Աստծո սիրելին
Աստծո սիրով լցված լինելը պաշտպանում է մեզ կյանքի փոթորիկներից, ինչպես նաև երջանիկ պահերն ավելի երջանիկ է դարձնում:
Մինչ ելույթս սկսելը, պետք է ասեմ, որ իմ երեխաներից երկուսը ամբիոնից խոսելու ժամանակ ուշագնաց են եղել, ու այս պահին ես շատ սերտ կապ եմ զգում նրանց հետ։ Սակայն այժմ ես պետք է խոսեմ մեկ այլ բանի մասին:
Մենք ունենք վեց երեխա, որոնք երբեմն բարկացնում են միմյանց. յուրաքանչյուրն ասում է, որ ինքն է ամենասիրելի երեխան: Յուրաքանչյուրն ունի նախընտրելին լինելու տարբեր պատճառներ: Երեխաներից յուրաքանչյուրին մենք սիրում ենք մաքուր, լիարժեք և ամբողջական սիրով։ Մենք չէինք կարող մեկին ավելի շատ սիրել, քան մյուսին. յուրաքանչյուր երեխայի ծնունդով մեր սերը գեղեցիկ կերպով ընդլայնվել է: Ես լավ եմ հասկանում Երկնային Հոր սերը իմ հանդեպ այն սիրո միջոցով, որը զգում եմ իմ երեխաների հանդեպ:
Երբ նրանցից յուրաքանչյուրը կիրառում է ամենասիրվածը լինելու իր իրավունքը, դուք գուցե կարծեք, թե մեր ընտանիքում ննջասենյակը միշտ փայլում է մաքրությամբ: Ծնող-երեխա հարաբերություններում ավելի քիչ են նկատվում թերությունները, երբ կենտրոնանում ենք սիրո վրա:
Ինչ-որ պահի, գուցե որովհետև ես տեսնում եմ, որ մենք գնում ենք դեպի անխուսափելի ընտանեկան խռովություն, ես ասում եմ այսպիսի մի բան. «Լավ, դուք ինձ տանջեցիք, բայց ես չեմ պատրաստվում այդ մասին հայտարարել. դուք գիտեք, թե ձեզնից ով է իմ ամենասիրելին»: Իմ նպատակն է, որ վեցից յուրաքանչյուրն իրեն հաղթող զգա և խուսափենք լայնածավալ պատերազմից, գոնե մինչև հաջորդ անգամ:
Իր ավետարանում Հովհաննեսն իրեն բնութագրում է որպես «աշակերտ, որին Հիսուսը սիրում էր», կարծես թե դա առանձնահատուկ բան էր։ Ես նախընտրում եմ կարծել, որ դա պայմանավորված էր նրանով, որ Հովհաննեսն իրեն լիովին սիրված էր զգում Հիսուսի կողմից: Նեփին ինձ մոտ նմանատիպ զգացում է առաջացրել, գրելով. «Ես հրճվում եմ իմ Հիսուսով»: Պարզ է, որ Փրկիչն ավելի շատ Նեփիինը չէ, քան՝ Հովհաննեսինը, և այնուամենայնիվ, Նեփիի՝ «իր» Հիսուսի հետ հարաբերությունների անձնական բնույթը մղել է նրան տալ այդ քնքուշ նկարագրությունը:
Հրաշալի է չէ՞, որ լինում են ժամանակներ, երբ մենք մեզ լիարժեք ու անձնապես նկատված և սիրված ենք զգում: Նեփին կարող է Նրան «իր» Հիսուսն անվանել, մենք էլ կարող ենք: Մեր Փրկչի սերը «ամենավեհ, ամենաազնիվ, ամենազորեղ» սիրո տեսակ է, և Նա տալիս է այն, մինչև մենք «լցվենք»: Աստվածային սերը երբեք չի սպառվում, և մեզանից յուրաքանչյուրը սիրելի է: Աստծո սերն այն է, երբ մենք մեկտեղվում ենք Վեննի գծապատկերի շրջանակների նման։ Թեև մեր մասնիկները տարբեր են, Նրա սերն այնտեղ է, որտեղ կա մեր միասնությունը:
