ພາລະທີ່ໃຫ້ຄວາມສຸກຂອງການເປັນສານຸສິດ

ໂດຍ ແອວເດີ ຣອນໂນ ເອ ແຣັດສະແບນ

ຈາກຝ່າຍປະທານແຫ່ງສະພາສາວົກເຈັດສິບ

ມັນມີມາພ້ອມດ້ວຍໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບສ່ວນຕົວ ທີ່ຈະແບ່ງປັນພາລະຂອງພວກເພິ່ນ ແລະ ເປັນສານຸສິດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ເມື່ອວັນທີ 20 ເດືອນພຶດສະພາປີແລ້ວນີ້, ລົມພະຍຸໂທເນໂດທີ່ຮ້າຍແຮງໄດ້ທຳລາຍຄຸ້ມນອກເມືອງ ໂອກະລາໂຮມາ ໃນໃຈກາງຂອງປະເທດອາເມຣິກາ, ໄດ້ທຳລາຍຂອບເຂດກວ້າງກວ່າໜຶ່ງໄມ (1.6 ກິໂລແມັດ) ແລະ ຍາວໄກ 17 ໄມ (27 ກິໂລແມັດ). ລົມພະຍຸທີ່ຮ້າຍແຮງພ້ອມຈຳນວນພະຍຸນ້ອຍທີ່ເກີດຂື້ນຫລາຍເທື່ອຕາມນັ້ນໄດ້ປ່ຽນແປງໜ້າດິນ ແລະ ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນໃນເສັ້ນທາງຂອງມັນ.

ພຽງແຕ່ໜຶ່ງອາທິດຫລັງຈາກພະຍຸຮ້າຍນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຢ້ຽມຢາມຂອບເຂດບ່ອນທີ່ບ້ານເຮືອນ ແລະ ຊັບສິນຖືກກະຈັດກະຈາຍໄປທົ່ວໝູ່ບ້ານທີ່ພັງທະລາຍ ແລະ ຖືກທຳລາຍໄປໝົດ.

ກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈາກໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂອ້ລົມກັບສາດສະດາທີ່ຮັກຂອງເຮົາ, ປະທານ ທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ຜູ້ທີ່ມັກວຽກງານດັ່ງນີ້ແທນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຫລາຍ. ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບຕຳແໜ່ງ ແລະ ຄວາມດີງາມຂອງເພິ່ນນຳອີກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມວ່າ, “ທ່ານຢາກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດຫຍັງແດ່? ທ່ານຢາກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວຫຍັງແດ່?”

ເພິ່ນໄດ້ຈັບມືຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຮັກ, ດັ່ງທີ່ເພິ່ນຈະເຮັດກັບຜູ້ຮັບເຄາະຮ້າຍທຸກຄົນ ແລະ ທຸກຄົນທີ່ໄປຊ່ອຍເຫລືອໃນຄວາມເສຍຫາຍນັ້ນ ຖ້າຫາກເພິ່ນໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ແລະ ໄດ້ກ່າວວ່າ:

“ກ່ອນອື່ນໝົດ, ບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຮັກເຂົາເຈົ້າເດີ້.

“ສອງ, ບອກເຂົາເຈົ້າວ່າຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງອະທິຖານເພື່ອເຂົາເຈົ້າຢູ່.

“ສາມ, ຂໍໃຫ້ຂອບໃຈນຳທຸກຄົນທີ່ໄປຊ່ອຍເຫລືອດ້ວຍ.”

ໃນຖານະສະມາຊິກໃນຝ່າຍປະທານສະພາສາວົກເຈັດສິບ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບ ດັ່ງໃນພຣະຄຳທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວກັບໂມເຊວ່າ:

“ຈົ່ງນັດປະຊຸມຫົວໜ້າເຈັດສິບຄົນທີ່ປະຊາຊົນນັບໜ້າຖືຕາ; …

“ເຮົາຈະລົງມາກ່າວແກ່ເຈົ້າຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ: ແລະ ເຮົາຈະເອົາພຣະວິນຍານບາງສ່ວນ ທີ່ເຮົາໄດ້ມອບໃຫ້ເຈົ້າ [ໂມເຊ], ມອບໃຫ້ພວກເຂົາ; ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະຊ່ອຍເຈົ້າຮັບຜິດຊອບປະຊາຊົນເຫລົ່ານີ້ ແລະ ເຈົ້າຈະບໍ່ຕ້ອງຮັບພາລະນີ້ຄົນດຽວ.”¹

ນີ້ຄືຖ້ອຍຄຳຈາກຍຸກສະໄໝໂບຮານ, ແຕ່ວິທີທາງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຍັງບໍ່ປ່ຽນແປງ.

ໃນສາດສະໜາຈັກໃນປັດຈຸບັນນີ້, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນ ສາວົກເຈັດສິບ 317 ຄົນ, ຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນ 8 ກຸ່ມສະພາ, ເພື່ອຊ່ອຍອັກຄະສາວົກສິບສອງໃນການແບກຫາບພາລະທີ່ຖືກວາງໄວ້ທີ່ຝ່າຍປະທານສູງສຸດ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍຮູ້ສຶກເຖິງໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບນັ້ນດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີພາຍໃນຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ດັ່ງທີ່ອ້າຍນ້ອງໃນສະພາຂອງເຮົາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພວກເຮົາບໍ່ແມ່ນຄົນຈຳນວນດຽວທີ່ຊ່ອຍເຫລືອຢູ່ໃນວຽກງານອັນຮຸ່ງໂລດນີ້. ໃນຖານະສະມາຊິກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ເຮົາທຸກຄົນກໍມີໂອກາດທີ່ດີເລີດທີ່ຈະເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງຄົນອື່ນ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຈາກສາດສະດາຂອງເຮົາສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນທີ່ຖືກກະທົບກະເທືອນໂດຍລົມພະຍຸຕ້ອງການ—ດັ່ງເຊັ່ນ—ຄວາມຮັກ, ຄຳອະທິຖານ, ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກບຸນຄຸນສຳລັບຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ.

ໃນຕອນບ່າຍນີ້ ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະຍົກແຂນຂວາຂຶ້ນຕັ້ງສາກ ແລະ ສະໜັບສະໜູນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ ແລະ ສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງວ່າເປັນສາດສະດາ, ຜູ້ພະຍາກອນ, ແລະ ຜູ້ເປີດເຜີຍຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ນີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງແຕ່ລະບຽບພິທີ, ທັງບໍ່ໄດ້ຖືກສະຫງວນໄວ້ສຳລັບຜູ້ທີ່ຖືກເອີ້ນໃຫ້ຮັບໃຊ້ໃນຖານະເຈົ້າໜ້າທີ່ຂອງສາດສະໜາຈັກເທົ່ານັ້ນ. ການຈະສະໜັບສະໜູນຜູ້ນຳຂອງເຮົາເປັນສິດທິພິເສດ; ມັນມີມາພ້ອມດ້ວຍໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບສ່ວນຕົວ ທີ່ຈະແບ່ງປັນພາລະຂອງພວກເພິ່ນ ແລະ ເປັນສານຸສິດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ປະທານມອນສັນໄດ້ກ່າວວ່າ:

“ຜູ້ຄົນທີ່ຕ້ອງການຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຂອງເຮົາ, ກຳລັງໃຈຈາກເຮົາ, ຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງເຮົາ, ການປອບໃຈຂອງເຮົາ, ຄວາມເມດຕາຂອງເຮົາ ແມ່ນຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາ—ບໍ່ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເປັນສະມາຊິກໃນຄອບຄົວ, ໝູ່ເພື່ອນ, ຄົນທີ່ຮູ້ຈັກ, ຫລື ຄົນແປກໜ້າກໍຕາມ. ເຮົາເປັນພຣະຫັດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່ເທິງໂລກ, ດ້ວຍຄຳສັ່ງໃຫ້ຮັບໃຊ້ ແລະ ເຊີດຊູລູກໆຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງເພິ່ງອາໄສເຮົາແຕ່ລະຄົນ. …

“‘… ເມື່ອໃດພວກທ່ານໄດ້ເຮັດແກ່ຜູ້ທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດໃນພວກພີ່ນ້ອງເຫລົ່ານີ້ … , ພວກທ່ານກໍໄດ້ເຮັດແກ່ເຮົາ’ [ມັດທາຍ 25:40].”²

ເຮົາຈະຕອບຮັບດ້ວຍຄວາມຮັກບໍເມື່ອເຮົາມີໂອກາດທີ່ຈະໄປຢ້ຽມຢາມ, ໂທຫາ, ຂຽນຈົດໝາຍນ້ອຍຫາ, ຫລື ໃຊ້ເວລາໜຶ່ງມື້ເພື່ອສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງຄົນອື່ນ? ຫລື ວ່າເຮົາຈະເປັນເໝືອນດັ່ງຊາຍໜຸ່ມທີ່ປະກາດວ່າຕິດຕາມພຣະບັນຍັດທຸກປະການຂອງພຣະອົງ:

“ຜູ້ຂ້າໄດ້ຖືຮັກສາຂໍ້ຄຳສັ່ງທັງໝົດເຫລົ່ານີ້ຢູ່ແລ້ວ: ມີສິ່ງໃດອີກແດ່ທີ່ຜູ້ຂ້າຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດຕື່ມ?

“ພຣະເຢຊູຕອບລາວວ່າ, ຖ້າທ່ານຕ້ອງການເປັນຜູ້ດີຄົບຖ້ວນ, ຈົ່ງໄປຂາຍທຸກສິ່ງທີ່ທ່ານມີຢູ່ ແລະ ບໍລິຈາກເງິນນັ້ນໃຫ້ແກ່ຄົນຍາກຈົນ, ແລະ ທ່ານຈະມີຊັບສົມບັດໃນສະຫວັນ: ແລ້ວຈົ່ງຕາມເຮົາມາ.”³

ຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນຖືກເອີ້ນຕໍ່ການຮັບໃຊ້ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າ ຢູ່ຄຽງຂ້າງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພື່ອເຮັດວຽກງານຂອງອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເທິງໂລກ, ແຕ່ລາວໄດ້ຈາກໄປ “ເພາະລາວເປັນຄົນຮັ່ງມີຫລາຍ.”⁴

ຈະເປັນຈັ່ງໃດກັບຊັບສິນທາງໂລກຂອງເຮົາ? ເຮົາເຫັນໄດ້ວ່າລົມພະຍຸໂທເນໂດສາມາດເຮັດຫຍັງກັບຊັບສົມບັດເຫລົ່ານັ້ນພາຍໃນນາທີດຽວ. ມັນສຳຄັນຫລາຍທີ່ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະພະຍາຍາມທີ່ຈະສະສົມຊັບສົມບັດຂອງເຮົາໄວ້ໃນສະຫວັນ—ການໃຊ້ເວລາ, ພອນສະຫວັນ, ແລະ ອຳເພີໃຈຂອງເຮົາໄວ້ໃນການຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ.

ພຣະເຢຊູຄຣິດຍັງສະເໜີການເອີ້ນ “ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ”⁵ ຢູ່ຕໍ່ໄປ. ພຣະອົງໄດ້ຍ່າງໄປມາໃນແຜ່ນດິນບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງພຣະອົງກັບຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະອົງໃນວິທີທາງທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ. ພຣະອົງຍັງຍ່າງໄປກັບພວກເຮົາ, ຢືນຄຽງຂ້າງເຮົາ, ແລະ ນຳພາເຮົາຢູ່. ເພື່ອຈະຕິດຕາມຕົວຢ່າງທີ່ດີພ້ອມຂອງພຣະອົງແມ່ນທີ່ຈະຮູ້ຈັກ ແລະ ໃຫ້ກຽດພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບເອົາພາລະໜັກທັງໝົດຂອງເຮົາ ຜ່ານການຊົດໃຊ້ທີ່ສັກສິດ ແລະ ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງພຣະອົງ, ທີ່ເປັນການຮັບໃຊ້ທີ່ສູງສົ່ງສຸດ. ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຮຽກຮ້ອງຈາກເຮົາແຕ່ລະຄົນແມ່ນໃຫ້ສາມາດ ແລະ ເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັບເອົາພາລະທີ່ໃຫ້ຄວາມສຸກຂອງການເປັນສານຸສິດ.

ຕອນທີ່ຢູ່ໃນລັດໂອກະລາໂຮມາ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດໄດ້ພົບກັບສາມສີ່ຄອບຄົວທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍໂດຍລົມພະຍຸຮ້າຍເຫລົ່ານັ້ນ. ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢ້ຽມຢາມຄອບຄົວໂຊແຣວສ໌, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະທັບໃຈນຳປະສົບການຂອງລູກສາວຂອງເຂົາເຈົ້າ, ນາງໂທຣີ, ທີ່ຕອນນັ້ນໄດ້ຮຽນຢູ່ປໍຫ້າໃນໂຮງຮຽນປະຖົມ Plaza Towers. ນາງ ແລະ ແມ່ຂອງນາງກໍຢູ່ທີ່ນີ້ກັບພວກເຮົາມື້ນີ້.

ນາງ ໂທຣີ ກັບໝູ່ເພື່ອນຂອງນາງສີ່ຫ້າຄົນໄດ້ຂົດຕົວເຂົ້າກັນຢູ່ໃນຫ້ອງນ້ຳເພື່ອລີ້ໄພຕອນລົມພະຍຸໂທເນໂດໄດ້ທຳລາຍໂຮງຮຽນ. ຂໍໃຫ້ຟັງຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າອ່ານຈາກຖ້ອຍຄຳຂອງນາງໂທຣີເອງເຖິງເລື່ອງລາວຂອງມື້ນັ້ນວ່າ:

“ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນບາງສິ່ງຕຳຫລັງຄາ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຄິດວ່າໝາກເຫັບຕົກເທົ່ານັ້ນ. ສຽງນັ້ນໄດ້ດັງແຮງຂຶ້ນ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຂໍໃຫ້ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນປົກປ້ອງເຮົາທຸກຄົນ ແລະ ຮັກສາເຮົາໃຫ້ປອດໄພ. ໃນທັນໃດນັ້ນພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນສຽງ ດັ່ງສຽງຈັກດູດພົມ, ແລະ ຫລັງຄາກໍໄດ້ຫາຍໄປຈາກຫົວຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ. ມີລົມແຮງ ແລະ ເສດສິ່ງຂອງປີວໄປທົ່ວ ແລະ ໄດ້ຕຳທຸກພາກສ່ວນຂອງຮ່າງກາຍຂອງຂ້ານ້ອຍ. ທາງນອກນັ້ນກໍມືດຫລາຍ ແລະ ເບິ່ງຄືວ່າທ້ອງຟ້ານັ້ນກໍດຳໄປໝົດ, ແຕ່ນັ້ນບໍ່ແມ່ນ—ນັ້ນເປັນສ່ວນໃນຂອງລົມພະຍຸໂທເນໂດ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຫລັບຕາ, ຫວັງ, ແລະ ອະທິຖານວ່າມັນຈະຢຸດໃນໄວໆ.

“ໃນທັນໃດນັ້ນມັນກໍງຽບໄປ.

“ເມື່ອຂ້ານ້ອຍມືນຕາ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນປ້າຍຢູ່ຕໍ່ໜ້າຕໍ່ຕາຂອງຂ້ານ້ອຍ. ມັນເກືອບຕຳດັງຂອງຂ້ານ້ອຍ.”⁶

ນາງໂທຣີ, ແມ່ຂອງນາງ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງສາມຄົນຂອງນາງ, ແລະ ໝູ່ເພື່ອນຫລາຍຄົນທີ່ໄດ້ຢູ່ກັບນາງທີ່ໂຮງຮຽນ, ໄດ້ລອດຊີວິດຢ່າງມະຫັດສະຈັນຈາກລົມພະຍຸໂທເນໂດນັ້ນ; ເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຂອງນາງເຈັດຄົນໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ.

ທ້າຍອາທິດນັ້ນອ້າຍນ້ອງຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດໄດ້ໃຫ້ພອນແກ່ສະມາຊິກຜູ້ທີ່ຖືກກະທົບກະເທືອນໃນລົມພະຍຸນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຖ່ອມຕົນທີ່ໄດ້ໃຫ້ພອນແກ່ນາງໂທຣີ. ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາງມືເທິງຫົວນາງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດເຖິງບົດເພງໂປດທີ່ວ່າ ພຣະອົງຈະໄປຕໍ່ໜ້າເຮົາ, ວ່າພຣະອົງຈະຢູ່ທາງຂວາມືຂອງເຮົາ, ແລະ ທາງຊ້າຍ, ແລະ ພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງຈະຢູ່ໃນໃຈຂອງເຮົາ, ແລະ ທູດຂອງພຣະອົງຈະຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາ, ເພື່ອເປັນກຳລັງໃຈໃຫ້ເຮົາ.⁷

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແນະນຳນາງໂທຣີໃຫ້ຈື່ຈຳວັນນັ້ນ ເມື່ອຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ວາງມືຂອງເພິ່ນຢູ່ເທິງຫົວຂອງນາງ ແລະ ໄດ້ປະກາດວ່ານາງໄດ້ຮັບການປົກປັກຮັກສາໂດຍເຫລົ່າທູດເມື່ອຢູ່ໃນລົມພະຍຸນັ້ນ.

ການເອື້ອມອອກໄປຊ່ອຍກູ້ຊີວິດກັນແລະກັນ, ໃນລະຫວ່າງສະພາບການໃດໆກໍຕາມ, ເປັນຄວາມຮັກນິລັນດອນ. ນີ້ຄືການຮັບໃຊ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຢູ່ລັດໂອກະລາໂຮມາໃນອາທິດນັ້ນ.

ສ່ວນຫລາຍ, ເຮົາໄດ້ຮັບໂອກາດໃຫ້ຊ່ອຍຄົນອື່ນໃນເວລາທີ່ເຂົາຕ້ອງການ. ໃນຖານະສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ, ເຮົາແຕ່ລະຄົນມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບອັນສັກສິດ “ຈະແບກຫາບພາລະຂອງກັນແລະກັນ, ເພື່ອຈະໄດ້ແບ່ງເບົາ,”⁸ “ເປັນທຸກກັບຄົນທີ່ເປັນທຸກ,”⁹ ທີ່ຈະ “ຍົກມືທີ່ຕົກ, ແລະ ໃຫ້ກຳລັງຫົວເຂົ່າທີ່ອ່ອນເພຍ.”¹⁰

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ສຶກບຸນຄຸນພຽງໃດ ຕໍ່ທ່ານແຕ່ລະຄົນ, ສຳລັບເວລາເປັນຊົ່ວໂມງທີ່ນັບບໍ່ຖ້ວນ ແລະ ການຮັບໃຊ້, ບໍ່ວ່າໃຫຍ່ ຫລື ນ້ອຍ, ທີ່ທ່ານໄດ້ມອບໃຫ້ແຕ່ລະມື້ຢ່າງເພື່ອແຜ່ ແລະ ມີເມດຕາ.

ກະສັດເບັນຢາມິນໄດ້ສອນໃນພຣະຄຳພີມໍມອນວ່າ, “ເມື່ອພວກທ່ານຮັບໃຊ້ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ ພວກທ່ານກໍຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າຂອງພວກທ່ານນັ້ນເອງ.”¹¹

ການເອົາໃຈໃສ່ການຮັບໃຊ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຮົາ ສາມາດນຳເຮົາໃຫ້ເລືອກສິ່ງທີ່ສູງສົ່ງໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເຮົາ ແລະ ຕຽມເຮົາໃຫ້ເຫັນຄຸນຄ່າ ແລະ ຮັກສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮັກ. ເມື່ອເຮົາເຮັດແບບນີ້, ເຮົາເປັນພະຍານດ້ວຍຊີວິດຂອງເຮົາເອງວ່າເຮົາເປັນສານຸສິດຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອເຮົາມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກງານຂອງພຣະອົງ, ເຮົາຈະຮູ້ສຶກວ່າມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງສະຖິດຢູ່ນຳເຮົາ. ເຮົາຈະເຕີບໂຕໃນປະຈັກພະຍານ, ໃນສັດທາ, ໃນຄວາມໄວ້ວາງໃຈ, ແລະ ໃນຄວາມຮັກ.

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຊົງພຣະຊົນຢູ່, ແມ່ນແຕ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ; ແລະ ວ່າພຣະອົງກ່າວກັບສາດສະດາຂອງພຣະອົງ, ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ທີ່ຮັກແພງ, ໃນວັນເວລາຂອງເຮົານີ້.

ຂໍໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນໄດ້ພົບເຫັນຄວາມປິຕິຍິນດີທີ່ມາຈາກການຮັບໃຊ້ທີ່ສັກສິດ ຂອງການແບກຫາບພາລະຂອງກັນແລະກັນ, ແມ່ນແຕ່ພາລະທີ່ເລັກໆນ້ອຍໆ, ນີ້ຄືຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.