ពរជ័យមួយនៅក្នុងសំណេរដោយរបស់ម្តាយខ្ញុំ
ដាកឡាស ហេដហ្គើរ រដ្ឋណាវ៉ាដា ស.រ.អា.
រចនារូបភាពដោយ ឌីលីន ម៉ាស្ស
ល្ងាចមួយ ខ្ញុំកំពុងពិចារណាអំពីសារលិខិតដែលត្រូវនិយាយនៅក្នុងសន្និសីទវួដនាពេលខាងមុខ ។ ខ្ញុំបានសិក្សាព្រះគម្ពីរពេញមួយសប្តាហ៍ ហើយទោះបីជាខ្ញុំបានទទួលការណែនាំ និងការយល់ដឹងដ៏អស្ចារ្យក្តី ខ្ញុំនៅតែពុំមានការណែនាំច្បាស់លាស់អំពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំថ្លែងទៅកាន់សមាជិកវួដក្នុងនាមជាប្រធានស្តេក ។
ក្នុងការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានទូលសូមការណែនាំមកពីព្រះវិញ្ញាណដើម្បីដឹកនាំគំនិតរបស់ខ្ញុំ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានបើកព្រះគម្ពីរ ហើយចាប់ផ្តើមអានវាម្តងទៀត ។ រំពេចនោះ ចិត្តរបស់ខ្ញុំបានបែរទៅរកគោលដៅវួដរបស់យើងដែលប៊ីស្សព និងខ្ញុំទើបតែបានពិភាក្សាគ្នា ។ គោលដៅមួយនោះគឺការប្រើសៀវភៅ ប្រកាសដំណឹងល្អរបស់យើង នៅក្នុងការចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយមិត្តភក្តិ និងអ្នកជិតខាង ។
ខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍សង្កត់ធ្ងន់ឲ្យបញ្ចូលសៀវភៅ ប្រកាសដំណឹងល្អរបស់យើង នៅក្នុងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំនាល្ងាចនោះ ។ ខ្ញុំបានទាញយកសៀវភៅនោះមួយក្បាលចេញមក ហើយបើកវាទៅដោយមិនដឹងទំព័រទេ ។ នៅក្នុងទំព័រមួយ ខ្ញុំបានឃើញខគម្ពីរយោងពីរដែលសរសេរដោយដៃ — នីហ្វៃទី ១ ៨:៨–១១ និង នីហ្វៃទី ១ ១១:២១–២២ ។ នៅពេលខ្ញុំមើលជិត ខ្ញុំបានដឹងថា ខគម្ពីរយោងទាំងនោះគឺជាអក្សររបស់ម្តាយខ្ញុំ ។ ម្តាយដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំបានចែកឋានទៅអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ គឺពីរខែបន្ទាប់ពីខួបកំណើតទី ៨០ ឆ្នាំរបស់គាត់ ។ គាត់គឺជាគំរូមួយនៃភាពក្លាហាន និងភាពមិនអាត្មានិយម ដែលមើលឃើញសេចក្តីល្អនៅក្នុងមនុស្សជានិច្ច ។ ហើយគាត់ស្រឡាញ់ព្រះគម្ពីរ ។
ខ្ញុំបានបើកព្រះគម្ពីររកខគម្ពីរទាំងនោះ ដើម្បីដឹងថា តើមានអ្វីដែលបំផុសគំនិតឲ្យគាត់សរសេរវាទុក ។ នៅពេលខ្ញុំអានខគម្ពីរទាំងនោះ ស្រាប់តែគំនិតរបស់ខ្ញុំបានបើកភ្លាមទៅកាន់សារលិខិតដែលខ្ញុំគួរតែនិយាយ ។ វាគឺជាសារលិខិតសាមញ្ញដែលសមាជិកសាសនាចក្រ ដែលបានភ្លក់ផ្លែឈើដ៏ឆ្ងាញ់នៃដំណឹងល្អជួនកាលអាចភ្លេចថា មនុស្សដទៃជាច្រើនទៀតកំពុងស្វែងរកផ្លែឈើដូចគ្នានោះ ។ យើងត្រូវតែឈោងទៅរកពួកគេ ហើយប្រាប់ពួកគេអំពីកន្លែងដើម្បីស្វែងរកវា ។
ខ្ញុំបានគិតអំពីម្តាយជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំមើលសៀវភៅ ប្រកាសដំណឹងល្អរបស់យើងដល់ចប់ ។ គ្មានឈ្មោះ គ្មានកំណត់ចំណាំ ឬអ្វីទៀតដែលបង្ហាញថា សៀវភៅនេះគឺជាសៀវភៅរបស់គាត់ឡើយ ។ ខ្ញុំបានអង្គុយដោយប្លែកក្នុងចិត្ត នៅពេលខ្ញុំសញ្ជឹងគិតអំពីច្រវ៉ាក់ខាងវិញ្ញាណដ៏បំផុសគំនិត ដែលដឹកនាំឲ្យមកដល់គ្រានេះ ។ ព្រះវិញ្ញាណបញ្ជាក់ដល់ខ្ញុំថា ខ្ញុំត្រូវបានដឹកនាំនៅក្នុងគំនិតខ្ញុំ គឺដូចជាអ្វីដែលខ្ញុំបានអធិស្ឋានទូលសូម ។ ម្តាយខ្ញុំបានដឹងតិចតួច ប៉ុន្តែជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ គាត់បានសរសេរខគម្ពីរយោងទាំងនោះ ដែលព្រះអម្ចាស់នឹងប្រើវាដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះការអធិស្ឋានដ៏រាបសារបស់កូនប្រុសគាត់ ។