គេហដ្ឋាន និង ក្រុមគ្រួសាររបស់យើង
មាគ៌ាឆ្ពោះទៅរកគ្រួសារដ៏និរន្តរ
អ្នកនិពន្ធមកពីរដ្ឋអាឡាស្កា ស.រ.អា. ហើយកំពុងបម្រើបេសកកម្មនៅប្រទេសតុងហ្គា ។
កាលពួកគេបានប្រែចិត្តជឿរួចហើយនោះ គ្រួសារ អាកៅអូឡាស បានតាំងចិត្តទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
រចនារូបភាពដោយ ជេមស៍ អិល ចនសិន រូបថតទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតជាផ្លូវការមកពីអ្នកនិពន្ធ
នៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយ បន្ទាប់ពីផឹកសុរាជាមួយមិត្តភក្ដិជិតពេញមួយយប់ ស៊ីអូប៉េ អាកៅអូឡា នៅប្រទេសតុងហ្គា បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ គាត់បានឃើញគ្រួសារមួយក្រុម ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់យ៉ាងស្អាតបាតសម្រាប់ថ្ងៃអាទិត្យ ។ ពួកគេបានដើរទាំងនិយាយ និងសើចយ៉ាងក្អាកក្អាយជាមួយគ្នា ។ ស៊ីអូប៉េ បានងឿងឆ្ងល់ថា តើអ្វីទៅដែលធ្វើឲ្យពួកគេរីករាយយ៉ាងនេះ ដូច្នេះគាត់ក៏បានដើរតាមពួកគេដើម្បីដឹងថាតើពួកគេទៅណា ។
ស៊ីអូប៉េ បានឃើញគ្រួសារនោះចូលក្នុងអគារមួយរបស់សាសនាចក្រពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ គាត់បានមើលតាមបង្អួច កាលអ្នកដទៃទៀតបានមកដល់ ។ សុភមង្គលបានបង្ហាញនៅលើផ្ទៃមុខរបស់ពួកគេ កាលក្រុមគ្រួសារបានអង្គុយជុំគ្នា ហើយច្រៀងចម្រៀងថ្វាយបង្គំ ។
គំនិតរបស់ ស៊ីអូប៉េ បានគិតទៅដល់ភរិយាគាត់ឈ្មោះ លីអ៊ូ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលពួកគេធ្លាប់មានកាលពីរៀបការថ្មីថ្មោងបានរលាយសាបសូន្យអស់ ។ ស៊ីអូប៉េ ចង់បានសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះមកវិញ ។ គាត់បានប្រញាប់ប្រញាល់ទៅផ្ទះ ហើយប្រាប់ភរិយាគាត់ថា គាត់បានរកឃើញវិធីដើម្បីជួយគ្រួសារពួកគេឲ្យទទួលបានជោគជ័យ ៖ ពួកគេត្រូវតែចូលរួមនឹងសាសនាចក្រ ។
នៅថ្ងៃដដែលនោះ ស៊ីអូប៉េ បានទៅផ្ទះរបស់ប៊ីស្សពក្នុងភូមិរបស់គាត់ ។ ប៊ីស្សពបានស្គាល់ ស៊ីអូប៉េ ដោយធ្លាប់ឃើញគាត់ស្រវឹងស្រាដើរតាមផ្លូវ ។ កាលពួកគេបាននិយាយគ្នា ស៊ីអូប៉េ អាចមើលឃើញភាពសង្ស័យនៅលើទឹកមុខប៊ីស្សព ប៉ុន្តែគាត់ជឿជាក់ គាត់បានប្រាប់ដល់ប៊ីស្សពដោយភាពអង់អាចថា គាត់ចង់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ប៊ីស្សព បានផ្អាកនិយាយ រួចបានអញ្ជើញ ស៊ីអូប៉េ ឲ្យចូលមកក្នុង ហើយចាប់ផ្ដើមបង្រៀនគាត់ពីដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
លីអ៊ូ ដំបូងមានការស្ទាក់ស្ទើរ ប៉ុន្តែនៅចាំមើល កាលស្វាមីនាងបានផ្លាស់ប្ដូរទៅរកភាពប្រសើរបន្ដិចម្ដងៗ ។ ស៊ីអូប៉េ បានចំណាយពេលច្រើនជាងមុនជាមួយនឹងកូនចៅពួកគេ ហើយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនដល់ភរិយាគាត់ និង គ្រួសារតាមរយៈទង្វើរបស់គាត់ ។ ដូច្នេះ លីអ៊ូ ក៏បានចាប់ផ្ដើមរៀនពីមេរៀនអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែរ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានពួកគេទាំងពីរបានជ្រមុជទឹក ។
