Dochters van God
Er is niets van wezenlijker belang en eeuwiger waarde dan het moederschap
Broeders en zusters, onlangs is mijn vrouw, Barbara, aan haar rug geopereerd, ze kon niets tillen, zich niet draaien en zich niet buigen. Vanaf die dag heb ik nog nooit zo veel getild, mij gedraaid en mij gebogen — en daardoor heb ik meer waardering gekregen voor wat vrouwen, en vooral moeders, elke dag in huis doen.
Hoewel vrouwen zich in veel verschillende situaties bevinden — gehuwd, alleenstaand, weduwe of gescheiden, met of zonder kinderen — heeft God al zijn dochters lief. Hij heeft een plan voor zijn rechtschapen dochters waarmee ze de hoogste zegeningen van de eeuwigheid kunnen ontvangen.
Vanmiddag richt ik mij voornamelijk tot de moeders, in het bijzonder de jonge moeders.
Als jonge vader leerde ik hoe veeleisend het moederschap is. Ik zat tien jaar in de bisschap, eerst als raadgever, daarna als bisschop. In die tijd werden wij gezegend met zes van onze zeven kinderen. Barbara was uitgeput tegen de tijd dat ik op zondagavond thuiskwam. Ze probeerde mij uit te leggen hoe het was om in de avondmaalsdienst met de kinderen op de achterste bank te zitten. Toen kwam de dag dat ik werd ontheven. Na tien jaar op het podium te hebben gezeten, zat ik nu met mijn gezin op de achterste bank.
Het moederkoor van de wijk verzorgde de muziek, waardoor ik met onze zes kinderen alleen kwam te zitten. Ik had het van mijn leven nog niet zo druk gehad. Ik ging aan de slag met handpoppetjes, maar dat ging mij niet echt zo goed af. De schuimpjes vielen op de vloer, wat behoorlijk gênant was. En de kleurboeken konden die dag evenmin boeien.
En terwijl ik mij zo met de kinderen door de dienst worstelde, keek ik naar Barbara, die naar mij zat te kijken en glimlachen. Ik wist nu dat ik meer waardering moest hebben voor alles wat u, lieve moeders, zo goed en getrouw doet!
Een generatie later heb ik, als grootvader, gezien welke offers mijn dochters brachten voor de opvoeding van hun kinderen. En nu, nog een generatie later, kijk ik met ontzag naar mijn kleindochters en wat er allemaal op hun afkomt bij de opvoeding van hun kinderen in deze drukke en veeleisende wereld.
Na drie generaties moeders te hebben gadegeslagen en bewonderd, en terugdenkend aan mijn eigen lieve moeder, weet ik maar al te goed dat er niets van wezenlijker belang en van eeuwiger waarde is dan het moederschap.
Er is niet één volmaakte manier van opvoeden. Elke situatie is uniek. Iedere moeder heeft andere uitdagingen, andere vaardigheden en capaciteiten, en zeker andere kinderen. Iedere moeder en ieder gezin komt voor andere en unieke keuzes te staan. Velen kunnen zich geheel en al aan het moederschap wijden, ten minste gedurende de vormende jaren van hun kinderen, en veel anderen zouden dat graag willen. Sommigen moeten voltijds of deeltijds werken; sommigen werken thuis; anderen verdelen hun tijd over gezin en werk. Waar het om gaat, is dat een moeder van haar kinderen houdt en van hen haar eerste prioriteit maakt, zonder de toewijding aan God en haar man tekort te doen.
Ik ben onder de indruk van heel veel moeders die weten hoe belangrijk het is om zich te concentreren op de zaken die alleen in een bepaalde levensfase kunnen worden gedaan. Als een kind achttien of negentien jaar bij zijn of haar ouders woont, dan is dat slechts een kwart van het leven van de ouders. En de belangrijkste vormende jaren, de eerste kinderjaren, komen neer op minder dan een tiende van hun leven. Het is van groot belang om ons in die korte periode op onze kinderen te concentreren en hun, met hulp van de Heer, zoveel mogelijk te leren, voordat zij uit huis gaan. Daar zij elkaars gelijken zijn, wordt dit belangrijke werk met eeuwigheidswaarde zowel door de moeder als de vader gedaan. Ik ben dankbaar dat veel vaders nu meer betrokken zijn bij de opvoeding van hun kinderen. Maar ik ben van mening dat de nauwe, koesterende band die moeders instinctief met hun kinderen hebben altijd de belangrijkste factor voor hun welzijn is. In de proclamatie over het gezin staat bijvoorbeeld: ‘De taak van de moeder is op de eerste plaats de zorg voor de kinderen.’ (‘Het gezin: een proclamatie aan de wereld’, De Ster, oktober 2004, p. 49.)
Uiteraard dienen we voor ogen te houden dat het moederschap en een goede opvoeding niet altijd van een leien dakje gaan. Doordat ik vier generaties moeders in onze familie aan het werk heb gezien en veel heb gesproken met jonge moeders in de kerk, weet ik ongeveer wat voor emoties een moeder heeft die ervoor kiest om thuis bij haar kinderen te blijven. Er zijn momenten van grote vreugde en ongelooflijke voldoening, maar er zijn ook momenten van onkunde, eentonigheid en frustratie. Moeders kunnen het gevoel hebben dat die keuze weinig tot niet gewaardeerd wordt. Soms lijkt zelfs de echtgenoot er geen idee van te hebben welke eisen er aan zijn vrouw gesteld worden.
Als kerk hebben we enorm veel respect voor en zijn we veel dank verschuldigd aan u, moeders van jonge kinderen. We willen dat u blij en voorspoedig bent in uw gezin en de steun krijgt die u nodig heeft en verdient. Vandaar dat ik vier vragen wil stellen en die summier wil beantwoorden. Hoewel mijn antwoorden misschien heel simpel lijken, kunnen simpele zaken het leven van een moeder wel degelijk veraangenamen.
De eerste vraag: Wat kunt u als jonge moeder doen om het leuk te houden en meer van uw kinderen te genieten?
Ten eerste, de vreugde van het moederschap komt in pieken en dalen. Er zullen moeilijke tijden en frustrerende tijden zijn. Maar tussen de moeilijkheden door zijn er de momenten van vreugde en voldoening.
Schrijfster Anna Quindlen raadt ons aan om oog te hebben voor die kortstondige momenten. Ze schreef: ‘(…) de grootste fout die ik (als ouder) gemaakt heb, maken we bijna allemaal (…). Ik heb niet genoeg genoten van het moment. Dat is vooral duidelijk nu het moment voorbij is, en er alleen nog een foto van is. Zo heb ik een foto van [mijn drie kinderen] op een mooie zomerdag, zittend op een kleed op het gras in de schaduw van een schommel, zes, vier en één jaar. En ik wou dat ik mij kon herinneren wat we die dag hebben gegeten, en waar we het over hebben gehad, en hoe ze klonken en hoe ze eruit zagen toen ze die avond sliepen. Ik wou dat ik niet zoveel haast had gehad om het hele programma af te draaien: eten, baden, voorlezen, naar bed. Ik wou dat ik het moment zelf meer had gekoesterd dan het maar achter de rug te hebben’ (Loud and Clear [2004], pp. 10–11).
Ten tweede, zorg dat u en uw kinderen niet te veel hooi op de vork hebben. De wereld staat bol van de bezigheden. Als we niet oppassen, zal elke minuut van onze tijd opgaan aan verenigingen, cursussen, fitness, leesclubs, plakboeken, kerkroepingen, muziek, sporten, internet en onze favoriete tv-programma’s. Een moeder vertelde mij eens dat haar kinderen elke week 29 bezigheden hadden: muziekles, scouting, dansen, honkbal, dagkamperen, voetbal, kunst enzovoort. Ze voelde zich een taxichauffeur. Ten slotte riep ze een gezinsraad bijeen, waarin zij meedeelde: ‘Jullie moeten iets laten vallen; we hebben geen tijd meer voor onszelf en geen tijd voor elkaar.’ Een gezin heeft vrije tijd nodig waarin de band kan worden verstevigd en ouders de kinderen kunnen opvoeden. Neem de tijd om naar elkaar te luisteren, te lachen en samen iets te doen.
Ten derde, behalve bezigheden laten vallen, zusters, moet u ook tijd voor uzelf nemen, om uw talenten en interesses te ontwikkelen. Kies een of twee zaken die u wilt leren of doen, die uw leven verrijken en maak er tijd voor vrij. U kunt geen water putten uit een droge put, en als u niet een beetje tijd voor uzelf neemt om de put bij te vullen, zult u steeds minder te bieden hebben, zelfs aan uw kinderen. Laat u niet in met pepmiddelen in welke vorm dan ook, u zult er echt niet beter door gaan functioneren. En pas ervoor om uw tijd te verdoen aan geestdodende zaken zoals soapseries of internetten. Wend u in geloof tot de Heer, dan zult u weten wat u te doen staat en hoe.
