84
Ó hve dýrðleg er að sjá
Með lotningu
1. Ó hve dýrðleg er að sjá
alstirnd himins festing blá
þar sem ljósin gullnu glitra
glöðu leika brosa´ og titra
og oss benda upp til sín,
og oss benda upp til sín.
2. Nóttin helga hálfnuð var
huldust nærfellt stjörnurnar
þá frá himinboga að bragði
birti´ af stjörnu´ um jörðu lagði
ljómann hennar sem af sól,
ljómann hennar sem af sól.
3. Þegar stjarna´ á himni hátt
hauður lýsir miðja´ um nátt,
sögðu fornar sagnir víða,
sá mun fæðast meðal lýða,
konunga sem æðstur er,
konunga sem æðstur er.
4. Vitringar úr austurátt
ei því dvöldu´, en fóru brátt
þess hins komna kóngs að leita,
kóngi lotning þeim að veita,
mestur sem að alinn er,
mestur sem að alinn er.
5. Stjarnan skær þeim lýsti leið
leiðin þannig varð þeim greið,
uns þeir sveininn fundu fríða.
Fátæk móðir vafði´ hinn blíða,
helgri’ í sælu að hjarta sér,
helgri’ í sælu að hjarta sér.
6. Stjarna veitt oss einnig er,
og ef henni fylgjum vér,
hennar leiðarljósið bjarta
leiða´ um jarðar húmið svarta
oss mun loks til Lausnarans,
oss mun loks til Lausnarans.
7. Villustig sú aldrei á
undrastjarnan leiðir há,
orðið Guðs hún er hið skæra,
oss er Drottinn virtist færa,
svo hún væri’ oss leiðarljós,
svo hún væri’ oss leiðarljós.
Texti: N. F. S. Grundtvig, 1783–1872
Lag: Danskt
Höfundur Ísl. texta: Stefán Thorarensen, 1831–1892