄືກັນໝົດບໍ, ຫລື ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມຄິດຄວາມເຫັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ? ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຄິດວ່າແນວນັ້ນ. ກົງກັນຂ້າມ, ການຂັດແຍ້ງ ແລະ ຄວາມເປັນສັດຕູກັນໄດ້ຫາຍໄປຍ້ອນວ່າພວກເຂົາໄດ້ໃຫ້ການເປັນສານຸສິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງພວກເຂົາມີຄວາມສຳຄັນກວ່າທຸກສິ່ງອື່ນໝົດ. ຄວາມແຕກຕ່າງຂອງພວກເຂົາບໍ່ສຳຄັນເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ກັບຄວາມຮັກຂອງພວກເຂົາຕໍ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ແລະ ພວກເຂົາເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນໃນຖານະ “ທາຍາດຂອງອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ.”¹³ ຜົນກໍຄື “ຄົງບໍ່ມີຜູ້ຄົນກຸ່ມໃດທີ່ມີຄວາມສຸກຫລາຍໄປກວ່ານີ້ … ທີ່ພຣະຫັດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຂຶ້ນມາ.”¹⁴

ຄວາມເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນຮຽກຮ້ອງຄວາມພະຍາຍາມ.¹⁵ ມັນພັດທະນາເມື່ອເຮົາປູກຝັງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າໄວ້ໃນຫົວໃຈຂອງເຮົາ¹⁶ ແລະ ເຮົາຈະເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຈຸດໝາຍປາຍທາງນິລັນດອນຂອງເຮົາ.¹⁷ ເຮົາເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນໂດຍເອກະລັກທຳມະຊາດທີ່ຄືກັນ ໃນຖານະລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ¹⁸ ແລະ ຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງເຮົາຕໍ່ຄວາມຈິງແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູ. ຜົນກໍຄື, ຄວາມຮັກຂອງເຮົາຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ການເປັນສານຸສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຂອງເຮົາ ຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຫ່ວງໃຍຕໍ່ຄົນອື່ນດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ. ເຮົາໃຫ້ຄຸນຄ່າແກ່ບຸກຄະລິກລັກສະນະ, ມຸມມອງ, ແລະ ພອນສະຫວັນທີ່ຫລາກຫລາຍຂອງຄົນອື່ນ.¹⁹ ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ການເປັນສານຸສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຂອງເຮົາເໜືອກວ່າຄວາມສົນໃຈ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິສ່ວນຕົວ, ແລ້ວເຮົາຄວນສຳຫລວດລຳດັບຄວາມສຳຄັນຂອງເຮົາ ແລະ ໃຫ້ປ່ຽນແປງ.

ເຮົາອາດຈະມັກເວົ້າວ່າ, “ແນ່ນອນພວກເຮົາສາມາດເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ—ຖ້າຫາກຄົນອື່ນເຫັນດ້ວຍກັບຂ້ອຍ!” ຄຳເວົ້າທີ່ດີກວ່າຄືຄຳຖາມທີ່ວ່າ, “ໃຫ້ຂ້ອຍເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະມີຄວາມເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ? ຂ້ອຍຈະເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະສາມາດຊ່ວຍຄົນຜູ້ນີ້ໃຫ້ເຂົ້າໃກ້ພຣະຄຣິດຫລາຍຂຶ້ນ? ໃຫ້ຂ້ອຍເຮັດແນວໃດເພື່ອຈະໄດ້ຢຸດການຂັດແຍ້ງກັນ ແລະ ສ້າງຊຸມຊົນສາດສະໜາຈັກທີ່ມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ຫ່ວງໃຍກັນ?”