Ten vierde, bid, onderzoek en onderwijs in het evangelie. Bid ernstig over uw kinderen en de taak van moeder. Ouders kunnen een uniek en bijzonder soort gebed opzenden, omdat zij bidden tot de eeuwige Ouder van iedereen. Er schuilt grote kracht in het gebed waarin in feite wordt gezegd: ‘Wij zijn rentmeester-ouders van uw kinderen, Vader; wilt U ons zegenen om hen op te voeden zoals U dat graag ziet.’
De tweede vraag: Wat kan een echtgenoot nog meer doen om zijn vrouw, de moeder van hun kinderen, bij te staan?
Ten eerste, spreek meer waardering uit en geef aan dat wat uw vrouw doet van groot belang is. Heb oog voor kleine dingen en bedank haar vaak. Houd avonden vrij voor jullie tweetjes.
Ten tweede, praat op een vaste tijd met uw vrouw over de behoeften van ieder kind en hoe u daarbij kunt helpen.
Ten derde, geef uw vrouw zo nu en dan een ‘dagje vrij’. Neem haar huishoudelijke taak over en geef haar de vrijheid om te doen wat ze wil. Dat zal u in ieder geval meer waardering geven voor wat uw vrouw doet. U zult vast en zeker veel tillen, draaien en buigen!
Ten vierde, neem actief deel aan het gezinsleven als u niet op uw werk zit. Plaats uw werk, vrienden of sport niet voor het luisteren naar, spelen met of onderwijzen van uw kinderen.
De derde vraag: Wat kunnen kinderen, zelfs kleine kinderen, doen? En nu, kinderen, even opgelet, want er zijn een paar eenvoudige dingen die je kunt doen om je moeder te helpen.
Je kunt je speelgoed oprapen als je klaar bent met spelen; en als je al wat ouder bent kun je je bed opmaken, helpen met de afwas, en andere karweitjes doen — en dat uit jezelf.
Je kunt vaker dankuwel zeggen na een lekkere maaltijd, als je voor het slapengaan wordt voorgelezen, of als er schone kleren in de kast liggen.
En bovenal kun je vaak je armen om je moeder heenslaan en zeggen dat je van haar houdt.
De laatste vraag: Wat kan de kerk doen?
Er is veel wat de kerk moeders en gezinnen te bieden heeft, maar ik wil nu, in het licht van mijn onderwerp, de bisschap en de wijkraad het idee aan de hand doen dat ze vooral oog hebben voor, en attent zijn op, de eisen die qua tijd en middelen aan jonge moeders en hun gezin worden gesteld. Weet wie ze zijn en wees verstandig in wat u van ze vraagt in deze periode van hun leven. Alma’s raad aan zijn zoon Helaman geldt ook voor ons: ‘Zie, ik zeg u dat door kleine en eenvoudige dingen grote dingen worden teweeggebracht’ (Alma 37:6).
Ik hoop dat u zich, lieve zusters, of u nu getrouwd of alleenstaand bent, nooit zult afvragen of u wel waardevol bent voor de Heer en de leiders van de kerk. We houden van u. Wij hebben respect voor u en zijn blij met de invloed die u uitoefent op het behoud van het gezin en uw assistentie bij de groei en de geestelijke vitaliteit van de kerk. Laten we eraan denken dat ‘het gezin centraal [staat] in Gods plan voor de eeuwige bestemming van zijn kinderen.’ (‘Het gezin: een proclamatie aan de wereld.’) Met de Schriften en de leringen van de profeten en apostelen als leidraad kunnen alle gezinsleden genoeg doen om nu en in de eeuwigheid bij elkaar te zijn. Mijn bede is dat God de vrouwen in de kerk zal blijven zegenen, zodat zij vreugde en geluk zullen vinden in hun heilige rol als dochter van God.
Tot slot wil ook ik getuigen dat president Monson de profeet des Heren is. Ik ken hem al vanaf de tijd dat hij 22 en ik 21 was. Dat is 58 jaar. Ik heb gezien hoe de hand des Heren hem heeft gevormd om de kerk nu als onze profeet en president te presideren. En ik voeg mijn getuigenis aan al die andere toe die in deze conferentie zijn gegeven, van deze bijzondere roeping als president van de kerk, en dat Jezus de Christus is en dat dit zijn kerk is. Wij doen zijn werk, waarvan ik getuig in de naam van de Heer Jezus Christus. Amen.