ລາຄາ—ແລະ ພອນ—ຂອງການເປັນສານຸສິດ

ໂດຍ ແອວເດີ ແຈັບຟຣີ ອາ ຮໍແລນ

ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ຈົ່ງເຂັ້ມແຂງ. ຈົ່ງດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຢ່າງຊື່ສັດ ເຖິງແມ່ນວ່າຄົນອື່ນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບທ່ານບໍ່ເຮັດກໍຕາມ.

ປະທານມອນສັນ, ພວກເຮົາຮັກທ່ານ. ທ່ານໄດ້ມອບໃຈ ແລະ ສຸຂະພາບຂອງທ່ານໃຫ້ແກ່ການເອີ້ນທຸກຢ່າງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ທ່ານ, ໂດຍສະເພາະຕຳແໜ່ງທີ່ທ່ານມີຢູ່ຕອນນີ້. ທຸກຄົນໃນສາດສະໜາຈັກຂອບໃຈທ່ານສຳລັບການຮັບໃຊ້ທີ່ແນວແນ່ຂອງທ່ານ ແລະ ການອຸທິດຕົນຕໍ່ໜ້າທີ່ຂອງທ່ານ.

ດ້ວຍການຍົກຍ້ອງ ແລະ ການໃຫ້ກຳລັງໃຈຕໍ່ທຸກຄົນທີ່ຕ້ອງຢືນຢູ່ຢ່າງບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນຍຸກສຸດທ້າຍນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວກັບທຸກຄົນ ໂດຍສະເພາະຊາວໜຸ່ມຂອງສາດສະໜາຈັກວ່າ ຖ້າຫາກພວກທ່ານຍັງບໍ່ເຄີຍພົບ, ພວກທ່ານຈະພົບເຫັນຕົນເອງຖືກເອີ້ນໃຫ້ປົກປ້ອງສັດທາຂອງພວກທ່ານ ແມ່ນແຕ່ໃຫ້ອົດທົນກັບຄວາມທາລຸນສ່ວນຕົວ ເພາະວ່າພວກທ່ານເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ເວລາເຊັ່ນນັ້ນຈະຮຽກຮ້ອງທັງຄວາມກ້າຫານ ແລະ ການໃຫ້ກຽດຈາກພວກທ່ານ.

ຍົກຕົວຢ່າງ, ບໍ່ດົນມານີ້ ຊິດສະເຕີຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາໄດ້ຂຽນບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ຄູ່ຂອງຂ້ານ້ອຍກັບຂ້ານ້ອຍ ໄດ້ພົບເຫັນຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງນັ່ງຢູ່ຕັ່ງມ້າຍາວ ຢູ່ໃນສວນສາທາລະນະ ກິນເຂົ້າສວຍຢູ່. ເມື່ອພວກຂ້ານ້ອຍຍ່າງໄປໃກ້, ລາວເງີຍໜ້າຂຶ້ນ ແລະ ເຫັນນາມບັດຕິດເສື້ອຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ. ລາວໄດ້ກຶ້ງຕາໃສ່ພວກຂ້ານ້ອຍ, ແລະ ລຸກຂຶ້ນເພື່ອຈະຕົບໜ້າຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຫລົບທັນ, ແຕ່ລາວໄດ້ຖົ່ມອາຫານທີ່ຢູ່ໃນປາກຂອງລາວໃສ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນປ້ອຍດ່າຕ່າງໆນາໆທີ່ຫຍາບຄາຍທີ່ສຸດ. ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍ່າງໜີໄປໂດຍບໍ່ເວົ້າຫຍັງ. ຂ້ານ້ອຍພະຍາຍາມເຊັດອາຫານອອກຈາກໜ້າ, ແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າມີຄົນແກວ່ງຕົ້ມມັນຝຣັ່ງມາໃສ່ຫົວຂ້ານ້ອຍອີກ. ບາງເທື່ອ ການເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາແມ່ນຍາກຫລາຍ ເພາະໃນເວລາເຊັ່ນນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຢາກກັບໄປຫາຊາຍຄົນນັ້ນ, ແລ້ວເວົ້າວ່າ, ‘ເຈົ້າເຮັດຫຍັງແບບນັ້ນ!’ ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ກັບຄືນໄປ.”

ຕໍ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ອຸທິດຕົນຄົນນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເວົ້າວ່າ, ນາງເອີຍ, ໃນຄວາມຖ່ອມຕົນຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າໄດ້ກ້າວເຂົ້າໄປໃນຂອບເຂດຂອງຍິງ ແລະ ຊາຍທີ່ດີເດັ່ນ ຜູ້ຊຶ່ງສາດສະດາຢາໂຄບ ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ ໄດ້ກ່າວເຖິງວ່າ ເພື່ອ “ເຫັນແກ່ການສິ້ນພຣະຊົນຂອງ [ພຣະຄຣິດ], ແລະ ໄດ້ທົນຮັບເອົາໄມ້ກາງແຂນຂອງພຣະອົງ ແລະ [ຍອມຮັບເອົາ] ຄວາມອັບອາຍຂາຍໜ້າຂອງໂລກ.”¹

ນີໄຟ ອ້າຍຂອງຢາໂຄບ ໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບພຣະເຢຊູວ່າ: “ແລະ ເພາະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມະນຸດໂລກ, ເຂົາຈະຕັດສິນພຣະອົງວ່າບໍ່ມີຄ່າ; ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາຈຶ່ງຂ້ຽນພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ທົນ ແລະ ເຂົາຕີພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ທົນ; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເຂົາຖົ່ມນ້ຳລາຍໃສ່ພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ທົນ, ເພາະຄວາມກະລຸນາຮັກຫອມຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນທີ່ພຣະອົງມີຕໍ່ລູກຫລານມະນຸດ.”²

ເຊັ່ນດຽວກັບປະສົບການຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ກໍມີການປະຕິເສດມາຕະຫລອດ ແລະ ສາດສະດາ ແລະ ອັກຄະສາວົກ ໄດ້ຈ່າຍຄ່າດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍ, ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ແລະ ສະມາຊິກໃນທຸກຍຸກໄດ້ພະຍາຍາມໃຫ້ກຽດແກ່ການເອີ້ນຂອງພຣະເຈົ້າ ເພື່ອສົ່ງເສີມຄອບຄົວມະນຸດໄປສູ່ “ເສັ້ນທາງອັນປະເສີດທີ່ສຸດ.”³

“ເຮົາຈະກ່າວສິ່ງໃດຕໍ່ໄປ … ກ່ຽວກັບ [ເຂົາເຈົ້າ]?” ຜູ້ຂຽນພຣະທຳເຮັບເຣີ ໄດ້ຖາມ.

“[ເຂົາເຈົ້າ] ຜູ້… ໄດ້ງັບປາກສິງ,

“ໄດ້ມອດໄຟອັນຮ້ອນກ້າ, ພົ້ນຈາກຄົມດາບຂອງຄູ່ຕໍ່ສູ້, … ໄດ້ຕີບັນດາກອງທັບຂອງຊາວຕ່າງປະເທດໃຫ້ແຕກໜີໄປ …

“[ໄດ້ເຫັນ] ຄົນທີ່ຕາຍແລ້ວຄືນມາ … [ໃນຂະນະທີ່] ບາງຄົນໄດ້ຖືກທໍລະມານ, …

“ແລະ … ໄດ້ຖືກຫຍໍ້ຫຍັນ ແລະ ຖືກຂ້ຽນຕີ, … ຖືກລ່າມໂສ້ ແລະ ຖືກຄຸມຂັງ:

“ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກແກວ່ງຫີນໃສ່, … ຖືກເລື່ອຍເປັນທ່ອນ, ຖືກລໍ້ລວງ, ຖືກຂ້າດ້ວຍຄົມດາບ: … ໄດ້ຫົ່ມໜັງແກະ ແລະ ໜັງແບ້ທ່ຽວໄປມາ; ລຳບາກຍາກຈົນ, ຖືກຂົ່ມເຫັງ, [ແລະ] ທົນທຸກເວດທະນາ;

“([ເຂົາເຈົ້າ] ຜູ້ຊຶ່ງ ເຖິງແຜ່ນດິນໂລກກໍບໍ່ສົມ:) … ໄດ້ທຽວໄປມາໃນປ່າ, ແລະ ຕາມພູຊ້ອນຕົວໃນຖ້ຳ ແລະ ໃນຂຸມ.”⁴

ແນ່ນອນທີ່ເຫລົ່າທູດໃນສະຫວັນຈະນ້ຳຕາໄຫລ ໃນຂະນະທີ່ພວກເພິ່ນບັນທຶກສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບສານຸສິດຢູ່ໃນໂລກທີ່ສ່ວນຫລາຍຈະມີເຈດຕະນາຮ້າຍຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດເອງໄດ້ໄປຫາພູໝາກກອກ ແລະ ກັນແສງ ເພາະເປັນເວລາຫລາຍຮ້ອຍປີທີ່ຜູ້ຄົນປະຕິເສດ ແລະ ໄດ້ຂ້າສານຸສິດຂອງພຣະອົງ. ແລະ ບັດນີ້ພຣະອົງເອງກໍຖືກປະຕິເສດ ແລະ ຈະຖືກຂ້າຄືກັນ.

“ໂອ້ ເຢຣູຊາເລັມ, ເຢຣູຊາເລັມ,” ພຣະເຢຊູໄດ້ຮ້ອງອອກມາ, “ເຈົ້າຂ້າບັນດາຜູ້ທຳນາຍເອົາຫີນແກວ່ງໃສ່ພວກຜູ້ທຳນາຍທີ່ໃຊ້ມາຫາເຈົ້າ, ຫລາຍເທື່ອແລ້ວເຮົາຢາກຈະຮວບຮວມເອົາປະຊາຊົນທັງໝົດຂອງເຈົ້າໄວ້ເໝືອນດັ່ງໄກ່ແມ່ຮວບຮວມລູກຂອງຕົນໄວ້ໃຕ້ປີກ ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ຍິນຍອມ!

“ສະນັ້ນແຫລະ, ພຣະວິຫານຂອງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຈະຖືກປະຖິ້ມ.”⁵

ແລະ ໃນຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານັ້ນ ມີຂ່າວສານສຳລັບຊາຍໜຸ່ມ ແລະ ຍິງໜຸ່ມທຸກຄົນໃນສາດສະໜາຈັກນີ້. ພວກທ່ານອາດສົງໄສວ່າ ມັນກຸ້ມຄ່າແລ້ວບໍທີ່ຈະຍຶດໝັ້ນຢ່າງກ້າຫານເລື່ອງຄວາມສິນທຳຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ ຫລື ທີ່ຈະໄປເຜີຍແຜ່ ພຽງແຕ່ໃຫ້ຄົນອື່ນມາດ່າເລື່ອງຄວາມເຊື່ອຂອງພວກທ່ານ ຫລື ຕໍ່ສູ້ກັບສັງຄົມທີ່ເຍາະເຍີ້ຍສາດສະໜາທີ່ພວກທ່ານອຸທິດຕົນຕໍ່. ແມ່ນແລ້ວ, ມັນກຸ້ມຄ່າ, ເພາະຖ້າເລືອກທາງອື່ນແລ້ວ ຈະເປັນວ່າ “ບ້ານເຮືອນ” ຂອງເຮົາຈະຖືກ “ປະຖິ້ມ”—ຜູ້ຄົນ, ຄອບຄົວ, ເພື່ອນບ້ານ, ແລະ ປະຊາຊາດ ຈະຖືກປະຖິ້ມ.

ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງມີພາລະທີ່ຈະປະກາດຂ່າວຂອງພຣະເມຊີອາ. ນອກເໜືອຈາກການສັ່ງສອນ, ການຊຸກຍູ້, ແລະ ການສົ່ງເສີມຜູ້ຄົນແລ້ວ ເຖິງສ່ວນ (ທີ່ດີກ່ຽວກັບການເປັນສິດທິຊົນ), ແຕ່ຈະມີບາງເວລາທີ່ຜູ້ສົ່ງຂ່າວດຽວກັນນັ້ນຈະຖືກເອີ້ນໃຫ້ມີຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍ, ເຕືອນ, ແລະ ບາງເທື່ອນ້ຳຕາໄຫລ (ນັ້ນເປັນສ່ວນທີ່ເຈັບປວດຂອງຜູ້ເປັນສານຸສິດ). ເຂົາເຈົ້າຮູ້ດີວ່າ ເສັ້ນທາງທີ່ນຳໄປສູ່ “ດິນແດນທີ່ອຸດົມສົມບູນ”⁶ ຈຳເປັນຕ້ອງເປັນຕາມພຣະບັນຍັດທີ່ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຄຳວ່າ “ຈົ່ງ” ແລະ “ຢ່າ.”⁷

ໜ້າເສຍໃຈທີ່ຜູ້ສົ່ງຂ່າວພຣະບັນຍັດ ບໍ່ໄດ້ຖືກນັບວ່າດີເດັ່ນໃນຕອນນີ້ ຫລາຍໄປກວ່າໃນສະໄໝໂບຮານເລີຍ, ດັ່ງທີ່ເຮົາເຫັນໄດ້ຈາກຕົວຢ່າງຂອງຊິດສະເຕີຜູ້ຖືກຖົ່ມອາຫານໃສ່ໜ້າ ແລະຖືກໂຍນອາຫານໃສ່ຫົວ. ຄວາມກຽດຊັງ ເປັນຄຳທີ່ບໍ່ສວຍງາມ, ແຕ່ກໍມີບາງຄົນທີ່ກ່າວອອກມາດັ່ງອາຫາບທີ່ຊົ່ວຮ້າຍວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າກຽດຊັງ [ສາດສະດາມີກາອີຢາ]; ເພາະລາວບໍ່ເຄີຍທຳນາຍສິ່ງທີ່ດີສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າຈັກເທື່ອ, ລາວມີແຕ່ທຳນາຍສິ່ງຊົ່ວໆສະເໝີ.”⁸ ຄວາມກຽດຊັງເຊັ່ນນັ້ນ ໄດ້ເອົາຊີວິດທີ່ຊື່ສັດຂອງສາດສະດາອະບີນາໄດໄປ ເພາະເພິ່ນໄດ້ກ່າວກັບກະສັດໂນອາວ່າ: “ເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າບອກຄວາມຈິງແກ່ພວກທ່ານ, ພວກທ່ານຈຶ່ງຄຽດແຄ້ນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. … ເພາະຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ ພວກທ່ານຈຶ່ງຕັດສິນວ່າຂ້າພະເຈົ້າເປັນບ້າ”⁹ ຫລື, ເຮົາອາດຕື່ມໃສ່ວ່າເປັນຄົນບ້ານນອກ, ເປັນຫົວໜ້າ, ບໍ່ຍອມປ່ຽນ, ບໍ່ສຸພາບ, ໃຈແຄບ, ລ້າສະໄໝ ແລະ ເຖົ້າແກ່ຊະລາ.