ເມື່ອຄວາມຮັກຂອງພຣະຄຣິດພັດທະນາໃນຊີວິດຂອງເຮົາ,²⁰ ເຮົາຈະສາມາດປະເຊີນກັບການຄັດຄ້ານດ້ວຍຄວາມອ່ອນນ້ອມ, ຄວາມອົດທົນ, ແລະ ຄວາມເມດຕາ.²¹ ເຮົາເປັນຫ່ວງໜ້ອຍລົງກັບຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຮົາເອງ ແລະ ເປັນຫ່ວງຫລາຍຂຶ້ນກັບຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເພື່ອນບ້ານ. ເຮົາ “ພະຍາຍາມຢຸດການໂຕ້ແຍ້ງ ແລະ ເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ.”²² ເຮົາບໍ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນ “ການໂຕ້ຖຽງທີ່ໜ້າສົງໄສ,” ຕັດສິນຜູ້ທີ່ເຮົາບໍ່ເຫັນດ້ວຍ, ຫລື ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ເຂົາສະດຸດ.²³ ກົງກັນຂ້າມ, ເຮົາຄິດວ່າຄົນທີ່ເຮົາບໍ່ເຫັນດ້ວຍກຳລັງພະຍາຍາມຈົນສຸດຄວາມສາມາດດ້ວຍປະສົບການຊີວິດທີ່ເຂົາມີ.

ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີອາຊີບຝ່າຍກົດໝາຍເປັນເວລາຫລາຍກວ່າ 20 ປີ. ໃນຖານະເປັນທະນາຍຄວາມ, ລາວມັກຈະໄດ້ທຳງານກັບຄົນອື່ນໆ ທີ່ສະໜັບສະໜູນຄວາມຄິດຄວາມເຫັນຂອງຝ່າຍກົງກັນຂ້າມຢ່າງຊັດເຈນ. ແຕ່ລາວໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະບໍ່ເຫັນດ້ວຍ ປາດສະຈາກຄຳຫຍາບຄາຍ ຫລື ໂມໂຫຮ້າຍ. ລາວອາດເວົ້າກັບທະນາຍຄວາມຝ່າຍກົງກັນຂ້າມວ່າ, “ຂ້ອຍເຫັນໄດ້ວ່າ ພວກເຮົາບໍ່ເຫັນດີນຳກັນກ່ຽວກັບບັນຫານີ້. ຂ້ອຍມັກຄົນແບບເຈົ້າ. ຂ້ອຍນັບຖືຄວາມຄິດຄວາມເຫັນຂອງເຈົ້າ. ຂ້ອຍຫວັງວ່າເຈົ້າຈະໃຊ້ມາລະຍາດແບບດຽວກັບຂ້ອຍ.” ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ສິ່ງນີ້ຈະຊ່ວຍໃຫ້ເກີດຄວາມເຄົາລົບຊຶ່ງກັນແລະກັນ ແລະ ແມ່ນແຕ່ມິດຕະພາບ ເຖິງແມ່ນຈະມີຄວາມແຕກຕ່າງ.

ແມ່ນແຕ່ສັດຕູເກົ່າ ກໍສາມາດເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນໄດ້ ໃນການເປັນສານຸສິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ.²⁴ ໃນປີ 2006, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ່ວມການອຸທິດພຣະວິຫານ ແຮວຊິນກີ ແຟງລັງ ເພື່ອໃຫ້ກຽດແກ່ພໍ່ ແລະ ພໍ່ຕູ້ປູ່ ແລະ ແມ່ຕູ້ຍ່າຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຜູ້ໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກ ໃນປະເທດແຟງລັງ. ຊາວແຟງລັງ, ລວມທັງພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ໄດ້ໄຝ່ຝັນຢາກມີພຣະວິຫານໃນປະເທດແຟງລັງເປັນເວລາຫລາຍທົດສະວັດແລ້ວ. ໃນເວລານັ້ນ, ທ້ອງຖິ່ນພຣະວິຫານແມ່ນລວມດ້ວຍປະເທດແຟງລັງ, ແອັດສະໂຕນີ, ເລັດເວຍ, ລິດຕົວນີ, ເບລາຣຸດຊີ, ແລະ ລັດເຊຍ.

ໃນພິທີອຸທິດ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ບາງສິ່ງທີ່ໜ້າແປກໃຈ. ມື້ທຳອິດທີ່ຈະເປີດພຣະວິຫານເປັນທາງການ ໄດ້ຖືກຈັດໄວ້ສຳລັບສະມາຊິກຊາວລັດເຊຍ ເພື່ອເຮັດພິທີການພຣະວິຫານ. ຍາກທີ່ຈະອະທິບາຍເຖິງຄວາມໜ້າອັດສະຈັນໃຈຂອງເລື່ອງນີ້. ລັດເຊຍກັບແຟງລັງໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັນໃນສົງຄາມເປັນເວລາຫລາຍສັດຕະວັດ. ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄວ້ວາງໃຈ ແລະ ບໍ່ມັກພຽງແຕ່ປະເທດລັດເຊຍເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຄົນລັດເຊຍທັງໝົດນຳອີກ. ເພິ່ນໄດ້ບອກເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຈິງຈັງຂອງເພິ່ນ, ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເພິ່ນກໍເປັນແບບຄວາມເປັນສັດຕູກັນກັບປະເທດລັດເຊຍ. ເພິ່ນໄດ້ທ່ອງຈຳຄຳກອນເລື່ອງການສູ້ຮົບທີ່ເປັນປະຫວັດສາດຂອງການເຮັດສົງຄາມໃນສັດຕະວັດທີ 19 ລະຫວ່າງຊາວແຟງລັງ ແລະ ຊາວລັດເຊຍ. ປະສົບການຂອງເພິ່ນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ, ຕອນແຟງລັງ ແລະ ລັດເຊຍເປັນຄູ່ຕໍ່ສູ້ກັນອີກ, ກໍບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍຫຍັງເລີຍເພື່ອປ່ຽນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເພິ່ນ.

ໜຶ່ງປີກ່ອນການອຸທິດພຣະວິຫານແຮວຊິນກີ ແຟງລັງ, ຄະນະກຳມະການພຣະວິຫານ, ປະກອບດ້ວຍສະມາຊິກຊາວແຟງລັງເທົ່ານັ້ນ, ໄດ້ຮ່ວມປະຊຸມເພື່ອວາງແຜນການອຸທິດ. ລະຫວ່າງການປະຊຸມ, ບາງຄົນໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ ໄພ່ພົນຊາວລັດເຊຍຈະເດີນທາງມາຮ່ວມການອຸທິດ ແລະ ຫວັງວ່າຈະໄດ້ຮັບພອນພຣະວິຫານຂອງເຂົາເຈົ້າ ກ່ອນເຂົາເຈົ້າຈະກັບຄືນບ້ານ. ບຣາເດີ ຊະເວັນ ເອກລັນ ປະທານຄະນະກຳມະການ ໄດ້ແນະນຳວ່າ ຊາວແຟງລັງສາມາດລໍຖ້າຈັກໜ້ອຍໜຶ່ງ, ເພື່ອວ່າຊາວລັດເຊຍຈະໄດ້ເປັນສະມາຊິກກຸ່ມທຳອິດເຂົ້າເຮັດພິທີການພຣະວິຫານຢູ່ໃນພຣະວິຫານ. ສະມາຊິກໃນຄະນະກຳມະການທຸກຄົນກໍເຫັນດ້ວຍ. ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍທີ່ຊື່ສັດຊາວແຟງລັງໄດ້ຮັບພອນພຣະວິຫານຂອງເຂົາເຈົ້າ ເພື່ອຊ່ວຍໄພ່ພົນຊາວລັດເຊຍກ່ອນ.

ແອວເດີ ເດັນນິສ ບີ ນວນສະວານເດີ ປະທານເຂດທີ່ໄດ້ມີໜ້າຢູ່ໃນການປະຊຸມຄະນະກຳມະການພຣະວິຫານ, ຕໍ່ມາ ໄດ້ຂຽນວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍປາບປື້ມກັບຊາວແຟງລັງຫລາຍກວ່າເວລານີ້. ປະຫວັດສາດອັນຫຍຸ້ງຍາກຂອງປະເທດແຟງລັງກັບເພື່ອນບ້ານເບື້ອງຕາເວັນອອກ … ແລະ ຄວາມຕື່ນເຕັ້ນທີ່ໃນທີ່ສຸດກໍມີ [ພຣະວິຫານ] ຢູ່ໃນປະເທດຂອງຕົວເອງ, ໄດ້ຖືກປ່ອຍວາງ. ການອະນຸຍາດໃຫ້ຊາວລັດເຊຍເຂົ້າໄປໃນພຣະວິຫານກ່ອນ [ໄດ້] ເປັນການສະແດງເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ການເສຍສະລະ.”²⁵

ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລາຍງານເລື່ອງຄວາມເມດຕານີ້ຕໍ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຫົວໃຈຂອງເພິ່ນໄດ້ອ່ອນລົງ ແລະ ເພິ່ນຮ້ອງໄຫ້, ຊຶ່ງເປັນພາບທີ່ເຫັນໄດ້ຍາກສຳລັບຊາຍແຟງລັງທີ່ໃຈແຂງຄົນນີ້. ຈາກເວລານັ້ນມາຈົນເຖິງມື້ເພິ່ນເສຍ ໃນສາມປີຕໍ່ມາ, ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍເວົ້າຄວາມບໍ່ດີກ່ຽວກັບປະເທດລັດເຊຍຈັກເທື່ອ. ໂດຍໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກຕົວຢ່າງຂອງຊາວແຟງລັງຂອງເພິ່ນ, ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລືອກເອົາການເປັນສານຸສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແທນທຸກສິ່ງອື່ນໝົດ. ຊາວແຟງລັງກໍເປັນຊາວແຟງລັງຢູ່; ຊາວລັດເຊຍກໍເປັນຊາວລັດເຊຍຢູ່; ທັງສອງກຸ່ມບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມວັດທະນະທຳ, ປະຫວັດສາດ, ຫລື ປະສົບການຂອງຕົນ ເພື່ອກຳຈັດຄວາມເປັນສັດຕູກັນ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຈຳເປັນທີ່ຈະເຮັດ. ກົງກັນຂ້າມ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເລືອກເຮັດໃຫ້ການເປັນສານຸສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດມາກ່ອນທຸກສິ່ງອື່ນໝົດ.²⁶

ຖ້າຫາກເຂົາເຈົ້າເຮັດໄດ້, ເຮົາກໍເຮັດໄດ້ຄືກັນ. ເຮົາສາມາດນຳມໍລະດົກ, ວັດທະນະທຳ, ແລະ ປະສົບການຂອງເຮົາມາສູ່ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຊາມູເອນບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມມໍລະດົກຂອງເພິ່ນໃນຖານະຊາວເລມັນ,²⁷ ມໍມອນກໍຄືກັນ ບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມເປັນຊາວນີໄຟ.²⁸ ແຕ່ລະຄົນໄດ້ໃຫ້ການເປັນສານຸສິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດມາກ່ອນ.

ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ເປັນໜຶ່ງ, ເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງພຣະອົງ.²⁹ ຄຳເຊື້ອເຊີນຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນໃຫ້ກ້າຫານທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມຮັກຂອງເຮົາຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ໃຫ້ການເປັນສານຸສິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາມາກ່ອນທຸກສິ່ງອື່ນໝົດ.³⁰ ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຍຶດຖືພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບໃນການເປັນສານຸສິດຂອງເຮົາ—ພັນທະສັນຍາທີ່ຈະເປັນໜຶ່ງ.

ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງໄພ່ພົນຈາກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ຜູ້ໄດ້ກາຍເປັນສານຸສິດທີ່ມີປະສິດທິພາບຂອງພຣະຄຣິດ. ເຮົາສາມາດເພິ່ງອາໄສພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ເປັນ “ອົງສັນຕິລາດຂອງເຮົາ, … ໄດ້ຊົງຮື້ກຳແພງທີ່ຂັ້ນ ລະຫວ່າງການເປັນສັດຕູກັນນັ້ນຖິ້ມເສຍ; [ໂດຍໄດ້ກຳຈັດຄວາມເປັນສັດຕູກັນນັ້ນໃນການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ].”³¹ ການເປັນພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດຕໍ່ໂລກຈະເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ, ແລະ ເຮົາຈະສືບຕໍ່ມີສຸຂະພາບດີທາງວິນຍານ.³² ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ເມື່ອເຮົາ “ຫລີກເວັ້ນຈາກການຂັດແຍ້ງ” ແລະ “ມີໃຈເໝືອນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃນຄວາມຮັກ ແລະ ຮ່ວມກັບພຣະອົງໃນສັດທາ,” ແລ້ວສັນຕິສຸກຂອງພຣະອົງຈະເປັນຂອງເຮົາ.³³ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.