Ang Personal na Paglalakbay ng Isang Anak ng Diyos
Bilang mga pinagtipanang anak ng Diyos, tayo ay nagmamahal, gumagalang, nag-aalaga, pumuprotekta, at tumatanggap sa mga espiritung iyon na mula sa premortal na mundo.
Ang bawat isa sa atin ay naapektuhan ng pandaigdigang pandemya sa hindi inaasahang paglisan sa mortalidad ng pamilya at mga kaibigan. Hayaan ninyong kilalanin ko ang tatlo na wala na sa atin na kumakatawan sa mga minamahal natin.
Ito sina Brother Philippe at Sister Germaine Nsondi. Si Brother Nsondi ay naglilingkod bilang patriarch sa Brazzaville Republic of Congo Stake noong pumanaw siya. Isa siyang doktor ng medisina na bukas-palad na nagbahagi ng kanyang mga talento sa iba.1
Ito si Sister Clara Elisa Ruano de Villareal mula sa Tulcán, Ecuador. Niyakap niya ang ipinanumbalik na ebanghelyo sa edad na 34 at isang minamahal na lider. Nagpaalam ang kanyang pamilya sa pamamagitan ng pagkanta ng kanyang paboritong himno na “Buhay ang Aking Manunubos.”2
Ito si Brother Ray Tuineau mula sa Utah, kasama ang kanyang magandang pamilya. Sinabi ng asawa niyang si Juliet, “Gusto kong [maalala ng mga anak kong lalaki] na [ang kanilang ama] ay palaging nagsikap na unahin ang Diyos.”3
Sinabi ng Panginoon, “Kayo ay mamuhay nang magkakasama sa pag-ibig, kaya nga tatangisan ninyo ang pagkawala ng mga yaong namatay.”4
Sa ating pagtangis, nagagalak din tayo sa maluwalhating Pagkabuhay na Mag-uli ng ating Tagapagligtas. Dahil sa Kanya, ang ating mga mahal sa buhay at kaibigan ay magpapatuloy sa kanilang walang-hanggang paglalakbay. Ipinaliwanag ni Pangulong Joseph F. Smith, “Hindi natin sila malilimutan; hindi tayo humihinto sa pagmamahal sa kanila. … Umunlad na sila; tayo ay umuunlad; tayo ay lumalago gaya ng paglago nila.”5 Sinabi ni Pangulong Russell M. Nelson: “Ang ating mga luha ng kalungkutan … ay nagiging mga luha ng pag-asam.”6
Alam Natin ang tungkol sa Buhay bago Tayo Isinilang
Ang ating walang hanggang pananaw ay hindi lamang nagpapalawak ng ating pang-unawa sa mga nagpapatuloy ng kanilang paglalakbay matapos ang mortalidad kundi nagbubukas din ng ating pagkaunawa sa mga mas maaga sa kanilang paglalakbay at papasok pa lamang ngayon sa mortalidad.
Ang bawat tao na dumarating dito sa mundo ay natatanging anak na lalaki o anak na babae ng Diyos.7 Ang ating personal na paglalakbay ay hindi nagsisimula sa pagsilang. Bago tayo isinilang, magkakasama tayo sa isang mundo ng paghahanda kung saan tayo ay “tumanggap ng [ating] mga unang aral sa daigdig ng mga espiritu.”8 Sinabi ni Jehova kay Jeremias, “Bago kita inanyuan sa sinapupunan ay kilala na kita, at bago ka ipinanganak, ikaw ay aking itinalaga.”9
Maaaring itanong ng ilan kung ang buhay ay nagsisimula sa pagbuo ng isang embryo, o kapag ang puso ay nagsimula nang tumibok, o kapag ang sanggol ay maaari nang mabuhay sa labas ng sinapupunan, ngunit para sa atin, walang dudang ang mga espiritung anak na babae at lalaki ng Diyos ay nasa kanilang mga sariling personal na paglalakbay patungo sa mundo para tumanggap ng katawan at maranasan ang mortalidad.
Bilang mga pinagtipanang anak ng Diyos, tayo ay nagmamahal, gumagalang, nag-aalaga, pumuprotekta, at tumatanggap sa mga espiritung iyon na mula sa premortal na mundo.
Ang Kahanga-hangang Kontribusyon ng Kababaihan
Para sa isang babae, ang pagkakaroon ng isang anak ay maaaring isang malaking sakripisyo sa pisikal, emosyonal, at sa pinansyal na aspeto. Minamahal at iginagalang natin ang mga kahanga-hangang kababaihan ng Simbahang ito. Taglay ang talino at dunong, dinadala ninyo ang mga pasanin ng inyong pamilya. Nagmamahal kayo. Naglilingkod kayo. Nagsasakripisyo kayo. Pinalalakas ninyo ang inyong pananampalataya, naglilingkod sa mga nangangailangan, at malaki ang inyong iniaambag sa lipunan.
Ang Sagradong Responsibilidad ng Pagprotekta ng Buhay
Ilang taon na ang nakalipas, nakadarama ng labis na pag-aalala sa bilang ng mga pagpapalaglag sa mundo, nagsalita si Pangulong Gordon B. Hinckley sa kababaihan ng Simbahan na napapanahon pa rin sa atin ngayon. Sinabi niya: “Kayong mga asawa at ina ang angkla ng inyong pamilya. Kayo ang nagdadalantao. Iyan ay isang napakalaki at banal na responsibilidad. … Ano ang nangyayari sa ating pagpapahalaga sa kabanalan ng buhay ng tao? Ang pagpapalaglag ay masama, brutal at totoo at nakaririmarim, na lumalaganap sa buong mundo. Nagsusumamo ako sa kababaihan ng Simbahang ito na iwasan ito, iwaksi ito, at lumayo sa mga alanganing sitwasyon na magpapamukhang kanais-nais ito. Maaaring may iilang kalagayan kung saan maaari itong mangyari, ngunit labis na napakalimitado ng mga ito.10 … Kayo ay mga ina ng mga anak na lalaki at anak na babae ng Diyos na ang mga buhay ay sagrado. Ang pagprotekta sa kanila ay isang tungkuling ibinigay ng Diyos na hindi maaaring basta isantabi.”11
Ibinahagi sa akin ni Elder Marcus B. Nash ang isang kuwento ng isang 84 na taong gulang na babae na, habang iniinterbyu para sa kanyang binyag ay “umamin na nagpalaglag [siya maraming taon na ang nakalipas].” Taos sa pusong sinabi niya: “Dinala ko ang pasaning idinulot ng pagpapalaglag ko ng isang bata sa bawat araw ng buhay ko sa loob ng apatnapu’t anim na taon. … Wala sa mga ginawa ko ang makapag-aalis ng sakit at panunurot ng budhi. Nawalan na ako ng pag-asa hanggang sa itinuro sa akin ang tunay na ebanghelyo ni Jesucristo. Natutuhan ko kung paano magsisi … at bigla akong napuno ng pag-asa. Sa wakas ay nalaman ko na maaari akong mapatawad kung tunay akong magsisisi sa aking mga kasalanan.”12
Lubos tayong nagpapasalamat para sa mga banal na kaloob ng pagsisisi at pagpapatawad.
Ano ang Magagawa Natin?
Ano ang ating mga responsibilidad bilang mapayapang mga disipulo ni Jesucristo? Ipamuhay natin ang mga kautusan ng Diyos, ituro ang mga ito sa ating mga anak, at ibahagi ang mga ito sa iba na handang makinig.13 Ibahagi natin ang ating malalim na nadarama tungkol sa kabanalan ng buhay sa mga gumagawa ng desisyon sa lipunan. Hindi man nila lubos na pahalagahan ang pinaniniwalaan natin, ngunit ipinagdarasal natin na mas lubos nilang maunawaan kung bakit, para sa atin, ang mga desisyong ito ay hindi lamang tungkol sa kung ano ang gusto ng isang tao para sa kanyang sariling buhay.
Kung hindi inaasahang ang pagdating ng batang ipinagbubuntis, tumulong tayo nang may pagmamahal, panghihikayat, at kung kinakailangan, magbigay ng tulong-pinansyal, pinalalakas ang ina upang tulutan nitong maisilang ang kanyang anak at magpatuloy ng paglalakbay nito sa mortalidad.14
Ang Kagandahan ng Pag-aampon
Sa aming pamilya, hindi masukat ang aming pagpapala dahil dalawang dekada na ang nakalipas, nalaman ng isang 16 na taon na batang babae na siya ay nagdadalantao. Hindi sila kasal ng ama ng sanggol, at hindi nila nakikita na magsasama silang dalawa sa hinaharap. Naniwala ang batang babae na ang buhay na ipinagdadalantao niya ay mahalaga. Isinilang niya ang isang sanggol na babae at pinahintulutan ang isang mabuting pamilya na ampunin ang sanggol bilang kanilang anak. Para kina Bryce and Jolinne, siya ang sagot sa kanilang panalangin. Pinangalanan nila siyang Emily at itinuro sa kanya na magtiwala sa kanyang Ama sa Langit at sa Kanyang Anak na si Jesucristo.
Lumaki si Emily. Talagang nagpapasalamat kami na si Emily at ang aming apo na si Christian ay nagmahalan at ikinasal sa bahay ng Panginoon. Sina Emily at Christian ay mayroon na ngayong sarili nilang maliit na batang babae.
Kamakailan ay sumulat si Emily: “Sa loob ng siyam na buwan ng pagbubuntis, nagkaroon ako ng panahon na pagnilayan ang mga nangyari [sa] sarili kong kapanganakan. Naisip ko ang aking ina na nagsilang sa akin, na 16 na taong gulang lamang noon. Habang nararanasan ko ang mga sakit at pagbabago na dulot ng pagbubuntis, hindi ko maiwasang maisip kung gaano kahirap ito para sa isang 16 anyos. … Dumadaloy ang luha ko sa mismong sandaling ito habang iniisip ko ang aking ina na nagsilang sa akin, na nalaman na hindi niya kayang ibigay sa akin ang buhay na [ninanais para sa akin at di-makasarili na] ipinaampon ako. Hindi ko maarok kung ano ang maaaring pinagdaanan niya sa loob ng siyam na buwan na iyon—pinanonood ng mga mapanghusgang mata habang nagbabago ang kanyang katawan, ang mga nararanasan ng mga tinedyer na hindi na niya magawa, nalalaman na pagkatapos ng pagpapakasakit na ito na pagmamahal ng isang ina, ibibigay niya ang kanyang anak sa mga bisig ng iba. Labis akong nagpapasalamat para sa kanyang hindi makasariling pagpili, na hindi niya piniling gamitin ang kanyang kalayaang pumili sa paraan na mawawala ang sa akin.” Nagtapos si Emily, “Napakalaki ng pasasalamat ko para sa banal na plano ng Ama sa Langit, para sa aking kahanga-hangang mga magulang na [nagmahal at nag-aruga sa] akin, at para sa mga templo kung saan ay maaari tayong mabuklod sa ating mga pamilya magpakailanman.”15
Ang Tagapagligtas ay “kinuha … ang isang maliit na bata at inilagay sa gitna nila. Siya’y kanyang kinalong at sa kanila’y sinabi, Ang sinumang tumatanggap sa isa sa mga ganitong bata sa aking pangalan, ako ang tinatanggap.”16
Kapag ang mga Matuwid na Hangarin ay Hindi Pa Natutupad
Ipinahahayag ko ang aking pagmamahal at habag sa mga matuwid na mag-asawa na nagpakasal at hindi nagkaroon ng mga anak na sabik na sabik nilang inaasam at sa kababaihan at kalalakihan na hindi nagkaroon ng pagkakataon na mag-asawa alinsunod sa batas ng Diyos. Ang mga hindi natupad na pangarap sa buhay ay mahirap maunawaan kung titingnan lamang sa pananaw ng mortalidad. Bilang tagapaglingkod ng Panginoon, ipinapangako ko sa inyo na kung kayo ay matapat kay Jesucristo at sa inyong mga tipan, matatanggap ninyo ang kapalit na mga pagpapala sa buhay na ito at ang inyong mga matuwid na hangarin sa walang hanggang linya ng oras ng Panginoon.17 Maaaring magkaroon ng kaligayahan sa paglalakbay sa mortalidad kahit na hindi matupad ang lahat ng ating matuwid na inaasahan.18
Pagkatapos maisilang, patuloy na kailangan ng mga bata ang ating tulong. Ang ilan ay lubhang kailangan ito. Bawat taon, sa pamamagitan ng mapagmalasakit na mga bishop at ng inyong bukas-palad na mga kontribusyon sa handog-ayuno at mga pondong pangkawanggawa, pinagpapala ang mga buhay ng milyun-milyong bata. Kamakailan ay ipinahayag ng Unang Panguluhan ang karagdagang 20 milyong dolyar na donasyon para tulungan ang UNICEF sa kanilang mga pandaigdigang pagsisikap na magbigay ng dalawang bilyong bakuna.19 Ang mga bata ay mahal ng Diyos.
Ang Sagradong Desisyong Magkaroon ng Anak
Nakakapag-alala na kahit na sa ilang napakayayamang bansa sa mundo, mas kakaunting mga bata ang ipinapanganak.20 “Ang kautusan ng Diyos na magpakarami at kalatan ang lupa ay nananatiling may bisa.”21 Kung kailan mag-aanak at kung ilang anak ay desisyon na ng mag-asawa at ng Panginoon. Nang may pananampalataya at panalangin, ang mga sagradong desisyong ito ay maaaring maging maganda at may kalakip na paghahayag na mga karanasan.22
Ibabahagi ko ang kuwento ng pamilya Laing ng Southern California. Isinulat ni Sister Rebecca Laing:
“Noong tag-init ng 2011, ang buhay para sa aming pamilya ay tila perpekto. Masaya ang pagsasama namin bilang mag-asawa na may apat na anak—edad 9, 7, 5, at 3. …
“Ang mga pagbubuntis at panganganak ko ay napakadelikado, … [at] dama namin na lubos kaming pinagpala na magkaroon ng apat na anak, [iniisip] na kumpleto na ang aming pamilya. Noong Oktubre habang nakikinig sa pangkalahatang kumperensya, nakadama ako ng malinaw na pakiramdam na magkakaroon kami ng isa pang sanggol. Habang nagninilay at nagdarasal kami ni LeGrand, … alam namin na may plano ang Diyos para sa amin na iba sa pinlano namin para sa aming mga sarili.
“Matapos ang isa pang mahirap na pagbubuntis at panganganak, nabiyayaan kami ng isang magandang sanggol na babae. Pinangalanan namin siyang Brielle. Isa siyang himala. Ilang sandali pagkatapos siyang maipanganak, habang nasa [delivery room] pa rin, narinig ko ang malinaw na tinig ng Espiritu: ‘May isa pa.’
“Pagkaraan ng tatlong taon, isa pang himala, si Mia. Sina Brielle at Mia ay napakalaking kagalakan sa aming pamilya.” Nagtapos siya sa mga salitang ito, “Ang maging bukas sa patnubay ng Panginoon at pagsunod sa plano para sa atin ay palaging magdadala ng higit na kaligayahan kaysa … umasa sa ating sariling pang-unawa.”23
Minamahal ng Tagapagligtas ang bawat itinatanging bata.
“At kinuha [niya] ang kanilang maliliit na anak, isa-isa, at binasbasan sila, …
“At nang … itinuon nila ang kanilang mga paningin sa langit, … nakita nila ang mga anghel na bumababa mula sa langit na … nasa gitna ng apoy; at [ang mga anghel] ay … pinalibutan yaong mga musmos, … at ang mga anghel ay naglingkod sa kanila.”24
Pinatototohanan ko na ang inyong sariling personal na paglalakbay bilang anak ng Diyos ay hindi nagsimula sa unang paghinga ninyo noong kayo ay ipanganak, at hindi ito magtatapos sa inyong huling hininga sa mortalidad.
Nawa ay palagi nating maalala na ang bawat espiritung anak ng Diyos ay dumarating dito sa mundo sa kanyang sariling personal na paglalakbay.25 Nawa ay tanggapin natin sila, protektahan sila, at palagi silang mahalin. Sa pagtanggap ninyo sa itinatangi na mga batang ito sa pangalan ng Tagapagligtas at pagtulong sa kanila sa kanilang walang-hanggang paglalakbay, ipinapangako ko sa inyo na pagpapalain kayo ng Panginoon at saganang ibibigay sa inyo ang Kanyang pagmamahal at pagsang-ayon. Sa pangalan ni Jesucristo, amen.