Կյանքից քաղած դասեր
Ես խնդրում եմ` քննեք ձեր կյանքը: Տեսեք, թե որտեղ եք դուք և ինչ պետք է անեք, որպեսզի լինեք այնպիսին, ինչպիսին կուզենայիք լինել:
Ես վերջերս խորհում էի այն հրաշալի փորձառությունների մասին, որ ունեցել եմ իմ կյանքում: Երբ երախտագիտությունս հայտնեցի իմ Երկնային Հորն այդ հրաշալի օրհնությունների և հնարավորությունների համար, հավանաբար ավելի, քան երբևէ նախկինում հասկացա, թե որքան մեծ դեր են խաղացել իմ կյանքը ձևավորող տարիները:
Իմ կյանքի շատ կարևոր և կյանքը փոխող պահերը հիմնականում եղել են, երբ ես երիտասարդ էի: Այն ժամանակ սովորած դասերը ձևավորեցին իմ բնավորությունը և կերտեցին իմ ճակատագիրը: Առանց դրանց, ես ուրիշ մարդ կլինեի և շատ ուրիշ տեղում կլինեի, քան այսօր եմ գտնվում:
Այս երեկո, մի քանի րոպե ես կուզենայի խոսել այս փորձառություններից մի քանիսի մասին, և թե ինչ դասեր եմ քաղել դրանցից:
Ես երբեք չեմ մոռանա, բարձրագույն դպրոցի ֆուտբոլի խաղը մրցակից դպրոցի հետ: Ես խաղում էի որպես կողքի հարձակվող և իմ առաջադրանքն էր կամ շրջափակել գծի պաշտպանին կամ փորձել ազատ մնալ պաշտպանից, որպեսզի հիմնական հարձակվողը կարողանա գնդակը փոխանցել ինձ:
Ես այդ խաղը հատկապես լավ եմ հիշում, որովհետև հակառակորդ թիմի խաղացողը, որին ես պետք է շրջափակեի, մի հսկա էր:
Ես իհարկե ամենաբարձրահասակ մարզիկը չէի աշխարհում: Սակայն, իմ կարծիքով, այդ մյուս տղան գուցե ամենաբարձրահասակն էր: Հիշում եմ, նայելով նրան, ես մտածեցի, որ նա հավանաբար իմ կրկնակի քաշին էր: Ի նկատի ունեցեք, իմ ժամանակ մենք չունեինք պաշտպանիչ պարագաներ, ինչպես այսօր խաղացողներն ունեն: Իմ սաղավարտը կաշվից էր և դեմքը պաշտպանող մաս չուներ:
Որքան շատ էի այդ մասին մտածում, այնքան սթափ գիտակցում էի` եթե երբևէ թույլ տամ, որ նա ինձ բռնի, խաղաշրջանի մնացած մասը ես իմ թիմով կուրախանամ հիվանդանոցի մահճակալի մեջ պառկած:
Բախտս բերեց, որ ես արագ էի վազում: Եվ հիմնականում առաջին կեսի ընթացքում ես կարողացա խույս տալ նրանից:
Բացի մեկ անգամը:
Մեր հիմնական հարձակվողը hետ գնաց, որ փոխանցեր գնդակը: Ես բաց էի: Նա նետեց գնդակը և այն ուղիղ եկավ իմ կողմ:
Միակ խնդիրն այն էր, որ ես իմ ետևում լսեցի ծանրաշարժ մարդու վազքի դղրդոցը: Մի պահ մտածեցի, որ եթե բռնեմ գնդակը, հնարավոր է իմ ճաշերը հիվանդանոցում ձողիկով ուտեմ: Սակայն գնդակը գալիս էր իմ կողմ, և իմ թիմն ինձանից էր կախված: Այնպես որ ես հասա և վերջին վայրկյանին վերև նայեցի:
Եվ նա այնտեղ էր:
Հիշում եմ գնդակը հարվածեց ձեռքերիս: Հիշում եմ փորձեցի, որ այն ամուր բռնեմ: Հիշում եմ գետնին ընկնող գնդակի ձայնը: Դրանից հետո, լավ չեմ հիշում, թե ինչ պատահեց, որովհետև այդ հսկան այնքան ուժեղ հարվածեց ինձ, ես չգիտեի որ մոլորակի վրա եմ գտնվում: Մի բան լավ էի հիշում` խավար մշուշից եկող ձայն. «Քեզ տեղն է, սխալ թիմում ես խաղում»:
Վիլիամ Մակքինլի Օսվալդը իմ ֆուտբոլի մարզիչն էր: Նա հրաշալի մարզիչ էր և մեծ ազդեցություն է թողել իմ կյանքում: Բայց ինձ թվում է, նա խաղացողներին մարզելու իր մեթոդը բանակի շարային ուսուցում անցկացնող սպաներից էր սովորել:
Այդ օրը, իր կեսժամյա խոսքի ընթացքում, մարզիչ Օսվալդը խոսեց իմ բաց թողած փոխանցման մասին: Այնուհետև նա ուղիղ ինձ մատնացույց անելով ասաց. «Ինչպե՞ս կարող էիր դա թույլ տալ»:
Նա այդ ամենը ցածր ձայնով չէր ասում:
«Ես ուզում եմ իմանալ, թե ինչը ստիպեց քեզ բաց թողնել փոխանցումը»:
Ես մի պահ կմկմացի և, ի վերջո, որոշեցի ճշմարտությունն ասել: «Ես աչքից բաց թողեցի գնդակը»,- ասացի ես:
Մարզիչն ինձ նայեց և ասաց. «Ճի՛շտ է, դու աչքից բաց թողեցիր գնդակը: Այլևս նման բան չանես: Նման սխալը պարտություն է բերում»:
Ես հարգում էի Մարզիչ Օսվալդին, և չնայած շատ վատ էի զգում, ես որոշեցի անել այն, ինչ մարզիչն ասաց: Ես երդվեցի, որ միշտ աչքս գնդակի վրա կպահեմ, թեկուզ գծի այն կողմում այդ հսկան ինձ ոտնակոխ անի:
Մենք կրկին դաշտ վերադարձանք և սկսեցինք հաջորդ կեսը: Խաղի վերջն էր ու թեև իմ թիմը լավ էր խաղում, սակայն խաղի վերջին տասնհինգ րոպեն էր գնում, իսկ մենք չորս միավորով ետ էինք մնում:
Հիմնական հարձակվողը իմ համարը կանչեց, և ես կրկին առաջ վազեցի, և ես կրկին ազատ էի: Գնդակը դեպի ինձ էր գալիս: Սակայն այդ անգամ, հսկան իմ դիմացն էր և շատ լավ դիրքում էր գտնվում, որպեսզի կես ճանապարհից բռներ փոխանցումը:
Նա ձգվեց, սակայն գնդակը սահեց նրա ձեռքից: Ես բարձր թռա, միշտ աչքս վրան պահելով` բռնեցի այն և խաղի համար հաղթական գնդակը խփեցի:
Ես շատ բան չեմ հիշում հետո տեղի ունեցած տոնակատարության մասին, սակայն լավ եմ հիշում Մարզիչ Օսվալդի դեմքը:
«Այդպե՛ս, աչքդ գնդակի վրա՛ պահիր»,- ասաց նա:
Երևի մի շաբաթ ժպտում էի հիշելով դա:
Ես շատ հրաշալի տղամարդկանց ու կանանց եմ ճանաչել: Թեպետ նրանք տարբեր մասնագիտություններ, տաղանդներ ու հեռանկարներ են ունեցել, սակայն բոլորն էլ ունեին այս ընդհանուր գիծը. նրանք տքնաջան աշխատում էին և հաստատակամորեն գնում իրենց նպատակների իրականացման ուղղությամբ: Հեշտ է` շեղել ուշադրությունը և կորցնել կենտրոնացումը կյանքի համար շատ կարևոր բաներից: Ես փորձել եմ հիշել դասը, որ սովորեցի մարզիչ Օսվալդից և առաջնային դարձնել այն արժեքները, որոնք կարևոր են ինձ համար, որպեսզի կարողանամ աչքս պահել այն բաների վրա, որոնք իսկապես կարևոր են:
Ես խնդրում եմ` քննեք ձեր կյանքը: Տեսեք, թե որտեղ եք դուք և ինչ պետք է անեք, որպեսզի լինեք այնպիսին, ինչպիսին կուզենայիք լինել: Ոգեշնչող, ազնիվ ու արդար նպատակներ դրեք, որոնք բոցավառում են ձեր երևակայությունը և ձեր սրտում ոգևորության ալիք բարձրացնում: Իսկ հետո ձեր աչքը պահեք դրանց վրա: Մշտապես աշխատեք դրանց հասնելու ուղղությամբ:
«Եթե մեկը վստահ առաջ է գնում իր երազանքների ուղղությամբ,- գրել է Հենրի Դեյվիդ Տորեն,- և ջանում է ապրել այն կյանքով, որը նա պատկերացրել է, նա կհանդիպի հաջողության, որն անհնար բան է սովորական կյանքում»:1
Այսինքն, երբեք ձեր աչքը գնդակից մի կտրեք:
Ֆուտբոլի դաշտում մեկ այլ դաս էլ սովորեցի, երբ 10 այլ խաղացողներ լցվել էին ինձ վրա: Դա Ռոքի Մաունթինս Համաժողովի Մրցաշարի խաղն էր, և ես պետք է վազեի գնդակով դաշտի միջին մասում, որպեսզի հարվածեի գնդակին, որի շնորհիվ հաշվի մեջ առաջ կանցնեինք: Ես ստացա գնդակը և խաղացողների միջով վազեցի գծի մոտ: Ես գիտեի, որ շատ մոտ էի գտնվում նշանագծին, սակայն չգիտեի որքան մոտ եմ: Թեև գտնվում էի ինձ վրա լցված խաղացողների ներքևում, ես իմ ձեռքը մի փոքր առաջ տարա և կարողացա զգալ այդ գիծը: Նշանագիծը մոտ հինգ սանտիմետրի վրա էր:
Այդ պահին ես գայթակղվեցի գնդակը հրել առաջ: Ես կարող էի անել դա: Իսկ երբ մրցավարները վերջապես խաղացողներին հանեին այդ կուտակումից, ես հերոս կլինեի: Ոչ ոք երբեք դա չէր իմանա:
Ես այդ պահի մասին երազել էի դեռ մանկուց: Եվ իմ առջև հենց այդ պահն էր: Բայց հետո ես հիշեցի մորս խոսքերը, նա հաճախ էր ինձ ասում. «Ջոզե՛ֆ, արա այն, ինչը ճիշտ է, մի՛ նայիր հետևանքներին: Արա այն, ինչը ճիշտ է, և ամեն ինչ լավ կլինի»:
Ես շատ էի ուզում որոշիչ գնդակը խփել: Սակայն իմ ընկերների աչքում հերոս լինելուց առավել, ես ցանկանում էի լինել հերոս մայրիկիս աչքում: Այնպես, որ ես թողեցի գնդակն այնտեղ, որտեղ գտնվում էր` նշանագծից հինգ սանտիմետր այս կողմ:
Այդ ժամանակ ես չգիտեի, սակայն դա որոշիչ փորձառություն էր ինձ համար: Եթե առաջ հրեի գնդակը, ես այդ պահին չեմպիոն կլինեի, սակայն ժամանակավոր փառքի պարգևը շատ մեծ ու տևական գին կունենար` այն իմ խղճի վրա մի սպի կթողներ, որն ինձ հետ կմնար իմ կյանքի ընթացքում: Ես գիտեի, որ պետք է անեմ այն, ինչը ճիշտ էր:
Քրիստոսի Լույսն օգնում է մեզ ճիշտը սխալից տարբերել: Երբ մենք թույլ ենք տալիս, որ գայթակղությունները խլացնեն մեր խղճի մեղմ ձայնը, այդ ժամանակ է, երբ որոշում ընդունելը դժվարանում է:
Իմ ծնողները սովորեցրել են ինձ արագ կողմնորոշվել, երբ գայթակղությունը գալիս է, և անմիջապես ու վճռական ասել «Ոչ»: Ես նույն խորհուրդը ձեզ եմ տալիս: Խուսափեք գայթակղություններից:
Մյուս դասը, որ սովորել եմ` ուրիշներին ծառայելու ուրախությունն է: Ես նախկինում խոսել եմ, թե ինչպես էր հայրս, որը մեր ծխի եպիսկոպոսն էր, ինձ ստիպում անհրաժեշտ սնունդն ու օգնությունը լցնել իմ սայլը և բաժանել կարիքավոր ընտանիքներին: Նա միայնակ չէր տառապյալ մարդկանց հասնելու իր ցանկության մեջ:
Յոթանասունհինգ տարի առաջ, Եպիսկոպոս Վիլիամ Ֆ. Փերսչոնը նախագահում էր Սոլթ Լեյք Սիթիի Փայնիըր Ցցի Չորրորդ ծխում: Նա գերմանացի իմիգրանտ էր, Եկեղեցու նորադարձ և շատ ծանր առոգանությամբ էր խոսում: Նա լավ գործարար էր, սակայն մյուսներից ամենաշատն առանձնանում էր ուրիշների հանդեպ իր մեծ կարեկցանքով:
Ամեն շաբաթ քահանայության ժողովին, Եպիսկոպոս Փերսչոնը խնդրում էր Ահարոնյան Քահանայություն կրողներին անգիր ասել այս խոսքերը. «Քահանայություն նշանակում է ծառայություն, քահանայություն կրելով ես կծառայեմ»:
Դա սոսկ կարգախոս չէր: Երբ այրիներն օգնության կարիք ունեին, Եպիսկոպոս Փերսչոնը և Ահարոնյան Քահանայություն կրողներն այնտեղ էին, որպեսզի օգնեյին: Երբ աղոթատուն էր կառուցվում, Եպիսկոպոս Փերսչոնը և Ահարոնյան Քահանայություն կրողներն այնտեղ էին: Երբ շաքարի ճակնդեղի և կարտոֆիլի բարօրության դաշտերում պետք էր քաղհան անել կամ բերք հավաքել, Եպիսկոպոս Փերսչոնն ու Ահարոնյան Քահանյություն կրողներն այնտեղ էին:
Ավելի ուշ, Վիլիամ Փերսչոնը ծառայեց ցցի նախագահությունում, որտեղ նա մեծ ազդեցություն ունեցավ Թոմաս Ս. Մոնսոն անունով երիտասարդ եպիսկոպոսի վրա: 1950-ականներին Եպիսկոպոս Փերսչոնը կանչվեց նախագահելու Շվեյցարիա-Ավստրիական միսիայում և մեծ դեր ունեցավ առաջին արտերկրյա Շվեյցարիայի Բերն տաճարի կառուցման գործում:
Չես կարող մտածել Եպիսկոպոս Փերսչոնի մասին առանց հիշելու ուրիշների հանդեպ նրա հոգածության, կարեկցանքի և այդ նույն արժանիքներն ուրիշներին սովորեցնելու նրա անդուլ պարտավորվածության մասին: Ահարոնյան Քահանայության երիտասարդներից քսանիննը, որոնց եպիսկոպոսն էր նա, հետագայում եպիսկոպոսներ դարձան: Տասը ծառայեցին ցցի նախագահություններում, հինգը դարձան միսիայի նախագահներ, երեքը ստացան տաճարի նախագահի կանչ, իսկ երկուսը ծառայեցին որպես Բարձրագույն Իշխանավոր:2
Եղբայրնե՛ր, դա է մեծ առաջնորդի ուժը: Դա է ծառայության ուժը:
Թեպետ ես այն ժամանակ լիովին չէի հասկանում դա, այժմ ինձ համար պարզ է, որ այդ դասերը և իմ պատանեկության տարիներին սովորած մյուս դասերը, որպես հիմք ծառայեցին, որի վրա իմ մնացած կյանքը կառուցվեց:
Մենք բոլորս էլ հոգևոր պարգևներ ունենք: Ոմանք օրհնված են հավատի պարգևով, մյուսները` բժշկելու պարգևով: Եկեղեցում բոլոր հոգևոր պարգևներն առկա են: Ինչ վերաբերում է ինձ, միգուցե հոգևոր պարգևներից մեկը, որի համար ես շատ երախտապարտ եմ, այն է, որ ես օրհնվել եմ հնազանդ հոգով: Երբ լսում էի իմաստուն խորհուրդ իմ ծնողներից կամ Եկեղեցու ղեկավարներից, ես լսում ու փորձում էի այն ներառել իմ մտքերի ու գործերի մեջ:
Քահանայության եղբայրնե՛ր, ես ձեզ թախանձագին խնդրում եմ` հնազանդ հոգի զարգացրեք: Փրկիչը սովորեցրել է, որ «ով որ իմ այս խոսքերը լսում է և նորանց կատարում, կնմանեցնեմ նորան մի իմաստուն մարդի … Եվ ամեն, ով որ իմ այս խոսքերը լսում է և չի կատարում, նա կնմանուի մի անխելք մարդի»:3
Ինչպե՞ս ենք մենք իմանում` իմաստուն ենք, թե անխելք: Երբ մենք լսում ենք ոգեշնչված խորհուրդը և հնազանդվում դրան: Դա է իմաստունի կամ անխելքի ստուգումը:
Ի՞նչ օգուտ ունենք, եթե լսում ենք իմաստուն խորհուրդը և ուշադրություն չենք դարձնում խոսքերին: Ի՞նչ օգուտ կա փորձառությունից, եթե դաս չենք քաղում դրանից: Ի՞նչ օգուտ կարող են բերել սուրբ գրքերը, եթե թանկ չենք գնահատում այդ խոսքերը և չենք կիրառում մեր կյանքում:
Նախագահ Գորդոն Բ. Հինքլին խոստացել է, որ «Երկնային Հայրը օրհնություններ կթափի նրանց վրա, ովքեր հնազանդ են քայլում Նրա պատվիրաններին»:4
Ես իմ ձայնը միացնում եմ նրա ձայնին:
Ես վկայում եմ, որ Հիսուսը Քրիստոսն է` աշխարհի Փրկիչը: Ես վկայում եմ, որ Աստված շատ մոտ է գտնվում: Նա հոգ է տանում և սիրում է Իր զավակներին: Մարգարեները, տեսանողներն ու հայտնողները ուղղորդում են Հիսուս Քրիստոսի վերականգնված Եկեղեցու առաջընթացը: Նախագահ Գորդոն Բ. Հինքլին կանգնած է որպես վերջին օրերի մարգարե Եկեղեցու համար և աշխարհի առաջ:
Ես շնորհակալ եմ իմ Արարչից այս հրաշալի կյանքի համար, որտեղ մեզանից յուրաքանչյուրը հնարավորություն ունի դասեր սովորելու, որոնք այլ կերպ չէինք կարող հասկանալ:
Իմ սիրելի եղբայրնե՛ր, թող որ մենք արդար նպատակներ դնենք և աշխատենք հասնել դրանց, անենք այն, ինչը ճիշտ է, և սիրով հասնենք մեր շրջապատի մարդկանց: Սա է իմ աղոթքն ու վկայությունը, Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն: