ការអធិស្ឋាននៅឯជ្រលងភ្នំ
កាលពីឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានឡើងភ្នំជាមួយឪពុក និងបងប្រុសខ្ញុំ ។ យើងបានឡើងទៅដល់ជ្រលងភ្នំដ៏ជ្រៅ ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក យើងបានចាប់ផ្តើមមើលផ្លូវកៀនៗ ។ យើងបានឃើញរូងធំ និងកន្លែងដែលមើលឃើញទេសភាពស្អាតៗ ។ យើងបានឡើងកាន់តែខ្ពស់ទៅៗ ហើយខ្ពស់ផុតពីថ្មវែងៗ និងកូនភ្នំដែលចោត ។
មួយរយៈក្រោយមក យើងបានវង្វេងផ្លូវទាំងស្រុង ។ យើងពុំដឹងថា តើផ្លូវណាអាចត្រឡប់ចុះទៅកាន់បាតនៃជ្រលងភ្នំវិញទេ ។ យើងបាននៅជាប់ក្នុងព្រៃគុម្ពពោតដ៏ក្រាស់ ដោយមើលពុំឃើញទាំងកំពូល និងបាតនៃជ្រលងភ្នំ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមមានភាពស្មុគស្មាញជាខ្លាំង ។ ខ្ញុំពុំដឹងថាត្រូវទៅណា ហើយឪពុកខ្ញុំក៏ដូចគ្នាផងដែរ !
មេឃចាប់ផ្តើមងងឹត ហើយត្រជាក់ ហើយយើងមិនដឹងពីរបៀបចេញពីជ្រលងភ្នំនោះឡើយ ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ដឹងផ្លូវណាដែលត្រូវទៅ ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « ប្រសិនបើយើងចង់ចេញពីទីនេះ នោះយើងត្រូវតែអធិស្ឋាន ! » ដូច្នេះយើងទាំងបីនាក់បានលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន ដោយទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ដឹកនាំយើងចេញពីជ្រលងភ្នំនោះ ។
នៅពេលយើងចាប់ផ្តើមដើរ មានអារម្មណ៍មួយបានប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលខ្ញុំឃើញដើមឈើត្រង់ខ្ពស់ៗ នោះខ្ញុំគួរតែបត់ឆ្វេង ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបត់ឆ្វេង ខ្ញុំបានឃើញឡានរបស់យើង ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌បានជួយយើងឲ្យចេញពីជ្រលងភ្នំនោះ ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ហើយយើងបានរកឃើញផ្លូវចេញមកដោយសុវត្ថិភាព — គឺចំពេលដែលព្រះអាទិត្យបានលិច ។
ខ្ញុំមានអំណរគុណសម្រាប់អំណាចនៃការអធិស្ឋាន និងសម្រាប់ការឆ្លើយតបរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។