Մի՞թե զարմանալի չէ, որ ամենամեծ պատվիրանները Աստծուն և մեր շուրջը գտնվողներին սիրելն է: Երբ տեսնում եմ, որ մարդիկ քրիստոսանման սեր են ցուցաբերում միմյանց հանդեպ, կարծում եմ, որ այդ սերն ավելին է, քան լոկ նրանց սերը. դա սեր է, որն իր մեջ նաև աստվածայնություն ունի: Երբ մենք սիրում ենք միմյանց այս ձևով, այնքան լիարժեք, որքան կարող ենք, ապա երկինքը նույնպես ներգրավվում է:
Այսպիսով, եթե ինչ-որ մեկը, ում մասին հոգ ենք տանում, հեռու է աստվածային սերը զգալուց, մենք կարող ենք վարվել այսպես՝ նախ անել այն, ինչը մեզ ավելի է մոտեցնում Աստծուն, ապա անել այն, ինչը մեզ ավելի է մոտեցնում այդ մարդուն՝ դա Քրիստոսի մոտ գալու անխոս հրավեր է։
Ես կցանկանայի նստել ձեզ հետ և հարցնել ձեզ, թե որ հանգամանքներն են մղում ձեզ զգալու Աստծո սերը: Սուրբգրային ո՞ր հատվածները, ծառայության ո՞ր գործերը: Ո՞ր վայրը։ Ո՞ր երաժշտությունը։ Ո՞ւմ ընկերակցությունը։ Գերագույն համաժողովը հարուստ վայր է՝ սովորելու երկնային սիրո հետ կապվելու մասին:
Բայց գուցե դուք զգում եք, որ Աստծո սերը շատ հեռու է ձեզանից։ Միգուցե կա վհատության և խավարի ձայների երգչախումբ, որոնք ծանրանում են ձեր մտքերում, ուղերձներ, որոնք ասում են ձեզ, որ դուք շատ վիրավոր և շփոթված եք, չափազանց թույլ և անտեսված, չափազանց տարբեր կամ ապակողմնորոշված եք, որպեսզի երաշխավորեք երկնային սերը որևէ իրական ձևով: Եթե լսում եք այդ գաղափարները, ապա խնդրում եմ լսեք սա. այդ ձայները պարզապես սխալ են: Մենք կարող ենք վստահորեն անտեսել կոտրվածությունը՝ որևէ կերպ զրկելով մեզ երկնային սիրուց, ամեն անգամ մենք երգում ենք այս օրհներգը, որը հիշեցնում է մեզ, որ մեր սիրելի և անթերի Փրկիչն ընտրեց «վնասվել, կոտրվել և կտոր-կտոր լինել մեզ համար», ամեն անգամ, երբ վերցնում ենք կտրված հացը: Անշուշտ, Հիսուսը հեռացնում է ամոթը բոլոր կոտրվածներից: Իր կոտրվածության շնորհիվ Նա կատարյալ դարձավ, և Նա կարող է մեզ կատարյալ դարձնել՝ չնայած մեր կոտրվածությանը: Նա կոտրված, միայնակ, պատառոտված և վնասված էր, և մենք էլ կարող ենք զգալ, որ այդպիսին ենք, բայց մենք բաժանված չենք Աստծո սիրուց: «Կոտրված մարդիկ, կատարյալ սեր», ինչպես երգի բառերն են։
Հնարավոր է, որ դուք ձեր մասին ինչ-որ գաղտնիք գիտեք, ինչը ձեզ ստիպում է չսիրված զգալ։ Որքան էլ որ ճիշտ լինեք այն ամենի վերաբերյալ, ինչ գիտեք ձեր մասին, դուք սխալվում եք՝ կարծելով, որ Աստծո սիրո սահմաններից դուրս եք եկել: Երբեմն մենք այնքան դաժան ու անհամբեր ենք ինքներս մեր հանդեպ, որ այդպիսին չենք կարող լինել մեկ ուրիշի հանդեպ: Շատ բան կա անելու այս կյանքում, բայց սեփական անձի հանդեպ ատելությունն ու ամոթալի ինքնադատապարտումը դրանց թվում չեն: Որքան էլ մենք մեզ անիրավացի զգանք, Նրա ձեռքերը չեն կարճացել։ Ոչ: Նրանք միշտ բավական երկար են՝ «[որ հասնեն] մեր հասանելիությանը» և գրկեն մեզանից յուրաքանչյուրին:
Եթե մենք չենք զգում աստվածային սիրո ջերմությունը, մեկ է՝ այն չի անհետացել: Աստծո խոսքերն են, որ «Թեև լեռները գնան, բլուրները վերցվեն, [Նրա] գթությունը [մեզանից] չի հեռանա»։ Հստակեցնեմ՝ այն գաղափարը, թե Աստված դադարել է սիրել, պետք է այնքան ներքևներում լինի կյանքի հնարավոր բացատրությունների ցանկում, որ մենք դրան հասնենք միայն այն բանից հետո, երբ լեռները հեռանան և բլուրները վերանան:
Ինձ շատ է դուր գալիս լեռների այս խորհրդանիշը, որը վկայում է Աստծո սիրո գոյության մասին: Այդ հզոր խորհրդանիշը ամենուրեք է, բոլոր այն մարդկանց պատմություններում, որոնք լեռ են բարձրանում՝ հայտնության համար, և Եսայու «Տիրոջ տան լեռան» մասին խոսքերում, որը պիտի «հաստատվի լեռների գագաթին»։ Տիրոջ տունը մեր ամենաթանկ ուխտերի տունն է, բոլորիս համար նահանջելու տեղ է, ինչպես նաև խորասուզվելու մեր հանդեպ մեր Հոր սիրո ապացույցների մեջ։ Ես նաև սիրում եմ այն մխիթարությունը, որը ստանում է հոգիս, երբ ես ավելի շատ եմ մեծարում իմ մկրտության ուխտը և գտնում եմ մեկին, ով սգում է կորուստի կամ հիասթափության պատճառով, և ես փորձում եմ օգնել նրան արտահայտվել ու պահել սիրո այդ զգացմունքը: Արդյո՞ք այս ուղիները, որոնցով մենք կարող ենք ավելի խորասուզվել ուխտյալ թանկագին սիրո մեջ, հեսեդ է կոչվում։
Այսպիսով, եթե Աստծո սերը չի լքում մեզ, ինչո՞ւ մենք մշտապես չենք զգում այն: Ձեր ակնկալիքները փարատելու համար ասեմ, որ չգիտեմ: Բայց սիրված լինելը հաստատ նույնը չէ, ինչ սիրված զգալը, և ես ունեմ մի քանի մտքեր, որոնք կօգնեն ձեզ, երբ դուք փնտրեք այդ հարցի պատասխանները:
Գուցե դուք պայքարում եք վշտի, ընկճվածության, դավաճանության, միայնության, հիասթափության կամ Աստծո սերը զգալու ձեր ունակությանը խանգարող մեկ այլ հզոր գործոնի դեմ: Եթե այդպես է, ապա այս բաները կարող են թուլացնել կամ կասեցնել մեր զգալու ունակությունը, ինչը հակառակ դեպքում մենք կզգայինք: Կլինի ժամանակ թերևս, որ դուք չեք զգա Նրա սերը, և գիտելիքը բավարար կլինի: Բայց հետաքրքիր է, արդյո՞ք կարող եք համբերությամբ փորձարկել աստվածային սերը արտահայտելու և ստանալու տարբեր ձևերը: Կարո՞ղ եք մի քայլ հետ անել այն ամենից, ինչը ձեր առջևում է, և միգուցե ևս մեկ քայլ և մեկ այլ քայլ, մինչև ավելի լայն տեսադաշտ բացվի, ավելի ու ավելի լայն, եթե անհրաժեշտ է, մինչև բառացիորեն «սելեստիալ մտածեք», քանի որ երբ նայում եք աստղերին և հիշում անթիվ աշխարհները, ապա դրանց միջոցով հիշում եք դրանց Արարիչին:
Թռչունների երգը, մաշկի վրա զգալով արևը, զեփյուռը կամ անձրևը, և ժամանակները, երբ բնությունը ակնածանք է առաջացնում Աստծո հանդեպ, այս բաներից յուրաքանչյուրն իր դերն է ունեցել երկնային կապն ինձ համար ապահովելու գործում: Միգուցե հավատարիմ ընկերների մխիթարությո՞ւնը կօգնի։ Գուցե երաժշտությո՞ւնը: Կամ ծառայությո՞ւնը։ Արդյո՞ք արձանագրել կամ օրագիր պահե՞լ եք, գրելով այն ժամանակների մասին, երբ ձեր կապն Աստծո հետ ավելի պարզ էր ձեզ համար: Միգուցե դուք կարող եք հրավիրել նրանց, ում վստահում եք, կիսվել ձեզ հետ աստվածային կապի իրենց աղբյուրներով, երբ փնտրեք թեթևացում և հասկացողություն:
Հետաքրքիր է, եթե Հիսուսը ընտրեր մի վայր, որտեղ դուք և Նա կկարողանայիք հանդիպել, մի առանձին վայր, որտեղ դուք կկարողանայիք կենտրոնանալ Նրա վրա, մի՞թե Նա կընտրեր ձեր անձնական տառապանքի վայրը, ձեր ամենախոր կարիքի վայրը, որի մասին ոչ ոք չգիտի։ Մի տեղ, որտեղ դուք շատ միայնակ եք զգում, որ իսկապես պետք է մենակ մնաք, մի վայր, ուր գուցե միայն Նա է ճամփորդել, բայց իրականում արդեն պատրաստ է հանդիպել ձեզ այնտեղ, երբ դուք հասնեք: Եթե դուք սպասում եք Նրա գալուն, գուցե Նա արդեն այնտեղ է և հասանելի է:
Եթե ձեր կյանքի այս պահին դուք զգում եք, որ լցված եք սիրով, խնդրում եմ, փորձեք պահել այդ զգացումը նույնքան արդյունավետորեն, որքան մաղն է պահում ջուրը: Շաղ տվեք այն ամենուր, ուր որ գնում եք: Աստվածային գործելակերպի հրաշքներից մեկն այն է, որ երբ փորձում ենք կիսվել Հիսուսի սիրով, մենք լցվում ենք դրանով, համաձայն այս սկզբունքի՝ «ով իր կյանքը կորցնի ինձ համար, կգտնի այն»։
Աստծո սիրով լցված լինելը պաշտպանում է մեզ կյանքի փոթորիկներից, ինչպես նաև երջանիկ պահերն էլ ավելի երջանիկ է դարձնում, մեր ուրախ օրերը՝ երբ արևը շողում է երկնքում, ավելի են պայծառանում մեր հոգու արևի լույսով:
Եկեք «արմատացած ու հաստատված» դառնանք մեր Հիսուսի և Նրա սիրո մեջ: Եկեք փնտրենք և գնահատենք այն փորձառությունները, երբ զգում ենք Նրա սերը և զորությունը մեր կյանքում: Ավետարանի ուրախությունը հասանելի է բոլորին. ոչ միայն երջանիկներին, ոչ միայն ընկճվածներին: Ուրախությունը մեր նպատակն է, այլ ոչ մեր հանգամանքների պարգևը։ Մենք բոլոր լավ պատճառներն ունենք «ուրախանա[լու] և սիրով լցվե[լու] Աստծո և բոլոր մարդկանց հանդեպ»։ Եկեք լցվենք Աստծո սիրով։ Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն: