Փնտրեք Նրան ձեր ամբողջ սրտով
Եթե Հիսուս Քրիստոսը խաղաղ ժամանակ գտավ Աստծո հետ հաղորդակցվելու և Նրանով զորանալու համար, խելամիտ կլինի, որ մենք էլ անենք նույնը:
Մի քանի տարի առաջ ես և կինս ծառայում էինք որպես միսիայի ղեկավարներ Տոկիոյում՝ Ճապոնիա: Այն ժամանակ երեց Ռասսել Մ. Նելսոնի՝ մեր միսիա այցելության ընթացքում միսիոներներից մեկը հարցրեց նրան, թե ո՞րն էր լավագույն պատասխանը, երբ մարդիկ ասում են, որ չափազանց զբաղված են իրենց լսելու համար: Մի փոքր վարանելով՝ նախագահ Նելսոնն ասաց. «Ես կհարցնեի, արդյոք նրանք շատ զբաղված են այդ օրը ճաշելու համար, իսկ հետո կսովորեցնեի, որ նրանք ունեն մարմին և հոգի, և ինչպես նրանց մարմինը կմեռնի, եթե չսնվի, այնպես էլ` նրանց հոգին, եթե չսնուցվի Աստծո բարի խոսքով»:
Հետաքրքիր է նշել, որ ճապոներեն «զբաղված» բառը՝ Isogashii, կազմված է երկու խորհրդանիշ ունեցող գրանշաններից (忙)։ Ձախ կողմում գտնվողը նշանակում է «սիրտ» կամ «հոգի», իսկ աջ կողմինը` «մահ». հավանաբար խորհուրդը նրանում է, որ ինչպես նախագահ Նելսոնն է սովորեցրել, չափազանց զբաղված լինելը՝ մեր հոգին սնուցելու համար, կարող է հանգեցնել հոգևոր մահվան:
Տերը գիտեր, որ այս արագընթաց աշխարհում, որը լի է շեղումներով և խառնաշփոթով, Իր համար նշանակալից ժամանակ հատկացնելը կլինի մեր օրերի հիմնական մարտահրավերներից մեկը: Խոսելով Եսայի մարգարեի միջոցով, Նա զգուշացրել է մեզ և տվել այս խորհուրդը, որը կարելի է նմանեցնել այն փոթորկոտ օրերին, որոնցում մենք ապրում ենք.
« Դարձի գալով և հանգիստ մնալով կփրկվեք, հանդարտությամբ և վստահելով կլինի ձեր զորությունը։ Բայց դուք չեք ուզում:
Դուք ասացիք. «Ո՛չ, մենք կփախչենք ձիով»։ Դրա համար էլ կփախչեք։ Դուք ասացիք. «Մենք արագընթաց ձիերի վրա կհեծնենք»։ Դրա համար էլ արագընթաց պիտի լինեն ձեզ հալածողները»։
Այլ կերպ ասած, թեև մեր փրկությունը կախված է դեպի Նա դարձի գալուց և աշխարհի հոգսերից հանգստանալուց, մենք դա չենք անում: Եվ թեև մեր վստահությունը բխում է այն ուժից, որը ձևավորվում է հանդարտ ժամանակներում, երբ նստում ենք Տիրոջ հետ՝ խորհրդածելու և մտորելու, մենք դա չենք անում: Ինչո՞ւ։ Որովհետև մենք ասում ենք՝ «Ոչ, մենք այլ գործերով ենք զբաղված», այսպես ասած՝ մեր ձիերի վրա փախչելով։ Հետևաբար, մենք ավելի ու ավելի ենք հեռանալու Աստծուց. մենք շարունակելու ենք գնալ ավելի ու ավելի արագ. և որքան արագ գնանք, այնքան ավելի արագ սատանան կհետապնդի:
Թերևս սա է պատճառը, որ նախագահ Նելսոնը բազմիցս աղերսել է մեզ, որ մեր կյանքում ժամանակ տրամադրենք Տիրոջը՝ «ամեն օր»: Նա հիշեցնում է մեզ, որ «խաղաղ ժամանակը սուրբ ժամանակ է. ժամանակ, որը կխթանի անձնական հայտնությունը և կսերմանի խաղաղություն: Բայց Տիրոջ հանդարտ ձայնը լսելու համար նա խորհուրդ է տվել. «դուք նույնպես պետք է հանդարտ մնաք»։
Այնուամենայնիվ, հանդարտ մնալը պահանջում է ավելին, քան պարզապես Տիրոջը ժամանակ տրամադրելը, դա պահանջում է թողնել մեր կասկածանքով և վախով լի մտքերը և կենտրոնացնել մեր սիրտն ու միտքը Նրա վրա: Երեց Դեյվիդ Ա. Բեդնարն ուսուցանել է․ «Տիրոջ «հանդարտ մնացեք» հորդորը շատ ավելին է ենթադրում, քան պարզապես չխոսելը կամ չշարժվելը»: «Հանդարտ մնացեք» հորդորը,- նա ուսուցանել է,- կարող է միջոց լինել՝ հիշեցնելու մեզ, որ անշեղորեն կենտրոնանանք Փրկչի վրա»։
Հանդարտ մնալը հավատքի գործողություն է և ջանք է պահանջում: Lectures on Faith գրքում ասվում է. «Երբ մարդն աշխատում է հավատքով, նա աշխատում է մտավոր ջանքերով»: Նախագահ Նելսոնը հայտարարել է․ «Մեր ուշադրությունը պետք է կենտրոնանա Փրկչի և Նրա ավետարանի վրա։ Մտավոր կարգապահություն է պահանջվում բոլոր մտորումներում: Բայց երբ դա անում ենք, մեր կասկածներն ու վախերը ցրվում են»։ Խոսելով մեր մտքերը կենտրոնացնելու անհրաժեշտության մասին՝ նախագահ Դեյվիդ Օ. ՄակՔեյն ասել է. «Կարծում եմ՝ մենք չափազանց քիչ ուշադրություն ենք դարձնում խորհրդածության արժեքին՝ նվիրվածության սկզբունքին։ … Խորհրդածությունն … ամենասրբազան դռներից մեկն է, որի միջոցով մենք մտնում ենք Տիրոջ ներկայության մեջ»։
Ճապոներենում կա մի բառ՝ mui, որն իմ կարծիքով, արտահայտում է հանդարտ լինելու՝ ավելի հավատքով լցված, մտախոհ իմաստը: Այն բաղկացած է երկու գրանշաններից (無為)։ Ձախ կողմինը նշանակում է «ոչինչ» կամ «դատարկ բան», իսկ աջ կողմինը՝ «անել»։ Դրանք միասին նշանակում են «չանել»: Բառացիորեն, բառը կարող է սխալ մեկնաբանվել՝ նշանակելով «ոչինչ չանել» այնպես, ինչպես «հանդարտ մնալը» կարող է սխալ մեկնաբանվել որպես «չխոսել կամ չշարժվել»։ Այնուամենայնիվ, «հանդարտ լինել» արտահայտության նման, այն ավելի բարձր նշանակություն ունի. ինձ դա հիշեցնում է դանդաղելու և ավելի մեծ հոգևոր գիտակցությամբ ապրելու մասին:
Երեց Տակաշի Վադայի հետ Ասիայի հյուսիսային տարածաշրջանի նախագահությունում ծառայելիս ես իմացա, որ նրա կինը՝ քույր Նաոմի Վադան, ճապոներենի մասնագիտացված գեղագիր է: Ես խնդրեցի քույր Վադային ինձ համար նկարել mui բառի ճապոնական գրանշանները: Ես ուզում էի գեղագրությունը կախել իմ պատից՝ որպես հիշեցում, որ հանդարտ մնամ և կենտրոնանամ Փրկչի վրա: Ես զարմացա, երբ նա չհամաձայնեց այս պարզ թվացող խնդրանքին:
Հաջորդ օրը, իմանալով, որ ես հավանաբար թյուրըմբռնել էի նրա վարանումը, երեց Վադան բացատրեց, որ այդ գրանշանները գրելը զգալի ջանք կպահանջի: Նա պետք է խորհի և մտածի գաղափարի և գրանշանների շուրջ, մինչև հասկանա իմաստը իր հոգու խորքում և կարողանա արտահայտել այդ սրտառուչ տպավորությունները իր վրձնի յուրաքանչյուր հարվածով: Ես ամաչում էի, որ առանց այդ ամենը հասկանալու՝ խնդրել էի նրան անել մի բան, որն այդքան ջանք էր պահանջում: Ես խնդրեցի նրան փոխանցել իմ ներողությունը իմ անտեղյակության համար և տեղեկացնել նրան, որ ես չեղարկում եմ իմ խնդրանքը:
Պատկերացրեք իմ զարմանքն ու երախտագիտությունը, երբ Ճապոնիայից հեռանալիս քույր Վադան, առանց իմ խնդրանքի, նվիրեց ինձ այս հիասքանչ գեղագրությունը, որտեղ ներկայացված են ճապոներեն mui բառի գրանշանները: Այն այժմ կախված է իմ աշխատասենյակի պատից՝ աչքի ընկնող տեղում՝ հիշեցնելով ինձ ամեն օր հանդարտ լինել և փնտրել Տիրոջը իմ ամբողջ սրտով, զորությամբ, մտքով և ուժով: Այս անձնուրաց արարքով նա ավելի լավ էր արտահայտել mui կամ հանդարտություն, քան որևէ այլ բառ կարող էր դա անել: Գրանշաններն անխոհեմաբար և պարտավորությունից դրդված նկարելու փոխարեն, նա իր գեղագրությանը մոտեցավ սրտի ողջ նվիրվածությամբ և իրական վճռականությամբ:
Նմանապես, Աստված ցանկանում է, որ մենք Նրան ժամանակ տրամադրելուն մոտենանք նույն կերպ՝ սրտանց նվիրվածությամբ: Երբ մենք այդպես ենք անում, մեր երկրպագությունը դառնում է Նրա հանդեպ մեր սիրո արտահայտությունը:
Նա ցանկանում է, որ մենք հաղորդակցվենք Նրա հետ։ Մի անգամ, Առաջին Նախագահության հետ հանդիպման ժամանակ, երբ ասացի բացիչ աղոթքը, նախագահ Նելսոնը շրջվեց դեպի ինձ և ասաց. «Մինչ դու աղոթում էիր, ես մտածեցի, թե որքան է Աստված գնահատում, երբ մենք ժամանակ ենք հատկացնում մեր զբաղված օրակարգում՝ Նրան ճանաչելու համար»: Դա պարզ, բայց հզոր հիշեցում էր այն մասին, թե որքան մեծ նշանակություն ունի Տիրոջ համար, երբ մենք կանգ ենք առնում՝ Նրա հետ հաղորդակցվելու համար:
Որքան էլ Նա ցանկանում է մեր ուշադրությունը, Նա չի ստիպի մեզ գալ Իր մոտ: Հարություն առած Տերն ասաց նեփիացիներին․ «Որքա՜ն հաճախ հավաքած կլինեի ես ձեզ, ինչպես հավն է հավաքում իր ճտերին, և դուք չկամեցաք»։ Ապա Նա հնչեցրեց այս հուսադրող հրավերը, որը վերաբերում է նաև մեզ այսօր. «Որքա՜ն հաճախ ես ձեզ կհավաքեմ, ինչպես հավն է իր թևերի տակ հավաքում իր ճտերին, եթե դուք սրտի ողջ նվիրվածությամբ ապաշխարեք և վերադառնաք ինձ մոտ»:
Հիսուս Քրիստոսի ավետարանը մեզ հնարավորություն է տալիս հաճախակի վերադառնալ դեպի Նա: Այս հնարավորությունները ներառում են ամենօրյա աղոթքները, սուրբ գրությունների ուսումնասիրությունը, հաղորդության արարողությունը, հանգստության օրը և տաճարային երկրպագությունը: Ի՞նչ կլինի, եթե մենք հանենք այս սուրբ հնարավորությունները մեր «անելիքների» ցուցակից և դրանք դնենք մեր «չանելու» ցուցակում. նկատի ունեմ՝ դրանց մոտենանք նույն ուշադրությամբ և կենտրոնացումով, որով քույր Վադան վերաբերվում է իր գեղագրությանը:
Գուցե դուք մտածում եք. «Ես դրա համար ժամանակ չունեմ»: Ես հաճախ եմ նույնը զգացել։ Բայց թույլ տվեք առաջարկել, որ հնարավոր է՝ անհրաժեշտ չէ ավելի շատ ժամանակ, այլ՝ ավելի շատ գիտակցել և կենտրոնանալ Աստծո վրա՝ արդեն իսկ Նրան տրամադրված ժամանակահատվածում:
Օրինակ․ ի՞նչ կլիներ, եթե մենք աղոթելիս ավելի քիչ ժամանակ հատկացնեինք խոսելուն և ավելի շատ ժամանակ հատկացնեինք պարզապես Աստծու հետ լինելուն, իսկ խոսելիս՝ ավելի սրտանց ու հատուկ երախտագիտություն և սեր արտահայտեինք։
Նախագահ Նելսոնը խորհուրդ է տվել, որ մենք ոչ միայն կարդանք սուրբ գրությունները, այլ ճաշակենք դրանք: Ի՞նչ տարբերություն կլիներ, եթե մենք ավելի քիչ կարդայինք և ավելի շատ համտեսեինք:
Ի՞նչ կլիներ, եթե մենք անեինք ավելին, որպեսզի պատրաստեինք մեր միտքը ճաշակելու հաղորդությունը և ուրախությամբ խորհեինք Հիսուս Քրիստոսի Քավության օրհնությունների մասին այս սուրբ արարողության ժամանակ:
Ի՞նչ կլիներ, եթե Հանգստության օրը, որը եբրայերեն նշանակում է «հանգիստ», մենք հանգստանայինք այլ հոգսերից և ժամանակ հատկացնեինք՝ լուռ նստելու Տիրոջ հետ՝ մեր տուրքը մատուցելու Նրան:
Ի՞նչ կլիներ, եթե մեր տաճարային երկրպագության ժամանակ մենք ավելի կարգապահ և կենտրոնացված ջանքեր գործադրեինք ուշադրություն դարձնելու համար կամ մի փոքր երկար մնայինք սելեստիալ սենյակում՝ հանգիստ խորհրդածելով:
Երբ մենք ավելի քիչ ուշադրություն դարձնենք ընթացքին, և ավելի շատ՝ Երկնային Հոր և Հիսուս Քրիստոսի հետ մեր ուխտի կապն ամրապնդելուն, ես վկայում եմ, որ այս սուրբ պահերից յուրաքանչյուրը կբարելավվի, և մենք կստանանք մեր անձնական կյանքում անհրաժեշտ առաջնորդությունը: Մենք, ինչպես Մարթան Ղուկասի գրքում, հաճախ հոգս ենք քաշում և շատ բաներով ենք զբաղված։ Այնուամենայնիվ, երբ մենք ամեն օր հաղորդակցվենք Տիրոջ հետ, Նա կօգնի մեզ իմանալ, թե ինչն է առավել անհրաժեշտ:
Նույնիսկ Փրկիչը ժամանակ է հատկացրել Իր ծառայությունից՝ հանդարտ մնալու համար։ Սուրբ գրությունները լի են օրինակներով, երբ Տերը գնում է ամայի մի տեղ՝ լեռ, անապատ կամ «մի քիչ հեռու»՝ աղոթելու Հորը: Եթե Հիսուս Քրիստոսը խաղաղ ժամանակ գտավ Աստծո հետ հաղորդակցվելու և Նրանով զորանալու համար, խելամիտ կլինի, որ մենք էլ անենք նույնը:
Երբ մենք կենտրոնացնենք մեր սիրտն ու միտքը Երկնային Հոր և Հիսուս Քրիստոսի վրա և լսենք Սուրբ Հոգու մեղմ, հանդարտ ձայնը, մեզ համար ավելի պարզ կլինի, թե ինչն է առավել անհաժեշտ, ավելի խոր կարեկցանք կզարգացնենք և հանգստություն և ուժ կգտնենք Նրանում: Թվում է անհասկանալի, բայց Իր փրկության և վեհացման գործն արագացնելու համար Աստծուն օգնելը կարող է պահանջել, որ մենք դանդաղենք: Միշտ «շարժման մեջ» լինելը կարող է ավելացնել մեր կյանքի «խառնաշփոթը» և խլել մեզնից այն խաղաղությունը, որը մենք փնտրում ենք:
Ես վկայում եմ, որ երբ մենք հաճախ դառնանք դեպի Տերը սրտի ողջ նվիրվածությամբ, մենք հանդարտությամբ և վստահությամբ կճանաչենք Նրան և կզգանք Նրա ուխտի անսահման սերը մեր հանդեպ:
Տերը խոստացել է.
«Մոտեցեք ինձ, և ես կմոտենամ ձեզ. փնտրեք ինձ ջանասիրաբար, և կգտնեք ինձ»:
«Դուք կփնտրեք ինձ ու կգտնեք, երբ ինձ ձեր ամբողջ սրտով կորոնեք»։
Ես վկայում եմ, որ այս խոստումը ճիշտ է: Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն: