ពោរពេញដោយ ភាពរស់រវើក និង ថាមពល

ដោយ រេនដល អេ រ៉ាយថ៍

អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ តិចសាស ស.រ.អា ។

តើការអនុវត្តណាមួយ ដែលប្រសិនបើបានធ្វើតាមយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ជាមួយនឹងវិន័យម្មត់ចត់ដែលនឹងជួយអ្នកឲ្យមានសុខភាព ថាមពល និង ការបំផុសកាន់តែប្រសើរ ?

សូមស្រមៃមើលមួយភ្លែតថា មិត្តភក្ដិម្នាក់មករកអ្នកដើម្បីស្វែងរកដំបូន្មានលើរបៀបដើម្បីទទួលវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ។ បើសិនអ្នកអាចផ្ដល់គំនិតតែមួយ តើវាគឺជាអ្វី ?

ក្នុងនាមជាអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅថ្មីម្នាក់ អែលឌើរ ម៉ារ៉ុន ជី រ៉មនី ( ឆ្នាំ ១៨៩៧–១៩៨៨ ) បានមានអារម្មណ៍ថាគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបំពេញការហៅដ៏សំខាន់របស់លោក ដូច្នេះ លោកបានស្វែងរកដំបូន្មានពីមិត្តភក្ដិរបស់លោក គឺ អែលឌើរ ហារ៉ូល ប៊ី លី ( ឆ្នាំ ១៨៩៩–១៩៧៣ ) នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ ដំបូន្មានដែលត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យនៅថ្ងៃនោះ ដល់អែលឌើរ រ៉មនី គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលផង និង ជំរុញទឹកចិត្តផង ។ អែលឌើរ លី បានមានប្រសាសន៍ ៖ « បើអ្នកចង់មានជោគជ័យក្នុងនាមជាអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅម្នាក់ អ្នកនឹងត្រូវតែមានការបំផុសគំនិត ។ អ្នកនឹងត្រូវតែទទួលវិវរណៈ ។ ខ្ញុំនឹងផ្ដល់ដំបូន្មានមួយដល់អ្នក ៖ ចូរចូលដំណេកពីព្រលប់ ហើយងើបពីព្រលឹម ។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើដូច្នោះ នោះរូបកាយ និង គំនិតរបស់អ្នកនឹងបានសម្រាក ហើយនៅក្នុងអំឡុងម៉ោងពេលព្រឹកព្រលឹមដ៏ស្ងៀមស្ងាត់ទាំងនោះហើយ ដែលអ្នកនឹងទទួលបានការបើកបង្ហាញបន្តិចម្តងនៃការបំផុសគំនិត និង ការយល់ដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅកាន់តែច្រើន ជាងពេលណាណាទាំងអស់នៅក្នុងមួយថ្ងៃ » ។

ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ដោយរំឭកឡើងវិញពីបទពិសោធន៍នោះ ប្រធាន រ៉មនី នៅពេលនោះ បានមានប្រសាសន៍ ៖ « ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក ខ្ញុំបានយកដំបូន្មាននោះមកអនុវត្ត ហើយខ្ញុំដឹងថាវាពិតជាបានជោគជ័យមែន ។ ពេលណាដែលខ្ញុំមានបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរ ឬ ការចាត់តាំងមួយចំនួនអំពីធម្មជាតិនៃការច្នៃប្រឌិត ដែលខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងទទួលបានឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណ នោះខ្ញុំតែងតែទទួលបានជំនួយជាច្រើនទៀតនៅអំឡុងពេលព្រឹកព្រលឹមជាងពេលណាណាទាំងអស់នៅក្នុងថ្ងៃនោះ » ។^១

