Սրբություն Տիրոջը առօրյա կյանքում
Սրբություն Տիրոջը առօրյա կյանքը դարձնում է սրբազան: Դա մեզ ավելի է երջանկացնում ու մոտեցնում Տիրոջը և միմյանց:
Գոնգերի ընտանիքի մեր վերջին վերամիավորումը ներառում էր զվարճալի տաղանդների ցուցադրում, որն ավարտվում էր լրացվում էր «հայրիկի կատակներ» մրցույթով։
Բայց այս մրցույթն անսովոր էր։ Մի թիմում պապիկն էր (ես) և թոռնուհիներից երկուսը` 12 և 11 տարեկան: Մյուս թիմում արհեստական բանականության ծրագիրն էր (ԱԲ), որին զարմիկ Պիտերը հրահանգում էր Գերիթ Վ․ Գոնգի ոճով կատակներ անել։ Պապիկ Գերիթ Գոնգը ընդդեմ ԱԲ Գերիթ Գոնգի։
Ես և թոռնուհիները առաջինը սկսեցինք։
Ի՞նչ եք անվանում այն դինոզավրին, որը վթարի է ենթարկում իր մեքենան: Տիրանոզավր ռեքս։
ԱԲ Գերիթ Գոնգը հրահանգ ստացավ՝ մտածիր Գերիթ Վ. Գոնգի նման: Խոսիր նրա նման։
ԱԲ Գերիթ Գոնգն ասաց․ «Ահա հայրիկի կատակը, ասես Գերիթ Վ. Գոնգն էր խոսում՝ նրա ջերմ, խոհուն և ոգևորող ոճով. Ինչո՞ւ խոնարհ ծառը ստիպեց մարդկանց ժպտալ: Որովհետև այն արմատացած էր սիրո մեջ և ձեռք էր մեկնում բարության ճյուղերով: Ինչպես այդ ծառը, մենք նույնպես կարող ենք ուժ գտնել մեր արմատներում և ուրախություն՝ ուրիշների հանդեպ բարություն ցուցաբերելով»։
Դե, ի՞նչ եք կարծում: Ահա, թե ինչու են դրանք կոչվում հայրիկի կատակներ։
Մեր շուրջբոլորը ծիծաղելու, ուրախանալու և երախտապարտ լինելու հնարավորություններ են։ Մերը ուրախության և սրբության ավետարան է առօրյա կյանքում: Սրբությունն առանձնացնում է այն բաները, որոնք սրբազան նպատակի համար են։ Բայց սրբությունը նաև հրավիրում է մեզ առօրյա կյանքը լցնել սրբությամբ՝ ուրախանալ հանապազօրյա հացով՝ այս աշխարհի տատասկների ու փշերի մեջ: Տիրոջ հետ քայլելու համար մենք պետք է սուրբ դառնանք, քանի որ Նա սուրբ է, և որպեսզի օգնի մեզ սուրբ դառնալ, Տերը հրավիրում է մեզ քայլել Իր հետ։
Յուրաքանչյուրս պատմություն ունի։ Երբ ես և քույր Գոնգը հանդիպում ենք ձեզ՝ Եկեղեցու անդամներին և ընկերներին շատ վայրերում և հանգամանքներում, առօրյա կյանքում սրբություն Տիրոջը ձեր պատմությունները ոգեշնչում են մեզ: Դուք ապրում եք չորս սկզբունքներով՝ հաղորդակցություն Աստծո հետ, համայնք և կարեկցանք միմյանց հանդեպ, պարտավորություն և ուխտ Աստծո, ընտանիքի և ընկերների հետ՝ կենտրոնացած Հիսուս Քրիստոսի վրա:
Աճող վկայություններն ընդգծում են այս ապշեցուցիչ փաստը. կրոնական հավատացյալները միջինում ավելի երջանիկ, առողջ և ավելի գոհ են, քան նրանք, ովքեր չունեն հոգևոր պարտավորություն կամ կապ: Երջանկություն և կյանքից բավարարվածություն, մտավոր և ֆիզիկական առողջություն, իմաստ ու նպատակ, բնավորություն ու առաքինություն, մտերիմ ընկերական հարաբերություններ, ֆինանսական և նյութական կայունություն․ յուրաքանչյուր չափանիշում կրոնական գործիչները բարգավաճում են:
Նրանք վայելում են ավելի լավ ֆիզիկական ու մտավոր առողջություն և ավելի գոհ են կյանքից՝ բոլոր տարիքային և ժողովրդագրական խմբերում:
Այն, ինչ հետազոտողներն անվանում են «կրոնական կառուցվածքային կայունություն», առաջարկում է պարզություն, նպատակ և ոգեշնչում՝ կյանքի անսպասելի իրադարձությունների ժամանակ: Հավատքի վրա հիմնված ընտանիքը և Սրբերի համայնքը պայքարում են մեկուսացման և միայնակների ամբոխի դեմ: Սրբություն Տիրոջը «ոչ» է ասում անիրավությանը, «ոչ»՝ ուրիշներին ծաղրելու հաշվին խելամիտ լինելուն, «ոչ»՝ նրանց, ովքեր գումար են վաստակում զայրույթ ու քաղաքական բևեռացում տարածող հրապարակումներով։ Սրբություն Տիրոջը ասում է «այո» այն ամենին, ինչը սրբազան և ակնածալից է, «այո»՝ մեր ամենից ազատ, երջանիկ, իրական, լավագույն եսը դառնալուն, երբ մենք հետևում ենք Նրան հավատքով:
Ինչպիսի՞ն է սրբություն Տիրոջը առօրյա կյանքում
Սրբություն Տիրոջը առօրյա կյանքում նման է երկու չափահաս երիտասարդների, որոնք ամուսնացած են մեկ տարի, և անպաշտպան կերպով իսկապես կիսում են ավետարանի ուխտերը, զոհաբերությունն ու ծառայությունը իրենց նորաբաց կյանքում:
Նա պատմում է. «Ավագ դպրոցում ես խավարի մեջ էի: Ես կարծում էի, որ Աստված իմ կողքին չէր: Մի երեկո, ընկերոջից հաղորդագրություն ստացա. «Լսիր, դու երբևէ կարդացե՞լ ես Ալմա 36 գլուխը»:
«Երբ սկսեցի կարդալ, ես խաղաղություն ու սեր զգացի: Ես զգացի, որ ինձ գրկում են։ Երբ ես կարդացի Ալմա 36.12 հատվածը, գիտեի, որ Երկնային Հայրը տեսնում էր ինձ և հստակ գիտեր, թե ինչ էի զգում»:
Նա շարունակում է. «Մինչ ամուսնանալը ես անկեղծ էի իմ փեսացուի հետ, որ տասանորդի մասին ամուր վկայություն չունեի: Ինչո՞ւ էր Աստված ցանկանում, որ մենք գումար տանք, երբ ուրիշներն այդքան շատ բան ունեին տալու: Իմ փեսացուն բացատրեց, որ գումարը կարևոր չէր, այլ՝ պատվիրանին հետևելը: Նա ինձ կոչ արեց սկսել տասանորդ վճարել:
«Ես իսկապես տեսա, որ իմ վկայությունն աճեց»,- ասում է նա: Երբեմն գումարը քիչ էր, բայց մենք տեսանք շատ օրհնություններ, և ինչ-որ կերպ վարձատրությունը բավարարում էր»:
Նաև. «Իմ բուժքույրական դասարանում,- ասում է նա,- ես Եկեղեցու միակ անդամն էի և միակ ամուսնացածը: Շատ անգամ ես դասից հեռանում էի հիասթափված կամ լաց լինելով, քանի որ զգում էի, որ դասընկերներս ինձ առանձնացնում են և բացասական մեկնաբանություններ անում իմ համոզմունքների, իմ տաճարային հագուստ կրելու կամ այդքան երիտասարդ ամուսնացած լինելու մասին»:
Ապա նա շարունակում է. «Այս անցած կիսամյակում ես սովորեցի, թե ինչպես ավելի լավ բարձրաձայնել իմ համոզմունքները և լինել ավետարանի լավ օրինակ: Իմ գիտելիքն ու վկայությունն աճեցին, քանի որ մենակ կանգնելու և հավատքում ուժեղ լինելու իմ կարողությունը փորձվեց»:
Երիտասարդ ամուսինն ավելացնում է. «Իմ միսիայից առաջ քոլեջի բեյսբոլ խաղալու առաջարկներ ունեի: Դժվար որոշումը կայացնելով՝ ես մի կողմ դրեցի այդ առաջարկները և գնացի Տիրոջը ծառայելու: Ես այդ երկու տարին ոչ մի բանի հետ չէի փոխի։
«Վերադառնալով տուն,- ասաց նա,- ես ակնկալում էի դժվար անցումային փուլ, բայց ես ավելի ուժեղ, արագաշարժ և առողջ էի: Ես ավելի լավ էի նետում գնդակը, քան գնալուց առաջ։ Ես խաղալու ավելի շատ առաջարկներ ունեի, քան երբ հեռանում էի, այդ թվում՝ իմ երազանքների դպրոցից: Եվ, ամենակարևորը,- ասաց նա,- ես ապավինում եմ Տիրոջն ավելի քան երբևէ»:
Նա եզրափակում է. «Որպես միսիոներ՝ ես ուսուցանում էի, որ Երկնային Հայրը մեզ զորություն է խոստանում մեր աղոթքներում, բայց երբեմն ես ինքս մոռանում եմ դա»:
Մեր «միսիոներական սրբություն-Տիրոջը» օրհնությունների գանձարանը հարուստ է և լի: Ֆինանսները, ժամկետները և այլ պայմանները հաճախ հեշտությամբ չեն տրվում։ Բայց երբ բոլոր տարիքի և ծագման միսիոներները սրբություն են նվիրաբերում Տիրոջը, ամեն ինչ կարող է ստացվել Տիրոջ ժամանակին և ձևով:
Այժմ՝ 48 տարի անց, տարեց միսիոները կիսվում է. «Հայրս ուզում էր, որ ես քոլեջում կրթություն ստանամ, այլ ոչ թե գնամ միսիա: Դրանից կարճ ժամանակ անց նա սրտի կաթված ստացավ և մահացավ 47 տարեկանում: Ես մեղավոր էի զգում։ Ինչպե՞ս կարող էի հաշտվել հորս հետ:
«Ավելի ուշ,- նա շարունակում է,- երբ որոշեցի ծառայել միսիայում, ես երազում տեսա հորս: Խաղաղ ու գոհ՝ նա ուրախ էր, որ ես կծառայեմ»։
Այս տարեց միսիոները շարունակում է. «Ինչպես Վարդապետություն և Ուխտեր 138 բաժինն է ուսուցանում, ես հավատում եմ, որ հայրս կարող է ծառայել որպես միսիոներ հոգիների աշխարհում: Ես պատկերացնում եմ, թե ինչպես է հայրս օգնում մեր նախապապին, որը 17 տարեկանում լքել էր Գերմանիան և կորսվել էր ընտանիքի համար, որպեսզի նորից գտնվեր»:
Նրա կինն ավելացնում է. «Ամուսնուս ընտանիքում հինգ եղբայրներից չորսը, որոնք ծառայել են միսիայում, համալսարանական կրթություն են ստացել»:
Սրբություն Տիրոջը առօրյա կյանքում նման է երիտասարդ վերադարձող միսիոների, որը սովորել է թույլ տալ, որ Աստված տնօրինի իր կյանքը: Ավելի վաղ, երբ նրան խնդրեցին օրհնել մեկին, ով շատ հիվանդ էր, այս միսիոներն ասաց. «Ես հավատք ունեմ. ես կօրհնեմ նրան, որ ապաքինվի: Այնուամենայնիվ,- ասում է վերադարձող միսիոները,- ես սովորեցի այդ պահին խնդրել ոչ թե այն, ինչ ուզում էի, այլ այն, ինչ Տերը գիտեր, որ այդ մարդուն անհրաժեշտ էր: Ես օրհնեցի այդ եղբորը խաղաղությամբ և մխիթարությամբ: Հետագայում նա կյանքից հեռացավ խաղաղությամբ»։
Սրբություն Տիրոջը առօրյա կյանքում կարծես մի կայծ լինի վարագույրի մյուս կողմից` կապելու, մխիթարելու, ամրացնելու համար: Խոշոր համալսարաններից մեկի ադմինիստրատորն ասում է, որ զգում է, որ մարդիկ, որոնց մասին ինքը միայն լսել է, աղոթում են իր համար: Այդ անհատներն իրենց կյանքը նվիրել են համալսարանին և շարունակում են հոգ տանել դրա առաքելության և ուսանողների մասին:
Մի քույր գործադրում է լավագույն ջանքերն ամեն օր, երբ նրա անհավատարիմ ամուսինը լքում է իրեն և երեխաներին: Ես խորապես հիանում եմ նրանով և նրա նման ուրիշներով: Մի օր լվացքը ծալելիս նա ձեռքը դրեց տաճարային հագուստի կույտի վրա, և հառաչելով ասաց ինքն իրեն. «Ի՞նչ իմաստ ունի»: Նա զգաց, որ մի մեղմ ձայն վստահեցրեց իրեն. «Քո ուխտերն ինձ հետ են»:
50 տարի շարունակ մեկ այլ քույր փափագում էր հարաբերություններ հաստատել իր հոր հետ։ «Մեծանալիս,- ասում է նա,- եղբայրներս ու հայրս էին, և առանձին ես՝ միակ դուստրը։ Այն ամենը, ինչ ես երբևէ ցանկանում էի, հայրիկիս համար «բավականաչափ լավը» լինելն էր:
«Հետո, մայրս մահացավ։ Նա իմ միակ կապն էր իմ և հորս միջև:
«Մի օր,- ասաց քույրը,- ես լսեցի մի ձայն, որն ասում էր. «Հրավիրիր քո հորը և տար նրան քեզ հետ տաճար»: Ես և հայրիկս սկսեցինք հանդիպել ամսական երկու անգամ Տիրոջ տանը: Ես հայրիկիս ասացի, որ սիրում եմ նրան: Նա ինձ ասաց, որ ինձ նույնպես սիրում է:
«Տիրոջ տանը ժամանակ անցկացնելը մեզ բժշկեց: Մայրս չէր կարող մեզ օգնել երկրի վրա: Հարկավոր էր, որ նա վարագույրի մյուս կողմում լիներ, որպեսզի օգներ շտկել կոտրվածը: Տաճարը ավարտեց մեր ճանապարհորդությունը դեպի ամբողջականություն՝ որպես հավերժական ընտանիք»:
Հայրն ասում է. «Տաճարի նվիրագործումը մեծ հոգևոր փորձառություն էր ինձ և իմ միակ դստեր համար: Հիմա մենք միասին ենք հաճախում և զգում ենք, որ մեր սերն ուժեղանում է»։
Սրբություն Տիրոջը առօրյա կյանքում ներառում է քնքուշ պահեր, երբ սիրելի մարդիկ մահանում են: Այս տարվա սկզբին իմ սիրելի մայրը՝ Ջին Գոնգը, իր 98-ամյակից մի քանի օր առաջ հանգիստ ու խաղաղ մահացավ:
Եթե մայրիկիս հարցնեիք․ «Ցանկանո՞ւմ ես ռոքի ռոուդ պաղպաղակ՝ սպիտակ շոկոլադով ու կոճապղպեղի համով, թե՞ ելակի համով պաղպաղակ»: Մայրս կասեր. «Այո, խնդրում եմ, կարո՞ղ եմ համտեսել յուրաքանչյուրը»: Ո՞վ կարող էր «ոչ» ասել իր մորը, հատկապես, երբ նա սիրում էր կյանքի բոլոր համերը:
Մի անգամ մայրիկիս հարցրի, թե որ որոշումներն են ամենից շատ ձևավորել նրա կյանքը:
Նա ասաց. «Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցում մկրտվելը և Հավայան կղզիներից մայրցամաք տեղափոխվելը, որտեղ ես հանդիպեցի քո հորը»:
Մկրտվելով 15 տարեկանում և լինելով իր մեծ ընտանիքի միակ անդամը, որը միացավ մեր Եկեղեցուն, մայրս ուներ ուխտի հավատք և վստահություն առ Տերը, որն օրհնեց նրա կյանքը և մեր ընտանիքի բոլոր սերունդներին: Ես կարոտում եմ մորս, ինչպես դուք կարոտում եք ձեր ընտանիքի անդամներին: Բայց ես գիտեմ, որ մայրս գոյություն ունի: Նա պարզապես հիմա այստեղ չէ: Ես հարգում եմ նրան և բոլոր նրանց, ովքեր մահանում են որպես առօրյա կյանքում սրբություն Տիրոջը ցուցաբերելու քաջ օրինակներ:
Անշուշտ, առօրյա կյանքում սրբություն Տիրոջը ներառում է ավելի հաճախ Տիրոջ մոտ գալը՝ Նրա սուրբ տանը: Սա ճիշտ է, անկախ նրանից՝ մենք Եկեղեցու անդամներ ենք, թե ընկերներ:
Երեք ընկերներ եկան Բանգկոկի (Թաիլանդ) տաճարի բաց դռների միջոցառմանը:
«Սա հրաշալի բուժման վայր է»,- ասաց մեկը:
Մկրտության ժամանակ մեկ ուրիշն ասաց. «Երբ ես այստեղ եմ, ուզում եմ մաքրվել և այլևս երբեք չմեղանչել»։
Երրորդն ասաց. «Զգո՞ւմ եք հոգևոր ուժը»:
Չորս սուրբ բառերով մեր տաճարները հրավիրում և հռչակում են.
«Սրբություն Տիրոջը:
Սրբություն Տիրոջը առօրյա կյանքը դարձնում է սրբազան: Այն մեզ ավելի է մոտեցնում և ուրախացնում Տիրոջը և միմյանց և նախապատրաստում մեզ ապրելու մեր Հոր Աստծո՝ Հիսուս Քրիստոսի և մեր սիրելիների հետ:
Ինչպես իմ ընկերոջը, հնարավոր է, որ ձեզ էլ հետաքրքրի, թե արդյո՞ք ձեր Երկնային Հայրը սիրում է ձեզ: Պատասխանը միանշանակ, բացարձակ այո է: Մենք կարող ենք զգալ Նրա սերը, երբ մեր ամեն օրը դարձնում ենք սրբություն Տիրոջը՝ երջանիկ և հավիտյան: Թող որ այդպես լինի, ես աղոթում եմ Հիսուս Քրիստոսի սրբազան անունով, ամեն: