ទីកន្លែងរបស់យើង
រំជួលចិត្តដោយសារប្រសាសន៍របស់ព្យាការីនៅរស់
រចនារូបភាពដោយ ជេ. ប៊េត ចិបសុន
កាលខ្ញុំអាយុ ១៥ ឆ្នាំ ខ្ញុំបានឃើញអ្នកផ្សព្វផ្សាយពីរនាក់នៅមុខផ្សារទំនើបមួយ ។ មានអ្នកផ្សព្វផ្សាយម្នាក់បានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យទៅព្រះវិហារ ។ ខ្ញុំពុំបានចាប់អារម្មណ៍ឡើយ ដូច្នេះខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា « ប្រហែលជាថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹងទៅ » ហើយខ្ញុំបានដើរចេញពីពួកគេទៅ ។
នៅថ្ងៃបន្ទាប់មក ម្តាយមីងខ្ញុំបានទូរសព្ទមក ហើយសូមឲ្យម្តាយខ្ញុំមកផ្ទះរបស់គាត់ដើម្បីស្តាប់សារលិខិតពិសេសមួយ ។ ម្តាយខ្ញុំ និងខ្ញុំបានទៅ ហើយបានឃើញអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដដែល ដែលខ្ញុំបានឃើញកាលពីមួយថ្ងៃមុននោះអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះម្តាយមីងខ្ញុំ ! ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានចាប់អារម្មណ៍នឹងសារលិខិតរបស់ពួកគេ ហើយខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមស្តាប់ផងដែរ ។ ប៉ុន្តែ ពេលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានសួរខ្ញុំ ប្រសិនបើខ្ញុំជឿលើព្យាការីនៅរស់ ខ្ញុំបានតបយ៉ាងម៉ឹងម៉ាត់ថា ខ្ញុំមិនជឿឡើយ ។ អែលឌើរម្នាក់បានលើករូបភាពរបស់ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ប្រធាន ម៉នសុនគឺជាព្យាការី ។ ពួកគេបានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យមកសន្និសីទទូទៅនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ដើម្បីសម្រេចចិត្តជឿរឿងនោះដោយខ្លួនខ្ញុំ ។ ដោយការចង់ដឹង ខ្ញុំបានយល់ព្រមទៅសន្និសីទនោះ ។
នៅថ្ងៃបន្ទាប់មក យើងបានទៅដល់សាលាជំនុំ ពេលការអធិស្ឋានបើកទើបតែចប់ ។ ពេលខ្ញុំដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់នោះ ខ្ញុំបានឃើញប្រធាន ម៉នសុន ផុសឡើងនៅលើអេក្រង់ទូរទស្សន៍ ។ លោកបានញញឹម ហើយថ្លែងថា « បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ ខ្ញុំសូមស្វាគមន៍បងប្អូន … »
ពេលដែលប្រធាន ម៉នសុន បានបើកមាត់របស់លោក អារម្មណ៍ដ៏ខ្លាំងមួយបានផុសក្នុងចិត្តខ្ញុំ ដោយបញ្ជាក់ថា លោកគឺជាព្យាការីរបស់ព្រះ ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃសន្និសីទ ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាថា « ខ្ញុំចង់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក » ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយបានបង្រៀនមនុស្សដទៃជាច្រើនទៀតអំពីសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យនៃដំណឹងល្អដែលបានស្តារឡើងវិញនោះ ។
ខ្ញុំដឹងថា ព្រះប្រទានពរដល់ពួកយើងដោយហៅព្យាការីសារជាថ្មីម្តងទៀត ។ ព្រះស្រឡាញ់ពួកយើង ហើយមានបន្ទូលមកកាន់ពួកគេតាមរយៈព្យាការីសម័យទំនើបនេះ ។
ម៉ាយខុន ប៊ី ទីក្រុង សៅ ប៉ូឡូ ប្រទេស ប្រេស៊ីល
ខ្ញុំគ្មានសេចក្តីខ្មាស
អំឡុងពេលចូលរៀននៅសាលាដែលខ្ញុំត្រូវរស់នៅក្នុងសាលារៀន ខ្ញុំបានស្នាក់នៅបន្ទប់ជាមួយសិស្សផ្សេងៗទៀត ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីរស់នៅតាមគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ ដោយអធិស្ឋាន និងសិក្សាព្រះគម្ពីរជារឿយៗ ។
នៅថ្ងៃមួយ មិត្តភក្តិរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំ បានឃើញខ្ញុំសិក្សាព្រះគម្ពីរមរមននៅលើគ្រែរបស់ខ្ញុំ ។ គាត់បានចាប់ផ្តើមនិយាយទាំងកំហឹងនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់បានគិតថា សាសនាចក្ររបស់ខ្ញុំខុសឆ្គង ។ ក្រោយមក គាត់បានប្រាប់មនុស្សផ្សេងទៀតនៅក្នុងបន្ទប់នោះអំពីជំនឿ « ចម្លែក » របស់ខ្ញុំ ។ មិត្តភក្តិរួមថ្នាក់មួយចំនួនបានចាប់ផ្តើមសើចចំអកដល់ខ្ញុំ និងសាសនារបស់ខ្ញុំ អ្នកផ្សេងទៀតបានគេចមុខមិនចង់ជួបខ្ញុំ ។ ទីបំផុតខ្ញុំបានលាក់គម្ពីរមរមននៅក្រោមប្រអប់សម្លៀកបំពាក់ខ្ញុំ ហើយសិក្សាតែព្រះគម្ពីរប៊ីប ដើម្បីឲ្យមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំឈប់ចំអកឡកឡឺយដាក់ខ្ញុំទៀត ។
ខ្ញុំបានសិក្សាព្រះគម្ពីរប៊ីបរហូតដល់ខ្ញុំអានចំ រ៉ូម ១:១៦ ដែលប្រកាសថា ៖ « ដ្បិតខ្ញុំគ្មានសេចក្តីខ្មាស ចំពោះដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទទេ ពីព្រោះជាព្រះចេស្តានៃព្រះ សម្រាប់នឹងជួយសង្គ្រោះដល់អស់អ្នកណាដែលជឿ » ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ការលាក់ព្រះគម្ពីរមរមន គឺខ្ញុំកំពុងបង្ហាញមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំថា ខ្ញុំកំពុងខ្មាសអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានដកយកព្រះគម្ពីរមរមនខ្ញុំមកវិញ ហើយទូលសូមការអភ័យទោសពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានទៅរកមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំអំពីដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញ ។ ពួកគេស្ទើរតែទាំងអស់គ្នាបានឈប់និយាយមើលងាយខ្ញុំ ហើយបានក្លាយជាមិត្តនឹងខ្ញុំម្តងទៀត ។
ខ្ញុំដឹងថា ព្រះយល់ពីការសាកល្បងដែលយើងជួប ។ នៅពេលយើងការពារជំនឿរបស់យើង ហើយបង្ហាញថា យើង « គ្មានសេចក្តីខ្មាស ចំពោះដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទទេ » នោះទ្រង់នឹងប្រទានព្រះចេស្តា ការការពារ និងការណែនាំរបស់ទ្រង់ដល់យើង ។
ប៉ាមេឡា អូ អាប៊ូហា ប្រទេស នីហ្សេរីយ៉ា
ការបម្រើតាមរយៈភាសាកាយវិការ
កាលខ្ញុំអាយុប្រាំមួយខែ ភាសាកាយវិការដំបូងរបស់ខ្ញុំនោះគឺ « ទឹកដោះគោ » ហើយបួនប្រាំសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំបាននិយាយពាក្យថា « ខ្លាឃ្មុំ » ។ ខ្ញុំអាចស្តាប់ឮបាន ប៉ុន្តែភាសាដំបូងរបស់ខ្ញុំគឺភាសាគអាមេរិកកាំង ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានបម្រើនៅក្នុងបេសកកម្មដែលប្រើ ភាសាគអាមេរិកកាំង ហើយបន្ទាប់មកបន្តសិក្សាភាសាសម្រាប់មនុស្សគនៅក្នុងសាលា ហើយគាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំចេះភាសានោះដែរ ។
ភាសាសម្រាប់មនុស្សគគឺជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំយល់ និងរៀនបានកាន់តែច្រើនជាងដោយសារតែភាសានោះ ។ វានាំឲ្យមនុស្សជួបជុំគ្នា ។ ខ្ញុំចូលចិត្តបង្រៀនមនុស្សនូវអ្វីដែលខ្ញុំដឹងតាមរយៈការបង្រៀនម្នាក់ម្តងៗ និងផ្តល់បទបង្ហាញនៅក្នុងសាលា និងព្រះវិហារ ។ វាក៏ជារឿងរីករាយមួយផងដែរដើម្បី មើលសន្និសីទទូទៅ និងវីដេអូផ្សេងទៀតរបស់សាសនាចក្រដែលមានភាសាសម្រាប់មនុស្សគជាមួយម្តាយរបស់ខ្ញុំ ។
ការមានភាសាសម្រាប់មនុស្សគនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ បានស្ថាបនាទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ ។ ខ្ញុំអាចស្គាល់បុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះកាន់តែច្រើនដោយសារខ្ញុំចេះភាសានេះ ហើយវាក៏ជាឧបករណ៍ដ៏អស្ចារ្យដើម្បីប្រើវាជាការបម្រើដល់មនុស្សដទៃ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណសម្រាប់ពរជ័យនេះនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ និងសម្រាប់មនុស្សដ៏អស្ចារ្យដែលខ្ញុំអាចជួប ហើយរៀនពីពួកគេ ។
អ៊ីស្រាអែល អេច រដ្ឋ អូរីហ្គិន ស.រ.អា.