ពេលខ្ញុំបានអានដំណើររឿងនេះជាលើកដំបូង ខ្ញុំក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះដំបូន្មានដែលអែលឌើរ លី បានផ្ដល់ឲ្យផងដែរ ។ ខ្ញុំនឹងមិនដែលអាចភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងនៃកាលវិភាគព្រឹកព្រលឹមជាមួយនឹងវិវរណៈនោះឡើយ ។ យ៉ាងណាក្តី ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងថា មានការជាប់ទាក់ទងគ្នាដោយផ្ទាល់មួយ ។ ខ្ញុំក៏បានរៀនផងដែរថា ជាទំនៀមទម្លាប់ ការប្រព្រឹត្តគឺទាក់ទងនឹងការទទួលវិវរណៈ ដូចជាការអធិស្ឋាន ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ការតមអាហារ ការចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយការបម្រើបានកើនឡើងយ៉ាងអស្ចារ្យ ពេលដែលខ្ញុំចូលដំណេកពីព្រលប់ ហើយងើបឡើងពីព្រលឹម ។

គំរូខាងវិញ្ញាណ

បុរស និង ស្ត្រីដែលមានការបំផុសគំនិត នៅគ្រប់អាយុទាំងអស់ ធ្វើតាមដំបូន្មានដ៏ទេវភាពនេះ ដែលទាក់ទងនឹងការចូលដំណេក ។ « អ័ប្រាហាំ គាត់ ក្រោកពីព្រលឹមឡើង នៅឯកន្លែងដែលបានឈរនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា » ( លោកុប្បត្តិ ១៩:២៧ ការសង្កត់ន័យត្រូវបានបន្ថែម ) ។ « ម៉ូសេ លោក ក្រោកពីព្រលឹម ឡើងទៅលើភ្នំស៊ីណាយ តាមដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ ព្រមទាំងយកបន្ទះថ្មទាំងពីរផ្ទាំងកាន់នៅដៃទៅជាមួយផង » ( និក្ខមនំ ៣៤:៤ ការសង្កត់ន័យត្រូវបានបន្ថែម ) ។ « ឯយ៉ូស្វេ លោក ក្រោកឡើងពីព្រលឹម ហើយពួកសង្ឃក៏នាំគ្នាសែងហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ា » ( យ៉ូស្វេ ៦:១២ ការសង្កត់ន័យត្រូវបានបន្ថែម ) ។

តើព្រះអម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមថ្ងៃរបស់ទ្រង់ នៅអំឡុងព្រះជន្មរមែងស្លាប់របស់ទ្រង់ដោយរបៀបណា ? ម៉ាកុស កត់ត្រាថា « កាលនៅ ងងឹតមិនទាន់ភ្លឺស្រាងនៅឡើយ នោះទ្រង់តើនឡើងយាងចេញទៅឯទីស្ងាត់ ហើយអធិស្ឋាននៅទីនោះ » ( ម៉ាកុស ១:៣៥ ) ។ ម៉ារា ជាសិស្សដ៏មានភក្ដីភាពម្នាក់ បានធ្វើតាមគំរូរបស់ទ្រង់ ហើយក្នុងការធ្វើដូច្នោះ បានបង្រៀននូវមេរៀនដ៏មានចេស្ដាមួយ ៖ « នៅថ្ងៃទីមួយក្នុងអាទិត្យនោះ ម៉ារា ជាអ្នកស្រុកម៉ាក់ដាឡា នាងទៅឯផ្នូរពីព្រលឹម កាលកំពុងនៅងងឹតនៅឡើយ » ( យ៉ូហាន ២០:១ ) ។ នៅព្រឹកព្រលឹមនោះ នាងបានក្លាយជាមនុស្សរមែងស្លាប់ទីមួយ ដែលបានឃើញព្រះអម្ចាស់ដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ។

ពរជ័យនៃការក្រោកពីព្រលឹម

អ្នកដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យនៅជំនាន់របស់យើង ក៏ប្រើពេលវេលាព្រឹកព្រលឹម ដើម្បីទទួលវិវរណៈផងដែរ ។ មួយរយៈកន្លងមកហើយ ខ្ញុំបានឮសមាជិកនៃកូរ៉ុមទីមួយនៃពួកចិតសិបនាក់ លើកឡើងនិយាយនៅក្នុងសន្និសីទស្តេកថា លោកជាអ្នកក្រោកពីព្រលឹម ។ បន្ទាប់ពីការប្រជុំ ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់លោកបន្តិច អំពីទម្លាប់ពេលព្រលឹមរបស់លោក ហើយបានសួរថាតើគណៈប្រធានទីមួយ និង កូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់ ប៉ុន្មាននាក់ដែលមានកាលវិភាគស្រដៀងគ្នានេះ ។ លោកបានឆ្លើយថា « គឺពួកលោកទាំងអស់ ! » វាគឺជាគ្រាមួយដ៏មានព្រះចេស្ដា ហើយព្រះវិញ្ញាណបានថ្លែងទីបន្ទាល់មកខ្ញុំថា ការចូលដំណេកពីព្រលប់ និង ក្រោកពីព្រលឹម ពិតជាអាចទាក់ទងនឹងការទទួលវិវរណៈ ។

ពរជ័យបន្ថែមទៀតត្រូវបានសន្យាដល់ពួកអ្នកដែលធ្វើតាមដំបូន្មានរបស់ព្រះអម្ចាស់ទាក់ទងនឹងការចូលដំណេក ។ សូមពិចារណាពីការសន្យាដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ ៖ « ចូរឈប់ដេកយូរជាងដែលត្រូវការ ចូរឆាប់ចូលដំណេក ប្រយោជន៍កុំឲ្យអ្នករាល់គ្នា អស់កម្លាំង ចូរឆាប់ក្រោកប្រយោជន៍ឲ្យរូបកាយរបស់អ្នករាល់គ្នា និង គំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នាអាចមាន កម្លាំងក្លៀវក្លា » ( គ. និង ស. ៨៨:១២៤ ការសង្កត់ន័យត្រូវបានបន្ថែម ) ។ កម្លាំងក្លៀវក្លា មានន័យថា « ពោរពេញដោយភាពរស់រវើក និង ថាមពល » ។

ទស្សនវិទូបុរាណ អារីស្ទូថល បានផ្ដល់យោបល់ពីអត្ថប្រយោជន៍ផ្សេងៗទៀត ចំពោះពួកអ្នកទាំងឡាយដែលរក្សាកាលវិភាគពេលព្រលឹម ៖ « វាជាការណ៍ល្អក្នុងការក្រោកឡើងពីមុនថ្ងៃរះ ដ្បិតទម្លាប់បែបនេះចូលរួមចំណែកដល់សុខភាព ការមានបាន និង ប្រាជ្ញា » ។^២ រដ្ឋបុរសសហរដ្ឋពីជំនាន់មុន លោក បេនយ៉ាមីន ហ្វ្រ៊ែងគ្លិន ក្រោយមកបានផ្ដល់គំនិតទៅក្នុងសុភាសិតដល់ល្បីល្បាញរបស់លោក ៖ « ឆាប់ចូលគេង ហើយឆាប់ភ្ញាក់ ទើបមនុស្សម្នាក់មានសុខភាពល្អ មិនក្រីក្រ និង ឆ្លាតវៃ » ។^៣ មនុស្សភាគច្រើនដាក់សុខភាព ទ្រព្យសម្បត្តិ និង ប្រាជ្ញា ទៅខ្ពស់ជាងអ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេប្រាថ្នាចង់បានបំផុតក្នុងជីវិត ។

សុខភាព

អាយុជាមធ្យមរបស់មន្ត្រីនាយកប្រតិបត្តិម្នាក់នៅក្នុងអាមេរិក គឺ ៥៥ ឆ្នាំ ។^៤ តើវានឹងនឹងធ្វើឲ្យអ្នកភ្ញាក់ផ្អើលឬ ក្នុងការឃើញមានមន្ត្រីនាយកប្រតិបត្តិនៃអង្គការអន្តរជាតិម្នាក់ជាបុរសអាយុ ៩៧ ឆ្នាំនោះ ? ចុះបើអ្នកបានរៀនផងដែរថា លោកនៅតែធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោក ដើម្បីផ្ដល់សុន្ទរកថា ហ្វឹកហ្វឺនអ្នកដឹកនាំ ជួបនឹងមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និង ជួបសម្ភាសន៍ជាមួយនឹងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយធំៗ នៅក្នុងសម័យដ៏ជឿនលឿននេះ ? ចុះបើអគ្គនាយករងរបស់លោកពីរនាក់ជាបរុសអាយុ ៧៩ និង ៨៧ ឆ្នាំ ដ៏សកម្មនោះ ? ហើយនោះគឺជាស្ថានភាពជាក់ស្ដែងនៅចុងបញ្ចប់នៃការបម្រើរបស់ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ( ឆ្នាំ ១៩១០–២០០៨ ) ក្នុងនាមជាប្រធានសាសនាចក្រ ។ វាទំនងថា កាលវិភាគព្រឹកព្រលឹម ទោះវាមិនមែនជាកត្តាតែមួយគត់ក្ដី ក៏វាគឺស្ថិតនៅក្នុងកត្តានានាដែលនាំទៅកាន់ការមានអាយុយឺនយូររបស់អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់យើង ។

ប្រធាន អ៊ើនេសថ៍ អិល វិលឃិនសិន ជាអតីតប្រធានសកវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់ បានផ្ដល់យោបល់ថា ការរក្សាកាលវិភាគព្រឹកព្រលឹមមានទាក់ទងនឹងអត្ថប្រយោជន៍ខាងសុខភាព ។ លោកបានមានប្រសាសន៍សំដៅដល់ប្រធាន ដេវីឌ អូ មិកឃេ ( ឆ្នាំ ១៨៧៣–១៩៧០ ) ដែលជាប្រធានសាសនាចក្រនៅពេលនោះ ៖ « ខ្ញុំប្រាកដថា មូលហេតុដ៏ធំបំផុតមួយដែលប្រធាន មិកឃេ បានរស់នៅដល់អាយុយ៉ាងច្រើន ហើយស្វាហាប់ គឺជាការពិតដែលថា ក្នុងនាមជាយុវជនម្នាក់ លោកបានបង្កើតទម្លាប់នៃការចូលដំណេកពីព្រលប់ ក្រោកពីព្រលឹម ជាទូទៅគឺមុនថ្ងៃរះ ជាពេលដែលគំនិតរបស់លោកគឺជ្រះស្អាត ហើយរូបកាយរបស់លោកស្វាហាប់ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការថ្ងៃនោះ » ។^៥

ទំនាក់ទំនងក៏ត្រូវបានបង្កើតឡើងផងដែរ រវាងការរក្សាកាលវិភាគព្រឹកព្រលឹម និង សុខភាពផ្លូវចិត្ត និង អារម្មណ៍ ។ អែលឌើរ រ័សុល អិម. ណិលសុន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានមានប្រសាសន៍ថា « ចំពោះអ្នកទាំងឡាយណាដែលមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវគេវាយឲ្យចាញ់ ឬ ត្រូវសង្កត់សង្កិន សូមស្វែងរកពេលវេលាព្រឹកព្រលឹមដើម្បីបានការសង្គ្រោះ » ។^៦

ប្រាជ្ញា

ទំនាក់ទំនងរវាងទម្លាប់នៃការចូលដំណេក និង ប្រាជ្ញា មិនមែនគ្រាន់តែជាទ្រឹស្ដីនោះទេ ។ ការសិក្សាមួយដែលដឹកនាំដោយពួកអ្នកស្រាវជ្រាវនៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានថ្លែង ៖ « និស្សិតដែលទម្លាប់ចូលដំណេកយប់ជ្រៅ ហើយគេងយូរនៅថ្ងៃបន្ទាប់ មានមធ្យមភាគពិន្ទុ (GPAs) ទាបជាងនិស្សិតដែលមានទម្លាប់ចូលដំណេកពីព្រលប់ ហើយក្រោកពីព្រលឹម ។ សិស្សដែលចូលដំណេកយូរនៅពេលព្រឹកកាន់តែយូរប៉ុណ្ណា នោះពិន្ទុរបស់ពួកគេក៏ទំនងជាកាន់តែទាបទៅតាមនោះដែរ ។ ចេញពីកត្ដាទាំងអស់ដែលបានសិក្សា ពេលវេលាភ្ញាក់ពីដំណេកនៅថ្ងៃរៀន និង ថ្ងៃចុងសប្ដាហ៍ មានទំនាក់ទំនងយ៉ាងខ្លាំងបំផុតជាមួយនឹង GPAs របស់និស្សិត ។ ជាមធ្យមនៅរៀងរាល់ម៉ោងដែលនិស្សិតដេកបន្តនៅថ្ងៃរៀន គឺទាក់ទងទៅនឹងពិន្ទុ ០.១៣ ធ្លាក់ចុះនៅក្នុង GPA ( ក្នុងមាត្រា ០.០–០.៤ ) » ។^៧

មិនយូរប៉ុន្មានកន្លងមកហើយ ខ្ញុំបានធ្វើការស្ទង់មើលទៅលើនិស្សិតមហាវិទ្យាល័យដែលជាពួកបរិសុទ្ធ ២០៣ នាក់ អំពីទម្លាប់នៃការចូលដំណេករបស់ពួកគេ ។ ជាមធ្យម និស្សិតទាំងនេះក្រោកពីដេកនៅម៉ោង ៧:៣០ នាទីព្រឹក នៅថ្ងៃរៀន និង ម៉ោង ៩:១៥ នាទីព្រឹក នៅថ្ងៃចុងសប្ដាហ៍ ។ ម៉ោងចូលដំណេកជាមធ្យមរបស់ពួកគេគឺនៅពាក់កណ្ដាលអាធ្រាតនៅថ្ងៃរៀន និង ១:០០ នាទីព្រឹក នៅថ្ងៃចុងសប្ដាហ៍ ។ ពួកនិស្សិតទាំងនេះកំពុងតែធ្វើផ្ទុយទាំងស្រុងពីការស្រាវជ្រាវដែលទាក់ទងនឹងកាលវិភាគព្រឹកព្រលឹមជាមួយនឹងការទទួលបានប្រាជ្ញា ។ ប្រហែលការរកឃើញថា GPAs ខ្ពស់គឺជាលទ្ធផលនៃការមានកាលវិភាគព្រឹកព្រលឹម គឺសាមញ្ញពេកដើម្បីនឹងជឿ ។ តើយើងបានក្លាយដូចជាកូនចៅអ៊ីស្រាអែលហើយឬ ដែលបដិសេធនឹងធ្វើតាមការការពាររបស់ព្រះអម្ចាស់ពីថ្នាំបន្សាបជាតិពុលមកពីពស់ចឹកនោះ « ដោយវិធីនេះងាយពេក » ? ( នីហ្វៃទី១ ១៧:៤១; សូមមើលផងដែរ ហេលេមិន ៨:១៤–១៥ ) ។

សូមពិចារណាពីដំបូន្មានរបស់ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ ជាប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យទាក់ទងនឹងការកើនប្រាជ្ញា ៖ « ខ្ញុំសូមទូន្មានដល់កូនៗរបស់យើងឲ្យធ្វើការសិក្សាដែលសំខាន់បំផុតរបស់ពួកគេនៅពេលព្រលឹម ពេលដែលពួកគេមានភាពស្រស់ស្រាយ និង រវៀសរវៃ ជាជាងការព្យាយាមប្រយុទ្ធនឹងការអស់កម្លាំងខាងរូបកាយ និង ការនឿយហត់ខាងផ្លូវចិត្តនៅពេលយប់ ។ ខ្ញុំបានរៀនពីអំណាចនៃពាក្យទំនៀមដែលថា ‹ ចូលដំណេកពីព្រលប់ ក្រោកពីព្រលឹម › » ។^៨ ប្រហែលជានេះជាមូលហេតុមួយ ដែលពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោង អនុវត្តតាមកាលវិភាគចូលដំណេកពីព្រលប់ ដោយក្រោកពីព្រលឹម ។

ពរជ័យផ្សេងៗទៀត

អែលឌើរ ចូ ជេ គ្រីស្ទិនសិន ជាសមាជិកកិត្តិយសនៃពួកចិតសិបនាក់ សរសេរជាមួយនឹងបាបារ៉ា ជាភរិយាលោក បានផ្ដល់យោបល់ថា ពរជ័យកាន់តែច្រើនថែមទៀតនឹងមានដល់ពួកអ្នកទាំងឡាយដែលធ្វើតាមដំបូន្មានរបស់ព្រះអម្ចាស់អំពីការដេក ៖ « ត្រូវតែមានមូលហេតុដ៏អស្ចារ្យមួយសម្រាប់ការបង្គាប់ឲ្យចូលដំណេកពីព្រលប់ និង ក្រោកឡើងពីព្រលឹម [ សូមមើល គ. និង ស. ៨៨:១២៤ ] ។ … ពិភពលោកជាកន្លែងដ៏ស្រស់ស្អាតជាង នៅពេលព្រឹក ។ ជីវិតគឺស្ងប់ស្ងាត់ល្អណាស់ ។ មានអ្វីៗជាច្រើនដែលអាចសម្រេចបាននៅក្នុងពេលវេលាដ៏ខ្លី » ។^៩ ក្នុងអំឡុងសុន្ទរកថាក្នុងការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានមួយនៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ អែលឌើរ គ្រីស្ទិនសិន បានថ្លែងបន្ថែមទៀត ៖ « អ្នករាល់គ្នាមួយចំនួនមិនបានទទួលការសម្រាកដែលអ្នកត្រូវការនោះទេ » ។ អ្នកខ្លះទម្លាប់ខ្លួនចូលដំណេកយប់ជ្រៅ ហើយដេកយូរជាងដែលប្រព័ន្ធកាយវិប្បកម្មរបស់អ្នកត្រូវការ ហេតុដូច្នោះហើយខកខានក្នុងការទទួលការបំផុសផ្ទាល់ខ្លួនមួយចំនួនដែលអ្នកអាចទទួលបាន » ។^១០

ប្រធាន ហ៊ិងគ្លី បានបន្ថែមការសន្យាមួយទៀតដល់អ្នកដែលគោរពប្រតិបត្តិ ៖ « បើអ្នកចូលគេនៅម៉ោង ១០:០០ ហើយក្រោកឡើងនៅម៉ោង ៦:០០ ព្រឹក នោះអ្វីៗនឹងបានប្រសើរសម្រាប់អ្នក » ។^១១

ការធ្វើតាមដំបូន្មានរបស់ព្រះអម្ចាស់អំពីការគេង អាចហាក់ដូចជាកិច្ចការដ៏តូចតាច ប៉ុន្តែ « ដោយសារមធ្យោបាយដ៏តូចតាច នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់អាចសម្រេចការណ៍យ៉ាងធំបាន » ( នីហ្វៃទី១ ១៦:២៩ ) ។ ខ្ញុំមានទីបន្ទាល់មួយថា ការធ្វើតាមកាលវិភាគព្រឹកព្រលឹម នាំមកនូវពរជ័យជាច្រើនទៅក្នុងជីវិតអ្នក រួមទាំងវិវរណៈផងដែរ ។ វាអស្ចារ្យណាស់ ដែលខ្ញុំអាចសម្រេចបានការងារជាច្រើនក្នុងមួយថ្ងៃ ពេលខ្ញុំចូលដំណេកពីព្រលប់ ហើយក្រោកពីព្រលឹម ។ អត្ថប្រយោជន៍នៃការដាក់វិន័យផ្ទាល់ខ្លួននេះ គឺហួសឆ្ងាយពីការប្រឹងប្រែងដែលតម្រូវ ។ ពេលយើងឈ្នះចម្បាំងទីមួយនៃថ្ងៃនោះជំទាស់នឹងការដេកយូរ នោះយើងទំនងជានឹងឈ្នះចម្បាំងនានាឯទៀតនៅអំឡុងថ្ងៃនោះ ។ យើងក៏ទំនងជានឹងត្រូវបានបំពេញដោយដោយភាពរស់រវើក និង ថាមពល ។