សេចក្តីជំនឿ សេចក្តីសង្ឃឹម និងព្រះគុណ — ផ្នែកទី ៣
សេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុងប្រទេសហូឡង់
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ នូវ ជើស៊ី ស.រ.អា. ។
ហ្គ្រេសគឺជាក្មេងស្រីអាយុ ១៥ ឆ្នាំរស់នៅប្រទេសហូឡង់អំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី II ។ សង្គ្រាមបានអូសបណ្តាយពេលយ៉ាងយូរ ។ ប្រជាជននៅប្រទេសហូឡង់មានភាពអត់ឃ្លាន ហើយពួកគេសង្ឃឹមថា សង្គ្រាមនឹងចប់ក្នុងពេលឆាប់ៗ ។
ឆ្នាំចុងក្រោយគេនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី II គឺជាឆ្នាំដ៏អាក្រក់បំផុតសម្រាប់ប្រទេសហូឡង់ ។ ពួកណាស្ស៊ីសបានគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ។ ហ្គ្រេសពុំអាចទៅរៀនបានឡើយ ។ គ្មានធ្យូងដើម្បីដុតកម្ដៅនៅក្នុងផ្ទះពួកគេឡើយ ។ ហ្គ្រេស និងគ្រួសាររបស់នាងត្រូវតែបរិភោគផ្កាធូលីបដើម្បីកុំឲ្យដាច់ពោះស្លាប់ ។ វាមានរសជាតិ មិនឆ្ងាញ់ទេ ! កាន់តែអាក្រក់បំផុតនោះ ប៉ារបស់នាងនៅតែជាអ្នកទោសសង្គ្រាម ។
ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមានក្តីសង្ឃឹម ។ មនុស្សម្នានិយាយថា ពួកណាស្ស៊ីសបានចាញ់សង្គ្រាម ។ ហើយនៅក្នុងខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៤៥ ពួកណាស្ស៊ីសបានចុះចាញ់ ។ ទីបំផុតប្រទេសហូឡង់មានសេរីភាពសារជាថ្មី ! មនុស្សម្នាបានអបអរសាទរនៅតាមដងផ្លូវ ។ ឥឡូវនេះហ្គ្រេសអាចត្រឡប់ទៅរៀនវិញបានហើយ ។ គ្មានទាហានដែលធ្វើឲ្យនាងខ្លាចទៀតឡើយ ។
កាន់តែល្អបំផុតនោះ នាថ្ងៃមួយពេលហ្គ្រេស និងប្អូនប្រុសនាងកំពុងដើរទៅផ្ទះពេលចេញពីរៀន ពួកគេបានឃើញថា ទង់ជាតិប្រទេសហូឡង់បានបង្ហោះឡើងនៅខាងមុខផ្ទះរបស់ពួកគេ ។ ពួកគេដឹងថា ការណ៍នោះមានអត្ថន័យអ្វីមួយ ។
ហើប៊ើរបានស្រែកថា « ប៉ាត្រឡប់មកផ្ទះវិញហើយ ! »
ហ្គ្រេស និងប្អូនប្រុសរបស់នាងបានរត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះ ។ ហ្គ្រេសបានឱបប៉ា ហើយឱបគាត់យ៉ាងណែន ។ ឪពុកគាត់ក៏បានឱបគាត់វិញផងដែរ ។ វាជារឿងដ៏អស្ចារ្យដែលឪពុកគាត់បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។
មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីរឿងនោះមក កញ្ចប់អាហារ សម្លៀកបំពាក់ និងថ្នាំពេទ្យបានចាប់ផ្តើមមកដល់ប្រទេសហូឡង់ ។ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រនៅទីក្រុង សលត៍ លេក បានបញ្ជូនគ្រឿងបរិក្ខារជាច្រើនដើម្បីជួយមនុស្សបន្ទាប់ពីសង្គ្រាម ។ ហ្គ្រេសថែមទាំងបានរ៉ូបថ្មីមួយផងដែរ ។ គាត់បានពាក់រ៉ូបដដែលៗអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំហើយ ដូច្នេះគាត់សប្បាយចិត្តណាស់ដែលបានរ៉ូបថ្មីមួយ ។
ជាលើកទីមួយក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ហ្គ្រេសមានអាហារគ្រប់គ្រាន់បរិភោគ ។ គណៈប្រធានបេសកកម្ម និងរដ្ឋាភិបាលនៅប្រទេសហូឡង់បានសម្រេចចិត្តចាប់ផ្តើមគម្រោងដាំដំឡូងដើម្បីបានអាហារច្រើនថែមទៀត ។ សមាជិកសាសនាចក្របានដាំដំឡូងយ៉ាងច្រើននៅលើដីវាលក្បែរនោះ ។ នៅត្រឹមរដូវធ្លាក់ទឹកកក ពួកគេទទួលបានដំឡូងរាប់ពាន់ដើម្បីបរិភោគ ។
ហ្គ្រេសបានប្រាប់ប៉ាដោយចង្អុលទៅពន្លកដើមដំឡូងថា « មើលន៎ ! យើងនឹងមិនស្រេកឃ្លានទៀតទេ ! »
ប៉ាបានងក់ក្បាល តែពុំបានញញឹមទេ ។ គាត់បាននិយាយថា « ប៉ាបាននិយាយជាមួយប្រធានស្សាភៃ ។ គាត់បានប្រាប់ប៉ាថា ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់នៅតែស្រេកឃ្លាន ដូចយើងធ្លាប់ស្រេកឃ្លានផងដែរ ។ ពួកគេពុំបានទទួលជំនួយពីរដ្ឋាភិបាលដូចយើងឡើយ » ។ ប៉ាបានដាក់ដៃលើស្មារបស់ហ្គ្រេស ។ « ប្រធានស្សាភៃបានសួរ ប្រសិនបើយើងនឹងឲ្យដំឡូងរបស់យើងទៅពួកបរិសុទ្ធអាល្លឺម៉ង់ដែរឬអត់ ។
លះបង់ដំឡូងរបស់យើង ! » ហ្គ្រេសបានយំ ។ ប៉ុន្តែពួក ណាស្ស៊ីស គឺមកពីប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ! « ប៉ា ពួកគេប្រហែលជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែជាជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ » ។
ប៉ាបាននិយាយថា « ប៉ាដឹងថា វាមិនមែនជារឿងងាយស្រួលទេ ។ ប៉ុន្តែពួកគេក៏ជាកូនរបស់ព្រះដែរ ។ ទ្រង់ស្រឡាញ់ពួកគេផងដែរ ។ ប៉ាបានអភ័យទោសឲ្យពួកគេដែលចាប់ប៉ាយកធ្វើជាឈ្លើយ ។ ព្រះអម្ចាស់អាចជួយយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យអភ័យទោស » ។
ហ្គ្រេសបានសម្លឹងមើលទៅប៉ា ។ ប៉ាគឺជាមនុស្សម្នាក់ដ៏ក្លាហានបំផុតដែលនាងស្គាល់ ប៉ុន្តែនាងពុំដឹងថា តើនាងមានចិត្តក្លាហានដើម្បីអភ័យទោសដូចជាប៉ានាងបានធ្វើដែរអត់នោះទេ ។ បន្ទាប់មក នាងបានចាំពីគ្រូបង្រៀនម្នាក់របស់នាងនៅក្នុងសាលាអំឡុងពេលសង្គ្រាម ។ គ្រូបង្រៀនរបស់នាងបាននិយាយថា មិនមែនពួកអាល្លឺម៉ងទាំងអស់ជាពួកណាស្ស៊ីសទេ ហើយពួកណាស្ស៊ីសទាំងអស់ក៏មិនសុទ្ធតែជាទាហានអាក្រក់ដែរ ។ ហើយឥឡូវនេះ ក្មេងប្រុសស្រីនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់កំពុងស្រេកឃ្លាន គឺដូចជាហ្គ្រេសធ្លាប់ស្រេកឃ្លានដែរ ។
ហ្គ្រេសបានដកដង្ហើមធំ ។ នាងបាននិយាយថា « កូនយល់ហើយ ។ ចូរឲ្យដំឡូងរបស់យើងទៅពួកគេចុះ » ។
ប៉ាបានឱបនាង ហើយញញឹម ។ « កូនគឺជាក្មេងស្រីដ៏ក្លាហានម្នាក់ ។ នេះជារឿងមួយដែលពិបាកធ្វើណាស់ ។ ប៉ុន្តែយើងគឺជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយបងប្អូនប្រុសស្រីជនជាតិអាល្លឺម៉ង់របស់យើងនោះក៏ដូច្នោះដែរ ។
ហ្គ្រេសបានញញឹម ។ កំហឹងដែលនាងមានក្នុងចិត្តបានរសាយបាត់អស់ ហើយនាងមានអារម្មណ៍ស្ងប់សុខ និងកក់ក្តៅ ។ នាងអាចអភ័យទោសដល់ពួកអាល្លឺម៉ង់បាន ! ហើយព្រះយេស៊ូវអាចជួយនាងឲ្យស្រឡាញ់ពួកគេផងដែរ ។