ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវតែ អភ័យទោស ដល់មនុស្សម្នាក់ ដែលជាអ្នកត្រូវ ទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការធ្វើឲ្យខ្ញុំ ឈឺចាប់ នោះ ?
ព្រះបញ្ញត្តិដែលឲ្យអភ័យទោសដល់មនុស្សទាំងអស់ គឺជាព្រះបញ្ញត្តិមួយដែលពួកយើងជាច្រើនមានការលំបាកនឹងធ្វើតាម ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា យើងត្រូវតែអភ័យទោសដល់ពួកគេ ឬ យើងកំពុងធ្វើអំពើបាបដែលធ្ងន់លើសលែងទៅទៀតហើយ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៤:៩–១១ ) ។ ដំបូង ការណ៍នោះប្រហែលជាមិនសូវសមហេតុផលទេចំពោះយើង ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់កំពុងព្យាយាមជួយយើងឲ្យកាន់តែក្លាយទៅដូចជាទ្រង់ និង ជួយយើងឲ្យរកឃើញសេចក្ដីអំណរកាន់តែលើសលែងទៅទៀត ។ ប្រសិនបើយើងទម្លាក់បន្ទុករបស់យើងទៅលើទ្រង់ ហើយទម្លាក់ចោលនូវកំហឹង ភាពល្វីងជូរចត់ និង ការឈឺចាប់ នោះយើងនឹងទទួលបានសេចក្ដីសុខសាន្តនៅក្នុងជីវិតនេះ និង ពរជ័យដ៏មហិមានៅក្នុងភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ វាអាចនឹងតម្រូវជាពេលវេលា ទឹកភ្នែក ការតម ការអធិស្ឋាន ការប្រឹក្សាជាមួយអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាព និង ការទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែវានឹងសមនឹងតម្លៃនោះ ។
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ជាទីប្រឹក្សាទីពីរនៅក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានបង្រៀន ៖
« យើងត្រូវតែបំភ្លេចការឈឺចាប់របស់យើងទៅ ។ ផ្នែកនៃគោលបំណងនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ គឺត្រូវរៀនពីរបៀបដើម្បីបំភ្លេចរឿងអស់ទាំងនោះ ។ នោះគឺជារបៀបរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
« សូមចាំថា ស្ថានសួគ៌គឺមានពោរពេញទៅដោយអស់អ្នកដែលមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នា នេះ ៖ ពួកគេត្រូវបានអភ័យទោសឲ្យ ។ ហើយពួកគេអភ័យទោស » (“The Merciful Obtain Mercy,” លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៧៧ ) ។