107
Andi Guðs sveif áður fyrr
Með hrifningu
1. Andi Guðs sveif áður fyrr
yfir vatnadjúpi.
Upp þá lukust ljóssins dyr,
létti’ af myrkra hjúpi.
Upp reis jörðin ung og ný,
árdags geislum böðuð í,
þá úr dimmu djúpi.
2. Andi Guðs sveif annað sinn
yfir vatni köldu,
þegar lét sig lausnarinn
lauga’ í Jórdans öldu.
Opnast himinn, eins og nýtt
upp rann náðarljósið blítt
dauða’ úr djúpi köldu.
3. Andinn svífur enn sem fyr
yfir vatni tæru,
opnast himins dýrðar dyr
Drottins börnum kæru.
Eftir skírnar blessað bað
blómið upp vex nýdvöggvað
lífs í ljósi skæru.
Texti: Valdimar Briem, 1848–1930
Lag: J. P. E. Hartmann, 1805–1900