ເຊັ່ນດຽວກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວກັບສາດສະດາເອຊາຢາວ່າ:

“ລູກຫລານ [ເຫລົ່ານີ້] … ບໍ່ຍອມເຊື່ອຟັງຄຳສັ່ງສອນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ:

“[ພວກເຂົາ] ບອກພວກຜູ້ປະກາດພຣະຄຳໃຫ້ມິດງຽບ; ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ ຢ່າເວົ້າສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງສູ່ໝູ່ເຮົາຟັງເລີຍ. ຈົ່ງບອກສິ່ງທີ່ໝູ່ເຮົາຢາກຟັງ. ໃຫ້ໝູ່ເຮົາຍຶດຖືສິ່ງທີ່ລວງຕາລວງໃຈໄວ້ສາ:

“ອອກໜີໄປໃຫ້ພົ້ນຈາກທາງຂອງໝູ່ເຮົາສາ ແລະ ຢ່າມາກີດກັ້ນໝູ່ເຮົາເລີຍ. ໝູ່ເຮົາບໍ່ຢາກຟັງເຖິງເລື່ອງພຣະເຈົ້າອົງບໍລິສຸດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ.”¹⁰

ເພື່ອນໜຸ່ມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ມັນເປັນໜ້າໂສກເສົ້າທີ່ລັກສະນະຂອງຜູ້ຄົນໃນສະໄໝນີ້ ຖ້າຫາກເຂົາຕ້ອງການພຣະເຈົ້າໃນຊີວິດ, ເຂົາຢາກມີພຣະເຈົ້າທີ່ບໍ່ຮຽກຮ້ອງຫຍັງຫລາຍຈາກເຂົາ, ໃຫ້ເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ສະບາຍ ເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ບໍ່ຕຳນິ, ຍິ່ງດີກວ່ານັ້ນຖ້າບໍ່ຕຳນິຫຍັງເລີຍ, ໃຫ້ເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ປອບໂຍນ, ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາມີຄວາມສຸກຕະຫລອດ, ແລ້ວບອກເຂົາວ່າ ໃຫ້ເຮັດຕາມໃຈຊອບ.¹¹

ນີ້ຄືຕົວຢ່າງຂອງມະນຸດສ້າງພຣະເຈົ້າ ຕາມທີ່ຕົນຕ້ອງການ! ບາງເທື່ອ—ມັນອາດເປັນຄຳເວົ້າປີ້ນກໍເປັນໄດ້—ຜູ້ຄົນເຫລົ່ານີ້ອ້າງອີງພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດວ່າ ເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ “ສະບາຍ”. ແມ່ນແທ້ໆບໍ? ພຣະອົງເປັນຜູ້ທີ່ບອກເຮົາວ່າບໍ່ຄວນລະເມີດພຣະບັນຍັດ, ແມ່ນແຕ່ຄິດທີ່ຈະລະເມີດກໍບໍ່ຄວນ. ຖ້າຫາກເຮົາ ຄິດ ທີ່ຈະລະເມີດ, ເຮົາໄດ້ລະເມີດມັນແລ້ວຢູ່ໃນໃຈ. ຄຳສອນນີ້ ເປັນຄຳສອນທີ່ “ສະບາຍ”, ງ່າຍທີ່ຈະຟັງ ແລະ ມີຄົນນິຍົມຊົມຊອບຫລາຍບໍ?

ແລະ ສ່ວນຜູ້ທີ່ພຽງແຕ່ຢາກຫລຽວເບິ່ງບາບ ຫລື ສຳພັດກັບມັນຈາກບ່ອນທີ່ຢູ່ໄກເດ້? ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວວ່າ, ຖ້າຕາຂອງເຈົ້າເປັນຕົ້ນເຫດພາໃຫ້ເຈົ້າເຮັດຜິດ, ຈົ່ງຄວັດອອກ. ຖ້າມືເບື້ອງຂວາຂອງເຈົ້າເປັນຕົ້ນເຫດພາໃຫ້ເຈົ້າເຮັດບາບ, ຈົ່ງຕັດອອກ.¹² “ເຮົາບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອນຳຄວາມສະຫງົບສຸກມາໃຫ້, ແຕ່ໃຫ້ມີດາບ,”¹³ ພຣະອົງໄດ້ເຕືອນຜູ້ທີ່ຄິດວ່າ ພຣະອົງພຽງແຕ່ກ່າວຖ້ອຍຄຳປອບໃຈເທົ່ານັ້ນ. ດັ່ງທີ່ເຫັນ ບໍ່ວ່າພຣະອົງໄດ້ເທດສະໜາຢູ່ບ່ອນໃດ ຜູ້ຄົນໃນທ້ອງຖິ່ນ “ໄດ້ຂໍຮ້ອງໃຫ້ພຣະອົງອອກໄປຈາກເຂດແດນຂອງພວກຕົນ.”¹⁴ ເຖິງແມ່ນໄດ້ເຮັດການມະຫັດສະຈັນເທື່ອແລ້ວເທື່ອເລົ່າ ແຕ່ຜູ້ຄົນຍັງກ່າວວ່າ ແມ່ນມານຮ້າຍທີ່ໃຫ້ລິດອຳນາດແກ່ພຣະອົງ ເພື່ອຂັບໄລ່ຜີມານຮ້າຍອອກ.¹⁵ ດັ່ງຖ້ອຍຄຳທີ່ຕິດຢູ່ທ້າຍລົດຖາມວ່າ “ພຣະເຢຊູຈະກະທຳສິ່ງໃດ?” ຈະບໍ່ນຳຄຳຕອບທີ່ນິຍົມຊົມຊອບມາໃຫ້ສະເໝີ.

ໃນຈຸດສູງສຸດຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງຢູ່ໃນໂລກ, ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ, ດັ່ງເຮົາຮັກພວກເຈົ້າ.”¹⁶ ເພື່ອໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງຄວາມຮັກນັ້ນຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຖ້າພວກເຈົ້າຮັກເຮົາ ພວກເຈົ້າກໍຈະເຊື່ອຟັງກົດບັນຍັດຂອງເຮົາ”¹⁷ ແລະ “ຜູ້ໃດ … ທີ່ເຮັດໃຫ້ກົດບັນຍັດຂໍ້ນ້ອຍທີ່ສຸດຖືກປະຕິເສດ, ແລະ ທັງສອນຄົນອື່ນໃຫ້ປະຕິເສດ, ຜູ້ນັ້ນຈະ … ເປັນຜູ້ນ້ອຍໃນອານາຈັກສະຫວັນ.”¹⁸ ພວກເຮົາຕ້ອງການຄວາມຮັກເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດຫລາຍທີ່ສຸດຢູ່ໃນໂລກນີ້ ເພາະຄວາມຊອບທຳຈະຄຽງຄູ່ໄປກັບຄວາມຮັກນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າຫາກຄວາມຮັກເປັນຄຳຂວັນຂອງເຮົາ, ຊຶ່ງມັນ ຕ້ອງ ເປັນ, ແລ້ວໂດຍຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະອົງ ເຮົາຕ້ອງປະຖິ້ມການລ່ວງລະເມີດ ແລະ ສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ສະໜັບສະໜູນມັນ. ພຣະເຢຊູເຂົ້າໃຈຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງເຖິງວັດທະນະທຳໃນປະຈຸບັນຂອງເຮົາ ທີ່ມັກລືມໄປວ່າ: ມັນມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນຫລາຍລະຫວ່າງ ພຣະບັນຍັດເພື່ອໃຫ້ອະໄພບາບ (ຊຶ່ງພຣະອົງສາມາດເຮັດໄດ້ຕະຫລອດການ) ແລະ ຄຳເຕືອນຕ້ານການບໍ່ເອົາໂທດ (ຊຶ່ງພຣະອົງບໍ່ເຄີຍກະທຳເລີຍແມ່ນແຕ່ເທື່ອດຽວ).

ເພື່ອນທັງຫລາຍ, ໂດຍສະເພາະເພື່ອນໜຸ່ມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຈົ່ງເອົາໃຈໃສ່. ຄວາມຮັກທີ່ບໍລິສຸດເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ ທີ່ມາຈາກຄວາມຊອບທຳ ສາມາດປ່ຽນແປງໂລກໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດມີຢູ່ໃນໂລກຕອນນີ້ ແລະ ທ່ານເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ດຳລົງຢູ່ຂອງພຣະອົງ, ທີ່ພະຍາຍາມແບ່ງປັນມັນ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງພຣະກິດຕິຄຸນນັ້ນ ແລະ ສາດສະໜາຈັກນັ້ນ, ດ້ວຍພະຍານແຫ່ງການຟື້ນຟູຂໍກະແຈຂອງຖານະປະໂລຫິດ ຊຶ່ງເປີດອຳນາດ ແລະ ປະສິດທິພາບຂອງພິທີການຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າ ຂໍກະແຈເຫລົ່ານັ້ນ ໄດ້ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາແລ້ວ ແລະ ພິທີການເຫລົ່ານັ້ນກໍມີໃຫ້ຜ່ານທາງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ເທົ່າກັບຄວາມແນ່ໃຈທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າທ່ານໃນຕອນນີ້ ແລະ ທ່ານນັ່ງຢູ່ໃນສູນກາງປະຊຸມໃຫຍ່ນີ້.

ຈົ່ງເຂັ້ມແຂງ. ຈົ່ງດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຢ່າງຊື່ສັດ ເຖິງແມ່ນວ່າຄົນອື່ນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບທ່ານບໍ່ເຮັດກໍຕາມ. ຈົ່ງປົກປ້ອງຄວາມເຊື່ອຂອງທ່ານດ້ວຍຄວາມສຸພາບ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ແຕ່ຈົ່ງປົກປ້ອງມັນ. ຫລາຍສຽງໃນປະຫວັດສາດອັນດົນນານ, ຮ່ວມທັງບຸກຄົນທີ່ທ່ານຈະໄດ້ຍິນຢູ່ໃນກອງປະຊຸມນີ້ ແລະ ສຽງຂອງປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ທີ່ທ່ານຫາກໍໄດ້ຍິນ, ໄດ້ຊີ້ທາງບອກທ່ານໃຫ້ເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງຂອງການເປັນສິດທິຊົນຂອງຊາວຄຣິດ. ມັນເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຄັບແຄບປາດສະຈາກເສັ້ນຂະໜານ, ແຕ່ສາມາດເປັນການເດີນທາງທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ບັນລຸຜົນສຳເລັດໄດ້, “ມຸ້ງໜ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນຄົງໃນພຣະຄຣິດ… ໂດຍມີຄວາມສະຫວ່າງຢ່າງບໍລິບູນຂອງຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອງມະນຸດທັງປວງ.”¹⁹ ໃນການສະແຫວງຫາເສັ້ນທາງເຊັ່ນນັ້ນຢ່າງກ້າຫານ, ທ່ານຈະພົບສັດທາທີ່ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວ, ຈະພົບຄວາມປອດໄພຕ້ານທານກັບລົມພະຍຸຮ້າຍຂອງມານ, ແມ່ນແຕ່ຟ້າແມບເຫລື້ອມກັບລົມບ້າໝູຂອງມັນ, ແລະ ຈະພົບກັບດານຫີນ ຊຶ່ງເປັນຮາກຖານທີ່ແໜ້ນໜາຂອງພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ ຊຶ່ງຫາກທ່ານສ້າງຂຶ້ນເທິງມັນດ້ວຍການເປັນສານຸສິດທີ່ຈິງໃຈ, ແລ້ວທ່ານຈະຕົກໄປ ບໍ່ໄດ້.²⁰ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.