កាលគម្រប់ខួបមួយឆ្នាំនៃពិធីបុណជ្រមុជទឹករបស់ពួកគេបានខិតចូលមកដល់ គ្រួសារ អាកៅអូឡា បានសម្លឹងឆ្ពោះទៅពរជ័យដ៏អស្ចារ្យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ស៊ីអូប៉េ បានពោលថា « ប្រសិនបើពរជ័យទាំងឡាយនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធមានភាពអស្ចារ្យលើសពីពរជ័យដែលយើងបានទទួលក្នុងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក សូមនឹកស្រមៃទៅមើល ថាតើពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធមានភាពអស្ចារ្យយ៉ាងណាទៅ » ។ ទោះជាពួកគេមានបំណងធ្វើការផ្សារភ្ជាប់ក្ដី ក៏ព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្នុងប្រទេសតុងហ្គា កំពុងធ្វើការជួសជុលដែរ ដូច្នេះពួកគេត្រូវរង់ចាំមួយឆ្នាំទៀត ឬធ្វើដំណើរទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដែលត្រូវចំណាយប្រាក់ច្រើនក្នុងការធ្វើដំណើរគឺ ប្រទេសនូវែលសេឡង់ ឬប្រទេសហ្វីជី ។
គ្រួសារនេះបានគិត ហើយបានខំអធិស្ឋានពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ ។ នៅទីបំផុត ពួកគេបានសម្រេចចិត្តយកប្រាក់កម្ចីមួយចំនួនតូច ។ កាលកំពុងរង់ចាំការអនុមតិ ធនាគារដែលឲ្យពួកគេខ្ចីប្រាក់នោះ ត្រូវភ្លើងឆេះបំផ្លិចបំផ្លាញអស់ ។ ប្រាក់កម្ចីទាំងអស់ត្រូវពន្យារពេលរហូតដល់ឆ្នាំក្រោយ ។
ស៊ីអូប៉េ និង លីអ៊ូ បានមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត ។ ពួកគេបានអង្គុយជុំគ្នាក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវតូចមួយរបស់ពួកគេ ហើយបានអធិស្ឋានសូមឲ្យមានអព្ភូតហេតុមួយកើតឡើង ។ កាលពួកគេបានអធិស្ឋាន ហើយបានប្រឹក្សារួមគ្នា ចម្លើយមួយបានកើតមាន ៖ ស៊ីអូប៉េ បានពោលថា « ខ្ញុំបានឃើញនៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំថា រថយន្តសម្រាប់គ្រួសារកំពុងតែញញឹមដាក់យើង ហើយខ្ញុំដឹងថា នេះជាចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋានរបស់យើង » ។ លុះស្អែកឡើង ពួកគេបានលក់រថយន្តនោះ ហើយបានទិញសំបុត្រយន្តហោះទៅប្រទេសហ្វីជីសម្រាប់គ្រួសារពួកគេប្រាំនាក់ ។
ពួកគេបានទៅដល់ទីក្រុងណាឌី ប្រទេសហ្វីជី ទាំងយប់ជ្រៅ ដោយមានកូនបីនាក់កំពុងដេកលក់ ហើយផ្លូវក៏វែងឆ្ងាយដែលពួកគេត្រូវធ្វើដំណើរដើម្បីទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នៅទីក្រុងស៊ូវ៉ា ។ លីអ៊ូ បានពោលថា « ខ្ញុំបានរៀនថា កាលណាយើងព្យាយាមខិតទៅជិតដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់កាន់តែខ្លាំង នោះសាតាំងក៏ខំធ្វើឲ្យយើងចុះចាញ់ពីមុនយើងទទួលបានពរជ័យនោះដែរ » ។
កាលកំពុងអង្គុយក្នុងអាកាសយានដ្ឋានខំគិតពីអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើបន្ទាប់ទៀត មានស្ត្រីម្នាក់បានជួយពួកគេរៀបចំវ៉ាលី និងរថយន្តទៅទីក្រុងស៊ូវ៉ានៅថ្ងៃស្អែកក្នុងតម្លៃធម្មតា ។ ពួកគេបានមានអារម្មណ៍ថា ព្រះបានបញ្ជូនទេវតាមកជួយពួកគេ ។
លុះស្អែកឡើង ពួកគេបានទៅដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនោះ ។ លីអ៊ូ បានពោលថា « កាលយើងចូលទៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សុខសាន្ត ហើយស្ងប់នៅក្នុងចិត្ត » ។ « ក្នុងមួយជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញកន្លែងស ហើយស្អាត ដូចជានៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធពីមុនមកឡើយ ។ មានគំនិតមួយបានផុសចេញមក ៖ ប្រសិនបើព្រះវិហារបរិសុទ្ធគឺជាដំណាក់មួយដែលធ្វើឡើងដោយមនុស្ស ហើយវាស្រស់ស្អាតយ៉ាងនេះ ចុះបើដំណាក់ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌បានសន្យាប្រទានឲ្យយើងវិញនឹងមានភាពអស្ចារ្យយ៉ាងណាទៅ ! »
បទពិសោធន៍របស់ពួកគេឮនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធគឺជាការផ្លាស់ប្ដូរមួយដ៏ធំសម្រាប់គ្រួសារនេះ ។ លីអ៊ូ បានពោលថា « ក្នុងអំឡុងពេលដែលយើងនៅប្រទេសហ្វីជី ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ចំពោះយើង ។ កាលយើងជ្រើសធ្វើតាមទ្រង់ ទ្រង់ពិតជាថែទាំយើង » ។
ពរជ័យដ៏អស្ចារ្យចេះតែបន្តកើតមានសម្រាប់គ្រួសារអាកៅអូឡា បន្ទាប់ពីពួកគេបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។ ទាំង ស៊ីអូប៉េ និង លីអ៊ូ បានទទួលអាហារូបករណ៍សម្រាប់មហាវិទ្យាល័យ ទទួលបានសញ្ញាបត្រផ្នែកបង្រៀន ហើយបានធ្វើការនៅវិទ្យាល័យលីអាហូណា ។
កាលកំពុងបង្រៀន ពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកុមារដែលត្រូវការកន្លែងស្នាក់នៅ ។ ពេលខ្លះមានក្មេងម្នាក់ ពេលខ្លះទៀត ពីរទៅបីនាក់ កុមារបានចាប់ផ្ដើមគោះទ្វាររបស់ស៊ីអូប៉េ និង លីអ៊ូ ។ ហើយស៊ីអូប៉េ និង លីអ៊ូ បានឲ្យពួកគេចូលមកក្នុង ។ ឥឡូវនេះ ផ្ទះដ៏តូចរបស់ពួកគេមានមនុស្សដល់ទៅ 20 នាក់ ។ ពួកគេមានកូន « ចិញ្ចឹម » ប្រាំនាក់ផ្សេងទៀតដែលបានចេញទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ឬទៅបម្រើបេសកកម្ម ។
ស៊ីអូប៉េ និង លីអ៊ូ ដឹងថា កុមារទាំងនេះនឹងធំ ហើយរីកចម្រើន កាលពួកគេទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការលត់ដំនៅក្នុងជីវិតពួកគេ ។ អ្នកដែលមិនមែនជាសមាជិកសាសនាចក្របានឱបក្រសោបយកដំណឹងល្អ ហើយឥឡូវនេះមានបំណងប្រាថ្នាចង់បម្រើបេសកកម្ម ។ ស៊ីអូប៉េ និងលីអ៊ូ ហៅកុមារទាំងអស់ដែលស្ថិតក្រោមការមើលថែពួកគេថា ជាកូន របស់ពួកគេ ហើយក្មេងទាំងនោះក៏ហៅ លីអ៊ូ និង ស៊ីអូប៉េ ថាជាឪពុក និង ម្ដាយផងដែរ ។ គ្រួសារអាកៅអូឡា ដឹងថាពួកគេមានពរជ័យយ៉ាងច្រើន ហើយពួកគេរីករាយដើម្បីចែកចាយពរជ័យទាំងនេះជាមួយអ្នកដទៃ ។